Levensverhalen (pagina 412)

hallo,

Ik doe dit voor het eerst omdat ik me echt geen raad meer weet.
Mijn leven (als je het een leven kan noemen) is zinloos.
Met mijn grootste passie voetbal laten ze me zitten omdat ik gewoon niet goed genoeg ben.
Niemand ziet me staan lijkt net of ze door me heen kijken. Maar dat is niet zo want als ze wat van me moeten besta ik plotseling wel.
Er is niemand die om me geeft om wie ik ben. speel nu al 2 maanden toneel om mijn verdriet te verbergen.
Ik ben altijd maar een sta in de weg ze gebruikten me als het 5de wiel van de wagen. Maar zelfs daar ben ik niet goed genoeg voor.
Ik heb ooit 1 vriendin gehad die mij zo opzie heeft gezet omdat ik niet goed genoeg was voor haar.
Me beste maat slaat me van uit het niets als hij dronken is en ik heb hem niet eens terug geslagen.
Maar het licht wel aan mij dat hij dat doet.
Het leven heb dus geen zin meer want maakt niet uit hoe aardig je bent in deze wereld een ander ziet jou altijd staan als je duivel en dat terwijl ik een vlieg nog geen kwaad kan doen.
Ik denk dat het daarom ook beter is om me zelf van kant te maken dan kan ik niemand meer kwaad doen.

Mijn vriend en ik waren 2 handen op een buik. Anderhalf jaar waren we méér dan gelukkig. We hielden zoveel van elkaar. Samen stonden we sterk en konden we de hele wereld aan. We maakten al plannen over trouwen en kindjes ookal zou dat nog even op zich laten wachten.
Totdat 3/4 jaar geleden m'n vriend 180 graden omsloeg. Hij gaf me geen aandacht meer en ging met andere meisjes om en werd verliefd op een ander. Maar hij bleef bij mij. Ik wist overal van en confronteerde hem ermee. Dan huilden we samen en zei hij dat hij ook niet wist waarom hij het deed. Hij beloofde dan dat het niet meer ging gebeuren. Maar toch bleef het doorgaan. We hebben een stuk of 20 keer zitten huilen samen en iedere keer geloofde ik hem weer dat het ging veranderen, 'dít keer écht' dacht ik dan. Maar dat gebeurde nooit.
Zonder hem kan ik niet leven, dat weet ik gewoon. Maar ik houd me teveel vast aan de jongen die hij 3/4 jaar geleden was.
Zonder hem wil en kan ik niet leven. En ik ga er een eind aan maken.
Vanmiddag heeft hij het uitgemaakt. Ik trek het leven niet meer.
Ik heb gedaan wat ik heb willen doen hier op aarde. Ik heb mensen gehad waarvan ik heb gehouden en nog steeds van hou. Maar de haat jegens dat meisje word me teveel. Ik ben geen Fie meer, en dat zal ik ook nooit meer worden.

Huil niet om mij,
Maar koester hoe ik was.
Huil niet om mij,
Maar geef me die lach.
Huil niet om mij,
Dit is hoe ik het wilde.
Huil niet om mij,
Maar vergeet mij nooit.

Ik word heel erg gepest op school vanwege mijn haar en ik heb helemaal geen lelijk haar. Thuis gaat het slecht en heb erg vaak ruzie, krijg altijd de schuld en word ook weleens geslagen. Ik heb me een tijdje geleden zelf gesneden omdat ik het niet meer aan kon, maar ik heb er opzicht best veel spijt van.
En het lijkt ook dat al mijn vrienden me in de steek laten.... en nu ik er over nadenk heb ik helemaal niemand meer....
Ik heb ook erg vaak zelfmoord neigingen en ik wil hier gewoon weg, ik kan er niet meer tegen! maar ik heb het al 3x geprobeerd maar het lukt niet....
Hebben jullie misschien tips? ik kan er echt niet meer tegen.
Xxxx

Pff, ik ben echt klaar met alles. Jongens behandelen je gewoon echt zonder respect, vrienden zijn alleen maar met zichzelf bezig en ouders ontkennen je problemen. Weet gewoon echt even niet wat ik moet doen. Ben nu bij een psycholoog, omdat ik echt niet met mijn emoties kan omgaan.

Weetje misschien raar, ik ben nog zo jong.. maar alles gaat nu al verkeerd in me leven.. me ma negeerd me zowat en begrijpt niet wat ik doormaak! ze zegt dat ik me koppie op m,oet houden maar dat lukt nie meer.. ik had laatst een vriendje, waarvan ik super veel van hield, nu nog steeds.. ik kan hem niet uit me hoofd zetten. hij zegt heel de tijd, het is beter zo, en we kunnen beter vrienden blijven.. ik heb al eerlijk tegen hem gezegd dat dat niet werkt voor mij! dan blijf ik juist aan hem denken. nu is ie een maand weg.. ik doe me best om hem te vergeten. me oma ligt met kanker in het verzorgtehuis, maar niet gewone kanker, nee botkanker die heel erg is uitgezaaid en borstkanker. als het bij d'r lever komt is ze binnen 2 maanden weg, ik vind het verschrikkelijk om haar zo te zien! ik kan er niet tegen.. ook heb ik nog steeds wel mn vader.. maar hij heeft me vroeger heel vaak omgekocht en me moeders kant van mn familie zwart gemaakt! waardoor ik ook al die leugens ging geloven wat hij allemaal tegen mij heeft verteld. nu koopt hij me nog steeds wel om, en soms hebben we heftige ruzie's.. me vader schreeuwt en gaat te keer tegen me! ik heb nu ook een 'soort van' stiefvader.. hij is super gemeen tegen me en hij liegt heel vaak tegen me moeder.. over van alles. ook als me moeder bijvoorbeeld niet thuis is gaat tie tekeer tegen mij! terwijl ik doodnormaal reageer voor mijn doen! want ik heb echt een grote bek! ook heb ik al is met een mes bij me pols in me hand gestaan.. omdat ik het niet meer wou, ik wou niet meer leven.. nu al helemaal niet meer. ik weet niet wat er van me gaat worden! ik ben al 8 jaar gepest! en nu begint het weer, omdat ik dik,lelijk en dom ben.. dat vind ik van mezelf.. maar andere mensen zeggen van niet! ik ben het gaan geloven alles wat ze tegen me zeiden.. ik kan hier met niemand over praten.. al helemaal niet met me vriendinnen,, die ik eigenlijk zowat niet heb! Allen 3 vriendinnen die er wel bijna altijd voor me zijn.. maar laatste tijd, iedereen negeert mij en laat me keihard vallen.. ik moet steeds maar een lach opzetten.. want als ik eenmaal chago ben.. dan ziet iedereen dat! ook heb ik vaak gevochten.. voor een meisje dan.. ik ben nou eenmaal agressief en ik word gewoon heel de tijd uitgescholden als: kutkind, hoer, slet, bitch dat je bent en manwijf! ook iedere keer gewoon flauwe opmerkingen.. ik wil niet meer leven.. wat heeft het nou voor zin! niemand zou me super erg gaan missen! maar als ik me kleine zusje van 5 niet had. dan was ik weggegaan! voor haar leef ik nog omdat ik haar voorbeeld ben die de laatste tijd heel gemeen is.. en ze wil nu zelfs niet meer met me praten.. omdat ik woedeaanvallen heb. en als ik een opmerking maak die iemand in het huis niet aanstaat dan is het gelijk bonje, dan heb ik alles gedaan! ik heb een paar dagen geleden gewoon op straat gestaan door me stiefvader. hij wou me niet meer naar binnen laten. echt niet leuk meer.. ik weet niet wat ik moet doen hoor !! ik ben in ieder geval helemaal klaar met mn Rotleven!

door wat ik in mijn jeugd hebt mee gemaakt
daar door wil ik niet leven daar door heb ik geen zin in het leven

in mijn jeugd heeft mijn tante mij uit gescholden voor schreefbek
me tanta zij tegen mij vandaar dat je geen vriend kan krijgen met je schreve leeleijke bek
en toen daarna had mijn tante mijn aan mij haren getroken
en mij tante had ook in mijn buik geschopt

in mij jeugd heeft mijn neef mij verkacht

Iedere dag komt het wel 50 keer voorbij. Rust. Gewoon klaar. Ik snap de wereld niet. Iedereen lijkt zo gelukkig. Maar het gaat alleen maar om geld. Ik snap niet waarom iedereen zo leeft. Heb geen vrienden die me begrijpen. Onmogelijke liefdes. Onbeantwoorde liefdes. Ik vind het alleen maar zwaar. Lig het liefst gewoon stil. Doe mijn werk overdag. Mijn nachten vul ik met poezie. Muziek. En ik vind niemand die daar ook het geluk uit haalt. Het is allemaal zo zinloos. Soms leef je weer iets op. Haal je kracht uit een klein iets. Maar uiteindelijk loopt alles weer uit op het besef. Ik ben een leeg omhulsel. Word geleefd. En ik wil het niet meer. Elke dag weer die strijd. Ik ben alleen nog maar moe. Ik wil niet meer. Niet zo.

Ik ben Vannacht drie keer naar de keuken gelopen, het scherpste mes gepakt drie keer op mn polsen gezet, maar snijden ho maar.
heb geslapen (min of meer) tot 17:00 en het eerste wat ik denk is: GVD!!!! NU IS HET GENOEG!!vervolgens probeer ik mezelf te wurgen met de koordjes van mn hoodie.
de ellende begon volgens mij zo'n negen jaar geleden. ik kom uit Zuidholland maar heb van mn tiende to mn achtiende in Zeelland gewoondt.op school ging het niet zo super maardan bij wie gaat het wel vlekkeloos? en ik had niet veel om ongelukkig te wezen ik haalde goede cijfers, had vrienden,en verkering met het meisje waarvoor ik vanaf dag 1 als een blok voor viel,het enige wat op school eigenlijk tegen zat was dat ik voor veel leeraren te bijdehand was en dat ik nog niet wist wat ik later wilde worden.nou ja ik wist het wel ik wilde dierenarts worden of iets in biologie maar werd hier op geen enkele manier voor begeleid ik moest maar CV monteur worden vonden ze van school. anyway na twee maanden ofzo was het ineens uit. ik kwam mn vriendin tegen op straat terwijl ik ff boodschappen was doen met mn moeder en ik wilde haar aan mn moeder voorstellen en opeens zegt ze: ik heb een vriend. ja dat weet ik schat dat ben ik toch? nee ik heb een nieuwe vriend.Huh? even later stopt er een auto voor mn neus en ze stapt in alsof ze met een vriendin gaat shoppen.WTF just happend here? ik heb nooit ruzie met haar gehad ze was zeker niet boos op me of wat dan ook. er klopte gewoon geen reet van. en kort daarna ging ze vertellen wat ze allemaal wel niet deed met die gozer qua seks(daar moest ik zeker vrolijk van worde yeah right).
ik werd hier zo boos van en dropte uiteindelijk uit de schoolbanken en alles viel in het honderd, geen opleiding af kunnen maken geen vrienden meer niks.
dit heeft van mn 15e tot mn 17e geduurt en toen ging het weer iets beter. ik ging naar het ROC Zeelland had weer vrienden en was bezig met administrative opleiding, na 1 schooljaar was er een tekort aan leerkrachten en heb deze opleiding ook nooit afkunnen maken.
kort daarna verhuisde ik terug naar Den Haag en was blij dat ik weer terug in mn eigen stad was. kort tijd weer terug gegaan naar school en nog sneller daar weer weg, ik kon voor het eerst in mn leven niet met de klas overweg en werd niet geaccepteerd waarom? als jij het weet mag je het zeggen. maar waar een wil is is een weg en ik ging werken asl schoonmaker om me verder orienteren op een andere opleiding en een betere baan. wat kon me nog verder tegen houden? een ordinare en totaal onterechte burenruzie die niks met mij te maken had maar met mn moeder en onze hindoestaanse mafkut van een buurvrouw die iedere keer begon met treiteren en dreigen op het moment dat ik noch de vriend van mn moeder niet thuis was. en de politie? deed niks terwijl mn moeder doodsbedreigingen naar dr hoofd geslingerd kreeg. het werd zo erg dat ik mn baan moest opzeggen zo dat ze met rust gelaten zou worden( als ik thuis was was ze niet zo stoer meer met dr "posse"). en iedere keer als ik weer ergens aan het werk was begon het gezeik weer. op een gegeven moment ga je dan ook niet meer met een gerust hart de deur uit, ik ben helemaal niet racistisch maar langzaam maar zeker kreeg ik een hekel aan hindoestanen(terecht? natuurlijk niet) en in de tussen tijd dat ik thuis zat en tot in de vroege ochtend zat te waken hopend dat er wat zou gebeuren zodat ik ze gelijk te grazen kon nemen( gebeurde nooit) stond mijn leven compleet stil.niet op stap gaan, geen nieuwe mensen onmoeten, geen liefde... dit bleef 6 jaar vaste prik. tot ik een hyvesaccount aanmaakte en per toeval een onwijs leuke griet toevoegde, ze was echt werelds, ze is gamer houdt van metall en underground en ik kon het heel goed met haar vinden. we waren bijna elke dag aan het chatten en voor ik het wist was ik helemaal head over heals voor haar. maar ik ben al vanaf mn 16e single en was op dat moment nog (22) maagd. moest ik haar dit vertellen voor het geval dat? ik wist echt niet wat ik ernou mee moest. toch heb ik het risico genomen en probeerde haar dit zo voorzichtig mogelijk te vertellen. dit werd uiteraard totaal verkeerd begrepen en ik heb nooit meer wat van haar gehoord(goed gedaan Anthony).om het allemaal nog erger te maken werd de zelfde avond op RTL5 een documentare uitgezonden over mannen boven de 27 die nog maagd waren deze mannen waren onwijs onzeker over zichzelf terwijl ik dat helemaal niet ben.achteraf moet ik er wel soms om lache als ik dan bedenk hoe ik mezelf zo voor lul heb gezetXD.en om de een of andere reden voelde ik me sterker en wilde de draad weer oppaken. het treiteren en dreigen werd minder en ik gaf hier ook weinig gehoor aan want als het erop aankwam was het vooral veel talk talk talk but no guts to walk, en ik ging weer op stap ik ging via uitzendbeurau's werken en beetje bij beetje kreeg mn leven weer wat kleur. maar nog steeds maagd,hey ik heb geld over,hey hoeren, virgin no more:P maar in de tussen tijd was door alle ellende van het gezeik van de burenruzie's waren rekeningen opgelopen en voor ik het wist zat ik samen met mn moeder finacieel helemaal klem, we hebben de gemeente om hulp gevraagd om deze financiele problemen op te losen en om aan een huis te komen in een betere buurt. alleen hadden wij de pech dat de gemeente DenHaag iemand had gestuurd die zich niet aan de regels hield en dingen op haar eigen manier wilde regelen en zich zelf absoluut niet aan de regels hield die ons misschien hadden kunnen helpen.we zijn ons huis uitgezet en op de timing had niet slechter gekund. ik zou namelijk op mezelf gaan wonen maar ik had op dat moment een uitkering en toen we werden ontruimd verviel ook mijn uitkering dus kon ik ook daar niet de huur niet kunnen betalen en zag zo mn eerste woning aan me voorbij vliegen,het was een kamerwoning in de straat waar ik woonde voor dat ik naar zeelland verhuisde en mn moeder is in die zelfde straat opgegroeid. in de maanden daarna heb ik samen met mn moeder bij iemand kunnen bivakeren maar deze gozer was helemaal niet goed bij zn hoofd en deed ook zwaar zn best om ons het leven onmogelijk te maken. en omdat ik me niet op zijn adres kon inschrijven kon ik ook niet opnieuw een uitkering aanvragen en omdat ik te zenuwachtig was wilde ook niemand me aannemen voor werk. met veel pijn en moeite wist mn moeder een caraven te huren in zeeuws vlaanderen zodat we daar tijdelijk konden verblijven tot we weer financieel weer bij waren en weer in een gewoon huis konden wonen.hier begon de ellende pas echt. ik kwam maar niet aan het werk en mn moeder werkt thuis en is afhankelijk van een goede internet en telefoonverbinding dit was hier niet aanwezig na nog geen halve maand moesten we caraven verlaten en moesten we het maar zelf uitzoeken. maar we gaven niet op en op dezelfde camping wist mn moeder weer een onderkomen te regelen. een villa die we geen van beide eigenlijk konden betalen.hier begon ik serieus te overwegen om mezelf van het leven te beroven inclusief dat van mn moeder en mn huisdieren.maar ik kon het niet.
in Januarie van dit jaar konden we een caraven huren op een camping in Noord Brabant waar we nu zitten. als je het ziet denk je bij je zelf: wat is dit voor shithole?
maar de woonwagen waar we nu zitten is niet verkeerd geen vocht geen ongedierte twas wel zwaar kut met dat heftige winter die we in februarie hadden. ik heb bijna geen vertrouwen meer in mensen maar iedereen hier heeft zo zn eigen portie shit gehad en mensen stonden voor ons klaar hier op het moment dat we het echt nodig hadden. dus waarom wil ik zelfmoord plegen? ik zit dicht bij breda en ik ben weer achter werk aan? dat is zo maar ik heb nog zoveel verdriet en zoveel boosheid in me en zie ook nu terwijl ik bezig ben mn leven te beteren dat ik gewoon gebroken ben. ik heb dagelijks knallende ruzie met mn ma en geef haar zelfs de schuld voor wat er allemaal gebeurdt is. ze was laats zelfs bang voor me.dat wil ik niet, wat kan zij dr aandoen dat alles is gegaan zoals het is? wat kan ik eraandoen? we hebben het alebei niet besteld.ik wil mezelf van het leven beroven omdat ik niks voormekaar heb kunne krijgen en als ik eraan begon leek het wel alsof iemand met een grote moker de fundering van mijn leven aan barrels slaat. en ik ben bang dat dit altijd zo zal blijven. ik wil eruit stappen maar ik ben bang om op zo'n manier eruit te stappen, zelfs zelfmoord lukt me niet op het moment dat ik een poging waag wordt ik tegengehouden ergens door. ik kan niet uitleggen wat het is. ik kan niet voor iedereen spreken die op deze site komt maar ik kan niet stoppen hoe graag ik ook wil. en ik hoop dat ik iemand anders met mijn verhaal zo ver kan krijgen dat jejezelf toch weer een kans geeft. hou niet op met vechten hoe moeilijk het ook is.