Levensverhalen (pagina 416)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

gebroken hart

Ik heb een vriendin, op wie ik meer dan stapelverliefd ben, alleen er is iets voorgevallen en ze denkt dat ik tegen haar lieg. Ze heeft het uitgemaakt, en ik kan er niet meer tegen. Ik weet niet hoe ik door het leven moet, ik voel me machteloos.....
Datum:
09-03-2012
Naam:
MITCH
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

K wil weg

Hey k ben en meisje van 14
K kan er niet meer tegen
Kben me beste vriend opa oom en neefje verloren. K wil graag naar hun toe
Maar niet aleen daarom
Vanaf me 6 slaat me moeder me om dingen die k niet deed
Me vader en moeder wordeb altijd kwaad op mij k kan niks goed doen ze zeide alles komt door jou door jou gaat alles fout was je er maar niet
Op school gaat t heel slecht k kan me niet meer consentreren of k flip uit op mensen
Me beste vriend heeft alles wat k hm heb verteld door verteld aan de mense die k k niet moet
Hij zei k zal t niemamd vertelle je bent me zus me beste vriendin me alles
K kan er niet meer tegen iederedag sta k weer oog in oog met me zelf wat k moet doen gaan of niet alleen k weet niet hoe
Graag zo snel en pijnloos mogelijk
K wil gwn weg weg van hier naar bovenwaar alles beter is waar k kan leven hoe k wil zonder dat iemand zegt dat k ergens anders beter af ben
K kan dit fisiek en lichaamlijk niet meer aan
K wil niet meer!
Datum:
09-03-2012
Naam:
Lianne
Leeftijd:
14
Provincie:
Anders

Het LEVEN IS MOOI

Ik kom uit Peru. Mijn vader stierf toen ik 4 was. Mijn moeder had 6 kinderen al. Ik moest werken om te kunnen eten, ETEN. Elke dag toen ik wakker werd, vroeg ik: Mama gaan we vandaag eten? Soms waren we dagen zonder iets te eten. We hadden helemaal niks. En kan zo verder met mijn verhaal. Ik heb alleen maar ellende meegemaakt. Maar toch vind ik het leven zooooooooooo mooiiiiiiii. Nog nooit nagedacht over zelfmoord. Ik heb hard gewerkt en gestudeerd. Soms gingen we (mijn broers en ik) zonder eten naar school, dagen zonder iets in onze buikjes. Maar toch heb ik mijn school afgemaakt. Op mijn 18de gingen naar de universiteit om rechten te studeren. Ik woon nu vier jaar in Nederland.
Jongens wat jullie meegemaakt hebben is niets. Het heeft geen vergelijking met mijn verhaal en IK HOU VAN HET LEVEN. Geniet ervan. Niet klagen. Doen leuke dingen, alleen of met vriendinnen het maakt niet uit. Do gewoon iets.
Datum:
07-03-2012
Naam:
Roos
Leeftijd:
33
Provincie:
Noord-holland

elk jaar ...

-elk jaar word ik gepest overal waar ik ga
-elk jaar sta ik er aleen voor
-elk jaar vergeet mijn moeder mijn verjaardag net alsof ze het met opzet doet !
-elk jaar zijn er tranen
-elk jaar zijn er mensen die me ongelukkig maken !
- elk jaar voel ik me niet belangerijk
- en elk zin in zelfmoord !!!th
Datum:
07-03-2012
Naam:
thea
Leeftijd:
15
Provincie:
België

niet goed genoeg

Hallo, ik ben een 15 jarig meisje en denk vaak aan zelfmoord. Ik zal even vertellen waarom. Vorig jaar leek mijn leven wel perfect te gaan, ik was super populair en geliefd op school, had ook succes bij de jongens. Men prestaties op school gingen heel goed, weinig problemen met men ouders, af en toe discussies maar dit is normaal. Nu, twee maanden geleden kreeg ik een relatie met een goede vriend van me, mensen werden snel jaloers en daardoor stopte onze relatie. Vorige week leek terug alles goed te gaan tussen ons en onze relatie starte weer. Bijna al men vrienden laten me vallen! Ze noemen me een slet, en beginnen verhalen te verzinnen die helemaal niet kloppen. Alleen enkele vriendinnen, en een paar vrienden (men echte vrienden dus) geloven me. De laatste maanden heb ik ook zowat bijna elke dag ruzie met mijn ouders. Mijn punten op school zijn super slecht, ik wil mijn jaar niet opnieuw doen want ik zit op 4ASO en kan dit ook verder aan maar door al mijn problemen zijn mijn studies een beetje aan het verwateren, dit ook tegen de zin van mijn ouders. Ik zie het echt niet meer zitten
Datum:
07-03-2012
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Overijssel

Ik haat het!

hallo, ik ben een meisje van 14 jaar en ik heb al sinds ik 12 jaar was zelfmoordneigingen. Niemand begrijpt dat! Iedereen denkt dat het gewoon aandacht tekort is maar dat is het totaal niet! eerst is er mijn broer die eerst mij heel veel pijn doet en vervelend doet en dat ik dan luid roep dat het pijn doet en het enigste dat mijn ouders dan zeggen is: 'niet zo luid roepen!' Ik haat het! en mijn allerbeste vriendin lijkt niet echt een goede vriendin te zijn! ze negeert mij altijd in het school en praat bijna nooit tegen mij en als er dan niemand tegen haar praat dan pas praat ze met mij! Ze is ook zoo egoïstisch! Ze heeft me eens heel hard geslagen omdat ik niet goed doorleerde en ik slaag dan terug en dan doet ze het nog eens harder omdat ik het dan deed! Ik ben precies haar slaafje. En ik heb het al heel vaak proberen uit te leggen maar ze ontkent altijd alles! Soms heb ik wel het gevoel dat ze heel lief is en heel tof maar dan verandert het en doet ze weer heel gemeen en ze merkt het nog eens niet! Ik heb zo veel zin om het op te geven. Ik heb het al eens vaak geprobeert maar het mislukt elke keer! Maar ik haat het echt hard en ik wil nu opgeven en hier nooit meer komen! Ik ben niet gemaakt voor dit leven. Ik ben te slap en ik geef altijd veel te snel op maar ja ... Nu ben ik echt alles heeeeel beu! zelfs mijn nichtjes doen soms echt gemeen tegen mij! Ik laat alles maar doen maar nu is het genoeg! ik kan er echt niet meer tegen! :(
Datum:
07-03-2012
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Eenzaam voelen van binnen en sterk doen van buiten

Mijn verleden is gekenmerkt door geweld en misbruik , van ontvoering tot poging doodslag. Ieder jaar gebeurde er wel weer zoiets. Je zoekt als slachtoffer mensen en situaties onbewust later ook op, of hebt niet in de gaten dat er gevaar is omdat je dat gevoel juist herkend als vertrouwd..volg je me nog?. Het verlangen dat iemand een keer echt van je houd zorgt ervoor dat je voor anderen door het vuur gaat en alles voor dat ene gebaar van liefde over hebt. en natuurlijk zijn dat de ''nemers'' die je aantrekt, want dat is bekend te terrein en verwar je dus met ''vertrouwd'' nu het afgelopen jaar baan kwijt, gezondheid kwijt, zware operatie. En ik zat midden in een verhuizing, al die ''nemers'' trokken zich terug en lieten me zitten tijdens mijn revalidatie, nu is de operatie gedeeltelijk teniet gedaan daardoor. ik ging zelf aan de slag met pijn, en het lukte niet. mijn partner lag de hele dag in bed , naar porno te kijken en negeerde me volkomen laat staan dat ie een klusje voor me wilde doen. De relatie werd in dit tijd ook verbroken. toen zocht ik hulp van een aannemer en die bestal me weer van mijn geleende geld van 15.000 euro , voor materialen die nooit zijn aangekomen, er kwam nog een inbraak bovenop die week. Toen nog een lekkage. Een puberzoon die me ontwijkt omdat ie alleen een sterke moeder gewend was. al mijn hele leven denk ik aan de dood, omdat bovenstaande relaas slechts een greep is uit mijn leven. Ik kan me 3 keer in mijn leven een periode herinneren dat ik tevreden en gelukkig was. Is dat alles wat het leven je te bieden heeft? 3 momenten van geluk? ik ben ondanks alles een vrolijk mens met humor en enorm sterk altijd geweest, ik kon de hele wereld aan en ook de ellende van de ander dragen. Ik zie er goed uit , dus men denkt zobizo dat dat een garantie voor geluk is. Men ziet me niet echt. Mijn batterij is nu op, ik kan niet meer. Het feit dat ik nu mijn kinderlijke vertrouwen in mensen, relaties en vriendschappen ben verloren. Dat is waar ik voor leefde, want warme familie banden had ik niet. Dat is de reden dat ik nu sterker denk aan de dood dan toen ik 15 was en in die tijd ook een poging had gedaan. Ik voel nog een lichtpuntje..als ik mijn hele leven goed voor anderen ben geweest en mensen blij kon maken en ondersteunen? krijg ik dan misschien de andere helft van mijn leven wel waar ik zo naar verlang? moet ik daarop wachten of moet ik eruit stappen? ik durf nog niet, maar het is het enige waar ik aan kan denken. ik wil die eenzaamheid en de pijn van verlating en teleurstelling niet meer voelen. Maar moet ik mijn kind achterlaten met een eeuwig schuldgevoel dat ie er n tijdje niet was in mijn leven? En wat doe ik met die opgekropte woede in me? die vreet me op, ik ben woest op het leven en alle kl..zakken in mijn leven. straks word ik nog een verbitterd eenzaam klagen wijf, en wie zit daar dan weer op te wachten? Ik wil niet zo;n klagend slachtoffer worden, want ik ben mijn hele leven een vechter geweest...ik vraag maar een beetje, gewoon wat liefde, respect en aandacht voor elkaars behoeften..zo moeilijk is dat toch niet? ik doe dat al mn hele leven.
Datum:
06-03-2012
Naam:
suus
Leeftijd:
45
Provincie:
Utrecht

Klaar

Ik geloof niet in een zin van het leven, een doel of gedachte. Ik leef zolang ik leef, zodra ik sterf ben ik weg en is alles weg. Tot die tijd wil ik het goed hebben. Als het niet goed met me gaat, maak ik er een eind aan. Dit zinloze leven zal voor mij niet onnodig kut verlopen. De vraag is niet zozeer of, maar meer wanneer het gaat gebeuren.
Datum:
06-03-2012
Naam:
Tom
Leeftijd:
18
Provincie:
Overijssel

HOMO, SOCIALE ANGST, GEVANGEN ZITTEN IN JEZELF!!! (ZOEK CONTACT!

Ik ben een jongen van 21 jaar.
Zelfmoordgedachten verschenen bij mij voor het eerst in m'n hoofd toen ik ontdekte dat ik op jongens viel.
Vier jaar heb ik met mijn geaardheid geworsteld. Nu heb ik het eindelijk voor mezelf geaccepteerd.
Mijn familie heeft het ook geaccepteerd. Dus daar mag ik erg blij om zijn.
Nou is mijn hele geaardheid niet het probleem.
Maar het heeft wel wat anders in werking gesteld.

Ik ben altijd al een verlegen kind geweest.
Een kind dat makkelijk over zich heen laat lopen en een minderwaardigheidscomplex heeft.
Heb een prima jeugd gehad en daarover mag ik ook echt niet klagen.
kom uit een warm nest, had vriendjes en vriendinnetjes op de basisschool.
Middelbare school ging ook wel goed tot ongeveer op de helft van het derde jaar vwo.
Toen ontdekte ik namelijk dus dat ik homo ben.

Wat ik uit m'n omgeving hoor is dat iedereen me altijd graag heeft gemogen.
Nooit echt stelselmatig gepest geweest. Maar wel eens kut opmerkingen naar m'n hoofd geslingerd gekregen.
Toch ging het steeds slechter met me.
Op de dag dat ik ontdekte dat ik homo ben, begon mijn sociale angst geleidelijk te groeien.
Het is ook erg slecht als je vier jaar lang met onderdrukte gevoelens/emoties en gedachtens blijft lopen.
Mijn sociale angst werd steeds erger en daardoor heb ik veel langer over m'n school gedaan.
Op m'n twintigste heb ik alsnog mijn havo-diploma gehaald.

Mijn vriendengroep begon echter te slinken.
En de mensen die ik over hield, ging ik alleen nog maar mee om, omdat ik qua sociale angst bij hun op m'n gemak voelde.
Aardig vond ik ze echter niet en heb daarom ook het contact met ze verbroken. Gaat makkelijk als je op kamers gaat.
Heb nu echter geen vrienden meer. En voel me ontzettend eenzaam.
Nieuwe contacten leggen vind ik moeilijk door die klote angst en blokkade in m'n hoofd.
Het ligt niet aan m'n sociale vaardigheden wat sommige mensen denken.
Je kan zoveel sociale vaardigheden beschikken, wanneer je een angststoornis ontwikkelt heb, heb je daar geen ene reet aan!

Hoewel ik erg goed dingen in het leven kan relativeren en kan beredeneren.
Lijd ik toch heel erg aan die eenzaamheid. Iedere zaterdagavond bij ouders op de bank is niet echt leuk terwijl al je leeftijdsgenootjes uit gaan.
Soms ga ik naar mijn broers toe. Daar heb ik het geluk mee dat ik tenminste nog leuke uitjes mee kan maken.

Als persoon heb ik ontzettend veel passies. Houd van mooie originele/spannende verhalen zowel in boeken als in films en in muziek.
Een rijke fantasie en binnenwereld heb ik ook. Kan soms helemaal gelukkig worden van mezelf... en dat wil je met iemand kunnen delen.
Alleen die klote blokkade en angst houd me tegen. Zal ik kort zeggen hoe ik me voel?

Gevangen in mezelf terwijl iedereen zich kan ontplooien en ontwikkelen.
Dat is vreselijk! Onvergeeflijk! Frustrerend!
Ik wil ook helemaal niet dood! Maar soms word het me allemaal even te veel.
Toch heb ik door die rijke binnenwereld en momenten dat ik me goed voelde zonder een greintje angst, nog hoop.
Ben ook niet de lelijkste als ik effe ijdel mag zijn.
Daar put ik veel kracht uit. Ik hoop dat ik me snel weer beter ga voelen voordat m'n leven voorbij is.
Wil de wereld in, ontdekken, ontdekken en ontdekken!

Maar eerst mijn sleutel vinden, die me bevrijd.
Het is een hele zoektocht in m'n hoofd.
Hoe ik met die angst om moet gaan.

Zit nu bij een gespecialiseerde psycholoog.
Bij mij is namelijk een sociale fobie gediagnosticeerd dat tegen een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis aanzit.
als je niet weet wat dat is, zoek je het maar even op in google.
De band met mijn psycholoog klikt wel, en ben blij dat er aan gewerkt wordt.

Groeten Niek,
Datum:
06-03-2012
Naam:
Niek
Leeftijd:
21
Provincie:
Utrecht

Waarom?!

korte samenvatting van mn leven;

- mijn biologische vader liet mij en mn broer zitten
- mijn moeder ging bij een andere vent
- hij adopteerde ons
- kreeg een kind met mijn moeder
- liet ons zitten en verwende haar
- heeft ons geslagen voor dingen waarvan we onschuldig waren
- maakte ons slecht bij de familie
- ik vertrok van thuis op 15 jarige leeftijd en ging bij mijn vriend wonen
- mijn moeder of zus mocht geen contact meer met mij hebben
- op school ging het mis, en doe nu leercontract voor wat bij te verdienen
- woont nu alleen met haar vriendje
- Na 8 maanden dumpt hij mij
- sta zogezegd op straat maar kan nog bij hem blijven wonen voor zolang het duurt
- heb zelfmoordneigingen omdat ik niet meer weet wat te doen , sta onder begeleid zelfstandig wonen maar duurt zeker nog een halfjaar , te lang dus. Iedreen waarvan ik hield heeft mij als stront achtergelaten , niemand die echt om mij geeft zelf je eigen vlees en bloed niet. Ben alles zo beu dat ik gewoon die wereld wil verlaten , wat is het nut om nog verder te leven, maar dan twijfel ik dan omdat ik deze mensen geen schuldgevoelens wil geven of hen geen verdriet wil aandoen , als ze wel verdriet zouden hebben natuurlijk. Mijn leven is z'n puinhoop geworden , kan er niets meer van maken, heb helemaal geen toekomst meer...
Datum:
06-03-2012
Naam:
N.
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.