Levensverhalen (pagina 404)

Ik heb nooit echte liefde gekent, jongens had ik mijn voorkeur niet op, naarmate ik nooit een vriendje heb gehad, altans ze me toch spuuglelijk zouden vinden, meisjes daarintegen had ik wel een voorkeur voor. Maar mijn geheim heb ik nooit open verteld, bisexueel is een rare term.. ik vertel het je: "ik ben lesbisch". En als ik daar nou open over zou doen, werd ik "Pot" "Lesbo" genoemd of kreeg ik opmerkingen als: "Ieuww" "Bahh" "Gatverr" en ga zo maar door. Ja, ik
ben lesbisch, acceptatie heb ik nooit gekend.
Waarom ben ik niet gewoon zoals iedereen? Waarom...

Geluk heb ik nooit van kunnen genieten of mijn geluk werd al snel ongeluk.
Mijn ouders werken veel, waardoor ze niet vaak thuis zijn. Waardoor ik vaak alleen ben, en me gewoon klote voel.
Ik kan m'n gevoelens niet vertellen tegen mijn ouders, of even goed met ze praten. Dan denk ik bij mezelf: "Waarom durf ik toch niks te vertellen aan ze, het zijn toch mijn ouders maar..". Als ik me klote voel en ik zit aan tafel te eten is het altijd: "Mandy, heb je weer slechte zin of Mandy, wat ben je maar weer kritisch". Terwijl ik me "Depressief" voel en wat m'n ouders dan zeggen maakt het alleen erger.. Ik denk dan: "Ze denken altijd maar dat ik kritisch ben of slechte zin heb, het is nooit eens: is er iets aan de hand of voel je je niet lekker, ben je verdrietig of dergelijke. Mijn ouders heb ik dus nooit mijn "echte" gevoelens kunnen vertellen, ik moest toch een manier vinden om m'n gevoelens te uiten en dat had ik: Snijden.

"Ik snij mezelf" dat klinkt toch absurt?
Ik heb er nooit aan gedacht om zoiets te gaan doen bij mezelf, wat wonden aanbrengen op mijn lichaam, ik dacht altijd: "Snijden wtf, hoe kan je jezelf zoiets aandoen, ik moet er niet aan denken om zoiets bij mij te doen".
Maar die gedachtes bleken leugens te zijn. Ik heb nooit mijn gevoelens goed kunnen uiten, ik heb altijd alles opgekropt, ik snap het niet, waarom is het zo moeilijk om te zeggen hoe je je voelt? Mensen hebben commentaar op me gehad als: "Kun je niet eens praten met gevoel ofzo?" of "Heb je wel gevoelens?" Waardoor ik me alleen meer ging realiseren: "ik heb geen gevoelens, ik heb geen gevoelens, ik heb het niet. Waardoor ik juist nog minder vanuit mijn gevoel ging praten, tot het mij op een dag teveel werd en ik geen focus meer had, ik werd een soort van gek, ik ging met kussens gooien, in de kussens slaan, tegen kasten aan trappen, en al die dingen alleen omdat ik geen gevoelens kan uiten? Ik had al zoiets van: "Wat doe ik op deze aarde zonder gevoel, is m'n leven het wel nog waard?" Met die gedachtes ging ik een manier zoeken om m'n opgekropte gevoelens te uiten, ik had vaker gehoord over dat mensen zichzelf sneden en dat het je geestelijke pijn deed verzachten, waarnaar ik dus best nieuwschierig raakte, ben wat op Internet gaan zoeken erover. Maar ik dacht bij mezelf: "Dit is waanzin, kijk mezelf nou, zit ik wat op Internet op te zoeken over jezelf snijden, dat is toch ziek?"
Liep dus nogsteeds op de wereld rond met m'n opgekropte gevoelens, tot het me op school / thuis allemaal teveel werd, ik ben naar m'n kamer gerend heb een stanleymes gepakt, heb er even naar gekeken en had een snee toegebracht op m'n arm... het bloed stroomde eruit, het voelde zo goed, ik kreeg de drang nog een snee te maken, dat deed ik ook. Toen had ik dus 2 sneeën daarna legde ik het mes neer, en keek naar mijn arm die half onder het bloed zat, ik had mezelf even helemaal leeggemaakt, ik voelde me opgelucht, m'n geestelijke pijn was verzacht. M'n gevoelens waren eruit, wat ik al die tijd had opgekropt heb ik eruit gelaten. Dat was m'n nieuwe manier om m'n gevoelens te uiten. "Mijn uitlaatklep".
Ja, ik snij mezelf. Als ik daar open over zou praten, kreeg ik opmerkingen als: "Emo" of reacties als: "Waarom snij je jezelf?"  "Hoe kom je aan die sneeën?"
Waarom ben ik niet zoals iedereen? Waarom kan ik mijn gevoelens niet gewoon uiten, waarom...?

Vrienden? Wat zijn vrienden tegenwoordig.. Ik heb maar een vriendin nu, die probeert me te steunen, te helpen, en daar heb ik ook respect voor. Ja, 1 vriendin maar, dat klinkt toch zielig? Ik ben vriendloos.
Heb m'n 2 beste vrienden laten stikken Mbarka & Jenny. En het is helemaal mijn eigen schuld. Heb ze verraden & genegeert, wat ben ik voor een persoon? Wat bezielde me, heb jullie vervangen door een ander iemand, m'n enige vriendin die ik nu heb.
Was het maar weer zoals het 1e & 2e jaar, de lol die we toen hadden, wil ik terug, maar ik heb het verknalt, heb het helemaal verknalt. Ik denk elke dag  : "Ik heb zo een spijt van wat ik heb gedaan, heb jullie vervaagd, voor een ander iemand, waarom?"
Als jullie eens wisten hoeveel spijt ik heb, maar ik kan het spijt me 100x zeggen, het lost niks meer op. Ik heb het verknalt, ik wil het goedmaken, ik wil dat alles weer word zoals het was. Maar ik kan het niet.. Ik denk dat jullie mij niet meer zien als "vriendin", waardoor ik dus nog minder vertrouwen erin heb dat het weer goedkomt. Ik moet stappen ondernemen, maar als ik het wil doen, val ik stil, kan het niet. Ja, ik ben een "watje". Ik probeer zo hard m'n best te doen voor het weer goed te maken. Maar het is mijn eigen stomme schuld.
Elke dag denk ik terug aan de leuke tijden die we hadden, elke keer komt er een nieuwe snee bij, omdat ik van jullie hou en jullie zo erg mis.
Waarom ben ik zo zielig om vrienden in de steek te laten?
Waarom ben ik niet normaal zoals iedereen?


"Mandy is lelijk". Ja, inderdaad. Dat is een vaak genoemd zinnetje als mensen me pesten. Omdat ik krullen heb, ben ik anders? Omdat ik aparte kleding draag, ben ik anders? Omdat ik geen make'up draag, ben ik anders?  
Alles redenen om mij te pesten.
Ik dacht toen ik van de basisschool afging van: "Eindelijk ga ik naar de middelbare school". Maar dat zinnetje bleek een groot leugen te zijn, school werd een grote pesterij. Ik als 1e jaars werd wel 20x per dag aangesproken /  nageroepen met: "brugmug" of "muggetje". En vaker ook met: "Je bent lelijk". Er werd ook eens met pen op m'n gezicht geschreven, ik ben vaker geduwd geworden. Maar het 2e jaar werd erger, de klas begon me te pesten. Met het vaker geduwd worden, nageroepen worden. Kwam er een nieuw woord bij: "Schaap" daar komt het schaap aan, en het ging verder: "Mehhhndy", elke dag wel 30x werd het door de klas geroepen of als ik door de gangen liep: Schaap of Mehhhhndy. Elke dag opnieuw, dezelfde vernedering. Dag in, dag uit. Ik had geen zelfvertrouwen, ik trok mijn mond dus niet open. Ik ben een "watje". Ik ging nooit met goeie zin naar school, keek er altijd tegen op om naar school te gaan. Er werd ook heel veel over me geroddeld. Dingen die ik nooit teweten ben gekomen.. Roddel hier, roddel daar. Ik ben vaak vernederd geworden. Ja, ik was de pispaal van de klas.
Ik heb van al dat gepest zeer weinig zelfvertrouwen gekregen. Ik voelde mezelf steeds minder waard worden.
Ik word sinds de middelbare school gepest. Dag in, dag uit. Ik word op school altijd nagekeken, wat ik ook voor een kleding draag. Voor dat ik na school ga heb ik altijd de gedachte: "Ik word toch nagekeken". Als ik op school de trappen op / af loop kijkt er altijd wel iemand naar me en dan beginnen ze te roddelen over mij.
Ja, ik word gepest.
Waarom word ik gepest?
Waarom ben ik niet gewoon zoals iedereen?


"Ik ben anders". Ja, dat ben ik.
Hier een paar termen: ik ben lesbisch,  ik snij mezelf, ik ben vriendloos, ik ben depressief, ik word gepest.


Genoeg redenen om zelfmoord te plegen, omdat ik het leven niet waard ben, beter kan ik dood zijn.

Hulpverlening is geen optie, ik ben het niet waard om geholpen te worden.

Echte vrienden bestaan niet, en hebben ook nooit voor mij bestaan

Dit verhaal komt uit mijn hart, de ware ik.

~


21-03-2012

Ik heb op het punt gestaan om zelfmoord te plegen. Maar het niet gedaan. Waarom? Nou, omdat er 1 ding was dat me tegen hield. Mijn ouders. Ik kon het niet. Wat zou ik hen voor een ellende aandoen als ik er niet meer was?

Stond op de brug. Keek omlaag naar de drukke snelweg. Alles gedachtes kwamen me te binnen. Stond er 5 minuten. Ik was er klaar voor. Klom over de stang, ging op de stang staan. Keek naar de snelweg. Ik wou gaan springen. Maar iets hield me tegen. En dat "iets" waren mijn ouders. Ik dacht eraan wat ik ze aan zou doen. Verdriet zeker, misschien haat?, misschien wel schuldgevoelens? Ik ging zitten op de stang. Ik kon niet springen. Maar ik wilde het zo graag. Sluitte mijn ogen. Haalde diep adem. Ademde uit. Ging weer staan op de stang. Mijn voeten een stukje verder naar voren. Leunde voorover. Met een hand hield ik de stang nog vast. Ik was klaar om te springen. Daar ga ik dan.. Maar alweer kon ik het niet. De gedachte van mijn ouders schoot me weer te binnen. Ik kon het niet. Opende mijn ogen. Ging weer zitten op de stang. Keek naar de snelweg. 10 minuten zitten kijken naar de snelweg. Gedachtes raazden door mijn hoofd. Klom over de stang. Stond op de brug. Haalde weer diep adem. Ademde uit. Iets in mij hield me tegen. Ben ik het leven dan toch waard? Voor mijn ouders wel. Het begon te regenen. Ik begon te huilen. Gedachtes in mijn hoofd als: "Waarom leef ik nog?" "Waarom ben ik niet dood?" maar ook gedachtes als: "Mijn ouders houden van me." "Ze zouden me nooit kwijt willen." Stond 10 minuten op de brug leunent op de stang, met mijn gedachtes in mijn hoofd, te kijken naar de snelweg. Sluitte mijn ogen. Haalde diep adem. Ademde uit. Wierp nog een blik op de snelweg, en liep van de brug af.

De weg naar huis heb ik alleen gehuild. Kon niet meer helder denken. Iedereen keek me aan. Maar niemand vroeg waarom ik huilde. "Zou ik nog wel naar huis gaan?" die gedachte herhaalde zich meerdere keren in mijn hoofd.
Was bijna thuis. Ik was helemaal doorgeweekt van de regen. Mijn tranen vielen niet echt op. Stond voor de deur. Mijn hart bonsde keihard. Ik slikte. Voelde in mijn zakken of ik de sleutel had. Pff, gelukkig. Haalde diep adem. Ademde uit. Deed de deur rustig open. Wou zo snel mogelijk naar mijn kamer toe. Deed de deur achter me dicht. Bleef in de gang staan. Ik hoorde geen geluiden. Liep naar binnen. Oh gelukkig. Niemand thuis. Rende naar mijn kamer. Deed de deur op slot. Rolluiken dicht. Licht uit. Ging liggen op bed met mijn gezicht in het kussen. En huilde. Huilde. Een half uur lang. Ik kon niet meer helder denken. Wou niet meer opstaan. Bleef liggen. Schreef een briefje dat ik slapen ben aan mijn ouders. Legde het op hun kamer. Ging terug naar mijn bed, plofte neer. En probeerde te gaan slapen. Het lukte niet. Heb zitten draaien, draaien en draaien. Maar viel niet in slaap. Voelde me niet goed. Deed de deur open en rende naar de wc. Ik moest overgeven. Door de zelfmoordpoging die ik niet voltooid heb? Ja, daar dacht ik constant aan. Had een emmer gepakt en naast mijn bed gezet. Voor als ik moest overgeven. Deed de deur weer op slot. Ik kon toch niet slapen. Dus pakte pen en papier. En ging een gedicht schrijven. De titel was: "Mijn zelfmoordpoging". Ik had er een mooi gedicht uit gekregen. Mijn gevoelens erin gestort. Mijn gedachtes erin gestort. Ik voelde me een stuk beter. Bergde mijn gedicht op in een map. Deed het licht uit. En probeerde weer te gaan slapen. Een halfuur duurde het voordat ik vertrokken was. Ik sluitte mijn ogen. En viel uiteindelijk in slaap.  

Ik heb ook elke dag het gevoel dat ik niet geboren had moeten zijn.
Sinds klein ruzies thuis meegemaakt, op 8 jaar leeftijd verkracht.
Met 10 jaar heb ik mijn moeder zelfmoord zien plegen, gelukkig heeft mijn moeder het overleefd.
Met 12 jaar 1 jaar achtergelaten bij een familie die mij als kamermeisje gebruikte, ik moest alle huishoudelijk klussen doen terwijl ik gepest werd, kon niet eens met mijn eigen ouders spreken zonder afgeluisterd te worden, toen heb ik voor het eerste zelfmoord geprobeerd te plegen, polsen doorgesneden, op 14 jaar leeftijd verliefd geworden op een hele leuke jongen, toen hij mij in verkering vroeg via de telefoon, kreeg hij een Auto ongeluk, ter plek gestorven.
Thuis was het ook niet prettig, altijd ruzie, altijd gepest door mijn eigen ouders, nooit echt een luisterende oor gehad.
Toen ik het huis verliet scheden mijn ouders meteen van elkaar.
Ik weet gewoon zeker dat als ik nooit geboren zou zijn, iedereen beter af zou zijn.

Hierbij wil ik mijn verhaal kwijt vertellen.
Ik heb taalachterstand en ik doe mijn best hele verhaal te vertellen. Omdat ik slechthorend. Ik weet het dat leven is echt niet zo erg makkelijk.

Ik ben getrouwd met mijn vrouw, we hebben twee vroegtegeboorte dochters, een is 3 maanden te vroeg geboren 750 gram en 31 cm. En tweede is twee maanden te vroeg geboren 860 gram. Twee dochters zijn gezond. Die hebben hard leven gevochten. Een waren erg ziek, buik waren erg ontsteking. De dokter zeiden ons dat kind is zeer gevaar. We hadden veel gehoopte dat kind gered kan gaan worden. Ja, ze had leven gevochten om snel genezen te worden. Ik ben erg blij dat met mijn dochters goed gaat.

Andere kant heb ik ook zelf grote fout gemaakt dat ik behoorlijk te veel achter computers, schietspelletjes, etc. Ik kom altijd heel erg laat naar bed. Ze zitten altijd op mij te wachten. Ze vroeg aan mij kom je ook naar bed? Ik zei ja kom over 5 minuten. Maar ik bleef tijd nog langer. Ze sliep het al. Die had ik heel vaak gedaan.

En ook dat we altijd elke dag ruzie waar kinderen erbij zijn. Is ook niet goed idee.

Later heb ik zelf ontdekt dat ik groot fout hebben gemaakt. Ik ben blij dat ik eindelijk computer verslaafd af. Nu andersom gaan ze al iedere dag achter computer waar ik erbij ben. We zouden samen leukste gaan doen. Veel achter computer maken relatie kapot.
Vroeger bestond geen computer, tv en radio etc. Was vroeger mensen relatie beter dan nu?

Ik ben achtergekomen dat ze op Hyves waar grote netwerk groep spel spelletjes mee spelen. En ze had een lieve man gevonden. Die man is horenden en dat is voor haar voordeel. Andere kant is dat hij tegen mijn vrouw gezegd dat hij zijn vrouw is overleden door borstkanker, en tweede vrouw hadden hersenbloeding. Ik vond het heel erg voor hem.

Waarom heb ik leven voor mijn vrouw willen laten zien dat ik echt veranderd. Ze wil bij hem. En een dag terug hadden we zo fijn gewandeld in het bos en zoenende we. We keken naar mooie weiland en het is erg stil daar.

Ik heb echt voor haar gedaan dat mijn leven veranderd. Ik heb echt gevochten om mezelf verslaafd af te krijgen. En ja is met me wel gelukt. En nee ze gaan al weg bij mij.

Ik weet het leven is nooit makkelijk. Ik hou heel erg veel van haar en ook haar familie.

Ik kan niet zonder haar, ze is echt bijzonder vrouw voor mij die alles zorgen gedaan. Het spijt me echt heel erg dat ik haar zwart gemaakt. Ze zit probleem diep in put. Ik had tegen haar gezegd dat een dag is niet genoeg om bewijzen dat ik laten zien dat ik echt veranderd. Ik probeer zoveel mogelijk veel water in het put gooien om haar uit nood halen. Dat ik haar eindelijk hand op hand elkaar vasthouden.

Ze wil het gewoon niet meer want ze luisteren naar haar familie en haar moeder. En ook nieuwe man die kan stem horen aan de telefoon.

Ik vind het niet EERLIJK dat ik slechthorend geboren en waarom koos ze mij en waarom hebben we mooie kinderen? Twee waren miskraam gehad.

Wat doe ik verkeerd?

Ik weet het nu al dat leven is zooooooooooo en zooooooooooooo vreselijk verschrikkelijk hard. Oh kan me niet voorstellen hoe natuur ons hebben gemaakt om leven maken. Maar ik ben niet zo erg gelukkig op aarde en ik ben waardeloos en slechte man en stomme mislukt slechthorend. Want als ik met iemand ga chatten en denken iedereen dat ik buitenland vandaan komt. Het is niet zo.

Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Mensen leven maar een keer. Iedereen gaan dood. Ik kan niet zo lang volhouden om lang ongelukkig blijven. Ik wil zelf graag stoppen met mijn leven. HOE? Moet ik wachten tot ik oud worden? Nee kan echt niet. Ik heb liever rust en geen pijn meer denken. Ik baal echt hiervan waarom ben ik op het aarde leven gekomen? Waarom waarom? Ik vocht echt om echte man gaan te worden. Krijg ik echt geen terug beloning dat ik goed best gedaan om haar blij te maken.

Ik wil zo graag met gezin mama, papa twee dochters samen lang gelukkig blijven.

Ik wil echt graag stoppen met mijn leven. Iedereen gaan toch dood als oud worden.

Nu weet ik het niet meer ik zou heel graag zien hoe mijn vrouw oud worden en mijn dochters groot worden. Wil ik dolgraag oma en opa worden tot einde

Exceem daar het gaat het iedere dag bij mij om..

Hopen als ik wakker word dat ik er vandaag beter uit zal zien, zodat ik weer even naar buiten kan...

Maar nee. weer een dag met een rooie kop hals vol met met allergische reacties
armen rug benen met wondjes

en ookal zal alles weg zijn
zal ik me nooit meer mooi kunnen voelen met een lichaam vol met littekens

Heb er alles aan gedaan om van me exceem af te komen..

de laatste 2jaar ben ik amper buiten geweest
en daarbij te denken dat me dochter bijna 2 jaar is..

iedere dag zit ik onder de uitslag
gezicht rood en handen vol met wondjes

maar achter dat ben ik echt een mooie meid
helaas voel ik me niet meer zo

deperesief zelfvetrouwen is er niet meer
als ik over straat loop heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt en over me praten

Ik heb geen zin meer in dit leven want voor mij is dit geen leven meer ik ben een kluizenaar ...

want straks als me dochtertje naar school moet
dan kan ik moeilijk thuis blijven zitten...

ze verdiend een betere moeder
en nu schieten de tranen al weer in me ogen

de enige reden dat ik er nog ben is voor haar

maar ik kan haar niet geven wat ze verdiend
omdat ik niet lekker in me vel

wat gebeurt er met haar als ik er niet ben???

vind het zo moeilijk
Maar voor mij is dit geen leven meer

iedere dag thuis zitten huilen
hopen dat het morgen over is

ik heb het echt gehad ik kan het niet meer aan

mijn gehele leven heb ik problemen gehad, ik ga niet alles opnoemen dan ben ik nog wel een dag bezig met typen. het komt er op neer dat ik nu voor de 3e keer in therapie ben en jah hoor ik ben verkeerd gediagnotiseerd. ik ga dus opnieuw nu de molen door. en ik weet gewoon niet meer wat ik kan verdragen. ik heb al 3 diagnoses op me geplakt gekregen en twee daarvan zijn dus niet het gene wat ik heb en waar ik onder lijdt. het heeft me jaren gekost om alles te accepteren en er mee om te gaan. en nu krijg ik een nieuw diagnose.. jah een persoonlijkheidsstoornis niet anders omschreven en verder gaan ze ook nog kijken naar mcdd een autistische stoornis.
hoe moet ik dit nu weer accepteren en nu snap ik ook dat hoe ik met me zelf heb leren om te gaan omtrent de vorige diagnoses het dus niet lukte. en ik dus nog steeds in de problemen zit. ik wil graag hulp ik wil graag beter worden ik wil graag gelukkig worden en genieten. maar hoe kan dat als niemand me goed kan helpen, me kan vertellen wat ik mankeer en ik constant weer met de zelfde problemen kamp. elke keer denk ik weer anders pleeg ik maar zelfmoord als niemand wil, kan helpen. als ik niet gelukkig kan wroden dan maar dood. en eigenlijk wil ik helemaal niet dood ik wil gewoon even rust in me hoofd en in me leven. het liefst zou ik in coma raken en een aantal jaar slapen en ff een deel van me leven overslaap. ookal weet ik ook wel dat als ik dan wakker word het nogsteeds een hel is. en ik wil zo graag kinderen maar ik kan nu geen kinderen krijgen niet als ik zelf nog zo een puin hoop ben. ik ben getrouwd en heel blij met mijn man en hij kan mij gelukkig maken als ik zelf maar gelukkig was. helaas heeft hij het niet voor ze zeggen want als ik helemaal gezond was was ik de gelukkigste vrouw terwereld met zo een man. maar ik ben niet gezond en ook niet gelukkig. ik houd me zelf gevangen terwijl er zo veel meer in mij zit houden de beperkingen en stoornissen me klein en ongelukkig.

De druppel die neer komt
en daalt met snelle kracht
vol emoties en verdriet
en het gevoel hebben dat niemand je ziet

Leven in een leven
men ziet jouw leven als perfect
je zou graag meer willen geven
maar de wil is defect.

Zo veel geprobeerd
zo veel gedaan
heb mij aan alles bezeerd
en heb alles laten vergaan

De zwakte die in je heerst
doet je verstuiven als as
en je doet wensen dat je er allang niet meer was.

Dan opeens komt de druppel
waar aan je liever niet aan denkt
een donker gehuppel
die je geen liefde krenkt.

Laat de druppel de druppel zijn
en probeer je te verzetten
met al je wil en kracht
en ben jij de gene die
met druppels van geluk lacht.

Ik ben een meid van 22 jaar, vanaf mijn 8e jaar verhuisd naar Nederland. vanaf de 12e levensjaar begon het allemaal.
Ik werd gepest op school was altijd het pispaaltje .. waarom ? geen idee!!

Mijn moeder heeft voor we naar Nederland verhuisden 2 andere huwelijken gehad.
In Nederland voor het 3e keer getrouwd en na 5 jaar gescheiden, wat me erg zwaar viel. Deze man was een vrachtwagen chauffeur en ging later aan de drank. Nu ik 22 ben denk ik waarom hebben ze niet voor elkaar gevochten om het gezinnetje heel te houden??

Weer verhuisd van Friesland naar Zeeland omdat mijn moeder weer een andere man had. Veel ruzie, ik deed veel in het huishouden, maar nooit hoorde ik een dankjewel! mijn broer daar in tegen die 2 jaar ouder is. zat te lui achter zijn pc, daar werd nooit wat van gezegd! Vroeger heeft mijn broer mij voor een groter deels mij opgevoed, omdat mijn moeder moest werken om geld thuis te brengen.

nu ik dacht dat ze gelukkig was na 6 jaar bij een man samenwonend in zeeland ging ze 1 jaar vreemd met een andere getrouwde man. Dit was in de periode dat ik met mijn vriend een koophuis hebben gekocht en veel in bezig waren om het huis leefbaar te maken.Toen liet ze weinig van zich horen en als ze er was was ze boos of maakte ruzie zodat ze snel weg kon bij ons. Toen ging ze naar haar geheime liefde, ze onthield helemaal niets als ik een verhaal tegen haar vertelde,of haar belde, ze wist niet eens of ik naar school ging of werkte!! Daar kwam ik zelf achter.
mijn moeder zei: dat ik er niet mee moest bemoeien ze is een volwassen vrouw en weet waar ze mee bezig is.
Maar ik ben zelf van: goed praten met elkaar kun je veel mee.
maar dit vond mijn moeder van niet dus zei ze als je dit tegen je stiefvader verteld dan wil ik je niet meer kennen. Doordat ze dit zei tegen me, wilde ik ook niets met haar te maken hebben dat heeft me veel pijn gedaan en nu nog steeds. maar toch ging ik half jaar later contact met haar opzoeken, omdat ik een gevoel had als ik niets doe komt er ook niets van haar kant. Mijn moeder is erg eigenwijs en zal niet snel iets toegeven, ze verdraait het verhaal zo erg dat ze snel een schuldgevoel je aanpraat.
Ik heb contact met haar gezocht omdat ze anders ook alleen in het leven zal staan omdat mijn broer ook niets met haar te maken wilt hebben. dat ze zichzelf ook iets aan gaat doen. dit zal een schuldgevoel bij me opwekken.
Nu gaat ze bij de 4e man uit elkaar, help ik veel met behangen en verven van het huis, alles wat ik doe vind ze of te langzaam of zegt er niets over.
over 1 week is ze verhuisd en dan wil ik graag geen contact met haar dan heb ik alles aan gedaan om geen schuldgevoel te krijgen mocht er wat met haar gebeuren.

Verder is mijn schoonvader in januari 2010 overleden aan kanker hier ben ik ook nog niet over heen.

Loop naar de psycholoog en slik pillen citalopram van de huisarts.
Ben ook opgenomen geweest bij de psychiater afdeling, omdat ik overdosis heb genomen omdat ik in een spiraal ben beland vorig jaar december waar ik niet uit kwam. Alles zag zwart voor me ogen ik was somber en wilde niets liever dan alleen zijn en uit bed te komen lukte mij ook niet. Ik was van niets vrolijk.
Jammer dat mijn vriend mij gevonden had! daar ben ik nog steeds boos over! Sinds dien ben ik ook niet bang voor de dood.
Nu ook Ik heb een geweldige lieve vriend maar om voor hem te leven?? zie ik ook niet zo zitten. alle ellende die hij de afgelopen tijd van mij te voortduren heeft gehad en nog steeds IS hij het pispaaltje thuis terwijl ik het niet wil.
hij verdiend een vriendin die liever voor hem is dan ik. die hem gelukkig kan maken! Ik ben alleen maar een somber iemand , straks is hij dat ook!

Mijn stiefvader die ons naar Nederland bracht, heb ik na 10 jaar contact proberen op te zoeken.
Hij belde gelukkig mij terug. maar ondertussen heeft hij een gezinnetje opgebouwd en is hij een stap verder mee. Hij vertelde een zwak voor mij altijd te hebben. maar het was niet mogelijk om iedere maand elkaar te zien. Als ik in Friesland ben ben ik welkom.. vertelde hij.
hij kent alleen mijn telefoon nummer zijn mobiel heeft hij niet gegeven. en sinds de eerste en de laatste gesprek ook niets meer van hem vernomen wat me ook pijn doet. ik heb hem uitgelegd dat ik er nu aan toe was om de stap te zetten om met hem contact op te nemen. maar het was blijkbaar niets waard voor hem.

nu woon ik met mijn liefste vriend in een koophuis in wat slechtere wijk.
dit huis heeft voor mij geen thuis gevoel. het lijkt alsof er een vloek op zit, als we er iets moois willen van maken zit het ALTIJD tegen. ook is het huis gehorig, en lijkt het net alsof we 's avonds in bed van alle rare geluiden horen alsof er iemand in het huis is wat me altijd angstig maakt.

maar als je het huis te koop nu zet.. wie komt het dan kopen?zeker nu?? als we het huis te laag verkopen zitten we levens lang met torenhoge schuld...
Voor wie leef je dan ? om de maatschappij rijker te maken? en een verzekering te betalen als je geestelijk niet goed zit dat niet eens vergoed wordt??
zeker financieel speelt er een hele grote rol in ons leven waar het spiraal rond blijft draaien en zelf nooit leuke dingen kunnen doen. want anders kom je zelf niet rond.

Als een arme stakker van 22 jaar wat hele leven nog voor de boeg heeft. nu al zwart- wit ziet in de toekomst. Vecht ik er ook al 3 jaar om mooie momenten te pakken als het lukt, maar daardoor beklim ik de berg niet naar de top want dan kom ik net bij de begin uit.
mijn vriend die kan nog een hele lieve meid in de toekomst krijgen daar vrees ik niet voor. en mijn moeder boeit me niet als ik toch dood ben, en mijn broer leeft zijn eigen wereldje. mijn 2 vriendinnen die ik heb. Krijg ik niet eens de kans voor om een afspraak mee te maken want uit mijn werk ben ik moe en ben ik blijf dat ik eindelijk zit! het liefst na het werk wil ik geen verplichtingen, maar koken en afwassen en was draaien zit er ook bij. en daar heb ik geen puf voor uit mijn werk.

ik weet niet wat mijn drast is, ik weet niet waarom ik uit de somberheid niet uit kan komen, ik weet niet waarom ik zo moe ben ook na 3 uur werken al en opstaan niet eens lukt. Ik weet niet waarom ik zo vergeetachtig ben, ik weet niet wat ik moet doen om de probleem op te lossen als ik niet weet wat het probleem is.
Het is een achtervolgd verhaal van verleden denk ik wat te veel is geweest en hoelang het gaat duren??
Deze vragen wil ik niet meer stellen
ik zou graag uit het leven willen stappen, se afscheidsbrieven liggen al klaar.
Wie kan mij raad geven bij het geslaagde zelfdoding??

voel me al een jaar te neergeslagen zit zwaar in de geld problemen ben mijn baan kwijt ben gescheiden zie geen uitweg meer

Ik ben 13 jaar..
Ik heb 2jaar geleden een eetstoornis gekregen, maar dat is langzaam anorexia geworden. Ik ben nu al een beetje beter, maar nog elke dag als ik in de spiegel kijk zie ik een lelijk dit varken. Ik word ook heel erg gepest zelfs door kinderen die ik niet ken..
Ik ben sinds vorigjaar mezelf gaan snijden... Het voelt als een soort uitweg ofzo.. Ik praat nooit met mensen over mijn gevoelens...
Het liefst zou ik willen dat ik dood was, niet meer al die elende over populair zijn en mooi zijn. IK WORD ER GEK VAN!!!

Mijn ouders doen altijd zo gemeen en op school willen ze mij ook al vermoorden. Ik ben op 3 verschillende scholen geweest in 1 jaar. Op elke school lachten ze mij uit om mij stem of haatte ze mij vanwege mijn afkomst. Ik kom uit een ander land dan waar ik woon. En het is niet eens ver. Ik kwam van hun buurland. Ze willen mij gewoon vermoorden omdat hun racisten zijn. Mijn ouders geven mij altijd taken als is thuis kom en als ik het doe gaan ze altijd schelden waarom ik het niet doe ook al ben ik er mee bezig. Bij mij op school heb ik ook geen vrienden vanwege mijn afkomst. Ze hebben mij 2 keer geprobeerd te vermoorden op mijn eerste school, 1 keer op mijn 2de. Ik zit nu op mijn 3de maar hier gaat het ook al die richting op. Ik heb ook al 2 keer geprobeerd om zelfmoord te plegen maar ik kan het niet. Ik denk dan aan de 4 personen die mij wel mogen. zo als 2 van mij 3 zussen. Mijn vriend van online waar ik dagelijks mee praat en een andere die niet genoemd wil worden. Thuis zeggen mijn ouders ook soms dat ik gewoon weg moet gaan en ik weet niet eens of ze wel mijn echte ouders zijn. Maar toch zijn er 2 dingen die mij overeind houden. de gedachten dat ik slimmer ben dan hun (ik ben hoogbegaafd en dat vinden hun beangstigend daarom willen ze mij vermoorden.) En 2 liedjes die mij tot rust brengen. Iedereen die hier zelfmoord wil plegen of iets wil zeggen. Luister eerst goed naar deze 2 liedjes:

- http://www.youtube.com/watch?v=GxUw7Can82k

- http://www.youtube.com/watch?v=UdnE9TDHQqw

Dit moet jullie helpen want het hielp mij ook. Ik zou zo graag daar willen zijn waar het bedoelt wordt met het 2de lied.



Ik leef met jullie allen mee,
Van onbekend