Levensverhalen (pagina 422)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

levensmoe

Heey ik ben sander uit apeldoorn ik ben niet gelukkig op me werk thuis ook al nie mijn vriendin heeft me opgelicht bedrogen en gelogen ik zie maar 1 optie nog ..... Dat is dat ik er niet meer wil zijn ik wil niet meer eenzaam zijn
Datum:
20-02-2012
Naam:
sander
Leeftijd:
26
Provincie:
Gelderland

Het leven is koud en eenzaam

Ik wil me binnen nu en een jaar of twee voor de trein gooien. Ik heb het al eens met medicijnen geprobeerd maar dit is mislukt. Vrienden heb ik niet;ook bijna niet gehad. Ik ben lelijk en verschrikkelijk verliefd op een onbereikbare pertopsoon. Ik kan niet overweg met mijn ouders; beide hebben ook psychische problemen. Elke dag is kaal en koud. Niemand kan me helpen.
Datum:
19-02-2012
Naam:
Mariska
Leeftijd:
29
Provincie:
Zuid-holland

Nieuwe vriend

mijn moeder is 1 jaar gescheiden en ik woon bij mijn moeder, eerst ging alles heel erg goed todat mijn moeder een vriend wilde (daar is niks mis mee hoor). hij bleef hier een paar keer slapen en mijn moeder een paar keer bij hem, maar ze neuken elke avond weer en dat is zo goor en als hij hier is word ik heel verdrietig.
ik heb mezelf geprobeerd met een mes te snijden of een te grote hoeveelheid medicijnen te nemen maar niks werkt, is er iemand die dit ook heeft??
Datum:
19-02-2012
Naam:
luuk
Leeftijd:
12
Provincie:
Overijssel

Van binnen.

Ik heb mijn pijn nog met niemand gedeeld.. al 14 jaar loop ik ermee rond maar, niemand merkt iets aan me.. Ik ben de opgewektheid zelf.
Toch heb ik er moeite mee voor mijn pijn uit te komen..
Ik weet niet hoe.. Ik weet niet waar het begin of het eind is.. Een hele hoop waarvan ik maar vermoed waar de pijn vandaan komt is een zooitje.. hele delen van mijn leven liggen overhoop en ik krijg er geen overzicht in..
Wat niemand van mij weet want, ik heb een reputatie hoog te houden van de goed gebekte meestal vrolijke vrouw..

Hoe kom ik daar nog doorheen? Waarom denkt toch iedereen dat ik zo sterk ben? Waarom ziet er niemand dat ik nix met mezelf kan beginnen? Heb ik mijn ware ik dan zover weg gestopt?

Op het moment ben ik op een goeie weg.. Ik kan nu bij mezelf zien dat ik alles en iedereen voor de gek hou.. En van daaruit ga ik verder..

Dit is de eerste keer dat ik me ergens heb aangemeld.. En dit is de eerste keer dat ik tegenover een beelscherm heb durven toegeven dat mijn leven een puin is.. Mijn herinneringen niet aan elkaar zijn vast te knopen.. Ik ken de volgorde niet meer.. Terwijl ik er toch zelf bij was..
Ik heb het gevoel dat al ik een donker deurtje open, dat ik naar fragmenten van een film zit te kijken..

Ik heb er vaak over nagedacht hoe veel gemakkelijker alles zou zijn als er niets meer was. Want ik denk dat er na de dood gewoonweg niets meer is.. De gedachte heeft telkens weer door mijn hoofd gespookt, hoe fijn het zal zijn als je van je hele klereleven af zou zijn.

Mijn verhaal (levenverhaal) wil ik (nog) niet doen.. Het zit allemaal ver in mijn verdrongen en gekronkelde hoofd. Alleen ik kan stukjes van de film zien. En ik denk maar dat dat goed zo is.. Ik ben er bang voor dat niemand me gelooft en dat iedereen denkt dat ik aandacht of medelijden wil.. Ik ben bang voor afkeurende blikken en ik ben bang voor medelijdende blikken. Ik ben ben gewoonweg bang. Bang iemand te vertrouwen..
Dit is een van de eerlijkste dingen wat ik in jaren gezegd heb!

Langzaam word me de chaos in mijn hoofd bewust.. Langzaam zie ik in dat, ja wat eigenlijk?
Dat er ook mooie dingen zijn. En dat er veel is om voor te blijven leven. Dat alles misschien zo heeft moeten lopen.. Ik weet niet waaraan ik zoveel shit verdient heb en ik heb jarenlang gedacht dat ik niet meer waard was.
Langzaam ben ik in gaan zien dat ik wel wat waard was.
En nu, nu weet ik dat ik eigenlijk een kapot mens ben, met een kapotte geest.

Ik denk veel na over mijn leven en probeer alles op zijn plaats te krijgen. Maar het lukt me niet. Ik heb geprobeerd het op te schrijven maar, ik blijf hangen.. Ik kom niet verder. Ik kan sommige fragmenten van de film niet juist plaatsen. En dan geef ik maar weer op.
Maar het circus in mijn hoofd gaat door..

En niemand weet het, of merkt het zelfs.. Want ik "ik ben sterk en vrolijk".

Het liefste zou ik willen dat iemand mij bij de hand neemt en me zegt wat ik moet doen. Dat er iemand zonder dat ik iets zeggen, me begrijpt. Dat er iemand zo door me heen prikt.. Maar ik weet van mezelf "dat laat ik toch niet toe". Mijjn muur is te dik!

Datum:
19-02-2012
Naam:
Bibi
Leeftijd:
29
Provincie:
Limburg

ik wil dood

ik krijg nooit geen aandacht van me ouders en niemand steunt me ik wil niet meer leven ik red het niet meer ik huil elke dag ik in me slaap
Datum:
18-02-2012
Naam:
chiara
Leeftijd:
12
Provincie:
Flevoland

Help, ik verlies iedereen, mezelf vooral!

Zware periode na zware periode, ik wacht op die verrandering. Dat voor een keer mag uitkomen wat ik wens, wat ik zou willen.
Ik heb mijn hart gegeven voor een meisje die me heeft verlaten 3 jaar geleden. Zei heeft me gedumpt na dagen te negeren, en vervolgens een smsj met... ik weet niet als het nog zin heeft?...

Wel 3 jaar later vraag ik mij af, wat wel nog zin heeft.
Beste vrienden begin ik allemaal te verliezen, mensen begrijpen mij niet. Ik zou iemand in mijn omgeving alles geven om mij ook maar even te verstaan.

Maar ik voel me zo eenzaam...
Mijn ouders verstaan mij niet, studies worden niet gesteund zoals ik verwacht, en hierbij bedoel ik niet financieel want ik heb wel andere steun nodig dan dat.

Als ik mijn eigen mening heb wordt deze afgebroken door mijn gezinsleden terwijl ik maar al te goed besef wat ik voel en denk.

Voor jullie is dit het typische verhaal,
wel voor mij is dit niet zo...
Ik heb mij nog nooit zo verlaten gevoeld, zo eenzaam, zo ongelukkig.

Ik zou alles willen afreageren maar breng alleen maar schade toe aan mezelf en andere relaties. Alles gaat kapot, ik zie het niet meer zitten
Datum:
17-02-2012
Naam:
bart
Leeftijd:
20
Provincie:
België

eenzaamheid

Ik ben overeen paar jaren verhuist, na een zware operatie (volledige hysterctomie van de baarmoerder). Ik voel mij in de nieuwz stad niet goed, ik vind geen contact met mijn buurtbewoners ondanks wat ik ook probeer. Ik weet niet meet waarom ik verder leef. Ik heb geen doel meer. Ik ben er voor niemmand nodig, behalve voore de mesne die vanmij profiteren en ik kan er niet meer tegen.
Op het werk zijn we maar met 3 waarvan de 2 andere man en vrouw zijn. Er wordt bsoms over futiliteiten rizie gemaakt zoals nu de prijs van een toner. Ik voel mij zo slecht dat het wel eens de druppel zou kunne zijn die de emmer doet overlopen3
Datum:
17-02-2012
Naam:
christel
Leeftijd:
48
Provincie:
België

waarom??

hey
ik denk ook wel eens aan zelf moord! ik heb egt een kut leven al vanaf mijn geboorte operaties gezondheids problemen en noem maar op en niet dat het nu gebeterd is ik moet misschien aan de nier dialise weer een open hart opheratie voor de 6de keer !!!mijn buik staat vol litekens en daarwerd ik dan nog is meegepest!!! en als dat nog niet genoeg was heb ik het uitgemaakt met mijn vriendje voor een andere sukkel die mij niet eens ziet staan en nu nogs van school verandert!!!pffff wat moet ik nu doen zou k zelfmoord plegen of niet ??!!

grtz
Datum:
16-02-2012
Naam:
lily
Leeftijd:
14
Provincie:
België

over&done

Ik loop al een paar jaar rond met steeds dezelfde gedachte. ZELFMOORD!!! ik kan niet zeggen dat ik me heel die tijd leeg, nutteloos en verdrietig voel en veel pijn heb, er waren soms momenten waar ik me goed voelde en gelukkig, maar hoe ouder ik word hoe meer ik begin te beseffen dat er geen plaats voor mij is op de wereld, ik begin me buitengesloten te voelen, overaal waar ik ook naar toe ga, op school, THUIS enz. voel ik me als een derde wiel. Thuis hou ik het echt niet meer vol, ik loop er als een geest rond of een bewoner die een kamer huurt, ik voel me in mijn eigen huis niet thuis!!! mijn moeder, vader en broer hebben vaak veel te vertellen aan elkaar, maar ik kan er amper iets tege zeggen, en zij hebben ook niet veel te vertellen aan mij. Ik zou heel graag zelfmoord willen plegen, maar telkens als ik nadenk over hoe ik het ga doen word ik ineens bang, ik durft het gewoon niet, als ik het gedurft had dan zou ik het al jaren geleden al gedaan hebben! Ik ben bang voor wat er zal gebeuren als ik dood ben. Ik heb verschillende dingens gehoord over het leven na de dood en juist daarvoor ben ik zoo bang van. Het allerliefst zou ik gewoon doodgaan en gewoon in da stom kist liggen en me rust gelaten worden, het eenigste plaats waar ze me niet vertellen wat juist en fout is wat niet mag en wel mag, en niemand die tege me zegt dat ik niks kan en niks goed doe. En als ik het deed zou ik zoo graag en briefje achter laten met daarop IK BEN NIET VAN IJZER, IK HEB WEL GEVOELENS, IK VOEL WEL PIJN, IK HOOP DAT JE NU BLIJ BENT!!!!!!!!!!!!
Datum:
16-02-2012
Naam:
ALONEHere
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Verdoemenis

Sinds kort kost het me enorme moeite om door de dag te komen. Er stapelt zich zoveel op, dat ik het niet meer dragen kan.

Het begon allemaal toen ik nog kleintjes was. Mijn "vader" liet mama in de steek nog voor mijn geboorte. Mama moest steeds werken, dus ik groeide alleen op. Dit vormde me wel, want ik was snel zelfstandig.

Toen ik 4 werd, ontmoette mama een nieuwe man. Het klikte goed en al snel had ik eindelijk een papa! Het was fijn, want nu had ik tantes, nonkels, neefjes en nichtjes, een oma en een opa! Er was altijd wel iemand waarop je kon steunen. Er was een veilige basis. Mama en "papa" leken gelukkig. Soms hoorde ik ze 's avonds wel eens ruzie maken, toen ik in bed lag. Maar als ik erover vroeg op school, bleken wel meer ouders ruzie te maken. Ik probeerde ermee om te gaan, tot ik op 12 jarige leeftijd plots een enorme blauwe plek op mama haar rug zag. Ze ontweek mijn vraag en ging er niet verder op in. Toch wilde ik weten waarvan dat kwam en ging stiekem kijken toen ze onder de douche stond. Het was een afdruk van een schoen, en dat was nog niet alles. HEEL haar lichaam stond vol met blauwe plekken. Ik was verward.
"Papa" sloeg mama en ik deed niets. Ze heeft gelukkig het verstand gekregen bij hem weg te gaan toen hij uithaalde naar mij. Het blijft nog steeds aan mij vreten, ik heb haar nooit beschermd.
Toen ik 16 werd, werd mama ziek. Ze heeft na lang afzien en na vele onderzoeken eindelijk de diagnose gekregen: Fibromyalgie. Met de juiste medicatie en voldoende rust, komt ze gelukkig haar dagen door.

Momenteel woon ik bij mijn vriend, een heel eindje weg van thuis. Eerst leek het mij wel oké, zelfstandig worden. Nu denk ik er anders over.
Vorig jaar pleegde mijn nonkel zelfmoord. Hij liet geen afscheidsbrief achter, al zijn spullen en meubels zijn onvindbaar, zijn auto is niet te vinden, zelfs persoonlijke dingen (bril, paspoort, ...) zijn niet te vinden. Mama en mijn tante zijn hem gaan identificeren, hij zag er blijkbaar schokwekkend uit.
Een maand later sterft mijn schoonvader, geheel onverwacht. Mijn vriend en zijn moeder stortten in, waardoor ik de begrafenis zo goed mogelijk probeerde regelen. Toen ik mama aan de lijn kreeg, de dag voor de begrafenis, hoorde ik al aan haar stem dat er iets niet pluis was. Zijn begrafenis was mooi, en het was tijd om het tweede rouwproces in gang te zetten.
Plots kreeg ik een enorme drang enkele dagen naar huis te gaan, en dat deed ik. Het was alsof ik het wist, want opnieuw slecht nieuws: mijn tante had een hersentumor. Mijn wereld leek in te storten.
Tante zou geopereerd worden en ze vroeg me of ik wou meegaan naar de uitleg die de chirurg doet voorafgaande aan de operatie. Ik vroeg hem of er uitzaaiingen waren. Hij keek me aan met een blik die me deed huiveren en zei dat de tumor in haar hersenen best zelf een kon zijn. Opnieuw kreeg ik een klop. Zelf sta ik in de medische sector en is het me bekend dat hersentumoren als uitzaaiingen meestal afkomstig zijn van longkanker. We focusten ons op de operatie. Na uren wachten, goed nieuws! Eindelijk! De operatie was geslaagd. De euforie deed iedereen zo ontspannen, dat we eindelijk (na 3 maanden rouwen en zorgen) eens goed sliepen. Al was die euforie opnieuw van korte duur. De dokter bevestigde zijn vermoeden: tante had longkanker. Na een strijd van een dikke maand, hebben ze haar via sedatie laten inslapen. Ze was onherkenbaar.

Alsof het niet ophoudt, ben ik zelf nu ziek. Het begon in mijn rug, al schonk ik er niet veel aandacht aan. De zorgen, het slechte slapen, misschien een foute beweging op het werk, alles samen kon dit wel eens normaal zijn. Al is het dat niet. Ik ben nu al 4 maanden thuis en de dokters weten maar niet wat er scheelt. Eerst zeiden ze dat ik maar moest sterk zijn en moest gaan werken. Ik voelde me gegeneerd, want de pijn was er echt. Toch wilde ik weer gaan werken, al liep dat al snel mis. Ik zakte door mijn benen en kon niet meer van de pijn. Nu denkt dokter 1 dat het A is, al is dokter 2 het daar niet mee eens. Ik weet het allemaal niet meer, en word er bijna zot van.

Mijn vriend wilde de huisdokter inlichten, omdat hij dacht dat ik depressief aan het worden was. Omdat ik AD echt niet zag zitten, begon ik een masker te dragen, zodat hij de dokter niet kan overtuigen. Ik ben niet depressief, ik ben gewoon gefrustreerd. Nu heeft hij me een hondje gekocht (omdat ik er altijd een heb gehad en nu dus vaak alleen zit) De zorg voor de puppy is zwaar, al zet het mijn gedachten wel op iets anders. Hoewel het me ook weer blokkeert: ik kan de hond niet mee naar mijn ouderlijk huis nemen, dus zit ik hier eigenlijk vast. Onbewust heeft hij iets gedaan, wat eigenlijk niet helpt.

Hij doet zo zijn best, al verlies ik steeds meer mijn moed. Hopelijk blijft hij van me houden..
Datum:
16-02-2012
Naam:
Kya
Leeftijd:
22
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.