Levensverhalen (pagina 406)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Verdriet

Ik ben een meisje van 20 die kampt met zelfmoordgedachten.
Dit komt met name door de slechte relatie met een vrouw die beter bekend staat als mijn moede.
Het is een vrouw die er alles voor doet om mijn dagen zo somber mogelijk te maken, hoewel ze het waarschijnlijk niet bewust doet.
Naarmate ik ouder word, hoe groter de haat wordt jegens haar.
Ze geeft mij het gevoel dat ik het nooit goed doe en dan wel te spreken dat ik een mislukkeling ben op alle gebieden.
Ik krijg minstens 10x per dag te horen dat ik te dik ben en wel 20x te horen dat ik me moet gedragen net als allerlei andere meisjes van mijn leeftijd, met andere woorden IK BEN EEN MISLUKKELING!.
En als ik moet huilen wanneer ze me uitscheld, noemt ze me een huilebalk.
Ik kan er echt niet meer tegen, als ik niet bang was voor de pijn en ook omdat ik gelovig ben bang voor de hel dan zou ik er nu waarschijnlijk niet meer zijn. Ik ben echt ten einde raad!
Datum:
08-04-2012
Naam:
Esmee
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

Ja..

Ten eerste valt het me op dat een groot deel van deze verhalen zijn gepubliceerd doorensen van 13, 14 of zelfs 11 jaar. Vraagt iemand zich af waarom? Door de maatschappij, iedereen moet perfect worden, iedereen zal ergens bij horen..


Ik loop al vanaf mijn 13e rond met de gedachte om zelfmoord te plegen. Toen was het niet zo erg als nu; ik kón het niet doen. En nee, ik wéét dat ik niet de perfecte dochter, de perfecte leerling of de perfecte 14-jarige ben. Ik heb dingen gedaan die ik niemand die ik ken verteld heb, dingen waarvoor ik meteen naar overal plekken gestuurd zou worden. Ik had het gevoel dat ik op school nergens thuishoorde, en toen ik dacht 'goede' vriendinnen gevonden te hebben, lieten ze me vallen, en werd ik meer het vijfde wiel. Toen begon ik mezelf te snijden, waar mijn school achterkwam en meteen had ik die week meer gesprekken dan lesuren. Uiteidelijk ben ik er met een smoes vanaf gekomen, omdat ze het mijn ouders wilden vertellen. Ik ben gewoon doorgegaan met het snijden en met een andere vriendin die ver weg woonde gebeurde iets raars: Ik was begonnen met pro-ana toen ik haar opeens tegenkwam op die site. Sinds toen steunden wij elkaar en hielpen elkaar met afvallen, en alles in die richting deden wij samen. Ik slikte toen als 13-jarige ongeveer 20(!) afvalpillen per dag en het resultaat was dat ik in een korte tijd al 10 kilo afgevallen was. Niemand merkte het en ik realiseerde me wáárom ik dit deed; aandacht. Ik zocht aandacht, het teken dat mensen om me geven, maar zelfs dit werkte niet. Het heeft me een half jaar geduurd om in mijn eentje te kunnen genezen, want stoppen was niet makkelijk. Inmiddels was ik al 14 geworden en was begonnen met roken, en ook gebruikte ik drugs. Nog steeds had ik nergens een 'plek' gevonden, en ging het steeds slechter met me, en de enige die het merkte was een lerares op school, die door mijn fake smile heen keek. Dat is ongeveer nu. Zij weet alleen helemaal niets van dit alles. Binnen één maand hebben twee vriendinnen van mij zelfmoord gepleegd, en ik denk nu echt dat ik maar beter hetzelfde kan doen..
Datum:
08-04-2012
Naam:
...
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

ik wil niet meer!

Ik heb in mijn leven genoeg gevochten. Ik kan niet meer. Ik kan op de een of andere manier, na het uitmaken van een relatie, er niet meer bovenop komen. Ik wil gewoon niet meer verder. Ik kan de moed niet meer vinden. Het is soms zo leeg. Ik wil niet meer kijken, ik ben alles zo moe!!!
Datum:
07-04-2012
Naam:
bloem
Leeftijd:
46
Provincie:
Groningen

zelfmoord

ik zie het allemaal niet meer zitten.
het wordt mij allemaal te veel.
ik heb van de week nog een poging gedaan om dood te gaan maar die is mislukt en ik kwam in het ziekenhuis terecht.
ik zie mij leven niet meer zitten.
ik denk elke dag aan zelfmoord.
ik zeer beschadigt in mijn verleden en nu.
Datum:
07-04-2012
Naam:
auti
Leeftijd:
26
Provincie:
Overijssel

ik wil niet meer

ik heb sinds 3 jaar een relatie met een veel jongere vrouw en sinds februari 2011 hebben wij een kleine het ging sinds de geboorte niet helemaal goed omdat zij nog steeds thuis woonde en haar ouders onze relatie niet goedkeurde nu wonen we samen sinds september 2011 maar zij zegt nu dat het allemaal teveel is en te snel is gegaan en vanochtend is ze terug gegaan naar haar ouders met ons kind en ze hebben al hun spullen meegenomen ik kan niet zonder hun en wil ook niet zonder hun verder ik wil niet meer
Datum:
07-04-2012
Naam:
Haedis
Leeftijd:
44
Provincie:
Noord-holland

zwart gat

ik ben nu al vanaf 08-2011 uit de greep te blijfen
het woord steeds zwaarder en kan niet meer de kracht vinden om er uit te blijfen hoelang moet dit nog duuren de verlijding om voor die trein te gaan staan zie ik nu als verlossing de koek is op
Datum:
06-04-2012
Naam:
thys
Leeftijd:
44
Provincie:
Zuid-holland

leven verpest door me neefje

ik wil niet meer veder leven mijn neefje liegt altijd tegen zijn moeder en toen mishandelde ze me
Datum:
06-04-2012
Naam:
bryant
Leeftijd:
9
Provincie:
Noord-holland

Machteloosheid.

Waar kan ik beginnen?
Ouders gescheiden toen ik 7 was. Mijn ma kreeg een nieuwe vriend. Die kon zijn handen niet thuishouden en sloeg en trapte me vaak in elkaar. Ik moest als klein kindje met een bloedneus naar school. Was niet veilig in mijn eigen kamer. Mijn moeder deed en doet alsof d'r niks was gebeurd. Mijn echte pa wist er niks van af. Ik sneed mezelf en ik wist niet eens wat automultilatie betekende. Dit was namelijk voor mijn 13e levensjaar.Toen die klootzak wegging bij ons, kreeg ik rond die tijd een nieuwe vriend. 2 jaar lang met hem samen geweest en alweer iemand die zijn handen niet thuis kon houden. Manipuleerde me, bedroog me, loog tegen me en als ik er iets van zei dan liep ik weer met een pijnlijke kaak of werd ik van mn fiets af getrapt. Die relatie heeft me veranderd. Mijn eerste echte vriendje en hij veranderde mijn denkgedrag over relaties. Ik nam dingen van hem over want dat was de enige manier waarop ik mezelf kon beschermen tegen hem. Vuur met vuur bestrijden. Ik was niet meer dat lieve schattige meisje dat te verlegen was, te onschuldig om slechte dingen te denken en te doen. Nee, ik werd iemand die mensen manipuleerde en ronduit gezegd, achterbaks denk ik. Ik verklootte m'n school door hem. Hij hield jongens met geweld van me weg. Ik moest spijbelen voor hem en ik zakte hierdoor. Hij vertelde leugens aan m'n beste vriendinnen waardoor ik ze verloor. Ik switchte van school en na 3 maanden weer gestopt want ik trok het niet meer. Op een gegeven moment brak hij me. Ik ging kapot, zo erg kapot dat ik mijn eerste zelfmoordpoging had. Meer dan 20 verschillende pillen ingeslikt. Helaas alles weer uitgekotst. Na hem kreeg ik een andere relatie waarin ik mezelf ging wegcijferen. Ook hij ging vreemd, en ik werd steeds meer bitter. Gebroken was ik. Alle ruzies en problemen werden me te veel. Nadat mijn hart opnieuw werd gebroken, kreeg ik weer nieuwe hoop. Eindelijk een jongen die het waard was. Als ik erop terugkijk dan was hij mijn eerste echte liefde. Lennaert. Maar helaas, na 2 jaar samen te zijn geweest, heb ik dat ook verkloot. Hij was perfect, down to earth, lief. Maar ik, met mijn rugzakje en mijn psychische gesteldheid, was slecht voor hem. Het is nu bijna 10 maanden uit, en ik ben nog steeds gebroken door hem maar ik heb het geaccepteerd. Maar ik had ondertussen een nieuwe vriend gekregen. Richard. En hij leek zo perfect. En hij was mijn wereld. Ik geef zo veel om hem. Maar hij heeft me gebroken. Hij zag geen toekomst in ons. Want ik manipuleerde hem zei hij. Ondanks dat hij zichzelf aangeboden had op seksadvertenties en dat hij dingen verkeerd aanpakte - bijv door me metaforisch op te pakken en weg te leggen wanneer hij zin in me had - ben ik de hele rede waarom het niet werkt. Waarom hij niet met me aan een toekomst wilt werken. En ik ben gewoon gebroken.
Ik heb geen geld voor een school. Ik heb geen diploma's. Ik heb geen baan en zooooveel mislukte sollicitaties want ik ben nergens voor gekwalificeerd of geschikt. Ik pas nergens bij. Mijn pa heeft de hoop in mij opgegeven. Mijn ma geeft alles de schuld aan mijn ADD. Mijn vriend, mijn stoere, sexy man, was het laatste wat ik had in mijn leven. Mijn laatste motivatie. Mijn laatste rede om mezelf te verbeteren. En hij wilt niet met me verder omdat ik zo fucked up in m'n hoofd ben.
En ik ben gewoon moe. Ik vecht al jaren voor een normaal bestaan. Maar ik ben niet normaal. Mijn verleden heeft me gemaakt zoals ik ben en ik ben niks waard.
Ik heb niks toe te voegen aan iemands leven. Moet ik hier blijven omdat anderen me anders zouden missen? Ze missen me niet eens als niet bij ze ben. Ze groeien wel over hun verdriet heen. Mijn familie is ondanks alles tof. Ik hou ook echt van ze. Maar nogmaals, ik hou niet van mezelf en ik ben te gebroken om verder te vechten. Ik heb in deze korte levensduur al zoveel schijt meegemaakt, en ik ben zo moe. Levensmoe. Ik heb niks meer. Ik ben een leeg omhulsel van wat ik ooit was. Ik ben mezelf verloren.
En ik heb vrienden die tegen me zeggen dat het leven te mooi is om eruit te stappen. Dat zij hun harten ook zo vaak gebroken hebben gehad. Maar iedereen heeft een rugzakje. En misschien is het zwak om zelfmoord te plegen, maar het zal de sterkste beslissing zijn die ik ooit zal hebben gemaakt. Het voelt als een opluchting, wetend dat alles voorbij zal zijn. Want bovenstaande is niet alles wat er speelt in mijn leven. Het is een groot deel, dat wel.
Maar dit is mijn verhaal. En ik wil dit hoofdstuk afsluiten. Voorgoed.
Datum:
06-04-2012
Naam:
Laura
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

moeilijke tijden

kheb het de laatste tijd zeer moeilijk.
bijna iedere dag loop ik rond in een dip.
het gevoel dat ik iedere dag in een put val.
het begon eigenlijk allemaal 11 jaar geleden toen mijn ouders scheidden.
mijn vader had toen geprobeerd zelfmoord te plegen, maar dat lukte hem gelukkig niet.
maar dat zijn dingen die in mijn hoofd blijven ronddwalen.
maar nu waarover ik wou vertellen dat ik 'zelfmoord' wil plegen.
2 maand geleden had ik zware ruzie met mijn stiefmoeder,
en mn vader was het beu en riep:
' als jullie niet ophouden neem ik mijn koffers en ga ik weg en waarschijnlijk domme dingen proberen!'
ik had meteen het gevoel,
als mijn vader zelfmoord pleegt(domme dingen doe) is dat mijn schuld want ik begon de ruzies.
en daarmee dacht ik: als ik mijn leven stop kan mijn vader gelukkig verder leven.
nu mijn problemen bij mijn mama. toen ik 7 was leerde mijn mama mijn stiefpapa kennen.
mijn stiefvader sloeg veel op mij.
(bijna dagelijks) tot op 14 jarige leeftijd was ik het beu en begon aan vechtsporten te doen.
(powertraining-taiboks-kung fu).en toen ik 16 was sloeg mijn stiefvader op een dag weer en ik heb hem teruggeslaan.
toen keek ik naar mezelf en dacht, dit is de vader van mn halfbroertje die voor hem zorgt en ik sla op hem..
dit wil ik niet zijn! ik dacht dat ik gewoon een monster was. en toen had ik besloten nooit meer naar mijn moeder te gaan.
intussen zie ik haar 1 keer om de 2 maand.(voor mijn broertje die ik echt doodgraag zie)
dan heb ik ook wel kleine problemen gehad die er niet zoveel aan doen voor jullie maar wel voor mij..
kben intussen gestopt met vechtsporten omdat ik dacht dat dingen erger konden worden.

ik heb de laatste maand wel nog veel ruzie met mijn stiefmoeder die het bloed van onder mijn nagels haalt.
misschien is het een wraakactie van al die jaren die ik dat bij haar deed?
ik weet het niet maar om eerlijk te zijn kan het mij echt niet schelen!

maar ik zal het hierbij laten want het wordt me een beetje te veel.
Datum:
05-04-2012
Naam:
anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Moe van mezelf

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik ziek, ik heb de griep. Ik ben heel vaak ziek, omdat mijn lichaam naar de klote is. Dit komt omdat ik al mijn hele leven slaap problemen heb. Ik slaap gemiddeld 2 uur per nacht. Ik functioneel hierdoor niet goed in de maatschappij. Ik hou school niet vol en raak baantjes kwijt. Daarnaast zit het in mijn hoofd ook niet allemaal goed. Ik heb ongelooflijk veel last van paniekaanvallen, hierdoor kan ik bijvoorbeeld niet in mn eentje boodschappen doen. Ik ben altijd afhankelijk van mensen. Daarnaast heb ik een heel slecht zelfbeeld. Ik heb vanaf mn 12de jaar op 9 verschillende scholen gezeten. Overal werd ik weggestuurd of stopte ik zelf(omdat ik een loser ben). Nu ben ik dus begonnen aan een hbo opleiding. Dit voelt als mijn laatste kans. Ik merk dat ik dit ook aan het verpesten ben. Daarnaast ben ik mijn vriendin nu voorgoed kwijt. Dit omdat ze mij nu toch los heeft gelaten, dit moest ze ook wel doen.. want ik kost te veel energie om mee te leven. Ik maak mensen hun leven kapot op die manier. Ze moest ook wel verder. Maar dat is voor mij alleen nog maar meer een bevestiging dat ik een verschrikkelijk mens ben, waar niet mee te leven valt. Nu ben ik school WEER aan het verpesten, ik ben mijn vriendin kwijt en ik ben nog steeds dezelfde fuck-up die ik altijd al was. Ik heb geen vrienden waar ik mezelf bij kan zijn. Het voelt allemaal oppervlakkig. Ik wil gewoon een persoon zijn die gelukkig kan zijn, maar ik heb het gevoel dat dit nooit zal gebeuren. Er is altijd wel iets. En ik ben er gewoon zat van. Ik raak alles kwijt en mensen gaan altijd weg(wat ik ze ook niet kwalijk kan nemen, omdat het ook heel zwaar is om mij in je leven te hebben). Ik zal nooit wat bereiken en er zal nooit iemand zijn die onvoorwaardelijk van me zou houden. Dus waarom zou ik hier dan nog blijven? Altijd als ik naar andere kijk, denk ik: hoe doe je dat, zo gelukkig zijn? Ik weet heus wel dat niet iedereen altijd gelukkig is, maar ze genieten wel van dingen. Ik wil gewoon iemand anders zijn!
Datum:
04-04-2012
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
25
Provincie:
Anders

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.