Levensverhalen (pagina 393)

Soms voel ik me zo alleen! heb er gewoon geen kracht meer voor. heb geen zin meer om te leven! ik heb een hele lieve vriend die alles voor me over heeft en hele lieve ouders die er altijd voor me zullen zijn. maar het lijkt soms alsof ik er alleen voor sta ik wil zoveel maar kan niks ik vind mezelf te dik, lelijk, vies. ik zie veel andere meiden op tv en op straat die allemaal zo mooi zijn met een perfect figuur en kunnen alles. hun rijbewijs halen een leuke opleiding hebben veel vriendinnen en ik heb dat niet. ik word gewoon gek van mezelf! ik ben zo onzeker over mezelf en mijn leven dat zelfs mijn vriend gaat twijfelen of ik hem wel leuk vind. ik haat mezelf gewoon en mijn leven! soms lijkt het alsof er maar 1 ding opzit en dat is dood gaan! ik weet ook wel dat veel mensen mij dan gaan missen en dat wil ik mijn ouders, vriend en familie ook niet aandoen. maar ik kan er gewoon niks aan doen ik ben egt niet tevreden met mezelf ik heb altijd alleen maar ongeluk en nooit kan er is een keer iets goed gaan. ik haat mijn leven en mezelf! ik ben gewoon ziek in mijn hoofd! waarom heeft iedereen zo'n leuk leven en ik niet? ik heb psychische problemen denk ik maar er is niemand die me gelooft! nooit gelooft iemand mij! maakt niet uit waar het over gaat. ik ben degene die gepest word en altijd het zwarte schaap is. ik kan nergens mijn gevoelens uiten en ik krop al mijn emoties en gevoel alleen maar op. ik word gek in deze wereld ik moet hier egt weg! een eind eraan maken! maar ik wil niemand verdrietig maken en al helemaal niet om mij! ik weet egt niet wat ik met mezelf aan moet. soms lijkt de dood wel de enige uitweg. ik trek het gewoon niet meer ik kan het gewoon niet meer aan! ik haat mezelf! doordat ik al mijn gevoelens en emoties opkrop ben ik bang dat als het zo door blijft gaan dat ik iemand vermoord of mezelf. ik ben gewoon zo'n nietsnut! Lucifer laat me alstubelieft gaan !

Hallo,

Ik schrijf dit omdat ik niet weet wat ik moet doen, het enigste wat ik momenteel wil is sterven. Er is geen reden meer om in leven te blijven. Ik vind mezelf de slechtste mens op aarde, ik kan niets. Het enigste wat ik kan is mensen kwetsen. Beledigen, met woorden die ik zelf in mijn gezicht kreeg, lang geleden. De meeste zeggen me altijd: ‘Alles komt goed!’ en ‘Ik ben er voor je!’. BULLSHIT. Soms vragen mensen me wat er mis is, deze vraag is zo moeilijk te beantwoorden als niets goed gaat…
Ik snap niet waarom God iemand met zo’n rotkarakter op de wereld heeft gezet. Ik weet niet hoe het komt dat mensen altijd zo gelukkig rondlopen, is er dan niets fout in hun leven? Hou zou het voelen om echt gelukkig te zijn? Als ik ’s morgens wakker wordt, zet ik een masker op. Dit masker verbergt mijn verdriet, hoe moeilijk het soms ook is. Een masker dat me leert om vrolijk te zijn, ook als iemand mij ergert. Wat de meeste ook niet weten is dat ik een heel negatief zelfbeeld heb. Ik wil er altijd maar goed uitzien, maar dat gaat gewoon niet. Ik wil gewoon normaal kunnen zijn. Ik verberg mijn problemen door altijd luidruchtig te doen en ervoor te zorgen dat niemand ziet wat er achter het masker schuilt. Want achter dat, zit iets wat niemand ooit zal begrijpen. Ik zal altijd lachen, en altijd vrolijk zijn. Maar weet dat vanbinnen een gevoel van pijn is. Ondragelijke pijn die nooit stopt. Meer pijn. Meer pijn dan dat ik me ooit had kunnen voorstellen, ik zal het proberen uit te leggen: Het voelt net alsof iemand heel traag een mes door je hart steekt, elke dag doet het pijn. Pijn. Meer pijn. Tot op een dag de pijn zo ondragelijk zal worden dat je er niet meer tegen kan en er probeert een eind aan te maken. Ik ben het meisje dat alles heeft wat ze nodig heeft, maar zichzelf toch zo slecht voelt… Als ik rondloop in het school en de oudere leerlingen kijken naar mij, dan weet ik wel wat ze denken… Ze denken aan al mijn fouten die ik heb gemaakt en ze roddelen over die fouten. Ik maak fouten, meer dan anderen… Maar zo ben ik nu eenmaal. Ze noemen me een hoer, slet, bitch, … Ik word er zot van.. Ik doe alsof het me niets kan schelen, maar ze weten dat ze me kapot maken.. Elke dag wandel ik door de schoolpoort met weer dezelfde gedachte als anders: ‘Overleef ik dit wel?’ , ‘Hoe gaan ze vandaag weer kijken?’.




Ik ben het beu… Ik ben het beu om elke dag door de hal te lopen met mijn hoofd hoog in de lucht, en dat elk haartje op de perfecte plaats moet liggen, als ik een vriend zie: lief wuiven, en de perfecte lach op mijn gezicht toveren. Vriendelijk, slim, iedereen die naar me kijkt.. Lief? Of kwaad… Ik probeer er tevreden uit te zien, maar vanbinnen ben ik ongelukkig en niemand weet waarom.
‘s Nachts lig ik altijd in bed en ween ik. Ja, ik zie er altijd gelukkig uit, elke dag opnieuw, maar diep vanbinnen ben ik iemand anders, en heb ik andere gevoelens.
Waarom schrijf ik dit? Omdat ik hoop dat iemand me zal begrijpen en niet zal denken, ‘Dit is gewoon om aandacht!’ Nee, dit is niet om aandacht. Dit is mijn levensverhaal. Niemand zal me ooit kunnen redden, ik kan misschien wel honderden pagina’s schrijven over hoe ik me voel.. Maar dat zal er niets aan veranderen. Mijn gevoelens. Het maakt toch niet uit. Niemand zal mij missen, iemand zal misschien wel merken dat er een klein kind uit het 3de jaar weg is, maar ze zullen zich niet afvragen wat er met haar gebeurt zou zijn. De meeste mensen van mijn school zullen lachen en zeggen tegen elkaar dat ik gewoon niet sterk genoeg was om de wereld aan te kunnen, dat zullen de mensen zeggen die mijn wereld kapot gemaakt hebben.. Ze zullen geen pijn voelen, en geen spijt voor wat ze mij hebben aangedaan.. Ik zie het niet als zelfmoord, de 4de jaars hebben mij vermoord.
Soms wil ik gewoon terug een klein kind zijn. Als het leven moeilijk wordt kan ik gewoon doen alsof alles oké is.. Ik wil terug naar de tijd toen Sint-Niklaas wél bestond. Wanneer mijn papa de enigste jongen was die ik ooit had gekust.. Wanneer Disney Land de beste plaats in de wereld was. En de enigste films die ik zag voor kinderen van -6jaar waren... Wanneer mijn grootste probleem was, dat ik mijn naam niet kon schrijven en ik wil terug naar de tijd waar mensen niet veranderden... En dat mijn vrienden hetzelfde waren als ik. En elke keer als ik een slechte dag had of ik voelde mij verdrietig, rende ik gewoon naar mijn mama en alles kwam goed. Ik wil terug naar geen kwetsen, en geen pijn… Gewoon lachen.







Terug naar de tijd waar iedereen leeft als in een sprookje: ‘Happily ever after’. Ik ben ALTIJD het soort meisje geweest dat haar gezicht verbergt, zo bang om de wereld te tonen wat ik te zeggen heb, maar ik heb een droom, een droom waarin ik zal laten zien wie ik echt ben. Er zijn duizenden redenen waarom ik bang ben, miljoenen angsten die door mijn hoofd gaan. Ik ben het soort meisje dat je op straat ziet wandelen en je zal waarschijnlijk denken dat haar leven perfect is. Ik ben het soort meisje dat altijd naar je zal lachen en ze zal het je laten lijken alsof alles gaat hoe zij het wilt. Ik zal je laten denken dat mijn wereld perfect is, en dat alles meer dan ‘oké’ is. Ik ben het type persoon die ervoor zal zorgen dat je geen betere kijk kan nemen achter haar masker.
Ik ben het soort meisje dat wel leeft, maar bang is dat haar hart wordt gebroken. Ik zou alles willen geven, maar ben gewoon bang om te nemen. Als je naar me kijkt zal je een normaal meisje zien, maar ze probeert om goed genoeg te zijn voor deze wereld vol perfectie en de druk wordt haar teveel. Kijk door haar glimlach en zie de pijn, kijk door mij en probeer iets op te vangen van al mijn angsten.
Kijk niet naar de perfecties die er in mijn leven zijn, maar kijk naar de delen waar alles fout gaat. Ik zal je deze kant ook laten zien. Ik ben gewoon aan het leven in een wereld waar alles perfect moet zijn, een wereld die teveel van me vraagt.
De truc is gewoon om te blijven ademen.

V.

Voor de 2e keer in een zware depressie geraakt, door te zijn gestopt met de AD. Deze keer dus echt eigen schuld. Oorzaak; sociale fobie. Bij mij in 1 zin: altijd maar weer bezig zijn met wat andere mensen van je denken.
Dacht het wel weer zonder te kunnen, maar wordt nu keihard gestraft daarvoor. Ben nu aan het einde van mijn latijn, heb nergens zin meer in. Sleep me door de dagen heen. Krijg spontaan kotsneigingen onder de douche van levensmoeheid. Vraag me af waarom ik hier nog ben. Voel een zware behoefte om er een einde aan te maken, maar hoe? Vorige pogingen auto-ongeluk en pols doorgesneden. Maar wat nu? Me ouders houden me goed in de gaten, en willen niet nog meer ellende. Dat verdienen ze ook helemaal niet, omdat ik zielsveel van ze houd. Maar ik trek dit niet lang meer, en dat weet ik van mezelf. De vorige 2 keer was het scenario ongeveer hetzelfde: langzaam wordt de geestelijke druk teveel en krijg ik een tunnelvisie. Daarboven zal bepaald worden wat het wordt: naar boven toe of het ziekenhuis en daarna de gesloten inrichting in.

Ik woon al vanaf ik klein ben alleen met mijn moeder mij vader kwam en ging wanneer hij wou en als hij er was kwam hij maar voor heel even(geld,onderdak,eten etc.) en dan maakt ze altijd ruzie werden gingen stuk gegooid ik werd geslagen door mijn moeder al om de kleinst dingen.
Ik had het altijd moeilijk op school kon me nooit consenteren deed het allemaal niet goed kreeg altijd overal de schuld van mijn vader liet bij ook in de steek niemand was er voor me om mij te helpen mijn haat gevoelens bouwde zich alleen maar op en nog steeds kreeg een paar jaar gelden te horen dat ik een zus,zusje en broertje heb in het buitenland nou daar hing mijn vader dus uit wanneer ik geslagen werd en me rot voelde.
Mijn moeder schreeuwd alleen maar naar me dat ik niks goed doe en kan en dat ik gen vrienden heb ik heb vrienden maar ben heel erg opmezelf dat heb ik naar maten de jaren opgebouwd ik ben het liefst alleen niemand die mij dan wat aan kan doen mijn moeder date nu met een collega en gaat bijna elke avond weg en nu wilt ze dat ik m aan hem voorstel no way ik hoef echt niks met die gast temaken te hebben hoor, ik heb zo veeel haat gevoelens voel me opgesloten in mijn lichaam ik maak vaak dingens stuk ik haat alles wil het liefst slapen en niet wakker worden geen zorgen niks .

Hallo, ik ben van Belgïe en ben serieus ten einde raad. Ik ben 19 jaar en ben serieus aan de kloten gegaan door mijn ex. ik vertel even mijn verhaal: Mijn ouders zijn dronken vanaf dat ik 10 jaar was en ben met woorden en daden beschuldigd geweest en met daden bedoel ik dat ik soms een bord of whatever achter mij geworpen kreeg. een jaar en half geleden heb k een meisje ontmoet waar ik alle toevlucht naar zocht. Ze was zwanger van het begin , en ik heb haar elke dag gesteund toen dat ze bevallen werd. ik heb vijf maanden na de bevalling voor die kleine man gezorgd en heb alles gedaan wat ik maar kon doen en tijdens die 5 maanden zorgen hadden we vanaf de 3de maand een relatie maar die werd stop gezet omdat ze teveel met haar ex in haar hoofd zat en ik had haar alle tijd gegeven daarvoor en had haar ook gezegd dat ik niet per se een relatie wou hebben maar ze heeft me die gevoelens zo onderdrukt dat ik niet anders kon hebben dan dat; een maand na de relatie zag ik haar samen met de ex terug en zijn alle stoppen doorgeslagen; ik heb een auto verknoeid uit emotionele uitbarsting en heb schulden tot over mijn oren, ik weet geen raad meer; en het enigste dat ik eingelijk wil is doodgaan maar ik vind geen juiste manier, ik ben niet iemand om onder een trein te springen of om op te hangen; ik ben al zolang bezig om de juiste zelfmoord te plegen en ik zou graag een bepaalde code vinden om via cocktail toestanden dood te gaan al weet ik niet welke ik moet combineren. IK weet dat dit niet de juiste site is om tips te bestellen maar ik zou graag eens willen praten met iemand. Ik ben niet de persoon om op zo'n vroege leeftijd geconfronteerd te worden met zo'n maatschappij en ik zou graag uit deze maatschappij verwijderd worden omdat ik het gewoon niet aan kan, dit is niks voor mij, en zal dat later ook nooit worden, ik zou doodgelukkig zijn als ik uit het leven zou kunnen stappen op een normale manier in plaats van mezelf zoveel mogelijk pijn te doen wan ik heb al zoveel pijn genoeg mentaal dat ik al drie weken niet meer kan slapen en onvoldoende eet dat ik steeds blijf vermageren ook al ben ik al mager, de zelfmoord pogingen blijven al jaren in mijn hoofd stoppen en ik ben het beu om er op te denken zonder dat ik het doe, ik ben het allemaal zo kotsbeu dat woorden niet meer helpen, al zeggen mijn beste vrienden dat ik de vriendelijkste persoon uit ben geweest kan ik niet rouwen om het feit dat ik dronken ouders heb al voor 10 jaar, schulden, een ex die me zo lelijk afgeranseld heeft etc.. Met mijn gevoelens kan ik praten tot ik alleen ben, ik hoop gewoon dat het ooit eens stopt en ik zal blij zin, groetjes Jörn; Het hoeft niet meer want met woorden ben ik niks meer meer, in woorden geloof ik allang niet meer want vertrouwen in niemand heb ik nietmeer,in mijn allerbeste vrienden wel, maa wat ben je infeite met beste vrienden als je ze maar alleen ziet om de 2-3 weken en voor de rest er alleen voor staat met dronken ouders en kutgevoelens waar je nergens mee terecht kan? Mensen denken dat je zomaar dingen kan vergeten of overwegen om te accepteren dat ze gebeurd zijjn en ermee om te gaan alsof de problemen bij zichzelf zouden leggen en zij ermee overweg zouden kunnen. Ik zeg altijd, het probleem is niet het "echte probleem" het probleem is hoe je OMGAAT met de situeaities en iedereen gaat er anders om heen dan iemand anders; en ik ben een persoon die totaal niet meer kan omgaan met slechte situeaties omdat ik een persoon was die altijd op een zo'n goed mogelijke manier het goede wou doen met bepaalde mensen. Het enigste probleem die ik de laatste tijd gekregen heb is ene drankproblleem en ik wil totaal niet die reputatie krijgen omdat ik die gewoon weg niet verdien. Ook al denken de meeste mensen dat. Hopelijk zend je snel terug en anoniem.

Ik ben een jongen, nu 18 jaar oud binnenkort wordt ik 19... jippie zo je denken, maar nee voor mij toch anders.

Het begon allemaal op jonge leeftijd, op de basisschool veel problemen gehad, altijd de pineut zijn gepest worden en ga zo maar door. Aandacht trekken door middel van gekke dingen doen, aandacht is aandacht hoe slecht dat dan ook is.

Dat ging door totdat ik van school verwisselde toen ik een jaar of 6 was, het ging een stuk beter op mijn nieuwe school. Maar naar een een 1/2 jaar ging het compleet weer mis, ik werd gepest wist mijn draai niet te vinden. Wederom opzoek naar aandacht, door me gek te gedragen.

Door mijn nogal gekke gedrag kreeg ik verscheidene therapieën om mijn rare gedrag te sturen en weer enigszins normaal te kunnen functioneren in de klas.

12 jaar... op naar de middelbare school, ik zou mijn beteren was het idee, het ging goed totdat ik wederom gepest werd, onlangs weten jullie nu wel hoe het liedje afloopt...
Ik ben toen in de 2e begonnen met mezelf te snijden waarvan ik nu nog steeds de littekens op mijn schouders heb zitten. Toen dit ontdekt werd, ging ik wederom in therapie.
Het ging een hele stuk beter, maar op een gegeven moment ging het weer de mist in...

Nu begon ik mezelf uit te hongeren dat heb ik een aardige tijd volgehouden, totdat mijn ouders er achter kwamen... weer in therapie dan maar.

Na deze therapie, vroeg mijn therapeut ( mijn buurvrouw, zij is dat eigenlijk altijd mijn therapeut geweest echt heel veel aan gehad geloof mij maar) of het niet verstandig was om eens te kijken of ik misschien we autistisch was.
Op naar een psychiater om te testen of dat ook echt zo was. En ja dat bleek zo te zijn "het syndroom van Asperger" werd het genoemd. Ik heb met dit "label" echt nooit problemen gehad, maar het leek me handig om er bij te vertellen.

Was nu 16 jaar toen ik hierachter kwam.

Op mijn 17 wist ik precies wat ik wilde worden, dit in verband met een "Fabrieks-stage" ik houd van hard doorwerken, geen gezeur gewoon van 8 tot 5 lekker fabrieks-werk doen. Ik besloot mijn HAVO opleiding te stoppen ik had immers toch al een VMBO-T diploma ( dit in verband met de leerwijze van de school waar ik op zat).

Zo gezegd zo gedaan, ik kende het bedrijf al omdat mijn vader daar lang heeft gewerkt en het bedrijf vond mij een goeie hard werkende werknemer, dus een aanname als student/werknemer was geen probleem.

In het begin ging het echt super, ik hield van mijn werk, iedere dag ging ik met heel erg veel plezier naar mijn werk.

Maar de blauwe lucht werd al snel donker. Op de school waar ik zat om te studeren voor het werk dat ik deed, werd geroddeld over mij (door een andere student/werknemer in het zelfde bedrijf als waar ik werkte) Ik werd uitgescholden voor homo en ga zo maar door. En ik ben niet iemand die graag mensen uitscheld of zo...

Ik dacht bij mezelf, ach ja ik kom hier alleen om te leren, na 2 jaar ben ik er van af dus... tja...

Maar die zelfde jongen die dus mij zat te treiteren op school, begon dat ook te doen op de werkvloer. Op een gegeven moment was eigenlijk de hele werkvloer aan het roddelen over mij grappen maken en ga zo maar door. Op een dag mocht ik alleen een machine draaien, dat vond ik natuurlijk geweldig. Totdat ik erachter kwam naarmate het vaker gebeurde, dat die persoon gewoon naar buiten ging om te roken.

Ik werd steeds ongelukkiger, het werk vond ik super, maar ik merkte dat ik steeds meer het pispaaltje was van het bedrijf.

Elke dag als ik fietste naar mijn werk, kwamen de gedachten naar boven om voor een auto te fietsten en hopen dat ik dan dood was... ik huilde op de fiets, ik wist het niet meer. Dit ging zo door voor een vrij lange tijd.

Op een dag was de maat vol, ik ging weer naar mijn therapeut toe en legde het verhaal uit wat er allemaal gebeurde op mijn werk, ik vertelde haar niet over mijn zelfmoord ideeën.

Naar lang gesproken te hebben, met de baas van het bedrijf besloot ik om te stoppen met het werk daar. Ik was overspannen geraakt en zat een aantal maanden thuis, nog steeds met de gedachten om mezelf van kant te maken.

Ik wist dat ik er wat aan moest doen, dus ging ik in therapie. Mijn "eigen" therapeut, vond mijn probleem zo heftig, dat ze me doorstuurde naar mijn huisarts. Zo kwam ik uiteindelijk terecht bij GGNet. Maar wat een ellende daar, ik kon mijn verhaal niet kwijt, want alles werd zo voor mijn neus geschoteld.
Ik vertelde waarom ik dood wilde, maar nee volgens hun kwam het compleet ergens anders van.

Ik kreeg medicatie, wat een troep. Ik ben normaal vrij optimistisch ook al zou je dat nu misschien niet zo één twee drie denken. Maar door die medicatie werd ik zwaar depressief, klinkt misschien gek, maar het was wel zo. Ik stopte er toen ook per direct mee.

Na een jeugdavond bij ons in de kerk (ja ik ben gelovig...) kwam er toevallig een onderwerp over de "zin" van het leven (kort gezegd, het was eigenlijk veel meer als dat) Na deze avond voelde ik een soort vreugde over me heen komen, echt bizar.

Ik fietste naar huis zingend klappen geen idee waar het van kwam... Mijn zelfmoord ideeën waren zo goed als weg.

Ik begon met werken bij mijn oom, om toch dat dagelijkse ritme er een beetje in te houden. Dat doe ik nu inmiddels langer dan een jaar.

Tot een paar maanden geleden... ik kwam erachter wat ik had gedaan. Mijn HAVO gestopt voor iets wat uiteindelijk niks werd, veel te veel games gespeeld terwijl ik meer tijd had kunnen besteden in het piano spelen wat ik al meer dan 10 jaar doe, ik had meer studies kunnen doen, iets wat ik eigenlijk best wel leuk vind.

Veel mensen zeggen wel eens, ach leeftijd maakt niet uit, je kunt altijd later nog studeren. Tja was het maar zo simpel, sinds dat ik overspannen ben geweest ben ik namelijk veel makkelijker vatbaar voor stress situaties, zoals nieuwe mensen ontmoeten, verjaardagen enz. enz. nu heb ik hier zo ie zo al last van, maar die dingen maken me nu echt "kapot" als het waren.

Ik wil niet stil zitten, alleen maar werken en gamen. Het werk wat ik nu doe me teveel afstompt en laat staan wat het gamen met je doet...

Maar een nieuwe situatie aangrijpen durf ik ook niet.

Ik ben in de war, 1000 en 1 gedachten vliegen door mijn hoofd, ben constant in gedachten. Over van alles en nog wat, wat nu, wat ga ik doen, wat verder en ga zo maar door. I'm lost... verloren in gedachten, mijn eigen wereld.

Weet niet waar ik nu sta, wat ik moet doen. Ik kan het niet meer, het vechten, de vele therapieën, het telkens in de stress raken van dingen die dat eigenlijk niet horen te doen. Ik ben echt in de war, lost, verloren... tijds besef is er niet, dingen vergeet ik snel. Dromen vind ik heerlijk, het slapen, daar hou ik van.

Ik wil vrij zijn, vrij als een vogel, niet worden uitgelachen of uitgejoeld omdat je toevallig lang haar hebt, of omdat je een doorlopen wenkbrauw hebt, of omdat je je misschien anders gedraagt dan de "gewone" mens.

Als ik het doe, spring ik... niet voor een trein nee...
Ik zou springen van een flat bij mij in de buurt, de vrijheid om te vliegen als een vogel de vrijheid om te doen wat je wilt, zonder commentaar. Ik zou mijn ogen sluiten mijn armen wijd spreiden, los laten alles, alle angst, stress. En weg zijn.

Ik weet dat ik mensen, vrienden, mijn moeder, mijn broertje, zusje en ga zo maar door. Achter laat.

Ik ben moe, ik ben op...

Hoi,

Ik ben een meisje van 15 en ik weet niet meer wat ik wil of moet doen. Sinds twee jaar is mijn hele leven een grote chaos, door niks, het kwam zomaar en is nooit meer weggaan. Ik heb hele domme dingen gedaan om te pijn te vergeten, maar het heeft het erger gemaakt. Zelfmoord zit nu gelukkig alleen nog maar in m'n gedachtes. IK heb het geprobeerd, ik heb geprobeerd om weer beter te worden, maar door een ongeluk ben ik weer af bij het begin. Dus nu op dit moment weet ik niet meer wat ik moet doen om me uberhaupt weer vrolijk te voelen. Ik moest dit gewoon kwijt..

mijn vrouw is net overleden aan kanker ik wil niet leven zonder haar!

Een goede vriend van mij vertelde me net dat hij een einde aan zijn leven wilde maken omdat het gedaan is met zijn vriendin. Hij heeft al veel stukgelopen relaties gehad en is er altijd depressief van, met zijn ouder heeft hij ook niet zo'n goede band en op school is het de laatste tijd niet meer leuk zegt hij. Hij wil zichzelf iets aan doen zodat hij kan doen wat zijn vriendin zei 'Haar met rust laten" hij ziet dit als enige oplossing . Wat kan ik doen om hem te overtuige om zichzelf niets aan te doen??

mvg
Annelies

Ik ben een meisje van bijna 16. Elke dag weer scheld me vader me uit, soms slaat hij me daarbij. Ik durf het zelf tegen niemand te zeggen en ook niemand weet het. Sommige weten wel dat het thuis niet lekker loopt maar dat is dan ook alles.
Op school gaat het ook steeds slechter en als het zo door gaat ga ik niet over.
Alles en bijna iedereen is op het moment tegen me gekeerd.
De enige reden waarom ik nog leef is om me echte vrienden nog gelukkig te maken. Maar wat nou als die er straks niet meer zijn of me ook in de steek laten? Dan heeft het al helemaal geen zin meer om te leven.