Levensverhalen (pagina 362)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

..

Ik ben een meisje van 16 jaar. De reden waarom ik soms erover denk om zelfmoord te plegen is eigenlijk omdat mama vreemd gaat. Mijn vader weet hier niks vanaf, maar ik heb haar er zelf op betrapt. Ik heb hier al vaak zat over gepraat met andere maar die zeggen alleen maar ' het komt wel goed schatje '. Ik heb het nog nooit gemerkt.. Steeds als ik die vent zie waar ons mam mee vreemd gaat krijg ik traan ogen ik trek dit niet meer wie kan me helpen..
Datum:
29-09-2012
Naam:
liza
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

mijn leven is de hel

Mijn leven staat op zijn kop 6 jaar in een internaat gezeten. Mijn liefde begeeft het zig hij doet raar we hadden alles gereled. We zouden samen wonnen ik ben het zat ik hoef geen leven meer ik ben er klaar mee. Me vriendje was het enigste en me ouders wat me boeide maar ik doe alles fout ik ben er klaar mee
De rest van het verhaal doet me te pijn om het te vertellen me leven is een HELL!!
Datum:
28-09-2012
Naam:
gizmmo
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

ik kan niet meer

mijn leven is ik weet het niet uit te leggen maar ik kan het niet meer aan steeds als ik denk het voor mekaar te hebben gebeurd er wel iets al vanaf mijn jeugd en nu weer dit ik ben radeloos
Datum:
27-09-2012
Naam:
margriet
Leeftijd:
67
Provincie:
Limburg

TE ZWAAR

ik ben zwaar maar dan ook echt zwaar depressief! dat komt omdat ik heel erg dik ben, ik ben 17 jaar en weeg bijna 150 kilo. iedereen lacht me uit en niemand mag me alleen maar omdat ik zo dik ben. ik heb daarin tegen ook heel erg zwaar obesitas. ik wil heel graag afvallen maar de drang voor eten is te groot. mijn eten is altijd zwaar ongezond. ik kan ook bijna niet meer lopen, ik heb ook zware knie klachten. ik kan zelfs niet eens meer me eigen schoenen aandoen. ik heb vaak gedacht om mezelf op te hangen maarja ik kan lopen eh. ik wil ook graag voor de trein springen alleen ik kom de trap niet opp. toen dacht ik eraan om me zelf te gaan snijden. dat doe ik ook echt elke avond. maar ik ben zo bang dat me ouders me gaan missen. hun zijn de enige die ik nog heb. verder heb ik ook heel vaak ruzie met hun omdat ik niet kan afvallen. ik ga binnekort toch maar zelfmoord plegen door naar het dichtst bijzijnde flat te gaan. bij deze wil ik jullie graag bedanken voor het begrip.
Datum:
27-09-2012
Naam:
hermelien
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

life, what's worth it

Zelf heb ik nog geen zelfmoordpogingen gedaan, maar ik zit er wel aan te denken. Misschien klinkt mijn verhaal bizar, maar het is de waarheid. Ik ben zelf volledig blind, en ja, ook als anders valide wil je leven, van iemand houden, knuffels klrijgen en geven. Ik ben 10 jaar samen geweest met een vriendin die ik, zo blijkt nu, gewoon genomen heb om bij iemand te zijn. Ik was in het begin niet verliefd op haar, zij wel op mij. Dat gaf me een vreemd gevoel, zo van, waw, iemand is verliefd op me. Wederzijds was het niet, maar ik heb toch maar ja gezegd, kwestie van niet alleen te blijven. Als je een handicap hebt, heb je immers al veel minder keuze wegens vooroordelen en zo. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn 10 jaar samen geweest. Ik zag haar niet graag, heb dikwijls zitten denken om er een einde aan te maken, gewoon, omdat het volgens mij geen zin heeft om bij iemand te blijven die je niet graag ziet. Vorig jaar ben ik verliefd geworden op iemand anders, een vriendin die heelregelmatig in het café zit waar ik dj ben. Hoe wordt je als blinde verliefd, hoor ik je al zeggen. Ja, moeilijk te zeggen eigenlijk. Gewoon feeling, geur, aandacht, vriendelijkheid, enz. Ze was lief voor me, praatte zacht, niet aggressief zoals mdijn ex-vriendin. Met die vriendin waarmee ik al 10 jaar samen was, heb ik het uitgemaakt. Er was, zoals gezegd, geen gevoel meer, geen affectie, geen seks. Ik was gewoon strond voor haar. Na een uitgebreid gesprek met die "nieuwe" vriendin zijn we snel een relatie begonnen. Het was echt passioneel, mega, super en weet ik wat allemaal. Na een week of 3 heeft ze me buitengezet omdat ze gevoelens had voor iemand die ze vroeger in haar leven ontmoet had. We zijn vrienden gebleven, enfin, ja, vrienden. Ik ben blijven hopen, heb er megaveel voor gedaan, heb altijd alles betaald voor haar, heb altijd geluisterd naar haar problemen. Kortom, ze heeft deftig van me geprofiteerd. Ok, dat heb ik zelf in de hand gehad, maar ik zag en zie haar nog steeds enorm graag. Vandaag gewoon 20 euro aan haar gegeven om een knuffel te krijgen. De 20 euro heeft ze aanvaard, maar de knuf heb ik niet gekregen, enkel dat ik niet moest blijven hopen en de hele reutemeteu, en heel misschien later, ja, een mens weet nooit hé. Enfin dat zei ze toen ze me naar huis gebracht heeft. Ik ben er kappot van, weejt helemaal niet meer wat te doen. Mijn vorige vriendin wil ik zeker nooit meer terug, maar ik mis een welgemeende knuffel, gewoon eens een paar woorden die me wat moed geven ... Ik kan niet meer. Ik weet dat het als blinde niet zo makkelijk is om iemand te vinden, maar toch. Mijn energie is op, helemaal op. Hoe ik zelfmoord moet plegen, weet ik niet echt, maar ik heb er zeker zin in. Het hoeft allemaal niet meer voor me, echt niet. Ook mijn ouders laten me volledig in de steek. Ik heb wel een paar vrienden die me steunen, maar op zich is dat voor mij geen troost. Ik kan niet meer, ten einde raad, wil weg uit dit leven, uit het leven waarin ik iemand graag zie die ik niet mag krijgen. Ik hou dit niet meer vol.
Datum:
26-09-2012
Naam:
Steve
Leeftijd:
38
Provincie:
België

Mijn leven ondraaglijk!

Mijn naam is Guido. Ben 24 jaar. Woon in Limburg. Het verhaal begint al ver in mijn jeugd terug. Toen ik nog een kind was heb ik al veel meegemaakt en gezien. Mijn vader heeft ons verlaten toen ik klein was. Hertrouwd en heeft een zoon gekregen. In deze jaren ging ik iedere zondag naar in vader. Daar moesten wij week na week aanzien hoe mijn stiefmoeder vernederd werd en geslagen. Ik was 5 en mijn broertje 2. Wij moesten wegduiken onder detail omdat alles om de oren vloog. Ging zover dat ie waar wij bij stonden het gips van haar been sloeg. Hij keek totaal niet naar ons om. Op een dag ging mijn moeder even weg en mijn vader zou me komen halen. Ik stond met een mes omdat ik bang voor hem was. Nu heb ik inmiddels al 13 jaar geen contact meer. Ik heb een nieuw vader figuur gekregen. Mijn opa. Het was mijn alles. Een man met 2functies. Hij overleed toen ik 10 was plotseling van de ene op de andere minuut. Zonder voorteken. Gewoon weg voorgoed. Dit heb en kan ik nooit van mijn leven verwerken. Ik ben veel gepest op school. Volgens andere was ik anders geaard als hun. Ik werd uitgescholden opgewacht in elkaargeslagen vernederd tot op het bod. Dit heeft faalangst bij mij veroorzaakt en ervoor gezorgd dat mijn zelfvertrouwen op nul is komen te staan. Ik kreeg vriendinnen. Mooie relaties. Super vrienden en schoonfamilie. Ik kwam er al op tijd achter dat ik inderdaad homoseksueel was. Ik had geen vaderfiguur. Leerde geen jongensdingen. Mijn idee was daar groei je wel overheen. Na een relatie van 3.5 jaar met een super lieve meid ben ik een jongen tegengekomen op mijn werk. Dat was een spiegel voor mij. Het deed pijn. Ik zag mijzelf precies in hem. Wij kregen een relatie. Inmiddels had ik al 7 jaar een dubbelleven achter de rug. Vanaf dit moment ging alles fout. Ik werd belogen en bedrogen in relaties. Bedreigd psychisch en lichamelijk. Ben 2 banen verloren. Kortom ben met de grond gelijk gemaakt. Kreeg steeds meer lichamelijke klachten. Deze klachten verdwenen niet meer en werden alleen maar erger. Erger en erger. Ik heb nu inmiddels al 2 burn outs gehad. De laatste met lichaamsuitval en gedachtestoornissen. De levensvreugde is verdwenen. Alles wat straalde en kleurde is zwart wit. Ben met crisisdienst in contact gekomen. Zijhebben me erdoorheen geholpen. Ben veel dierbaren mensen verloren afgelopen 1,5 jaar. Dit heeft een extra zetje gegeen aan mijn inzinking op 1 januari 2012. Het leek beter te gaan. Zit nog volop in therapie. Echter was dit voor korte duur. Ik kan niet werken. Mijn lichame
Ijle klachten nemen toe. Moeheid is extreem. Iedere keer als ik in de put zit kom ik erboven op alleen deze keer is het anders. Ik vecht al 8jaar tegen mijzelf maar ik kan niet meer. Ik ben op en verlang na rust. Mijn geest mijn lichaam en mijn levens zin zijn op. De wil is er maar de kracht ontbreekt..................
Datum:
25-09-2012
Naam:
Guido
Leeftijd:
24
Provincie:
Limburg

.....

ik zit al 4 maanden er aan te denken om het te doen. de reden dat ik het niet doe is omdat ik een vriendin heb die me altijd steunt maar op dit moment voel ik me zo kut en heb er nergens meer zin in dus denk ik er weer aan om het te doen. ik heb een paar goeie vrienden de afgelopen 2 dagen word ik alleen maar uitgelaggen door hun om dat ik een groot neus heb ik heb zo vaak duidelijk gemaakt dat ik het niet leuk vind maar toch blijven ze door gaan. ik zie ook geen toekomst in me leven ik zie me zelf later niet ergens werken of wat dan ook omdat het ook niet goed gaat op school en ik niet kan leren en gewoon nuttenloos ben. me vriendin is nederlands en ik zelf half turks maar ik word bij haar thuis geaccepteert en vind het heel erg gezellig bij haar thuis. me ouders zijden tot nu toe dat ze haar ook aardig vonden en mochten enzo. maar dat blijkt dus niet eerst mochten we samen slapen maar me vriendin vond het niet echt leuk bij mij thuis en dat vertelde ik aan me ouders en die wouden daar niks aan veranderen dus ik werd boos enzo, toen kwam me pa en zij dat we nooit meer samen mochten slapen en dat hij doet wat hij wilt in ze eigen huis dit is een paar maanden terug. net had ik weer ruzie met me ma en nu mag ze ook niet meer binnen komen hier weet me vriendin nog niks van en weet niet of ik het moet vertellen want haar wil ik ook niet kwijt. en de afgelopen jaren heb ik heel vaak ruzie met me ouders en paar maanden geleden ook heel erg met me opa waar ik nog steets niet goed me ben maar vroeger praate ik met me opa over alles en met me pa maar dat gebeurt niet meer en me vrienden doen ook al raar ik zie ook geen toekomst meer in me leven ik zit hier met een mes voor me maar weet niet of ik het moet doen ik schrijf deze tekst ook met tranen in me ogen...
Datum:
25-09-2012
Naam:
burbur
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

Zelfmoord denk aan nabestaande

Beste lezers,

Niet meer zijn op deze wereld is makkelijker..het gevoel hebben dat je het niet meer wilt leven en alleen maar een uitweg ziet..is begrijpelijk.. Het gevoel ken ik wel..maar denk ook aan nabestaande..Mijn vader heeft vorige week zelfmoord gepleegd en zal het nooit begrijpen..hij heeft mij , mijn moeder en 2 broertjes in steek gelaten...het is zo onbegrijpelijk en je stelt je continue de vraag..waarom?waarom?
Datum:
24-09-2012
Naam:
Saar
Leeftijd:
26
Provincie:
Limburg

KUT

mijn moeder is vervelend ik heb vaak zelfmoord nijgingen gehad als ik miets fout doe word ze meteen boos echt razend ik wil gwn weglopen van haar!!!
Datum:
24-09-2012
Naam:
levenloos
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

vechten

Door een aantal gebeurtenissen zit ik steeds dieper in de put. vaak door onkunde of door een verkeerde keuze te maken.
ik heb drie studies gebrobeerd waarvan geen enkel geslaagd. waardoor ik nu verzorgende ben als beroep. Maar helaas zoekt men vooral verpleegkundigen. daarnaast had ik eerder wat gewerkt en ontslag gehad omdat ik concentratieproblemen had en daardoor domme fouten maakte. en nu weer maar dan niet omdat ik het niet goed doe maar omdat ze een verpleger/ster nodig hebben. Ik vind het erg dat ik niet meteen werk vind. er is nu niks meer om echt naar uit te kijken. heb wel vrienden maar nie veel van die echte wel een paar goeie. en dat is het. een man heb ik ook niet maar dat is geen garantie om gelukkig te zijn. ik zie ineens niets meer zitten. zelfs niet om werk te zoeken.
Datum:
24-09-2012
Naam:
anna
Leeftijd:
25
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.