Levensverhalen (pagina 418)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik kan niet meer

Ik kan echt niet meer. Ze doen me pijn allemaal. Me moeder zus en vader. Me moeder zei vandaag zelfs tegen me 'het is beter voor iedereen als je zelfmoord pleegt' en weetje dit probeerde ik ook ik heb t al veel vaker geprobeerd in me polsen snijden etc. En vandaag probeerde ik me zelf op te hangen ik was toch alleen thuis dacht ik. Totdat me schoonbroer opeens binnen kwam lopen. Ik heb hem zo hard geschopt geslagen zelf verwond maar hij deed niks anders dan me alleen vasthouden en troosten nu komt hij om het halfuur me kamer binnen. Wanneer ze slapen probeer ik het weer opnieuw want ik ben klaar met alles en iedereen !
Datum:
03-03-2012
Naam:
rosita
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

Het is genoeg geweest

Na jarenlange agressie, geweld en drankzucht van mijn echtgenoot die ondertussen overleden iswas het tijd om een nieuw hoofdstuk in mijn leven te starten.Maar al snel veranderde dit kortstondige geluk in een ware hel. Ik voelde me schuldig over wat er allemaal gebeurt was en had het gevoel dat ik in het verleden veel te weinig energie had gestoken om aan die rampzalige situatie in mijn gezin te verbeteren.
Ik zonk stilaan weg in een diepe depressie en stootte op veel onbegrip van mijn familie die met mijn ziekte niet overweg konden. sindsdien loop ik met zelfmoordgedachten rond en heb recent nog enkele zelfmoordpogingen ondernomen. Mijn omgeving liet me vallen als een baksteen (ze deden zelfs geen moeite om zich trachten voor te stellen wat ik doormaakte) Nooit wordt er gevraagd hoe het met mij gaat,het is alsof er met mij niets aan de hand is.
Ben de voorbije jaren talloze keren voor langdurige opnames in de psychiatrie opgenomen en nooit heb ik bezoek gekregen van mijn familie.
Verschillende psychiaters heb ik geraadpleegd en honderden pillen geslikt,soms ging het wat beter met mij maar steeds herviel ik.
Recent heb ik voor mezelf beslist dat ik geen professionele hulp meer wil zoeken.
Het heeft de maatschappij en mezlf handenvol geld gekost om mij te laten verzorgen zonder definitieve resultaten.
Ik heb nu voor mezelf beslist dat het genoeg is geweest en plan nu een laatste zelfmoord. Wat ik zal ondernemen heb ik nog niet definitief beslist, maar deze keer wil ik 100% zeker van zijn dat het deze keer zal lukken.
Ik ga nu een afscheidsbrief schrijven gericht aan mijn kinderen.Ik heb er goed over nagedacht en neem die beslissing zeker niet in een impulsieve bui.
Van de vele psychiaters die ik heb geraadpleegd kreeg ik te horen dat ik die pogingen deed om aandacht te krijgen.
De laatste psychiater die ik raadpleegde zij me dat ik in het klooster moest gaan en non worden) Nooit wordt mijn probleem serieus genomen, ik heb geen vertrouwen meer in hulpverlening
Datum:
03-03-2012
Naam:
Bea
Leeftijd:
53
Provincie:
België

Save me..

Ik heb het gevoel dat ik ga opgeven..
Het begon zo:
Mijn moeder kreeg een virus: koud vuur in haar benen waardoor ze nu allebei haar Benen kwijt is, ze zit nu in een rolstoel en gaat 3x per week naar het ziekenhuis.
Daarnaast kregen mijn biologische vader en moeder ruzie door een paar misverstanden en zag ik hem 5 jaar lang niet.
Sinds een half jaar terug wel Weer,maar we kunnen niet met elkaar over weg omdat hij me aanziet voor een of ander 'emo' kind.
Mijn moeder is dus bijna niet thuis en als ze thuis is, slaapt ze of zit ze continu achter de computer.
Kortom,we communiceren niet met elkaar,
Mijn stiefvader is ook zo. Hij en mijn moeder kregen samen een kind, en het lijkt dat hij alleen maar om zijn kind geeft.
Ik dacht dat ik zonder hun liefde zou kunnen leven,maar dat was dus niet zo.
Daardoor begon ik met snijden, ik weet dat het niet goed was en ik zei elke dag tegen mezelf ermee te stoppen,maar het werd alleen maar erger en erger..
Op school word ik ook gepest door mijn uiterlijk, veel mensen zeggen dat als ik niet gepest wil worden, ik me anders moet kleden, maar je hoort jezelf toch te kunnen zijn? Ik bedoel; dat ik van buiten anders ben,wil niet zeggen dat ik van binnen ook anders ben..
Ze hebben geen idee hoeveel pijn dat doet.
Mijn vriendinnen proberen me te helpen, teminste...totdat ze zichzelf weer even belangrijker vinden, en praten over hun 'eetstoornissen'
Sommigen zeggen dat ik aandacht te kort kom en dat ik hierdoor zo ben, maar alles wat ik wil is geliefd worden..
Daarom vertelde ik m'n verhaal aan Joshua,een jongen uit Engeland, uiteindelijk werden we verliefd en kregen we iets.
Natuurlijk waren er weer mensen die het wilde verpesten voor ons -.-
Gunt niemand het dan voor me gelukkig te zijn?!
Ik en Joshua gingen uit elkaar omdat hij een ander leuk vond..
Ik zei dat ik blij voor hem was, maar ik gong letterlijk dood van binnen.
Joshua pleegde niet lang geleden zelfmoord, een overdosis slaappillen was de oorzaak.
Ik huil mezelf dagelijks in slaap.
Ik trek het niet langer thuis meer, altijd die ruzies,gezeik om niks..
Help me...
Datum:
03-03-2012
Naam:
Charlotte
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

De laatste keuze

ik heb een gevoel dat ik word gehaat door mijn familie. Mijn ''vrienden'' gebruiken me alleen, soms word ik gepest dan wil ik degene dood maken..Ik word nooit met rust gelaten ik heb geen toekomst.Ik probeer iets te kunnen maar het lukt nooit. Ik heb op google gezocht hoe ik zelfmoord kan plegen zonder pijn tevoelen. en er is 1 ding dat ik kan doen of mischien..Mij zelf neersteken. Stel je voor je had geen toekomst niks iedereen haat je, dan denk je van ;;wat doe ik hier nou, wrm ga ik niet dood'' sorry maar zo denk ik. ik het eeecht niet meer aan. ik ben al 2x tegen gehouden. maar als ik naar me moeder en vader kijk(de enige van wie ik hou) dan krijg ik een gevoel om het niet te doen. maar ik heb al een brief geschreven zodat ze me begrijpen. en binnekort gaat het gebeuren en ik been een beeeetje nerveus.
Datum:
03-03-2012
Naam:
GeenNaam
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

Ik wil niet meer.....

IK heb mijn naasten heel veel pijn gedaan doordat ik niet met geld om kan gaan en ze heel erg in de schulden gewerkt. Ik schaam me hier heel erg voor en durf niet meer terug naar huis. Ben nu 19 uur vermist voor mijn naasten en weet niet meer wat ik moet doen terug gaan naar huis is geen optie. Ik heb een dochter van tweeen half en het doet mij echt heel pijn om haar niet in mijn handen te hebben. Mijn partnet zal me het nooit vergeven en zonder hem ben ik helemaal niks. Ik heb zoveel pijn in mij zelf dat ik ook niet door wil met leven. Maar ben heel bang om dood te gaan. wat moet ik doen.....
Datum:
03-03-2012
Naam:
Suzanne
Leeftijd:
28
Provincie:
Utrecht

mijn woede

hoi, ik noem mezelf kira, dat vind ik gewoon een mooie naam. wel dit is mijn verhaaltje. al lange tijd moet ik constant slechte gebeurtenissen incaseren. het begon allemaal vorig jaar rond juni. mijn ouders zijn al 12j gescheiden en mijn mama had dan in 2003 vond ze iemand. die heette yves. mijn mama was dolgelukkig met hem. zo bleven vele gelukkige jaren. tot hij plots vreemd ging met de beste vriendin van mijn mama. ze was er zelfs bij toen het gebeurde. maar mijn mama is een fraaie en hield dit stil om de rust te bewaren. in die tijd dat ze samenwaren heeft yves mijn mama veel geld ontfutstelt. zelfs ONS spaargeld. en dan vorig jaar begon het de spuigaten uit te komen. er kwam ruzie. veel veel ruzie. het bleek dat hij nog eens was vreemd gegaan. dit was natuurlijk de druppel. vele maanden bleef de ruzie duren en ik zag maar mijn mama wegkwijnen. op zo'n moment moest ik sterk zijn. maar ik had zelf mijn eigen probleempjes. dus ik offerde mij zelf op zodat ik mijn mama kon helpen. anders durf ik te wedden , was ze hier niet meer. en dan eindelijk in december waren we weg van daar. weer met ons drietjes ( ik heb een tweelingbroer die autistisch is, en dat voedt meestal ook mijn frustratie) mijn mama begon weer op te vrolijken. ze ontmoete ook een man, wout. ze was stapelverliefd en was net een puber. in het begin vond ik het niet erg. maar meestal erger ik mij aan haar gedrag. wel, ze was eindelijk haar zelf aan het komen. en ik was blij dat de lange 6 maanden van stress wat achterwege waren. maar plots op een dag, zegt wout dat hij een punt acher hun relatie wil zetten. mijn mama was in alle staten en heeft zelfmoord proberen te plegen. wel 60 pillen nam ze. en ik lag in mijn bed toen het gebeurde. op de een of andere manier was wout hier ook weer. hij maakte mij wakker en vertelde wat er gebeurd was. toen, dat moment storte mijn wereld in. ik heb wel een uur staan huilen aan haar bed en dan twee uur voor me uitgestaard. ik was kapot. vanaf die dag ging alles slecht met mij. ik werd humeurig, waarschijnelijk ook depressief. op school ging het redelijk, ik wilde weg van alles. toen was er nog een jongen die eens mijn beste vriend was. hij wilde seks met mij. hij bleef aandringen en ik werd nog dieper in mijn put geduwd
en nu, de laatste tijd, heeft elke vriendin van mij een vriendje. ik mis dat wel. ik weet ik ben nog jong, maar je weet hoe dat gaat met tieners. en ik heb domme dingen gedaan zoals krassen
ik besef echt niet wat me bezielde. nu wilk alleen eeuwige rust, het lijkt mij een nobele oplossing, want ik wil niemand tot last zijn. ik hoop dat jullie/ u mij kan helpen. groetjes kira
Datum:
02-03-2012
Naam:
Kira
Leeftijd:
16
Provincie:
België

hannan

Geen idee waarom ik nog verder zou moeten leven.
Datum:
02-03-2012
Naam:
hannan
Leeftijd:
28
Provincie:
Flevoland

Existentiële redenen

Een verloofde, een huisje en een doctoraatsstudie. Een functionerend lichaam, een sociaal leven en goede gezondheid. Een zorgeloze kindertijd, typische puberteit en iets pokdaliger studententijd. Geboren en opgegroeid in een land zonder oorlog, hongersnood of legerdienst. Wel met gezondheidszorg, vrijheid en welstand. Redenen om vrijwillig uit het leven te stappen, lijken –zeker in vergelijking met anderen hier- afwezig.

En toch.

Er bestaat een existentieel probleem met het bestaan en het menselijk bestaan in het bijzonder. Alle wetenschap en inzicht ten spijt, gaan we met z’n allen ten onder. Elk organisme is in essentie opportunistisch en zal bijgevolg altijd voor zichzelf kiezen. Zelfs zogenaamde altruïsten vormen hun gedrag naar de voldoening die ze krijgen uit hun daden. Liefde is altijd voorwaardelijk, hoe subtiel en goed verstopt die voorwaarden ook zijn. Neurologische beloning, een gevoel van identiteit, eigenwaarde, boetedoening, gunst, of blijdschap ten gevolge van de chemische processen in de hersenen dat ons gedrag bepaalt. Ondanks het altruïsme, zijn we met hoe langer hoe meer op een planeet die het enkele miljarden geleden al niet meer kon bolwerken. Enkele lieden niet te na gesproken, is iedereen is het erover eens dat de wereldbevolking terug naar beneden moet. Maar, net zoals bij de vervuiling en koolstofdioxine-uitstoot, zijn het altijd de anderen die er maar iets aan moeten doen. Het is simpelweg op termijn niet houdbaar.

Anderzijds zijn ook het universum, de aarde en de natuur wrede en grillige plekken. De morele codes die ons worden aangeleerd, worden er niet gerespecteerd. De spelregels, die we met zijn allen breken, gelden eigenlijk enkel voor onszelf. Het is om moedeloos van te worden. De zin van het leven was (en is voor sommigen nog steeds) gewoon overleven. Lang genoeg om de genen weer een generatie verder te sturen. Darwin zei al dat de best aangepasten de meeste overlevingskansen hebben. Diegene met de minste scrupules dus. Dat was vroeger zo, vandaag zo en zal ook wel zo blijven. We zijn daar allemaal een product van, al wil ik het niet zijn. Evenmin wil ik er aan meewerken. Daarom is het moeilijk om me nog te laten afleiden door het beschavingsvernis waarin we moeten geloven. Of erger nog: de fabeltjes die godsdiensten durven te presenteren.

Na een mislukte poging dit jaar een decennium geleden, wacht ik af. Ik wil niet opnieuw door het maandenlange afscheidsbrieven schrijven gaan. Een succesvol familielid van me, stapte enkele jaren geleden uit het leven. Sommigen vonden dat laf en egoïstisch, maar ik was jaloers. Het getuigt van minstens evenveel egoïsme om iemand te dwingen tot leven.

Ik onderga het bestaan en slaag er voorlopig in om mee te draaien in de grote leugen. De ene dag al wat makkelijker dan de andere. Maar de dag dat een ongeluk mezelf of de mensheid decimeert, daar kijk ik reikhalzend naar uit. Overigens sluit ik ook niet uit dat ik genoeg krijg van het wachten en zelf het boek dichtsla.
Datum:
02-03-2012
Naam:
Frank
Leeftijd:
30
Provincie:
België

ik weet het niet meer

In Mei dit jaar werden we overvallen in onze zaak, de oorzaak hiervan was dat mijn man een plantage had.
Wij wisten er niets van dus die overval kwam zo onverwachts.
We waren bang voor ons leven.
Reden voor mijn man waren dat hij zijn zaak zou verliezen, hij had er zo hard voor gewerkt maar door de recessie kon hij het hoofd niet boven water houden.
Na de overval kwam ik er dus achter van die plantage.
Wilde de politie bellen en dat mocht niet.
Mijn zoon was bij een oude werkneemster van mijn man.
Kwam er ook achter dat mijn man mij met haar bedrogen had.
Ik had altijd het gevoel dat ik de enige was.
Mijn leven lag aan diggelen.
Mijn man zei dat hij de plantage wou opruimen maar dat deed hij niet en toen de politie vlak erna binnen viel was ik een verdachte en een slechte moeder.
Tot overmaat van ramp moest ik ook nog een tijdje bij die vrouw wonen.
Ze was de enige die ons met poezen nam.
Ze vertelde me on geuren en kleuren over hun samen en wat mijn man haar vertelde over onze intieme dingen.
Dat alles waar mijn kinderen bij waren.
We kwamen in een daklozen centrum terecht en mijn man een tijdje in de gevangenis.
Naderhand raakte ik in een diepe depressie en wilde mijn leven beeindigen.
Ik kwam op de psychiatrie en kreeg medicijnen.
We waren niet meer verzekerd en ik kon het niet betalen.
Mijn man klaagde dat het huis niet genoeg werd opgeruimd en hij ging weg.
IK poest wel elke dag maar mijn kinderen en man steken geen poot uit en laten alles rond slingeren.
Ik ben alles kwijt aan hem. geld, mijn trots en waardigeheid.
Ik voel me niks, hij zeft ook s
Datum:
02-03-2012
Naam:
marianne
Leeftijd:
49
Provincie:
België

Leegte

Op dit moment ben ik voor me gevoel alles kwijt wat eigenlijk ook zo is,ik en hij beiden aan de drugs,ik heb eerlijk aan instanties gezegd ik kan de zorg niet meer aan van me dochter van toen destijds net 3.Zij wilde liever bij papa wonen.Ik dacht wat het beste is voor haar,waar zij gelukkig van word ik kan haar niet dwingen.Ik zie haar 1x per week en me leven is sinds ruim 2jaar doelloos het gat waar ik in zit kan het niet typen.heb en persoonlijkheidsstoornis en manisch depressieve episodes,waar ik vooral in de weekenden eenzaamheid en de dag dat ze weer bij pap trug gaat.dan voel ik me leeg ze mist me zegt ze en dan voel ik me een rotmens.Ik sta er echt 100% alleen voor geen ouders,geen vrienden geen familie noppes nada.sociaal isolement vanwege lichamelijke beperking werkloos dus doelloos.Geen dromen meer depressie in zijn volle glorie.Iedere dag die voorbijgaat wordt het erger.Woon op mezelf maar kan met niemand over me gevoelens praten.Ben bijna 27 maar voel me niet zo oud meer worden.Alle jaren ellende hebben zijn vruchten afgeworpen.Mis me kind dit gevoel is ondraaglijk haar niet meer te verzorgen om me heen te hebben.Alles wat ik heb stelt niks voor maar heb me kansen gehad.Ik weet alleen en verknipte jeugd en ouders die je uitbuiten narcisten.Je steken op je pijnlijke plek trappen na dat is wat ik van de mensheid in me 26 jaar heb gezien.Al vlucht je uit en vervuild nest en een geweldadig huwelijk,de nasleep die volgt is erger langduriger en pijnlijker als 100messteken in je donder.Vooral als je geen juiste milieu om je heen hebt.Hopelijk zal niemand zich voelen als dat ik me al jaren voel want dat wens ik me ergste vijand niet toe.Ik hoop dat haar papa en zij het beter zullen krijgen als ik heb gehad.Ik heb het opgegeven tis nu wachten totdat me hoofd echt de boel overneemt en me eindelijk laat verlossen van me slapeloze nachten piekeren piekeren en doordraaien.En hersenpan kan je leven aardig verzieken als er verkeerde dingen op staan geprogrammeerd,resetten is nog niet mogelijk.Sterk zijn gaat tot bepaalde hoogtes.Hopelijk zal me mooie meisje het later beter snappen en vrede hebben met hoe het zal zijn.Maar voor en ander kan ik niet meer lijden helaas de geestelijke pijn is als en bevalling tussen je oren.
Voorkom allen hoe ik ben geworden op tijd ingrijpen.Liefde en geborgenheid is de sleutel tot geluk.Liefs
Datum:
01-03-2012
Naam:
Leeuwtje
Leeftijd:
27
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.