Hallo mensen,
Ik ben 22 jaar en in de bloei van het leven, zou je zeggen... Mijn leven moet nog beginnen en ben nu al helemaal opgebrand. Ik heb een burn-out opgelopen begin dit jaar en werkte bij een kinderopvangorganisatie als inval. Ik heb dat werk nooit leuk gevonden, maar ik moest toch iets kiezen. Ik ging uiteindelijk kotsend, jankend, moe en verlangend naar mijn huis naar mijn werk. De emoties van verdrietige kinderen werden mij echt teveel, vooral kinderen die hun moeder miste. Dat heeft een reden. Sinds ik op mijn 4e wist dat mijn opa dood was en wist dat hij nooit meer terug zou komen werd ik bang mijn mama te verliezen. Deze angsten werden met de jaren erger en erger en heb uiteindelijk een extreme vorm van verlatingsangst ontwikkeld. Zo erg dat ik op mijn 7e mijn mama achtervolgde op straat zodra ze 's avonds de deur uitging met de hond. Bang dat ze nooit meer terug zou keren. Zelfs in de winter met -10 trok ik mijn zomerjurkje aan, en zodra mijn mama weg was, sprintte ik die achterdeur uit, door de steeg, en daar zag ik ze lopen. Dit ging jaren door. Of mijn moeder zei dat als ze groter wijzer op de 12 staat ben ik terug. Het wijzertje hoefde er maar 1 minuur overheen te zijn en ik raakte volslagen in paniek ''mijn mama is dood, ze komt niet meer terug''. In paniek rende ik naar de telefoon en wist het telefoonnummer van mijn opa en oma toen al keurig uit mijn hoofd en belde ze in paniek op. Mijn opa en oma wisten gelukkig al een lange tijd wat er allemaal met mij aan de hand was. Mijn opa leidde mij altijd af door aan de telefoon rekensommetjes te doen, als afleiding tot mijn moeder thuis kwam. En daar zat ik dan verslagen, vertelde mijn moeder. Helemaal in elkaar gedoken van verdriet en een rode kop. Dit heb ik jaren gehad. Op mijn 10e gingen ze scheiden, mijn vader ging vreemd. Toen werden de angsten weer erger en heb ik stemmen in mijn hoofd gehad. Mijn kinderpsychiater dacht aan schizofrenie, en op die leeftijd komt dat niet veel voor. Ik hing en hang nog steeds erg aan mijn moeder. Dat ik naar de VMBO in het eerste jaar ging ik ook kotsend erheen, en dat terwijl ik helemaal niet gepest werd ofzo. Er was eigenlijk niks aan de hand zou je zeggen, en toch vond ik het vreselijk. Ik miste mijn thuis, mijn moeder, ik wilde bij haar zijn. Met mijn echte vader heb ik op dit moment geen contact meer en mijn moeder is gelukkig weer getrouwd met mijn stiefvader met wie ik wel een goede band heb. En toch ben ik niet gelukkig, wel voor hun. Ik zit nu in de ziektewet uitkering en vraag me telkens weer af of ik werken wel weer aankan/durf. Crisistijd op dit moment, we hebben er allemaal last van, maar de één kan dat beter verdragen als de ander. Het komt erop neer dat mensen om mij heen het zinloos vinden om een positieve draai aan je leven te geven als het een kuttijd is. Terwijl ik zo aan mezelf aan het werken ben om het goed te doen. Heeft mijn leven een toekomst of bestaat mijn leven straks uit alleen nog maar werken, werken en nog eens werken, althans daar ben ik bang voor. Dat mijn vrijheid me afgenomen word door dit land. Dat de regering mij wel even verteld hoe ik moet leven en hoe lang ik moet werken. Ik vind het geen wonder dat het aantal zelfmoord is toegenomen, we worden ook tot wanhoop gedreven. Ik vind van wel, want ik merk het aan mezelf dat ik me erger aan die politiek die het voor ons bepalen en de prijzen zo hoog maken dat we dat onmogelijk kunnen betalen. Het enige wat mij een beetje op de been houd om proberen door te gaan is mijn familie. En ik zou mijn moeder al helemaal niet voor de 3e x met verdriet achter laten. Eerst belazerd door mijn vader, toen is mijn zusje ineens weggegaan bij ons en bij haar vader gaan wonen, terwijl mijn lieve moeder alles voor haar/ons gedaan heeft. Zij was altijd aan het rennen en vliegen voor ons, en mijn vader? Die deed geen ene REET! Snap van mijn zusje ook niet dat ze daar dan wil wonen, terwijl je heb gezien hoeveel verdriet mijn moeder ervan heeft gehad. Ik heb er ook geen zin meer in, en toch ben ik ook bang om dood te gaan... Leven is eng, maar doodgaan ook. Ik weet het ook allemaal niet meer zo goed. Ik hou van mijn geliefde en daar leef ik nog voor. Ik hoef niet oud te worden, niet in deze afgrijselijke wereld vol woede en wreedheden.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.