Levensverhalen (pagina 416)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

niet goed genoeg

Hallo, ik ben een 15 jarig meisje en denk vaak aan zelfmoord. Ik zal even vertellen waarom. Vorig jaar leek mijn leven wel perfect te gaan, ik was super populair en geliefd op school, had ook succes bij de jongens. Men prestaties op school gingen heel goed, weinig problemen met men ouders, af en toe discussies maar dit is normaal. Nu, twee maanden geleden kreeg ik een relatie met een goede vriend van me, mensen werden snel jaloers en daardoor stopte onze relatie. Vorige week leek terug alles goed te gaan tussen ons en onze relatie starte weer. Bijna al men vrienden laten me vallen! Ze noemen me een slet, en beginnen verhalen te verzinnen die helemaal niet kloppen. Alleen enkele vriendinnen, en een paar vrienden (men echte vrienden dus) geloven me. De laatste maanden heb ik ook zowat bijna elke dag ruzie met mijn ouders. Mijn punten op school zijn super slecht, ik wil mijn jaar niet opnieuw doen want ik zit op 4ASO en kan dit ook verder aan maar door al mijn problemen zijn mijn studies een beetje aan het verwateren, dit ook tegen de zin van mijn ouders. Ik zie het echt niet meer zitten
Datum:
07-03-2012
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Overijssel

Ik haat het!

hallo, ik ben een meisje van 14 jaar en ik heb al sinds ik 12 jaar was zelfmoordneigingen. Niemand begrijpt dat! Iedereen denkt dat het gewoon aandacht tekort is maar dat is het totaal niet! eerst is er mijn broer die eerst mij heel veel pijn doet en vervelend doet en dat ik dan luid roep dat het pijn doet en het enigste dat mijn ouders dan zeggen is: 'niet zo luid roepen!' Ik haat het! en mijn allerbeste vriendin lijkt niet echt een goede vriendin te zijn! ze negeert mij altijd in het school en praat bijna nooit tegen mij en als er dan niemand tegen haar praat dan pas praat ze met mij! Ze is ook zoo egoïstisch! Ze heeft me eens heel hard geslagen omdat ik niet goed doorleerde en ik slaag dan terug en dan doet ze het nog eens harder omdat ik het dan deed! Ik ben precies haar slaafje. En ik heb het al heel vaak proberen uit te leggen maar ze ontkent altijd alles! Soms heb ik wel het gevoel dat ze heel lief is en heel tof maar dan verandert het en doet ze weer heel gemeen en ze merkt het nog eens niet! Ik heb zo veel zin om het op te geven. Ik heb het al eens vaak geprobeert maar het mislukt elke keer! Maar ik haat het echt hard en ik wil nu opgeven en hier nooit meer komen! Ik ben niet gemaakt voor dit leven. Ik ben te slap en ik geef altijd veel te snel op maar ja ... Nu ben ik echt alles heeeeel beu! zelfs mijn nichtjes doen soms echt gemeen tegen mij! Ik laat alles maar doen maar nu is het genoeg! ik kan er echt niet meer tegen! :(
Datum:
07-03-2012
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Eenzaam voelen van binnen en sterk doen van buiten

Mijn verleden is gekenmerkt door geweld en misbruik , van ontvoering tot poging doodslag. Ieder jaar gebeurde er wel weer zoiets. Je zoekt als slachtoffer mensen en situaties onbewust later ook op, of hebt niet in de gaten dat er gevaar is omdat je dat gevoel juist herkend als vertrouwd..volg je me nog?. Het verlangen dat iemand een keer echt van je houd zorgt ervoor dat je voor anderen door het vuur gaat en alles voor dat ene gebaar van liefde over hebt. en natuurlijk zijn dat de ''nemers'' die je aantrekt, want dat is bekend te terrein en verwar je dus met ''vertrouwd'' nu het afgelopen jaar baan kwijt, gezondheid kwijt, zware operatie. En ik zat midden in een verhuizing, al die ''nemers'' trokken zich terug en lieten me zitten tijdens mijn revalidatie, nu is de operatie gedeeltelijk teniet gedaan daardoor. ik ging zelf aan de slag met pijn, en het lukte niet. mijn partner lag de hele dag in bed , naar porno te kijken en negeerde me volkomen laat staan dat ie een klusje voor me wilde doen. De relatie werd in dit tijd ook verbroken. toen zocht ik hulp van een aannemer en die bestal me weer van mijn geleende geld van 15.000 euro , voor materialen die nooit zijn aangekomen, er kwam nog een inbraak bovenop die week. Toen nog een lekkage. Een puberzoon die me ontwijkt omdat ie alleen een sterke moeder gewend was. al mijn hele leven denk ik aan de dood, omdat bovenstaande relaas slechts een greep is uit mijn leven. Ik kan me 3 keer in mijn leven een periode herinneren dat ik tevreden en gelukkig was. Is dat alles wat het leven je te bieden heeft? 3 momenten van geluk? ik ben ondanks alles een vrolijk mens met humor en enorm sterk altijd geweest, ik kon de hele wereld aan en ook de ellende van de ander dragen. Ik zie er goed uit , dus men denkt zobizo dat dat een garantie voor geluk is. Men ziet me niet echt. Mijn batterij is nu op, ik kan niet meer. Het feit dat ik nu mijn kinderlijke vertrouwen in mensen, relaties en vriendschappen ben verloren. Dat is waar ik voor leefde, want warme familie banden had ik niet. Dat is de reden dat ik nu sterker denk aan de dood dan toen ik 15 was en in die tijd ook een poging had gedaan. Ik voel nog een lichtpuntje..als ik mijn hele leven goed voor anderen ben geweest en mensen blij kon maken en ondersteunen? krijg ik dan misschien de andere helft van mijn leven wel waar ik zo naar verlang? moet ik daarop wachten of moet ik eruit stappen? ik durf nog niet, maar het is het enige waar ik aan kan denken. ik wil die eenzaamheid en de pijn van verlating en teleurstelling niet meer voelen. Maar moet ik mijn kind achterlaten met een eeuwig schuldgevoel dat ie er n tijdje niet was in mijn leven? En wat doe ik met die opgekropte woede in me? die vreet me op, ik ben woest op het leven en alle kl..zakken in mijn leven. straks word ik nog een verbitterd eenzaam klagen wijf, en wie zit daar dan weer op te wachten? Ik wil niet zo;n klagend slachtoffer worden, want ik ben mijn hele leven een vechter geweest...ik vraag maar een beetje, gewoon wat liefde, respect en aandacht voor elkaars behoeften..zo moeilijk is dat toch niet? ik doe dat al mn hele leven.
Datum:
06-03-2012
Naam:
suus
Leeftijd:
45
Provincie:
Utrecht

Klaar

Ik geloof niet in een zin van het leven, een doel of gedachte. Ik leef zolang ik leef, zodra ik sterf ben ik weg en is alles weg. Tot die tijd wil ik het goed hebben. Als het niet goed met me gaat, maak ik er een eind aan. Dit zinloze leven zal voor mij niet onnodig kut verlopen. De vraag is niet zozeer of, maar meer wanneer het gaat gebeuren.
Datum:
06-03-2012
Naam:
Tom
Leeftijd:
18
Provincie:
Overijssel

HOMO, SOCIALE ANGST, GEVANGEN ZITTEN IN JEZELF!!! (ZOEK CONTACT!

Ik ben een jongen van 21 jaar.
Zelfmoordgedachten verschenen bij mij voor het eerst in m'n hoofd toen ik ontdekte dat ik op jongens viel.
Vier jaar heb ik met mijn geaardheid geworsteld. Nu heb ik het eindelijk voor mezelf geaccepteerd.
Mijn familie heeft het ook geaccepteerd. Dus daar mag ik erg blij om zijn.
Nou is mijn hele geaardheid niet het probleem.
Maar het heeft wel wat anders in werking gesteld.

Ik ben altijd al een verlegen kind geweest.
Een kind dat makkelijk over zich heen laat lopen en een minderwaardigheidscomplex heeft.
Heb een prima jeugd gehad en daarover mag ik ook echt niet klagen.
kom uit een warm nest, had vriendjes en vriendinnetjes op de basisschool.
Middelbare school ging ook wel goed tot ongeveer op de helft van het derde jaar vwo.
Toen ontdekte ik namelijk dus dat ik homo ben.

Wat ik uit m'n omgeving hoor is dat iedereen me altijd graag heeft gemogen.
Nooit echt stelselmatig gepest geweest. Maar wel eens kut opmerkingen naar m'n hoofd geslingerd gekregen.
Toch ging het steeds slechter met me.
Op de dag dat ik ontdekte dat ik homo ben, begon mijn sociale angst geleidelijk te groeien.
Het is ook erg slecht als je vier jaar lang met onderdrukte gevoelens/emoties en gedachtens blijft lopen.
Mijn sociale angst werd steeds erger en daardoor heb ik veel langer over m'n school gedaan.
Op m'n twintigste heb ik alsnog mijn havo-diploma gehaald.

Mijn vriendengroep begon echter te slinken.
En de mensen die ik over hield, ging ik alleen nog maar mee om, omdat ik qua sociale angst bij hun op m'n gemak voelde.
Aardig vond ik ze echter niet en heb daarom ook het contact met ze verbroken. Gaat makkelijk als je op kamers gaat.
Heb nu echter geen vrienden meer. En voel me ontzettend eenzaam.
Nieuwe contacten leggen vind ik moeilijk door die klote angst en blokkade in m'n hoofd.
Het ligt niet aan m'n sociale vaardigheden wat sommige mensen denken.
Je kan zoveel sociale vaardigheden beschikken, wanneer je een angststoornis ontwikkelt heb, heb je daar geen ene reet aan!

Hoewel ik erg goed dingen in het leven kan relativeren en kan beredeneren.
Lijd ik toch heel erg aan die eenzaamheid. Iedere zaterdagavond bij ouders op de bank is niet echt leuk terwijl al je leeftijdsgenootjes uit gaan.
Soms ga ik naar mijn broers toe. Daar heb ik het geluk mee dat ik tenminste nog leuke uitjes mee kan maken.

Als persoon heb ik ontzettend veel passies. Houd van mooie originele/spannende verhalen zowel in boeken als in films en in muziek.
Een rijke fantasie en binnenwereld heb ik ook. Kan soms helemaal gelukkig worden van mezelf... en dat wil je met iemand kunnen delen.
Alleen die klote blokkade en angst houd me tegen. Zal ik kort zeggen hoe ik me voel?

Gevangen in mezelf terwijl iedereen zich kan ontplooien en ontwikkelen.
Dat is vreselijk! Onvergeeflijk! Frustrerend!
Ik wil ook helemaal niet dood! Maar soms word het me allemaal even te veel.
Toch heb ik door die rijke binnenwereld en momenten dat ik me goed voelde zonder een greintje angst, nog hoop.
Ben ook niet de lelijkste als ik effe ijdel mag zijn.
Daar put ik veel kracht uit. Ik hoop dat ik me snel weer beter ga voelen voordat m'n leven voorbij is.
Wil de wereld in, ontdekken, ontdekken en ontdekken!

Maar eerst mijn sleutel vinden, die me bevrijd.
Het is een hele zoektocht in m'n hoofd.
Hoe ik met die angst om moet gaan.

Zit nu bij een gespecialiseerde psycholoog.
Bij mij is namelijk een sociale fobie gediagnosticeerd dat tegen een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis aanzit.
als je niet weet wat dat is, zoek je het maar even op in google.
De band met mijn psycholoog klikt wel, en ben blij dat er aan gewerkt wordt.

Groeten Niek,
Datum:
06-03-2012
Naam:
Niek
Leeftijd:
21
Provincie:
Utrecht

Waarom?!

korte samenvatting van mn leven;

- mijn biologische vader liet mij en mn broer zitten
- mijn moeder ging bij een andere vent
- hij adopteerde ons
- kreeg een kind met mijn moeder
- liet ons zitten en verwende haar
- heeft ons geslagen voor dingen waarvan we onschuldig waren
- maakte ons slecht bij de familie
- ik vertrok van thuis op 15 jarige leeftijd en ging bij mijn vriend wonen
- mijn moeder of zus mocht geen contact meer met mij hebben
- op school ging het mis, en doe nu leercontract voor wat bij te verdienen
- woont nu alleen met haar vriendje
- Na 8 maanden dumpt hij mij
- sta zogezegd op straat maar kan nog bij hem blijven wonen voor zolang het duurt
- heb zelfmoordneigingen omdat ik niet meer weet wat te doen , sta onder begeleid zelfstandig wonen maar duurt zeker nog een halfjaar , te lang dus. Iedreen waarvan ik hield heeft mij als stront achtergelaten , niemand die echt om mij geeft zelf je eigen vlees en bloed niet. Ben alles zo beu dat ik gewoon die wereld wil verlaten , wat is het nut om nog verder te leven, maar dan twijfel ik dan omdat ik deze mensen geen schuldgevoelens wil geven of hen geen verdriet wil aandoen , als ze wel verdriet zouden hebben natuurlijk. Mijn leven is z'n puinhoop geworden , kan er niets meer van maken, heb helemaal geen toekomst meer...
Datum:
06-03-2012
Naam:
N.
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Ik voel me klote!

Toen ik 17 was leerde ik een jongen kennen hij was mijn eerste geliefDe en dat wilde ik ook zo houden ik ben inmiddels 22 en ken hem al bijna 6 jaar ik houd zoveel van hem ik kan hem niet meer loslaten word er helemaal gek van alleen wil hij me niet meer hebben en ik kan het niet accepteren! Ik huil gewoon elke dag en niemand kan mij helpen gewoon ik voel me zo erg klote dat ik gewoon zelfmoord wil plegen ik reis elke dag met de trein en wil heel vaak voor de trein springen. Ik voel me heel vaak eenzaam iedereen vindt mij een vrolijk meisje maar diep van binnen ga ik gewoon kapot. Ik wil zo graag van hem af hij doet me zoveel pijn alleen weet ik niet hoe ik hier van af moet komen ik wil gewoon weeer gelukkig zijn en hem gewoon vergeten waarom is het leven zo oneerlijk waarom plak ik zoveel ik wil het niet meer en ik ben gewoon bang hij wil het liefst dat ik dood ben dat zal voor hem een opluchting zijn want alleen zo kan hij van me af waarom huil ik elke dag ik ben elke dag zo depressief en heb het constant over de dood en dat ik me leven niet meer ziittten slaap niet meer als een normaal mens ik heb een grote fout in me leven gemaakt ik vertrouw nu geen 1 jongen meer en kan niett meer verliefd worden op een anderr soms vraag ik me wel eens af of ik wel een hart heb het voel me leeg wil hier van af maar het lukt me nieT
Datum:
05-03-2012
Naam:
sana
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-brabant

mylast20days

Goede morgen

Ik heb laatste 5 jaar wel eens gedacht aan zelfmoord. Maar na talloze niet vervulde beloften van familie en vriend om me te helpen heb ik een datum geprikt om aan dit kut leven een einde te maken.

Toen ik jong was ben ik net als mijn moeder verschillende keren ernstig mishandeld door mijn vader. Toen ik zo'n 13 jaar was, was het duidelijk dat ik zijn gene had/heb. Op 2 gelegenheden heb ik bijna 2 mensen vermoord. Ze kwamen met een groep om mij in elkaar te slaan. Gevolg, mijn vader raakte me ma aan en ik raakte hem aan. We hebben hier thuis nooit over gesproken, maar hij heeft ons nooit meer aangeraakt.

Helaas werd dit gevolgd door psychische mishandeling/misbruik en chantage. Niet als of je voor jezelf kunt voorzien als je zo jong bent. Gelukkig woont me familie dichtbij op kleine 250 km, dus daar had/heb ik ook niets aan.

Verder heeft elke test, leraar, onderzoeker, ... aangetoond dat ik super super dom ben!!! Ik zou niet eens in staat zijn om de lompschool af te maken. Maar omdat mijn ouders geen domme kinderen maken, moest ik elke dag leren. Zomer vakantie of niet, 365,25 dagen het jaar. Je er zitten 365,25 dagen in een jaar, alleen domme mensen weten dit? But for real, elke dag leren en de tijd dat ik dit niet deed, was ik aan het sporten. In sporten was ik trouwens heel goed! Best in 2 sporten, beste van Noord-Holland voor 6 jaar op rij.
Maar sport is leuk, totdat echte school begon en ik verboden werd om te sporten. Er was alleen tijd voor school, en na school huiswerk begeleiding tot 18:00, dan om 19:00 gezellig alleen eten. Waarna ik lees les kreeg voor mijn dyslectie.

Sociaal leven had ik dus niet. Maar ondanks dat, heb ik goede vrienden, ja ze komen zieker niet al hun beloften na. Mede dankzij hun kreeg ik toch vriendinnen. Helaas kwamen mijn vaders genen boven, nee NOOIT een vrouw geslagen, but came really close do! Daarom heb ik laatste 10 jaar geen vriendin gehad of vrouw gezoend!! Wil niet in de verleiding komen, weet dat het geen verleiding is, het is ???

Maar waarom dan zelfmoord?
Ik woon nog thuis en weet niet hoe ik hier weg moet komen!! Duurt 2 a 3 jaar voor een huurwoning. Dan ben ik al lang vergeten.
Zit in laatste jaar HBO, maar niemand neemt een afstudeerder van bijna 30 jaar een plaats. Ofwel, kan mijn studie waar ik 7 jaar over doe wel op mijn buik schrijven.
Vriendin? Waarom, als het fout gaat laat ik haar alle kanten van kamer zien, net als me pa!!! Of erger, zet haar een mes op de keel zoals hij deed. Dat WIL ik NIET op me geweten hebben!!!!!!!
Omdat ik niet heb mogen sporten, weeg ik veel te veel. Ondanks dat ik stiekem ben gaan sporten, val ik niet af. Trainer heeft ook geen idee hoe dat kan. Dit heeft als gevolg dat mijn cholesterol meer dan dubbele is van 'normaal', of wel 12. Met een cholesterol van 12 slip je lekker dicht.

Toekomst beeld?
De straat? Of de maatschappij te last zijn? Beide geven 0 aan je leven. Lijden hou ik niet van, daarom leven of sterven. Leven kan ik niet, sterven kunnen we allemaal.

In vergelijking met wat ik hier heb gelezen mag ik niet klagen!!! Maar ik heb laatste jaren al geen energie en om een relatie te beginnen. Nee dat durf/wil ik niet aan te gaan.
Geef dan maar een reden aan om te blijven leven! En omdat het kan, of denk eens hoe veel verdriet je andere aan doet, zijn kut redenen. Waarom moet iemand leven om andere geen verdriet of pijn te doen????? Je leeft voor jezelf, niet voor anderen!!!!!!

Weet dat niet de enige ben, speel verschillende online games. Begonnen omdat mijn Engels SLECHT was. De online games hebben mij super geholpen. Maar helaas heb ik veel mensen ontmoet die me zelfde of soortgelijke problemen zitten. In 6 jaar tijd, ben ik 29 online vrienden en 2 RL vrienden verloren.

Tips/tricks??? Plz tell me!!!
Klinkt dom, maar heb datum en spullen in huis. Heb al plaats uitgezocht! Super rustig en niemand die me vind. Ik wil NOOIT gevonden worden!!!!!!!!!!!!!!!!!
Alcohol heb ik al eens geprobeerd. 2 en een halve fles port en een blackout van 15 hour later. Helpt dat blijkbaar niet.

Email and IP don't work! So plz post here. 25th is my bday, just wrong month. Maar kan het niet langer uithouden en 24ste heb ik feest van me enige dierbare (me zus). Daarna rist, iets waar ik al jaren naar op zoek ben.


Rest van de mensen hier. Hoop echt dat jullie iemand hebben/vinden die je kan helpen. Er zijn voldoende mensen die het lukt om iemand te vinden. Die heb ik ook gesproken!!! Maar als het niet lukt, wacht niet zo lang als mij!
Datum:
05-03-2012
Naam:
mylast20days
Leeftijd:
29
Provincie:
Noord-holland

gewoon klaar.

ik ben een meisje van 16jaar. Mijn paard , het dier waar ik alles aan vertel wie ik vertrouw waar ik van hou is heel ziek. Ik heb al 5 paarden gehad. Ik heb er maar van twee echt gehouden en 1 daarvan is overleden nadat ik haar 6 jaar heb gehad. Mijn vrienden, laten we zeggen dat het lijkt alsof ik die niet heb. Er zijn zoveel mesnen die denken dat ze me hebben, maar zodra ik ze vertrouw en vertel wat ik voel is het over. Ze zeggen ach he tkomt wel goed , beterschap enzovoort. Ik ben er klaar mee. Ik huil mezelf elke avond in slaap en moet over dag een lach om mijn gezicht toveren. Mijn psychiator hielp me eerst heel erg maar ik denk te depressief. Ik voel mezelf lelijk, dik, onaantrekkelijk en onaardig. Ik haat degene die ik zie in de spiegel. Hoe kan ik verder leven wanneer de ene helft van mijn hart ziek is en mijn vrienden me niet begrijpen, niemand me begrijpt zelf ik zelf begrijp me niet. Ik snap niks meer ik ben dom en kan niks. Mijn hart is gebroken voor de 100ste keer en nu kan ik het niet meer aan. Ik wil weg, ik ben er klaar mee. De littekens staan op me pols en ik wil weg. Er is voor mij geen hoop meer. Geen lach, en geen geluk meer. Niemand zal me missen, m'n ouders huilen even en het is over. Niemand mist me.. me vrienden niet, die kunnen makkelijk zonder me en mn paard overleeft het wel die heeft de dieren arts. En ik.. ik kan terug naar de hemel. Terug naar me oude paard die alles was, ik ben gepest heel lang, de grond in gedrukt en om me bek getrapt, maar zij was daar altijd, en toen ging ze dood. Mijn leven is grijs en ik wil dood. Ik wil naar de hemel en naar het licht. Wat doe ik hier nog als niemand me mist en niemand om me geeft en ik alles fout doe?
Datum:
05-03-2012
Naam:
Misty
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

beste vrienden

Ik ken nu al een jongen voor een tijdje. onlangs besloten we beste vriend te zijn.
Ik was erg gelukkig.
Hij maakte me erg gelukkig.
Maar vandaag liet hij me zomaar vallen.
ik ben radeloos.
Ik heb het gevoel dat ik dit met niemand kan delen.
ik ben alleen...
Datum:
05-03-2012
Naam:
lotte
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.