Levensverhalen (pagina 388)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

dood gaan of veder leven?

hoi allemaal
ik kn niet zo goed nederlands schrijven omdat niet zo lang in Nederland woon maar ik wil toch mijn verhaal kwijt 6 geleden moest ik met mijn moeder naar nederland komen omdt ik toen minderjarig was vanaf het begingt was een helede ik mocht van mijn stiefvader nerges naar toen en geen vriendinen maken zelft niks paken uit de koelkast die want was gewoon geosebcioneer met mij was verschrikkelijk na een jaar dat ik hier was door verschillende problemen met hem werd ik op straat gezet met 15 jaar . na een jaar heeft die man mijn moeder geprobeer neer te steken ze zijn uit alkaar gegaan ik kon gelukkig met mijn moeder weer wonen en ik was blij ,maar ik zag dat mijn moeder was veranderd ze gaf mijn de schuld van alles, ik weet niet waarom daarna zijn ze weer samen gegaan en ik werd door hem geslagen en door mij moeder weer op straat gezet met 17 jaar, ik heb een jongen leren kennen hij was mijn alles omdat ik veder geen familie hier in nederlands hebt en zo lief ik dacht de man met wie ik oud wilde worden en kinderen krijgen ik vier 4 relatie met hem gehad 2 weken geleden heeft hij uitgemaakt,mijn moeder heeft alles gedaan zodat hem mij zou laten en zelf slecht over mij gepraat ,ik weet niet waarom maar ik merk dat me eigen moeder me leven kapot wil maken en dat doet me enorm pijn ze lacht me uit en zeg ''hij heeft je gelaten'' en dan lacht ze,ze zegt zelf dat ik nooit gelukkig ga worden met niemand ,op die moment bent dakloos ik heb alles kwijt geraakt, mij huis,mij vriend, en zelf mijn hond, zij komt altijd me opmerkingen dat ik als hoer moetgaan werken om geld te verdinen maar dat wil ik niet, ik zit op school en ik wil een goede toekomst ,omdat ik nergens terecht kan bent terug naar haar gekomen om te logeren tot dat ik mijn eigen ruimte kan vinden maar mijn half zus zeg elke dag dat weg moet ,ik heb niet genoed inkomste mijn studiefinaciering en een bijbaan als uitzenkracht dus ik moet wel en paar manden sparen om de kamer of studio te kunnen betalen maar ik hou niet meer vol ,omdat ik in die 4 jaar tijd al mijn aandacht heb besteed aan die mijn ex vriend heb ik geen vrienden niemand om te praten alleen mij klasgenoten op school maar ze weten niks over mijn leven,ik voel me compleet alleen zelf mijn exvriend is ertg verander met mijn hij zegt dat hij niks wil te maken met mijn en dat doet me nog pijn omdat ik nog steeds van hem houd we hebben 4 jaar samen gehad zelf samen gewoond en ik kan hem niet in 2 weken vergeten,maar blijkblaar hij mi wel, soms denk ik dat ik heb geen reden om te leven geen famlie,vrieden helemaal niks ,ik wil probereen om door te gaan en me huiis te regelen extra gaan werken maar ik heb geen kracht
Datum:
10-06-2012
Naam:
nnnnnn
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

Waarom ben ik gewoon niet hetro

Ik weet niet wat ik niet moet doen. Het lijkt alsof ik geen reden meer heb om door te leven. Ik heb wel vrienden maar op het vak liefde heb ik niks. Dat is altijd een worsteling geweest omdat ik homosexueel ben. Ik weet niet wat ik ermee moet doen, ik durf het niet te vertellen omdat ik bang ben hoe mijn omgeving op gereageerd. Ik ben bang om mezelf te zijn, bang om open te staan voor anderen, dat komt mede door het pesten van de basis en middelbare school. Ik hoop dat het een vorm van opluchting geeft wanneer andere mensen mijn verhaal lezen zonder enige oordeel, waar ik niet op kan hopen maar toch stiekem doe. Ik heb vaak aan zelfmoord gedacht maar ik ben bang voor de gevolgen voor mijn omgeving, dat mensen depressief worden. Ik denk dat me zus ook zelfmoord zal plegen wanneer ik zelfmoord pleeg. Dus eigenlijk leef ik alleen voor anderen behalve voor mezelf. Is het waard om verder te leven wanneer je niet gelukkig bent? Ik weet het gewoon niet... maar tot die tijd ben ik tot de dag van vandaag ongelukkig en eigenlijk wens ik om nooit te bestaan te hebben
Datum:
10-06-2012
Naam:
Jan
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

..

ik heb net weer ruzie gehad met men grote broer 21:17..
Ik ben snel weggerend,om dit te schrijven,..
men ouders slaan me,en willen dat men broer een goeie toekomst heeft,
maar voor mij voelen ze niks..
k heb paar pogingen tot zelfmoord gepleegd..,
maar ik durfde het niet,dus ik probeer het zoo weer..;(
ik zal iedereen missen,alleen..zij zullen mij niet missen...

doeg lieve mensen..:(:(
het leven heeft geen zin meer..
Datum:
09-06-2012
Naam:
maria
Leeftijd:
11
Provincie:
Overijssel

Ik weet het niet meer...

Mijn naam is Mees, ik heb een autistisch broertje van 14 die erg aanwezig is en een oudere zus van 23 die een pedagoschise (hoe je het schrijft) studie heeft gedaan en nu denkt alles te weten over autisme en hoe je er mee om moet gaan etc.

Zelf ben ik 16 jaar, ik ben al één jaar uit huis geweest voor therapie. Nu willen mijn ouders dat ik weer in therapie ga! Maar mijn broertje is de oorzaak.
Overal waar ik ben is mijn broertje ook en valt mij steeds lastig met druk en irritant gedrag. Als we dan vervolgens ruzie hebben dan vergeet mijn broertje het min of meer en komt na een half uurtje weer rustig terug terwijl ik nog kwaad ben. dit gebeurt zovaak op een dag dat ik het niet naast me neer kan leggen. Kortom ik wordt weer gedwongen om in therapie te gaan wat ik niet wil, ik wordt gedwongen door mijn moeder die altijd maar zeurt over opruimen en mijn gedrag, door mijn vader die eigenlijk nooit thuis is omdat hij vaak zaken in het buitenland doet. en door mijn zus die alles wat met therapie te maken heeft verstandig vindt. En met mijn broertje wordt niks gedaan, hij kan er nu eenmaal niks aan doen. thuis heb ik dus een lastig broertje een betweterige zus die de gehele dag zeurt. Een moeder die ook als maar zeurt en mijn afkraakt op mijn gedrag en vrienden en een vader die haast nooit thuis is.

Als dit niet erg genoeg is is vorig jaar mijn beste vriedin omgekomen door een aandrijding. ik heb het hier erg moeilijk mee.

Ook ben ik erg verliefd op een jongen, Peter.. hij gedraagt zich als een homo maar zegt dat hij het niet is.. en heeft mij afgewezen. Dat kan gebeuren hoort bij het leven maar nu waarom allemaal tegelijk. Dat is gewoon niet eerlijk.. hij was zo lief voor me ik kon alles bij hem kwijt en hij wist ook als enige dat ik homo ben.
Ook vindt ik het erg moeilijk met het feit dat ik denk homo te zijn, al wordt hier thuis en in mijn vriendenkring niet moeilijk overgedaan.. Ik weet het gewoon niet.



Datum:
07-06-2012
Naam:
Mees
Leeftijd:
16
Provincie:
Overijssel

te droef

In 1963 eerste TS nadat moeder mij vertelde dat mijn vader mij nooit gewild had. At groot stuk zeep, zo vies, daar moest je wel aan doodgaan. Later dagelijks mishandeld en uiteindelijk uit huis geplaatst. Nu 54 jaar en kreeg van psychiater te horen dat het geen psychiatrisch probleem is maar een fact of life, waarmee hij zeker mijn TS wens serieus nam. In 2009 al door prof Tholen naar dr, *** gezonden die legitimiteit onderschreef doch zelf geen hulp wilde/kon leveren. Zal nu papieren opsturen naar psychiater die er wel mee aan de gang wil gaan, wil geen trein of sprong maar menswaardig einde. PS ben zelf arts en weet hoe ontzettend moeilijk is om aan de geëigende medicamenten te komen.
Datum:
07-06-2012
Naam:
Alexander
Leeftijd:
54
Provincie:
Noord-holland

alleen zijn en geen rust hebben in de kop

Voel me de laatste tijd erg alleen.Wil eens rust.Altijd maar jagen. Als ik drank drink wordt ik al wat rustiger en dan kan ik de wereld aan. Plannen maken niet zo depri denken. De volgende dag komt die realiteit weer terug, pfff wil rust.
Ik woon hier al weer een tijdje, familie en de meeste vrienden wonen in noordholland, mijn roets dus. dat mis ik heel erg.
En weet niet zo goed meer hoe ik dat allemaal moet doen, wil graag rust. en dat alles in een keer opgelost is!!!! er rest me op het moment nog maar een ding:(
Ben ook al een tijdje bezig met mijn eigen gevoelens ben ik bi homo, allemaal hele moeilijke vraagstukken. soms denk ik aan die ene oplossing:(
Datum:
07-06-2012
Naam:
les
Leeftijd:
40
Provincie:
Limburg

geen zin meer

ik word elke dag gepest, word uitgescholden voor turk.en voor klein pleuris ventje
Datum:
07-06-2012
Naam:
sjaak
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

Mijn mislukte pogingen

In mijn puberteit de eerste 2 pogingen.
De eerste alle medicijnen qua aspirine ingenomen.Niemand iets gemerkt alles overgegeven.Voelde me alleen,lelijk,dik,niets waard.
2de poging ook puberteit,polsen proberen door te snijden,niet genoeg durf.Werd wel ontdekt door mijn ouders.Die gaven elkaar de schuld terwijl ik dacht he halo het gaat toch over mij.Waarschijnlijk een vorm van aandacht willen trekken jammerlijk mislukt.
3de x op leeftijd 26 slecht huwelijk althans zo voelde het voor mij.Auto aangezet in de garage erin gaan zitten alleen mijn man kwam eerder thuis,naar het ziekenhuis en aan de zuurstof.Gescheiden.Altijd omgang met mensen die mijn eigenwaarde onder drukten.
Ik voelde me niet geliefd dat heeft eigenlijk mijn hele leven bepaald en nog.
2de x getrouwd tot dat mijn ex gewoon vertelde na 17 jaar huwelijk ik hou niet zoveel meer van je.
Naar het GGZ nadat ik hulp vroeg aan de dokter.Ik ben erachter gekomen dat je jezelf op de rails moet zetten.En van jezelf moet gaan houden,en jezelf accepteren zoals je bent.Ben er nog lang niet maar er wel achter gekomen dat niemand het waard is om jezelf van het leven te beroven.
Probeer tegen jezelf te zeggen als het tegen zit wie is die ander die het durft mij zo neer te halen,of verdriet te doen.Kom op voor jezelf want ondanks dat je misschien een ander hebt of ouders die lief voor je zijn of je hebt een goede baan.Je moet alles toch alleen doen.We komen alleen en we gaan alleen.Klinkt niet leuk maar zo is het wel je bent zelf je beste vriend,en laat die vriend je toespreken zoals jij een beste vriend zou behandelen.Zou jij daar tegen zeggen goh het zit je zo tegen ik zou er maar een eind aan maken als ik jou was.Nee toch zeker die probeer je op alle mogelijke manieren te helpen en te zorgen dat hij of zij dat niet doe.
En te vertellen dat er goede tijden komen.
Ga zo met jezelf om ik weet het is niet makkelijk.Denk aan de mensen die er ik weet niet wat voor over hebben om te kunnen blijven leven.Ook al zit het nu flink tegen er is altijd een lichtpuntje.En dat lichtpuntje zit voornamelij voor het grootste deel in jezelf.
Ik wens iedereen sterkte en heel veel gezondheid,liefde en geluk in zijn/haar verdere leven.Liefs
Datum:
05-06-2012
Naam:
Wilhelmina
Leeftijd:
54
Provincie:
Zuid-holland

Het word me teveel

Ik zit de laatste tijd op het randje van wel doen of toch niet doen.. Het begon voor mij allemaal op de basisschool waar ik erg gepest, geschopt en geslagen werd door klasgenoten die allemaal voetbalden waardoor er 2 groepen onder de jongens ontstonden: de voetballers en de niet voetballers. Ik was vrijwel de enige uit de tweede groep en werd vaak na schooltijd geslagen waneer ik naar huis liep. Ik heb op de basisschool dus een verschikkelijke tijd achter de rug.

Toen ging ik naar de middelbare school, 1ste jaar ging super en ik had al snel wat vrienden. Het tweede jaar daarintegen (dit jaar dus) heb ik de eerste helf veel te weinig aan huiswerk gedaan waardoor ik nu keihard word onderdrukt door mijn ouders. Daarnaast heb ik een vriendinnetje gekregen, super natuurlijk maar we praatten niet. Een paar dagen geleden heeft ze via sms (onze enige manier van praten) gezegd dat ze even een time out wilde in onze relatie, ik vond het natuurlijk goed want het is haar keuze maar op dit moment denk ik terug aan alles wat ik heb doorstaan en ik heb eigenlijk gewoon geen zin om nog meer te moeten doorstaan, ik heb wel eerder aan zelfmoord gedacht maar op dit moment zit ik er recht tegenaan.
Datum:
05-06-2012
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

Een leven die word beheerst door angst en onzekerheid

Hallo mensen,

Ik ben 22 jaar en in de bloei van het leven, zou je zeggen... Mijn leven moet nog beginnen en ben nu al helemaal opgebrand. Ik heb een burn-out opgelopen begin dit jaar en werkte bij een kinderopvangorganisatie als inval. Ik heb dat werk nooit leuk gevonden, maar ik moest toch iets kiezen. Ik ging uiteindelijk kotsend, jankend, moe en verlangend naar mijn huis naar mijn werk. De emoties van verdrietige kinderen werden mij echt teveel, vooral kinderen die hun moeder miste. Dat heeft een reden. Sinds ik op mijn 4e wist dat mijn opa dood was en wist dat hij nooit meer terug zou komen werd ik bang mijn mama te verliezen. Deze angsten werden met de jaren erger en erger en heb uiteindelijk een extreme vorm van verlatingsangst ontwikkeld. Zo erg dat ik op mijn 7e mijn mama achtervolgde op straat zodra ze 's avonds de deur uitging met de hond. Bang dat ze nooit meer terug zou keren. Zelfs in de winter met -10 trok ik mijn zomerjurkje aan, en zodra mijn mama weg was, sprintte ik die achterdeur uit, door de steeg, en daar zag ik ze lopen. Dit ging jaren door. Of mijn moeder zei dat als ze groter wijzer op de 12 staat ben ik terug. Het wijzertje hoefde er maar 1 minuur overheen te zijn en ik raakte volslagen in paniek ''mijn mama is dood, ze komt niet meer terug''. In paniek rende ik naar de telefoon en wist het telefoonnummer van mijn opa en oma toen al keurig uit mijn hoofd en belde ze in paniek op. Mijn opa en oma wisten gelukkig al een lange tijd wat er allemaal met mij aan de hand was. Mijn opa leidde mij altijd af door aan de telefoon rekensommetjes te doen, als afleiding tot mijn moeder thuis kwam. En daar zat ik dan verslagen, vertelde mijn moeder. Helemaal in elkaar gedoken van verdriet en een rode kop. Dit heb ik jaren gehad. Op mijn 10e gingen ze scheiden, mijn vader ging vreemd. Toen werden de angsten weer erger en heb ik stemmen in mijn hoofd gehad. Mijn kinderpsychiater dacht aan schizofrenie, en op die leeftijd komt dat niet veel voor. Ik hing en hang nog steeds erg aan mijn moeder. Dat ik naar de VMBO in het eerste jaar ging ik ook kotsend erheen, en dat terwijl ik helemaal niet gepest werd ofzo. Er was eigenlijk niks aan de hand zou je zeggen, en toch vond ik het vreselijk. Ik miste mijn thuis, mijn moeder, ik wilde bij haar zijn. Met mijn echte vader heb ik op dit moment geen contact meer en mijn moeder is gelukkig weer getrouwd met mijn stiefvader met wie ik wel een goede band heb. En toch ben ik niet gelukkig, wel voor hun. Ik zit nu in de ziektewet uitkering en vraag me telkens weer af of ik werken wel weer aankan/durf. Crisistijd op dit moment, we hebben er allemaal last van, maar de één kan dat beter verdragen als de ander. Het komt erop neer dat mensen om mij heen het zinloos vinden om een positieve draai aan je leven te geven als het een kuttijd is. Terwijl ik zo aan mezelf aan het werken ben om het goed te doen. Heeft mijn leven een toekomst of bestaat mijn leven straks uit alleen nog maar werken, werken en nog eens werken, althans daar ben ik bang voor. Dat mijn vrijheid me afgenomen word door dit land. Dat de regering mij wel even verteld hoe ik moet leven en hoe lang ik moet werken. Ik vind het geen wonder dat het aantal zelfmoord is toegenomen, we worden ook tot wanhoop gedreven. Ik vind van wel, want ik merk het aan mezelf dat ik me erger aan die politiek die het voor ons bepalen en de prijzen zo hoog maken dat we dat onmogelijk kunnen betalen. Het enige wat mij een beetje op de been houd om proberen door te gaan is mijn familie. En ik zou mijn moeder al helemaal niet voor de 3e x met verdriet achter laten. Eerst belazerd door mijn vader, toen is mijn zusje ineens weggegaan bij ons en bij haar vader gaan wonen, terwijl mijn lieve moeder alles voor haar/ons gedaan heeft. Zij was altijd aan het rennen en vliegen voor ons, en mijn vader? Die deed geen ene REET! Snap van mijn zusje ook niet dat ze daar dan wil wonen, terwijl je heb gezien hoeveel verdriet mijn moeder ervan heeft gehad. Ik heb er ook geen zin meer in, en toch ben ik ook bang om dood te gaan... Leven is eng, maar doodgaan ook. Ik weet het ook allemaal niet meer zo goed. Ik hou van mijn geliefde en daar leef ik nog voor. Ik hoef niet oud te worden, niet in deze afgrijselijke wereld vol woede en wreedheden.
Datum:
04-06-2012
Naam:
Tam
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.