Levensverhalen (pagina 335)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

leeg

Alles is gewoon zo leeg. Ik weet niet waarom, maar elk moment van mijn leven denk ik alleen maar over hoe ik het mijne wil eindigen. Mijn leven is echt helemaal kapot; mijn oom heeft me meerdere keren verkracht, mijn vader slaat me als ik ook maar 1 keer te vaak met mijn ogen knipper, ik heb een eetstoornis en ik heb bijna geen ruimte meer op mijn lichaam om mezelf te snijden omdat het bedekt is met littekens. En het ergste is dat niemand merkt dat mijn leven langzaam word uiteen getrokken. Mensen zeggen dat ik geobsedeerd ben met dood, en het is waar. Als ik insect of klein dier tegen kom, dan vermoord ik het, langzaam en pijnlijk zodat ik het kan zien lijden. Alles moet tot een einde komen, en ik voel me zo leeg en opgebruikt, ik denk dat mijn einde gewoon iets sneller moet komen
Datum:
26-12-2012
Naam:
lonneke-chantal
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

Familie

Mijn hele familie geeft alleen om zichzelf. Elke dag opnieuw word ik tussen alle ruzies gezet en alle drama's die door het huis spoken. Maar zodra ik iets kwijt wil word er gedaan alsof het niet bestaat. Alsof ik niet besta. Ik kan ook echt niks goeddoen, bij niemand niet. Mijn vader zit in het buitenland met alweer een nieuwe vrouw en hij stuurt dagelijks emails die alleen bestemt zijn om mij weer omlaag te halen. Mijn moeder drinkt te veel en mijn zus die zweeft door de lucht als n fee alsof er niks aan de hand is. Ik wordt telkens weer uitgescholden alsof het niks is. Maar vandaag kan ik t niet meer aan. Ik moet iedereen altijd helpen en omdat ik weet hoe het voelt om elke dag met een gebroken hart Wakker te worden kan ik iedereen eruit praten. Maar met mijn eigen advies kan ik zelf niks. Ik ben zo moe en dit lijkt het enige wat ik nog kan doen. Op papier weet ik dat ik niet zo slecht ben en veel te bieden heb. Maar familie hoort dat juist uit je te halen niet om het helemaal te vergeten en je onzekerheid maar telkens te voeden
Datum:
26-12-2012
Naam:
Y
Leeftijd:
20
Provincie:
Limburg

Ik kan niet meer

Ik kan niet meer, ik ben op. Mentaal ben ik helemaal op. Ik ben nu 25, twee en een half jaar geleden ben ik plots tegen de meid van mijn leven aangelopen. Alles wat mijn hartje begeerde had zij en kon zij mij bieden. Maar er was een ook een kleine dark side, die ik pas na dik een jaar, / anderhalf jaar erkende. Ze had een persoonlijkheidstoornis, misschien zelfs borderline. Vaak hevige stemmingswisselingen, maar die hadden geen betrekking op mij. Tot afgelopen jaar, toen was ik het zakje. Maar ik knokte me terug, confronteerde haar met haar problemen en na de start van een therapie kwam ze bij me terug. Zag in dat er iets met haar niet goed zat en dat het niets te maken had met mij (ze hield van me). Eén jaar later (november 2012) was het weer raak. Opeens erkende ze niets meer van haar probleem.

Ik kreeg iets aan mijn rug en ik had angst dat dit een trigger zou zijn voor haar problemen. Maar er gebeurde niets, ze was zelfs echt 100% daar voor mij. Kort daarop stierf mijn oma, veel familei leed, maar ze bleef bij me en er gebeurde niet. Had de therapie effect? Maar daarna was het afgelopen. Ik was herstellende van mijn rugklachten en dan geef ik toe, dan kan ik een zuur zijn omdat het me niet snel genoeg ging. Maar zij vond dit moeilijk en zocht contact met mensen om even haar gal te kunnen spuwen. Dat is het probleem ook niet, maar een persoon van 10 jaar ouder dan ik maakte hier gebruik van. Heeft haar in 24 uur weten om te lullen dat hij haar meer kon bieden dan ik. En zo geschieden. Ze vertelde mij dat ze helemaal dicht geslipt zat en dat deze man iets van haar wilde en ze wist niet wat ze moest doen.

Dit kon ik niet accepteren. Ik wilde vertrekken (met veel pijn in het hart), maar zij hield me tegen. Ze heeft mijn jas kapotgescheurd om mij bij haar te houden. Ze hield van me, ze wilde de toekomst met mij. "Mijn kut kop zit me altijd in de weg, het spijt me".

Het was een mooie avond nog. Ik vroeg haar zelfs ten huwelijk (iets waar zij al een kleine 3 maanden min of meer op aandrong. Bij mij was dat gevoel er toen nog niet en wilde nog even rustig aan doen. Maar na alles wat ze nu in werking had gesteld om de relatie te redden, was ik dit wil). Ik vroeg het pas toen alle emotie die avond iets was gaan liggen. Ik had de zin nog niet uitgesproken en ze vloog me huilend om mijn nek en riep zeker 10x "ja". Het morgensvroeg maakte ze nog een geweldig ontbijt om het te vieren. Toen ik naar stage ging kreeg ik nog geen 30 minuten later een sms dat het uit was. ?????

Ik werd van de ene op de andere dag gedumpt. Een week later had ze met die nieuwe al iets. Ben ik bezeikt geworden? Na honderd keer vragen, bleef het antwoord "nee". "Ik weet niet waarom het uit is. Ik zie de toekomst niet meer zitten samen, maar waarom weet ik niet. Het kwam zo in mij op. Van de ene op de andere dag. Ik voel wel nog veel voor je, ik wil graag contact houden".

Ik heb die twee en een half jaar, elke dag haar problemen moeten aanhoren. Daarin gestuurd, gesteunt en een spiegel voorgehouden. En nu gebeurt me dit. Uit zelfbescherming wil ik niets meer van haar horen, maar het doet pijn en mijn gevoel trekt me steeds verder de put in. Mijn gedachtes zijn: "Daar valt geen toekomst mee te beleven. Jij was relatie nummer 8 in 10 jaar tijd!!!!". Maar het gevoel blijft, de energie is weg en wat ik ook doe en hoe hard ik probeer me af te leiden, ik zak steeds weg.

Niemand hoort mijn schreeuw om hulp. Niemand. Vrienden niet, ouders niet, niemand. Ze vinden het rot voor me, maar ik moet me er overheen zetten. Dat probeer ik, maar nu ervaar ik pas wat het me allemaal heeft gekost. Het meisje van mijn dromen is duidelijk een probleem geval, heeft iets dat ze altijd met zich mee zal dragen, maar hier wilde ik mee leven. Maar ik houd nog steeds van haar, en dat begrijp ik niet.
Mijn gedachtes gaan af en toe uit naar het stop zetten van alle pijn en leed. Er een einde aan maken dus.

Maar is dat daadwerkelijk de optie? Dat is zij niet waard (dat zegt mijn rationele gedeelte), maar mijn emotionele gedeelte zegt iets anders "Iemand zoals haar - zeker invergelijk met je vorige 2 relaties - vind je nooit meer". Om die andere relaties heb ik wel getreurt, maar niet zoals bij deze. Dit gevoel en ervaring is nieuw....

Wat moet ik doen?
Datum:
26-12-2012
Naam:
Pontifex
Leeftijd:
25
Provincie:
Limburg

Gevoel

Ik moet schrijven wat ik voel..
Maar alles wat ik voel komt terecht in een kamer die op slot gaat.
Mijn leven wil dit niet voelen en dus zoek ik ze ook niet op.
Maar als het echt moet, komt het eruit..
Zoals nu, vandaag is het kerst maar het voelt als een lange donkere dag waarin ik steeds dieper wegzak. Mijn tranen vormen de zee die mij opslokt. Mijn geschreeuw vormt de wind die mij wegblaast. Mijn gevoel vormt het mes in mijn hart. Elke dag weer opnieuw. Het voelt alsof ik niets goed doe, dik en lelijk ben en alsof niemand van mij houdt. Dit is duidelijk want mijn ouders hebben alleen kritiek. En als ik dan weer eens wegkruip en ze komen vragen wat er is, kan ik dat niet uitleggen en worden ze weer boos. Ze begrijpen het niet. Niets. En dus speel ik het spelletje weer voor een tijdje mee. Tot ik weer wegkruip. Steeds vaker denk ik op deze momenten dat het toch geen zin heeft en dus wil ik mezelf snijden. Mezelf pijn doen om de pijn van binnen even niet te voelen... Ik doe dit meestal niet maar de gedachtes van zelfmoord zijn er wel. Ik ben bang...
Datum:
26-12-2012
Naam:
Suzanne
Leeftijd:
13
Provincie:
Utrecht

alweer

hallo allemaal na weer een verbroken relatie en weer dat gevoel wat ik nog herken van de vorige keer komt dat andere gevoel weer naar boven dat gevoel van : als het zo moet dan hoef ik niet meer 6 jaar depri geweest dan als het beter gaat mijn huwelijk naar de klote terwijl je je net 6 jaar klote heb gevoeld toen een nieuw relatie aangegaan en dat is ook weer mislukt ik heb het hier wel gezien maar voor dat ik kan gaan zal ik eerst wat dingen moeten gaan regelen ik heb ook nog een zoontje ........
Datum:
26-12-2012
Naam:
pstk
Leeftijd:
37
Provincie:
Noord-holland

Ongelukkig

Dag iedereen, ik ben een vrouw van 22 jaar. Het is is moeilijk om mijn verhaal neer te schrijven.
Het is allemaal begonnen met adoptie. Op 5-jarige leeftijd ben ik afgestaan en ben ik hier beland. De eerste jaren was ik heel erg gelukkig en was ik in mijn nopjes hier. Helaas toen ik al wat ouder werd. (12 jaar) was ik niet meer gelukkig. Het begon allemaal toen we in de zomervakantie op reis gingen. We reisden met de auto. In de auto kon mijn oudere broer (ook geadopteerd) zijn poten niet thuishouden. En betaste mij. Ik verstijfde en wist niet wat te doen. Moest ik gillen? Kloppen? Ik was verstijfd van angst.. Ik durfde het niet te vertellen. Aantal maanden later lag ik 's nachts te slapen. Uit het niets werd ik plots wakker. Precies een sein van God. Ik lag met mijn gezicht naar de muur en ik zag een menselijk schaduw. Ik deed alsof ik sliep en draaide mij langzaam om. Het was mijn oudere broer. Ik vroeg me af wat hij deed en deed alsof ik nog sliep. Met als gevolg hij mij met iets wilde vergassen. Het was een geur dat meteen op mijn adem pakte. Dus ik ging meteen met mijn gezicht onder de lakens en nam de lakens vast, zodat het niet meer van me af kon. Daarna was hij weg. Hij had door dat ik niet sliep. Ik heb weken daarna geslapen met een stok in bed, voor moest hij nog komen, dat ik hem knock-out zou slagen. Ik vraag mij nu nog altijd wat zijn bedoeling was... Wat was er gebeurd als ik nog sliep? Rond die leeftijd heb ik het verdrongen. Ik wilde hier niet meer aan denken. Tot sinds 2 jaar geleden... Ik heb hier een trauma aan opgelopen en heb nu nog altijd slaapproblemen. Ik lig altijd uren wakker voor ik kan slapen. Soms lig ik te wenen in mijn bed... Ik heb mij jaren niet goed gevoeld thuis (omdat mijn broer nog thuis woonde). Vaak hadden hij en ik ruzie (uit onmacht begon ik altijd te wenen). Niemand die mij begreep. Waarom weent zij zoveel? Aan mijn mama en papa kon ik het ook niet vertellen. Wie kon ik wel vertrouwen? Als ik mijn eigen broer niet kan vertrouwen? 3 maanden geleden hadden mijn mama en ik ruzie... Ik heb alles eruit gegooid. Ik was verdrietig, voelde mij eenzaam, geen band met de familie,.... En ondanks ik het had verteld van mijn broer, deed ze er niks van. Ze trooste me zelfs niet.. Gelooft ze me niet? Ik ben echt heel ongelukkig, verdrietig en gekwetst. Ik weet geen raad meer.
Datum:
26-12-2012
Naam:
T
Leeftijd:
22
Provincie:
België

waarom

ik ben weer eens depresief voor de zoveelste keer ik kan er echt niet meer tegen.
het is zo naar gevoel dat ik er gek van word.
mensen in mijn omgeving kunnen er ook niet goed mee om gaan.
behalve me moeder die snapt het wel.
maar die heeft zelf ook een moeilijk leven.
ik ben niet eenzaam maar soms voelt dat wel zo.
Datum:
25-12-2012
Naam:
anoniem
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-holland

gewoon klaar

Ik haat mijn leven. Ik kan dit niet meer aan! Ik heb al eerder zelfmoord geprobeerd te plegen maar het ging verkeerd...daarna is alles nog erger geworden. Het is kerst en ik zit alleen op mijn kamer.
Iedereen heeft geen tijd door de kerst en ik kan met niemand praten. Ik snij mijn pols.. ik kan dit niet meer.
Datum:
25-12-2012
Naam:
lady
Leeftijd:
17
Provincie:
Anders

Schrik voor de dood

Soms ben ik het allemaal zo beu !
De mensen en dieren waarvan ik hou sterven ..
Ik haat mijzelf ! Ik wil niet meer eten ! Ik heb al zoveel dingen geprobeerd om hier weg te geraken maar niks lukt :c
Sommige vriendinnen proberen mij te steunen maar weten eigenlijk niet hoe diep ik zit .. Ik kom telkens bij iedereen op de 2de plaats , altijd ! & dat is zo een verschrikkelijk gevoel ... Ik kan mij op niks meer concentreren op school ... & vriendinnen zeggen dat ik het mijn ouders moet vertellen maar daar heb ik al zeker geen zin in ! Ik moet gewoon weg ! & het moet & zal eens lukken ! Elke avond twijfel ik om een mes in mijn buik te steken maar ik krijg het nooit over mijn hart ..
Ik wil dood maar langs de andere kant heb ik ook schrik van de dood ..
Schrik voor wat de gevolgen bij andere zal na laten
Schrik dat het de foute keuze zou zijn
Maar langs de andere kant zal iedereen mij toch snel vergeten , daar ben ik zeker van ! Ik kan tegen niemand zeggen hoe ik mij voel niemand snapt mij Gwn... & met het minste dat ik ruzie met iemand heb ben ik helemaal depri en wil ik zeker weg ! Al die ruzies ook al zijn ze opgelost ik blijf ermee in mijn hoofd zitten .. Ik kan niks goed doen :(
Iedereen zegt dat ik naar mijn ouders of het clb moet gaan maar dat doe ik al zeker niet , nooit ! Ik mag er niet aan denken !
Ik wil gewoon weg , maar er is altijd iemand die erin slaagt mij te overtuigen te blijven ..
Ik moest nu al ong. 2 maand dood zijn ...
Maar ik kan het niet ..
Maar ik kan ook niet blijven met hele dagen depri te zijn & te wenen , dat kan ik echt niemeer !
Datum:
25-12-2012
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Pijn

Ik ben heel erg verlieft!! Maar wij kunnen niet samen zijn omdat ik van andere afkomst ben! En haar ouders kunnen dat niet accoptieren!! Ik wil niet meer leven!
Datum:
25-12-2012
Naam:
Tir
Leeftijd:
38
Provincie:
Drenthe

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.