Levensverhalen (pagina 420)

Het duurt al zo lang..... Mijn plekje zoeken in deze koude wereld!
Zo lang ik mij kan herinneren zit het niet mee! Lagere school, redelijk happy, thuis een grote broer die alle aandacht opeist! Hardwerkende ouders, weinig kindjes in de buurt, alleen thuis, dus red jezelf! Dan fuseert de school! Grote klas met anderen, je moet erbij horen... Maar ik wil mezelf zijn? Buitenbeentje, middelbare school. Ik doe mijn best, buitenbeentje! Vriendje, vlucht vanuit huis vroeg samen wonen! Probleem met vriendje en zijn ouders. Hij psychisch in de war! Ik moe! Dan maar alleen. Werken, nooit echt geaccepteerd! Gebruikt maar niet geaccepteerd! Heel graag kindjes willen, maar dat lukt niet! Relaties niet geaccepteerd! Vandaag zegt mijn baas dat mijn collega's me laten links liggen door iets wat ik doe, maar niemand kan me het vertellen! Zolang ik me kan herinneren, misluk ik! Zolang ik me kan herinneren wil ik niet meer wakker worden! En het enige wat me op de been houd zijn mijn ouders! Die hebben me nodig... Te oud om dit mee te maken! Maar als zij er niet meer zijn houd ik op!

Ik ben niet ongelukkig maar ik ben zo bang om dat te worden en ik zie het hier niet meer zo zitten het liefste denk ik iedere dag ik hoop dat ik morgen niet meer wakker wordt maar nu zou ik zo graag de natuur een beetje helpen

Ik heb me nooit echt thuis gevoeld in dit leven.
sinds ik klein was tekende ik Dieren van de nacht en bloed. in gr. 7 en 8 was ik alleen. er was niemand die aandacht aan me besteedde, ik stond altijd alleen op het schoolplein. er was een kind die mij altijd pestte, iedereen had een hekel aan haar, en ze moest altijd mij hebben. maar ze kwamen niet voor me op, omdat ze bang waren. iedereen was een nep-vriend van haar. Nu zit ik op de middelbare, aan het begin van het jaar ging het nog goed, nu nietmeer. er is een kind in mijn klas die me pest, en ze neemt heel veel andere kinderen daar ook in mee. haar vriendengroep haat me nu ook, en in die vriendengroep zit een goede vriendin van me. ik ben erg alleen in de pauzes. en de duiven van groep acht komt ook weer terug. ze zit op dezelfde school, op een ander niveau, onze scholen zitten aan elkaar vast, en ze is al vaak op onze locatie gekomen. ze doet op de een of andere manier aardig tegen mensen die mijn vrienden waren. ze verteld ze over hoe ik vroeger was, denk ik. ze kijken me zo anders aan, nu. ik zit dus bij een kind in de klas die mij ook pest, en haar hele vriendengroepje doet het nu ook. ze kan zo vervelend zijn, dat ik moeite heb mijn zelfbeheersing te houden. daarom snij ik mezef. op mijn arm zitten allemaal littekens. het gaat allemaal mis! in de klas ben ik erg stil, en niemand ziet me. er is niemand waarmee ik hierover kan praten. niemand geeft om mij, of zal het ook maar enigzins merken, of tranen laten als ik weg ben. ik heb genoeg van het 'niet bestaan' er zijn maar 2 mensen die me zullen missen, de rest zou allemaal opgelucht zijn.

mijn verloofde is een jaar geleden voor de trien gesprongen om dat ik niet naar haar wilde luisteren in dit jaar heb ik verschilde pogingen gedaan alles elke keer lukt het niet waarom miet waarom wil god niet dat ik dit doe ik ben het zo beu dat ik in mijn hoofd gek aan het woorden ben ik wil weg uit dezen hel en voor goed gaan slapen ik ben moe in me hoofd en niks lukt meer ik wil weg meer het lukt niet waarom niet ik ben nu 21 jaar en ik heb geen zin om nog 50 jaar met dit gevoel te zitten tot dat ik op een natuurlijke meneer dood te gaan ik wil nu en ik snap niet waarom het niet lukt zelf de dokter zij dat ik een engel op mijn schouder had wand ik had al dood moeten zijn

-Na een tweede breuk met mijn vriendin waarin ik eigenlijk geen enkele "fout" heb gemaakt , kan ik haar niet vergeten. Je komt maar eens de liefde tegen van je leven en zij zal dat altijd zijn en blijven.De vraag waarom blijft zo vaag onbeantwoord dat je jezelf afvraagd , waarom??? niemand is perfect maar als er probleem is , bespreek het dan maar dumpt niet iemand om oude koeien van 14 maanden ervoor waarin ik ook geen schuld droeg. Hoe kan je op tegen de kinderen van je partner, als die steeds op de eeerste plaats komen loop je gegarandeerd ergens met je hoofd tegen de muur, 2 maal is me teveel, ik krijg het niet uit mijn hoofd, zelf zou ik lievver eruit stappen maar ik heb als zelfstandige nog veel geplande werken en dat houdt me in leven. De dood schrikt me niet af, ik vooel me het best als ik rondloop op het kerkhof, het geeft me rust , innerlijke rust en misschien hoor ik er te zijn , permanent, hoe geraak ik hieruit als je het verleden niet kunt van je afzetten. Het is meer een kwestie van tijd, van de rest van mijn familie hou ik afstand ,het maakt ze het makkelijker denk ik. Leven kan mooi zijn maar het stopt soms en hoe neem je de draad terug op wetende dat je nog doodgraag ziet maar toch ondanks al hetgeen je hebt gedaan voor haar kinderen is voor mij het licht uitgegaan.

Ik wil niet meer, help me met mijn dood om mijn vrijheid te vinden

zelfmoord zit al anderhalf jaar in mijn gedachten sinds ik van school ben veranderd er valt veel tegen soms het is te veel gewoon het leven geven dan zijn alle problemen van de baan

Ik heb soms echt het gevoel dat alles om me heen onder mn voeten wegvalt! alles is zo onzeker in je leven. mensen die je pijn doen, elke klein stukje zekerheid dat wegvalt alsof je nergens meer houvast aan hebt.. alsof je alleen bent op deze wereld.. en ja ik snap deze wereld niet.. waarom die liefdeloosheid en haat? waarom gaat bij mij ook alles fout wat ik aanraak.. alsof ik alleen maar leef om pech te hebben..
soms zie ik geen lichtpuntje meer..
en dan denk ik aan God en ga op mijn knieen.. ik bid.. Jezus alsjeblieft help mij!! ik weet dat God mij hoort.. Het enige wat ik moet doen is mijn pijn en verdriet met God delen..

Er is niks zeker in dit leven. de enige zekerheid is dat God van je houdt.. God houdt echt heel veel van jou!! hij heeft zich geopenbaard in zijn zoon Jezus Christus.. 2012 jaar geleden. Jezus leeft en wil vrede geven en rust.. Als je gelooft dat Jezus voor jou zonden gestorven is en jou een nieuw leven wil geven bidt dan aub dit gebed:

God, Jezus.. ik weet dat u mij hoort. ik weet dat U mij kent, al ken ik mezelf niet eens.. U weet van mijn problemen, u weet dat ik geen raad weet met mijn gevoel en de omstandigheden. alles om me heen is kapot en ik ook.. Maar ik wil U vragen om in mijn leven te komen en mij rust te geven.. ik wil een kind van u Zijn God.. Heer Jezus, ik weet dat u voor mijn zonden gestorven bent, ik weet dat als ik in u geloof dat ik dan eeuwig leven heb. dank U dat u mij vergeeft en mij rust en vrede in mijn hart geeft..

In de bijbel (Gods woord)staat:
Want ik,God, hou zoveel van jou dat ik mijn enige Zoon voor jou gegeven heb. opdat als je in Hem gelooft niet verloren gaat maar eeuwig leven hebt..

Jezus zegt: Kom naar mij.. iedereen die moe of belast is en ik ZAL je rust geven.. geef al je zorgen aan mij, deel ze met mij..
Ik ben de weg, de waarheid en het leven..
Ik ben voor jou zonden gestorven, ik heb jou pijn en verdriet op me genomen, ik heb dit gedaan zodat jij kan leven.. geef je pijn aan mij en ik draag het voor je. Ik ben voor jou pijn gestorven 2012 jaar geleden, ik heb hiermee laten zien dat ik van je hou, dat je bijzonder bent.. Na 3 dagen ben ik opgestaan, dit heb ik gedaan om te laten zien dat ik sterker ben dan de dood en dat ik degene ben die leven geef.. Ik heb mijn vijand, satan, die jou ongelukkig wil maken overwonnen door hem te laten zien dat ik sterker ben dan de dood.. Ik ben de Zoon van de allerhoogste God. als jij je hart aan mij geeft beloof ik je dit: ik geef je rust en vrede in je hart. Ik heb jou in de buik van je moeder gevormt, ik heb bepaalt waar je zou leven, je bent kostbaar in mijn ogen, ik wil je overladen met mijn liefde want ik hou van jou! maar ik heb je een vrije wil gegeven, dit heb ik gedaan omdat ik wil dat je voor Mij kiest.. ik wil je niet dwingen maar ik hou van jou!.. Ik, Jezus beloof je dat ik jou geluk voor ogen heb, niet jou ongeluk!.. ik wil je een hoopvolle toekomst geven!.. Wie in mij gelooft heeft eeuwig leven!..

God belooft je geen kalme reis maar wel een behouden aankomst..

Ik had vroeger een broer . Maar op een dag zeiden ze dat hij in het ziekenhuis was , ze zeiden niet waarom . Dus ging ik die dag naa het ziekenhuis en zag ik hem daar liggen met al die buisjes in zijn lijf . Ik kon niet anders maar begon te huilen. Daar zat ik dan , huilend in een hoekje van het ziekenhuis . Toen ik later weer naar huis was zei mijn moeder dat men broer was gevallen van aan dak van 12 meter toen hij aan het werk was , en dat hij ik coma was. Hij was dan bijna 2jaar in coma en het ging heel goed , de kans was heel groot dat hij wakker zou worden maar op een dag maakte mijn moeder me wakker en zei ze dat er iets was met hem .. Ik dacht niks ergs natuurlijk .. Toen zag ik opeens dat al onze familie bij ons kwam .. Verdrietig ze waren allemaal depressief ik wist natuurlijk niet waarom .. en op een moment zei mijn moeder mij ; hij is overleden vannacht ; Ik voelde de grond onder men voeten weggaan :S Ik viel bijna flauw en ik begon te huilen en te huilen en te huilen . Iedereen probeerde me rustig te maken maar het lukte niet daar zat ik dan op het hoekje van men bed , Huilend roepend met zoveel pijn ;S Hij was gestorven de 12de Februari 8 dagen voor mijn verjaardag ;S en nu doet het nogsteeds zo'n pijn :'( Ik heb al zelfmoord proberen plegen maar ze hebben me gepakt dus ging het niet meer door , als ik kon zou ik het nu weer doen .. Het doet gewoon pijn en elke dag denk ik ; ik wil morgen niet opstaan , wat moet ik later doen zonder hem ? Zonder hem wil ik niet verder :( Men polsen en armen staan vol met lid tekens . Ik ben een week geleden ook in mijn gezicht beginnen snijden ;( dan zeg ik dat ik me gekrabd heb .. Ik ben gewoon te lelijk en die ene jonge zal mij nooit willen ;( Hij is de reden dat ik in mijn gezicht snij .. Dat zal hij jammer genoeg nooit te weten komen :( Ook al wil ik het zograag zeggen :( Hij is te druk met zijn droom meisje :( Ik wil er simpelweg een einde aan maken :'(

Kop op, dat is makkelijk te zeggen voor iemand die het helemaal zo moeilijk niet meer heeft. Ook ik weet dat, want vaak heb ik met zelfmoordgedachten rondgelopen en kreeg ik het ervan als mensen die wisten dat ik het moeilijk had, niets anders konden zeggen dan "kop op". Daarom besluit ik om in het kort even mijn verhaal te vertellen, iets dat ik zelfs niet bij vele vrienden of vriendinnen heb gedaan. Maar jullie verdienen het. Jullie moeten weten dat er effectief nog mooie momenten in het leven kunnen komen. Ik weet dat er nog ergere dingen kunnen zijn dan dat wat ik heb te vertellen, maar pijn is pijn. En als jullie op dit forum terecht komen, is jullie pijn ondraaglijk, en dat was die van mij ook. Dus hier volgt mijn verhaal: reeds op jonge leeftijd werden mijn broers en ik geslaan door onze vader, al dan niet met een 'gegronde' reden. Dat slaan gebeurde niet enkel met zijn handen, maar ook met schoenen, linialen, gespen, ... Toen we kleiner waren, herinner ik me hoe mijn vader mijn jongere (ik ben het middelste kind) broertje, hoe klein en tenger hij was, vanuit zijn stapelbed tot het plafond hief en hem vervolgens op de grond gooide. Hij was 6 jaar als ik me niet vergis, zag eruit als een mager jongetje van 4. Hoe dan ook, we kregen alle 3 wel eens een flinke rammeling. Maar ook mijn moeder was niet onschuldig, emotioneel werd vooral ik gekraakt door haar. Op een dag stond ik in de keuken en mijn ouders hadden ruzie. Plots grijpt mijn vader mijn moeder vast en stond hij voor haar met een gebalde vuist. Ik begon te huilen. Mijn vader schreeuwde en liet mijn moeder los. Dat was voor mijn moeder de aanleiding om een echtscheiding aan te vragen. Dat deed ze, maar financieel had ze de middelen niet om meteen te vertrekken. Het duurde bijna 3 jaar tot ze kon vertrekken. Al die tijd woonden mijn ouders nog samen, maakten ze de ene dag ruzie en ging het de andere dag weer beter. Ik had een vriendje, mijn "bron van geluk". Ik hield erg veel van hem, ondanks de vele pijnlijke verhalen die ik hoorde gedurende onze relatie van meer dan 2j over zijn ontrouw. In december 2010 bleek ik zwanger te zijn. Maar ook het jaar voordien ben ik zwanger geweest van hem en heeft hij me zowat in een hoekje gedreven om abortus te doen. Zonder erbij na te denken heb ik het gedaan. Ik moest haast niks betalen om mijn kindje te vermoorden. Maar, terug naar december 2010. Ik was dus voor de tweede keer zwanger van mijn vriendje die trouwens niet echt geaccepteerd werd door mijn familie. Ik was met mijn moeder bij de dokter toen die me het nieuws vertelde. Ik begon te huilen. Zij steunde me. Ik liet het mijn vriendje weten en ik kreeg de reactie dat ik moest doen wat ik dacht dat het beste was voor mezelf. Wat was ik blij, deze keer hoefde ik geen abortus te doen. Ik zou mama worden. Dit verlichte dan ook de pijn van die eerste abortus, die ik trouwens nog lang niet verwerkt had. Ik voelde me weer gelukkig. Maar ook dit mocht niet lang duren: enkele dagen later vertelde hij me dat hij dit absoluut niet wou, dat het niet ging, dat hij er niet klaar voor was... Ik had voor ieder argument dat hij gebruikte, wel een tegenargument klaar. Maar intussen leefde ik ook met de angst: mijn vader wist niet eens dat ik zwanger was, hoe zou hij reageren, dan moest ik ook nog gaan vertellen dat hij eigenlijk een Marokkaanse jongen was en geen Spanjaard zoals ik hem voorgelogen had, zou mijn relatie nog blijven duren, ... Er spookten zoveel vragen door mijn hoofd. Hij maakt me gek. Intussen groeide mijn buik en begon ik te fantaseren over kleertjes, namen, over hoe hij of zij eruit zou zien... Ik was samen met de vader van mijn twee ongeboren kindjes verschillende keren naar een abortuskliniek gegaan, maar ik kon het telkens niet over mijn hart krijgen om opnieuw mijn kindje, mijn baby, mijn vlees en bloed te vermoorden. Ik had trouwens het hartje horen kloppen, ik had echografieën waar mijn baby in profiel op stond en je duidelijk het neusje, het mondje, de handjes, ... op kon zien. Maar de bom barstte bij mijn vriend. Ik MOEST ons kindje laten weghalen. Ik was intussen 16 weken zwanger, dat wil zeggen dat je in België geen abortus meer mag laten uitvoeren (de grens ligt op 14 weken). Gevolg: naar Nederland gaan. Gevolg: geen ziekenkas die tussenkomt. Gevolg: 660 euro betalen. Ondanks de welbetaalde job die mijn vriend had, "kon" hij dit niet betalen. Ikzelf ben nog een studente, ik had de middelen ook niet. Mijn moeder heeft me intussen als een baksteen laten vallen omdat ik haar wijsgemaakt had dat ook ik voor een abortus wou gaan. Maar zij wist beter: ik wou dit niet. De familie van mijn vriend mocht dit niet weten, zijn vriendin waar hij niet eens mee verloofd was, was zwanger. Het zou een schande zijn, ook al vertelde ik hem dat de zonde van een abortus groter is dan de schande die een voorhuwelijkse zwangerschap met zich meebrengt. De enige optie die er over bleef, was het te vertellen aan mijn vader die nog nergens van af wist. Dus, ik moest aan hem vertellen dat zijn twintigjarige dochter zwanger was. Al vier maanden. Ze zou abortus gaan doen. In Nederland. Dit zou 660 euro kosten. Gelukkig nam mijn vader het goed op. Hij wist op dit moment nog steeds niet van mijn vriend zijn nationaliteit. Hij besloot voor de abortus te betalen. De dag voor de abortus liet mijn vriend weten dat hij niet mee zou komen. "Hij kon niet". Dus op 14 februari (ja hoor, op Valentijnsdag) ben ik met mijn vader naar Nederland gereden om mijn baby'tje weg te laten halen. Ik was gebroken, maar liet het niet merken. Toen ik vervolgens thuis kwam, bekeek mijn moeder me niet. Ze vroeg niet als ik pijn had. Ze vroeg niet hoe het met me ging. Ik voelde me zo alleen. Maar de hel was nog niet over. Diezelfde avond kwam mijn vriend langs om me te 'steunen'. Mijn moeder kon het niet aan en begon tegen hem te schreeuwen. Mijn vader nam het voor ons op. Hij zei "Dit is mijn huis en ik bepaal wie hier binnen komt en wie niet. Je krijgt tot zondag om je spullen te nemen en weg te gaan". Mijn moeder schreeuwde hem vervolgens toe dat mijn vriend een Marokkaanse jongen was. Daar stond ik dan. De dag erna namen mijn moeder en broers hun spullen en vertrokken ze. Ik bleef achter met een woedende vader. Hij zei de huur van mijn studentenkamer op. Ik zou iedere dag 4uur moeten reizen om naar school te gaan en weer naar huis. Dus mijn studies waren in mijn ogen ook al voorbij. Maanden gingen voorbij. Hij leerde een nieuwe vriendin kennen. Hij was nooit meer thuis en ik bleef achter. Dus ik verhuisde naar mijn moeder waar ik niet eens een eigen slaapkamer heb. Al die tijd was ik nog steeds samen met mijn vriend, degene die mij (wat achteraf blijkt) in de periode dat ik voor de 2de maal een abortus onderging, opnieuw bedroog. In september 2011 ben ik erachter gekomen dat hij intussen ook al een jaar een relatie had met een anders meisje. Mijn wereld stortte in. Ik kon het niet geloven. Mijn leven was voorbij. Ik ben mijn kindje verloren. Ik ben mijn ouders verloren. Ik ben mijn vriend verloren. Zelfmoord leek toen de enige verlossing te zijn, ik dacht er vaak aan: dan zou ik mijn kindjes eindelijk zien en dan was ik van al mijn pijn verlost. Maar ik heb het niet gedaan. Ik heb doorgebeten en kracht geput uit kleine dingen. De band tussen mijn moeder en mij werd langzaam aan weer opgebouwd. Ze had het huurcontract voor een nieuwe studentenkamer ondertekend. Ik had gebroken met mijn vriend. Ik begon opnieuw met mijn leven. Hoewel er dingen zijn gebeurd die ik nooit zal vergeten en eeuwig zal meedragen, zoals voornamelijk die abortussen, zie ik weer een toekomst voor me. Dus mensen, geef niet op. Na regen komt zonneschijn, al doet het soms zo'n pijn. En soms heeft die pijn zo'n impact dat je het als een litteken voor de rest van je leven mee zal dragen, verzorg dat litteken dan en rijt het niet steeds open. Maak dezelfde fouten niet. En als je pijn wordt veroorzaakt door anderen, ga dan op zoek naar personen die wel het beste met je voor hebben. Blijf niet cirkelen in een omgeving die niet goed voor je is. Ik hoop dat ik iemand, al is het maar één persoon van jullie, hoop heb kunnen geven en geloof in een mooier leven. Dus, kop op!