Ik heb eigenlijk in mijn leven alles wat ik moet hebben. Ik heb onderdak eten een eigen slaapkamer,.. Maar toch heb ik het gevoel nooit gelukkig te zijn.
De maatschappij legt zo'n immense druk op de mensen, we kunnen niet meer aan al die eisen voldoen. Ik doe nu mijn eerste jaar hoger onderwijs: Orthopedagogiek iedere dag krijg je nieuw leerstof en dab je opnieuw in de miserie van anderen.
Eerst dacht ik dat ik hier psychisch sterk genoeg voor ging zijn maar dit is niet zo. Iedere dag word je met de neus op feiten gedrukt. Er kunnen zoveel dingen gebeuren in je leven. Je kan een kind krijgen met een aandoening of je kan een niet traumatisch hersenletsel ontwikkelen door een ongeval of...
Wij 'verneuken' gewoon onze aardbol door onze levenswijze.
Met die gedachte kan ik moeilijk om. Ik durf bena niet meer van mensen te gaan houden uit schrik ze kwijt te geraken. Ik ben reeds 16 maand samen met men vriend, een jongen met het hart op de juiste plaats maar ik weet niet of hij 'diegene' is.
Hij kan nooit lachen om men mopjes, heeft altijd een zuur gezicht, en ergens kwetst je dat wel. Als vriendin wil ik diegene zijn dat hem aan het lachen kan maken.
Een dik jaar geleden is hij beginnen te fitnessen, sindsdien is zijn uiterlijk belangrijker dan andere dingen. Iedere keer als je wandelt zie je hem in de spiegels kijken of als je kleren gaat kopen spant hij constant zijn spieren op, ook zijn loopje is veranderd. Je kent dat wel zo van die stoere mannen met een te brede borst. Narcisme noem ik dat.
Hij mag dan kiezen om zo breed te worden dat het niet meer in verhouding is, en ik mag niet kiezen of ik een navelpiercing wil of een tattoe.
Wanneer hij dan af en toe eens een goede moment heeft kittelt hij me maar hij doet me keer op keer pijn. En wat ik ook zeg hij doet me iedere keer opnieuw pijn ook al bedoelt hij dat niet zo. Volgens mij luistert hij niet naar de dingen die ik zeg. Hij onderschat het leven, het studeren,..
Enkele dagen geleden heb ik via een stomme site een andere jongen leren kennen, we konden elkaar zien op camera. Ook al is uit uit VS hij geeft me een totaal ander gevoel dan men vriend. Niet dat ik gevoelens voor hem heb maar hij laat het leven er veel beter uitzien. Als ik dingen vertel moet hij lachen. Ik kan stomme dingen zeggen en toch luistert hij. En moet ik me niet ouder voordoen dan ik ben. Ik kan lachen, gekke bekken trekken, stomme uitspraken doen en het is allemaal ok voor hem, hij doet er zelfs aan mee.
En hoewel hij bij het leger zit heeft hij toch zijn zachte kant.
Een prof zei me enkele maanden geleden dat ik praat zoals een 30jarige.
Misschien is uit het leven stappen niet de beste oplossing maar wel de makkelijkste. Een andere manier zou zijn: stoppen met mijn studies eerst enkele jaren van het leven genieten (reizen is mijn grote droom) mijn vriend dumpen en op zoek gaan naar een die me kan laten lachen.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.