Levensverhalen (pagina 404)

Als kind heb ik veel meegemaakt,
dit zijn een paar van die dingen.

hoi.
ik ben Sissy, 15 jaar.
Geboren in Groningen.
Woon in Leek, al mn hele leven.
Ik heb een dysthyme stoornis en heb een sociaal fobie.
Komt allemaal door mijn jeugd.
Als kind was ik vaak aggresief, ik schopte, sloeg,beet en kneep veel mensen. in 2006 werd er een lichte vorm van ADHD bij mij geconstateerd.
Als kind had ik ook een spraakstoornis.
door die spraakstoornis en mijn ADHD werdt ik vroeger veel op school gepest.
8 jaar lang.
Als kind was ik daardoor heel vaak somber, zat veel op mn kamer, en kwam nooit buiten.
in 2006 kwam ik dus bij accare terecht.
(een kinder en jeugd psychiatrie)
daar werd dus een lichte vorm van ADHD ontdekt.
Ik heb ook een tijdje aan de ritalin gezeten, maar omdat ik rustiger en verdrietiger werd, was dat dus niet meer nodig.
als kind heb ik ook vaak geprobeerd zelfmoord te plegen.
Accare wist dat ik gepest werd. maar ik heb hun niets verteld van de zelfmoord pogingen.
eigenlijk schaamde ik me er een beetje voor.
omdat ik nooit echt heb verteld wat ik voelde en wat ik heb meegemaakt, kropte ik dit allemaal op.
daardoor heb ik er veel last van gekregen.
Nu, 3 jaar later, heb ik er nog steeds last van.
Een jaar geleden merkte mijn mentor op dat ik wat somber voor mij uitkeek.
Ik vertelde haar dus ook dat ik me al een langere tijd me somber voelde.
Toen ben ik samen met haar naar de schoolarts gegaan. Hij stuurde me dus door naar accare.
dit is dus de 2e keer dat ik bij accare zit.
ik heb ze nu alles verteld, moest een paar testjes doen, en toen kwam de diagnose dysthyme stoornis en sociaal fobie.
Mensen hebben me echt veel pijn aangedaan.
ik dacht dat ik vrienden had, maar eigenlijk was dat een grote leugen.
Een keer een dag voor mijn verjaardag, was ik erg suicidaal, ik smste een vriendin (nouja, ik zag haar als een vriendin) dat ik niet meer verder wilde en het liefst dood was.
ze smste: nee doe het niet, je krijgt er spijt van.
Na dat smsje heb ik niks meer van haar gehoord. ook niet de volgende dag, toen ik jarig was.
eigenlijk had ik er ook veel spijt van.
spijt van dat ik het niet had gedaan.
en zo waren er wel meer dingen waarvan je er achterkwam dat vrienden je echte vrienden niet zijn.
nu even over iets anders.
er is iemand die heel veel indruk op mij heeft gemaakt. iemand die ik veel vertrouw maar eigenlijk ook haat.
we noemen hem maar voor even HH.
Na de zomervakantie (toen ik naar de 2e klas ging) kregen we een nieuwe gymleraar, HH dus.
HH betekende veel voor mij, ook al wist hij eigenlijk niks van mij en voelde hij misschien ook niks voor mij.
ik weet het nog, de eerste les van hem.
het was net of er een grote klik was tussen ons.
na een paar lessen werdt ik dus ook verliefd op hem. dat kwam omdat hij veel interesse in mij toonde en ik ook zijn liefelingetje was.
een keer was ik ziek, op een maandag.
ook de zelfde dag waarop ik gym van hem had.
ik weet nog dat ik er flink van baalde.
een meisje waar ik wel veel mee omging was ook ziek op dezelfde dag.
toen mijn klas gym had, had ie alleen om mij gevraagd. en vroeg hij of ik nog kwam. nadat ik dat hoorde was ik echt tot over mijn oren verliefd op hem.
nadat hij merkte dat het wat slechter met mij ging, was hij nog aardiger voor mij.
bij hem kon ik echt mezelf zijn.
toen na de zomervakantie, heb ik voor mezelf besloten HH te negeren. in hoop dat mijn verliefdheid voor hem overging. ik ging naar de opleiding Zorg en Welzijn.
We hadden een introductie middag en ik ging dus met mijn nieuwe klas bowlen.
HH was er ook.
ik zat aan een tafel met een paar mensen.
hij ging dus naar mij zwaaien en hield me de heletijd in de gaten.
Maar ik negeerde hem.
later kwam hij ook bij ons staan en maakte hij een praatje met ons.
ik wou hem uittesten, testen of hij mij ook heel erg leuk vond.
Dus ik begon te praten over een jongen die bij ons in de klas zat en zei dat hij een lekkerding was.
HH vond dat niet leuk en ging gelijk weg.
hij werd toen ook een beetje pissig.
toen hij wegging zij hij niks. meestal is het zo dat als hij wegging, hij dan altijd doei tegen me zei.
maar nu zei hij niks.
helemaal niks.
na dit kwam ik hem wel is tegen in de pauze.
hij zei reglmatig hoi, maar ik zei niks.
vorig jaar December hadden we een kerstgala.
HH was er toen ook.
Hij was eigenlijk de hele avond met mij bezig.
Ik stond bij een groepje mensen en hij kwam naast mij staan.
Ik negeerde hem weer.
Hij zei dat we er mooi uitzagen.
volgens hem heel erg mooi.
net zoals bij die introductie, hield hij mij in de gaten.
hij liep ook de heletijd langs mij.
hij stoote me ook een keer aan en ging ook een keer achter me staan en ook een
keer vlak naast me zei staan.
na de Gala zag ik hem amper.
Ik had er wel veel vedriet van gehad achteraf.
hij was de eerste waar ik echt wat voor voelde. niemand kan me dat gevoel geven wat hij mij gaf.
ik heb echt dagen en nachten om hem gehuild, maar nu is mijn verliefdheid voor hem over.
maar voor mij blijft hij eigenlijk wel heel erg speciaal.
Dit zijn een paar dingen die ik heb meegemaakt. Er zijn er wel meer, maar dat is gewoon teveel om op te schrijven. dit zijn de dingen die ik gewoon even kwijtmoest.

het begon allemaal toen ik ruzie kreeg met iemand die ik graag zag, hij verbrak alle contact en ik voelde me zodanig slecht dat ik me begon te snijden. Toen hij dit ontdekte hield hij het voor zichzelf maar hij wou mij nu nooit meer zien of horen. Ik heb vaak ruzie met mijn pa en af en toe slaat hij mij ook. Mijn ouders maken bijna constant ruzie en mijn broer en zus zijn het huis uit dus zij weten hier niks van. De laatste tijd vraag ik mij zelf af of mijn ouders wel echt mijn ouders zijn. Ik heb onlangs een deal geregeld met een vriend van mij dat hij mij een Colt Gold Cup 45mm bezorgd en ik betaal hem in delen terug. Ik weet niet waarom ik die wil, maar het voelt alsof ik mezelf moet beschermen tegen iets en ik weet niet wat. Ik weet soms niet wat ik voel ene moment ben ik blij en gaat alles goed en plan ik dingen die eigenlijk onmogelijk zijn voor mij. Andere momenten ben ik down wil ik mij snijden, ween ik, ben ik boos, haat ik alles en iedereen zelfs mezelf. Ik weet niet meer waarom ik nog wil leven, ik denk dat alles beter is als ik er niet meer ben. Ik denk niet dat ik echt dood ben, want ik kan mijn kleine nichtje en mijn zus dat niet aandoen omdat die veel om mij geven en mijn kleine nichtje is het enige dat mij recht houd. Ik wil gewoon weg van alles, liefst terug naar Kreta want op onze reis daar voelde ik mij goed, ik hou van dat eiland het is er zo rustig,... Ik ben onlangs ook gestopt met kajak wat ik al 4,5 jaar lang deed omdat het daar helemaal niet goed gaat, ze roddelen achter iedereens rug en trainers hebben het niet door. En de persoon waarmee ik ruzie heb doet ook kajak dus wil ik daar al helemaal niet meer heen. Ik zo zou graag weten wat er nog allemaal komt in de toekomst om te weten of het wel nog de moeite wordt want zoals het nu is, ben ik er liever niet meer.

HAI,,ik ben syreeta en ben 32,,,ik woon nu 3 jaar samen met mn schatje timmy die voor 9o% ervoor heeft gezorgd dat ik nu nog onder de levenden ben.Ik was 11 toen ik begon met drugs,,ik was echt een gabberinnetje stond elk weekend van vrijdag tot zondag te springen op feesten,,heb veel verkeerde vriendjes gehad,,zeker de gene voor mijn huidige vried. mn moeder is toen ik net 18 was overleden aan kanker toen was ze al 4 jaar ernstig ziek geweest en toen begon de echte elllende ,,mn vader was natuurlijk ook verloren en kon nog geen ei bakken,,hij verweet ook mij nog eens dat mn moeder dood was ,,ik had volgens hem zoveel zorg en stress veroorzaakd dat mn moeder kanker had gekregen van de stress van mij en dat ik haar letterlijk kapot had gemaakt van de zorgen,,,langzaam aan begon ik die man echt tot op het bot te haten ,,soms lag hij dagen in bed in zn eigen ontlasting omdat hij medictie en drank had genomen,,,1 keer kwam ik thuis en toen lag er een briefje gericht aan mij met daarop iets van mn vader,,dat als ik op het nieuws zou horen dat er een trein ongeval gebeurt was dat hij dat dan zou zijn ,,,hij vertelde dat hij me haatte en dat hij zn auto op een trein rail ging zetten en dat het mij dan gelukt zou zijn om mn beide ouders onder de grond te krijgen en op mn duivelse manier er nog mee weg zou komen ook,,hierna kwam hij pas na drie dagen in een hotel te hebben geslapen heel relaxed binnen wandelen alsof er nooit iets was gebeurt,,,dat soort dingen... daarna heb ik 1,5 jaar met een dealer samen gewoont,die me heel vaak sloeg en me echt zwaar hooked aan de ghb en slaap med en coke gebracht ik durfde op een degeven moment niet eens meer de deur uit en vaak lag ik out van de ghb op bed en nu heb ik steeds nachtmerries en dan droom ik dat zn vrienden me dan aanraken alleen weet ik niet of dit nou wel of niet gebeurt is,,,heel eng,,,,op een helder moment heb ik toch mn vader gebeld en gesmeekt of hij me wou komen halen dat heeft hij gedaan en ik kreeg al snel mn nieuwe vriend en bij mn vader ging het niet ,,dus sliep vaak bij hem,,,maar ik was zo gebroken dat ik alleen maar gebruikte en dronk om niks te hoeven voelen en ik wou dood,,ik begon me eigen te snijden,, heb ook zware borderline ,boulimia en add eerst oppervlakkig daarna steeds dieper en groter altijd bij mn vriend thuis ,,hij wist niet hoe hij hier mee moest dealen dus is het de eerst 2jaar bij ons ook heel vaak de fout in gegaag met ruzie, af en toe hier en daar een klap,,,tot ik voor de tweede keer mn polsen had ddorgesneden en hij me had gevonden heeft hij me voor de keuze gezet,,,ok ik hou ontzettend veel van je,,MAAR als je wilt dat ik voor je ga vechten en ons een kans (laatste)wil geven moet jij ook gaan vechten en je laten helpen anders trek ik nu mn handen van je af ,,dat zei hij,,,,en toen dacht ik ja ik moet dit proberen,,ik ben de zelfde avond in crisis bij de brijder ,verslavings instelling op genomen in de detox daar heb ik een tijd gezeten en nabehandelijng gehad,,maar na 6mnd was ik weer aan de drugs en mn vriend ook toen we onder invloed ruzie gekrgen en heeft hij mij geslagen en naar buiten gerend ik ging achter hem aan maar ben bewusteloos gevallen ergens op straat werd wakker in t ziekenhuis,,,gelijk weer in crisis de brijder in gegaan weer een tijd gezeten met begeleiding weer contact met mn vriend gezocht en dingen uitgepraat en weer gingen we het proberen,,,heb toen een lange behandeling bij de brijder gehad tot ik terecht kon in een kliniek speciaal voor mensen met zware borderline problematiek mn vriend gebruikte ook niet meer en ik ben toen bijna 3mnd die kliniek in gegaan,,het heeft mij heel veel goeds gedaan ,,ik ben er zeker sterker en beter van geworden ,,,je leert er met je emoties om te gaan en ik moet eerlijk zeggen dat het redelijk goed met me gaat,,,als je meer wilt weten over deze kliniek moet je eens gaan kijken op jellgisma.nl....de kliniek heeft veel verschillende afdelingen van ambulante dag tot opname van 2 jaar met langdurige nabehandeling ze gaan je ook diagnostiek onderzoeken zodat je ook duidelijkheid zal gaan krijgen wat er nou eigenlijk echt mis met je is en ze begeleiden je daarin met veel praten en medicatie,,,lieve mensen ik heb mijn geluk en zin om te leven hierdoor echt terug gevonden,,,dus probeer het aub,,,,dood gaan we uiteindelijk toch wel,,,,LEEF GENIET VAN DE KLEINE DINGEN EN MOMENTEN>>>>>>>>>>>>>

Er zit een meisje bij mij in de klas. Ze wil al een tijd zelfmoord plegen. Ze maakte er steeds grapjes over en ik wist niet dat ze het echt meendde. Gisteren tijdens biologie vroeg ze om een scherp ding. Mijn vriendin gaf haar een schaar maar die was (gelukkig) niet scherp genoeg. Ze wil zelfmoord plegen omdat er iets met haar ouders is ( ze wilt niet zeggen wat) Ze denkt dat ze geen vrienden heeft.( Ik vind haar nog wel aardig maar dat ziet ze niet in, en nog veel meer dingen! Ze is 12 jaar en ik zei dat ze niet weg moest gaan want ze is en blijft mij beste vriendin!
Willen jullie mij alsjeblieft helpen?
Naar een psychiator wil ze niet trouwens...
Help me alsjeblieft!

Ik heb nooit echte liefde gekent, jongens had ik mijn voorkeur niet op, naarmate ik nooit een vriendje heb gehad, altans ze me toch spuuglelijk zouden vinden, meisjes daarintegen had ik wel een voorkeur voor. Maar mijn geheim heb ik nooit open verteld, bisexueel is een rare term.. ik vertel het je: "ik ben lesbisch". En als ik daar nou open over zou doen, werd ik "Pot" "Lesbo" genoemd of kreeg ik opmerkingen als: "Ieuww" "Bahh" "Gatverr" en ga zo maar door. Ja, ik
ben lesbisch, acceptatie heb ik nooit gekend.
Waarom ben ik niet gewoon zoals iedereen? Waarom...

Geluk heb ik nooit van kunnen genieten of mijn geluk werd al snel ongeluk.
Mijn ouders werken veel, waardoor ze niet vaak thuis zijn. Waardoor ik vaak alleen ben, en me gewoon klote voel.
Ik kan m'n gevoelens niet vertellen tegen mijn ouders, of even goed met ze praten. Dan denk ik bij mezelf: "Waarom durf ik toch niks te vertellen aan ze, het zijn toch mijn ouders maar..". Als ik me klote voel en ik zit aan tafel te eten is het altijd: "Mandy, heb je weer slechte zin of Mandy, wat ben je maar weer kritisch". Terwijl ik me "Depressief" voel en wat m'n ouders dan zeggen maakt het alleen erger.. Ik denk dan: "Ze denken altijd maar dat ik kritisch ben of slechte zin heb, het is nooit eens: is er iets aan de hand of voel je je niet lekker, ben je verdrietig of dergelijke. Mijn ouders heb ik dus nooit mijn "echte" gevoelens kunnen vertellen, ik moest toch een manier vinden om m'n gevoelens te uiten en dat had ik: Snijden.

"Ik snij mezelf" dat klinkt toch absurt?
Ik heb er nooit aan gedacht om zoiets te gaan doen bij mezelf, wat wonden aanbrengen op mijn lichaam, ik dacht altijd: "Snijden wtf, hoe kan je jezelf zoiets aandoen, ik moet er niet aan denken om zoiets bij mij te doen".
Maar die gedachtes bleken leugens te zijn. Ik heb nooit mijn gevoelens goed kunnen uiten, ik heb altijd alles opgekropt, ik snap het niet, waarom is het zo moeilijk om te zeggen hoe je je voelt? Mensen hebben commentaar op me gehad als: "Kun je niet eens praten met gevoel ofzo?" of "Heb je wel gevoelens?" Waardoor ik me alleen meer ging realiseren: "ik heb geen gevoelens, ik heb geen gevoelens, ik heb het niet. Waardoor ik juist nog minder vanuit mijn gevoel ging praten, tot het mij op een dag teveel werd en ik geen focus meer had, ik werd een soort van gek, ik ging met kussens gooien, in de kussens slaan, tegen kasten aan trappen, en al die dingen alleen omdat ik geen gevoelens kan uiten? Ik had al zoiets van: "Wat doe ik op deze aarde zonder gevoel, is m'n leven het wel nog waard?" Met die gedachtes ging ik een manier zoeken om m'n opgekropte gevoelens te uiten, ik had vaker gehoord over dat mensen zichzelf sneden en dat het je geestelijke pijn deed verzachten, waarnaar ik dus best nieuwschierig raakte, ben wat op Internet gaan zoeken erover. Maar ik dacht bij mezelf: "Dit is waanzin, kijk mezelf nou, zit ik wat op Internet op te zoeken over jezelf snijden, dat is toch ziek?"
Liep dus nogsteeds op de wereld rond met m'n opgekropte gevoelens, tot het me op school / thuis allemaal teveel werd, ik ben naar m'n kamer gerend heb een stanleymes gepakt, heb er even naar gekeken en had een snee toegebracht op m'n arm... het bloed stroomde eruit, het voelde zo goed, ik kreeg de drang nog een snee te maken, dat deed ik ook. Toen had ik dus 2 sneeën daarna legde ik het mes neer, en keek naar mijn arm die half onder het bloed zat, ik had mezelf even helemaal leeggemaakt, ik voelde me opgelucht, m'n geestelijke pijn was verzacht. M'n gevoelens waren eruit, wat ik al die tijd had opgekropt heb ik eruit gelaten. Dat was m'n nieuwe manier om m'n gevoelens te uiten. "Mijn uitlaatklep".
Ja, ik snij mezelf. Als ik daar open over zou praten, kreeg ik opmerkingen als: "Emo" of reacties als: "Waarom snij je jezelf?"  "Hoe kom je aan die sneeën?"
Waarom ben ik niet zoals iedereen? Waarom kan ik mijn gevoelens niet gewoon uiten, waarom...?

Vrienden? Wat zijn vrienden tegenwoordig.. Ik heb maar een vriendin nu, die probeert me te steunen, te helpen, en daar heb ik ook respect voor. Ja, 1 vriendin maar, dat klinkt toch zielig? Ik ben vriendloos.
Heb m'n 2 beste vrienden laten stikken Mbarka & Jenny. En het is helemaal mijn eigen schuld. Heb ze verraden & genegeert, wat ben ik voor een persoon? Wat bezielde me, heb jullie vervangen door een ander iemand, m'n enige vriendin die ik nu heb.
Was het maar weer zoals het 1e & 2e jaar, de lol die we toen hadden, wil ik terug, maar ik heb het verknalt, heb het helemaal verknalt. Ik denk elke dag  : "Ik heb zo een spijt van wat ik heb gedaan, heb jullie vervaagd, voor een ander iemand, waarom?"
Als jullie eens wisten hoeveel spijt ik heb, maar ik kan het spijt me 100x zeggen, het lost niks meer op. Ik heb het verknalt, ik wil het goedmaken, ik wil dat alles weer word zoals het was. Maar ik kan het niet.. Ik denk dat jullie mij niet meer zien als "vriendin", waardoor ik dus nog minder vertrouwen erin heb dat het weer goedkomt. Ik moet stappen ondernemen, maar als ik het wil doen, val ik stil, kan het niet. Ja, ik ben een "watje". Ik probeer zo hard m'n best te doen voor het weer goed te maken. Maar het is mijn eigen stomme schuld.
Elke dag denk ik terug aan de leuke tijden die we hadden, elke keer komt er een nieuwe snee bij, omdat ik van jullie hou en jullie zo erg mis.
Waarom ben ik zo zielig om vrienden in de steek te laten?
Waarom ben ik niet normaal zoals iedereen?


"Mandy is lelijk". Ja, inderdaad. Dat is een vaak genoemd zinnetje als mensen me pesten. Omdat ik krullen heb, ben ik anders? Omdat ik aparte kleding draag, ben ik anders? Omdat ik geen make'up draag, ben ik anders?  
Alles redenen om mij te pesten.
Ik dacht toen ik van de basisschool afging van: "Eindelijk ga ik naar de middelbare school". Maar dat zinnetje bleek een groot leugen te zijn, school werd een grote pesterij. Ik als 1e jaars werd wel 20x per dag aangesproken /  nageroepen met: "brugmug" of "muggetje". En vaker ook met: "Je bent lelijk". Er werd ook eens met pen op m'n gezicht geschreven, ik ben vaker geduwd geworden. Maar het 2e jaar werd erger, de klas begon me te pesten. Met het vaker geduwd worden, nageroepen worden. Kwam er een nieuw woord bij: "Schaap" daar komt het schaap aan, en het ging verder: "Mehhhndy", elke dag wel 30x werd het door de klas geroepen of als ik door de gangen liep: Schaap of Mehhhhndy. Elke dag opnieuw, dezelfde vernedering. Dag in, dag uit. Ik had geen zelfvertrouwen, ik trok mijn mond dus niet open. Ik ben een "watje". Ik ging nooit met goeie zin naar school, keek er altijd tegen op om naar school te gaan. Er werd ook heel veel over me geroddeld. Dingen die ik nooit teweten ben gekomen.. Roddel hier, roddel daar. Ik ben vaak vernederd geworden. Ja, ik was de pispaal van de klas.
Ik heb van al dat gepest zeer weinig zelfvertrouwen gekregen. Ik voelde mezelf steeds minder waard worden.
Ik word sinds de middelbare school gepest. Dag in, dag uit. Ik word op school altijd nagekeken, wat ik ook voor een kleding draag. Voor dat ik na school ga heb ik altijd de gedachte: "Ik word toch nagekeken". Als ik op school de trappen op / af loop kijkt er altijd wel iemand naar me en dan beginnen ze te roddelen over mij.
Ja, ik word gepest.
Waarom word ik gepest?
Waarom ben ik niet gewoon zoals iedereen?


"Ik ben anders". Ja, dat ben ik.
Hier een paar termen: ik ben lesbisch,  ik snij mezelf, ik ben vriendloos, ik ben depressief, ik word gepest.


Genoeg redenen om zelfmoord te plegen, omdat ik het leven niet waard ben, beter kan ik dood zijn.

Hulpverlening is geen optie, ik ben het niet waard om geholpen te worden.

Echte vrienden bestaan niet, en hebben ook nooit voor mij bestaan

Dit verhaal komt uit mijn hart, de ware ik.

~


21-03-2012

Ik heb op het punt gestaan om zelfmoord te plegen. Maar het niet gedaan. Waarom? Nou, omdat er 1 ding was dat me tegen hield. Mijn ouders. Ik kon het niet. Wat zou ik hen voor een ellende aandoen als ik er niet meer was?

Stond op de brug. Keek omlaag naar de drukke snelweg. Alles gedachtes kwamen me te binnen. Stond er 5 minuten. Ik was er klaar voor. Klom over de stang, ging op de stang staan. Keek naar de snelweg. Ik wou gaan springen. Maar iets hield me tegen. En dat "iets" waren mijn ouders. Ik dacht eraan wat ik ze aan zou doen. Verdriet zeker, misschien haat?, misschien wel schuldgevoelens? Ik ging zitten op de stang. Ik kon niet springen. Maar ik wilde het zo graag. Sluitte mijn ogen. Haalde diep adem. Ademde uit. Ging weer staan op de stang. Mijn voeten een stukje verder naar voren. Leunde voorover. Met een hand hield ik de stang nog vast. Ik was klaar om te springen. Daar ga ik dan.. Maar alweer kon ik het niet. De gedachte van mijn ouders schoot me weer te binnen. Ik kon het niet. Opende mijn ogen. Ging weer zitten op de stang. Keek naar de snelweg. 10 minuten zitten kijken naar de snelweg. Gedachtes raazden door mijn hoofd. Klom over de stang. Stond op de brug. Haalde weer diep adem. Ademde uit. Iets in mij hield me tegen. Ben ik het leven dan toch waard? Voor mijn ouders wel. Het begon te regenen. Ik begon te huilen. Gedachtes in mijn hoofd als: "Waarom leef ik nog?" "Waarom ben ik niet dood?" maar ook gedachtes als: "Mijn ouders houden van me." "Ze zouden me nooit kwijt willen." Stond 10 minuten op de brug leunent op de stang, met mijn gedachtes in mijn hoofd, te kijken naar de snelweg. Sluitte mijn ogen. Haalde diep adem. Ademde uit. Wierp nog een blik op de snelweg, en liep van de brug af.

De weg naar huis heb ik alleen gehuild. Kon niet meer helder denken. Iedereen keek me aan. Maar niemand vroeg waarom ik huilde. "Zou ik nog wel naar huis gaan?" die gedachte herhaalde zich meerdere keren in mijn hoofd.
Was bijna thuis. Ik was helemaal doorgeweekt van de regen. Mijn tranen vielen niet echt op. Stond voor de deur. Mijn hart bonsde keihard. Ik slikte. Voelde in mijn zakken of ik de sleutel had. Pff, gelukkig. Haalde diep adem. Ademde uit. Deed de deur rustig open. Wou zo snel mogelijk naar mijn kamer toe. Deed de deur achter me dicht. Bleef in de gang staan. Ik hoorde geen geluiden. Liep naar binnen. Oh gelukkig. Niemand thuis. Rende naar mijn kamer. Deed de deur op slot. Rolluiken dicht. Licht uit. Ging liggen op bed met mijn gezicht in het kussen. En huilde. Huilde. Een half uur lang. Ik kon niet meer helder denken. Wou niet meer opstaan. Bleef liggen. Schreef een briefje dat ik slapen ben aan mijn ouders. Legde het op hun kamer. Ging terug naar mijn bed, plofte neer. En probeerde te gaan slapen. Het lukte niet. Heb zitten draaien, draaien en draaien. Maar viel niet in slaap. Voelde me niet goed. Deed de deur open en rende naar de wc. Ik moest overgeven. Door de zelfmoordpoging die ik niet voltooid heb? Ja, daar dacht ik constant aan. Had een emmer gepakt en naast mijn bed gezet. Voor als ik moest overgeven. Deed de deur weer op slot. Ik kon toch niet slapen. Dus pakte pen en papier. En ging een gedicht schrijven. De titel was: "Mijn zelfmoordpoging". Ik had er een mooi gedicht uit gekregen. Mijn gevoelens erin gestort. Mijn gedachtes erin gestort. Ik voelde me een stuk beter. Bergde mijn gedicht op in een map. Deed het licht uit. En probeerde weer te gaan slapen. Een halfuur duurde het voordat ik vertrokken was. Ik sluitte mijn ogen. En viel uiteindelijk in slaap.  

Ik heb ook elke dag het gevoel dat ik niet geboren had moeten zijn.
Sinds klein ruzies thuis meegemaakt, op 8 jaar leeftijd verkracht.
Met 10 jaar heb ik mijn moeder zelfmoord zien plegen, gelukkig heeft mijn moeder het overleefd.
Met 12 jaar 1 jaar achtergelaten bij een familie die mij als kamermeisje gebruikte, ik moest alle huishoudelijk klussen doen terwijl ik gepest werd, kon niet eens met mijn eigen ouders spreken zonder afgeluisterd te worden, toen heb ik voor het eerste zelfmoord geprobeerd te plegen, polsen doorgesneden, op 14 jaar leeftijd verliefd geworden op een hele leuke jongen, toen hij mij in verkering vroeg via de telefoon, kreeg hij een Auto ongeluk, ter plek gestorven.
Thuis was het ook niet prettig, altijd ruzie, altijd gepest door mijn eigen ouders, nooit echt een luisterende oor gehad.
Toen ik het huis verliet scheden mijn ouders meteen van elkaar.
Ik weet gewoon zeker dat als ik nooit geboren zou zijn, iedereen beter af zou zijn.

Hierbij wil ik mijn verhaal kwijt vertellen.
Ik heb taalachterstand en ik doe mijn best hele verhaal te vertellen. Omdat ik slechthorend. Ik weet het dat leven is echt niet zo erg makkelijk.

Ik ben getrouwd met mijn vrouw, we hebben twee vroegtegeboorte dochters, een is 3 maanden te vroeg geboren 750 gram en 31 cm. En tweede is twee maanden te vroeg geboren 860 gram. Twee dochters zijn gezond. Die hebben hard leven gevochten. Een waren erg ziek, buik waren erg ontsteking. De dokter zeiden ons dat kind is zeer gevaar. We hadden veel gehoopte dat kind gered kan gaan worden. Ja, ze had leven gevochten om snel genezen te worden. Ik ben erg blij dat met mijn dochters goed gaat.

Andere kant heb ik ook zelf grote fout gemaakt dat ik behoorlijk te veel achter computers, schietspelletjes, etc. Ik kom altijd heel erg laat naar bed. Ze zitten altijd op mij te wachten. Ze vroeg aan mij kom je ook naar bed? Ik zei ja kom over 5 minuten. Maar ik bleef tijd nog langer. Ze sliep het al. Die had ik heel vaak gedaan.

En ook dat we altijd elke dag ruzie waar kinderen erbij zijn. Is ook niet goed idee.

Later heb ik zelf ontdekt dat ik groot fout hebben gemaakt. Ik ben blij dat ik eindelijk computer verslaafd af. Nu andersom gaan ze al iedere dag achter computer waar ik erbij ben. We zouden samen leukste gaan doen. Veel achter computer maken relatie kapot.
Vroeger bestond geen computer, tv en radio etc. Was vroeger mensen relatie beter dan nu?

Ik ben achtergekomen dat ze op Hyves waar grote netwerk groep spel spelletjes mee spelen. En ze had een lieve man gevonden. Die man is horenden en dat is voor haar voordeel. Andere kant is dat hij tegen mijn vrouw gezegd dat hij zijn vrouw is overleden door borstkanker, en tweede vrouw hadden hersenbloeding. Ik vond het heel erg voor hem.

Waarom heb ik leven voor mijn vrouw willen laten zien dat ik echt veranderd. Ze wil bij hem. En een dag terug hadden we zo fijn gewandeld in het bos en zoenende we. We keken naar mooie weiland en het is erg stil daar.

Ik heb echt voor haar gedaan dat mijn leven veranderd. Ik heb echt gevochten om mezelf verslaafd af te krijgen. En ja is met me wel gelukt. En nee ze gaan al weg bij mij.

Ik weet het leven is nooit makkelijk. Ik hou heel erg veel van haar en ook haar familie.

Ik kan niet zonder haar, ze is echt bijzonder vrouw voor mij die alles zorgen gedaan. Het spijt me echt heel erg dat ik haar zwart gemaakt. Ze zit probleem diep in put. Ik had tegen haar gezegd dat een dag is niet genoeg om bewijzen dat ik laten zien dat ik echt veranderd. Ik probeer zoveel mogelijk veel water in het put gooien om haar uit nood halen. Dat ik haar eindelijk hand op hand elkaar vasthouden.

Ze wil het gewoon niet meer want ze luisteren naar haar familie en haar moeder. En ook nieuwe man die kan stem horen aan de telefoon.

Ik vind het niet EERLIJK dat ik slechthorend geboren en waarom koos ze mij en waarom hebben we mooie kinderen? Twee waren miskraam gehad.

Wat doe ik verkeerd?

Ik weet het nu al dat leven is zooooooooooo en zooooooooooooo vreselijk verschrikkelijk hard. Oh kan me niet voorstellen hoe natuur ons hebben gemaakt om leven maken. Maar ik ben niet zo erg gelukkig op aarde en ik ben waardeloos en slechte man en stomme mislukt slechthorend. Want als ik met iemand ga chatten en denken iedereen dat ik buitenland vandaan komt. Het is niet zo.

Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Mensen leven maar een keer. Iedereen gaan dood. Ik kan niet zo lang volhouden om lang ongelukkig blijven. Ik wil zelf graag stoppen met mijn leven. HOE? Moet ik wachten tot ik oud worden? Nee kan echt niet. Ik heb liever rust en geen pijn meer denken. Ik baal echt hiervan waarom ben ik op het aarde leven gekomen? Waarom waarom? Ik vocht echt om echte man gaan te worden. Krijg ik echt geen terug beloning dat ik goed best gedaan om haar blij te maken.

Ik wil zo graag met gezin mama, papa twee dochters samen lang gelukkig blijven.

Ik wil echt graag stoppen met mijn leven. Iedereen gaan toch dood als oud worden.

Nu weet ik het niet meer ik zou heel graag zien hoe mijn vrouw oud worden en mijn dochters groot worden. Wil ik dolgraag oma en opa worden tot einde

Exceem daar het gaat het iedere dag bij mij om..

Hopen als ik wakker word dat ik er vandaag beter uit zal zien, zodat ik weer even naar buiten kan...

Maar nee. weer een dag met een rooie kop hals vol met met allergische reacties
armen rug benen met wondjes

en ookal zal alles weg zijn
zal ik me nooit meer mooi kunnen voelen met een lichaam vol met littekens

Heb er alles aan gedaan om van me exceem af te komen..

de laatste 2jaar ben ik amper buiten geweest
en daarbij te denken dat me dochter bijna 2 jaar is..

iedere dag zit ik onder de uitslag
gezicht rood en handen vol met wondjes

maar achter dat ben ik echt een mooie meid
helaas voel ik me niet meer zo

deperesief zelfvetrouwen is er niet meer
als ik over straat loop heb ik het gevoel dat iedereen naar me kijkt en over me praten

Ik heb geen zin meer in dit leven want voor mij is dit geen leven meer ik ben een kluizenaar ...

want straks als me dochtertje naar school moet
dan kan ik moeilijk thuis blijven zitten...

ze verdiend een betere moeder
en nu schieten de tranen al weer in me ogen

de enige reden dat ik er nog ben is voor haar

maar ik kan haar niet geven wat ze verdiend
omdat ik niet lekker in me vel

wat gebeurt er met haar als ik er niet ben???

vind het zo moeilijk
Maar voor mij is dit geen leven meer

iedere dag thuis zitten huilen
hopen dat het morgen over is

ik heb het echt gehad ik kan het niet meer aan

mijn gehele leven heb ik problemen gehad, ik ga niet alles opnoemen dan ben ik nog wel een dag bezig met typen. het komt er op neer dat ik nu voor de 3e keer in therapie ben en jah hoor ik ben verkeerd gediagnotiseerd. ik ga dus opnieuw nu de molen door. en ik weet gewoon niet meer wat ik kan verdragen. ik heb al 3 diagnoses op me geplakt gekregen en twee daarvan zijn dus niet het gene wat ik heb en waar ik onder lijdt. het heeft me jaren gekost om alles te accepteren en er mee om te gaan. en nu krijg ik een nieuw diagnose.. jah een persoonlijkheidsstoornis niet anders omschreven en verder gaan ze ook nog kijken naar mcdd een autistische stoornis.
hoe moet ik dit nu weer accepteren en nu snap ik ook dat hoe ik met me zelf heb leren om te gaan omtrent de vorige diagnoses het dus niet lukte. en ik dus nog steeds in de problemen zit. ik wil graag hulp ik wil graag beter worden ik wil graag gelukkig worden en genieten. maar hoe kan dat als niemand me goed kan helpen, me kan vertellen wat ik mankeer en ik constant weer met de zelfde problemen kamp. elke keer denk ik weer anders pleeg ik maar zelfmoord als niemand wil, kan helpen. als ik niet gelukkig kan wroden dan maar dood. en eigenlijk wil ik helemaal niet dood ik wil gewoon even rust in me hoofd en in me leven. het liefst zou ik in coma raken en een aantal jaar slapen en ff een deel van me leven overslaap. ookal weet ik ook wel dat als ik dan wakker word het nogsteeds een hel is. en ik wil zo graag kinderen maar ik kan nu geen kinderen krijgen niet als ik zelf nog zo een puin hoop ben. ik ben getrouwd en heel blij met mijn man en hij kan mij gelukkig maken als ik zelf maar gelukkig was. helaas heeft hij het niet voor ze zeggen want als ik helemaal gezond was was ik de gelukkigste vrouw terwereld met zo een man. maar ik ben niet gezond en ook niet gelukkig. ik houd me zelf gevangen terwijl er zo veel meer in mij zit houden de beperkingen en stoornissen me klein en ongelukkig.

De druppel die neer komt
en daalt met snelle kracht
vol emoties en verdriet
en het gevoel hebben dat niemand je ziet

Leven in een leven
men ziet jouw leven als perfect
je zou graag meer willen geven
maar de wil is defect.

Zo veel geprobeerd
zo veel gedaan
heb mij aan alles bezeerd
en heb alles laten vergaan

De zwakte die in je heerst
doet je verstuiven als as
en je doet wensen dat je er allang niet meer was.

Dan opeens komt de druppel
waar aan je liever niet aan denkt
een donker gehuppel
die je geen liefde krenkt.

Laat de druppel de druppel zijn
en probeer je te verzetten
met al je wil en kracht
en ben jij de gene die
met druppels van geluk lacht.