Levensverhalen (pagina 394)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik heb het gehad

het leven is oneindige waanzin
ik heb het gehad met de mensen die elke dag vroeg opstaan in de trein of auto stappen en zichzelf doodwerken totdat ze blij zijn dat ze naar huis kunnen gaan om het journaal te kijken en dan dit gebeuren weer te herhalen. als ze zichzelf eens goed willen doen kopen deze nietwetende zielen nieuwe schoenen om weer lekker aandacht krijgen van hun collegas om weer op te vrolijken

ik heb het gehad
Datum:
17-05-2012
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

geen 1 vriendin

hey,

ik durf nooit contact met iemand te zoeken.
Had iemand dit probleem al maar aangepakt
in het lager, ik sloot me toen al af van anderen, in de kleuterschool deed ik kinderen pijn, weet niet waarom maar ik wou het nooit toegeven aan mijn mama. Mijn mama vind me zielig, zegt dak beter naar mijn zus zou kijken als het om sociaal contact gaat, en als ik eens boos word zegt ze: 'als je zo doet, begrijp ik dat je nooit vrienden zal hebben, denk eens na over je gedrag'. Dat helpt mij alleen maar dieper in de put! Ondertussen zit ik al in het middelbaar. Ik dacht, nieuwe start, nieuw leven, nieuwe kans op vrienden te maken. Aangezien ik hier geen ervaring mee had, verviel ik weer in mn oude gewoontes, mijn klas begon groepjes te vormen, te roddelen over mij, als ik contact zocht kreeg ik te horen 'Wa doe hie hier?' (wat doe jij hier?) Uiteindelijk vond ik 2 'vriendinnen' in een andere klas, na 1 moeilijk jaar kwamen ze naar mij met de boodschap 'we moeten je niet meer hebben', dat was een serieuze dip in mn zelfvertrouwen. Toen de ene vriendin na het 2de middelbaar wegging (andere richting) zaten we daar nog met 2.We praten wel met elkaar, maar ik voel dat het niet echt klikt we hebben meestal een andere mening en niemand in mn klas lijkt geïnteresseerd in mij. Ik ben een paar keer op kamp geweest, 1ste x veel vrienden, maar andere keren was er altijd een probleem, op mij 2de kamp kwam ik terug van de wc naar mijn kamer. Een meisje (ik noem haar N.) was aan het wenen, een ander meisje (S.) deed teken naar mij van 'ze wil je dood'. Het was voor mij echt een raadsel waarom en ik heb die nacht dan ook veel gehuild (niemand had dat gezien natuurlijk). Nu moet ik een weerbaarheidscursus volgen, maar heb niet echt het gevoel dat dat gaat helpen als ik me niet goed voel met de mensen in klas. Heb nooit echt een goede vriendin gehad en eerlijk gezegd, als ik naar een andere school zou gaan gebeurt er vast weer hetzelfde. Ik probeer me sterk te houden, maar op sommige momenten zie ik zelfmoord als enige uitweg. Weet echt geen raad meer met mezelf. Niemand wil me!!!

Datum:
17-05-2012
Naam:
gehaatdoormezelf
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Mislukt

Ik ben een meisje van 19 jaar.
Als je me zou zien zou je denken dat er niks met me aan de hand is, maar achter mijn lachende masker zit wel meer schuil.
Ik heb pijnlijke gezondheidsklachten met mn darmen waar je amper over kunt praten zonder uitgelachen te worden of schuin aangekeken wordt omdat ze vinden dat je je aanstelt. De waarheid is, soms is de pijn ondragelijk, kan ik weken niet eens uit bed komen van de pijn. En mijn ouders tonen alleen maar onbegrip. Door mijn gezondheid kan ik geen opleiding doen en kan ik geen baan vinden, al probeer ik het wel. Een uitkering zit er voor mij ook niet in, ook al geprobeerd. Mijn ouders roepen alleen maar dat ik niks waard ben, dat ik zo'n grote last voor hun ben en dat ik lui ben. Ik ben al eerder depressief geweest, omdat de enige die mij steunde in het leven overleed. vanaf mn 14e tot mn 16e ben ik depressief geweest. Heb geen hulp gezocht want ik vertrouw mensen gewoon niet. Maar ben er toen weer uitgekomen. Laatste tijd zijn mijn ouders nog meer negatief over me dan anders en ik trek het niet meer. Als ik zo'n last ben kan ik netzogoed zelfmoord plegen toch? Zijn ze van me af.
Alles in mijn leven is mislukt. Baan, Opleiding, Liefde.
Ik weet echt niet meer wat ik moet, ik wil zo graag dood maar ik ben bang voor de pijn, omdat ik al zoveel lichamelijke en geestelijke pijn heb. Misschien vind ik ooit de moed om het te doen, en dat is waarschijnlijk binnekort want het wordt steeds erger.
Datum:
17-05-2012
Naam:
M
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

zelfmoord plegen

ik wil me zelfmoord plegen, omdat ik ben het zat van dit leven!!! ik heb pijn in me hart, iedereen laat me in de steek. als ik iemand nodig heb, staat niemand voor me klaar!!! zelfs me vriend laat me in de steeks ik heb alles voor hem gedaan allleeees wat die will. uit eindelijk, hij speelde een spelletje met me. ik heb geprobeerd om me zelf te vermoorden maar het lukt me niet
Datum:
16-05-2012
Naam:
yeapa
Leeftijd:
21
Provincie:
Flevoland

Gepest, gehaat en uitgebuit

Ik heb het gevoel als of de wereld instort.
Ik ben altijd gepest. Ik word gehaat en zelfs me familie buit me uit. Me moeder en mijn zus denken dat ik gek ben. Ik wil mezelf gewoon vermoorden. Iedereen is tegen mij en pest me. Ik ben van binnen al dood. Nu nog van buiten.
Datum:
16-05-2012
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
11
Provincie:
Zuid-holland

Bijna

Financieel aan de grond, problemen met mijn vriendin, last van een posttraumatische stressstoornis. Ik trek het simpelweg niet meer. Ik heb vorig jaar op een dag uren langs het spoor gestaan, hopend dat ik de kracht zou hebben mezelf voor de trein te gooien. Vooralsnog weerhoudt iets me er kennelijk van, wat dat is weet ik niet. Ik weet alleen wel dat dit niet veel langer moet duren.
Datum:
16-05-2012
Naam:
Marcel
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-holland

Erger kan het niet

Ik ben een meisje dat behoorlijk wat te voortduren heeft in het leven. Vanaf dat ik 1 jaar ben heb ik diabetes type 1 en heb ik het daar behoorlijk moeilijk mee gekregen toen ik 12 jaar werd. Ik wil er geen aandacht aan besteden (geen idee waarom) en mijn lichaam begint langzaam kapot te gaan. Op de basisschool was ik niet slim en werd ik niet geaccepteerd door mijn klasgenootjes. Veel relaties op de middelbare zijn kapot gegaan en er is veel schaamte wat moeilijk word vergeten door mijzelf en anderen. Mijn familie mag ik niet en alles wat ik wil is hier weg gaan.

Het allerliefste woon ik zo snel mogelijk op mijzelf met de vriend die ik nu heb. Ook wil ik van baan veranderen, omdat ik de hersens niet heb om achter de kassa van de supermarkt te kunnen werken. Hoe erg is dat........Kinderen wil ik wel krijgen, maar als ik weet dat ik niet lang zal leven wil ik trauma's sparen.

Ik denk dat ik in de toekomst een leuk en gelukkig leven tegemoet zal komen maar niet voor lang. Op mijn 40 zal ik niet meer leven. Of ik ga dood aan hart en vaatziekten, depressie, diabetische coma enz. Ook weet ik dat mijn voeten geamputeerd zullen worden rond mijn 30.

Ik ben niet gelukkig en als ik het word zal het niet lang gaan duren.
Datum:
15-05-2012
Naam:
M
Leeftijd:
17
Provincie:
Utrecht

Uitegput

Ik ben totaal uitgeput...zooooo moe. Te moe om nog te vechten. Iedere keer denk ik bij mezelf "kom op, van ervaringen leer je het meeste, dus door blijven gaan"...ik hoor het ook met enkele regelmaat van anderen dat ik door moet blijven gaan. Maar hoe lang nog? Hoe lang moet ik blijven vechten tegen een strijd waarvan ik het gevoel heb dat ik de strijd toch niet ga winnen. Elke keer als ik aan zelfmoord denk, dan denk ik aan wat mijn ouders dagelijks tegen mij zeiden: "Je bent een ongewenst rotkind". Inmiddels heb ik al een tijdje geen contact meer met mijn ouders, maar hun stemmen klinken nog steeds in mijn hoofd door. Als ik toch ongewenst ben, wat doe ik dan nog op deze aarde? Dan kan ik er beter maar niet meer zijn. Het scheelt mij ook veel leed en energie in dingen uit het verleden verwerken en een plekje geven... Voor een trauma wat ik heb opgelopen, staat een verwerkingstijd van het aantal jaren dat het trauma heeft geduurd. Dat betekent dat ik nog (ommenabij) zo'n 20 jaar in deze ellende blijf zitten en aan het vechten ben om alles uit mijn verleden te verwerken. Ik kan het niet meer aan...zeker niet 20 jaar. Voor mij een heleboel anderen die wel energie willen steken om dingen uit hun verleden te verwerken...ben het ook niet waard! Ik raak er steeds meer van overtuigd dat zelfmoord de enige oplossing is!!!!!!!!!!!
Datum:
15-05-2012
Naam:
vlinder
Leeftijd:
30
Provincie:
Utrecht

ik weet het niet meer....

Vandaag te horen gekregen dat ik weer een ziekte erbij heb, er is dus niets meer aan dit lichaam wat goed werkt en deze mededeling met alles wat ik in de afgelopen jaar heb doorgemaakt en dat waren geen leuke dingen heeft mij doen afvragen waarom ben ik nog steeds hier. Wat is de bedoeling van mijn leven....ik kan niet werken, niet mijn eigen huishouden besturen, mijn eigen eten niet koken en zit financieel bijna aan de grond...ondanks enkele lieve mensen om mij heen voel ik mij zo alleen. Ik wou dat ik het durfde om eruit te stappen, maar mijn psychiater heeft mij ooit gezegd dat het ook "verkeerd" kan aflopen en dat "het" niet lukt maar ik nog ernstiger gehandicapt wordt en dus nog afhankelijker van verzorging of geen enkele zeggenschap meer heb over mijn leven. Dat heeft me bang gemaakt om er wat aan te doen. Dus lijdt ik maar dag in en dag uit tot de natuurlijke dood mij komt halen en voor mij kan dat niet vlug genoeg zijn.....
Datum:
15-05-2012
Naam:
lodewijkje
Leeftijd:
50
Provincie:
Anders

wat heb ik nu nog?

Hallo, ik ben een man van 61, rot,jeugd gehad,tehuizen enz. ,op m,n 18e getrouwd en een kind, na 8 jaar had m,n vrouw een ander,
Met kind ook nooit meer contact gehad
Voor de 2e keer getrouwd en na 20 jaar bedroog ik haar,mijn vrouw kwijnde weg en stierf.

Altijd simpele baan gehad maar wel naar mijn zin,zaak werd overgenomen en ik stond op straat.

Weer een nieuwe vrouw,eerste jaar leuk ,daarna steeds minder en nu zijn we vreemden voor elkaar, alles wat we samen doen,vakantie fietsen loopt op ruzie van haar kant uit,duidelijk ,ze is me zat

Omdat we samenwonen krijg ik geen uitkering meer.

Heb hoge bloeddruk ,maar moest stoppen met de pilletjes omdat apotheekbezoek geld kost. Veel duizelingen nu.

Heb ontstekingen in de ellebogen pijnlijk en ik verlies veel vocht,maar de dokter kost geld dus...

Ik hoest veel en heb andere kwalen ook maar. dokter kost geld en eigenlijk hoop ik dat het nu gauw afgelopen is.

Om er actief een einde aan te maken ben ik te laf
Datum:
14-05-2012
Naam:
MAN
Leeftijd:
61
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.