Levensverhalen (pagina 391)

Ik ben nu elf jaar,en mijn ouders denken dat ik al aan het puberen ben maar ik weet van mezelf dat dat niet waar is. Ik ben het gewoon beu

ik heb een zwaar autistische broer en hij bepaalt mijn hele leven. mijn ouders komen altijd voor hem op en ik wordt ook nog op school gepest. iedereen scheld me uit en ik wil niet dat het zo doorgaat. ik durf alleen geen zelfmoord te plegen want ik weet niet wat de snelste en minst pijnlijke manier is. ik vind het ook heel erg van mezelf dat ik nu al zo over mezelf denk en ik vraag me af hoe het zo verder moet.

Hoi, ik ben een meisje van 13 jaar en ik zit in de 1ste klas van het gymnasium. Toen ik naar deze school ging moest ik in het begin al erg wennen aan de klas en ik vond dat er geen leuke meisjes in m'n klas zaten, maar ik dacht dat het wel goed zou komen want je vind mensen meestal anders als je ze voor de eerste keer ziet. Gelukkig zat ik in mijn nieuwe klas met m'n beste vriendin van de basisschool. Dat gaf me een goed gevoel, want als ik dan m'n draai niet kon vinden dan kon ik nog altijd met m'n beste vriendin omgaan.

Na een week of 2 gingen m'n beste vriendin en ik al gauw om met een paar meiden uit de klas. Ik vond ze wel heel aardig maar ik voelde me nog niet helemaal op m'n gemak, ook toen dacht ik: Je kent ze amper dus dat komt nog wel.

Ongeveer 1,5 maand daarna trokken we eigenlijk alleen nog maar op met die meiden, maar ik vond het eigenlijk helemaal niet gezellig en m'n beste vriendin wel! Ik dacht nog steeds dat het allemaal wel goed zou komen en ik trok me er niet zoveel van aan. Maar m'n beste vriendin gaf me bijna geen aandacht meer en wanneer ik iets zei had ik het idee dat ze zich gewoon irriteerde aan mij! Al gauw voelde ik me ook niet meer op m'n gemak bij haar, dat wilde ik niet, ik wilde dat we gewoon altijd beste vriendinnen zouden blijven. Ik voelde me echt zwaar klote en had helemaal geen zin meer in het leven!

Na 3 maanden had ik gewoon geen zin meer om iets te doen met mijn 'vriendinnen'. Ze zeiden nooit wat tegen en lachte nooit met me. En als ik dan een keer iets wilde zeggen werd eigenlijk gewoon genegeerd. Met mijn beste vriendin die ik al kende vanaf groep 3 ging het ook bergafwaarts, we hadden steeds minder contact en lachten niet meer samen. Met mijn schoolwerk ging het ook niet goed meer, ik haalde onvoldoende na onvoldoende en ik zag het allemaal niet meer zitten. Ik wílde wel zelfmoord plegen, maar hoe? En hoeveel verdriet zouden m'n ouders en m'n zus dan wel niet hebben? Ik verschuilde hoe het op school met me ging en m'n moeder had dus geen idee dat het een hel was op school!

Op een dag kwam ik thuis en ik hield het niet meer. Ik barstte in huilen uit op de bank en m'n moeder vroeg meteen wat er was. Ik vertelde het en zei dat ik voor mezelf moest kiezen en moest proberen om met andere meiden uit m'n klas om te gaan. Makkelijker gezegd dan gedaan. Toch probeerde ik het maar ik kreeg rare blikken wanneer ik contact probeerde te maken met de andere meiden. Ik rende naar de wc en barstte weer in huilen uit. Ik miste mijn beste vriendin ook zo erg!
De dag erna probeerde ik opnieuw gezellig met de andere meiden de pauze door te brengen, het ging best goed!

Ik heb me erdoorheen geworstelt en m'n mentor heeft me ook zo goed geholpen: ze is echt heel lief en zonder haar was het nooit gelukt. Nu gaat het weer goed met me en kan ik weer lachen mét m'n nieuwe vrienden. M'n vorige vriendinnen op de basisschool waren anders maar je kan de tijd niet terugdraaien en je moet het doen met wat je hebt. M'n schoolwerk gaat ook steeds beter en ik sta geen onvoldoendes meer.
Toch mis ik m'n beste vriendin wel heel erg, en volgens mij zij mij stiekem ook. Nou ja, dat hoopte ik eigenlijk.

Ongeveer 2 weken geleden had ze opeens een gesprek met haar mentor. Ik was benieuwd wat er was en vroeg het na school meteen op Blackberry Messenger. Ze bleek het eigenlijk ook helemaal niet leuk te hebben op school en dat ook al 3 maanden! Ze miste me dus wel! We kunnen gewoon niet zonder elkaar. Ze probeert nu toch van elke dag een beetje te genieten en wij krijgen ook steeds meer contact. Het is steeds gezelliger met elkaar en in de bus hebben we heel vaak lol die we heel lang gemist hebben!
Iedereen die erdoorheen zit: Geloof me, het komt ooit weer allemaal goed en miscchien wel beter dan je ooit hoopte!

Pijn, verdriet en angst. Dingen die op dit moment bij me horen. Pijn omdat mijn vriendinnen me in de steek hebben gelaten, volgens hen was ik te jong om bevriend te zijn met hun, ik geloof echter niet dat dit hun eigen mening is. Er is een meisje in mijn klas door wie dit komt. Zij heeft hen deze mening aangepraat, ik ben er van overtuigd dat ze dat heeft gedaan en dat mijn vriendinnen allemaal onder haar duim zitten. Verdriet omdat ik al mijn gevoelens opprop, en dan, dan barst ik uit. Meestal huilend lig ik dan ´s avonds in bed, nadenkend over wat er vandaag weer is gebeurd en hoeveel pijn me dat weer heeft gedaan. Maar ook verdriet omdat ik m´n gevoelens bij niemand kwijt kan.
Angst omdat ik bang ben dat de mensen bij wie ik niet te jong ben, die mening ook aangepraat zullen krijgen. Angst omdat ik dan hun ook kwijtraak.

Iemand kwijtraken is aan het begin nog geen last, die last komt er pas als je er over na gaat denken. Je wilt een oplossing maar die is er niet. Het gaat aan je knagen en je raakt uitgeput van jezelf.

En dan komt die ene oplossing naar boven drijven, zelfdoding. Je denkt op dat moment aan dat ene ding. Dat ene ding die je verlost van je pijn, je verdriet en je angst. Het enige wat mij nu nog in stand houd zijn mijn dromen. Ik laat mijn dromen niet verpesten door 4 mensen die mij in de steek lieten. Ook al waren dat de 4 mensen op wie ik altijd terug kon vallen, de 4 mensen die altijd voelden als zusjes, de 4 mensen die ik nu voorgoed kwijt ben.

M.

Ik was 4 jaar oud dat ik met een apart gevoel rond liep. Normaal zou je zeggen dat het niet kan voor een 4 jarige. In dit geval werd ik gepest tot m'n 13e. Het dagelijkse leven werd steeds moeilijker voor mij naarmate ik steeds ouder werd. Op die leeftijd wist ik niet eens hoe ik dat gevoel moest beschrijven, pas op mijn 14e wist ik pas wat dat was.

Ik weet het, het is nu nog vrij onduidelijk. Maar laat ik maar beginnen vanaf het begin van de basisschool. Ik zat net op een nieuwe school met nog meer nieuwe kinderen. Ik weet er niet zo heel erg veel meer van (Gelukkig) maar ik weet nog wel dat er een meisje was die dagelijks ballonnen op zak had en mij er altijd mee moest pesten, omdat ik bang was voor ballonnen (nu nog steeds). Zodra zij hem had opgeblazen liet zij de ballon knappen en ik schrok altijd en begon te huilen. Dat heeft 2 jaar geduurd. Tot ik een jaartje extra bleef kleuteren in groep 2. Toen kwam er een Turks meisje in de klas. En ik meen het echt ik ben NIET racistisch! Maar zij heeft sinds dien tot het laatste jaar bij mij in de klas gezeten.

Als eerste ging het om een labello (die had ze afgepakt van mij omdat ik droge lippen had). Ik werd dat jaar 6. Ik had mijn haren geknipt bij de kapper en het was kort. En zij pakte mijn labello af omdat dat alleen voor 'echte meisjes' was en niet voor jongens. (Ik heb er niets tegen gedaan). Groep 3 was het laatste jaartje dat een vriendinnetje op die school was want die ging verhuizen naar Spanje. Dat jaar kwamen er ook 4 nieuwe jongens bij in de klas. Die jongens sloten zich aan bij het groepje van het turkse meisje. En ik had weinig tot geen vriendjes of vriendinnetjes. Ja die 1 klas hoger zaten of op een andere school zaten. Sinds dat die jongens zich bij haar voegde werd ik ook dagelijks geslagen en getrapt. Dagelijks liep ik naar mijn ouders toe en die werden er ziek van iedere keer weer. Ik was toen 7 of 8 jaar oud. Ik merkte toen al dat er iets veranderde aan mij, en ja hoor de puberteit kwam eraan. Ik kreeg al oksel haar en schaamhaar en even later deden mijn borsten zeer. Maar niemand had dat toen nog gemerkt aan mij.
Tot in groep 5 had ik 2 ernstige dingen. 1 Ik had een kleine liesbreukje opgelopen, maar ik moest naar school alleen kon ik niet buiten spelen. Tussen de middag ging ik naar huis om een broodje te eten en later ging ik weer terug naar school. Ik had al ruzie met klasgenoten maar 1 jongen had het lef om bij mij vol in mijn kruis te trappen. (Ik heb op de grond gelegen van de pijn en de lerares en of leraar deden er niets aan).
Het 2e wat er was gebeurd was een maand voor mijn verjaardag. Ik werd toen met spoed opgenomen in het ziekenhuis omdat ik geopereerd moest worden aan mijn blindedarm. Klasgenoten zeiden dat ik spijbelde en dat die litteken nep was en begonnen (op mijn verjaardag) in mijn buik te slaan en te trappen. Ik was het een paar dagen later zat en ik heb op de rails gezeten van de trein. Ik ben er vanaf gegaan omdat de politie mijn kant op kwam en ik wou niet gepakt worden. Daarna is het een tijdje rustig gebleven, tot groep 6. Vanaf die tijd werd het pesten erger en bleef het niet alleen bij schoppen en slaan. Nee het werd erger gemaakt met dreigen. En zelfs de lerares deed mee met het pesten. Die zei dat ik niets kan en niet eens naar de middelbare school kan gaan omdat ik een nietsnuttig persoon ben. Doordat die lerares zo heeft gedaan was ik enorm down en depressief. Ik deed alsof er niets aan de hand was en droeg gewoon een "masker". Maar zelfs met masker werd ik gepakt.

Ik weet ook nog heel goed dat ik in groep 5 en 6 moest zwemmen. Schoolzwemmen werd dat ook wel genoemd. In groep 5 deed ik nog zo mn best om in groep 6 mijn C diploma te halen. Helaas was ik een weekje ziek geweest en had iedereen in mijn klas al een briefje gehad (ja zelfs groep 5) om af te zwemmen voor hun C diploma. De eerste maandag van de week begon en ik kwam in de klas toen kwam de hele klas al aan van: "Jaa.. WIJ mogen lekker afzwemmen en JIJ lekker NIET!!". En ik werd daar boos en verdrietig door. Want ik wou ook heel graag mijn C diploma halen. Dus die week dat we weer gingen zwemmen ben ik naar de zwemleraar gegaan en heb ik gevraagd waarom ik niet zo een briefje kreeg voor het afzwemmen. En die leraar zei letterlijk dat ik het niet kon om door het gat heen te zwemmen 9 meter ver. En toch wou ik het proberen. dat mogt van de leraar. Het was 2 keer mislukt om er doorheen te komen, bij de 3e en laatste keer was ik er bijna maar net op dat moment haalde die leraar dat enorme doek met gaten weg. En kwam ik een paar centimeter voor het gat naar boven. (Bleken de leerlingen waardoor ik gepest werd het te wezen. Die moesten er even op letten omdat de leraar even wat wou pakken. En haalde zij hem omhoog). Zo werd ik met veel teleurstelling uit het water gehaald en naar huis gestuurd.

Groep 7 was er vrijwel niets aan de hand. Ik zat in een gemengde klas dus groep 7/8 was dat. In dat jaar werd ik vaak verdedigd door de leerlingen die een klas hoger zaten. Maar dat was ook het jaar waarvoor ik voor mezelf opkwam. (Heeft nog nooit zo goed gevoeld). In groep 8 kwam er een nieuwe groep 7 in de klas (dus waren we ook weer gemengd). In dat jaar werd alles in mijn schoenen geschoven en had ik voor het eerst een vriendje waar ik enorm blij mee was. Maar helaas ging dat uit na een paar maanden. En ging ik na 3 maanden met een jongen van een andere school. Die werd toen 11 jaar en ik werd 13. Alles liep verkeerd en fout af. Tijdens kamp werd ik bedreigd om te stelen van de braderie omdat die leerlingen mij anders dood zouden steken. Dus de hele week kamp was naar de knoppen geholpen. Gelukkig was dat jaar vrij snel voorbij. En kon ik naar het VMBO.

Op het VMBO heb ik echt topjaren gehad! Gepest werd ik wel maar dat kwam door dat ik alternatief werd (gothic, emo, scene, metalhead etc.). Ik had toen al een aantal vriendjes gehad in de brugklas maar zodra ik in de 2e klas kwam te zitten veranderde er een hele hoop. Ik kreeg toen een vriendje die ruim een halfjaar ouders was dan ik. Hij was ook alternatief (metalhead). Ik was een mixje van alles bij elkaar. Dat ik met hem kreeg hebben we het eerste halfjaar enorm hard gelachen en veel dingen uitgespookt en leek alles heel goed en mooi te gaan. Totdat hij mij vertelde over zijn "jeukende zenuwen" toen kwam ik erachter dat, dat precies het zelfde is als waar ik last van heb/had. Het ging toen ook vrij slecht met hem, hij sneed zich waar ik bij was en ik deed het ook om de pijn te onderdrukken. Niet op mijn polsen zoals hij, nee ik deed het op mijn benen. In eerst stantie leek de pijn daardoor weg te gaan en dacht ik ermee om te kunnen gaan. Maar ik had het mis. De pijn bleef terug komen en kon het niet meer bestrijden door zelfverminking. Ik werd steeds depresieffer en kreeg steeds vaker ruzie met mn toenmalige vriend. Ook geloofde hij mij niet nadat ik aangifte had gedaan bij de politie wegens aanranding en verkrachting op mijn aller eerste snuffelstage. Ik heb er dik een halfjaar mee gezeten. (Nu zit ik er nog steeds mee maar ik durf er geen hulp voor te vragen). Uiteindelijk hadden we bijna anderhalf jaar dat ik op een verjaardag kwam en een jongen zag zitten die mij wel erg aardig leek. Met hem heb ik erover gepraat en sinds dien hielden wij ook contact. Dat ik dat toen vertelde aan mijn vriendje werd hij boos en sloeg hij mij in mijn gezicht. (Terwijl hij dat nog nooit had gedaan bij me). Ik werd toen boos en ik moest een keuze maken toen. (Dat moest ik sowieso van mijn moeder). Maar het was nog een behoorlijke klus. Want ik vond hem leuk en ik had al zolang met hem, maar als ik bij hem bleef mogt ik niet meer thuis komen. Dus heb ik voor thuis gekozen en was het een paar weken nadat we anderhalfjaar samen waren had ik het uitgemaakt. We waren er allebei kapot van maar wisten daarna al dat het niet anders meer kon. Na hem had ik nog een paar jongens gehad, maar die vielen al vrij snel van de plank af omdat er eentje mij altijd sloeg en misbruik van me maakte en ik heb er eentje gehad dat een loverboy bleek te wezen (na 1 jaar had ik alles gevonden via internet). En mijn moeder had me toen al gewaarschuwd van dat hij niet klopte. En dat was waar. Dus die had ik na 1 jaar ook opzij gezet.

Ik was geslaagd voor mijn examen en ging verder naar het MBO. Viavia had ik toen een leuke jongen leren kennen en daar ging ik na schooltijd even langs. Het klikte goed en hadden gezellig wat gedronken en na 2 uurtjes ging ik weer richting huis. Dat zelfde weekeind had ik in de avond een verjaardag van een goede vriend van me. Maar over dag had ik met die ene leuke jongen afgesproken. Helaas weet ik niet meer wat er is gebeurd na de binnenkomst van zijn huis. Hij heeft mij eerlijk bekend dat hij mij gedrogeerd heeft en mij heeft gebruikt voor de sex. 1 Week later kwam ik erachter dat ik zwanger van hem was. En ging voor raad naar mijn beste vriendin. Ik was sowieso fel tegen abortus dus dat kon ik mezelf en het kindje niet aandoen. Tot een "goede" vriend van mij belde en vroeg wat er was. Ik had het hem uitgelegd en ik sprak de volgende avond met hem af. Ik voel me nu nog steeds zo schuldig voor wat ik toen heb gedaan en wat er is overkomen. Die jongen kwam naar mij toe hij zei geen hoi alles goed? en ik kreeg geen knuffel nee. Ik kreeg meteen een volle honkbalknuppel en een voet in mijn buik. Waardoor het kleintje 2 dagen later is verdwenen. Ik kon school en werk toen niet meer aan heb heel veel gespijbelt en ben toen met een ander vriendje meegegaan op zijn schip naar Duitsland en door Nederland heen wezen varen. Ook die relatie ging stuk na 2 maanden. (Vind ik niet erg want hij vroeg mij al ten huwelijk na 2 maanden, en dat vond ik te vroeg). Daarna werd ik nog gestalkt door hem en stuurde hij mijn ouders steeds een e-mailtje met de verhalen van mijn verleden (die zij niet geloven) en wat voor dingen ik allemaal gedaan heb achter de rug om van mijn ouders en waarom. Het vertrouwen was volledig verdwenen voor hem. Heeft hij aan zichzelf te danken.

Nu heb ik gelukkig 10 maanden met de jongen die ik toen sprak op die verjaardag. Hij steunt mij door dik en dun. Maar hij weet niet dat ik nu weer zulke gedachtes heb. Gedachtes die zo erg lijken te wezen dat ik als een engel door de lucht zweef samen met mijn kleine kindje en dat alles goed is zonder zorgen. Ik droom ook steeds vaker over mijn kindje en de drang word steeds moeilijker om mij hier nog levende te houden. Het verleden is alleen maar verpest ik heb zoveel negatieve dingen opgevangen dat ik maar 1 positieve heb nja 2 positieve dingen. En dat zijn mijn kleine kindje waarvan ik weet dat die er is en over mij waakt en mijn vriend die ik nu heb. en verder heb ik echt niemand.

Ik word geslagen door mijn moeder en het gaat slecht op school.
Ik krijg geen hulp en die heb ik hard nodig.

het is al een jaar of 2 geleden gebeurt: m'n eerste zelfmoord gedachtes. ik zat in de eerste klas en werd heel veel gepest. ik had gelukkig een goede mentor en die heeft rvoor gezorgt dat ik in de 2e niet meer gepest werd. toch bleven de gedachtes aanhouden, vooral ook omdat ik in een pleeggezin woon en naar m'n eigen moeder wil.

ik heb 3 keer het mes op m'n pols gehad waarvan ik de laatste keer de littekens nog op m'n pols heb staan.
ik ben ook nog 3 maanden opgenomen geweest in een psychies centrum. en ik krijg nu na 2 maandfn therapie waar ik over m'n problemen kan praten, want met m'n pleegouders gaat dat niet.
dit heeft me veel opgelucht om het te vertellen en deze sites moeten blijven.

Het begon allemaal toen ik nog maar 10 jaar oud was. Onzee familie had vaak erg veel ruzies door o.a mijn zus. 1/2 jaar later begon mijn moeder migrene te krijgen. Uiteindelijk bleek het kanker te zijn... Ik werd hiervan geschokkeerd ! 2 maanden later overleed ze. Dit was het ergste moment van mn leven. Hier begon alles dus. Mijn vader die vond het natuurlijk echt erg dat mijn moeder overleed. Hij begon veel rimpels te krijgen door de stress. Onze familie ging steeds meer uit elkaar. Ik voelde me erg alleen. Ik zat ondertussen nog op het VWO. Maar zakte naar VMBO door alle stress. Na een tijdje dacht ik van 'vanaf nu wordt het leuker' want ik zat inmiddels op een nieuwe school en had veel nieuwe vrienden. Na ongeveer een jaar was ik weer de oude en zat ik weer op HAVO. Maar toen gebeurde het... mn vader overleed... dit was echt de druppel voor me. Ik had de neiging om een mes door mn hart te steken... Alles was nu veel erger geworden... Kort daarna probeerde ik mezelf op te hangen maar durfde dat niet echt. Dus ik besloot me gewoon in leven te laten blijven. Inmiddels zakte ik weer naar Kader niveau... Na 6 maanden na de dood van mn vader ging het weer een beetje. Maar alsnog was ik niet de oude. Wij woonden in een erg lux huis. Maar doordat onze vader overleed moesten we naar een heel klein huis. Ik woonde dus alleen met mn zus. De tijd daar met mn zus was HEEL leuk. Kort erna ( 1 jaar na de dood van mn vader ) Klom ik weer op het VWO niveau. Zo ging me leven weer verder. Maar op mn nieuwe school werd ik bedreigd, zelfs een keer verkracht. Maar na dit allemaal was ik weer de oude. Maar toen gebeurde het,... Mn zus overleed aan een tumor. Dus ik weet niet wat ik moet doen... heb ik iets verkeerds gedaan? Moet ik maar gwn zelmoord plegen, want dit doet me veel meer pijn,,, Ik ben iedereen kwijt,...

Mijn hart is een zwart gat. Er zit geen liefde in, hoe graag ik deze emotie ook eens zou willen meemaken. Ik ben inmiddels alweer 33 en nog nooit heb ik een relatie gehad, afgezien van een fysieke relatie (booty call).
Ik heb mijn moeder niet gekend omdat zij overleed toen ik 4 was. Mijn vader was altijd aan het werk dus heb mijn jeugd voornamelijk in eenzaamheid door gebracht. Nu is het deze eenzaamheid die steeds meer van mijn ziel eet en doordat mijn hart geen liefde kent wordt het steeds meer gevuld met haat. Haat die ik niet meer wil voelen. Ik wil huilen maar mijn gezicht blijft droog...ik kan niet meer huilen. Altijd afgewezen worden, sociaal niet sterk. Wat is het allemaal nog waard als je hart een zwart gat is?

Hallo,

Ik wil niet meer leven. Waarom? Omdat ik gek wordt. Mijn moeder heeft mijn broer in elkaar geslagen && daar denk ik vaak aan. Ik ben bang voor haar. Maar ook voor miin broer. Hij heeft mij vaak geslagen, gelukkig nu weer wat minder, maar toch steeds al mijn broer mijn kamer binnenkomt krijg ik het benauwd && wil ik weg. Soms dan wordt alles me wat teveel! Dan loop ik naar het raam en probeer eruit te klimmen, maar altijd hoor ik dan iemand de trap op komen && ga ik snel weer aan m'n huiswerk.

Dit was mijn waarheidstrouwe verhaal