Ik was 4 jaar oud dat ik met een apart gevoel rond liep. Normaal zou je zeggen dat het niet kan voor een 4 jarige. In dit geval werd ik gepest tot m'n 13e. Het dagelijkse leven werd steeds moeilijker voor mij naarmate ik steeds ouder werd. Op die leeftijd wist ik niet eens hoe ik dat gevoel moest beschrijven, pas op mijn 14e wist ik pas wat dat was.
Ik weet het, het is nu nog vrij onduidelijk. Maar laat ik maar beginnen vanaf het begin van de basisschool. Ik zat net op een nieuwe school met nog meer nieuwe kinderen. Ik weet er niet zo heel erg veel meer van (Gelukkig) maar ik weet nog wel dat er een meisje was die dagelijks ballonnen op zak had en mij er altijd mee moest pesten, omdat ik bang was voor ballonnen (nu nog steeds). Zodra zij hem had opgeblazen liet zij de ballon knappen en ik schrok altijd en begon te huilen. Dat heeft 2 jaar geduurd. Tot ik een jaartje extra bleef kleuteren in groep 2. Toen kwam er een Turks meisje in de klas. En ik meen het echt ik ben NIET racistisch! Maar zij heeft sinds dien tot het laatste jaar bij mij in de klas gezeten.
Als eerste ging het om een labello (die had ze afgepakt van mij omdat ik droge lippen had). Ik werd dat jaar 6. Ik had mijn haren geknipt bij de kapper en het was kort. En zij pakte mijn labello af omdat dat alleen voor 'echte meisjes' was en niet voor jongens. (Ik heb er niets tegen gedaan). Groep 3 was het laatste jaartje dat een vriendinnetje op die school was want die ging verhuizen naar Spanje. Dat jaar kwamen er ook 4 nieuwe jongens bij in de klas. Die jongens sloten zich aan bij het groepje van het turkse meisje. En ik had weinig tot geen vriendjes of vriendinnetjes. Ja die 1 klas hoger zaten of op een andere school zaten. Sinds dat die jongens zich bij haar voegde werd ik ook dagelijks geslagen en getrapt. Dagelijks liep ik naar mijn ouders toe en die werden er ziek van iedere keer weer. Ik was toen 7 of 8 jaar oud. Ik merkte toen al dat er iets veranderde aan mij, en ja hoor de puberteit kwam eraan. Ik kreeg al oksel haar en schaamhaar en even later deden mijn borsten zeer. Maar niemand had dat toen nog gemerkt aan mij.
Tot in groep 5 had ik 2 ernstige dingen. 1 Ik had een kleine liesbreukje opgelopen, maar ik moest naar school alleen kon ik niet buiten spelen. Tussen de middag ging ik naar huis om een broodje te eten en later ging ik weer terug naar school. Ik had al ruzie met klasgenoten maar 1 jongen had het lef om bij mij vol in mijn kruis te trappen. (Ik heb op de grond gelegen van de pijn en de lerares en of leraar deden er niets aan).
Het 2e wat er was gebeurd was een maand voor mijn verjaardag. Ik werd toen met spoed opgenomen in het ziekenhuis omdat ik geopereerd moest worden aan mijn blindedarm. Klasgenoten zeiden dat ik spijbelde en dat die litteken nep was en begonnen (op mijn verjaardag) in mijn buik te slaan en te trappen. Ik was het een paar dagen later zat en ik heb op de rails gezeten van de trein. Ik ben er vanaf gegaan omdat de politie mijn kant op kwam en ik wou niet gepakt worden. Daarna is het een tijdje rustig gebleven, tot groep 6. Vanaf die tijd werd het pesten erger en bleef het niet alleen bij schoppen en slaan. Nee het werd erger gemaakt met dreigen. En zelfs de lerares deed mee met het pesten. Die zei dat ik niets kan en niet eens naar de middelbare school kan gaan omdat ik een nietsnuttig persoon ben. Doordat die lerares zo heeft gedaan was ik enorm down en depressief. Ik deed alsof er niets aan de hand was en droeg gewoon een "masker". Maar zelfs met masker werd ik gepakt.
Ik weet ook nog heel goed dat ik in groep 5 en 6 moest zwemmen. Schoolzwemmen werd dat ook wel genoemd. In groep 5 deed ik nog zo mn best om in groep 6 mijn C diploma te halen. Helaas was ik een weekje ziek geweest en had iedereen in mijn klas al een briefje gehad (ja zelfs groep 5) om af te zwemmen voor hun C diploma. De eerste maandag van de week begon en ik kwam in de klas toen kwam de hele klas al aan van: "Jaa.. WIJ mogen lekker afzwemmen en JIJ lekker NIET!!". En ik werd daar boos en verdrietig door. Want ik wou ook heel graag mijn C diploma halen. Dus die week dat we weer gingen zwemmen ben ik naar de zwemleraar gegaan en heb ik gevraagd waarom ik niet zo een briefje kreeg voor het afzwemmen. En die leraar zei letterlijk dat ik het niet kon om door het gat heen te zwemmen 9 meter ver. En toch wou ik het proberen. dat mogt van de leraar. Het was 2 keer mislukt om er doorheen te komen, bij de 3e en laatste keer was ik er bijna maar net op dat moment haalde die leraar dat enorme doek met gaten weg. En kwam ik een paar centimeter voor het gat naar boven. (Bleken de leerlingen waardoor ik gepest werd het te wezen. Die moesten er even op letten omdat de leraar even wat wou pakken. En haalde zij hem omhoog). Zo werd ik met veel teleurstelling uit het water gehaald en naar huis gestuurd.
Groep 7 was er vrijwel niets aan de hand. Ik zat in een gemengde klas dus groep 7/8 was dat. In dat jaar werd ik vaak verdedigd door de leerlingen die een klas hoger zaten. Maar dat was ook het jaar waarvoor ik voor mezelf opkwam. (Heeft nog nooit zo goed gevoeld). In groep 8 kwam er een nieuwe groep 7 in de klas (dus waren we ook weer gemengd). In dat jaar werd alles in mijn schoenen geschoven en had ik voor het eerst een vriendje waar ik enorm blij mee was. Maar helaas ging dat uit na een paar maanden. En ging ik na 3 maanden met een jongen van een andere school. Die werd toen 11 jaar en ik werd 13. Alles liep verkeerd en fout af. Tijdens kamp werd ik bedreigd om te stelen van de braderie omdat die leerlingen mij anders dood zouden steken. Dus de hele week kamp was naar de knoppen geholpen. Gelukkig was dat jaar vrij snel voorbij. En kon ik naar het VMBO.
Op het VMBO heb ik echt topjaren gehad! Gepest werd ik wel maar dat kwam door dat ik alternatief werd (gothic, emo, scene, metalhead etc.). Ik had toen al een aantal vriendjes gehad in de brugklas maar zodra ik in de 2e klas kwam te zitten veranderde er een hele hoop. Ik kreeg toen een vriendje die ruim een halfjaar ouders was dan ik. Hij was ook alternatief (metalhead). Ik was een mixje van alles bij elkaar. Dat ik met hem kreeg hebben we het eerste halfjaar enorm hard gelachen en veel dingen uitgespookt en leek alles heel goed en mooi te gaan. Totdat hij mij vertelde over zijn "jeukende zenuwen" toen kwam ik erachter dat, dat precies het zelfde is als waar ik last van heb/had. Het ging toen ook vrij slecht met hem, hij sneed zich waar ik bij was en ik deed het ook om de pijn te onderdrukken. Niet op mijn polsen zoals hij, nee ik deed het op mijn benen. In eerst stantie leek de pijn daardoor weg te gaan en dacht ik ermee om te kunnen gaan. Maar ik had het mis. De pijn bleef terug komen en kon het niet meer bestrijden door zelfverminking. Ik werd steeds depresieffer en kreeg steeds vaker ruzie met mn toenmalige vriend. Ook geloofde hij mij niet nadat ik aangifte had gedaan bij de politie wegens aanranding en verkrachting op mijn aller eerste snuffelstage. Ik heb er dik een halfjaar mee gezeten. (Nu zit ik er nog steeds mee maar ik durf er geen hulp voor te vragen). Uiteindelijk hadden we bijna anderhalf jaar dat ik op een verjaardag kwam en een jongen zag zitten die mij wel erg aardig leek. Met hem heb ik erover gepraat en sinds dien hielden wij ook contact. Dat ik dat toen vertelde aan mijn vriendje werd hij boos en sloeg hij mij in mijn gezicht. (Terwijl hij dat nog nooit had gedaan bij me). Ik werd toen boos en ik moest een keuze maken toen. (Dat moest ik sowieso van mijn moeder). Maar het was nog een behoorlijke klus. Want ik vond hem leuk en ik had al zolang met hem, maar als ik bij hem bleef mogt ik niet meer thuis komen. Dus heb ik voor thuis gekozen en was het een paar weken nadat we anderhalfjaar samen waren had ik het uitgemaakt. We waren er allebei kapot van maar wisten daarna al dat het niet anders meer kon. Na hem had ik nog een paar jongens gehad, maar die vielen al vrij snel van de plank af omdat er eentje mij altijd sloeg en misbruik van me maakte en ik heb er eentje gehad dat een loverboy bleek te wezen (na 1 jaar had ik alles gevonden via internet). En mijn moeder had me toen al gewaarschuwd van dat hij niet klopte. En dat was waar. Dus die had ik na 1 jaar ook opzij gezet.
Ik was geslaagd voor mijn examen en ging verder naar het MBO. Viavia had ik toen een leuke jongen leren kennen en daar ging ik na schooltijd even langs. Het klikte goed en hadden gezellig wat gedronken en na 2 uurtjes ging ik weer richting huis. Dat zelfde weekeind had ik in de avond een verjaardag van een goede vriend van me. Maar over dag had ik met die ene leuke jongen afgesproken. Helaas weet ik niet meer wat er is gebeurd na de binnenkomst van zijn huis. Hij heeft mij eerlijk bekend dat hij mij gedrogeerd heeft en mij heeft gebruikt voor de sex. 1 Week later kwam ik erachter dat ik zwanger van hem was. En ging voor raad naar mijn beste vriendin. Ik was sowieso fel tegen abortus dus dat kon ik mezelf en het kindje niet aandoen. Tot een "goede" vriend van mij belde en vroeg wat er was. Ik had het hem uitgelegd en ik sprak de volgende avond met hem af. Ik voel me nu nog steeds zo schuldig voor wat ik toen heb gedaan en wat er is overkomen. Die jongen kwam naar mij toe hij zei geen hoi alles goed? en ik kreeg geen knuffel nee. Ik kreeg meteen een volle honkbalknuppel en een voet in mijn buik. Waardoor het kleintje 2 dagen later is verdwenen. Ik kon school en werk toen niet meer aan heb heel veel gespijbelt en ben toen met een ander vriendje meegegaan op zijn schip naar Duitsland en door Nederland heen wezen varen. Ook die relatie ging stuk na 2 maanden. (Vind ik niet erg want hij vroeg mij al ten huwelijk na 2 maanden, en dat vond ik te vroeg). Daarna werd ik nog gestalkt door hem en stuurde hij mijn ouders steeds een e-mailtje met de verhalen van mijn verleden (die zij niet geloven) en wat voor dingen ik allemaal gedaan heb achter de rug om van mijn ouders en waarom. Het vertrouwen was volledig verdwenen voor hem. Heeft hij aan zichzelf te danken.
Nu heb ik gelukkig 10 maanden met de jongen die ik toen sprak op die verjaardag. Hij steunt mij door dik en dun. Maar hij weet niet dat ik nu weer zulke gedachtes heb. Gedachtes die zo erg lijken te wezen dat ik als een engel door de lucht zweef samen met mijn kleine kindje en dat alles goed is zonder zorgen. Ik droom ook steeds vaker over mijn kindje en de drang word steeds moeilijker om mij hier nog levende te houden. Het verleden is alleen maar verpest ik heb zoveel negatieve dingen opgevangen dat ik maar 1 positieve heb nja 2 positieve dingen. En dat zijn mijn kleine kindje waarvan ik weet dat die er is en over mij waakt en mijn vriend die ik nu heb. en verder heb ik echt niemand.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.