Levensverhalen (pagina 393)

Hallo, ik ben van Belgïe en ben serieus ten einde raad. Ik ben 19 jaar en ben serieus aan de kloten gegaan door mijn ex. ik vertel even mijn verhaal: Mijn ouders zijn dronken vanaf dat ik 10 jaar was en ben met woorden en daden beschuldigd geweest en met daden bedoel ik dat ik soms een bord of whatever achter mij geworpen kreeg. een jaar en half geleden heb k een meisje ontmoet waar ik alle toevlucht naar zocht. Ze was zwanger van het begin , en ik heb haar elke dag gesteund toen dat ze bevallen werd. ik heb vijf maanden na de bevalling voor die kleine man gezorgd en heb alles gedaan wat ik maar kon doen en tijdens die 5 maanden zorgen hadden we vanaf de 3de maand een relatie maar die werd stop gezet omdat ze teveel met haar ex in haar hoofd zat en ik had haar alle tijd gegeven daarvoor en had haar ook gezegd dat ik niet per se een relatie wou hebben maar ze heeft me die gevoelens zo onderdrukt dat ik niet anders kon hebben dan dat; een maand na de relatie zag ik haar samen met de ex terug en zijn alle stoppen doorgeslagen; ik heb een auto verknoeid uit emotionele uitbarsting en heb schulden tot over mijn oren, ik weet geen raad meer; en het enigste dat ik eingelijk wil is doodgaan maar ik vind geen juiste manier, ik ben niet iemand om onder een trein te springen of om op te hangen; ik ben al zolang bezig om de juiste zelfmoord te plegen en ik zou graag een bepaalde code vinden om via cocktail toestanden dood te gaan al weet ik niet welke ik moet combineren. IK weet dat dit niet de juiste site is om tips te bestellen maar ik zou graag eens willen praten met iemand. Ik ben niet de persoon om op zo'n vroege leeftijd geconfronteerd te worden met zo'n maatschappij en ik zou graag uit deze maatschappij verwijderd worden omdat ik het gewoon niet aan kan, dit is niks voor mij, en zal dat later ook nooit worden, ik zou doodgelukkig zijn als ik uit het leven zou kunnen stappen op een normale manier in plaats van mezelf zoveel mogelijk pijn te doen wan ik heb al zoveel pijn genoeg mentaal dat ik al drie weken niet meer kan slapen en onvoldoende eet dat ik steeds blijf vermageren ook al ben ik al mager, de zelfmoord pogingen blijven al jaren in mijn hoofd stoppen en ik ben het beu om er op te denken zonder dat ik het doe, ik ben het allemaal zo kotsbeu dat woorden niet meer helpen, al zeggen mijn beste vrienden dat ik de vriendelijkste persoon uit ben geweest kan ik niet rouwen om het feit dat ik dronken ouders heb al voor 10 jaar, schulden, een ex die me zo lelijk afgeranseld heeft etc.. Met mijn gevoelens kan ik praten tot ik alleen ben, ik hoop gewoon dat het ooit eens stopt en ik zal blij zin, groetjes Jörn; Het hoeft niet meer want met woorden ben ik niks meer meer, in woorden geloof ik allang niet meer want vertrouwen in niemand heb ik nietmeer,in mijn allerbeste vrienden wel, maa wat ben je infeite met beste vrienden als je ze maar alleen ziet om de 2-3 weken en voor de rest er alleen voor staat met dronken ouders en kutgevoelens waar je nergens mee terecht kan? Mensen denken dat je zomaar dingen kan vergeten of overwegen om te accepteren dat ze gebeurd zijjn en ermee om te gaan alsof de problemen bij zichzelf zouden leggen en zij ermee overweg zouden kunnen. Ik zeg altijd, het probleem is niet het "echte probleem" het probleem is hoe je OMGAAT met de situeaities en iedereen gaat er anders om heen dan iemand anders; en ik ben een persoon die totaal niet meer kan omgaan met slechte situeaties omdat ik een persoon was die altijd op een zo'n goed mogelijke manier het goede wou doen met bepaalde mensen. Het enigste probleem die ik de laatste tijd gekregen heb is ene drankproblleem en ik wil totaal niet die reputatie krijgen omdat ik die gewoon weg niet verdien. Ook al denken de meeste mensen dat. Hopelijk zend je snel terug en anoniem.

Ik ben een jongen, nu 18 jaar oud binnenkort wordt ik 19... jippie zo je denken, maar nee voor mij toch anders.

Het begon allemaal op jonge leeftijd, op de basisschool veel problemen gehad, altijd de pineut zijn gepest worden en ga zo maar door. Aandacht trekken door middel van gekke dingen doen, aandacht is aandacht hoe slecht dat dan ook is.

Dat ging door totdat ik van school verwisselde toen ik een jaar of 6 was, het ging een stuk beter op mijn nieuwe school. Maar naar een een 1/2 jaar ging het compleet weer mis, ik werd gepest wist mijn draai niet te vinden. Wederom opzoek naar aandacht, door me gek te gedragen.

Door mijn nogal gekke gedrag kreeg ik verscheidene therapieën om mijn rare gedrag te sturen en weer enigszins normaal te kunnen functioneren in de klas.

12 jaar... op naar de middelbare school, ik zou mijn beteren was het idee, het ging goed totdat ik wederom gepest werd, onlangs weten jullie nu wel hoe het liedje afloopt...
Ik ben toen in de 2e begonnen met mezelf te snijden waarvan ik nu nog steeds de littekens op mijn schouders heb zitten. Toen dit ontdekt werd, ging ik wederom in therapie.
Het ging een hele stuk beter, maar op een gegeven moment ging het weer de mist in...

Nu begon ik mezelf uit te hongeren dat heb ik een aardige tijd volgehouden, totdat mijn ouders er achter kwamen... weer in therapie dan maar.

Na deze therapie, vroeg mijn therapeut ( mijn buurvrouw, zij is dat eigenlijk altijd mijn therapeut geweest echt heel veel aan gehad geloof mij maar) of het niet verstandig was om eens te kijken of ik misschien we autistisch was.
Op naar een psychiater om te testen of dat ook echt zo was. En ja dat bleek zo te zijn "het syndroom van Asperger" werd het genoemd. Ik heb met dit "label" echt nooit problemen gehad, maar het leek me handig om er bij te vertellen.

Was nu 16 jaar toen ik hierachter kwam.

Op mijn 17 wist ik precies wat ik wilde worden, dit in verband met een "Fabrieks-stage" ik houd van hard doorwerken, geen gezeur gewoon van 8 tot 5 lekker fabrieks-werk doen. Ik besloot mijn HAVO opleiding te stoppen ik had immers toch al een VMBO-T diploma ( dit in verband met de leerwijze van de school waar ik op zat).

Zo gezegd zo gedaan, ik kende het bedrijf al omdat mijn vader daar lang heeft gewerkt en het bedrijf vond mij een goeie hard werkende werknemer, dus een aanname als student/werknemer was geen probleem.

In het begin ging het echt super, ik hield van mijn werk, iedere dag ging ik met heel erg veel plezier naar mijn werk.

Maar de blauwe lucht werd al snel donker. Op de school waar ik zat om te studeren voor het werk dat ik deed, werd geroddeld over mij (door een andere student/werknemer in het zelfde bedrijf als waar ik werkte) Ik werd uitgescholden voor homo en ga zo maar door. En ik ben niet iemand die graag mensen uitscheld of zo...

Ik dacht bij mezelf, ach ja ik kom hier alleen om te leren, na 2 jaar ben ik er van af dus... tja...

Maar die zelfde jongen die dus mij zat te treiteren op school, begon dat ook te doen op de werkvloer. Op een gegeven moment was eigenlijk de hele werkvloer aan het roddelen over mij grappen maken en ga zo maar door. Op een dag mocht ik alleen een machine draaien, dat vond ik natuurlijk geweldig. Totdat ik erachter kwam naarmate het vaker gebeurde, dat die persoon gewoon naar buiten ging om te roken.

Ik werd steeds ongelukkiger, het werk vond ik super, maar ik merkte dat ik steeds meer het pispaaltje was van het bedrijf.

Elke dag als ik fietste naar mijn werk, kwamen de gedachten naar boven om voor een auto te fietsten en hopen dat ik dan dood was... ik huilde op de fiets, ik wist het niet meer. Dit ging zo door voor een vrij lange tijd.

Op een dag was de maat vol, ik ging weer naar mijn therapeut toe en legde het verhaal uit wat er allemaal gebeurde op mijn werk, ik vertelde haar niet over mijn zelfmoord ideeën.

Naar lang gesproken te hebben, met de baas van het bedrijf besloot ik om te stoppen met het werk daar. Ik was overspannen geraakt en zat een aantal maanden thuis, nog steeds met de gedachten om mezelf van kant te maken.

Ik wist dat ik er wat aan moest doen, dus ging ik in therapie. Mijn "eigen" therapeut, vond mijn probleem zo heftig, dat ze me doorstuurde naar mijn huisarts. Zo kwam ik uiteindelijk terecht bij GGNet. Maar wat een ellende daar, ik kon mijn verhaal niet kwijt, want alles werd zo voor mijn neus geschoteld.
Ik vertelde waarom ik dood wilde, maar nee volgens hun kwam het compleet ergens anders van.

Ik kreeg medicatie, wat een troep. Ik ben normaal vrij optimistisch ook al zou je dat nu misschien niet zo één twee drie denken. Maar door die medicatie werd ik zwaar depressief, klinkt misschien gek, maar het was wel zo. Ik stopte er toen ook per direct mee.

Na een jeugdavond bij ons in de kerk (ja ik ben gelovig...) kwam er toevallig een onderwerp over de "zin" van het leven (kort gezegd, het was eigenlijk veel meer als dat) Na deze avond voelde ik een soort vreugde over me heen komen, echt bizar.

Ik fietste naar huis zingend klappen geen idee waar het van kwam... Mijn zelfmoord ideeën waren zo goed als weg.

Ik begon met werken bij mijn oom, om toch dat dagelijkse ritme er een beetje in te houden. Dat doe ik nu inmiddels langer dan een jaar.

Tot een paar maanden geleden... ik kwam erachter wat ik had gedaan. Mijn HAVO gestopt voor iets wat uiteindelijk niks werd, veel te veel games gespeeld terwijl ik meer tijd had kunnen besteden in het piano spelen wat ik al meer dan 10 jaar doe, ik had meer studies kunnen doen, iets wat ik eigenlijk best wel leuk vind.

Veel mensen zeggen wel eens, ach leeftijd maakt niet uit, je kunt altijd later nog studeren. Tja was het maar zo simpel, sinds dat ik overspannen ben geweest ben ik namelijk veel makkelijker vatbaar voor stress situaties, zoals nieuwe mensen ontmoeten, verjaardagen enz. enz. nu heb ik hier zo ie zo al last van, maar die dingen maken me nu echt "kapot" als het waren.

Ik wil niet stil zitten, alleen maar werken en gamen. Het werk wat ik nu doe me teveel afstompt en laat staan wat het gamen met je doet...

Maar een nieuwe situatie aangrijpen durf ik ook niet.

Ik ben in de war, 1000 en 1 gedachten vliegen door mijn hoofd, ben constant in gedachten. Over van alles en nog wat, wat nu, wat ga ik doen, wat verder en ga zo maar door. I'm lost... verloren in gedachten, mijn eigen wereld.

Weet niet waar ik nu sta, wat ik moet doen. Ik kan het niet meer, het vechten, de vele therapieën, het telkens in de stress raken van dingen die dat eigenlijk niet horen te doen. Ik ben echt in de war, lost, verloren... tijds besef is er niet, dingen vergeet ik snel. Dromen vind ik heerlijk, het slapen, daar hou ik van.

Ik wil vrij zijn, vrij als een vogel, niet worden uitgelachen of uitgejoeld omdat je toevallig lang haar hebt, of omdat je een doorlopen wenkbrauw hebt, of omdat je je misschien anders gedraagt dan de "gewone" mens.

Als ik het doe, spring ik... niet voor een trein nee...
Ik zou springen van een flat bij mij in de buurt, de vrijheid om te vliegen als een vogel de vrijheid om te doen wat je wilt, zonder commentaar. Ik zou mijn ogen sluiten mijn armen wijd spreiden, los laten alles, alle angst, stress. En weg zijn.

Ik weet dat ik mensen, vrienden, mijn moeder, mijn broertje, zusje en ga zo maar door. Achter laat.

Ik ben moe, ik ben op...

Hoi,

Ik ben een meisje van 15 en ik weet niet meer wat ik wil of moet doen. Sinds twee jaar is mijn hele leven een grote chaos, door niks, het kwam zomaar en is nooit meer weggaan. Ik heb hele domme dingen gedaan om te pijn te vergeten, maar het heeft het erger gemaakt. Zelfmoord zit nu gelukkig alleen nog maar in m'n gedachtes. IK heb het geprobeerd, ik heb geprobeerd om weer beter te worden, maar door een ongeluk ben ik weer af bij het begin. Dus nu op dit moment weet ik niet meer wat ik moet doen om me uberhaupt weer vrolijk te voelen. Ik moest dit gewoon kwijt..

mijn vrouw is net overleden aan kanker ik wil niet leven zonder haar!

Een goede vriend van mij vertelde me net dat hij een einde aan zijn leven wilde maken omdat het gedaan is met zijn vriendin. Hij heeft al veel stukgelopen relaties gehad en is er altijd depressief van, met zijn ouder heeft hij ook niet zo'n goede band en op school is het de laatste tijd niet meer leuk zegt hij. Hij wil zichzelf iets aan doen zodat hij kan doen wat zijn vriendin zei 'Haar met rust laten" hij ziet dit als enige oplossing . Wat kan ik doen om hem te overtuige om zichzelf niets aan te doen??

mvg
Annelies

Ik ben een meisje van bijna 16. Elke dag weer scheld me vader me uit, soms slaat hij me daarbij. Ik durf het zelf tegen niemand te zeggen en ook niemand weet het. Sommige weten wel dat het thuis niet lekker loopt maar dat is dan ook alles.
Op school gaat het ook steeds slechter en als het zo door gaat ga ik niet over.
Alles en bijna iedereen is op het moment tegen me gekeerd.
De enige reden waarom ik nog leef is om me echte vrienden nog gelukkig te maken. Maar wat nou als die er straks niet meer zijn of me ook in de steek laten? Dan heeft het al helemaal geen zin meer om te leven.

het leven is oneindige waanzin
ik heb het gehad met de mensen die elke dag vroeg opstaan in de trein of auto stappen en zichzelf doodwerken totdat ze blij zijn dat ze naar huis kunnen gaan om het journaal te kijken en dan dit gebeuren weer te herhalen. als ze zichzelf eens goed willen doen kopen deze nietwetende zielen nieuwe schoenen om weer lekker aandacht krijgen van hun collegas om weer op te vrolijken

ik heb het gehad

hey,

ik durf nooit contact met iemand te zoeken.
Had iemand dit probleem al maar aangepakt
in het lager, ik sloot me toen al af van anderen, in de kleuterschool deed ik kinderen pijn, weet niet waarom maar ik wou het nooit toegeven aan mijn mama. Mijn mama vind me zielig, zegt dak beter naar mijn zus zou kijken als het om sociaal contact gaat, en als ik eens boos word zegt ze: 'als je zo doet, begrijp ik dat je nooit vrienden zal hebben, denk eens na over je gedrag'. Dat helpt mij alleen maar dieper in de put! Ondertussen zit ik al in het middelbaar. Ik dacht, nieuwe start, nieuw leven, nieuwe kans op vrienden te maken. Aangezien ik hier geen ervaring mee had, verviel ik weer in mn oude gewoontes, mijn klas begon groepjes te vormen, te roddelen over mij, als ik contact zocht kreeg ik te horen 'Wa doe hie hier?' (wat doe jij hier?) Uiteindelijk vond ik 2 'vriendinnen' in een andere klas, na 1 moeilijk jaar kwamen ze naar mij met de boodschap 'we moeten je niet meer hebben', dat was een serieuze dip in mn zelfvertrouwen. Toen de ene vriendin na het 2de middelbaar wegging (andere richting) zaten we daar nog met 2.We praten wel met elkaar, maar ik voel dat het niet echt klikt we hebben meestal een andere mening en niemand in mn klas lijkt geïnteresseerd in mij. Ik ben een paar keer op kamp geweest, 1ste x veel vrienden, maar andere keren was er altijd een probleem, op mij 2de kamp kwam ik terug van de wc naar mijn kamer. Een meisje (ik noem haar N.) was aan het wenen, een ander meisje (S.) deed teken naar mij van 'ze wil je dood'. Het was voor mij echt een raadsel waarom en ik heb die nacht dan ook veel gehuild (niemand had dat gezien natuurlijk). Nu moet ik een weerbaarheidscursus volgen, maar heb niet echt het gevoel dat dat gaat helpen als ik me niet goed voel met de mensen in klas. Heb nooit echt een goede vriendin gehad en eerlijk gezegd, als ik naar een andere school zou gaan gebeurt er vast weer hetzelfde. Ik probeer me sterk te houden, maar op sommige momenten zie ik zelfmoord als enige uitweg. Weet echt geen raad meer met mezelf. Niemand wil me!!!

Ik ben een meisje van 19 jaar.
Als je me zou zien zou je denken dat er niks met me aan de hand is, maar achter mijn lachende masker zit wel meer schuil.
Ik heb pijnlijke gezondheidsklachten met mn darmen waar je amper over kunt praten zonder uitgelachen te worden of schuin aangekeken wordt omdat ze vinden dat je je aanstelt. De waarheid is, soms is de pijn ondragelijk, kan ik weken niet eens uit bed komen van de pijn. En mijn ouders tonen alleen maar onbegrip. Door mijn gezondheid kan ik geen opleiding doen en kan ik geen baan vinden, al probeer ik het wel. Een uitkering zit er voor mij ook niet in, ook al geprobeerd. Mijn ouders roepen alleen maar dat ik niks waard ben, dat ik zo'n grote last voor hun ben en dat ik lui ben. Ik ben al eerder depressief geweest, omdat de enige die mij steunde in het leven overleed. vanaf mn 14e tot mn 16e ben ik depressief geweest. Heb geen hulp gezocht want ik vertrouw mensen gewoon niet. Maar ben er toen weer uitgekomen. Laatste tijd zijn mijn ouders nog meer negatief over me dan anders en ik trek het niet meer. Als ik zo'n last ben kan ik netzogoed zelfmoord plegen toch? Zijn ze van me af.
Alles in mijn leven is mislukt. Baan, Opleiding, Liefde.
Ik weet echt niet meer wat ik moet, ik wil zo graag dood maar ik ben bang voor de pijn, omdat ik al zoveel lichamelijke en geestelijke pijn heb. Misschien vind ik ooit de moed om het te doen, en dat is waarschijnlijk binnekort want het wordt steeds erger.

ik wil me zelfmoord plegen, omdat ik ben het zat van dit leven!!! ik heb pijn in me hart, iedereen laat me in de steek. als ik iemand nodig heb, staat niemand voor me klaar!!! zelfs me vriend laat me in de steeks ik heb alles voor hem gedaan allleeees wat die will. uit eindelijk, hij speelde een spelletje met me. ik heb geprobeerd om me zelf te vermoorden maar het lukt me niet