Levensverhalen (pagina 385)

we beginnen bij het begin ik ben gepest van mijn 5 tot 18 jaar ik had nooit vrienden. op de basisschool werd ik geslagen gepest op me gespuugd me kop ik de toiletpot gedouwd en de dingen die ik dan had werden me dan ook nog eens afgenomen , mijn ouders hebben een bedrijf en altijd druk dus nooit tijd voor mij dus ik kon met mijn verhaal nergens naar toe dus ging ik eten het resultaat dat ik 150 kilo woog , toen was ik 11 jaar oud en ging ik met me ouders naar een tantes feest waar mijn neef ook was ik speelde nog wel eens maar hij was stuk ouder dan mij hij was rond die tijd 18 en omdat ik zo kwetsbaar was en lekker makkelijk vind dit moeilijk om te zeggen :( maar ben ik sexueel misbruikt door hem :( ik heb hier altijd mee rond gelopen en niemand viel het op , ondertussen gingen me waar weer verder met het leven niet wetend wat ik hier mee aan moest nu was ik 13 en ging ik naar de middelbare school op deze school ging het ook niet goed werd ook gepest mijn gym kleding werd in de fik gestoken en werd geslagen ik werd een moeilijk iemand want ik prate nergens over zei leerkrachten toen kregen we nieuwe buren er was een buurjonge bij wij vielen allebei buiten de groepjes in ons dorp zo wij werden vrienden maar ook hij was ouder ik was 13 hij 20 toe waren mijn ouders op vakantie en hij paste op mij wat resulteerde hij ging aan me zitten en werd voor een 2de keer sexueel misbruikt :( toen klapte ik helemaal dicht toen was school kut mijn moeder was altijd weg en mijn vader mog mij niet toen werd ik boos en wou ik niet meer naar mijn familie van mijn vader waar dus die neef van is mijn vader snapte dit niet dus werd boos op mij sindsdien laggen wij elkaar niet goed ik werd kwaad als ik mee moest en sloot me zelf op mijn vader werd zo kwaad omdat ik zijn familie uitschoolt voor alles wat ik kon bedenken dat ik klappen kreeg en hij mij nek dicht kneep :( mijn moeder kon nog net optijd mijn vader van me aftrekken anders was ik er niet meer geweest toen liep ik met een sjaalrond om de blauwe plek te bedekken toen was ik 14 en kreeg ik erge longontstekingen aa griep mijn lichaam was te zwaar en kon zichzelf niet revalideren heb 6 maanden in het ziekenhuis gelegen en was soms kantje boord naar 6 maanden krabbelde ik weer op en rond mijn 15 was ik weer helemaal beter toen liep ik achter met school dus moest ik 2 jaar in 1 jaar doen anders bliiven zitten toen kwamen aan in het jaar dat ik examen moest doen iedereen zei dat ik moest blijven zitten zelf mijn vader en moeder hadden gesprekken met directeur dat ik een jaar bleef ik zei wil ik niet wil van die kutschool af dus zo gezegt zo gedaan ik presteerde om op elke vak een voldoende te halen en was geslaagd toen mocht ik naar mbo school nou ik zag er erg tegen op had alles mee gemaakt en w3as de draad kwijt onder tussen was ik zelf soms niet helemaal mezelf begon te zien dat ik andere dingen leuk vond dan waar andere jongens van hielden ik zat op voetbal en zwemmen was erg leuk maar had ook geen vriendjes en werd erbijna nooit in gezet maar was weg uit de andere situaties toen werd ik 16 ik ontwikkelde meer en begon dingen te voelen voor mensen maar ik voelde dingen voor mannen in plaats voor vrouwen ik ben homo kwam ik achter dit kan ik moeilijk vertellen thuis want mijn zus har vriend was homofoob en zei als ik er 1 zien sla ik hem harstikke dood dus ik wist neit hoe ik het moest vertellen ik heb dit tijdens mijn fitness school er met instructeur gepraat en heb dit mijn moeder huilend inde auto verteld zei vond het niet erg en was blij dat ik mezelf was toen moest ik het mijn pa vertellen ik weet het goed ik vertelde het hem en hijzegt wat hu hij heeft gehuild en snapte er niks van zijn enige zoon homo de vriend van me zus keek me raar aan en hij wist neit wat hij moest hij heeft 1 jaar niet met me gepraat toen werd ik er bij voetbal uitgeschopt want de ouders wouden geen kind die homo was bij hun kinderen onder de douche het zelfde gebeurde met zwemmen dus was weer geisoleerd onder tussen liep ik nog met dat sexueel misbruik en wist neit wat ik er mee moest ik kwam in 2 strijd en aan mezelf te twijfelen omdat ik homo ben als ik het niet had uit gelokt ik had gevraagt om therapie wat ik kreeg en intensief ook waar ik zeer blij mee was school en therapie waren het over eens robbert gaat voor school zo ik ging naar therapie en knapte op mijn vader trok bij en kon me weer accepteren zoals ik was we hadden nog vaak ruzie over zijn familie wat in breekende deuren en glazen aantoe ging , toen ging het op therapie veel beter en beter maar was midder op school mijn school kon het niet verkroppen en liet mij het jaar niet over gaan toen ging ik het volgende jaar weer proberren met zelfde verhaal op papier robbert gaat voor shool ik was toen 17 bijna 18 in dat jaar werd mij verteld dat ik niet meer welkom was op die school ik verloor mijn vrienden die ik had en was niet meer welkom als ik op school kwam werd ik de klas eruit gehaald en kreeg geen toetsen en papieren toen moest ik maar thuis blijven toen ging nog meer in therapie ik klapte dicht want dit was de zoveelde keer dat ik werd neer geslagen ik kon niet meer in de tussen tijd werd mijn hard verdiende vakantie door me neus geboord want ik had niet goed me best gedaan opschool dus parijs ging niet door mijn ouders hadden gehoord van therapeut dat ze mij maar stevig in de tang moesten houden want ik was onbestuurbaar dus mijn ouders verboden mijn alles namen mijn computer alles af toen kwamen mijn therapeuten tot de conclusie ik had add dus wat mijn ouders deden dat was juist fout je moest mijn aanmoedigen en helpen met belonen want dan deed ik beter me best mijn oudersw vertrouwde hun dus ging het weer wat beter toen heb ik geprobeert zelfmoord te plegen want ik trok het niet meer mijn moeder ontdekte mijn zelfmoord brief en zo werd mij zelfmoord verijdeld ondertussen moest ik nu vol in therapie want ik mocht geen zelfmoord plegen maar ja school ging door en had er school genoeg van en schakelde de laatste maand de leerplicht ambtenaar in terwijl ik niet op school mocht komen van school de ambtenaar veegte het excuus van therapie van de tafel en zei jij moest gewoon naar school wat resulteerde ik kreeg een briefthuis waar in stond dat ik naar de rechtbank moest ik moest daar heen en kreeg de keus taakstraf of 6 maanden reclasering ik denk ik neem de reclasering maar want dan krijg ik geen strafblad ik was het er niet mee eens maar het moest anderss kreeg ik taakstraf en als ik dat weigerde kreeg ik geld boeten en misschien cel :( toen kreeg ik iemand die mij op het 'rechte pad moest brengen ' nou ik legde alles uit en ze stond aan mijn kant zei tekende 6 maanden en hoefde niet meer naar school moest therapie doen daar heb ik dan 1,5 geleden mijn verhaal verteld waar ik mee liep mijn vader braken zei nu snap ik waarom je zo boos was op de familie mensen wisten geen raad wat nu verder want school was weg gevallen en iik vertrouwde niemand meer toen ging het weer beter therapie ging langzaam aan weg en nu voelde ik me beter 1 jaar geleden ben ik op mezelf gaan wonen in groningen wat therapie afrade maar ik trok het thuis niet meer zo ik ben verhuisd wat zeer goed ging ik viel 25 kilo af weegde 125 kilo kreeg vrienden en een baan verdiende mijn eigen geld en kon mezelf voor zien maar het werk wat ik deed was er leuk maar de hoofd manager vreesde voor haar baan want ik was te goed dus ik werd er uit gewerkt wat resulteerde ik versus haar waar nog net geen advocaat aan te pas kwam maar ik had contract dus ik kon niet weg ik wed op non actief gesteld en zei ook conclusie mijn contract werd ontbonden en moest vertekken en tevens zei ook toen zat ik weer thuis en was het kerst had niemand iedereen was bij iedereen maar ik was alleen toen naar nieuwjaar gin het weer beter toen kreeg ik en nieuwe baan en daar waren ze zeerblij met mij nu ben ik weer ondertussen was ik wel weer 10 kilo aangekomen en zeer moei en futloos nu2,5 week geleden werd mijn een papier door me werk onder me gedrukt waar in stond wegens reorganisatie is er voor jou geen plek dus ben ik nu weer mijn baan kwijt nu zit ik thuis zonder baan en kan geen ww krijgen :( wou weer studeren maar daar heb ik geen geld voor nu is mijn geld op en ik soliciteer als een malle maar het lukt me niet werd telkens afgewezen nu is het limiet bereikt en kan nog 1 maand huur betalen ik ben nu de zoveelste keer alles kwijt en de maatschappij heeft mij zo geschaad dat ik na dit alles niet meer kan blijven staan met mijn rug recht ik vraagmij nu af wat heeft het voor zin de familie keert me tegen mij en scheld me uit me vader kan me niet uitstaan en verteld me dat hij wou dat hij mij nooit had gehad en dat hij iemand als me nichtje had gehad :'( omdat ik niks kan en homo ben alleen maar problemen hij wil me nu niks meer leren en veracht mij mijn moeder is druk met werk en heeft geen aandacht voor mij nu is mijn andere familie die zwaar gelovig is zegt me dat ik naar de hel ga omdat ik homo ben en word me gewoon te vaak gezegt dat zxe niet wouden dat ik leefde ;'( nu is de maat vol en hou ik het niet meer ik ben levensmoe en mijn lichaamtrekt het niet meer mijn lever begint er mee te kappen en heb misschien suikerziekte tevens word ik door de homo uitgeschreeuwt als een dik varken en dat ik maar naar de gay ontmoetings plaats moet want ik mag bij hun club niet meer naar binnen mensen ik ben geisoleerd mijn slaan me neer ik sta op keer op keer op keer nu wil ik niet meer als ik hier toch neit welkom ben laat me dan gewoon gaan 1 bullit right between the eyes ik heb altijd dit mezelf voor gehouden life isn,t about waiting for the storm to pass ... it is about how to dance in the rain , maar dit kan me nu niet meer baten ik ben moe moe moe ik weet dat ik toch geen zelfmoord kan plegen maar ik trek dit niet meer ik wens de rest allemaal geluk in het leven en hoop dat de andere mensen een beter leven hebben en mensen vinden waar ze van houden en die ook van hun houden ik geef de moed op qarlos

(kan natuurlijk niet alles uitdiepen hier.. maar heb mijn best gedaan. Ben niet zon schrijver..)

1980.. Mijn ouders samen aan het carnavallen en met hun dronken kop.. mij gemaakt.. een ongeluk dus.. ik stond totaal nog niet op de planning.. er was immers geen geld want mijn ouders zijn ook maar snel getrouwd en samen gaan wonen, omdat mijn moeder thuis werd mishandeld en gebruikt door haar vader.. mijn opa dus.

In 1981 ben ik geboren.
Mijn ouders zeggen altijd dat ze blij met mij waren toen ik geboren werd.. maar dat het eigenlijk niet uitkwam vanwege de hele situatie. niet geplanned maar wel gewenst. Het schijnt dat toen ik begon met lopen ik altijd de bloempotten kapot gooide en het mijn moeder niet gemakkelijk maakte, wat er toe leidde dat ze er zo gek van werd (mede door haar eigen achtergrond thuis) dat ze naar de huisarts ging en mij op zijn bureau zette en zei "hier ik hoef hem niet meer.." Ze heeft toen hulp gekregen van het Riagg. (niet dat het hielp..)
Toen ik eenmaal de leeftijd had dat ik naar school mocht dachten ze dat het wel beter zou gaan. Kleuter klassen doorlopen ook regelmatig problemen gehad op school (zelf weet ik daar gelukkig niks meer van)
Eenmaal beland op de basisschool toen begonnen voormij zelf de problemen. Ik werd gepest met van alles en nog wa.. Mijn ouders gepraat met het hoofd van de school.. Maar geen resultaat. Toen ben ik daar van school gegaan en naar een andere school gegaan, hopende dat het beter zou gaan..
Helaas op die school ging het gewoon verder.. gepest in de klas als de juf niet keek kreeg ik weer een snotje naar mn hoofd geschoten of als ik zat te wiebelen op mn stoel dat ze dan mij achteruit trokken zodat ik achterover op de grond viel.. ik kreeg dan weer op mn donder omdat ik op 2 poten zat.. en moest op 4 poten staan die stoel.
Na school kwam ik wel eens zon pester tegen en die begon ook op straat mij te pesten..als ik aan het voetballen was stoken ze mijn bal lek.. moest ik thuis weer liegen dat ik mijn bal ik de struiken had geschoten en dat er doorns in de bal kwamen, en dus de bal weer lek was (liegen omdat ik te trots was opmezelf om toe tegeven dat ik gepest werd) Tot ik het zo zat was dat ik de ergste pestkop uit de klas na schooltijd zo erg inelkaar sloeg dat ie geen lucht meer kreeg.. Ik voelde me hierbij echt super goed.. Was het pesten dan nu eindelijk afgelopen..?
Helaas..! Het werd alleen maar erger, na school was ik degene die dagelijks achterna gezeten werd.. en geschopt en geslagen.. Elke dag opnieuw moest ik na school maken dat ik wegkwam.. altijd als eerste de deur uit.. Moest altijd erg ver omlopen.. De hele andere kant op dan mijn huis was.. om die pestkoppen voor te zijn(te ontlopen).
(heb het een beetje ingekort.. anders ben ik volgende week nog niet klaar)
Toen werd het eindelijk tijd voor de hogere school.. cito slecht gemaakt.. dus voor mij zat er alleen het VMBO in. (concentreren kon ik niet, de reden lijkt me duidelijk..)
Eenmaal aangekomen op het VMBO begon alle ellende opnieuw.. Natuurlijk een paar pestkoppen gingen naar die zelfde school, moet wel zeggen dat ik van die jongens eigenlijk niet erg veel last meer had.. Maar op een of andere manier namen andere het daar over.. Werd dagelijks uitgescholden voor homo..(wat ik niet ben) voor elke les begon moesten we wachten tot we het lokaal in mochten.. Dat was voor mij echt een HEL. na elke 50 min les.. weer wachten op de gang.. weer slaag krijgen weer mijn boekentas door de hele gang gesmeten of van de bovenste etage naar beneden gegooid. Er werd gespuugt.. gewoon weg helemaal gekleineerd.. Waarom? totaal geen idee waarom.. En het ergste was.. dat de gene waar ik dan nog een beetje mee optrok mee gingen doen.. die wilde er ook bij horen.. Na school moest ik ook altijd maken datk snel wegkwam, gelukkig niet dagelijks meer.. soms lieten ze me met rust na school.. maar helaas niet altijd.
Op school presteerde ik dus erg slecht, Had nooit geen zin om naar school te gaan. Tot het moment kwam dat er school kamp was.. Ik kon niet mee die week want lag ziek op bed.
Toen ik weer beter was en dus iedereen weer terug kwam van kamp.. kwam er een "vriend" (zover je het achteraf vriend kan noemen) mij ophalen na school om wat leuks tegaan doen (meestal was dit voetballen) Maar die dag had hij andere plannen.. Hij was begonnen met roken.. Op kamp had ie met andere jongens voor het eerst gerookt en ook wiet gerookt. Dus kwam ie met een buil shag en wat wiet mij ophalen om samen dat te gaan oproken, Nou ik wist eigenlijk helemaal niet wat het was.. Voor mij was dit echt nieuw..Maar ik wilde er ook graag bijhoren dus deed ik wel mee, Achteraf was het zo goed bevallen dat gevoel wilde ik altijd wel blijven houden..
Toen begon dus de volgende ellende.. Ik begon met het roken van wiet op dagelijkse basis. Voor school, onder school op het schoolplein, na school, en s`avonds... Ipv. voetballen was ik aan het blowen gegaan, Ging met een grote groep om bij een kerk plein bij ons in de buurt om te blowen. Het was immers een medicijn tegen alles! het pesten bleef wel doorgaan opschool maar het deed me niet zo heel erg veel meer.. ik was immers de hele dag stoned.. kwam stoned op school aan en ging stoned naar huis.. miste een hoop les uren..want blowen ging voor.. ik bleef gewoon weg van de lessen waar het pesten het ergst was (waar de leraren slecht overzicht hadden op de klas) Dit alles ging zover dat ik bleef zitten in de 3e klas. en kort daarna van school gestuurd werd.. en tevens ook uithuis geplaatst werd door jeugdzorg, Want thuis luisterde ik ook totaal niet meer.. deed gewoon waar ik zelf zin in had.. en dat was dus blowen.
3 weken crisis opvang in Den Bosch.. toen weer even naar huis.. En toen weer uithuis geplaatst maar nu bedoeld voorgoed.. Ik moest naar eindhoven.. daar zat ik tussen de volwassen mensen die hun huis waren kwijtgeraakt of die asielzoeker waren vanwege oorlog in hun land, en ook een paar jongere met hun eigen problemen zoals mishandeld thuis etcetc. Vanaf daar begon het eigenlijk verder mis te gaan, ik ging stelen uit winkels en dan de producten terug brengen zonder bon om zo aan geld te komen, Dit had ik immers geleerd van een volwassen man die ook in dat opvang zat. Enfin.. 2 weken gingen om en ik moest weg uit die opvang.. Ik werd door mijn voogd ( die had ik gekregen toen ik uit huis geplaatst werd) naar een O&O gebracht (Opname en Orientatie groep) om er achter te komen wat voor mij goed zou zijn.
Zou het een internaat worden of iets anders.. Ik zou daar 6 weken moeten zitten en dan zouden ze daar een beluit maken over wat het ging worden.. In die weken mocht je ook niet weg.. heel af en toe mocht je eens onder begeleiding mee naar de winkel om boodschappen te doen.. Hier kon ik dus absoluut niet tegen.. opgesloten zitten.. Dus ik besloot om wegtelopen samen met een Marrokaanse jongen die daar ook zat.
Toen we eenmaal weggelopen waren.. kwamen er weer problemen.. We hadden geen geld.. en aangezien ik best beinvloedbaar was.. en na het overhalen van die jongen..Heb ik een tasje geroofd van een vrouw. 117 gulden was de buit.. naar de snackbar gegaan en naar de coffeeshop.. joint gerookt en toch maar terug gegaan naar de opvang.. daar begonnen ze met vragen.. hoe komen jullie aan geld..? Ik kon liegen als de beste.. en zei niks.. die Marrokaanse jongen kon znmond niet houden en vertelde wat er gebeurd was.. zelf had ie niet in de gaten dat hij wel de oorzaak was van het stelen.. en dus de politie kwam erbij en we werden beide opgesloten.. 10 dagen in eindhoven in de cel gezeten te hebben op het politie bureau brachten ze me naar een jeugd gevangenis in Breda.. daar 1 dag te hebben gezeten had mijn Voogd het voor elkaar gekregen om mij naar een Crisis opvang te laten gaan in Deurne op het terrein van een Vak Internaat.
Ik kreeg voorwaardelijk ( ik was toen nog maar 16 jaar) daar de tijd te hebben uitgezeten (nog steeds stiekem aan het blowen dagelijks) Werd ik overgeplaatst naar een internaat in Stevensbeek.. in de weekenden mocht ik naar huis,en ging ik naar die groep toe om te blowen.. daar een meisje leren kennen die ik wel leuk vond en zij mij ook blijkbaar want ik mocht haar naar huis brengen en we hadden gezoend!.. helaas de week erop kwam ik daar weer en werd ik uitgemaakt voor verkrachter.. t schijnt dat da meisje gezegd had tegen de rest dat ik haar verkracht had.. wat immers helemaal niet waar was.. we hadden egzoend en alles op vrijwillige basis! Dus toen kon ik ookal niet meer bij die groep terecht want die zaten me ook achterna. Toen had ik in mijn geboorteplaats niemand meer.. (onterecht)
Maar goed daar 6 maanden gezeten en toen mocht ik eindelijk naar een soort kamer training, Vanuit die kamer training die Deurne was, kon ik terug naar school.. Het werd dat Vak Internaat waar ik ook op de Crisis opvang gezeten had.. Toch mijn diploma gehaald op mijn 18e. Vanuit de kamer training kon ik doorstromen naar meer zelfstandig wonen via een stichting. Daar 2 jaar gezeten te hebben,hadden voor mij een huisje geregeld in Deurne, een appartementje.
Inmiddels had ik een vriendin gekregen en een goede vriend waar ik dus dagelijks op optrok. Die goede vriend had ik leren kennen op dat Vak internaat waar ik op school zat. dat ging zo 2 jaar goed, tot het moment dat die vriend alleen maar aan geld kon denken.. en begon te stelen.. zo erg dat ie gewapende overvallen ging plegen en zo 5 jaar cel kreeg.. Toen viel voor mij alles uiteen.. De relatie tussen mij enmijn vriendin ging slechter.. ik kocht een computer op afbetaling.. en werd zon beetje afhankelijk van die computer en van het blowen.. ik vond daarin mijn rust.. de relatie ging uiteindelijk stuk.. en daar zat ik, Helemaal alleen in dat dorp.. geen vrienden geen vriendin meer.. Vanaf dat moment kwam ik bijna niet meer buiten.. Zat alleen nog maar spelletjes te spelen op de computer.. Ik kreeg schulden, want het blowen kosten zoveel dat ik mijn rekeningen niet meer kon betalen.
Toen kwamen mijn ouders in actie.. Ik mocht terug naar huis.. het was immers de enige oplossing.. ik kon gaan werken en mn schulden afbetalen.. Dit had ik gedaan.. en nadat ik mijn schulden netjes had afbetaald leerde ik een meisje kennen via internet.. ze kwam vlak uit de buurt.. en dus spraken we af.. Samen met vriendinnen van haar gingen we bowlen.. Ik helemaal verliefd.. alleen er was 1 probleem.. ze was zwanger.. 3 maanden.. Ze was zwanger van iemand die ze had leren kennen toen ze bij een vriendin tijdelijk in Belgie verbleef.. een 40 jarige onbekende..
Maar goed ik was Zo verliefd dat ik dat voor lief nam.. de biologische vader was immers niet meer in beeld. Enfin.. Ze kwam bij mijn ouders ook inwonen dit ging in het begin allemaal goed.. tot we gingen verhuizen.. mijn ouders vertrokken naar de geboorteplaats van mijn vader.. en dus moesten wij mee. aangezien we beide uit een stad komen en we dus naar een dorp gingen verhuizen, viel dit voor mij niet erg mee.. in de tussentijd werd mijn moeder ook nog eens opgenomen in een rusthuis want die kon de drukte niet meer aan.. De kleine werd geboren en kort daarna zijn we op ons zelf gaan wonen.. ondanks dat het niet helemaal super ging tussen mijn vriendin en mij.. achteraf bleek dat mijn inmiddels Ex vriendin aan borderline leed.. en dit voor inmens veel problemen zorgde in de relatie..
na 2 jaar te hebben volgehouden is mijn ex naar haar moeder gegaan en bleef ik weer alleen achter.. achter in een huis dat veel te groot was voor mij alleen en waar eigenlijk alles nog aan moest gebeuren.. we waren er immers ingekomen zonder geld..
(ik mis de kleine heel erg, was immers 2 jaar papa)
Dit heb ik nog 2 jaar kunnen volhouden tot ik weer met wat schulden kwam te zitten.. het dagelijkse blowen ging immers gewoon door al die jaren. Weer terug naar huis gegaan.. waar ik dus nu nog zit.. Zonder vrienden, met alleen mijn ouders om me heen.. Ik weet het gewoon niet meer.. Op dit moment zie ik geen uitweg, ben mn werk kwijtgeraakt en kan niks vinden.. heb nooit mijn rijbewijs gehaald, dus zit nu zon beetje opgesloten in een dorp waar ik helemaal niet wil zijn en waar ik niemand ken. er is geen werk.. en zie gewoon weg geen uitweg.. durf ook mijn rijbewijs niet te halen.. heb angst om zelf te rijden..
Ik weet het gewoon niet meer.. ik heb mijn leven gewoon verpest.. ben nu inmiddels 30 en heb nog niks bereikt.. als ik dan kijk op facebook bij mijn klasgenootjes van vroeger (en de pestkoppen) iedereen is goed terecht gekomen behalve ik..
Zelfmoord is eigenlijk geen oplossing.. maar wat dan wel?? ik leef voor.. wat?
T.

op school kreeg ik vanaf groep een alltijd
op me kop tot groep7 waar ik nu in zit alltijd op mij doe ik een keer wat goed word er niks over gezegd ik werd vaak
bij mijn keel gepakt door mijn juf ik zij
tegen de juf kindermishanderlaar
ik heb het tegen me ouders verteld maar die geloofde het niet van af toen dacht ik bij me zelf wat doe ik hier nog ijgenlij ik heb toch geen leven toen wou ik zelfmoordplegen want ik word vaak geplaagt me adhd

Ik snap werkelijk waar niet wat mensen zo leuk vinden aan het leven!
Het is voor mij een echte ramp om mezelf elke dag maar weer bij elkaar te moeten rapen. Vanaf mijn 12e loop ik al van de ene psychiatrische instelling naar de ander en heb ik geen stabiel en mooi leven gehad. Elke instelling deed ook weer een onderzoek naar wat ik zou kunnen hebben en ik kan je wel vertellen dat ik in mijn leven al heel wat naamkaartjes heb gehad. Op dit moment ben ik ook opgenomen bij Eleos, en dat zou een Christelijke instelling moeten zijn, maar ik wordt wel keihard uitgemaakt voor slet, alleen omdat ik beter met mannen overweg kan dan met vrouwen. Verder doe ik niks en zit er ook niks achter. Bij het UMC in Utrecht is mijn opleiding naar de klote gegaan. Ze wilde me alleen verder helpen als ik een niveau omlaag ging anders kon ik het lekker uitzoeken! Kortom de geestelijke gezondheidzorg in Nederland is in een woord KUT! En nu trek ik het niet meer! Wie kan het ook wat schelen?! Mijn ouders komen me niet dagelijks opzoeken en ik mag niet zeiken, want ik ben niet de enige op de wereld word me gezegd. Als ze me straks vinden hebben ze daar wel spijt van! Vanmorgen lag ik te lang in bed, en is dat nu zo gek als elke dag een strijd van overleven is? Ik kan niet meer, 6 jaar heb ik het volgehouden, maar nu is mijn energie over! Alles moet je in dit leven alleen doen en ik kan niet meer!

Zinloos, dat is het leven. We worden geboren om te sterven. We willen dood, maar worden iedere ochtend weer levend wakker. Weer een zinloze dag, dichter naar het einde toe. Zinloze tijdvulling. We krijgen geen kansen om te leven. Iedere dag gaan we weer een beetje meer dood. Weer een streepje op de muur, weer een dag om. En daar kan ik mee leven. Alleen, die tijd tussen geboren worden en sterven, die duurt me veel te lang. Nu al ben ik klaar met mijn leven. Ik hoef niks meer, wil niks meer, ik wil niet meer lijden, wil niet meer huilen, wil de diepe pijn niet meer voelen. Leven, heet de pijn. Leven, een cadeau? Nee, een last die we ons hele leven moeten dragen. Het is goed zo, voor mij. Ik ben er klaar mee, wil niet meer, kan niet meer, wil niet meer moeten. Moeten leven: wat een lijdensweg. Maar ik kan er geen eind aan maken. Ik mag het niet. De kinderen kan ik het niet aandoen. En daarom moet ik verder lijden. Voor de kinderen. Waarom heb ik hun gegeven wat ik zelf niet wil hebben: het leven??!!

ik zit al 2 jaar met de gedachten om er een einde aan te maken ik dacht dat niemand om me gaf alles wat ik hoorde alles wat ik las was irritant en zat me in de weg op school werden me cijfers slechter en moest lager op zoeken toen ik 10 was ging alles nog perfect ik was Nederlands kampioen turnen en was heel gelukkig maar ik brak me arm en moest stoppen niet lang daarna zijn we verhuist naar een dorpje waar ik samen met me broer de enige getinte waren wat slecht afliep want ik werd daar veel gepest na een half jaar zijn we weer verhuist want het ging uit tussen me moeder en die vriend. ongeveer 2 maanden erna is me moeder in elkaar geslagen door de zoon van een goede kennis ik stond ernaast maar kon niks doen ik moest weg rennen! niet veel langer daarna kreeg ik te horen dat me moeder baarmoederhalskanker had en ook dat deed me veel pijn vanaf dit moment werden me cijfers slechter en slechter ik had geen zin om te leren ik kon me niet concentreren ik ging me afscheiden van de rest. maar na een paar maanden ben ik me gaan gedragen zoals iedereen ik was altijd vrolijk maar als ik thuis kwam storten ik in tranen uit! vaak was er dan ook nog eens niemand thuis en ging de gedachten vaak door me hoofd om zelfmoord te plegen. ik ging over nar 3 mavo waar ik een vriendin kreeg het ging hartstikke goed maar door me eigen fout moesten we het uitmaken ik was dolgelukkig maar het ging niet! toen begon ik te denken dat het aan me uiterlijk lag. en na een tijdje kon je duidelijk merken dat ik anorexia had niemand wist het echt tot een tijdje terug. mensen kwamen er achter en ik begon me zelf te snijden. als ik terug kijk op me leven wat er in 5 jaar aan shit is gebeurd zie ik niet veel goeds in me komende 50 jaar en wil ik niet meer!

Hallo,

Ik ben op vroegere leefdtijd misbruikt.
Ik was toen 12 jaar, tot mijn 18de zijn zo een dingen ieder jaar wel weer gebeurd.
Tevens heb ik 8 jaar in therapie gezeten. En heb ik antidepresiva geslikt.
Nu ben ik ervan af, maar er komen nu steeds meer problemen bij.
Ik sta voor iedereen klaar voor mijn schoonmoeder die dikke problemen thuis heeft. Zodat mijn man en ik alleen maar met haar bezig zijn, en we wonen nog niet eens samen omdat we het met het geld niet redden.
Ik heb een schoonzus die haar ongeboren kind laat weg halen.
Maar ik kan er gewoon niet meer tegen door die spanningen bij mijn schoonmoeder en haar vriend, krijgen mijn man en ik elk weekend ruzie.

Ik word gek, en als dit niet snel voorbij is weet ik niet of nog wel wil leven.
ik ben moe en futloos.

En ik heb het helemaal gehad met alles.

En er is niemand die eens vraagt hoe het met mij gaat.

ik wil niet meer.

Haay ik ben een meisje van 19 jaar. En zolang ik me kan herrineren leef ik in ellende altijd als ik denk dat het goed gaat gebeurd er weer iets naars. Inmiddels heb ik geen huis geen school en geen werk ik zou me geen rede kunnen bedenken om op deze planeet te blijven egt niet want er gebeurd niks positiefs en ik lijk steeds dieper en dieper weg te zakken.

ooit begonnen op de basisschool met pesterijen die elk jaar terug kwamen tot groep 8, waarna ik hoopte op de middelbare school te kunnen beginnen met een nieuwe start... tervergeefs daar precies het zelfde verhaal, toen kwam de puberteit waarin ik niet te genieten was, dankzij mij ''coming-out'' als homosexueel is mijn puberteit ver weg gevallen maar toch nog te vaak worden gekwetst, vertrouwen in mensen dat weg is gevallen naar meerdere dingen die mij diep gekwetst hebben, geen plekje hebben waar ik me veilig voel, altijd bang zijn dat er ooit nog iets zal komen waardoor mensen mijn wéér de grond in zullen trappen. zien hoe andere gekwetst worden is een kweling, geen controle hebben over dat soort dingen is pijnlijk, geen mensen kunnen helpen omdat je bang bent er zelf in mee getrokken te worden, je zelf voelen als een complete niets nut, denken dat de kwelling te veel word dat je er in mee word gesleurd. Het pijnlijkst als je voor je gevoel niet geliefd bent bij de mensen die je hebt. Geen veilig gevoel hebben als je thuis zit. was er maar 1 manier om van al deze problemen af te zijn... Nou ja die is er...

mijn vrouw en ik zijn aan het scheiden.ik kan het maar moeilijk verdragen.want de meeste fouten zijn van mij.ik hou nog zielsveel van haar.we hebben een jaar en een half een mooie flinke zoon gekregen.ik hou van die jongen maar wat is hij met een vader die een mislukkeling is.ik heb al heel mijn leven niets anders gedaan dan fouten gemaakt.1ding niet en dat was onze trouw.maar nu loopt het op de klippen.ik heb al geen zin meer in raad en steun van vrienden en familie
het enigste is nog wat ik heb is mijn zoontje hopelijk krijgt hij mij er bovenop.
ik zou alles doen om mijn vrouw te houden maar ze zie me niet meer graag.ik moet erover maar het is verdomd moeilijk .de laatste tijd ga ik veel gaan nadenken op een zitbankje langst het water het doet me wel deugt.maar als je je ogen dicht doet hoor je de vogels fluiten voel je de wind tegen je aan.ik zou hier boven willen zijn daar waar het rustig is.waar er geen zorgen en geen verdriet is.ik weet dat ik zelfmoord pleeg dat ik mijn kind en mijn(vrouw)veel verdriet aan doe en dat ik ze achterlaat met heel veel vragen en schuldgevoel. ik begrijp niet waarom mij dat moet overkomen er zijn zoveel mensen op de wereld.ik droomde van een gelukkig gezin en niet van een scheiding, waarvan ik de helft van zijn leven maar kan bijzijn.ik wil er gewoon altijd zijn voor mijn jongen.van zijn moeder kan ik hem ook niet afnemen want het is een super mama.en ik vindt het jammer dat ik ze heb verwaarloosd daarom is het mss beter dat ik eens goed nadenk over "wat geeft het leven nog zin"ik kan het niet verdragen om mijn zoon een week te missen.
hopelijk komt alles in orde met mij