Levensverhalen (pagina 362)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

God

ik heb net de verhalen van een aantal van jullie gelezen. ik vind het heel erg voor jullie dat het zo moeilijk is in dit leven. ik vroeg me af of jullie ook in God geloven. Hij ziet jullie pijn en verdriet en houdt zielsveel van jullie. ik hoop dat jullie je hart aan Hem zullen geven. je bent nooit alleen. Hij is er voor je.
Datum:
30-09-2012
Naam:
martje
Leeftijd:
38
Provincie:
Friesland

mijn vriendin

Ik heb sinds kort een meisje leren kennen, maar ze wil niet verder met me gaan omdat ze over een half jaar naar Rotterdam gaat om daar te wonen.. ik ben bang dat ze het gewoon als excuus gebruikt.. ik heb alles voor haar over.. ik heb er geen zin in, ik heb al veel kutrelaties met exen achter de rug. ik dacht dat zij anders was en ook echt voor mij wilde gaan.. maar helaas :'(

Het grootste gedeelte van mijn vrienden is er vandoor gegaan zonder reden.. ik heb gewoon nergens meer zin in..
Datum:
30-09-2012
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Zeeland

is er nog hoop?

ik leef nu al langer dan een jaar met boulimia en mijn ouders en familie weet hier niets van. het is al bijna 3 maanden geleden dat ik echt blij ben geweest. de jongen waarop ik verliefd ben is verliefd op iemand anders. en ik ik moet mijn ouders nog vertellen dat ik straf heb op school omdat ik drank had meegenomen. ma mijn ouders worden voor het minste kwaad en ik weet niet of ik ze nog kan aankijken als ze dit te weten komen.
dus heb ik gisteren nacht zelfmoord willen plegen ik heb voor de vriendinnen die het meest om mij geven spullen klaargerecht die ze van mij krijgen zo als mijn fototoestel, mijn parfum, mijn lievelings boek, een kleedje ...
maar toen ik gisteren alle pillen wou inslikken kon ik het niet want ik dacht kijk hoe een lieve vriendinnen ik heb samen geraak ik hier toch door of niet is er nog hoop of niet? zal ik nog gelukkig worden?
Datum:
30-09-2012
Naam:
delfine
Leeftijd:
15
Provincie:
België

kut leven

Al me hele leven heb ik het idee dat me vader me niet mag vooral nu ik midden in de puberteit zit ik hoef maar iets niet goed te doen in me vaders ogen en ik krijg al een klap. Al vanaf het moment dat ik te horen kreeg dat ik ADHD had werd ik gepest uitgedaagt etc mijn leven was toen een grote hel ik dacht als ik naar de middelbaren school ging dat het dan wel zou ophouden maar blijkbaar niet het werd alleen maar erger en erger ik kreeg alleen maar te horen lelijk kanker kind dat je bent ga toch dood niemand zal je missen en een jaar geleden dacht ik mijn leven weer op de rails te hebben en een maand daarna begon t helemaal vanaf het begin. Ik heb gewoon geen zin meer in het leven. Weet iemsnd een snelle en pijnloze dood
Datum:
29-09-2012
Naam:
quido
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

..

Ik ben een meisje van 16 jaar. De reden waarom ik soms erover denk om zelfmoord te plegen is eigenlijk omdat mama vreemd gaat. Mijn vader weet hier niks vanaf, maar ik heb haar er zelf op betrapt. Ik heb hier al vaak zat over gepraat met andere maar die zeggen alleen maar ' het komt wel goed schatje '. Ik heb het nog nooit gemerkt.. Steeds als ik die vent zie waar ons mam mee vreemd gaat krijg ik traan ogen ik trek dit niet meer wie kan me helpen..
Datum:
29-09-2012
Naam:
liza
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

mijn leven is de hel

Mijn leven staat op zijn kop 6 jaar in een internaat gezeten. Mijn liefde begeeft het zig hij doet raar we hadden alles gereled. We zouden samen wonnen ik ben het zat ik hoef geen leven meer ik ben er klaar mee. Me vriendje was het enigste en me ouders wat me boeide maar ik doe alles fout ik ben er klaar mee
De rest van het verhaal doet me te pijn om het te vertellen me leven is een HELL!!
Datum:
28-09-2012
Naam:
gizmmo
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

ik kan niet meer

mijn leven is ik weet het niet uit te leggen maar ik kan het niet meer aan steeds als ik denk het voor mekaar te hebben gebeurd er wel iets al vanaf mijn jeugd en nu weer dit ik ben radeloos
Datum:
27-09-2012
Naam:
margriet
Leeftijd:
67
Provincie:
Limburg

TE ZWAAR

ik ben zwaar maar dan ook echt zwaar depressief! dat komt omdat ik heel erg dik ben, ik ben 17 jaar en weeg bijna 150 kilo. iedereen lacht me uit en niemand mag me alleen maar omdat ik zo dik ben. ik heb daarin tegen ook heel erg zwaar obesitas. ik wil heel graag afvallen maar de drang voor eten is te groot. mijn eten is altijd zwaar ongezond. ik kan ook bijna niet meer lopen, ik heb ook zware knie klachten. ik kan zelfs niet eens meer me eigen schoenen aandoen. ik heb vaak gedacht om mezelf op te hangen maarja ik kan lopen eh. ik wil ook graag voor de trein springen alleen ik kom de trap niet opp. toen dacht ik eraan om me zelf te gaan snijden. dat doe ik ook echt elke avond. maar ik ben zo bang dat me ouders me gaan missen. hun zijn de enige die ik nog heb. verder heb ik ook heel vaak ruzie met hun omdat ik niet kan afvallen. ik ga binnekort toch maar zelfmoord plegen door naar het dichtst bijzijnde flat te gaan. bij deze wil ik jullie graag bedanken voor het begrip.
Datum:
27-09-2012
Naam:
hermelien
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

life, what's worth it

Zelf heb ik nog geen zelfmoordpogingen gedaan, maar ik zit er wel aan te denken. Misschien klinkt mijn verhaal bizar, maar het is de waarheid. Ik ben zelf volledig blind, en ja, ook als anders valide wil je leven, van iemand houden, knuffels klrijgen en geven. Ik ben 10 jaar samen geweest met een vriendin die ik, zo blijkt nu, gewoon genomen heb om bij iemand te zijn. Ik was in het begin niet verliefd op haar, zij wel op mij. Dat gaf me een vreemd gevoel, zo van, waw, iemand is verliefd op me. Wederzijds was het niet, maar ik heb toch maar ja gezegd, kwestie van niet alleen te blijven. Als je een handicap hebt, heb je immers al veel minder keuze wegens vooroordelen en zo. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn 10 jaar samen geweest. Ik zag haar niet graag, heb dikwijls zitten denken om er een einde aan te maken, gewoon, omdat het volgens mij geen zin heeft om bij iemand te blijven die je niet graag ziet. Vorig jaar ben ik verliefd geworden op iemand anders, een vriendin die heelregelmatig in het café zit waar ik dj ben. Hoe wordt je als blinde verliefd, hoor ik je al zeggen. Ja, moeilijk te zeggen eigenlijk. Gewoon feeling, geur, aandacht, vriendelijkheid, enz. Ze was lief voor me, praatte zacht, niet aggressief zoals mdijn ex-vriendin. Met die vriendin waarmee ik al 10 jaar samen was, heb ik het uitgemaakt. Er was, zoals gezegd, geen gevoel meer, geen affectie, geen seks. Ik was gewoon strond voor haar. Na een uitgebreid gesprek met die "nieuwe" vriendin zijn we snel een relatie begonnen. Het was echt passioneel, mega, super en weet ik wat allemaal. Na een week of 3 heeft ze me buitengezet omdat ze gevoelens had voor iemand die ze vroeger in haar leven ontmoet had. We zijn vrienden gebleven, enfin, ja, vrienden. Ik ben blijven hopen, heb er megaveel voor gedaan, heb altijd alles betaald voor haar, heb altijd geluisterd naar haar problemen. Kortom, ze heeft deftig van me geprofiteerd. Ok, dat heb ik zelf in de hand gehad, maar ik zag en zie haar nog steeds enorm graag. Vandaag gewoon 20 euro aan haar gegeven om een knuffel te krijgen. De 20 euro heeft ze aanvaard, maar de knuf heb ik niet gekregen, enkel dat ik niet moest blijven hopen en de hele reutemeteu, en heel misschien later, ja, een mens weet nooit hé. Enfin dat zei ze toen ze me naar huis gebracht heeft. Ik ben er kappot van, weejt helemaal niet meer wat te doen. Mijn vorige vriendin wil ik zeker nooit meer terug, maar ik mis een welgemeende knuffel, gewoon eens een paar woorden die me wat moed geven ... Ik kan niet meer. Ik weet dat het als blinde niet zo makkelijk is om iemand te vinden, maar toch. Mijn energie is op, helemaal op. Hoe ik zelfmoord moet plegen, weet ik niet echt, maar ik heb er zeker zin in. Het hoeft allemaal niet meer voor me, echt niet. Ook mijn ouders laten me volledig in de steek. Ik heb wel een paar vrienden die me steunen, maar op zich is dat voor mij geen troost. Ik kan niet meer, ten einde raad, wil weg uit dit leven, uit het leven waarin ik iemand graag zie die ik niet mag krijgen. Ik hou dit niet meer vol.
Datum:
26-09-2012
Naam:
Steve
Leeftijd:
38
Provincie:
België

Mijn leven ondraaglijk!

Mijn naam is Guido. Ben 24 jaar. Woon in Limburg. Het verhaal begint al ver in mijn jeugd terug. Toen ik nog een kind was heb ik al veel meegemaakt en gezien. Mijn vader heeft ons verlaten toen ik klein was. Hertrouwd en heeft een zoon gekregen. In deze jaren ging ik iedere zondag naar in vader. Daar moesten wij week na week aanzien hoe mijn stiefmoeder vernederd werd en geslagen. Ik was 5 en mijn broertje 2. Wij moesten wegduiken onder detail omdat alles om de oren vloog. Ging zover dat ie waar wij bij stonden het gips van haar been sloeg. Hij keek totaal niet naar ons om. Op een dag ging mijn moeder even weg en mijn vader zou me komen halen. Ik stond met een mes omdat ik bang voor hem was. Nu heb ik inmiddels al 13 jaar geen contact meer. Ik heb een nieuw vader figuur gekregen. Mijn opa. Het was mijn alles. Een man met 2functies. Hij overleed toen ik 10 was plotseling van de ene op de andere minuut. Zonder voorteken. Gewoon weg voorgoed. Dit heb en kan ik nooit van mijn leven verwerken. Ik ben veel gepest op school. Volgens andere was ik anders geaard als hun. Ik werd uitgescholden opgewacht in elkaargeslagen vernederd tot op het bod. Dit heeft faalangst bij mij veroorzaakt en ervoor gezorgd dat mijn zelfvertrouwen op nul is komen te staan. Ik kreeg vriendinnen. Mooie relaties. Super vrienden en schoonfamilie. Ik kwam er al op tijd achter dat ik inderdaad homoseksueel was. Ik had geen vaderfiguur. Leerde geen jongensdingen. Mijn idee was daar groei je wel overheen. Na een relatie van 3.5 jaar met een super lieve meid ben ik een jongen tegengekomen op mijn werk. Dat was een spiegel voor mij. Het deed pijn. Ik zag mijzelf precies in hem. Wij kregen een relatie. Inmiddels had ik al 7 jaar een dubbelleven achter de rug. Vanaf dit moment ging alles fout. Ik werd belogen en bedrogen in relaties. Bedreigd psychisch en lichamelijk. Ben 2 banen verloren. Kortom ben met de grond gelijk gemaakt. Kreeg steeds meer lichamelijke klachten. Deze klachten verdwenen niet meer en werden alleen maar erger. Erger en erger. Ik heb nu inmiddels al 2 burn outs gehad. De laatste met lichaamsuitval en gedachtestoornissen. De levensvreugde is verdwenen. Alles wat straalde en kleurde is zwart wit. Ben met crisisdienst in contact gekomen. Zijhebben me erdoorheen geholpen. Ben veel dierbaren mensen verloren afgelopen 1,5 jaar. Dit heeft een extra zetje gegeen aan mijn inzinking op 1 januari 2012. Het leek beter te gaan. Zit nog volop in therapie. Echter was dit voor korte duur. Ik kan niet werken. Mijn lichame
Ijle klachten nemen toe. Moeheid is extreem. Iedere keer als ik in de put zit kom ik erboven op alleen deze keer is het anders. Ik vecht al 8jaar tegen mijzelf maar ik kan niet meer. Ik ben op en verlang na rust. Mijn geest mijn lichaam en mijn levens zin zijn op. De wil is er maar de kracht ontbreekt..................
Datum:
25-09-2012
Naam:
Guido
Leeftijd:
24
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.