Levensverhalen (pagina 386)

ik zie elke dag weer in hoe het leven gaat het is een illusie als je denkt dat je gelukkig bent want voor je het weet gaat er weer iets verkeerd dat is gewoon hoe het gaat en als ik naar mijn leven kijk is het een neerwaartse spiraal elke keer dat er iets gebeurt is het ook erger dan de vorige keer en dan opeens zie je de keuzes in die je gemaakt heb en dat het heeft geleid tot ruzie negeren werkloosheid ongezondheid en rondom veel negatieve gedachtes en ik stel me dan voor als ik dan wel aan het einde van mijn leven zit en ik kijk terug en het was meer negatief dan positief wat heeft het dan voor zin gehad naar het leven is er toch niks maar ik leef nu en als ik nu zo negatief leef waarom dan niet gewoon skippen naar het onvermijdelijke

Ik ben het leven zat ik probeer andere mensen te helpen en dan te denken dat het me beter zou voelen terwijl ik me gewoon meer depri gaat voelen ik doe mijn zusje pijn om zo mij eigen pijn te verstoppen ik game veel om zo ook mijn pijn te verstoppen ik word veel gepest op school en thuis gaat het ook steeds slechter en elke keer als ik in de spiegel kijk smorgends dan denk ik "he, ik leef nog steeds. en wat ben jij lelijk vind je gek dat niemand je mag" heb veel ruzie met me ouders. ik ben op... heb veel aan zelfmoord pogingen gedacht maar niet gedaan ik durf niet "doet het pijn? lukt het wel? gaat het hopelijk snel? dat zijn de vragen die ik heb" maar er komt een dag dan lukt het me en dan ben ik wel vrij

ik wil zelf absoluut geen zelfmoord plegen, maar 2 mensen in mijn directe omgeving hebben dit wel gedaan, door zich op te hangen. 1 heeft het overleeft de ander niet. het verdriet (in beide gevallen) is onmenselijk voor die achter blijven. iedereen was er voor hen en had ze zeker geholpen. waarom is die drempel zo hoog om aan mensen die zielsveel om u geven je hart te luchten.

dat is nog het enige wat in me in me op komt. Ternouwernood kom ik hier maar want er is niets anders. Ik kan niet bellen of wat en zit zo in nood.
ik zou wel kunnen bellen maar zie geen nummer om te bellen.
Gek word ik van hier waar ik hier leef.
omdat mijn vriend hmmm waar ik nu mee leef persee zijn zin wil hebben. Hij wil me eruit zetten , niet mee op vakantie hebben, want ik heb m wat van gezegd dat ik het niet eens ben 3 salades zo weggegooid. Terwijl jarenlang vlees wat overbleef zo op aanrecht bleef, zonder folie zonder in de koelkast.
Nu moet ik maar zelf naar kroatie te komen, en hij zou het zijn kinderen laten weten.
Verder heb ik niets meer, vader helaas al lang overleden, ben gescheiden, nee ik heb niet over zielig ik heb er veel voor gedaan dat ik hier nog ben op deze aardbol, ondanks zoveel verdriet.
Wat mij zoveel meer zeer doet is het het verleden, snap je, verlies van mijn vader, wat niet echt nodig was, mijn moeder depressief, ik scheiden door verlies van mijn zoontje, want ik kon het niet meer alleen er voor te staan. Daarna verder met mijn dochter, tijdje alleen met haar.
Ik heb haar nog steeds lief ondanks alles,
nu ga ik nog naar het graf van mijn zoontje, dacht hier bestaan op te bouwen, maar wordt hier dus niet serieus genomen.
Nou , zogenaamd luxe bestaan dus, maar niet echt, want hij wil me niet hebben naar kroatie omdat ik wat van de salades zei, hoe dom.
Hij zou deze week zijn kinderen inlichten, en ik mocht niet mee naar Kroatie, Dus zeg me maar hoe kom ik op goedkoopste manier in Istrie, kroatie. want ik heb het er voor over om daar mijn vakantie te vieren, en ook daar mijn vrienden weer te zien.
groet Took

hallo,

ik ben een meisje van 15 ik heb onlangs iets ergs mee gemaakt. ik had een vriend echt wel een lieve jongen (dacht ik) tot op een avond hij vroeg of ik mee wou gaan naar zijn kamer ik ben mee gegaan nou ja wa kon er gebeuren dacht ik maar het was niet zo slim van mij hij dwong me dingen te doen die ik nie wou daarna ben ik naar huis gegaan heb me op me kamer opgesloten en ben er niet meer af gegaan 3maand later ik had nog steeds mijn regels niet van mijn vriendin moest ik een zwangeschapstest af leggen ik was bang maar ik deed er dan toch een toen ik de uislag leesde zag ik dat het positief was storte heel mijn wereld in ik wou niemand meer om mee heen sloot me op en sneed mezelf toen ik 5maanden zwanger was ging ik weer naar die jongen en zij het tegen hem hij was de 2de die het wist hij zij dat hij het erg vond voor me maar dat ik het moest laten weg doen maar ik wou niet ik zij dat ik nie iets ga vermoorden dat in mij leeft hij zij dat hij het snapte hij vroeg om de dag erna af te spreken we spraken af en hij stond daar samen met drie vrienden op mij te wachten hij sloeg me op de grond en het laatst dat ik wist is dat ik in het ziekenhuis lag toen de dokter kwam zeggen dat ik mijn kindje ben verloren ik had niks meer toen ik terug thuis was besloot ik om er een eind aan te maken ik wou slaappillen nemen maar mijn moeder had mij betrapt
ik leef nu nog steeds en soms kom ik die jongen nog tegen en op dat moment heb ik zin om onder een auto te springen maar ik weet vroeg of laat komt het ervan en kan ik eindelijk weg van deze wereld maar nu nog wachten tot die dag

kwaren 2maand oud me ouders zien gescheiden me mama is name stiefpa gegaan (chris) ie haatte me, dus alsme mama gaan werken was sloeg die my constant ik heb overal littekens aan myn benen ik stond helemaal bond en blauw. myn mama kwam thuis en die zag da da ik aant bloede was enal en die vroeg wa er gebeurt is en ik zei datk was gevallen want ik mocht da nie zeggen ma myn mama wist wa er was want zeizelf wel ook geslagen. toen kregen ze een kind myn zus haar sloeg ie nie want twas zyn dochter. ik was niks voor hem. en rond me 6jaar me mama was weg niemand was thuis alleen ik en em en toen zei die vanuit de slaapkamer "sharen kom eki" en kgaan narem en ie lag naakt ie eme seksueel misbruikt. dan kwam me mama thuis kwas helemaal ant wenen en ze roeg wadatr was en ik zei niks omda ik het nie mocht zeggen tot op de dag van vandaag weet me mama het nog steeds nie endan at me mama beslist vome name papa te doen want ze wist alsk daar ging blyven dak dood zou gaan. ik had ook anorexia btw en ik lag int ziekenhuis daarvoor omdak zou eten ma ik verstopte da altyd ik was supermager. en dan zei ik op een dag rond me 8jaar dak niemeer name mama ging gan totdaze dervan ging scheiden keme mama e jaar niemeer gezien. dan isze dervan gescheiden en me mama et dust vriendjes gehad die aar allemaal kwetsten en ze zat constant te bleiten dus ik kostn da ook niemeer aan zien daarom ziek bang vome te binden enal en fuck ik iedere relatie up omdak bang ben da hetzelfde memy ga gebeuren. nu ize eindelyk gelukkig kzien ook heel me lager gepest geweest omdak lelyk was en er nooit bhy hoorde. iedereen vond my raar. myn papa was ondertussen al 11jaar by myn stiefma die e dochter had claudia, die zyn van de grote vakantie uit elkaar gegaan doordat myn papa plts beslist had naar thailand te verhuizen. ik ben daar mee opgegroeid dus vomy was da een supergrote shock. myn papa is naar thailand verhuisd 5maand geleden ik ga die een jaar enalf niemeer zien. myn papa zorgde ook nie voor my al die jaren haha. en dan hoorde ik vanaf november tot april in myn school "ei rosse drake" "drake alarm" besef je nu dak gin vrienden en, en dak weldegelyk lelyk zien haha. en ik sny mezelf ook al 6maand ofso me arm is fucked up en tga allemaal niemeer

Elke dag wil ik niet terug naar school. niet vanwege het leren maar vanwege mijn klas. Mijn vriendinnen laten me zo vaak stikken en geven vaak lullige opmerkingen, meestal hebben ze dat zelf niet eens door. Dat is het ergste! vandaag bij een taak die we moesten maken, een grote opdracht die we morgen in moet leveren. Ik vroeg of we nog een planning gingen maken (we maken het meestal 1 dag van tevoren) kijken ze me raar aan en zeggen ze: maar we deden het toch niet met jou?
terwijl we duidelijk hadden afgesproken dat we het met zn 3en gingen doen, ze hadden mijzelfs gevraagd. Ik mocht ook niet meer meedoen want ze waren al begonnen. Nu krijg ik een 1 morgen want ik kan het niet allemaal in mijn 1tje maken. En ik moet goede cijfers halen anders mag ik niet over. Ze lachen me ook uit omdat ik geen mascara op heb zoals de rest. Maar ik heb van mezelf al lange wimpers. Mijn moeder zegt dat ze jaloers op me zijn maar ik draag nu wel elke dag mascara. Vaak moet ga ik tijdens de les naar de wc omdat ik bang ben dat ik in de klas moet huilen. het houdt maar niet op, hun reacties. Ik ben te gevoelig. dat haat ik. Het begon toen mijn ouders gingen scheiden op mijn 9e. Toen ze nog bij elkaar woonden hadden ze heel vaak ruzie, ik moest altijd huilen. Mijn moeder was verliefd geworden op iemand anders 2 maanden later. Ze ging toen bij hem wonen. Hij woonde in Rotterdam en elke vrijdag zaterdag zondag en maandag was ik daar ook. Ik hoefde toen niet naar school. Ik wilde dat mijn moeders vriend mijn vader was. Bij mijn vader moest ik altijd huilen. Hij kwetste me heel vaak, ik deed niks goed en alles kraakte hij af. Hij huilde vanwege de scheiding, ik voelde me verantwoordelijk voor hem en trooste hem. Ik wil papa niet bozig hebben, het liefst loop ik dan nog steeds weg. De andere keren was hij weer heel lief. Hij sloeg heel snel om van humeur. Met mijn broer zat ik in de ruziemaak fase. Ik voelde me alleen. Op de basischool gebeurde precies hetzelfde als wat nu gebeurd. Ik heb nooit echte vriendinnen gehad die er voor me waren. ik was er wel voor hun. ik had meer vrienden, ik kan veel beter met jongens opschieten. maar toen was ik een slet omdat ik met veel jongens omging. terwijl ik alleen echte vrienden zocht, die er ook voor mij zouden zijn. Ik snijdde mezelf, elke dag moest ik van mezelf 1 kras zetten. meestal werden dat er meer. in de zomer had ik het altijd snikheet omdat ik geen shirt met korte mouwen aankon doen. dan zagen ze mijn littekens. Ik wilde dood dood dood dood dood! dat was mijn grootste wens. ik hoopte elke dag dat ik werd aangereden zodat ik niet mezelf van kant hoefte te maken. maar dat gebeurde niet. ik heb mezelf geprobeerd op te hangen. als 10 11 12 jarig meisje. Ik huilde mezelf in slaap. Ik kon er niet meer tegen. al dat geschreeuw door de telefoon tussen papa en mama. dat gepest door mijn 'vriendinnen'. die ruzies met mijn broer. niemand hield van me. ik was zielsalleen. ik had een snee op mijn nek van het touw. ik schaamde me. mijn vader kwam erachter en stuurde me naar een kindertherapeut. Ik haatte die vrouw en ging er al snel vanaf. Ze wilde de kinderbescherming er bij haalde omdat ze niet vond dat mijn vader niet normaal met mij om kan gaan. Maar ze heeft mijn vader alleen maar boos gezien terwijl ik er bij zat te huilen. Ik hou van mijn vader. Maar zijn driftbuien zijn te erg. Elke keer heb ik het gevoel dat hij me gaat slaan. Maar dat heeft hij nog nooit gedaan. Dat kan hij niet, hij houdt van me. ik ging naar een andere. zij heeft me zo goed geholpen!! het ging zo veel beter ! totdat ik naar de middelbare school ging. Alles begon weer opnieuw, ik wilde een nieuw begin maken. maar meisjes begonnen me te haten omdat ze vonden dat ik zo lief was voor aandacht. Maar dat ben ik van nature! altijd al geweest. Maar ik werd niet geaccepteerd, buitengesloten en verlaten. Ik wilde niet meer naar school en huilde elke keer. ik huilde waar niemand het zag, ze mochten niet denken dat ik een aansteller ben. want dat ben ikniet. ik durfde niks te zeggen, was bang dat ik iets verkeerd zij. Ik vond mezelf dik en wilde mezelf uithongeren. maar ik vond het te lekker om niet te eten. de jongen die ik leuk vond was verlliefd op het mooiste meisje van de klas. ik maakte geen kans. Ik vond hem hem het hele 1e jaar leuk. ik had het hem ook verteld. ik schaamde me. ik zit aan het eind van het 2e jaar. ik wil niet dood en snijd mezelf niet meer. dat is afgeleerd. af en toe komen de gevoelens weer naar boven maar ik doe het niet meer. in het begin van het 2e jaar ging het supergoed op school, maar op de helft begon het weer. Ik voel me ellending en weet niet wat ik moet doen. Ik wil gewoon verdwijnen, dat ik nooit had bestaan. maar niet dood. Ik heb een hele goede band met mijn broer nu. we hebben het heel gezellig en ik hou van hem. maar hij is niet de broer waar ik mijn gevoelens mee kan delen. Ik vind hem heel mooi maar toen mijn 'vriendinnen' een keer een foto van hem zagen lachte ze. wat een ugly joh! Ik was boos en ging naar de wc om te huilen. hoe durven ze zoiets over mijn broer te zeggen! hij is prachtig ik hou van hem, het meest! meer dan van papa met zijn driftbuien om van mama die zichzlef hartstikke grappig vind maar bloedirritant is. Als papa een driftbui is neemt hij me mee naar zolder, naar zijn kamer. waar ik mag blijven totdat papa weer normaal is. We praten er niet over, maar hij steunt me wel op zo'n moment. Ik heb dromen dat hij wordt vermoord. Daarom wilde ik op een gegeven moment ook neit meer dood. hoeveel pijn het voor anderen doet. voor mijn familie! op school boeit het ze toch geen ene flikker! mijn familie vind mij mooi. maar op school ben ik een kleintje. ik weet niet wat ik van mezelf moet denken. Ik ben in de war. help.

Ik hen meer dan 2 jaar last van een depressie. Ik zie het nut van het leven niet, heb nergens meer zin in, heb een hekel aan mezelf, heb vaak zomaar huilbuien en ja, ook zelfmoord gedachtes. Ik kom op sommige dagen thuis en denk dan: nu wil ik er een eind aan maken. Ik wil hier van af. Hoe kan dat?

ik wel er eind aan naken ik zoek alleen hoe ik heb het al geprobeert pillen geslikt naar mijn vriende hebben mijn gevonde
ik zoek nu naar snelle op lozing met druks of zo of naar het strand mijn late verzuipen er zijn mense van de baptisten in heemskerk porberen mijn ook te helpen
naar ik wel niet neer ik gaai er nee door
ik wel niet neer ik ben alleen geen fam
mijn moeder is drie jaar overleden
ik wel naar haar toe ik nis haar

Een witte pagina, een onbeschreven blad en al schrijvende weet ik dat het vol komt met gedachten, gevoelens die ik zo lang in mezelf heb gehouden.

Uit angst om wat een ander denken zou wanneer ze zouden lezen, horen wat ik werkelijk te zeggen had. Het contrast met mijn donkere gedachten en de veel te gemakkelijke glimlach. De leegte achter de talloze gecompliceerde discussies.

Ik ben moe om mezelf elke keer weer op te pakken. Ik voel me onbegrepen en zo ontzettend alleen. Een schreeuw om aandacht om daarna mezelf in elkaar te slaan met verwijten omdat ik het allemaal aan mijzelf te danken heb.

Het is moeilijk om toe te geven dat ik liever de gemakkelijke uitweg kies. De dood hoe definitief ook lijkt als een aantrekkelijke lokroep om niet langer meer te hoeven voelen.

Te voelen hoe ik tekort geschoten heb, is alsof je elke dag wakker wordt in een te kleine kamer. Geen plek waar je anderen binnen laat.

Natuurlijk vergeet ik mijn kinderen niet, zij zijn misschien nog wel de enige waarom ik in staat ben dit te schrijven. Hen verdriet doen na alles wat ze al hebben moeten doormaken, is niet wat ik wil.

Toch overvalt me de gedachte dat wat ik voor ze wil, ik nooit zal kunnen zijn.
Hoe ik me heb vastgeklampt om de perfecte dochter, echtgenote, moeder, vriendin, geliefde te zijn. Net zo vaak als dat ik gefaald heb als het niet meer is.

Ik zie nog de blik van mijn moeder toen ze zo lang op me heeft moeten wachten, terwijl ze in ademsnood was. De talloze verwijten van mijn ex omdat ik faalde in alles wat hij geloofde dat ik had moeten zijn. Mijn kinderen die alleen nog maar die mama herinneren die te moe is om het leven aan te gaan.

Ik wil het uitschreeuwen in hoop dat iemand me begrijpt en toch weet ik dat het ook is omdat ik bang ben dat als ze me werkelijk zien, ze me niet meer willen. Liever medelijden dan de vreselijke waarheid dat ik alleen maar een plaatje was uit een boek, een glimlach van iemand die verraadde.

Heeft iemand me echt gekend ? Heeft iemand mij echt ooit gevonden ? Heb ik mezelf verloren of heb ik simpel weg nooit echt bestaan ?

Voor mijn kindjes, vecht ik om mezelf te vinden, bang en vertwijfeld en in de wetenschap dat ooit ook jullie me de deur kunnen wijzen.

Mezelf aardig vinden of de moeite waard lijkt zo gemakkelijk gezegd. Het lijkt zo iets vanzelfsprekends en ik lijk het maar niet te vinden.


Teleurgesteld in mensen maar vooral in mijzelf, moet ik me wederom overgeven. Misschien deze keer ?