Levensverhalen (pagina 392)

2 Maanden geleden werd ik gedwongen om een naakt foto van mij te sturen, ik kon niets anders, ik was bang.
Die foto is rond gestuurd, iedereen heeft 'm.
Iedereen roept hoer, slet, pijperd enz... naar me.
Niemand doet er iets aan, in me eentje kan ik dit niet. Al m'n vriendinnen mogen me niet meer, ik voel me alleen. Ik weet het gewoon niet meer

Binnenkort ben ik weg, dat weet ik wel...

ik wil dood, dood omdat iedereen mij haat, dood omdat ik veel mensen bang maak, dood omdat mijn ouders zijn gescheiden en ze mij er de schuld van geven het is gewoon niet meer leuk ik wil het niet meer.,

Ik loog vroeger heel vaak. Ja, kinderen liegen wel vaker zeggen ze, maar ik sloeg er echt in door. Ik heb mijn moeder en vader hiermee zoveel pijn gedaan. Ik vertelde altijd leugens, om de verhalen leuker te maken, om interessant over te komen en dat soort dingen. Ik wilde het niet, maar ik deed het wel. En mijn moeder ging er kapot aan. En ik ging kapot aan het zien van hoeveel pijn ik mijn moeder deed. Ik heb mijzelf veranderd. Ik lieg niet meer, dat wil ik ook nooit meer, maar mijn moeder, ze is het vertrouwen in mij verloren en dat doet zoveel pijn. Ik haat mijzelf echt heel erg. Ik zie mijzelf als een monster. Mijn moeder zegt wel dat ik een mooie meid ben en dat ze van mij houdt, maar ik begrijp echt niet hoe je van zo'n grote teleurstelling als ik kan houden. Mijn cijfers op school worden alleen maar slechter en ik verzwijg alles voor mijn moeder. Ik ben zo bang dat ze nog teleurgestelder wordt dan ze al is. Met mijn vader praat ik nooit. Hij luistert volgens mij niet eens. Ik wil eigenlijk ook niet met mensen praten. Het liefst ben ik gewoon helemaal alleen. Ik heb 1 vriend, maar ik weet eigenlijk niet of ze me wel zo aardig vindt. Ik haal slechte cijfers, ik stel mijn moeder teleur, ik heb vaak een grote mond, ik heb geen talenten, ik ben niet mooi of aardig of wat dan ook, ik kan niks goed doen, want alles wat ik doe gaat fout en instel gewoon iedereen teleur. Kortom, wat doe ik hier nog?

Heey ik wordt op school uitgelachen en gepest en ik kan er ook niet tegen als iemand anders word gepest dus neem ij het dan voir ze op en praat met hen soms.
Thuis heb ik ook veel problemen zelfs mijn broertje en zusje haten me.na alles wat er gebeurd word ij deppressief en ga ik mezelf haten.Eerst schreef ik verhalen of tekende ik om het te verwerken maar nu lukt het gewoon niet.ik voel me depressief dat ik zo oook niet meer buiten kom als ik vrij ben van school.of niet afspreken met mensen.Mijn broer en zus daarin tegen wel.Ze zeggen dat ik geen leven heb en geen vrienden en een trut ben en een zielig vuil meisje.dat zegt mijn mama ook.ze slaat me sons is ook en mijn broer ook.Met mijn papa heb ik weinig contact (mijn ouders zijn gescheiden) ik hast hem heel de familie haat hem.Ze zeggen dat ik van karakter op hem lijk en ik een slecht karakter heb nzoo...ik kan het gewoon niet meer aan ik huil in mijn bed en niemand die met me praat of troost ik wil gewoon weg niemand zal me toch missen of echt on me geven :'(

Het 6de begon ik was blij ik hou van school.Voor dat ik het wist was het november.Er zat een pestkop in mijn klas niell hij deed altijd heel aardig tegen mij veel kinderen van de klas vonden ons een mooi koppel.Ik was er wel wat verliefd op.De bel ging na de speeltijd moest ik een toneel doen.De andre van de klas ook niell moest effe ni toneel spelen.Ik ook niet hij zat naast mij.En hij tikte op mijn schouder en vroeg het aan.Ik wist niet wat te doen dus ik zie ja.Dat klein woordje veranderde mijn leven.Later op de dag was school gedaan.We spreekte af op de parking.Er stonden 3 grote conteiners.Ik kreeg telefoon het was robbe.Voor ik naar deze school kwam zat ik bij hem op school ik werd door hem 4 jaar gepest.Tot het 4de leerjaar dan ben ik naar een andere school gegaan.Ik en robbe waren nu goede vrienden hij vroeg waar ik was.Ik zei op de parking met niell.Robbe kwam ook.We deden waarheid durven of doen.Robbe vroeg aan niell hij pakte doen hij kon kiezen uit zijn penis laten zien,met mij sex hebben,of mij hem laten pijpen.Hij pakte het laaste ik wou dat helemaal niet.Ik bleef weigeren het was 6uur ik moest naar huis ik zei niks tegen mijn mama ik durfde niet.Ik was bang.Zeker toen de zomer vakantie.Toen moest ik robbe pijpen.Ik moest wel.Hij dingde me.Ik moest wel of hij sloeg me.En dat wou ik niet ik was zo bang.De volgende dag op school sprak ik terug af met niell en robbe.Om 4uur aan de parking niell kwam niet.Ik en robbe waren alleen.Hij brak een container open.Toen trok hij mijn boek af en verkrachte mij.Ik was bang.Heel bang.Ik kwam thuis.Mijn mama vroeg hoe het was ik wou eerst niks zeggen maar ik zij ja.Wat moest ik anders zeggen.Ik was bang.Die dag wou ik zelfmoord plegen.Maar mijn angst hield me tegen.Ik word gepest door robbe nu.Ik heb het uit gemaakt met niell.Niell heeft me 6maanden gepest.Hij stopte wat hij is op mij verliefd.Ik wil nog altijd zelfmoord plegen.Maar mijn angst houd me tegen.

Hallo,

Ik ben een meisje van 18.5 en ik heb met niks geluk in m'n leven, thuis niet met de liefde niet en school al helemaal niet. Alles gaat fout en het wordt me teveel? Ik ben echt bereid om zelfmoord te plegen maar iets houdt me tegen !!!!!! Kankerleven!!!!b!!

Soms voel ik me zo alleen! heb er gewoon geen kracht meer voor. heb geen zin meer om te leven! ik heb een hele lieve vriend die alles voor me over heeft en hele lieve ouders die er altijd voor me zullen zijn. maar het lijkt soms alsof ik er alleen voor sta ik wil zoveel maar kan niks ik vind mezelf te dik, lelijk, vies. ik zie veel andere meiden op tv en op straat die allemaal zo mooi zijn met een perfect figuur en kunnen alles. hun rijbewijs halen een leuke opleiding hebben veel vriendinnen en ik heb dat niet. ik word gewoon gek van mezelf! ik ben zo onzeker over mezelf en mijn leven dat zelfs mijn vriend gaat twijfelen of ik hem wel leuk vind. ik haat mezelf gewoon en mijn leven! soms lijkt het alsof er maar 1 ding opzit en dat is dood gaan! ik weet ook wel dat veel mensen mij dan gaan missen en dat wil ik mijn ouders, vriend en familie ook niet aandoen. maar ik kan er gewoon niks aan doen ik ben egt niet tevreden met mezelf ik heb altijd alleen maar ongeluk en nooit kan er is een keer iets goed gaan. ik haat mijn leven en mezelf! ik ben gewoon ziek in mijn hoofd! waarom heeft iedereen zo'n leuk leven en ik niet? ik heb psychische problemen denk ik maar er is niemand die me gelooft! nooit gelooft iemand mij! maakt niet uit waar het over gaat. ik ben degene die gepest word en altijd het zwarte schaap is. ik kan nergens mijn gevoelens uiten en ik krop al mijn emoties en gevoel alleen maar op. ik word gek in deze wereld ik moet hier egt weg! een eind eraan maken! maar ik wil niemand verdrietig maken en al helemaal niet om mij! ik weet egt niet wat ik met mezelf aan moet. soms lijkt de dood wel de enige uitweg. ik trek het gewoon niet meer ik kan het gewoon niet meer aan! ik haat mezelf! doordat ik al mijn gevoelens en emoties opkrop ben ik bang dat als het zo door blijft gaan dat ik iemand vermoord of mezelf. ik ben gewoon zo'n nietsnut! Lucifer laat me alstubelieft gaan !

Hallo,

Ik schrijf dit omdat ik niet weet wat ik moet doen, het enigste wat ik momenteel wil is sterven. Er is geen reden meer om in leven te blijven. Ik vind mezelf de slechtste mens op aarde, ik kan niets. Het enigste wat ik kan is mensen kwetsen. Beledigen, met woorden die ik zelf in mijn gezicht kreeg, lang geleden. De meeste zeggen me altijd: ‘Alles komt goed!’ en ‘Ik ben er voor je!’. BULLSHIT. Soms vragen mensen me wat er mis is, deze vraag is zo moeilijk te beantwoorden als niets goed gaat…
Ik snap niet waarom God iemand met zo’n rotkarakter op de wereld heeft gezet. Ik weet niet hoe het komt dat mensen altijd zo gelukkig rondlopen, is er dan niets fout in hun leven? Hou zou het voelen om echt gelukkig te zijn? Als ik ’s morgens wakker wordt, zet ik een masker op. Dit masker verbergt mijn verdriet, hoe moeilijk het soms ook is. Een masker dat me leert om vrolijk te zijn, ook als iemand mij ergert. Wat de meeste ook niet weten is dat ik een heel negatief zelfbeeld heb. Ik wil er altijd maar goed uitzien, maar dat gaat gewoon niet. Ik wil gewoon normaal kunnen zijn. Ik verberg mijn problemen door altijd luidruchtig te doen en ervoor te zorgen dat niemand ziet wat er achter het masker schuilt. Want achter dat, zit iets wat niemand ooit zal begrijpen. Ik zal altijd lachen, en altijd vrolijk zijn. Maar weet dat vanbinnen een gevoel van pijn is. Ondragelijke pijn die nooit stopt. Meer pijn. Meer pijn dan dat ik me ooit had kunnen voorstellen, ik zal het proberen uit te leggen: Het voelt net alsof iemand heel traag een mes door je hart steekt, elke dag doet het pijn. Pijn. Meer pijn. Tot op een dag de pijn zo ondragelijk zal worden dat je er niet meer tegen kan en er probeert een eind aan te maken. Ik ben het meisje dat alles heeft wat ze nodig heeft, maar zichzelf toch zo slecht voelt… Als ik rondloop in het school en de oudere leerlingen kijken naar mij, dan weet ik wel wat ze denken… Ze denken aan al mijn fouten die ik heb gemaakt en ze roddelen over die fouten. Ik maak fouten, meer dan anderen… Maar zo ben ik nu eenmaal. Ze noemen me een hoer, slet, bitch, … Ik word er zot van.. Ik doe alsof het me niets kan schelen, maar ze weten dat ze me kapot maken.. Elke dag wandel ik door de schoolpoort met weer dezelfde gedachte als anders: ‘Overleef ik dit wel?’ , ‘Hoe gaan ze vandaag weer kijken?’.




Ik ben het beu… Ik ben het beu om elke dag door de hal te lopen met mijn hoofd hoog in de lucht, en dat elk haartje op de perfecte plaats moet liggen, als ik een vriend zie: lief wuiven, en de perfecte lach op mijn gezicht toveren. Vriendelijk, slim, iedereen die naar me kijkt.. Lief? Of kwaad… Ik probeer er tevreden uit te zien, maar vanbinnen ben ik ongelukkig en niemand weet waarom.
‘s Nachts lig ik altijd in bed en ween ik. Ja, ik zie er altijd gelukkig uit, elke dag opnieuw, maar diep vanbinnen ben ik iemand anders, en heb ik andere gevoelens.
Waarom schrijf ik dit? Omdat ik hoop dat iemand me zal begrijpen en niet zal denken, ‘Dit is gewoon om aandacht!’ Nee, dit is niet om aandacht. Dit is mijn levensverhaal. Niemand zal me ooit kunnen redden, ik kan misschien wel honderden pagina’s schrijven over hoe ik me voel.. Maar dat zal er niets aan veranderen. Mijn gevoelens. Het maakt toch niet uit. Niemand zal mij missen, iemand zal misschien wel merken dat er een klein kind uit het 3de jaar weg is, maar ze zullen zich niet afvragen wat er met haar gebeurt zou zijn. De meeste mensen van mijn school zullen lachen en zeggen tegen elkaar dat ik gewoon niet sterk genoeg was om de wereld aan te kunnen, dat zullen de mensen zeggen die mijn wereld kapot gemaakt hebben.. Ze zullen geen pijn voelen, en geen spijt voor wat ze mij hebben aangedaan.. Ik zie het niet als zelfmoord, de 4de jaars hebben mij vermoord.
Soms wil ik gewoon terug een klein kind zijn. Als het leven moeilijk wordt kan ik gewoon doen alsof alles oké is.. Ik wil terug naar de tijd toen Sint-Niklaas wél bestond. Wanneer mijn papa de enigste jongen was die ik ooit had gekust.. Wanneer Disney Land de beste plaats in de wereld was. En de enigste films die ik zag voor kinderen van -6jaar waren... Wanneer mijn grootste probleem was, dat ik mijn naam niet kon schrijven en ik wil terug naar de tijd waar mensen niet veranderden... En dat mijn vrienden hetzelfde waren als ik. En elke keer als ik een slechte dag had of ik voelde mij verdrietig, rende ik gewoon naar mijn mama en alles kwam goed. Ik wil terug naar geen kwetsen, en geen pijn… Gewoon lachen.







Terug naar de tijd waar iedereen leeft als in een sprookje: ‘Happily ever after’. Ik ben ALTIJD het soort meisje geweest dat haar gezicht verbergt, zo bang om de wereld te tonen wat ik te zeggen heb, maar ik heb een droom, een droom waarin ik zal laten zien wie ik echt ben. Er zijn duizenden redenen waarom ik bang ben, miljoenen angsten die door mijn hoofd gaan. Ik ben het soort meisje dat je op straat ziet wandelen en je zal waarschijnlijk denken dat haar leven perfect is. Ik ben het soort meisje dat altijd naar je zal lachen en ze zal het je laten lijken alsof alles gaat hoe zij het wilt. Ik zal je laten denken dat mijn wereld perfect is, en dat alles meer dan ‘oké’ is. Ik ben het type persoon die ervoor zal zorgen dat je geen betere kijk kan nemen achter haar masker.
Ik ben het soort meisje dat wel leeft, maar bang is dat haar hart wordt gebroken. Ik zou alles willen geven, maar ben gewoon bang om te nemen. Als je naar me kijkt zal je een normaal meisje zien, maar ze probeert om goed genoeg te zijn voor deze wereld vol perfectie en de druk wordt haar teveel. Kijk door haar glimlach en zie de pijn, kijk door mij en probeer iets op te vangen van al mijn angsten.
Kijk niet naar de perfecties die er in mijn leven zijn, maar kijk naar de delen waar alles fout gaat. Ik zal je deze kant ook laten zien. Ik ben gewoon aan het leven in een wereld waar alles perfect moet zijn, een wereld die teveel van me vraagt.
De truc is gewoon om te blijven ademen.

V.

Voor de 2e keer in een zware depressie geraakt, door te zijn gestopt met de AD. Deze keer dus echt eigen schuld. Oorzaak; sociale fobie. Bij mij in 1 zin: altijd maar weer bezig zijn met wat andere mensen van je denken.
Dacht het wel weer zonder te kunnen, maar wordt nu keihard gestraft daarvoor. Ben nu aan het einde van mijn latijn, heb nergens zin meer in. Sleep me door de dagen heen. Krijg spontaan kotsneigingen onder de douche van levensmoeheid. Vraag me af waarom ik hier nog ben. Voel een zware behoefte om er een einde aan te maken, maar hoe? Vorige pogingen auto-ongeluk en pols doorgesneden. Maar wat nu? Me ouders houden me goed in de gaten, en willen niet nog meer ellende. Dat verdienen ze ook helemaal niet, omdat ik zielsveel van ze houd. Maar ik trek dit niet lang meer, en dat weet ik van mezelf. De vorige 2 keer was het scenario ongeveer hetzelfde: langzaam wordt de geestelijke druk teveel en krijg ik een tunnelvisie. Daarboven zal bepaald worden wat het wordt: naar boven toe of het ziekenhuis en daarna de gesloten inrichting in.

Ik woon al vanaf ik klein ben alleen met mijn moeder mij vader kwam en ging wanneer hij wou en als hij er was kwam hij maar voor heel even(geld,onderdak,eten etc.) en dan maakt ze altijd ruzie werden gingen stuk gegooid ik werd geslagen door mijn moeder al om de kleinst dingen.
Ik had het altijd moeilijk op school kon me nooit consenteren deed het allemaal niet goed kreeg altijd overal de schuld van mijn vader liet bij ook in de steek niemand was er voor me om mij te helpen mijn haat gevoelens bouwde zich alleen maar op en nog steeds kreeg een paar jaar gelden te horen dat ik een zus,zusje en broertje heb in het buitenland nou daar hing mijn vader dus uit wanneer ik geslagen werd en me rot voelde.
Mijn moeder schreeuwd alleen maar naar me dat ik niks goed doe en kan en dat ik gen vrienden heb ik heb vrienden maar ben heel erg opmezelf dat heb ik naar maten de jaren opgebouwd ik ben het liefst alleen niemand die mij dan wat aan kan doen mijn moeder date nu met een collega en gaat bijna elke avond weg en nu wilt ze dat ik m aan hem voorstel no way ik hoef echt niks met die gast temaken te hebben hoor, ik heb zo veeel haat gevoelens voel me opgesloten in mijn lichaam ik maak vaak dingens stuk ik haat alles wil het liefst slapen en niet wakker worden geen zorgen niks .