Levensverhalen (pagina 332)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

k*t leven

ik zie men leven echt niet meer zitten sinds men ouders gescheiden zijn en men moeder een nieuwe vriend heeft zie ik het allemaal niet meer zitten men mama accepteert mijn geluk niet ik mag niets meer ik krijg niks vrijheid nog ik moet alles doen voor haar geluk en aan mij word er niet gedacht het minste wat ik hier zeg in hui beginne ze me te roepen of te slagen en dan krijg ik te vewijten elke keer opnieuw dat alles mijn fout is en dat mijn moeder me niet eens wou enzo
ik weet egt niet meer wat ik mmoet doen
Datum:
05-01-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Waarom

Dat het niet altijd even mee zit zijn uitdagingen die het leven spannend maken. Knokken voor alles dat je hebt.

Maar wat als je leven nooit eens mee zit. Baan na baan verliezen om de meest stomme redenen. Besodemieterd worden in een relatie en een nieuwe relatie vinden een verschrikking is door mensen die alleen maar misbruik van je willen maken. Het verlies van je moeder niet kunnen verwerken. Je continu eenzaam voelen en het idee hebben dat je geen stap vooruit komt en bij ieder straaltje zonlicht dat je na veel vechten weer ziet de kop in gedrukt word.

Dit gaat nu al 15 jaar zo. Ik trek het gewoon niet meer. Ik wil niet dood maar ik kan het verdriet en de pijn niet meer goed verwerken. Wat is mijn doel hier op aarde?? Waarom ben ik hier???

Ik blijf hopen op betere tijden en vechten voor alles waar ik van hou.

Datum:
05-01-2013
Naam:
Rissie
Leeftijd:
40
Provincie:
Zuid-holland

help me

iik ben zoveel jaren gepest als emo hoer slet dik ,, en ik weet niet waarom ik hier nog ben ze zijden pleeg zelfmoord de wereld zou beter worden ik voelde me steeds alleen op school ging het slecht toen buiten huis en het begint nuu ook op internet ik weet eigelijk nu geen reden meer om te ademen of terwijl leven I FEEL ME SO ALONE ik snij me elke avond en huil mezelf in slaap en ik hoop dan eigelijk stiekem dat het morgen beter wordt maar dat is nooit gebeurt en nu , nu heb ik een vriendje van 16 en vindt zelfs me moeder me een slet niemand vertrouwt me en me vader die is overleden ik ben moe kapot en eigelijk ook zelfs bang wat moet ik doen :'(
Datum:
05-01-2013
Naam:
shay
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

het hoeft niet meer

Altijd heb ik geprobeerd om te helpen.
Ook opgekomen voor mijn ouders.
Ons mam werd opgenomen in Ammerzoden. Nu zit ze gelukkig dichter in de buurt. Ik ging bijna iedere dag met ons pap naar Ammerzoden. Ook wanneer het mijn twee broers te zwaar werd, ging ik mee. Mijn laatste energie stak ik hierin. Mijn broers en ik hadden afgesproken dat ALLES wat met ons mam te maken had zou worden verteld en gedeeld. Dan komt er een mail. Deze is verzonden door mijn broer met medeweten van mijn andere broer. Deze mail ging naar de gezamelijke vrienden. Ik hoefde over de inhoud niet ge�nformeerd te worden. Sterker: ze zeggen zelfs dat ze dit niet verplicht zijn. Ik toon begrip dat dit inderdaad niet verplicht is, maar wel had gesierd. We zouden immers ALLES samen delen en iedereen op de hoogte houden. Ik was zeer geschokt over de inhoud, details zijn bij mijn broers en ons pap bekend. In het begin kon ik er met niemand over praten. Uitpraten had toen ook nog geen zin. Toen ik er zelf klaar voor was om erover te praten, werden wij (mijn vrouw en ik) bestookt met eisen en ultimatums. Onder geleiding van ons pap is er toen een gesprek geweest. Mij werd meerdere keren door ons pap verteld dat ik rustig moest zijn en niet moet schreeuwen, terwijl dit wel werd toegestaan door 1 broer van mij. Ook maakte ik aan mijn vader kenbaar dat 1 schoonzus meerdere malen ongepaste mimieken en non-verbale taal toepaste richting mijn vrouw en mij. Mijn oudste broer wilde dat we niet meer over de dingen moesten praten wat zij hadden gedaan en dat we een hand moesten schudden om de afwikkeling met ons pap en ons mam voort te kunnen zetten. Een warme familieband is leuk meegenomen, maar gezien deze toestanden niet meer haalbaar. Ik wilde me tijdens dit gesprek, waar ultimatums richting mij werden gesteld, zeer zeker tot een goed einde brengen. Werkelijk tegen een hoge prijs. Heel diep was ik geraakt en zeer teleurgesteld. Ook was er een vorm van teleurstelling van mij richting ons pap. Ons pap liet iedereen heendoen, maar ik moest rustig doen. Terwijl ik eigenlijk in het begin voor ons pap was opgekomen.
Mijn schoonzus vertelde nog dat ze de mail niet hadden verzonden, als ze hadden geweten dat deze ellende was voortgekomen. Mijn jongste broer corrigeerde dit. Met harde en ferme taal zegt hij: ZOU IK DEZE MAIL NOG VERZENDEN. JA! HEB IK SPIJT? NEE! BIED IK MIJN EXCUSES AAN? NEE! Vanalles werd mij verweten waar ik geen weet van had en dus ook niet terrecht is. Zeer intimiderend werd ik benaderd. Hierna heb ik uit respekt voor mijn ouders de hand geschud om alles wat met ons pap en ons mam te maken heeft netjes af te ronden. Uitpraten mocht niet meer en had toch geen zin meer. Omdat ik tegenover 2 broers zat, had ik dus geen gelijk. Dit win je nooit. Hoeft van mij ook niet. Begrip, dat had ik graag gewild. Niemand hoeft excuses aan te bieden, maar een beetje respekt en begrip. Dan was wat mij betreft alles ok�. Nee, ik werd nog eens verder de grond ingestampt. Mijn broer is nog wel bij mij thuis geweest om die intimiderende handdruk die hij gegeven had bij ons pap, opnieuw te doen. Maar omdat hij mij bestookt heeft met allerlei beschuldigingen en onwaarheden begrijp ik dat hij die warme familieband niet meer wil en ik dus ook niet meer. Nu word ik door mijn twee broers en ons pap gezien als de schuldige van alles. En dit terwijl ik het uit wilde praten, maar zij niet. WAAROM DAN NIET ? Omdat ze weten dat ze zelf hun tekortkomingen hebben gehad en dit in mijn schoenen willen schuiven. Graag had ik nog met mijn enige persoon die mij nog als familie wil hebben willen praten. Maar dat is mijn moeder, altijd begripvol maar kan het nu niet meer.
Ik loop nu met nare dingen en gedachtes rond. Ik heb een gezin waar ik me goed bij voel. Maar soms worden die andere dingen mij teveel en overheersen al mijn geluk dat ik in het verleden had. Ik ben een zachtaardig persoon en kan het niet aan dat ik beschuldigd word van onwaarheden. Dit pakt me zeer hard aan. Ik hoop dat mijn lieve gezin altijd begrip zal tonen voor als ik het even echt niet meer aan kan. Nogmaals: zielsveel hou ik van mijn gezin. Maar wat is het sterkste???
Datum:
05-01-2013
Naam:
..................
Leeftijd:
48
Provincie:
Noord-brabant

mijn leven

Ik hou er niet van om mijn gevoelens te uiten naar iemand, laat staan het op internet te laten zien. Maar ik denk dat meerdere mensen hier zich geen raad meer weet. Ik ben sinds de basisschool al gepest, getreiterd , geslagen, uitgelachen, gekleinneert. Ik ben ongelukkig, en heb zelfs al afscheidsbrieven geschreven en wisten het uiteindelijk weer. Want weetje wat mij tegenhoud ? Mijn familie.. Ik weet dat jullie thuis ook problemen hebben. Ik heb dat niet, maar ik heb problemen met mijzelf. Ik wil niemand de schuld geven, ik heb een hele kleding kast vol, een van de mooiste kamers. En de beste ouders die ik me kan voorstellen. Daarnaast ook nog een broer en zus die mij het geluk van de wereld willen geven. Maar weetje wat het is, mijn hoofd is niet lekker. Weetje hoe het is om altijd voor iedereen een mislukking te zijn ? Ik wil nog zoveel dingen doen, de wereld veranderen. Of ja, mijn wereld. Ik wil ze laten zien dat mensen die een slecht verleden hebben gehad, de toekomst beter maken. Wij zijn sterker dan we zijn. Maar alsnog lig ik elke avond te huilen, en wachten tot dat ik eigenlijk een soort van word meegenomen door de dood. Ik durf niet voor een trein te springen, of voor een auto. Ik durf niet een mes te pakken en in me te steken. Ik wil deze wereld iets achterlaten van mijzelf. Een stukje wat mensen zich vooraltijd meedragen. Ik lig soms in mijn bed te fantaseren hoe het zou zijn als de mensen horen die me het leven zuur maken als ik dood ben. Zullen ze huilen? Of lachen? En dan denk ik aan mijn familie, ofja mijn deel van de familie. De rest hebben we geen contact mee. En dan kan ik het niet, ik wil niet dat mensen ongelukkig worden door wat ik heb gedaan. Ik wil dood gaan zonder dat ik mensen pijn doe en dat ze weten dat het goed zo is. ik wil dat ze weten als ik ga, dat ze denken , ' dit is het beste geweest , nu heeft ze eindelijk rust '. Ik weet dat mijn problemen soms onderschat worden en sommige problemen veel groter zijn dan de mijne. Maar eigenlijk zijn we allemaal hetzelfde. We willen behandeld worden zoals gelijken, we willen allemaal dat spronkje hoop hebben wat ons laat nadenken over het leven. We willen geluk, we zijn opzoek naar geluk. En geloof me ik ben ook niet de heiligste, ik heb genoeg vriendjes gehad, en genoeg gekke dingen gedaan. En ja ik heb ook vriendinnen, ofja mensen waar ik mee omga. Maar ik ben niet gelukkig.. Dus hoe krijg je dat ongeluk weg? Voor mij is dat 1 oplossing, mezelf weerbaarder maken. en de 2de is zelfmoord. Het zou me heerlijk lijken om mensen te laten schrikken, hun eindelijk laten zien wat ze me hebben aangedaan en hun daar op te wijzen. Maar zou ik daar geluk mee krijgen ? Nee.. Ik schiet er niks mee op. Ik moet met iemand praten , ookal praten mijn ouders zo vaak met me. Er zit iets niet goeds in mijn lichaam hoofd en brein. Ik word compleet gek. De flitsen van mensen die me steeds slaan, ik lig op de grond elke keer. Ik ben totaal in onmacht, ik durf niks terug te doen. De mensen die me uitlachen, ze schelden. En ze zeggen schelden doet geen pijn ? Schelden doet godverdomme wel pijn. Misschien is dit een fase in het leven. Of misschien is dit een fase waar je nooit meer uitkomt..
Datum:
04-01-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Mijn verhaal, mijn leven

Ik vind zelfmoord altijd zo naar klinken, mijn ogen schieten vol als ik het woord hoor. waarom zul je denken... Nou dat is omdat mijn moeder afgelopen jaar een zelfmoordpoging heeft gedaan na jaren erg depressief te zijn. Ik weet het, het is een schreeuw om hulp. GELUKKIG, is alles goed gekomen, heb ik goed gehandeld toen ik haar bewusteloos zag liggen. Ze is opgehaald door de amulance en ze had in totaal 130 pillen ingeslikt (lag in de prullenbak, de hulpverleners wilden weten hoeveel ze had ingelsikt). Ik werd goed opgenomen door de rest van mijn familie, namelijk mijn vader, stiefmoeder, oma, andere oma en mijn opa. Maar na een week vergaten ze het, leek het wel.. Ik werd uit huis geplaatst, zonder dat ze dachten aan mij. Ik heb het hier echt niet naar mijn zin. Ik word erg gepest op school, zie mijn liefste moeder bijna nooit meer omdat ze best wel ver weg in een ingesloten inrichting zit. Maar het voelt ook alsof ik ongewild ben. Ik zie het leven echt niet meer zitten, ik huil uren. Maar ik moet doorgaan en mag geen zelfmoord plegen van mezelf, ik weet dat het veel mensen pijn zal doen ookal denk ik van niet. Maar ik weet dat ik door moet zetten en dat ik hier wel doorheen kom. Ik slik anti-depressiva en dat werkt goed, hoewel de bijwerkingen soms vervelend zijn (heel erg moe). Ik wil even zeggen dat je echt geen zelfmoord moet plegen, het doet veel meer mensen pijn dan dat je denkt, echt waar. en als de poging mislukt voel je je nog rottiger, tenminste dat had ik. Dus STAY STRONG en geniet van de leuke momenten!!!!

xxxxx
Datum:
04-01-2013
Naam:
louise
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

En wat nu?

Toen ik 6 jaar oud was, gingen mijn ouders scheiden. Ik, me zus en mn moeder gingen inwonen bij de nieuwe vriend van mn moeder (die ik nog nooit ontmoet had.) Het was een drama. Elke dag ruzie tussen iedereen. en ik werd door mn moeder en mn zus regelmatig geslagen. toen in 8 jaar was had die vriend ons het huis uitgezet en waren we met zn 3en weer verhuist. (Me moeder en die vriend zijn tot op de dag van vandaag nog steeds bij elkaar, hoe ziek kunnen ze zijn??) Alsnog ging het niet goed. Ik had elke dag ruzie met mijn zus, maar omdat zij altijd schijnheilig zachtjes praatte en ik gewoon schreeuwde kreeg/ krijg ik altijd de schuld, soms terecht maar soms ook niet. ook die vriend had nog gewoon ruzie met ons allemaal. Iets van 2 jaar geleden kreeg mn moeder borstkanker waar ze nu wel weer van af is. maar veel andere problemen aan over heeft gehouden, waardoor ik nu een groot deel van het huishouden op me moet nemen. ( me zus is ondertussen verhuisd). dan 1 jaar geleden kregen we het bericht dat ook mijn vader kanker had, prostaatkanker. Hij heeft dit niet overleefd. Mijn stief familie heeft mij en mn zus totaal laten vallen. thuis is er nog steeds veel ruzie en meestal naar mij toe, vooral door mn zus die regelmatig weer thuis is en door die vriend, ik ben een lui kut kind, een parasiet, en dat alleen omdat ik 1 dag later wil stofzuigen dan wanneer het gevraagd word. En wanneer ik me moeder erop aanspreek waarom ze wel altijd boos word op mij wanneer ik iets tegen hun zeg maar niet boos word op hun wanneer ze mij kapot schelden zegt ze dat ze het niet in de gaten had -.-'. ook op school gaat het niet geweldig. ik sta op het punt te stoppen met mn opleiding zonder enig idee te hebben wat ik verder wil doen. Het punt is dat ik het allemaal een beetje zat ben, en vaak fantasieën heb over zelfmoord heb, maar ook over het pijn doen van mn zus en die vriend. dat laatste heb ik ooit geprobeerd te vertellen aan mn moeder maar ze reageerde er niet op en liep gewoon weg.
Sorry voor zn lang verhaal, er word vaak tegen me vertelt dat het niet goed is om dingen op te kroppen, dus ik dacht ik schrijf maar is wa op...
Datum:
03-01-2013
Naam:
Mi.....
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

achter elke glimlach

K ben er klaar mee me zo te voelen... ik voel me down weet niet wat ik moet doen.. heb t gevoel dat ik overal alleen voor sta.. er zijn veel dingen gebeurd vroeger.. mn pa heeft mn halve leven in de kroeg gezeten altijd maar dronken. Hij was er nooit voor me. Veel pijn heeft hij me gedaan. Regelmatig blauwe plekken. Ben er klaar mee! Op mijn 16e ben ik verkracht door mijn toen beste vrienden... weet je hoe erg je walgt van jezelf daarna. Nog steeds denk ik dat ik het allemaal had kunnen voorkomen. Heb een grote glimlach voor iedereen om me heen. Maar alleen ik weet hoe ik me werkelijk voel. Ik wil gewoon dat alles beter word, maar al t positieve wat nu gebeurt draait ook om in negatief. Ik weet dat ik blij moet zijn met het leven wat ik nu heb. Maar hoe hou je dat vast als het altijd mis gaat. Blijkbaar ligt het dan dus toch aan mij en is er met mij iets mis. Zoveel dingen schieten door mn hoofd. Misschien is t beter als k gewoon verdwijn, dan is mijn pijn weg en hoeft niemand mijn gezeik meer aan te horen..
Achter elke glimlach schuilt iets wat niet zichtbaar is :'(
Datum:
03-01-2013
Naam:
ikke
Leeftijd:
24
Provincie:
Zuid-holland

mijn wens

Als we nou eens met xijn allen onze masker afdoen, dan kan iedereen vrolijk zichzelf zijn, en zich niet meer schamen voor hun zwaktes en dan kunnen we allemaal lang en gelukkig leven.
En alle haters mogen dit jaar wegblijven. We gaan er tegenaan. Depressie of geen depressie, of ik nu goed of slecht ben, mooi of lelijk, interessant of saai. Ik wil niet meer aan andere mensen denken. Ik wil geen geroddel aanhoren. Ik wil een normale ongeving waar mensen normaal met elkaar omgaan. Ik wil gewoon dat als mensen lachen, ze ECHT lachen, en geen fake-smile opdoen.
Dat is alles.
Datum:
03-01-2013
Naam:
Optimist
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

mijn dochter van 8 wil dood, en langer dan vandaag,..

't zit dus zo,..

m'n oudste dochter, 'n slim en flink meisje,.. 8 bijna 9 jaar ondertussen, wil sinds een paar weken niet meer fatsoenlijk eten en gewoon dood om niemand meer tot last te zijn,.. (dit zijn hààr woorden).

Ze vraagt me hoe je het best dood kan gaan.
6 weken geleden hebben we een poes geadopteerd uit't asiel als speelkameraadje,..blijkt't beestje toch niet zo gezond en de kans is groot dat ze het niet haalt,..

Stella wil dan weten hoe je het best kan sterven en dat vraagt ze me dan ook,..

'k heb zelf ook ooit zulke gedachten gehad, toen ik een jaar of 12 was,..

Daarstraks voor't slapengaan vroeg ze me letterlijk hoe je best kon sterven,.. ik vroeg haar hoe het volgens haar het best was en dat ik haar héél graag zag enzo,.. zij antwoordde dat een touw haar het beste leek,..
Ze heeft er volgens mij al over nagedacht en vraagt mijn idee omdat ze me vertrouwt (dat zegt ze ook zelf), ik heb geantwoord dat ik haar op dat vlak niet wil helpen, enkel en alleen en àltijd wil luisteren.

Stella heeft een moeilijke papa met wie ik co-ouderschap deel, en hoewel ze haar papa wil blijven zien, denk ikzelf niet dat dit de beste manier is.

Met andere woorden,.. mijn dochter heeft hulp nodig en ik heb het gevoel dat ik grip verlies,.. elke tegenslag is er één te veel,.. elk falen een druppel in haar emmertje dat op overlopen staat,..

Iemand 'n idee hoe ik m'n dochter er bovenop kan helpen?

Datum:
02-01-2013
Naam:
liesbeth
Leeftijd:
33
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.