Het begon allemaal toen ik in groep 8 zat. Ik had toen een vriendje, en die kon niet van me afblijven. Hij vond het leuk om dat aan de hele buurt te vertellen dat hij aan me heeft gezeten. En aangezien ik toen nog maar 11 jaar was, werd ik gelijk een hoer genoemd. En dat kwam vooral omdat hij het verhaal omdraaide. Ik zat met een andere vriendin ook op korfbal. Elke donderdag moesten we trainen en elke zaterdag moesten we wedstrijden spelen. Het viel me wel op dat onze coach altijd ons in de auto wou meenemen als we niet thuis speelden. Maarja dan ben je nog jogn en begrijp je bepaalde dingen ook anders als dat je wat ouder bent. Maar er was een dag tijdens een training, dat ik een bal in de korf moest gooien. Het lukte me steeds niet, dus mijn coach hielp me door achter me te staan, en met zijn armen mijn armen beet te pakken door de juiste beweging te maken om de bal in de korf te gooien. Maar inplaats van dat hij de juiste beweging maakte, gingen zijn handen heel snel naar mijn borsten toe. Hij pakte ze snel vast en liep toen weg. Op dat moment was ik verstijfd. Ik wist niks te zeggen. Eigenlijk ging ik na een paar minuten weer verder met korfballen en deed alsof er niks was gebeurd. Ik heb het nooit durven vertellen aan iemand. Niet aan mijn ouders, vriendinnen of familielid, helemaal niemand. Dat is de trauma waar ik nog last van heb.
Ik had toen ook vriendinnen die dus helemaal geen goede vriendinnen bleken te zijn. Als hun met z'n tweeen bij elkaar binnen waren, roddelden ze over me. Een keer vertelde een van hun dat mn andere vriendin me jaloers wou maken door te zeggen dat ze het heel leuk hadden gehad zonder mij. Ik was toen best onzeker en negeerde het maar. Op een gegeven moment gingen we steeds minder met elkaar om. Hun noemde me toen ook opeens een hoer en stuurde andere mensen op me af om me in elkaar te slaan. Ik ben toen 4 keer in elkaar geslagen en het maakt me nog steeds kapot. Er waren ook altijd jongens uit mijn straat die me achtervolgde en me wel eens duwde en me constant hoer noemde met name mijn ex. Op een gegeven moment moest ik naar de middelbare school. Ik had totaal geen beeld van de middelbare school. Ik liet het maar over me heen komen, maarja ik ben niet de enigste die de middelbare school eng vond. Dat overkomt iedereen. Toen ik een tijd in de eerste zat, waren er een aantal meisjes uit de tweede die me pestten. Ze zeiden steeds dat ik stoer deed en dat ik andere mensen 'kopieeerde'. Meestal negeerde ik het en hield me groot, maar van binnen ging ik kapot. Ik snapte steeds niet waarom ik altijd gepest moest worden. Ik had er niet om gevraagd. Maar toen ik in de tweede zat deden ze niks meer. Ik was natuurlijk wel blij en opgelucht maar dat was niet het einde van alle ellende. Je kon het nog 'het begin' van alle ellende noemen. Halverwege de tweede kreeg ik namelijk weer met m'n ex. Ik was heel erg verliefd op hem en kon geen nee zeggen. En dat was het stomste was ik kon doen. Toen ik een maand met hem had, begon hij weer aan me te zitten. Ik vond het niet leuk en gaf dat ook aan. Hij stopte er mee. Maar op MSN hadden we hele discusies. Hij vond dat ik maar overdreef en dat we al een maand hadden en dat het helemaal niet raar was. Maar ik bleef volhouden dat ik het echt niet wou. Een keer na het gesprek vroeg ik of hij een film bij me wou kijken. Hij zei ja, en even later was hij er. Maar we hadden niks van de film gezien. Eerst was het stil, maar op een gegeven moment begon hij weer aan me te zitten. Dus ik zei dat ik het niet wou en werd boos. Maar het kon hem niks schelen. Hij ging boven op me liggen en toen was ik verstijfd. Ik had nooit gedacht dat dat zou gebeurden. Ik kon me niet los rukken. En ik was bang. En toen was het gebeurd. Ik was verkracht. Hij deed of er niks was gebeurd en ging naar huis. Een aantal dagen erna had ik het uitgemaakt. Ik ben heel gesloten en vertel niks aan anderen. Maar ik moest wel. Nu heb ik bijna twee jaar met mijn vriendje. Hij respecteert me. Toen we vier maanden hadden had ik hem alles verteld en dat dat ook de reden is dat ik niks op het gebied van sex wou. Ik kan altijd mijn verhaal kwijt bij hem. Hij heeft me geholpen. En mn ex heeft zijn fout ingezien. Een vriend van mijn vriendje, was ook een vriend van mijn ex en wist natuurlijk alles al en heeft hem even een preek gegeven omdat m'n ex me lastig viel. Telkens als ik mijn ex tegen kom, kijkt hij me met een zielig gezicht aan alsof hij probeert te zeggen dat het hem spijt. Maar van mij mag hij dood. Ik heb jarenlang om hem gehuild. Om het gene wat hij me heeft aangedaan. Het was voor mij de druppel. Ik heb heel veel pogingen geprobeerd om zelfmoord te plegen. Ik snij me nog steeds en wil nog steeds niet meer leven. Nu mijn vriendje iedere keer uitgaat en alleen maar zuipt, ben ik heel erg gestrest. Ik maak van een mug een olifant en kan niemand gelijk geven. En dan leef ik ook nog met een klassiek autistisch zusje die me alleen maar uitlacht als ik moet huilen. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb mijn vriend beloofd niet meer te snijden maar ik heb mn belofte al verbroken. I don't know what to do.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.