Levensverhalen (pagina 414)

als eerste mijn nederlands is echt niet goed sorry voor mijn taal fouten.

toen ik 15 was had ik mijn eerste liefde gevonden we waren 8 maanden bij elkaar. alles was stiekem niemand mocht het weten want ik was bang voor me vader moeder neefen. ik mocht geen vriend hebben omdat ik te jong voor was. tot dat me nicht er achter kwam. maar ik wist daar helemaal niks van ze belde me en vroeg of ik naar hun kwam om gezellig te eten en drinken. ja en ik was daar ik werdt in een kamer geduwd mijn neef kwam naar binnen en die sloeg me gewoon kappot hard uren lang tot hij moe was toen kwam mijn moeder naar binnen en die nam me mee naar huis. de volgende dag ging ik stiekem uit huis naar me vriend toe. ik smsde hem via me moeder wat mijn computer was toen uit de raam naar benden gegooit mijn telefoon was afgepakt. we gingen afspreken in een parkje ik vertelde hem alles wat er allemaal gebeurd was. opeens zag ik mijn vader hij liep naar ons toe hij pakte bij mijn pols vast en sleurde mij zo mee naar huis. we waren thuis hij deed de duren op slot en deed de geluid van tv zo hardt dat niemand mijn geschreeuw kon horen. hij sloeg me en sloeg me. ik lag in me bed ik hoorde geluiden beneden ja de hele familie kwamen bij elkaar. ze maakten plannen. om mij van die jonge weg te houden. ik hoorde dat ze naar de deur van die jongen zoudn gaan. op dat moment dacht ik dat ze hem zouden slaan. of dood zouden maaken. ( maar dat doen ze natuurlijk niet) maar op dat moment dacht ik het is klaar. ik pakte een mes ik snijde mijn polsen zo diep zo hard ik kon. toen ik wakker was lag ik in de ziekehuis. toen was ik weer thuis. ik mocht niet naar school niet naar buiten dat duurde 2 maanden. toen kwam mijn leeraar naar mijn huis en die haalde mijn ouders over. die dag later kwam ik dronkend naar huis. ik zij dat ik spijt had en alles. me ouders vergeefde mij weer. en die jonge die heb ik nooit gesprokn. na 1 jaar kwam ik weer met hem in contact op msn. we gingen afspreken ja en toen was alles weer stiekem. we hadden inmiddls al 2 jaar. toen zag mijn neef ons in en andere stad ons hand in hand. hij sleurde mij weer door al die mensen hij sloeg me en alles. en die jongen die wouw me nooit meer zien hij had het wel genoeg mijn mijn familie en die problemen. ik kon niet zonder hem ik kon niet ademen niks. ik wouw weer zelfmoord plegen maar toen ging ik na psygatr. hij heeft mij geholpen. als ik er nu over na denk en terug kijk. ik voel niks. ik voel echt niks. en mijn ouders die hebben spijt mijn vader ging zelf voor me knieen liggen en janken . ik spreek me neefen nichten wel soms als ik ze zie . maar ik hou vn me ouders. ik ben nu blij ik heb nu een vriend. maar ik wouw dit verhaal niet vertellen eigenlijk. maar wat ik duidelijk wil maken. ik heb veel verhalen gelezen hier. ik vindt het echt erg. maar ik denk er nu zo over je kan alles mee maken echt alles en zulke erge dingen maar tijd. de tijd laat je alles vergeten. ik weet echt niet hoe ik het moet vertellen. ik heb die gevoel ook gehad je hebt een moment. je wilt weg je kan niks. maar na een tijd denk je waroom zou ik het me zelf aan doen. ik hoop dat jullie mij snappen wat ik bedoel.

Soms heb ik het gevoel dat niemand van me houd dat als ik nu rage quit dat niemand het boeit alsof ik nooit heb bestaan voor hun.eerst liet me bio vader me zitten toen ik 2was en hij heeft nooit wat van zich laten horen toen ging me moeder net een ander die was als een echte vader voor me maar me moeder verliet hem zonder reden en nu is ze weer met een ander ik macht hem niet maar ze negeert me de hele tijd.weet niet wat ik nog moet met dit leven

Jullie beweren allemaal dood te willen terwijl alles wat je wilt is wat aandacht van iemand.
Natuurlijk is niemand het met me eens, maar je neemt wel de moeite om een verhaal te schrijven.
Word wakker en leer dat ook uit negatieve dingen positieve ervaring te halen zijn.
Tuurlijk is het vervelend als je je alleen (voelt) maar alleen ben je niet want hier zitten mensen met hetzelfse gevoel. mischien ben je toch niet zo alleen?

heb 3 x poging gedaan dood gaan kan ik blijkbaar nieteens elke keer is er iemand geweest die het voorkwam elke keer denk ik kop op en ga er weer voor elke keer weer teleurstelling de ellende blijft maar komen waarom laten julie me niet gewoon sterven eleke keer is er wel weer een bevesteging dat ik hier niks te zoeken heb laat het leiden over zijn laat me rusten

Ik ben nu 16 jaar , 10 jaar nadat het gebeurde. Me broer wurgde me toen 4uur lang en als ik bijna dood was sloeg hij me tot ik weer adem had , me ouders geloofde het toen niet omdat we vaker ruzie hadden maar deze x had ik niks gezegt. Sinds dien zeg ik bijna niks meer en ben altijd stil. Ook naar 10jaar heb ik het voor het eerst tegen iemand gezegt. Me broer is ook ren probleem jong geworde en sloeg me ouders n elkaar. Hij werd opgepakt en onze hele familie moest er onder lijden. Na al die jaren heb ik al 6x zelfmoord geprobeert en heb altijd ongeluk. Kan er niet meer tegen.

Ja,het is genoeg geweest.
Ik ben dik,en daar wordt ik al mijn hele leven op afgestraft.Want dit brengt pesterijen met zich mee,waardoor je jezelf een beetje gaat afschermen en waardoor je dan ook weer vies om bekeken wordt.
Ik heb een fulltime job,en ben graag onder de mensen,iedereen kent me dan ook als een immer goedgemutst persoon.Ik heb ook veel vrienden,ieder met dagelijkse probleempjes en ik luister dan ook naar ze,of probeer ze raad te geven,maar als ik een luisterend oor nodig heb...géén tijd.
Vrienden en familie hebben en toch zo diep,diep eenzaam kunnen zijn...
Ziek zijn,lichamelijk veel pijn hebben en toch niet meer naar de dokter durven gaan omdat je eens de commentaar hebt gehad dat het een schande was om met zo'n lichaam (maat 50) over de straat te lopen,vrouwen zoals ik zouden niet mogen bestaan(zijn eigen woorden).
Je kan er natuurlijk iets aan doen,en dat heb ik dan ook gedaan,dieeten,sporten,praatgroepen...
Noem het op,alles heb ik geprobeerd.
En maar blijven lachen en vrolijk zijn,je weet wel,de "schone schijn" ophouden.
En dat ze niet zeggen dat ik er niks aan gedaan heb.
Ik heb gevochten,mijn God wat heb ik gevochten.Al van in het kleuterklasje tot heden,elke dag.
Maar mijn vechtlust is over,ik ben leeg,helemaal leeg.
Niemand zal me missen,weer een "schande" minder.
"Opgeruimd staat netjes" zeggen ze toch.
Wel het is genoeg geweest.

Ik ben een meisje van 17 jaar en ik ben mijn leven zat. Van de 17 jaar van mijn leven ben ik 13 jaar lang grotendeels zwaar ongelukkig geweest. Natuurlijk zijn er dagen dat ik me wel okay voel. Maar die worden zwaar overschaduwd door de slechte dagen. Tegenwoordig ben ik 90% van de tijd zwaar depressief en loop ik zonder enig benut van mijn omgeving door het leven. Mijn vrienden maken zich enorm veel zorgen om mij, en ik houd van ze en heb mijn beste vriendin belooft nooit zelfmoord te plegen, maar ik ben het gewoon zat. Ik wil niet mijn hele leven depressief zijn en naar de treinen staren en bij iedere trein denken "Dat is weer een gemiste kans" of dat ik mezelf moet wegslepen bij pijn-medicatie zodat ik mezelf geen overdosis laat kopen om aan mijn leven te ontsnappen. Ik wil niet meer leven als het betekent dat ik in de toekomst nog meer pijn zal leiden.

Waarom voel ik mij zo? Dit is mijn leven:
Ik ging op mijn 4e voor het eerst naar de basisschool en op mijn eerste dag was er een jongen die mij raar vond. Hij besloot om mij te pesten.
Ieder jaar kwamen er meer mensen bij die mij pesten, o.a. omdat ik het opnam voor de "zwakkeren". Ik wou niet dat iemand anders pijn leidde. Dan had ik liever dat ik de pijn voor diegene droeg.
Tot de laatste dag van groep 8 ben ik gepest.
Groep 7 en 8 waren het ergst. Toen deed de hele school mee, en ik zat op een grote basisschool. De school telde ruim 700 kinderen.
Maar dit was niet eens het ergste.
Mijn leraren keken toe, of deden mee met het pesten. En als ze me al hielpen was dat eigenlijk alleen maar tegen mij zeggen dat ik me er niks van aan moest trekken.
Mijn enige vriendin durfde niet voor mij op te komen, niet dat ik dat van haar verlangde, maar het deed toch pijn dat niemand voor mij op wou komen.
Mijn ouders wisten dat ik gepest werd. Ik bedoel, hoe moeilijk was het om dat niet te weten als ik elke dag huilend thuis kwam en mezelf in slaap jankte? Ze wisten dat ik eenzaam en gebroken was. En wat deden ze? Niks. Helemaal niks. Ze negeerden mij compleet, terwijl ze mijn broer voor mijn ogen verwenden en lief hadden. Mijn broer betekende alles voor ze. En begrijp me niet verkeerd, mijn broer is een geweldig persoon, en ik gun het hem helemaal, ik had niet gewild dat hem ook maar iets ontbrak. Het is voor mij heel belangrijk dat ik weet dat hij gelukkig is. Maar ik had graag gezien dat mijn ouders ook maar een klein beetje van mij hielden. Ik was helemaal alleen.
Mijn basisschool stond naast het spoor en ik ging vaak na school naast het spoor zitten om naar de treinen te kijken en te wachten op de trein die mij mee zou nemen naar het heerlijke niets.
Een vriendin heeft mij vele malen gestopt, ook al heb ik er ongelooflijk veel spijt van dat ik haar mij heb laten stoppen.

In mijn leven ben ik ook veel mensen kwijtgeraakt en heb ik vrienden verloren die ik hard nodig had. Ik ben mijn beide overgrootmoeders verloren in een paar jaar, samen met mijn eerste hond. Ook ben ik de vriendin verloren die mijn leven vele malen heeft gered, die als een soort zus voor mij was. Ze leeft nog wel, maar heeft geen contact meer met mij. Ik heb de verkeerde mensen vertrouwd, mensen die achter mijn rug roddels over mij verspreidden of mij midden in mijn gezicht vertelden dat ik zwak was.

Ook heb ik ruim een jaar geleden een ongeluk gehad met snowboarden waarbij ik mijn knieschijf had beschadigd en waar ik nu nog steeds last van heb, wat mij nog wel eens belemmerd om te kunnen dansen, wat zo'n beetje het enige is wat mij nog interesseert.

De jongens waar ik in de laatste jaren een relatie mee heb gehad, hebben mij allemaal op een andere manier emotioneel misbruikt en hebben mij nog verder gebroken achtergelaten.

Momenteel zit ik in de 5e klas van een Gymnasium en ben ik nog net zo alleen, al heb ik nu ongelooflijk veel vrienden en mensen die van mij houden. Ik voel me nog steeds alsof ik mijn hart uit me lijf aan het janken ben en mijn longen uit mijn lijf aan het schreeuwen ben, en er is niemand die mij ook maar een een seconde van hun tijd geeft.
Mijn cijfers zijn echt te slecht voor woorden en ik ook al kan ik mij nog zo goed concentreren, mijn hersens weigeren om ook maar enige informatie op te nemen. Ik leer mij helemaal kapot voor mijn proefwerken en haal bijna alleen maar vieren. En ik weet dat ik het kan, dus ik raak alleen nog maar gefrustreerd met mezelf. Mijn leraren zijn van mening dat ik het niet aan kan om nog langer Gymnasium te doen en vinden mij zwak omdat ik mij niet over mijn problemen heen kan zetten, want ze weten van mijn problemen af.
Mijn ouders verwachten momenteel alleen nog maar goede cijfers van mij, en willen dat ik net zo ben als mijn broer.

Een paar maanden geleden ben ik op zoek gegaan naar hulp. Ik wil weten of ik nog gelukkig kan zijn, ook al heb ik de hoop jaren geleden al opgegeven.
Nu ga ik op zoek naar een psycholoog.

Maar persoonlijk vind ik dat het wel mooi is geweest. Ik weet dat de herinneringen van mijn leven mij altijd zullen blijven achtervolgen. Ik weet ook dat het grootste gedeelte van het leven bestaat uit teleurstellingen, pijn, verdriet, verlies en nog veel meer, en die hebben zwaar overwicht tegenover de goede dingen.

Ik wil niet leven wetende dat nog meer pijn mij zal raken. Ik wil dood.

Voor iedereen, laat niemand wegnemen wat jij wilt en verlangt, ook al is dit de dood. Het is jouw keuze, jouw leven.

Kut leven man, waarom kunnen mensen me niet begrijpen?! ik woon in een pleeggezin en mis me familie. Ik wil me vader nooit meer zien die kut mongool, ik ben 13 jaar en ik wil verdomme naar huis help me asjeblieft! ik kan dit niet aan ik wil dood ik ga binnenkort zelfmoord plegen! Telkens als ik aan de tafel zit is iedereen aan tafel weer tegen me wat moet ik dan doen en ik word gewoon gedwongen te werken in de vakantie ze begrijpen me niet en dat zullen ze ook niet doen op school ben ik heel druk maar hier kan ik niks aan doen er word maar geroddelt over me en wat moet ik nog hiermee me vader mishandelde me! Echt altijd ik zie heel veel mensen die een vader hebben en een leuk leven en waarom ik? waarom leef ik dit kut leven?! rot godverdomme allemaal op asjeblieft oprotten en die vuile hoer van een pleegmoeder probeerd alles in te pikken!

Ongeveer 1jaar geleden begon ik me pas echt vreselijk te voelen .. Daarvoor was ik altijd al een apart kind.. ik was anders dan de andere, ik werd gepest, geslagen, vernederd. Maar dat was nieteens het ergste. Op een dag gingen mijn ouders scheiden. Het was geen prettige scheiding. Mijn moeder schreeuwde naar mijn vader, dat hij en ik beter dood neerkonden vallen. Daarna ging het nog slechter. Ik woonde nu voortaan bij mijn moeder, en elke dag werd ik ermee geconfronteerd dat mijn moeder me liever dood zag. Ik werd Depressief. Ik sloot me steeds vaker op in mijn kamer. Op internet las ik verhalen van mensen met dezelfde problemen als mij. Mijn eerste litteken was heel onschuldig gedaan .. Ik had mezelf gesneden met een scheermesje. Maar dat was pas het begin van een reeks littekens. Op een dag, werd ik geschorst van school, het was de 3e keer, dus ik moest naar halt. Mijn moeder was razend. Ze sloeg me zo hard in mijn gezicht dat ik een bloedneus had. Mijn moeder begon te huilen en schreeuwde dat het haar speet. Maar ik was allang naar mijn kamer gerend, deed de deur opslot, en pakte het kartelmes dat ik onderin mijn la het verstopt. Ik vond dat het genoeg geweest was. En ik sneed mijn polsen door.

Het volgende wist ik zelf niet meer. Maar blijkbaar had mijn moeder me bloedend op de vloer gevonden. Ze had de deur ingetrapt omdat ik die dus op slot had gedaan. Ze had me nog net optijd gevonden. Ambulance heeft me met spoed naar het ziekenhuis gebracht en me verzorgd. Daar kwamen ze erachter dat ik een ernstige depressie had, en automutilatie. Ik wist als kind al dat het niet goed met me ging, maar ik wilde nooit over mijn problemen praten.

Mijn moeder raakte aan de alcohol. Ik lag intussen thuis, omdat ze in het ziekenhuis niet veel meer konden doen. 5maanden heb ik in een speciale kliniek voor automutilatie gelegen. Maar daarna ging het nog niet beter. Het werd zelfs erger.

Toen mijn vader erachter kwam wat er met me gebeurd was, belde hij op. Mijn moeder nam die dag op terwijl ze dronken was. Ze schreeuwde door de telefoon dat ze me ging vermoorden, en daarna mijn vader. Ik zat als een bang vogeltje in de hoek gedoken. Mijn vader is meteen in de auto gesprongen, en heeft me meegenomen.

De rechtbank besloot dat ik niet bij mijn vader kon blijven, vanwege zijn onstabiele situatie thuis.. En mijn moeder moest naar een soort Rehab, dus ik kon ook niet terug.

Ik en mijn zus Feline werden naar een pleeggezin gestuurd (waar ik nu nog steeds zit). Het was wel wennen .. En eigenlijk ben ik nog steeds bang .. Ik mis mijn ouders vreselijk, vooral omdat ik weet dat het niet goed met mijn moeder gaat. Ik had voordat ik naar het pleeggezin ging, 16 littekens. Waaronder 1Fataal geweest zou zijn. Nu heb ik er 21. Ik denk heel vaak aan zelfmoord.. Mijn tante en Neefje zijn onlangs overleden aan een auto ongeluk. Mijn neefje was een van mijn beste vrienden, en tante was als een zus voor me .. Het was alsof ik nog meer verloor .. Soms voel ik me gewoon zo Damn verdwaald, dat er maar een uitweg is .. En dat is gewoon snijden. Laatst in het ziekenhuis is er ontdekt dat ik ook Shizofreem ben. Ik kan niet tegen aanraken.. Ik zie overal waar ik kijk mensen die er niet zijn, ik hoor mensen praten .. Ik wou dat het gewoon allemaal voorbij was ..

Groetjes, Hopeloze Levita.

Ik heb hier al 2 keer eerder een berichtje geplaatst. 1 keer om te zeggen dat ik er geen zin meer in had en waarom...En 1 keer nadat ik een zelfmoord poging had gedaan. Destijds therapie gehad en bij een vriend kunnen wonen na de relatiebreuk.
Nu ben ik 5 jaar verder, woon weer samen met een nieuwe partner, studeer(weliswaar érg zwaar...) en probeer er wat van te maken. Ik lijd nog steeds aan depressies. Diepe dalen heb ik gekend. Soms weer aan die ene dag denkend dat ik gebalanceerd heb op het randje van de dood. Soms verlang ik weer naar rust, naar die eeuwige rust. Maar ik heb aan den levende lijve ondervonden dat het doet met je omgeving en met jezelf (de overdosis medicijnen beschadigt je lijf gewoon..). Toch probeer ik door te gaan en negatieve gedachten zoveel mogelijk uit te bannen...Ik hoop hier nooit meer iets neer te zetten.