Ik stotter al mijn hele leven eigenlijk , maar had hier zelf nooit problemen mee en dat is mede te doordat ik er nooit mee gepest ben en me daarom nooit schaamde. Vanaf mijn 14e begon ik er over heen te groeien tot een punt waar ik er uitsluitend merkte als ik zenuwachtig of moe was.
Eigenlijk had ik tot een halfjaar geleden niks te klagen : ik had een leuke hechte vriende groep, m'n opleiding deed ik op me sloffen en ik had het meisje van m'n dromen. Totdat deze het uitmaakte en me compleet haar leven zette, gewoon liefdesverdriet dus? Bleef het daar maar bij, na 2 maanden alles geprobeerd te hebben om het te herstellen nam ik de beslissing me niet verder in de put te laten zakken en weer verder gaan met leven..
In die tijd was het stotteren al behoorlijk verergerd doordat mijn zelfvertrouwen wat was ingekakt. Bij vrienden en famillie ging het tot die tijd nog prima , maar toen ik in maart een stageweek had gong het mis. Doordat ik een week fulltime met vreemden was en allerlei open vragen kreeg in ietwat slecht getimede week sloeg het om. Plotseling Begon ik ik hevig te stotteren wat leidde tot frustratie schaamte etc. En als ik Dan zoiets zei van : excuses voor het sotteren zit de laatste tijd niet meer zo lekker in mijn vel kreeg ik reacties als : ach zo ben je nou eenmaal. Ik dacht zo ben ik niet en zo wil ik niet zijn . En op het moment dat je het wil voorkomen wordt het juist bizar erg. Door dez week met veelteveel tijd om na te denken en te weinig afleiding bleef ik hieron hangen en lukte het bij familie en vrienden niet meer om normaal te praten.
What's the big deal? Je hebt mensen die om je geven en je bent nogsteeda hetzelfde tog? Niet in mijn geval , na een depressieve periode van 2 weken waarin zo veel mogelijk gesprekken ontweek en in de les maar een beetje voor me uit zat te staren kregen de leraren de indruk dat ik zwaar aan de drugs zat. Op een ochtend werd ik hiervoor op het matje geroepen bij de adjunct die mij vertelde dat de andere leraren dit vermoeden hadden, omdat ik sachrijnig was , hele lessen niks zei ( wat normaal eerder het tegenovergestelde is )
En er nogal duf uitzag , ik werd onderworpen aan een compleet kruisverhoor en ik probeerde er mezelf met korte antwoorden uit te redden maar dit lukte niet en hij gaf me niet de tijd om het uit te leggen zodat ik uiteindelijk maar ja zei om
Er vanaf te zijn, sindsdien heb ik het gevoel dat iedereen over
Me heen loopt, me niet serieus neemt en eigenlijk scheit aan me heeft want ja, als je niks zegt dan tel je niet mee.. M'n opleiding is intussen gestrand,
Mn vrienden hebben me min of meer in de steek gelaten omdat ik nooit meer meeging in het weekend ( puur uit spraakangst ) en nieuwe contacten maken gaat niet.. Bij elke grap due gemaakt word denk ik : oh die zou ik ook willen maken maarja dat gaat niet.
Mijn droom opleding : psycholoog is niet haalbaar want als je zenuwachtog bent om hallo te zeggen tegen een bekende hoe moet je dan andere helpen, mijn leven is binnen een paar maanden volledig ingestord en ol heb geen flauw idee hoe ik het herbouw..
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.