Levensverhalen (pagina 423)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

eenzaamheid

Ik ben overeen paar jaren verhuist, na een zware operatie (volledige hysterctomie van de baarmoerder). Ik voel mij in de nieuwz stad niet goed, ik vind geen contact met mijn buurtbewoners ondanks wat ik ook probeer. Ik weet niet meet waarom ik verder leef. Ik heb geen doel meer. Ik ben er voor niemmand nodig, behalve voore de mesne die vanmij profiteren en ik kan er niet meer tegen.
Op het werk zijn we maar met 3 waarvan de 2 andere man en vrouw zijn. Er wordt bsoms over futiliteiten rizie gemaakt zoals nu de prijs van een toner. Ik voel mij zo slecht dat het wel eens de druppel zou kunne zijn die de emmer doet overlopen3
Datum:
17-02-2012
Naam:
christel
Leeftijd:
48
Provincie:
België

waarom??

hey
ik denk ook wel eens aan zelf moord! ik heb egt een kut leven al vanaf mijn geboorte operaties gezondheids problemen en noem maar op en niet dat het nu gebeterd is ik moet misschien aan de nier dialise weer een open hart opheratie voor de 6de keer !!!mijn buik staat vol litekens en daarwerd ik dan nog is meegepest!!! en als dat nog niet genoeg was heb ik het uitgemaakt met mijn vriendje voor een andere sukkel die mij niet eens ziet staan en nu nogs van school verandert!!!pffff wat moet ik nu doen zou k zelfmoord plegen of niet ??!!

grtz
Datum:
16-02-2012
Naam:
lily
Leeftijd:
14
Provincie:
België

over&done

Ik loop al een paar jaar rond met steeds dezelfde gedachte. ZELFMOORD!!! ik kan niet zeggen dat ik me heel die tijd leeg, nutteloos en verdrietig voel en veel pijn heb, er waren soms momenten waar ik me goed voelde en gelukkig, maar hoe ouder ik word hoe meer ik begin te beseffen dat er geen plaats voor mij is op de wereld, ik begin me buitengesloten te voelen, overaal waar ik ook naar toe ga, op school, THUIS enz. voel ik me als een derde wiel. Thuis hou ik het echt niet meer vol, ik loop er als een geest rond of een bewoner die een kamer huurt, ik voel me in mijn eigen huis niet thuis!!! mijn moeder, vader en broer hebben vaak veel te vertellen aan elkaar, maar ik kan er amper iets tege zeggen, en zij hebben ook niet veel te vertellen aan mij. Ik zou heel graag zelfmoord willen plegen, maar telkens als ik nadenk over hoe ik het ga doen word ik ineens bang, ik durft het gewoon niet, als ik het gedurft had dan zou ik het al jaren geleden al gedaan hebben! Ik ben bang voor wat er zal gebeuren als ik dood ben. Ik heb verschillende dingens gehoord over het leven na de dood en juist daarvoor ben ik zoo bang van. Het allerliefst zou ik gewoon doodgaan en gewoon in da stom kist liggen en me rust gelaten worden, het eenigste plaats waar ze me niet vertellen wat juist en fout is wat niet mag en wel mag, en niemand die tege me zegt dat ik niks kan en niks goed doe. En als ik het deed zou ik zoo graag en briefje achter laten met daarop IK BEN NIET VAN IJZER, IK HEB WEL GEVOELENS, IK VOEL WEL PIJN, IK HOOP DAT JE NU BLIJ BENT!!!!!!!!!!!!
Datum:
16-02-2012
Naam:
ALONEHere
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Verdoemenis

Sinds kort kost het me enorme moeite om door de dag te komen. Er stapelt zich zoveel op, dat ik het niet meer dragen kan.

Het begon allemaal toen ik nog kleintjes was. Mijn "vader" liet mama in de steek nog voor mijn geboorte. Mama moest steeds werken, dus ik groeide alleen op. Dit vormde me wel, want ik was snel zelfstandig.

Toen ik 4 werd, ontmoette mama een nieuwe man. Het klikte goed en al snel had ik eindelijk een papa! Het was fijn, want nu had ik tantes, nonkels, neefjes en nichtjes, een oma en een opa! Er was altijd wel iemand waarop je kon steunen. Er was een veilige basis. Mama en "papa" leken gelukkig. Soms hoorde ik ze 's avonds wel eens ruzie maken, toen ik in bed lag. Maar als ik erover vroeg op school, bleken wel meer ouders ruzie te maken. Ik probeerde ermee om te gaan, tot ik op 12 jarige leeftijd plots een enorme blauwe plek op mama haar rug zag. Ze ontweek mijn vraag en ging er niet verder op in. Toch wilde ik weten waarvan dat kwam en ging stiekem kijken toen ze onder de douche stond. Het was een afdruk van een schoen, en dat was nog niet alles. HEEL haar lichaam stond vol met blauwe plekken. Ik was verward.
"Papa" sloeg mama en ik deed niets. Ze heeft gelukkig het verstand gekregen bij hem weg te gaan toen hij uithaalde naar mij. Het blijft nog steeds aan mij vreten, ik heb haar nooit beschermd.
Toen ik 16 werd, werd mama ziek. Ze heeft na lang afzien en na vele onderzoeken eindelijk de diagnose gekregen: Fibromyalgie. Met de juiste medicatie en voldoende rust, komt ze gelukkig haar dagen door.

Momenteel woon ik bij mijn vriend, een heel eindje weg van thuis. Eerst leek het mij wel oké, zelfstandig worden. Nu denk ik er anders over.
Vorig jaar pleegde mijn nonkel zelfmoord. Hij liet geen afscheidsbrief achter, al zijn spullen en meubels zijn onvindbaar, zijn auto is niet te vinden, zelfs persoonlijke dingen (bril, paspoort, ...) zijn niet te vinden. Mama en mijn tante zijn hem gaan identificeren, hij zag er blijkbaar schokwekkend uit.
Een maand later sterft mijn schoonvader, geheel onverwacht. Mijn vriend en zijn moeder stortten in, waardoor ik de begrafenis zo goed mogelijk probeerde regelen. Toen ik mama aan de lijn kreeg, de dag voor de begrafenis, hoorde ik al aan haar stem dat er iets niet pluis was. Zijn begrafenis was mooi, en het was tijd om het tweede rouwproces in gang te zetten.
Plots kreeg ik een enorme drang enkele dagen naar huis te gaan, en dat deed ik. Het was alsof ik het wist, want opnieuw slecht nieuws: mijn tante had een hersentumor. Mijn wereld leek in te storten.
Tante zou geopereerd worden en ze vroeg me of ik wou meegaan naar de uitleg die de chirurg doet voorafgaande aan de operatie. Ik vroeg hem of er uitzaaiingen waren. Hij keek me aan met een blik die me deed huiveren en zei dat de tumor in haar hersenen best zelf een kon zijn. Opnieuw kreeg ik een klop. Zelf sta ik in de medische sector en is het me bekend dat hersentumoren als uitzaaiingen meestal afkomstig zijn van longkanker. We focusten ons op de operatie. Na uren wachten, goed nieuws! Eindelijk! De operatie was geslaagd. De euforie deed iedereen zo ontspannen, dat we eindelijk (na 3 maanden rouwen en zorgen) eens goed sliepen. Al was die euforie opnieuw van korte duur. De dokter bevestigde zijn vermoeden: tante had longkanker. Na een strijd van een dikke maand, hebben ze haar via sedatie laten inslapen. Ze was onherkenbaar.

Alsof het niet ophoudt, ben ik zelf nu ziek. Het begon in mijn rug, al schonk ik er niet veel aandacht aan. De zorgen, het slechte slapen, misschien een foute beweging op het werk, alles samen kon dit wel eens normaal zijn. Al is het dat niet. Ik ben nu al 4 maanden thuis en de dokters weten maar niet wat er scheelt. Eerst zeiden ze dat ik maar moest sterk zijn en moest gaan werken. Ik voelde me gegeneerd, want de pijn was er echt. Toch wilde ik weer gaan werken, al liep dat al snel mis. Ik zakte door mijn benen en kon niet meer van de pijn. Nu denkt dokter 1 dat het A is, al is dokter 2 het daar niet mee eens. Ik weet het allemaal niet meer, en word er bijna zot van.

Mijn vriend wilde de huisdokter inlichten, omdat hij dacht dat ik depressief aan het worden was. Omdat ik AD echt niet zag zitten, begon ik een masker te dragen, zodat hij de dokter niet kan overtuigen. Ik ben niet depressief, ik ben gewoon gefrustreerd. Nu heeft hij me een hondje gekocht (omdat ik er altijd een heb gehad en nu dus vaak alleen zit) De zorg voor de puppy is zwaar, al zet het mijn gedachten wel op iets anders. Hoewel het me ook weer blokkeert: ik kan de hond niet mee naar mijn ouderlijk huis nemen, dus zit ik hier eigenlijk vast. Onbewust heeft hij iets gedaan, wat eigenlijk niet helpt.

Hij doet zo zijn best, al verlies ik steeds meer mijn moed. Hopelijk blijft hij van me houden..
Datum:
16-02-2012
Naam:
Kya
Leeftijd:
22
Provincie:
België

waardeloos

ik kan nieks goed ik doe viool maar kan het niet ik doe woord kan ook niet ik doe muziekschool ma ga ook nie mijn moeder zegt dat ik dan maar hard mijn best doet voor school maar daar kan ik ook in blijven zitten ik ben gewoon waardeloos
Datum:
16-02-2012
Naam:
Acquiline
Leeftijd:
12
Provincie:
België

Mijn verhaal..

Hoi..

Ik kan dit leven gewoon niet meer aan. Ik heb dus totaal geen vrienden en mijn moeder zeurt maar dat ik die moet gaan zoeken maar dat is zo simpel niet. Op school ben ik een "loner" niemand in mijn omgeving ziet dat ik depressief ben. Ik durf er niet over te praten en ik kan niemand in vertrouwen nemen want ik heb niemand.. Tegen mijnn psycholoog (lang verhaal) zeg ik ook niks daar heb ik wel spijt van.. Op school gaat het slecht al mijn cijfers zijn gezakt en ik vraag me af of ik mijn examen nog wel ga halen.. Alle stres word me teveel. Ik snij mezelf nu ook en veel mensen vragen hoe ik aan me schrammen kom. Het is moeilijk daarop antwoord te geven maar ze trappen gelukkig allemaal in mijn smoesjes. Ik wil het liefst dood ik doe toch alles fout.. Kortom mijn leven in een grote #fail.. It sucks en ik moet er zo snel mogelijk vanaf..

Moest er effe uit....
Groetjes
Datum:
16-02-2012
Naam:
Fml
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

familie problemen

ik heb veel mee gemaakt met familie altijd problemen gehad ik ben nu 19jaar en nog steeds heb ik problemen ,, ik heb gewoon geen zin meer om te leven ... vriende negeren me ook alsof ik er ni bij ben ... ben gans alleen :( ik weet gewoon ni wat ik moet doen waar ik moet gaan of met wie ik moet prate :(
Datum:
16-02-2012
Naam:
G
Leeftijd:
19
Provincie:
België

eenzaam

Ik zou willen slapen en niet meer wakker willen worden, of een pil waardoor je op een menswaardige manier kan inslapen.
Ik heb al een leven lang te 'lijden' onder een soort mensenschuwheid waardoor ik me vooral de laatste jaren volledig heb afgesloten voor de buitenwereld. Om rust te krijgen ben ik in Duitsland gaan wonen.
Ik voel me erg eenzaam en ik heb veel angst voor de toekomst.
Mijn vrouw gaat regelmatig naar de kinderen en kleinkinderen en haar familie in Nederland, ik kan dat niet, ik blijf dan thuis.
In december is ook nog mijn steun en toeverlaat, mijn hond, gestorven.
Datum:
16-02-2012
Naam:
IJsbrandt
Leeftijd:
66
Provincie:
Anders

Ja, graag, liever niet.

Net als iedereen hier, heb ik er aan zitten denken.

Toch spookt er een gedachte altijd door mijn hoofd. De reden dat je weg wilt is omdat je gelijkwaardigheid, of van je problemen af wil zijn. Je zoekt rust en een makkelijk gevoel.

Het probleem is dat alles wat je zoekt, een gevoel is. En als je dood bent, voel je niets meer. Zelf doding is dus nooit de oplossing, het is een zwakke weg uit. Ook al lijkt het zo voor de hand liggend, zo makkelijk.

Praat met iemand, zet je verhaal op internet, maar kling er niet aan vast. Er is zoveel meer in het leven. Ook al staat je dat niet altijd even makkelijk aan.

Ik ben geen moraal ridder, nee helemaal niet. Ik ben iemand zoals jullie met de zelfde gedachten, maar ik ben ook een gezonde nuchtere jongen, die bij de realiteit probeert te blijven.

Wil je je verhaal kwijt? Stuur me maar een e-mail. Ik zal altijd reageren, zo goed ik kan. Misschien komen we er samen uit.

Datum:
16-02-2012
Naam:
Paul
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-brabant

klem

Het liefst zou ik dood willen zonder dat mijn vrienden en familie er verdriet van zou hebben.
De reden dat ik niet toegeef aan suïcidale gedachten is omdat ik hen geen pijn wil doen.
Ik zou willen dat ik het hun kon vertellen dat ik niet meer wil leven, maar zelfs dat doe ik niet want alleen al daarmee zou ik ze pijn doen.
Datum:
15-02-2012
Naam:
D
Leeftijd:
24
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.