Levensverhalen (pagina 332)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

alleen

ik zie het al lang niet meer zitten Wil er geen einde aan maken maar zie toch soms geen andere uitweg meer, ik kan er met niemand over praten
Datum:
07-01-2013
Naam:
ik
Leeftijd:
32
Provincie:
België

Klaar

Hoi,

Ik ben een meisje van 17 en ik voel dat ik verander. Vroeger was ik altijd een lief meisje en ik deed altijd alles voor iedereen. Nu heb ik steeds een woede in me en huil ik soms opeens om niks. Als ik hoor dat mn soort van opa te horen heeft gekregen dat hij dood gaat aan kanker, lijkt het wel alsof het me niks doet. Ik voel me neutraal en nooit echt gelukkig meer. Ik heb 1,5 jaar geleden ook al zelfmoord ideeën gehad en ik ging praten online. Ik heb verder niet echt meer zelfmoord gepland, maar ik ben nooit echt gelukkig geweest daarna. Nu is het hele erge klote gevoel teruggekomen, maar nu nog erger. Wanneer ik denk aan mijn toekomst heb ik er totaal geen zin in, daarom leef ik in het nu. Maar wanneer ik denk aan zelfmoord voel ik me veel rustiger en heb ik niet meer zo'n woede in me. Alsof ik er tevreden mee ben wanneer ik er niet meer ben. Het enige wat me tegenhoud is mijn gezin. Maar dan denk ik; die komen er ook wel weer overheen.
Datum:
06-01-2013
Naam:
fatmlove
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

opgesloten

Ik zit vast, opgesloten in mezelf. Ik kan geen kant op. Ik ben vast gezet voor het blok gezet door mijn ouders. Daarom heb ik een heel groot masker opgezet. het is heel slecht maar ik kan niet anders. Ik wil om hulp schreeuwen, maar niemand mag me horen. Als iemand dat hoord wordt ik geslagen of uit het huis geplaatst krijg ik ruzie. Alleen ben ik met mijn sombere gevoelens en enge gedachtes. Ik voel me zo alleen ik kan geen kant op. Mijn ouders hebben mijn wegen geblokkeerd ook de wegen naar hulp, de hulp die ik na mijn opnamens weer nodig heb. Ik zit opgesloten in mijn kamer. Door werkeloosheid van mijn vader moeten we altijd zuinig zijn en kunnen we alleen maar thuis zitten. In een huis wonen waar ik me niet veilig voel. In mijn kamer word ingebroken papieren gelezen,mijn privacy is weg. Ik kan mezelf niet meer zijn. Alle wegen zijn geblokkeerd ik voel me nergens fijn ik zie geen weg meer en mijn wens word sterker om helemaal weg te zijn.
Datum:
06-01-2013
Naam:
krully_20
Leeftijd:
20
Provincie:
Gelderland

troost

Dag beste mensen,
na het leven van al deze aangrijpende verhalen wou ik toch even iets kwijt.
Ik vind het echt moedig dat jullie jullie gevoelens hier kwijt kunnen. als je niemand anders hebt om er eens over te praten.
maar je moet weten ik heb ook nog erg ver gezeten en mij 2 maal laten opnemen in een psychiatrische ziekenhuis, suicide poging ondergaan,.. ik voelde me ook echt niet goed. ik zat er voor aanranding vele verliezen gekend in mijn leven (papa, nonkel, meme, een vriend , vriendin) en dan nog eens de familie van papa die overleden is die mij het leven echt moeilijk maakt.. mij verwijt en dreigt ..
maar nu na een jaar ben ik o zo blij dat ik er nog ben. Ik ben namelijk begonnen met de opleiding verpleegkunde. (ik zit in mijn 2de jaar)
Ik kan andere mensen helpen die problemen hebben. En ja het voelt echt fantastisch! ze terug beter maken, terug doen lachen, ze kunnen eens hun hart luchten tegen mij..
Dus voor elk van jullie is er zeker een uitweg!! Nu is het meschien even moeilijk , maar dat gaat zeker voorbij.. geloof me! ik had het ook nooit gedacht als ik in een depressie zat , maar toch is het zo!
Iedereen moet nog zoveel van jullie leren!
Ze hebben jullie nodig lieve mensen!
en laat je aub helpen zoals ik deed in mijn moeilijke periode.Het heeft mij echt geholpen tot welk vrolijk mens ik nu ben geworden! Ik heb er zeker geen spijt van dat ik in behandeling ben geweest! Ik raad het iedereen aan! Vecht voor jullie toekomst!
Ik denk aan jullie!
Datum:
06-01-2013
Naam:
Lydia
Leeftijd:
21
Provincie:
België

k*t leven

ik zie men leven echt niet meer zitten sinds men ouders gescheiden zijn en men moeder een nieuwe vriend heeft zie ik het allemaal niet meer zitten men mama accepteert mijn geluk niet ik mag niets meer ik krijg niks vrijheid nog ik moet alles doen voor haar geluk en aan mij word er niet gedacht het minste wat ik hier zeg in hui beginne ze me te roepen of te slagen en dan krijg ik te vewijten elke keer opnieuw dat alles mijn fout is en dat mijn moeder me niet eens wou enzo
ik weet egt niet meer wat ik mmoet doen
Datum:
05-01-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Waarom

Dat het niet altijd even mee zit zijn uitdagingen die het leven spannend maken. Knokken voor alles dat je hebt.

Maar wat als je leven nooit eens mee zit. Baan na baan verliezen om de meest stomme redenen. Besodemieterd worden in een relatie en een nieuwe relatie vinden een verschrikking is door mensen die alleen maar misbruik van je willen maken. Het verlies van je moeder niet kunnen verwerken. Je continu eenzaam voelen en het idee hebben dat je geen stap vooruit komt en bij ieder straaltje zonlicht dat je na veel vechten weer ziet de kop in gedrukt word.

Dit gaat nu al 15 jaar zo. Ik trek het gewoon niet meer. Ik wil niet dood maar ik kan het verdriet en de pijn niet meer goed verwerken. Wat is mijn doel hier op aarde?? Waarom ben ik hier???

Ik blijf hopen op betere tijden en vechten voor alles waar ik van hou.

Datum:
05-01-2013
Naam:
Rissie
Leeftijd:
40
Provincie:
Zuid-holland

help me

iik ben zoveel jaren gepest als emo hoer slet dik ,, en ik weet niet waarom ik hier nog ben ze zijden pleeg zelfmoord de wereld zou beter worden ik voelde me steeds alleen op school ging het slecht toen buiten huis en het begint nuu ook op internet ik weet eigelijk nu geen reden meer om te ademen of terwijl leven I FEEL ME SO ALONE ik snij me elke avond en huil mezelf in slaap en ik hoop dan eigelijk stiekem dat het morgen beter wordt maar dat is nooit gebeurt en nu , nu heb ik een vriendje van 16 en vindt zelfs me moeder me een slet niemand vertrouwt me en me vader die is overleden ik ben moe kapot en eigelijk ook zelfs bang wat moet ik doen :'(
Datum:
05-01-2013
Naam:
shay
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

het hoeft niet meer

Altijd heb ik geprobeerd om te helpen.
Ook opgekomen voor mijn ouders.
Ons mam werd opgenomen in Ammerzoden. Nu zit ze gelukkig dichter in de buurt. Ik ging bijna iedere dag met ons pap naar Ammerzoden. Ook wanneer het mijn twee broers te zwaar werd, ging ik mee. Mijn laatste energie stak ik hierin. Mijn broers en ik hadden afgesproken dat ALLES wat met ons mam te maken had zou worden verteld en gedeeld. Dan komt er een mail. Deze is verzonden door mijn broer met medeweten van mijn andere broer. Deze mail ging naar de gezamelijke vrienden. Ik hoefde over de inhoud niet ge�nformeerd te worden. Sterker: ze zeggen zelfs dat ze dit niet verplicht zijn. Ik toon begrip dat dit inderdaad niet verplicht is, maar wel had gesierd. We zouden immers ALLES samen delen en iedereen op de hoogte houden. Ik was zeer geschokt over de inhoud, details zijn bij mijn broers en ons pap bekend. In het begin kon ik er met niemand over praten. Uitpraten had toen ook nog geen zin. Toen ik er zelf klaar voor was om erover te praten, werden wij (mijn vrouw en ik) bestookt met eisen en ultimatums. Onder geleiding van ons pap is er toen een gesprek geweest. Mij werd meerdere keren door ons pap verteld dat ik rustig moest zijn en niet moet schreeuwen, terwijl dit wel werd toegestaan door 1 broer van mij. Ook maakte ik aan mijn vader kenbaar dat 1 schoonzus meerdere malen ongepaste mimieken en non-verbale taal toepaste richting mijn vrouw en mij. Mijn oudste broer wilde dat we niet meer over de dingen moesten praten wat zij hadden gedaan en dat we een hand moesten schudden om de afwikkeling met ons pap en ons mam voort te kunnen zetten. Een warme familieband is leuk meegenomen, maar gezien deze toestanden niet meer haalbaar. Ik wilde me tijdens dit gesprek, waar ultimatums richting mij werden gesteld, zeer zeker tot een goed einde brengen. Werkelijk tegen een hoge prijs. Heel diep was ik geraakt en zeer teleurgesteld. Ook was er een vorm van teleurstelling van mij richting ons pap. Ons pap liet iedereen heendoen, maar ik moest rustig doen. Terwijl ik eigenlijk in het begin voor ons pap was opgekomen.
Mijn schoonzus vertelde nog dat ze de mail niet hadden verzonden, als ze hadden geweten dat deze ellende was voortgekomen. Mijn jongste broer corrigeerde dit. Met harde en ferme taal zegt hij: ZOU IK DEZE MAIL NOG VERZENDEN. JA! HEB IK SPIJT? NEE! BIED IK MIJN EXCUSES AAN? NEE! Vanalles werd mij verweten waar ik geen weet van had en dus ook niet terrecht is. Zeer intimiderend werd ik benaderd. Hierna heb ik uit respekt voor mijn ouders de hand geschud om alles wat met ons pap en ons mam te maken heeft netjes af te ronden. Uitpraten mocht niet meer en had toch geen zin meer. Omdat ik tegenover 2 broers zat, had ik dus geen gelijk. Dit win je nooit. Hoeft van mij ook niet. Begrip, dat had ik graag gewild. Niemand hoeft excuses aan te bieden, maar een beetje respekt en begrip. Dan was wat mij betreft alles ok�. Nee, ik werd nog eens verder de grond ingestampt. Mijn broer is nog wel bij mij thuis geweest om die intimiderende handdruk die hij gegeven had bij ons pap, opnieuw te doen. Maar omdat hij mij bestookt heeft met allerlei beschuldigingen en onwaarheden begrijp ik dat hij die warme familieband niet meer wil en ik dus ook niet meer. Nu word ik door mijn twee broers en ons pap gezien als de schuldige van alles. En dit terwijl ik het uit wilde praten, maar zij niet. WAAROM DAN NIET ? Omdat ze weten dat ze zelf hun tekortkomingen hebben gehad en dit in mijn schoenen willen schuiven. Graag had ik nog met mijn enige persoon die mij nog als familie wil hebben willen praten. Maar dat is mijn moeder, altijd begripvol maar kan het nu niet meer.
Ik loop nu met nare dingen en gedachtes rond. Ik heb een gezin waar ik me goed bij voel. Maar soms worden die andere dingen mij teveel en overheersen al mijn geluk dat ik in het verleden had. Ik ben een zachtaardig persoon en kan het niet aan dat ik beschuldigd word van onwaarheden. Dit pakt me zeer hard aan. Ik hoop dat mijn lieve gezin altijd begrip zal tonen voor als ik het even echt niet meer aan kan. Nogmaals: zielsveel hou ik van mijn gezin. Maar wat is het sterkste???
Datum:
05-01-2013
Naam:
..................
Leeftijd:
48
Provincie:
Noord-brabant

mijn leven

Ik hou er niet van om mijn gevoelens te uiten naar iemand, laat staan het op internet te laten zien. Maar ik denk dat meerdere mensen hier zich geen raad meer weet. Ik ben sinds de basisschool al gepest, getreiterd , geslagen, uitgelachen, gekleinneert. Ik ben ongelukkig, en heb zelfs al afscheidsbrieven geschreven en wisten het uiteindelijk weer. Want weetje wat mij tegenhoud ? Mijn familie.. Ik weet dat jullie thuis ook problemen hebben. Ik heb dat niet, maar ik heb problemen met mijzelf. Ik wil niemand de schuld geven, ik heb een hele kleding kast vol, een van de mooiste kamers. En de beste ouders die ik me kan voorstellen. Daarnaast ook nog een broer en zus die mij het geluk van de wereld willen geven. Maar weetje wat het is, mijn hoofd is niet lekker. Weetje hoe het is om altijd voor iedereen een mislukking te zijn ? Ik wil nog zoveel dingen doen, de wereld veranderen. Of ja, mijn wereld. Ik wil ze laten zien dat mensen die een slecht verleden hebben gehad, de toekomst beter maken. Wij zijn sterker dan we zijn. Maar alsnog lig ik elke avond te huilen, en wachten tot dat ik eigenlijk een soort van word meegenomen door de dood. Ik durf niet voor een trein te springen, of voor een auto. Ik durf niet een mes te pakken en in me te steken. Ik wil deze wereld iets achterlaten van mijzelf. Een stukje wat mensen zich vooraltijd meedragen. Ik lig soms in mijn bed te fantaseren hoe het zou zijn als de mensen horen die me het leven zuur maken als ik dood ben. Zullen ze huilen? Of lachen? En dan denk ik aan mijn familie, ofja mijn deel van de familie. De rest hebben we geen contact mee. En dan kan ik het niet, ik wil niet dat mensen ongelukkig worden door wat ik heb gedaan. Ik wil dood gaan zonder dat ik mensen pijn doe en dat ze weten dat het goed zo is. ik wil dat ze weten als ik ga, dat ze denken , ' dit is het beste geweest , nu heeft ze eindelijk rust '. Ik weet dat mijn problemen soms onderschat worden en sommige problemen veel groter zijn dan de mijne. Maar eigenlijk zijn we allemaal hetzelfde. We willen behandeld worden zoals gelijken, we willen allemaal dat spronkje hoop hebben wat ons laat nadenken over het leven. We willen geluk, we zijn opzoek naar geluk. En geloof me ik ben ook niet de heiligste, ik heb genoeg vriendjes gehad, en genoeg gekke dingen gedaan. En ja ik heb ook vriendinnen, ofja mensen waar ik mee omga. Maar ik ben niet gelukkig.. Dus hoe krijg je dat ongeluk weg? Voor mij is dat 1 oplossing, mezelf weerbaarder maken. en de 2de is zelfmoord. Het zou me heerlijk lijken om mensen te laten schrikken, hun eindelijk laten zien wat ze me hebben aangedaan en hun daar op te wijzen. Maar zou ik daar geluk mee krijgen ? Nee.. Ik schiet er niks mee op. Ik moet met iemand praten , ookal praten mijn ouders zo vaak met me. Er zit iets niet goeds in mijn lichaam hoofd en brein. Ik word compleet gek. De flitsen van mensen die me steeds slaan, ik lig op de grond elke keer. Ik ben totaal in onmacht, ik durf niks terug te doen. De mensen die me uitlachen, ze schelden. En ze zeggen schelden doet geen pijn ? Schelden doet godverdomme wel pijn. Misschien is dit een fase in het leven. Of misschien is dit een fase waar je nooit meer uitkomt..
Datum:
04-01-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Mijn verhaal, mijn leven

Ik vind zelfmoord altijd zo naar klinken, mijn ogen schieten vol als ik het woord hoor. waarom zul je denken... Nou dat is omdat mijn moeder afgelopen jaar een zelfmoordpoging heeft gedaan na jaren erg depressief te zijn. Ik weet het, het is een schreeuw om hulp. GELUKKIG, is alles goed gekomen, heb ik goed gehandeld toen ik haar bewusteloos zag liggen. Ze is opgehaald door de amulance en ze had in totaal 130 pillen ingeslikt (lag in de prullenbak, de hulpverleners wilden weten hoeveel ze had ingelsikt). Ik werd goed opgenomen door de rest van mijn familie, namelijk mijn vader, stiefmoeder, oma, andere oma en mijn opa. Maar na een week vergaten ze het, leek het wel.. Ik werd uit huis geplaatst, zonder dat ze dachten aan mij. Ik heb het hier echt niet naar mijn zin. Ik word erg gepest op school, zie mijn liefste moeder bijna nooit meer omdat ze best wel ver weg in een ingesloten inrichting zit. Maar het voelt ook alsof ik ongewild ben. Ik zie het leven echt niet meer zitten, ik huil uren. Maar ik moet doorgaan en mag geen zelfmoord plegen van mezelf, ik weet dat het veel mensen pijn zal doen ookal denk ik van niet. Maar ik weet dat ik door moet zetten en dat ik hier wel doorheen kom. Ik slik anti-depressiva en dat werkt goed, hoewel de bijwerkingen soms vervelend zijn (heel erg moe). Ik wil even zeggen dat je echt geen zelfmoord moet plegen, het doet veel meer mensen pijn dan dat je denkt, echt waar. en als de poging mislukt voel je je nog rottiger, tenminste dat had ik. Dus STAY STRONG en geniet van de leuke momenten!!!!

xxxxx
Datum:
04-01-2013
Naam:
louise
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.