Levensverhalen (pagina 387)

Elke dag wil ik niet terug naar school. niet vanwege het leren maar vanwege mijn klas. Mijn vriendinnen laten me zo vaak stikken en geven vaak lullige opmerkingen, meestal hebben ze dat zelf niet eens door. Dat is het ergste! vandaag bij een taak die we moesten maken, een grote opdracht die we morgen in moet leveren. Ik vroeg of we nog een planning gingen maken (we maken het meestal 1 dag van tevoren) kijken ze me raar aan en zeggen ze: maar we deden het toch niet met jou?
terwijl we duidelijk hadden afgesproken dat we het met zn 3en gingen doen, ze hadden mijzelfs gevraagd. Ik mocht ook niet meer meedoen want ze waren al begonnen. Nu krijg ik een 1 morgen want ik kan het niet allemaal in mijn 1tje maken. En ik moet goede cijfers halen anders mag ik niet over. Ze lachen me ook uit omdat ik geen mascara op heb zoals de rest. Maar ik heb van mezelf al lange wimpers. Mijn moeder zegt dat ze jaloers op me zijn maar ik draag nu wel elke dag mascara. Vaak moet ga ik tijdens de les naar de wc omdat ik bang ben dat ik in de klas moet huilen. het houdt maar niet op, hun reacties. Ik ben te gevoelig. dat haat ik. Het begon toen mijn ouders gingen scheiden op mijn 9e. Toen ze nog bij elkaar woonden hadden ze heel vaak ruzie, ik moest altijd huilen. Mijn moeder was verliefd geworden op iemand anders 2 maanden later. Ze ging toen bij hem wonen. Hij woonde in Rotterdam en elke vrijdag zaterdag zondag en maandag was ik daar ook. Ik hoefde toen niet naar school. Ik wilde dat mijn moeders vriend mijn vader was. Bij mijn vader moest ik altijd huilen. Hij kwetste me heel vaak, ik deed niks goed en alles kraakte hij af. Hij huilde vanwege de scheiding, ik voelde me verantwoordelijk voor hem en trooste hem. Ik wil papa niet bozig hebben, het liefst loop ik dan nog steeds weg. De andere keren was hij weer heel lief. Hij sloeg heel snel om van humeur. Met mijn broer zat ik in de ruziemaak fase. Ik voelde me alleen. Op de basischool gebeurde precies hetzelfde als wat nu gebeurd. Ik heb nooit echte vriendinnen gehad die er voor me waren. ik was er wel voor hun. ik had meer vrienden, ik kan veel beter met jongens opschieten. maar toen was ik een slet omdat ik met veel jongens omging. terwijl ik alleen echte vrienden zocht, die er ook voor mij zouden zijn. Ik snijdde mezelf, elke dag moest ik van mezelf 1 kras zetten. meestal werden dat er meer. in de zomer had ik het altijd snikheet omdat ik geen shirt met korte mouwen aankon doen. dan zagen ze mijn littekens. Ik wilde dood dood dood dood dood! dat was mijn grootste wens. ik hoopte elke dag dat ik werd aangereden zodat ik niet mezelf van kant hoefte te maken. maar dat gebeurde niet. ik heb mezelf geprobeerd op te hangen. als 10 11 12 jarig meisje. Ik huilde mezelf in slaap. Ik kon er niet meer tegen. al dat geschreeuw door de telefoon tussen papa en mama. dat gepest door mijn 'vriendinnen'. die ruzies met mijn broer. niemand hield van me. ik was zielsalleen. ik had een snee op mijn nek van het touw. ik schaamde me. mijn vader kwam erachter en stuurde me naar een kindertherapeut. Ik haatte die vrouw en ging er al snel vanaf. Ze wilde de kinderbescherming er bij haalde omdat ze niet vond dat mijn vader niet normaal met mij om kan gaan. Maar ze heeft mijn vader alleen maar boos gezien terwijl ik er bij zat te huilen. Ik hou van mijn vader. Maar zijn driftbuien zijn te erg. Elke keer heb ik het gevoel dat hij me gaat slaan. Maar dat heeft hij nog nooit gedaan. Dat kan hij niet, hij houdt van me. ik ging naar een andere. zij heeft me zo goed geholpen!! het ging zo veel beter ! totdat ik naar de middelbare school ging. Alles begon weer opnieuw, ik wilde een nieuw begin maken. maar meisjes begonnen me te haten omdat ze vonden dat ik zo lief was voor aandacht. Maar dat ben ik van nature! altijd al geweest. Maar ik werd niet geaccepteerd, buitengesloten en verlaten. Ik wilde niet meer naar school en huilde elke keer. ik huilde waar niemand het zag, ze mochten niet denken dat ik een aansteller ben. want dat ben ikniet. ik durfde niks te zeggen, was bang dat ik iets verkeerd zij. Ik vond mezelf dik en wilde mezelf uithongeren. maar ik vond het te lekker om niet te eten. de jongen die ik leuk vond was verlliefd op het mooiste meisje van de klas. ik maakte geen kans. Ik vond hem hem het hele 1e jaar leuk. ik had het hem ook verteld. ik schaamde me. ik zit aan het eind van het 2e jaar. ik wil niet dood en snijd mezelf niet meer. dat is afgeleerd. af en toe komen de gevoelens weer naar boven maar ik doe het niet meer. in het begin van het 2e jaar ging het supergoed op school, maar op de helft begon het weer. Ik voel me ellending en weet niet wat ik moet doen. Ik wil gewoon verdwijnen, dat ik nooit had bestaan. maar niet dood. Ik heb een hele goede band met mijn broer nu. we hebben het heel gezellig en ik hou van hem. maar hij is niet de broer waar ik mijn gevoelens mee kan delen. Ik vind hem heel mooi maar toen mijn 'vriendinnen' een keer een foto van hem zagen lachte ze. wat een ugly joh! Ik was boos en ging naar de wc om te huilen. hoe durven ze zoiets over mijn broer te zeggen! hij is prachtig ik hou van hem, het meest! meer dan van papa met zijn driftbuien om van mama die zichzlef hartstikke grappig vind maar bloedirritant is. Als papa een driftbui is neemt hij me mee naar zolder, naar zijn kamer. waar ik mag blijven totdat papa weer normaal is. We praten er niet over, maar hij steunt me wel op zo'n moment. Ik heb dromen dat hij wordt vermoord. Daarom wilde ik op een gegeven moment ook neit meer dood. hoeveel pijn het voor anderen doet. voor mijn familie! op school boeit het ze toch geen ene flikker! mijn familie vind mij mooi. maar op school ben ik een kleintje. ik weet niet wat ik van mezelf moet denken. Ik ben in de war. help.

Ik hen meer dan 2 jaar last van een depressie. Ik zie het nut van het leven niet, heb nergens meer zin in, heb een hekel aan mezelf, heb vaak zomaar huilbuien en ja, ook zelfmoord gedachtes. Ik kom op sommige dagen thuis en denk dan: nu wil ik er een eind aan maken. Ik wil hier van af. Hoe kan dat?

ik wel er eind aan naken ik zoek alleen hoe ik heb het al geprobeert pillen geslikt naar mijn vriende hebben mijn gevonde
ik zoek nu naar snelle op lozing met druks of zo of naar het strand mijn late verzuipen er zijn mense van de baptisten in heemskerk porberen mijn ook te helpen
naar ik wel niet neer ik gaai er nee door
ik wel niet neer ik ben alleen geen fam
mijn moeder is drie jaar overleden
ik wel naar haar toe ik nis haar

Een witte pagina, een onbeschreven blad en al schrijvende weet ik dat het vol komt met gedachten, gevoelens die ik zo lang in mezelf heb gehouden.

Uit angst om wat een ander denken zou wanneer ze zouden lezen, horen wat ik werkelijk te zeggen had. Het contrast met mijn donkere gedachten en de veel te gemakkelijke glimlach. De leegte achter de talloze gecompliceerde discussies.

Ik ben moe om mezelf elke keer weer op te pakken. Ik voel me onbegrepen en zo ontzettend alleen. Een schreeuw om aandacht om daarna mezelf in elkaar te slaan met verwijten omdat ik het allemaal aan mijzelf te danken heb.

Het is moeilijk om toe te geven dat ik liever de gemakkelijke uitweg kies. De dood hoe definitief ook lijkt als een aantrekkelijke lokroep om niet langer meer te hoeven voelen.

Te voelen hoe ik tekort geschoten heb, is alsof je elke dag wakker wordt in een te kleine kamer. Geen plek waar je anderen binnen laat.

Natuurlijk vergeet ik mijn kinderen niet, zij zijn misschien nog wel de enige waarom ik in staat ben dit te schrijven. Hen verdriet doen na alles wat ze al hebben moeten doormaken, is niet wat ik wil.

Toch overvalt me de gedachte dat wat ik voor ze wil, ik nooit zal kunnen zijn.
Hoe ik me heb vastgeklampt om de perfecte dochter, echtgenote, moeder, vriendin, geliefde te zijn. Net zo vaak als dat ik gefaald heb als het niet meer is.

Ik zie nog de blik van mijn moeder toen ze zo lang op me heeft moeten wachten, terwijl ze in ademsnood was. De talloze verwijten van mijn ex omdat ik faalde in alles wat hij geloofde dat ik had moeten zijn. Mijn kinderen die alleen nog maar die mama herinneren die te moe is om het leven aan te gaan.

Ik wil het uitschreeuwen in hoop dat iemand me begrijpt en toch weet ik dat het ook is omdat ik bang ben dat als ze me werkelijk zien, ze me niet meer willen. Liever medelijden dan de vreselijke waarheid dat ik alleen maar een plaatje was uit een boek, een glimlach van iemand die verraadde.

Heeft iemand me echt gekend ? Heeft iemand mij echt ooit gevonden ? Heb ik mezelf verloren of heb ik simpel weg nooit echt bestaan ?

Voor mijn kindjes, vecht ik om mezelf te vinden, bang en vertwijfeld en in de wetenschap dat ooit ook jullie me de deur kunnen wijzen.

Mezelf aardig vinden of de moeite waard lijkt zo gemakkelijk gezegd. Het lijkt zo iets vanzelfsprekends en ik lijk het maar niet te vinden.


Teleurgesteld in mensen maar vooral in mijzelf, moet ik me wederom overgeven. Misschien deze keer ?

In groep 3 kwam ik in nederland, vanuit een ander land met een compleet andere taal. Meteen hoorde ik er neit bij. Ik werd gepest. Tot aan groep 8. Ik kwam dan huilens naar huis als ik weer was uitgescholden of in elkaar geslagen. Na een tijdje deed ik dat niet meer. Ik werd 'harder' hoe mensen om mij heen dat noemden. Vaak werd ik nageschreeuwd dat ik lelijk was of zulke dingen, terwijl ik geen abnormaal grote neus had of zo, niet harig wat dan ook, ik vond me zelf gewoon normaal. Nu zit ik in de 1ste, en ik word nog steeds gepest. Nog erger dan eerst zelfs. In groep 8 bedaqcht ik een nep vriendje zomdat mensen dachten dat nog een soort van leven had, en om een jongen die ik had gevraagd, (hij zei nee) te 'bewijzen' dat ik niet meer op hem was. Nu, in het begin van dit jaar was ik de populairste van mijn klas, samen met mijn vriendin A. nu is het allemaal zo gelopen, dat bijna de hele school mij haat. Mijn A. is nu nog steeds reuze populair, maar ik vind haar echt heel kut doen tegen mij. Zovan dat ik er niet bij hoor. Terwijl als ze alleen is ik altijd nast haar 'mag' zitten zodat ze niet alleen is. Ik heb dit jaar 4 x verkering gehad, ook meteen de enige keren in mijn leven. Op zulke momenten was ik super gelukkig, en kon ik de wereld aan. Tot dat hij het uitmaakte. ik heb het ook uitgemaakt hoor, 3 keer. Maar dat snijd ik bijvoorbeld mezelf.
en dan ga ik huilen en haat ik alles om mij heen. Mijn ouders helpen niet echt, mijn vader is al heel lang geleden overleden, en nu ben ik met mijn mijn moeder en stiefmoeder, die ik haat. Op school ben ik verliefd geweest op een jongen, (E). hij heeft mij misbruikt in de wc's op school. Ik werd uitgekleed, hij ook, terwijl hij me betastte en ik moest dingen doen van hem die ik nog niet zou willen doen op deze leeftijd. Ik heb al ervaring met een beetje sex ensow, maar dit was niet fijn. ik wou het helemaal niet, en dat wist hij. Dat zei ik. Dat fluisterde, schreeuwde, zei ik. Maar hij luisterde niet en begon te hele tijd te slijmen en zo waarom ik het wel zou moeten doen, en ik deed het niet. toen werd hij boos, en deed ik het toch. Ik deed het niet goed, want ik deed mijn best niet, ik had tranen in mijn ogen die ik weg knipperde, maar hij ging gewoon door. Op de gang hoorde hij zijn vriend lachen, en net daarvoor kwam hij ook klaar. Hij deed zijn broek omhoog, shirt aan, en zei ''doegg'', terwijl hij me daar achterliet. zonder me aan te kijken. zoenen wilde hij ook niet, want daar was nog gevoel bij. dat had hij niet,. hij wilde gewoon harde sex zonder dat ik het ook maar een beetje leuk vond. Voor de informatie, ik wou helemaal NIKS met hem doen,. niet eens zoenen. maar ik dacht dat hij dat wel zou doen in zo'n situatie. meer niet. Verder heb ik nog een hele goede (soort van ex) vriend, die heel er flirt met mij ensow, en hij is heel erg populair.. Maar wij zouden al een tijdje geleden een soort friends with benefits dingen doen, we zouden geen echte sex hebben ensow, maar wel samen in bad (met kleding aan) en hij deed fucking lief.. ook over andere dingen dan dat benefits ding.. Ik ben super verliefd op hem.. Hij vind mij ook leuk, maar niemand mag dat weten zegt hij. Het punt is, hij wilde persé dat ik geen vriendje zozu krijgen omdat dat benefits dingentje dan niet door zou gaan, maar hij kreeg wel met een meisje. Voordat wij iets hadden gedaan samen. En hij flirt ook heel erg met mijn vriendin A. Dat doet gewoon pijn. Ik haat mijn school, die ik niet haal, en ook omdat die hele school mij zonder enige reden haat. Ik haat mijn vriendin A. uit jaloezie, ik haat mijn friend with benefits omdat hij mijzelf zo laat voelen, zovan dat ik niks beteken voor hem. Ik haat mijn misbruiker, exbeste vriend, die in mijn klas zit, omdat hij mij heeft gebruikt en verraden. Ik haat mijn stiefmoeder, zij verpest alles voor mij, ik mag niks van haar, ze slaat me soms, en scheld me altijd uit. Ik haat mijn andere vriendin N, die zelfmoord wil plegen. Ik wil het ook. maar het meeste, haat ik mijzelf. Ik haat mezelf zo erg, dat ik van plan ben zelfmoord te plegen.

Mijn man is weg; nieuwe vriendin. Ben baan kwijt. Huis kwijt. Heb zorgenkind opgevoed. Ben jarenlang alleen maar aan het zorgen geweest voor anderen. Heb me zoveel weggecijferd. Voel me ingeruild als een vies vod. Mijn school, mijn leven voelt als verloren. Toch weet ik... vecht, voel en overwin en ik word weer gelukkig. Ik ben een goed mens en ik mag liefde en geluk voelen. Ik moet overleven. Geef niet op. Zoek hulp.

Hoi me naam is RG dat is me grafitty naam
Me echte naam gaat je geen ruk aan!!!
Ik heb een erge ruzie met een vriend die tegen mij zij ik snij je kop van je romp af toe werd ik kwaad en toen stuurde ik deze foto van mezelf alleen die kunnen jullie niet zien en toe zij hij niks meer
en vertelde zij n vrienden het sins dien ben ik al drie jaar lan gepest en dat wordt ik nu nogsteeds ik was het zat en ik wikde zelfmoord plegen wat ik probeerde maar het mes was bot e. Maakte nasr een klijnsneedje en dat stiuurde ik op naar cristiano die vriend die geen vrien meer ka noemen sins dien haat ik mijn leven en als ik nog 2keer de politie tegen kom heb ik vast een strafblad verbaast me niks kk leven ik wil dood!!!!!!

Ongeveer 6 jaar geleden is er iets in me leven gebeurt waar ik nu nog mee zit.Iemand uit me omgeving nam een zelfmoord poging. Dat deed veel pijn, vooral omdat me leven eerst zo goed ging. Ik werdt daarna erg somber,en begon in mezelf te snijden. Dat doe ik nogsteeds. Ik ben ook errug somber. Op school gaat het ook slecht.Me ouders weten dat niet. Ik moet volgend jaar iets anders doen.Ik voel me gewoon dom, omdat ik gewoon veel moeite heb met leren.
Ik heb 3 jaar geleden een iq test gehad waarin werdt gezecht dat ik moeilijk lerend ben. Dat merk ik nu heel erg. Als ik iets niet bergijp wil ik het wel vragen, maar dan hoor ik mensen op school achter me zuchten of fluisteren. Dan vraag ik het maar niet.
Ik word soms ook vergeten ,weinig mensen laten nog wat van zich horen op me verjaardag,terwijl ik dat wel naar hun doe.Op school wordt ik ook wel vergeten .Leraren vergeten mij een beurt te geven.Die denken toch van ow,daar komt die domme aan.
This beter als ik er niet meer ben ,denk ik .
Sommige mensen zijn op de wereld gezet voor een doel.Ik ben doelloos op de wereld gezet.

ooit smeekte ik 'een god' om mij een normaal leven te geven, om mij mama te laten worden, om mij het gewone leven te laten voelen
"het enige wat ik vraag, is een normaal leven"
maar wist ik toen veel dat dat zelfs teveel voor me zou zijn. De schijn ophouden vergt me zoveel energie. En de schijn wil ik ophouden omdat ik weet dat als ik de waarheid toon, dan beland ik in de psychiatrie en daar geraak je zo moeilijk weg, ik weet het uit ervaring. Ik geloof niet in het feit dat je nog levensmoed hebt, als je hier nog iets nalaat. Ik weet nu dat er mensen bestaan die nooit gemaakt zijn om gelukkig te zijn. Ik heb mooie kindjes een liefdevolle man en een belangrijke job, maar wat mij bezighoud in het leven, daar heb ik geen tijd meer voor.
Straks neem ik het touw en zal iedereen wel verdriet hebben. Maar verdriet slijt en mijn pijn niet...

Ik kan niet meer, na heel veel ellende word dinsdag mijn huis ontruimd, het is de genadeslag, mijn plekje en houvast kwijt, ik wil niet meer verder.