Levensverhalen (pagina 421)

Kop op, dat is makkelijk te zeggen voor iemand die het helemaal zo moeilijk niet meer heeft. Ook ik weet dat, want vaak heb ik met zelfmoordgedachten rondgelopen en kreeg ik het ervan als mensen die wisten dat ik het moeilijk had, niets anders konden zeggen dan "kop op". Daarom besluit ik om in het kort even mijn verhaal te vertellen, iets dat ik zelfs niet bij vele vrienden of vriendinnen heb gedaan. Maar jullie verdienen het. Jullie moeten weten dat er effectief nog mooie momenten in het leven kunnen komen. Ik weet dat er nog ergere dingen kunnen zijn dan dat wat ik heb te vertellen, maar pijn is pijn. En als jullie op dit forum terecht komen, is jullie pijn ondraaglijk, en dat was die van mij ook. Dus hier volgt mijn verhaal: reeds op jonge leeftijd werden mijn broers en ik geslaan door onze vader, al dan niet met een 'gegronde' reden. Dat slaan gebeurde niet enkel met zijn handen, maar ook met schoenen, linialen, gespen, ... Toen we kleiner waren, herinner ik me hoe mijn vader mijn jongere (ik ben het middelste kind) broertje, hoe klein en tenger hij was, vanuit zijn stapelbed tot het plafond hief en hem vervolgens op de grond gooide. Hij was 6 jaar als ik me niet vergis, zag eruit als een mager jongetje van 4. Hoe dan ook, we kregen alle 3 wel eens een flinke rammeling. Maar ook mijn moeder was niet onschuldig, emotioneel werd vooral ik gekraakt door haar. Op een dag stond ik in de keuken en mijn ouders hadden ruzie. Plots grijpt mijn vader mijn moeder vast en stond hij voor haar met een gebalde vuist. Ik begon te huilen. Mijn vader schreeuwde en liet mijn moeder los. Dat was voor mijn moeder de aanleiding om een echtscheiding aan te vragen. Dat deed ze, maar financieel had ze de middelen niet om meteen te vertrekken. Het duurde bijna 3 jaar tot ze kon vertrekken. Al die tijd woonden mijn ouders nog samen, maakten ze de ene dag ruzie en ging het de andere dag weer beter. Ik had een vriendje, mijn "bron van geluk". Ik hield erg veel van hem, ondanks de vele pijnlijke verhalen die ik hoorde gedurende onze relatie van meer dan 2j over zijn ontrouw. In december 2010 bleek ik zwanger te zijn. Maar ook het jaar voordien ben ik zwanger geweest van hem en heeft hij me zowat in een hoekje gedreven om abortus te doen. Zonder erbij na te denken heb ik het gedaan. Ik moest haast niks betalen om mijn kindje te vermoorden. Maar, terug naar december 2010. Ik was dus voor de tweede keer zwanger van mijn vriendje die trouwens niet echt geaccepteerd werd door mijn familie. Ik was met mijn moeder bij de dokter toen die me het nieuws vertelde. Ik begon te huilen. Zij steunde me. Ik liet het mijn vriendje weten en ik kreeg de reactie dat ik moest doen wat ik dacht dat het beste was voor mezelf. Wat was ik blij, deze keer hoefde ik geen abortus te doen. Ik zou mama worden. Dit verlichte dan ook de pijn van die eerste abortus, die ik trouwens nog lang niet verwerkt had. Ik voelde me weer gelukkig. Maar ook dit mocht niet lang duren: enkele dagen later vertelde hij me dat hij dit absoluut niet wou, dat het niet ging, dat hij er niet klaar voor was... Ik had voor ieder argument dat hij gebruikte, wel een tegenargument klaar. Maar intussen leefde ik ook met de angst: mijn vader wist niet eens dat ik zwanger was, hoe zou hij reageren, dan moest ik ook nog gaan vertellen dat hij eigenlijk een Marokkaanse jongen was en geen Spanjaard zoals ik hem voorgelogen had, zou mijn relatie nog blijven duren, ... Er spookten zoveel vragen door mijn hoofd. Hij maakt me gek. Intussen groeide mijn buik en begon ik te fantaseren over kleertjes, namen, over hoe hij of zij eruit zou zien... Ik was samen met de vader van mijn twee ongeboren kindjes verschillende keren naar een abortuskliniek gegaan, maar ik kon het telkens niet over mijn hart krijgen om opnieuw mijn kindje, mijn baby, mijn vlees en bloed te vermoorden. Ik had trouwens het hartje horen kloppen, ik had echografieën waar mijn baby in profiel op stond en je duidelijk het neusje, het mondje, de handjes, ... op kon zien. Maar de bom barstte bij mijn vriend. Ik MOEST ons kindje laten weghalen. Ik was intussen 16 weken zwanger, dat wil zeggen dat je in België geen abortus meer mag laten uitvoeren (de grens ligt op 14 weken). Gevolg: naar Nederland gaan. Gevolg: geen ziekenkas die tussenkomt. Gevolg: 660 euro betalen. Ondanks de welbetaalde job die mijn vriend had, "kon" hij dit niet betalen. Ikzelf ben nog een studente, ik had de middelen ook niet. Mijn moeder heeft me intussen als een baksteen laten vallen omdat ik haar wijsgemaakt had dat ook ik voor een abortus wou gaan. Maar zij wist beter: ik wou dit niet. De familie van mijn vriend mocht dit niet weten, zijn vriendin waar hij niet eens mee verloofd was, was zwanger. Het zou een schande zijn, ook al vertelde ik hem dat de zonde van een abortus groter is dan de schande die een voorhuwelijkse zwangerschap met zich meebrengt. De enige optie die er over bleef, was het te vertellen aan mijn vader die nog nergens van af wist. Dus, ik moest aan hem vertellen dat zijn twintigjarige dochter zwanger was. Al vier maanden. Ze zou abortus gaan doen. In Nederland. Dit zou 660 euro kosten. Gelukkig nam mijn vader het goed op. Hij wist op dit moment nog steeds niet van mijn vriend zijn nationaliteit. Hij besloot voor de abortus te betalen. De dag voor de abortus liet mijn vriend weten dat hij niet mee zou komen. "Hij kon niet". Dus op 14 februari (ja hoor, op Valentijnsdag) ben ik met mijn vader naar Nederland gereden om mijn baby'tje weg te laten halen. Ik was gebroken, maar liet het niet merken. Toen ik vervolgens thuis kwam, bekeek mijn moeder me niet. Ze vroeg niet als ik pijn had. Ze vroeg niet hoe het met me ging. Ik voelde me zo alleen. Maar de hel was nog niet over. Diezelfde avond kwam mijn vriend langs om me te 'steunen'. Mijn moeder kon het niet aan en begon tegen hem te schreeuwen. Mijn vader nam het voor ons op. Hij zei "Dit is mijn huis en ik bepaal wie hier binnen komt en wie niet. Je krijgt tot zondag om je spullen te nemen en weg te gaan". Mijn moeder schreeuwde hem vervolgens toe dat mijn vriend een Marokkaanse jongen was. Daar stond ik dan. De dag erna namen mijn moeder en broers hun spullen en vertrokken ze. Ik bleef achter met een woedende vader. Hij zei de huur van mijn studentenkamer op. Ik zou iedere dag 4uur moeten reizen om naar school te gaan en weer naar huis. Dus mijn studies waren in mijn ogen ook al voorbij. Maanden gingen voorbij. Hij leerde een nieuwe vriendin kennen. Hij was nooit meer thuis en ik bleef achter. Dus ik verhuisde naar mijn moeder waar ik niet eens een eigen slaapkamer heb. Al die tijd was ik nog steeds samen met mijn vriend, degene die mij (wat achteraf blijkt) in de periode dat ik voor de 2de maal een abortus onderging, opnieuw bedroog. In september 2011 ben ik erachter gekomen dat hij intussen ook al een jaar een relatie had met een anders meisje. Mijn wereld stortte in. Ik kon het niet geloven. Mijn leven was voorbij. Ik ben mijn kindje verloren. Ik ben mijn ouders verloren. Ik ben mijn vriend verloren. Zelfmoord leek toen de enige verlossing te zijn, ik dacht er vaak aan: dan zou ik mijn kindjes eindelijk zien en dan was ik van al mijn pijn verlost. Maar ik heb het niet gedaan. Ik heb doorgebeten en kracht geput uit kleine dingen. De band tussen mijn moeder en mij werd langzaam aan weer opgebouwd. Ze had het huurcontract voor een nieuwe studentenkamer ondertekend. Ik had gebroken met mijn vriend. Ik begon opnieuw met mijn leven. Hoewel er dingen zijn gebeurd die ik nooit zal vergeten en eeuwig zal meedragen, zoals voornamelijk die abortussen, zie ik weer een toekomst voor me. Dus mensen, geef niet op. Na regen komt zonneschijn, al doet het soms zo'n pijn. En soms heeft die pijn zo'n impact dat je het als een litteken voor de rest van je leven mee zal dragen, verzorg dat litteken dan en rijt het niet steeds open. Maak dezelfde fouten niet. En als je pijn wordt veroorzaakt door anderen, ga dan op zoek naar personen die wel het beste met je voor hebben. Blijf niet cirkelen in een omgeving die niet goed voor je is. Ik hoop dat ik iemand, al is het maar één persoon van jullie, hoop heb kunnen geven en geloof in een mooier leven. Dus, kop op!

In ieder verhaal zitten kenmerken wat we allemaal kennen.
maar hoelang moet het nog allemaal duren voordat iemand ziet dat jij of ik het niet red in de samenleving.
Bij mij begint het al vanaf jongs af aan, ik zat op de middelbare school en had hulp gevraagd omdat ik niet meer naar huis wilde. me ouders waren woest, en uiteindelijk heb ik gezegd dat ik geen hulp meer hoefde tegen bureau jeugdzorg.
nu ben ik 5 jaar verder en elke dag vraag ik me af, of het beter was geweest als ik door had gezet.
mijn leven voelt voor mij als 1 grote mislukking, dagelijks wordt in geconfronteerd door me vader dat ik mislukte dochter ben.
ik heb het volgende opgeschreven toen ik spuugzat was met me leven:
waarom? waarom zou ik nog leven als ik elke dag me een mislukt kind moet voelen?
Ik zie het allemaal niet meer zitten, ik mag niks en alles wat ik doe is fout.
ik heb me ouders verteld dat ik door een familie lid ben betast, dit geloven ze niet.
waarom zou ik me nog waardig voelen als zij mij niet eens vertrouwen.
Ik heb ooit een fout gemaakt, 3 jaar geleden en nog steeds moet ik het bezuren. waarom zou ik nog mijn best moeten doen om het zo leuk te houden met me ouders. ik heb vaak gedacht om zelfmoord te plegen, maar ik kan het niet, ik weet dat mijn moeder er kapot van gaat als dat gebeurd. Ik weet dat mijn vader het niks kan schelen, die weet immers niet wanneer ik jarig ben, of wat mijn geboortenamen zijn, en toen die erachter kwam was zijn opmerkingen: dat meen je niet? zo'n lelijke naam?
Binnekort wordt ik 19 jaar en wil dit absoluut niet vieren met me ouders, dit lijkt hun niet echt te boeien.
tot die tijd, bekijk ik dag tot dag hoe ik me hierdoor heen ga slepen.

Ik voel me alleen. Heb geen fam om me heen, geen contact met ouder, zusje, oma etc. Het enigste wat ik doe ik naar school en werken. Daar doe ik mezelf anders voor; vrolijk, alsof ik alles heb, alsof ik er zin in heb, alsof alles me makkelijk af gaat. Ik een paar kennissen maar die zijn al helemaal gesettled, kinderen etc, daar pas ik niet meer bij. Ik had een goeie vriendin, maar als ik mezelf open stel aan haar, is het enigste wat ze zegt, je kan altijd naar me toe komen enzo.. Wanneer komt er is een keer iemand naar mij??? Ik heb er geen zin meet in en dit is niet iets vd laatste tijd. Het enigste die k heb die me altijd lief vinden en blij zijn om me te zien zijn mijn poezekinders.. Het is alleen maar moeten moeten en niks leuks, geen fijne gevoelens meer. In mijn omgeving gaat niemand mij missen. Weet je wat egoistisch is... Mensen die vd situatie afweten en dan zeggen dat je het niet moet doen, want zij kunnen niet zonder je. Terwijl ze het te druk hebben met hun eigen dingen. Wat een k*t leven zeg!

ik wil heel graag onder een trein springen niemand hou nog van mij iedereen laat mij vallen ik wil dood

Ik weet niet meer wat ik moet doen! Ik heb al meer als een maand ruzie met al mijn vrienden omdat ze zagen dat ik me gesneden had. Alleen mijn beste vriend was/is er nog voor mij. Ik vertel hem alles. Ik heb hem ook vertelt over mijn zelfmoordneigingen. Hij weet dat ik verliefd ben en heeft het tegen die jongen gezegd. Mijn liefde heeft op msn en op school me de hele tijd proberen te overhalen om het niet te doen. Uiteindelijk heb ik beloofd om het niet te doen. Maar ik was hervallen in het snijden. Hij smeekte me om op te houden en is een relatie met me begonnen. Een relatie die na een week gedaan was, omdat hij niet echt van me hield. Een relatie die alleen maar gebaseerd was op medelijden. Hij zei toen hij het uitmaakte dat hij niet wou dat ik zelfmoord pleegde of dat ik nog sneed. Ik moest het hem zweren. Hij zei nog dat als alles terug goed ging dat we dan misschien een fatsoenlijke relatie konden beginnen. Maar ik weet het niet meer. Als we praten dan wordt het onderwerp vermeden. & Alleen mijn beste vriend is er nog voor mij. Mijn papa is nooit thuis en mijn mama en mijn zus hebben altijd ruzie. Ondertussen ben ik bijna iedereen kwijt en heb ik al een paar keer geprobeerd om uit het leven te stappen.

Veel mensen die dit lezen, zullen het wel herkennen: zo hard moeten huilen dat het voelt alsof je gaat stikken. Snakken naar adem. Zere, rode ogen en geïrriteerde neus van al de Kleenexen waarmee je je neus snuit. Maar die pijn aan je ogen en neus is niets vergeleken met de pijn vanbinnen in je hart.
De wanhoop is om gek van te worden, krankzinnig. Dit komt toch geen mens te boven?! Ik laat me op de grond vallen, alle kracht weg. Gewoon schreien, de tranen maken de vloer nat. Waarom is er niemand die dit kleine, hulpeloze meisje van de vloer raapt, in zijn armen neemt en zegt dat ie haar er door helpt? Iemand die zegt dat ondanks alles er nog hoop is, dat betere tijden gaan komen, als ik maar een beetje sterkte vind en geduldig ben...
Op dit moment weet ik niet wat doen. Zo dadelijk een slaapmiddel innemen, tesamen met een sterke pijnstiller. Het is een klein beetje zelfmoord; in die zin dat het je knock-out slaat, al is het maar voor een paar uurtjes slaap.

Het leven is geen geschenk. Straks word ik weer wakker, moet ik weer de zware last op mijn schouders dragen die mijn leven voor me is. En ik kan niet weg, dat is het ergste. Het zou mijn ouders doen sterven van verdriet, en dat kan ik hen niet aandoen. Omdat ze zulke goede mensen zijn. Nooit iets verkeerds gedaan. Zeker mijn vader. Het zou het grootst denkbare onrecht zijn. Dus leef ik, als opoffering. Hebben jullie ooit gehoord over dat verhaal uit de Griekse Oudheid, waarin Prometheus wordt gestraft door Zeus? Zijn lever wordt elke dag opgegeten door een adelaar, maar groeit steeds terug aan. Met andere woorden; hij mag niet sterven en moet elke dag opnieuw lijden.

Ik zie het leven niet meer zitten,M'n Broers Haten me, men vader haat me, Ik zie men moeder maar 5 Minuten per dag Zij is de enigste persoon die me lief heeft,Op school Word ik gepest,daar heb ik maar 2 Vrienden,maar die worden zelf ook gepest

Altijd als er iets thuis gebeurt is het Mijn shuld. In het toilet had iemand zijn boodschap gedaan en doorgespoeld,maar er lag een velletje wc Papier naast het toilet en er hangt een beetje uitwerpselen aan,Men vader ziet het en verdacht mij direkt,ik mag alles zeggen maar het helpt niet. "Het is Jouw schuld!" en moet ik er voor op draaien,als hij zijn zin niet krijgt begint hij te roepen en nog meer

ik voel mij al vanaf mijn jeugd alleen,heb altijd moeten bewijzen maar dat houd je niet vol tot nu nu alles hebt verloren is het fallen nog erger dan van tevoren had gedagt.ik voel mij erg alleen op steun van mijn dochter 6 jr na mijn relaties waren en is nu nog steeds gebaseerd op geld liefde is erg ver te zoeken laat staan houden van meschien is dat wel in de hemel te vinden ik heb wel eens zelfmoord gedachten gehad maar zo erg als nu nee nooit.rust dat is het enige wat ik nodig hebt maar dat krijg je niet in deze enige geld beluste maatschapij.liefts zouw ik nu ergens op een eiland willen zitten maar mijn dochten hang heel erg aan mij en als ik haar achter laat bij haar moeder zal dit verkeert aflopen die twee zijn vuur en water en moeder slaat erg gauw drinkt veel zo doende ik heb mijn hele leven nog nooit gedronken maar soms snak ik nu naar wat lekkers en rust.rust rust waarneer komt dit in een mensen leven????

mijn leven is niet leuk. op school word ik gepest en lacht iedereen me uit. op straat word ik nagekeken omdat ik bekend sta als een slet. thuis schreeuwt me moeder heel de tijd en gelooft ze geen 1 woord van wat ik zeg. ik ben het zat, alles, gewoon zat,ZAT,ZAT!!!.

HALLO,

ik zit met zelfmoordgedachten in mijn hoofd,niemand wil mij helpen ik sta er alleen voor en ik hou dit geen week meer vol wie wil mij helpen
ik heb al een zelfmoordpoging acher de rug en daarna heeft iedereen mij laten vallen waar ik nog kon op rekenen