Levensverhalen (pagina 390)

Ik heb elke dag wel ruzie met mijn familie op school gaat het slecht en ik moet ook nog kosten van mijn ouders betalen. als mijn leven er verder ook zo uitziet heb ik dus echt geen zin meer om door te leven, denk er ook aan om gewoon zo uit het raam te springen en als dat nog niet werkt voor de trein ofzo, dan zullen ze wel denken wat ze me aandeden want dat doen ze niet. 't zijn een stelletje asoscialen die denken dat ze alles kunnen.

Ik heb sinds de dood van mijn vrouw vier weken geleden geen zin meer om verder te leven ik heb de laatste drie jaar alles verloren wat ik had het begon drie jaar geleden toen ik na 38 jaar mijn werk door een faillisement verloor direct daarna kreeg mijn vrouw een bedrijfs ongeval dat na 11 maanden revalideren (en heel veel onbegrip van haar werkgevever) weer een beetje op orde was gekomen, drie maanden later kreeg mijn vrouw een steek in haar linkerzij direct naar de huisarts gegaan deze meende dat ze nierstenen had gelijk een spuit voor de pijn gezet maat hij stuurde haar toch voor alle zekerheid voor een echo naar het ziekenhuis deze echo bleek toch niet goed te zijn dus werd er een scan van gemaakt met de conclusie mijn vrouw links nierkanker had en de rechterbijnier bleek ook niet in orde te zijn maar volgens de oncoloog was de rechterbijnier rustig maar volgens de neuroloog moest de linkernier zo snel mogelijk operatief verwijderd worden dus deze werd verwijderd en de conclusie van de neuroloog was na enkele cotroles bij hem de nier is werwijderd en de kanker was ook weg maar niets is minder waar mijn vrouw was moe en bleef moe als wij s'morgens opstonden was mijn vrouw moe als mijn vrouw s"middags gerust en geslapen had was mijn vrouw moe en als wij s"avonds naar bed gingen was mijn vrouw nog altijd moe maar ondertussn begonnen ook de controles bij de bedrijfs arts ( en werd de werkgever heel vervelend deze had geen begrip voor haar vermoeidheid) als de bedrijfsarts bij een cotrole zij dat de verwachting was voor een bepaalde datum om het werk te hervatten zij de werkgever vol onbegrip dat ze dan moest beginnen en als de bedrijfsarts bij de volgende cotrole zijn mening bijstelde (omdat mijn vrouw maar steeds vermoeit bleef )was de bedrijfsarts niet kundig genoeg volgens de werkgever dus na enkele bezoeken bij de werkgever raakte mijn vrouw helemaal overstuur en werd nog steeds vermoeider en werd er een psycholoog ingeschakeld omdat mijn vrouw helemaal in de put raakte maar volgens de psycholoog zat het allemaal tussen de oren en moest ze maar met de werkgever en de artsen gaan praten maar omdat ik in de WW zat had ik mij bij het UVW ziek gemeld om mijn vrouw helemaal bij te kunnen staan en omdat het hele gezin er onder begon te lijden maar omdat de werkgever vervelend bleef doen en mijn vrouw nog vermoeider bleek te worden werd er een revalidatie traject opgestart bij TOP CARE door de bedrijfarts en werkgevever en maar ondertussen moest ik zelf ook op controle bij het UVW tijdens deze contoles praatte de arts van het UVW vijf minuten met mij en een half uur met mijn vouw tot deze tijdens een van mijn cotroles tegen mijn vrouw zij mens dat is toch niet normaal dat je zo moe bent en blijft en zij deze je moet eens naar een nefroloog gaan wij wisten toen nog niet wat een nefroloog was dus gingen wij naar de huisarts voor een verwijskaart voor een nefroloog ( waar deze het gelijk mee eens was )dus wij naar een nefroloog gegaan maar ondertussen was mijn vrouw ook met het revalidatie traject gestart bij TOP CARE daar was ook helemaal geen begrip voor haar vermoeidheid en zat het maar tussen haar oren mijn vrouw zakte psychies helemaal weg ondertussen waren wij naar de nefroloog gegaan en deze zij ook dat haar vermoeidheid niet normaal was mijn vrouw kon toen nog amper lopen zo moe was ze tijdens haar controle bij de nefroloog zij deze dat ze gelijk moest stoppen met haar revalidatie traject bij TOP CARE want deze maakte nog meer kapot als als heel de nefroloog had onder tussen een scan laten maken en deze bleek niet goed te zijn er zaten twee zwarte vlekken een in de elfde ruggewervel en een in de het rechter bekken dus werd hier een punctie van genomen en bleek ze uitzaaingen van de nierkanker in de ruggewervel en in het rechter bekken te hebben maar onder tussen had de wergever en de bedrijfsarts mediation voor gesleld want ze moest kost wat kost haar werk gaan hervatten en toen wij s'morgens naar de werkgever gingen voor mediation zat daar de de directeur van de arbodients en de werkgever ik was hier zelf ook bij aanwezig dit gesprek was geen mediation maar op en top intimidatie voor mijn vrouw welke helemaal overstuur raakte tijdens dit gesprek en stelde de directeur van de arbodienst haar voor de keus om dag erop het werk te hervatten of er werd een deskundig oordeel bij het UVW aangevraagt en omdat mijn vrouw niet meer kon antwoorden zij ik als het niet anders kon dan moesten ze maar een deskundig oordeel maar aanvragen en zij ik nog omdat wij s'middags voor de uislag van de punctie naar de nefroloog moesten wanneer deze uitslag niet goed was dat dan alles stopte en kreeg ik als antwoord dat hun dat geen 'CLOTE' interreseerde maar deze uitslag bleek dus ook niet goed te zijn een paar weken later moesten wij voor het deskundig oordeel naar het UVW en tijdens het deskundig oordeel zij deze arts dat hij er alleen maar was om te arbitreren tussen werkgever en werknemer bij een griepje en toen vroeg deze aan mijn vrouw wat ze eigenlijk had want hier had hij amper gegevens over toen mijn vrouw zij dat ze nierkanker had met uitzaaingen in de ruggewervel en in het bekken toen sloeg de arts van het UVW zijn klapper dicht en zij ga maar naar huis want dat vond hij niet meer normaal en merkte nog op dat dergelijke werkgevers in de oorlog kamp artsen waren dus gingen we naar huis en vonden wij dat een kleine overwinning en bevestiging (maar daar hadden weinig aan) ondertussen werd mijn vrouw slechter terbeen en moest ik haar met een rolstoel verplaatsen kote tijd later moest mijn vrouw op controle bij de arboarts want deze was in de tussen tijd door arts van het UVW ingelicht tijdens de controle had de arbo arts zich helemaal verontschuldigt want van de uizaaingen in de ruggewervel en in het bekken wist hij niks van ik had nog aan de arboarts gevraagd of we nog op vacantie mochten gaan want onze zoon had een kleine cruise op de middelandse zee geregelt ( DIT WILDE MIJN VROUW HAAR HELE AL EENS DOEN)toen zij de arboarts dat dit wat hem betrof wel mocht korte tijd daarna zijn mijn vrouw en ik en onze zoon en zijn vriendin op cruise geweest mijn zoon had een mini scootmobiel geregeld en met dit hulpmiddel was dat goed verlopen maar een week nadat wij thuis waren kreeg mijn vrouw veel pijn en zijn wij naar de oncoloog terug gegaan en zij deze het kan snel gaan of laagzaam en snel betekende dat zij direct werd opgenomen in het ziekenhuis tijdens deze opname ging mijn vrouw van het ene naar het andere probleem en na vijf weken verblijf in het ziekenhuis kwam mijn vrouw naar huis voor te sterven en met hele zware pijnstilling maar ze krabbelde thuis toch weer op en werd de pijnstilling van een morfinepomp en ketanestpomp omgezet naar methadon tabletten dan was ze weer wat mobieler dit ging een tijdtje met vallen en opstaan weer goed maar na een korte tijd moest de methadon steeds meer worden verhoogd omdat de pijnen erger werden tot ze een dag na haar eigen verjaardag pij in haar zij kreeg en wij door de huisarts voor een scan naar het ziekenhuis zijn gegaan en bleken de uitzaaingen veel groter te zijn geworden en de ruggewervel instabiel te zijn wat inhield dat deze zomaar spontaan kon breken van die tijd kon mijn vrouw niet meer lopen in januarie is mijn vrouw no in de WIA terecht gekomen omdat de twee jaar van de ziekte om waren vanaf januarie ging het met mijn vrouw maar slechter en slechter en ze kreeg ontzetend veel pijn met name de laatste twee weken tot ze op twee mei 2012 s'morgens om 04uur20 in mijn aanwezigheid is gestorven
VOOR EEN DING BEN IK BLIJ DAT IK IK HAAR DIE HELE PERIODE HEB KUNNEN EN HEB MOGEN VERZORGEN HIER BEN IK DANKBAAR VOOR MAAR DAAR HEB TOCH OOK ZO WEING AAN

KUNNEN JULLIE JE VOORSTELLEN DAT HET LEVEN VOOR MIJ GEEN INHOUD MEER HEEFT


NICO

deze week kreeg ik van ex zoals altijd heel veel berichten. ben er blij om want ik zie haar nog altijd graag en dan vroeg ze aan mij kan je mij wakker belle de dag erna . ik doe da en dan plots hoor ik haar niet meer en blijkbaar heeft een andere jongen zijn liefde verklaart tegen haar en laat ze mij valle als een bak steen ze zegt niks meer en doet niks meer . de dag erna zie ik haar en vrag ik wat is het probleem en het blijkt dat maten van mij zijn gan vertellen da ik haar heb bedrogen enal wat niet zo is en vandaag bel ik haar en vraag waarom doeje nu zo ja gewoon zegt ze . en blijkbaar zat die jonhen naast haar en was ze er mee al bezeg terwijl ze nog met mij was en het was een maat van ... ik kan het echt niet meer weet echt niet wat ik doen mijn hart is gebroken ...

Ik heb niks meer om voor te leven...mijn vriend waar ik al bijna 2 jaar mee had heeft het uitgemaakt omdat hij een ander meisje leuker vond...mn wereld stortte toen echt in ik wilde al eerder zelfmoord plegen maar ik bleef leven voor hem...ik heb nooit gesnapt waarom hij me leuk vond, hij kan veel leukere meisjes krijgen...nouja dat heeft hij nu ook.. hij zegt dat het hem spijt en dat hij me geen pijn wilde doen.ik probeer blij voor hem te zijn dat hij nu gelukkig is maar dat lukt niet...hij was alles voor me en dat is hij nog steeds...die 'fake smile' op mn gezicht kan ik niet veel langer volhouden....elke dag opstaan, naar school, sporten en dan thuiskomen en huilend op mn bed neervallen...het kan mn ouders niks schelen. mn vader heb ik al 3 jaar niet meer gezien, omdat hij te bezig was met zijn nieuwe vriendin en dus geen tijd voor me had...mn moeder en haar nieuwe vriend hebben nu een baby en ze kijken nooit meer na me om...op school gaat het ook slecht ik heb veel te slechte cijfers voor de havo...het is mensen blijkbaar ook opgevallen dat ik bijna niet meer eet...ik krijg gewoon geen hap meer door mn keel...een leeraar zei gisteren dat ik wel erg mager werd...en weer anderen vroegen of het wel ging, omdat ik helemaal alleen en zielig achterin de klas zat, heel bleek was en niets zei.. ik heb al eerder geprobeerd zelfmoord te plegen maar dat is nooit gelukt...er is nog veel meer maar ik heb nu al zoveel geschreven...

Excuseer voor fouten. Nederlands is geen me moederspraak maar ik wol om me zorg aan jullie te praten. Het is ja heel gelukkige gevoel om verliefd the zijn. Ik had niet zo lang zo gelukkig geweest maar ik heb ook problemen ermee - me voeten en handen huiveren en ik kan niet eten. Ik maar drink om mezelf te stabiliseren. Het duurt schoon vijf maand. Wan het gaat niet voorbij, ik zal sterven. En ik kan niet zeen dat het voorbij gaat...

hallo k ben s.

mijn hele leve llang heb ik nognooit de zon gezien, toen ik 2 was waren mijn ouders gescheiden. ik zag mijn vader om de 2 weken ik had alleen me moeder.ze betekende alles voor me toen ik 8jaar was werd mijn moeder ernstig ziek. een paar maanden later stierf ze, (mijn moeder is een nederlander. mijn vader turk. ik moest verhuizen naar mijn vader. een heel ander cultuur. turks moslims stiefmoieder stoef broertje. ik heb geen hulp gehad moest alles zelf doorbijten. had veel pijn. mijn moeder die had me verlaten ik was alleen voeldeme nixmeer. toen ik 17was gingen we op vakantie naar turkije. moest verloven met een neef van me. had niemand in me leven dus boeide me niet was tog al half dood. toen ik trug in nederland was ontmoette ik een jongen. een turkse jongen. ik werd verliefd op hem. maar was al verlooft, we raakte bevriend. en onz vriendschap ging steeds verder. uiteindelijk heb ik em verteld dat ik velooft was en het niet meer wou. in het begin was die boos opme, maar daarna wer goed. we kregen een relatie. k moest na turkije om te zeggen dat ik niet meer wou trouwen met mijn neef. toen ik het zei sloeg me vader me in elkaar mijn ooms die lagte me uit geen een van de familie hielp me. alleen me stief moeder en broertjes. ik ging stuk maar togh het was voor de jongen waar ik heeeeeeeel veel van hou. toen we in nederland waren moest ik me vader vertellen dat ik met hem wou trouwen. het liep weer fout af. maar uiteindelijk ben ik met hem getrouwd. maar het lijkt alsof hij niet van me houd ik doe egt alles voor een glimlag van hem. heb heeel veeel meegemaakt voor hem. maar geen dank terug. we maken veel ruzie. heeel veeel. hij slaat me afentoe. hoe kan hij dat als je van iemand houd kan je tog niet eens je arm omhoog doen.. ik heb dr genoeg van ik wil dood. ik leef voor hem. maar als hij niet zo denk wil ik naar mijn mamie toe. ik mis haar heel erg.. maar ik houw van hem wat moet ik doen?? ik word heel erg ziek omdat ik niks kan ik heb hulp nodig of wil dood.. ik kan het niet meer aan... ik houw van hem maar mis mijn mamie heel erg.........

Ik ben nu elf jaar,en mijn ouders denken dat ik al aan het puberen ben maar ik weet van mezelf dat dat niet waar is. Ik ben het gewoon beu

ik heb een zwaar autistische broer en hij bepaalt mijn hele leven. mijn ouders komen altijd voor hem op en ik wordt ook nog op school gepest. iedereen scheld me uit en ik wil niet dat het zo doorgaat. ik durf alleen geen zelfmoord te plegen want ik weet niet wat de snelste en minst pijnlijke manier is. ik vind het ook heel erg van mezelf dat ik nu al zo over mezelf denk en ik vraag me af hoe het zo verder moet.

Hoi, ik ben een meisje van 13 jaar en ik zit in de 1ste klas van het gymnasium. Toen ik naar deze school ging moest ik in het begin al erg wennen aan de klas en ik vond dat er geen leuke meisjes in m'n klas zaten, maar ik dacht dat het wel goed zou komen want je vind mensen meestal anders als je ze voor de eerste keer ziet. Gelukkig zat ik in mijn nieuwe klas met m'n beste vriendin van de basisschool. Dat gaf me een goed gevoel, want als ik dan m'n draai niet kon vinden dan kon ik nog altijd met m'n beste vriendin omgaan.

Na een week of 2 gingen m'n beste vriendin en ik al gauw om met een paar meiden uit de klas. Ik vond ze wel heel aardig maar ik voelde me nog niet helemaal op m'n gemak, ook toen dacht ik: Je kent ze amper dus dat komt nog wel.

Ongeveer 1,5 maand daarna trokken we eigenlijk alleen nog maar op met die meiden, maar ik vond het eigenlijk helemaal niet gezellig en m'n beste vriendin wel! Ik dacht nog steeds dat het allemaal wel goed zou komen en ik trok me er niet zoveel van aan. Maar m'n beste vriendin gaf me bijna geen aandacht meer en wanneer ik iets zei had ik het idee dat ze zich gewoon irriteerde aan mij! Al gauw voelde ik me ook niet meer op m'n gemak bij haar, dat wilde ik niet, ik wilde dat we gewoon altijd beste vriendinnen zouden blijven. Ik voelde me echt zwaar klote en had helemaal geen zin meer in het leven!

Na 3 maanden had ik gewoon geen zin meer om iets te doen met mijn 'vriendinnen'. Ze zeiden nooit wat tegen en lachte nooit met me. En als ik dan een keer iets wilde zeggen werd eigenlijk gewoon genegeerd. Met mijn beste vriendin die ik al kende vanaf groep 3 ging het ook bergafwaarts, we hadden steeds minder contact en lachten niet meer samen. Met mijn schoolwerk ging het ook niet goed meer, ik haalde onvoldoende na onvoldoende en ik zag het allemaal niet meer zitten. Ik wílde wel zelfmoord plegen, maar hoe? En hoeveel verdriet zouden m'n ouders en m'n zus dan wel niet hebben? Ik verschuilde hoe het op school met me ging en m'n moeder had dus geen idee dat het een hel was op school!

Op een dag kwam ik thuis en ik hield het niet meer. Ik barstte in huilen uit op de bank en m'n moeder vroeg meteen wat er was. Ik vertelde het en zei dat ik voor mezelf moest kiezen en moest proberen om met andere meiden uit m'n klas om te gaan. Makkelijker gezegd dan gedaan. Toch probeerde ik het maar ik kreeg rare blikken wanneer ik contact probeerde te maken met de andere meiden. Ik rende naar de wc en barstte weer in huilen uit. Ik miste mijn beste vriendin ook zo erg!
De dag erna probeerde ik opnieuw gezellig met de andere meiden de pauze door te brengen, het ging best goed!

Ik heb me erdoorheen geworstelt en m'n mentor heeft me ook zo goed geholpen: ze is echt heel lief en zonder haar was het nooit gelukt. Nu gaat het weer goed met me en kan ik weer lachen mét m'n nieuwe vrienden. M'n vorige vriendinnen op de basisschool waren anders maar je kan de tijd niet terugdraaien en je moet het doen met wat je hebt. M'n schoolwerk gaat ook steeds beter en ik sta geen onvoldoendes meer.
Toch mis ik m'n beste vriendin wel heel erg, en volgens mij zij mij stiekem ook. Nou ja, dat hoopte ik eigenlijk.

Ongeveer 2 weken geleden had ze opeens een gesprek met haar mentor. Ik was benieuwd wat er was en vroeg het na school meteen op Blackberry Messenger. Ze bleek het eigenlijk ook helemaal niet leuk te hebben op school en dat ook al 3 maanden! Ze miste me dus wel! We kunnen gewoon niet zonder elkaar. Ze probeert nu toch van elke dag een beetje te genieten en wij krijgen ook steeds meer contact. Het is steeds gezelliger met elkaar en in de bus hebben we heel vaak lol die we heel lang gemist hebben!
Iedereen die erdoorheen zit: Geloof me, het komt ooit weer allemaal goed en miscchien wel beter dan je ooit hoopte!

Pijn, verdriet en angst. Dingen die op dit moment bij me horen. Pijn omdat mijn vriendinnen me in de steek hebben gelaten, volgens hen was ik te jong om bevriend te zijn met hun, ik geloof echter niet dat dit hun eigen mening is. Er is een meisje in mijn klas door wie dit komt. Zij heeft hen deze mening aangepraat, ik ben er van overtuigd dat ze dat heeft gedaan en dat mijn vriendinnen allemaal onder haar duim zitten. Verdriet omdat ik al mijn gevoelens opprop, en dan, dan barst ik uit. Meestal huilend lig ik dan ´s avonds in bed, nadenkend over wat er vandaag weer is gebeurd en hoeveel pijn me dat weer heeft gedaan. Maar ook verdriet omdat ik m´n gevoelens bij niemand kwijt kan.
Angst omdat ik bang ben dat de mensen bij wie ik niet te jong ben, die mening ook aangepraat zullen krijgen. Angst omdat ik dan hun ook kwijtraak.

Iemand kwijtraken is aan het begin nog geen last, die last komt er pas als je er over na gaat denken. Je wilt een oplossing maar die is er niet. Het gaat aan je knagen en je raakt uitgeput van jezelf.

En dan komt die ene oplossing naar boven drijven, zelfdoding. Je denkt op dat moment aan dat ene ding. Dat ene ding die je verlost van je pijn, je verdriet en je angst. Het enige wat mij nu nog in stand houd zijn mijn dromen. Ik laat mijn dromen niet verpesten door 4 mensen die mij in de steek lieten. Ook al waren dat de 4 mensen op wie ik altijd terug kon vallen, de 4 mensen die altijd voelden als zusjes, de 4 mensen die ik nu voorgoed kwijt ben.

M.