Levensverhalen (pagina 414)

Ja,het is genoeg geweest.
Ik ben dik,en daar wordt ik al mijn hele leven op afgestraft.Want dit brengt pesterijen met zich mee,waardoor je jezelf een beetje gaat afschermen en waardoor je dan ook weer vies om bekeken wordt.
Ik heb een fulltime job,en ben graag onder de mensen,iedereen kent me dan ook als een immer goedgemutst persoon.Ik heb ook veel vrienden,ieder met dagelijkse probleempjes en ik luister dan ook naar ze,of probeer ze raad te geven,maar als ik een luisterend oor nodig heb...géén tijd.
Vrienden en familie hebben en toch zo diep,diep eenzaam kunnen zijn...
Ziek zijn,lichamelijk veel pijn hebben en toch niet meer naar de dokter durven gaan omdat je eens de commentaar hebt gehad dat het een schande was om met zo'n lichaam (maat 50) over de straat te lopen,vrouwen zoals ik zouden niet mogen bestaan(zijn eigen woorden).
Je kan er natuurlijk iets aan doen,en dat heb ik dan ook gedaan,dieeten,sporten,praatgroepen...
Noem het op,alles heb ik geprobeerd.
En maar blijven lachen en vrolijk zijn,je weet wel,de "schone schijn" ophouden.
En dat ze niet zeggen dat ik er niks aan gedaan heb.
Ik heb gevochten,mijn God wat heb ik gevochten.Al van in het kleuterklasje tot heden,elke dag.
Maar mijn vechtlust is over,ik ben leeg,helemaal leeg.
Niemand zal me missen,weer een "schande" minder.
"Opgeruimd staat netjes" zeggen ze toch.
Wel het is genoeg geweest.

Ik ben een meisje van 17 jaar en ik ben mijn leven zat. Van de 17 jaar van mijn leven ben ik 13 jaar lang grotendeels zwaar ongelukkig geweest. Natuurlijk zijn er dagen dat ik me wel okay voel. Maar die worden zwaar overschaduwd door de slechte dagen. Tegenwoordig ben ik 90% van de tijd zwaar depressief en loop ik zonder enig benut van mijn omgeving door het leven. Mijn vrienden maken zich enorm veel zorgen om mij, en ik houd van ze en heb mijn beste vriendin belooft nooit zelfmoord te plegen, maar ik ben het gewoon zat. Ik wil niet mijn hele leven depressief zijn en naar de treinen staren en bij iedere trein denken "Dat is weer een gemiste kans" of dat ik mezelf moet wegslepen bij pijn-medicatie zodat ik mezelf geen overdosis laat kopen om aan mijn leven te ontsnappen. Ik wil niet meer leven als het betekent dat ik in de toekomst nog meer pijn zal leiden.

Waarom voel ik mij zo? Dit is mijn leven:
Ik ging op mijn 4e voor het eerst naar de basisschool en op mijn eerste dag was er een jongen die mij raar vond. Hij besloot om mij te pesten.
Ieder jaar kwamen er meer mensen bij die mij pesten, o.a. omdat ik het opnam voor de "zwakkeren". Ik wou niet dat iemand anders pijn leidde. Dan had ik liever dat ik de pijn voor diegene droeg.
Tot de laatste dag van groep 8 ben ik gepest.
Groep 7 en 8 waren het ergst. Toen deed de hele school mee, en ik zat op een grote basisschool. De school telde ruim 700 kinderen.
Maar dit was niet eens het ergste.
Mijn leraren keken toe, of deden mee met het pesten. En als ze me al hielpen was dat eigenlijk alleen maar tegen mij zeggen dat ik me er niks van aan moest trekken.
Mijn enige vriendin durfde niet voor mij op te komen, niet dat ik dat van haar verlangde, maar het deed toch pijn dat niemand voor mij op wou komen.
Mijn ouders wisten dat ik gepest werd. Ik bedoel, hoe moeilijk was het om dat niet te weten als ik elke dag huilend thuis kwam en mezelf in slaap jankte? Ze wisten dat ik eenzaam en gebroken was. En wat deden ze? Niks. Helemaal niks. Ze negeerden mij compleet, terwijl ze mijn broer voor mijn ogen verwenden en lief hadden. Mijn broer betekende alles voor ze. En begrijp me niet verkeerd, mijn broer is een geweldig persoon, en ik gun het hem helemaal, ik had niet gewild dat hem ook maar iets ontbrak. Het is voor mij heel belangrijk dat ik weet dat hij gelukkig is. Maar ik had graag gezien dat mijn ouders ook maar een klein beetje van mij hielden. Ik was helemaal alleen.
Mijn basisschool stond naast het spoor en ik ging vaak na school naast het spoor zitten om naar de treinen te kijken en te wachten op de trein die mij mee zou nemen naar het heerlijke niets.
Een vriendin heeft mij vele malen gestopt, ook al heb ik er ongelooflijk veel spijt van dat ik haar mij heb laten stoppen.

In mijn leven ben ik ook veel mensen kwijtgeraakt en heb ik vrienden verloren die ik hard nodig had. Ik ben mijn beide overgrootmoeders verloren in een paar jaar, samen met mijn eerste hond. Ook ben ik de vriendin verloren die mijn leven vele malen heeft gered, die als een soort zus voor mij was. Ze leeft nog wel, maar heeft geen contact meer met mij. Ik heb de verkeerde mensen vertrouwd, mensen die achter mijn rug roddels over mij verspreidden of mij midden in mijn gezicht vertelden dat ik zwak was.

Ook heb ik ruim een jaar geleden een ongeluk gehad met snowboarden waarbij ik mijn knieschijf had beschadigd en waar ik nu nog steeds last van heb, wat mij nog wel eens belemmerd om te kunnen dansen, wat zo'n beetje het enige is wat mij nog interesseert.

De jongens waar ik in de laatste jaren een relatie mee heb gehad, hebben mij allemaal op een andere manier emotioneel misbruikt en hebben mij nog verder gebroken achtergelaten.

Momenteel zit ik in de 5e klas van een Gymnasium en ben ik nog net zo alleen, al heb ik nu ongelooflijk veel vrienden en mensen die van mij houden. Ik voel me nog steeds alsof ik mijn hart uit me lijf aan het janken ben en mijn longen uit mijn lijf aan het schreeuwen ben, en er is niemand die mij ook maar een een seconde van hun tijd geeft.
Mijn cijfers zijn echt te slecht voor woorden en ik ook al kan ik mij nog zo goed concentreren, mijn hersens weigeren om ook maar enige informatie op te nemen. Ik leer mij helemaal kapot voor mijn proefwerken en haal bijna alleen maar vieren. En ik weet dat ik het kan, dus ik raak alleen nog maar gefrustreerd met mezelf. Mijn leraren zijn van mening dat ik het niet aan kan om nog langer Gymnasium te doen en vinden mij zwak omdat ik mij niet over mijn problemen heen kan zetten, want ze weten van mijn problemen af.
Mijn ouders verwachten momenteel alleen nog maar goede cijfers van mij, en willen dat ik net zo ben als mijn broer.

Een paar maanden geleden ben ik op zoek gegaan naar hulp. Ik wil weten of ik nog gelukkig kan zijn, ook al heb ik de hoop jaren geleden al opgegeven.
Nu ga ik op zoek naar een psycholoog.

Maar persoonlijk vind ik dat het wel mooi is geweest. Ik weet dat de herinneringen van mijn leven mij altijd zullen blijven achtervolgen. Ik weet ook dat het grootste gedeelte van het leven bestaat uit teleurstellingen, pijn, verdriet, verlies en nog veel meer, en die hebben zwaar overwicht tegenover de goede dingen.

Ik wil niet leven wetende dat nog meer pijn mij zal raken. Ik wil dood.

Voor iedereen, laat niemand wegnemen wat jij wilt en verlangt, ook al is dit de dood. Het is jouw keuze, jouw leven.

Kut leven man, waarom kunnen mensen me niet begrijpen?! ik woon in een pleeggezin en mis me familie. Ik wil me vader nooit meer zien die kut mongool, ik ben 13 jaar en ik wil verdomme naar huis help me asjeblieft! ik kan dit niet aan ik wil dood ik ga binnenkort zelfmoord plegen! Telkens als ik aan de tafel zit is iedereen aan tafel weer tegen me wat moet ik dan doen en ik word gewoon gedwongen te werken in de vakantie ze begrijpen me niet en dat zullen ze ook niet doen op school ben ik heel druk maar hier kan ik niks aan doen er word maar geroddelt over me en wat moet ik nog hiermee me vader mishandelde me! Echt altijd ik zie heel veel mensen die een vader hebben en een leuk leven en waarom ik? waarom leef ik dit kut leven?! rot godverdomme allemaal op asjeblieft oprotten en die vuile hoer van een pleegmoeder probeerd alles in te pikken!

Ongeveer 1jaar geleden begon ik me pas echt vreselijk te voelen .. Daarvoor was ik altijd al een apart kind.. ik was anders dan de andere, ik werd gepest, geslagen, vernederd. Maar dat was nieteens het ergste. Op een dag gingen mijn ouders scheiden. Het was geen prettige scheiding. Mijn moeder schreeuwde naar mijn vader, dat hij en ik beter dood neerkonden vallen. Daarna ging het nog slechter. Ik woonde nu voortaan bij mijn moeder, en elke dag werd ik ermee geconfronteerd dat mijn moeder me liever dood zag. Ik werd Depressief. Ik sloot me steeds vaker op in mijn kamer. Op internet las ik verhalen van mensen met dezelfde problemen als mij. Mijn eerste litteken was heel onschuldig gedaan .. Ik had mezelf gesneden met een scheermesje. Maar dat was pas het begin van een reeks littekens. Op een dag, werd ik geschorst van school, het was de 3e keer, dus ik moest naar halt. Mijn moeder was razend. Ze sloeg me zo hard in mijn gezicht dat ik een bloedneus had. Mijn moeder begon te huilen en schreeuwde dat het haar speet. Maar ik was allang naar mijn kamer gerend, deed de deur opslot, en pakte het kartelmes dat ik onderin mijn la het verstopt. Ik vond dat het genoeg geweest was. En ik sneed mijn polsen door.

Het volgende wist ik zelf niet meer. Maar blijkbaar had mijn moeder me bloedend op de vloer gevonden. Ze had de deur ingetrapt omdat ik die dus op slot had gedaan. Ze had me nog net optijd gevonden. Ambulance heeft me met spoed naar het ziekenhuis gebracht en me verzorgd. Daar kwamen ze erachter dat ik een ernstige depressie had, en automutilatie. Ik wist als kind al dat het niet goed met me ging, maar ik wilde nooit over mijn problemen praten.

Mijn moeder raakte aan de alcohol. Ik lag intussen thuis, omdat ze in het ziekenhuis niet veel meer konden doen. 5maanden heb ik in een speciale kliniek voor automutilatie gelegen. Maar daarna ging het nog niet beter. Het werd zelfs erger.

Toen mijn vader erachter kwam wat er met me gebeurd was, belde hij op. Mijn moeder nam die dag op terwijl ze dronken was. Ze schreeuwde door de telefoon dat ze me ging vermoorden, en daarna mijn vader. Ik zat als een bang vogeltje in de hoek gedoken. Mijn vader is meteen in de auto gesprongen, en heeft me meegenomen.

De rechtbank besloot dat ik niet bij mijn vader kon blijven, vanwege zijn onstabiele situatie thuis.. En mijn moeder moest naar een soort Rehab, dus ik kon ook niet terug.

Ik en mijn zus Feline werden naar een pleeggezin gestuurd (waar ik nu nog steeds zit). Het was wel wennen .. En eigenlijk ben ik nog steeds bang .. Ik mis mijn ouders vreselijk, vooral omdat ik weet dat het niet goed met mijn moeder gaat. Ik had voordat ik naar het pleeggezin ging, 16 littekens. Waaronder 1Fataal geweest zou zijn. Nu heb ik er 21. Ik denk heel vaak aan zelfmoord.. Mijn tante en Neefje zijn onlangs overleden aan een auto ongeluk. Mijn neefje was een van mijn beste vrienden, en tante was als een zus voor me .. Het was alsof ik nog meer verloor .. Soms voel ik me gewoon zo Damn verdwaald, dat er maar een uitweg is .. En dat is gewoon snijden. Laatst in het ziekenhuis is er ontdekt dat ik ook Shizofreem ben. Ik kan niet tegen aanraken.. Ik zie overal waar ik kijk mensen die er niet zijn, ik hoor mensen praten .. Ik wou dat het gewoon allemaal voorbij was ..

Groetjes, Hopeloze Levita.

Ik heb hier al 2 keer eerder een berichtje geplaatst. 1 keer om te zeggen dat ik er geen zin meer in had en waarom...En 1 keer nadat ik een zelfmoord poging had gedaan. Destijds therapie gehad en bij een vriend kunnen wonen na de relatiebreuk.
Nu ben ik 5 jaar verder, woon weer samen met een nieuwe partner, studeer(weliswaar érg zwaar...) en probeer er wat van te maken. Ik lijd nog steeds aan depressies. Diepe dalen heb ik gekend. Soms weer aan die ene dag denkend dat ik gebalanceerd heb op het randje van de dood. Soms verlang ik weer naar rust, naar die eeuwige rust. Maar ik heb aan den levende lijve ondervonden dat het doet met je omgeving en met jezelf (de overdosis medicijnen beschadigt je lijf gewoon..). Toch probeer ik door te gaan en negatieve gedachten zoveel mogelijk uit te bannen...Ik hoop hier nooit meer iets neer te zetten.

20-11-11, de datum dat mijn pony overleed. Voor mensen die geen paard hebben is het moeilijk te begrijpen, maar voor de paarden mensen.. hoef ik denk ik geen uitleg te geven. Ze was mijn alles, mijn ziel en zaligheid. Ik ben in 200 tot half 2011 erg depressief geweest, en het enige wat mij hier hield.. was mijn pony. Ik dacht dat niemand om me gaf, en ik had met iedereen ruzie. Ik heb wel is op de bovenste verdieping van de torenflat gestaan, vlak voor dat ik naar school ging. Maar door mijn pony in mijn gedachten, deed ik het niet. Ik heb het trouwens aan niemand verteld.. inmiddels ben ik weer beter, en het ging beter. Tot dat zei overleed.. ik kan mijn verdriet niet uiten, ik heb nog geen 1 x uitgehuild bij mijn moeder of vriendin.. maar elke avond huil ik mezelf in slaap. Ik kan het gewoon niet, met iemand praten. Maar nu ik voel dat het steeds slechter gaat.. wie houd me hier als ik weer depressief ben? ... Ik heb zoon gevoel dat ik niet lang meer zal leven. Dit is echt heel serieus.

kort gezegt
ben nu half jaartje van me oude school af op me nieuwe school voel ik me niet thuis oude school zit over me te roddelen wat niet waar is en me vrienden laten me stikken me ex heeft me gedumpt en wilt me nu nooit meer zien maar hij woont tegen over mijn arts me zus en der vriendje gaan heel slecht en me ouders doen net alsof het de normaalste zaak van de wereld is me 2e moeder is overleden aan borst kanker en onder tussen ging haar man vreemt met de buurvrouw met de begrafenis 1 week later woonden ze al samen gaat slecht met mijn opa en schoonzus ene broer zie ik nooit en de andere maakt zich alleen maar zorgen maar hij heeft andere dingen aan zijn hoofd niemand snapt mij lijkt het wel op ik wil gewoon naar mijn 2e moeder toe :'(

Hoi....
Ik heb soms ruzie met bepaalde mensen en dan voelt het altijd dat IK het doe ! S en dan kijk ik naar het verleden en naar de toekomst en dan wordt het me teveel en dan doe ik mezelf pijn zoals mijzelf slaan of bijten en ik heb r keer met touw mijn polsen vastgebonden
Wat moet ik doen?
gr a

Ik heb nooit begrepen waarom iemand bewust een einde aan zijn/haar leven zou willen maken. Maar nu begrijp ik het helemaal..

Voor de buitenwereld lijk ik een gewoon meisje, maar dat is precies het tegenover gestelde van wat ik werkelijk ben. Ik weet het gewoon niet meer.. Ik wil het niet meer.
Ik ben niet iemand die zomaar zegt wat mij bezig houdt. Ik hoef geen hulp. Ik ben het gewoon zat om altijd onder druk te staan. Het is zo oneerlijk dat ik overal mijn best voor doe en daarna keihard de grond in word geboord.
Ik weet echt niet hoe ik moet verwoorden hoe ik mij voel en wat er aan de hand is. Maar de laatste tijd wil ik maar 1 ding: Weg van alles. Maar ik durf gewoon niet.. Ik kan mijn ouders, na alles wat ons gezin heeft doorgemaakt, echt geen verdriet doen.
Maar ik wil niet meer leven. Ik heb geen duidelijke reden. Maar toch wil ik het niet meer. Ik heb mijn toekomst verpest, het is toch niets meer waard..

Ik twijfel, denk en droom steeds aan mn einde.. denken hoe ik het ga doen en plan verschillende scenario's in mijn hoofd.... heb momenteel hulp van psych dus even volhouden nog.. does it ever going to get any better?