Levensverhalen (pagina 333)

Toen ik 6 jaar oud was, gingen mijn ouders scheiden. Ik, me zus en mn moeder gingen inwonen bij de nieuwe vriend van mn moeder (die ik nog nooit ontmoet had.) Het was een drama. Elke dag ruzie tussen iedereen. en ik werd door mn moeder en mn zus regelmatig geslagen. toen in 8 jaar was had die vriend ons het huis uitgezet en waren we met zn 3en weer verhuist. (Me moeder en die vriend zijn tot op de dag van vandaag nog steeds bij elkaar, hoe ziek kunnen ze zijn??) Alsnog ging het niet goed. Ik had elke dag ruzie met mijn zus, maar omdat zij altijd schijnheilig zachtjes praatte en ik gewoon schreeuwde kreeg/ krijg ik altijd de schuld, soms terecht maar soms ook niet. ook die vriend had nog gewoon ruzie met ons allemaal. Iets van 2 jaar geleden kreeg mn moeder borstkanker waar ze nu wel weer van af is. maar veel andere problemen aan over heeft gehouden, waardoor ik nu een groot deel van het huishouden op me moet nemen. ( me zus is ondertussen verhuisd). dan 1 jaar geleden kregen we het bericht dat ook mijn vader kanker had, prostaatkanker. Hij heeft dit niet overleefd. Mijn stief familie heeft mij en mn zus totaal laten vallen. thuis is er nog steeds veel ruzie en meestal naar mij toe, vooral door mn zus die regelmatig weer thuis is en door die vriend, ik ben een lui kut kind, een parasiet, en dat alleen omdat ik 1 dag later wil stofzuigen dan wanneer het gevraagd word. En wanneer ik me moeder erop aanspreek waarom ze wel altijd boos word op mij wanneer ik iets tegen hun zeg maar niet boos word op hun wanneer ze mij kapot schelden zegt ze dat ze het niet in de gaten had -.-'. ook op school gaat het niet geweldig. ik sta op het punt te stoppen met mn opleiding zonder enig idee te hebben wat ik verder wil doen. Het punt is dat ik het allemaal een beetje zat ben, en vaak fantasieën heb over zelfmoord heb, maar ook over het pijn doen van mn zus en die vriend. dat laatste heb ik ooit geprobeerd te vertellen aan mn moeder maar ze reageerde er niet op en liep gewoon weg.
Sorry voor zn lang verhaal, er word vaak tegen me vertelt dat het niet goed is om dingen op te kroppen, dus ik dacht ik schrijf maar is wa op...

K ben er klaar mee me zo te voelen... ik voel me down weet niet wat ik moet doen.. heb t gevoel dat ik overal alleen voor sta.. er zijn veel dingen gebeurd vroeger.. mn pa heeft mn halve leven in de kroeg gezeten altijd maar dronken. Hij was er nooit voor me. Veel pijn heeft hij me gedaan. Regelmatig blauwe plekken. Ben er klaar mee! Op mijn 16e ben ik verkracht door mijn toen beste vrienden... weet je hoe erg je walgt van jezelf daarna. Nog steeds denk ik dat ik het allemaal had kunnen voorkomen. Heb een grote glimlach voor iedereen om me heen. Maar alleen ik weet hoe ik me werkelijk voel. Ik wil gewoon dat alles beter word, maar al t positieve wat nu gebeurt draait ook om in negatief. Ik weet dat ik blij moet zijn met het leven wat ik nu heb. Maar hoe hou je dat vast als het altijd mis gaat. Blijkbaar ligt het dan dus toch aan mij en is er met mij iets mis. Zoveel dingen schieten door mn hoofd. Misschien is t beter als k gewoon verdwijn, dan is mijn pijn weg en hoeft niemand mijn gezeik meer aan te horen..
Achter elke glimlach schuilt iets wat niet zichtbaar is :'(

Als we nou eens met xijn allen onze masker afdoen, dan kan iedereen vrolijk zichzelf zijn, en zich niet meer schamen voor hun zwaktes en dan kunnen we allemaal lang en gelukkig leven.
En alle haters mogen dit jaar wegblijven. We gaan er tegenaan. Depressie of geen depressie, of ik nu goed of slecht ben, mooi of lelijk, interessant of saai. Ik wil niet meer aan andere mensen denken. Ik wil geen geroddel aanhoren. Ik wil een normale ongeving waar mensen normaal met elkaar omgaan. Ik wil gewoon dat als mensen lachen, ze ECHT lachen, en geen fake-smile opdoen.
Dat is alles.

't zit dus zo,..

m'n oudste dochter, 'n slim en flink meisje,.. 8 bijna 9 jaar ondertussen, wil sinds een paar weken niet meer fatsoenlijk eten en gewoon dood om niemand meer tot last te zijn,.. (dit zijn hààr woorden).

Ze vraagt me hoe je het best dood kan gaan.
6 weken geleden hebben we een poes geadopteerd uit't asiel als speelkameraadje,..blijkt't beestje toch niet zo gezond en de kans is groot dat ze het niet haalt,..

Stella wil dan weten hoe je het best kan sterven en dat vraagt ze me dan ook,..

'k heb zelf ook ooit zulke gedachten gehad, toen ik een jaar of 12 was,..

Daarstraks voor't slapengaan vroeg ze me letterlijk hoe je best kon sterven,.. ik vroeg haar hoe het volgens haar het best was en dat ik haar héél graag zag enzo,.. zij antwoordde dat een touw haar het beste leek,..
Ze heeft er volgens mij al over nagedacht en vraagt mijn idee omdat ze me vertrouwt (dat zegt ze ook zelf), ik heb geantwoord dat ik haar op dat vlak niet wil helpen, enkel en alleen en àltijd wil luisteren.

Stella heeft een moeilijke papa met wie ik co-ouderschap deel, en hoewel ze haar papa wil blijven zien, denk ikzelf niet dat dit de beste manier is.

Met andere woorden,.. mijn dochter heeft hulp nodig en ik heb het gevoel dat ik grip verlies,.. elke tegenslag is er één te veel,.. elk falen een druppel in haar emmertje dat op overlopen staat,..

Iemand 'n idee hoe ik m'n dochter er bovenop kan helpen?

Het einde zal er aan komen.

Ik weet niet hoelang dit nog kan volhouden.
De jaren vergaan en alles leeft maar het is stil in mij soms gaat het beter maar dan val ik terug.
Het enige wat ik wil is rust ik heb het gezocht maar kan het niet vinden.

Ik heb de spullen liggen maar ik durfde of ik kon het niet.

ik weet niet hoelang het nog zal duren,
ik hoop dat ik rust vind want dat heb ik lanng niet gehad

Ik ben vroeger nooit gelukkig geweest, ik ben altijd gepest geweest op school en ik had de hele tijd ruzie met mijn ouders omdat ze me niet begrepen.
Een paar maanden heb ik toch iemand leren kennen die me toch gelukkig maakte.
Ze heeft het een paar weken geleden uit gemaakt en ik kan het gewoon niet meer aan, ik eet of slaap al weken niet meer en ik voel me elke dag slechter en slechter en ik weet gewoon niet meer wat te doen...

ik ben een meisje met allebei mijn ouders nog en een autistisch broertje van 10
mijn broertje slaat en bedrijgt me vaak maar daar zeggen mijn ouders niets tegen bij mij wel en ik had een keer een ak maltersers gekregen van mijn moeder en toen had mijn broertje die hellemaal leeg gegeten terwijl ik er nog maar een paar uit had gepakt ik was boos en zei dat tegen mijn broertje mijn vader was werken en toen kam mijn moeder en sloeg me ik schold terug omdat ik een rotleven heb en ze zei dat iki mijn laptop niet meer mocht ik word al dagen uitgescholden en geslagen en geschopt maar nu ben ik er klaar mee

Ik trek het niet meer. Van kleins af aan werd ik mishandeld door mijn vader. Zowel geestelijk als lichamelijk. Mijn moeder was meestal afstandelijk en was vaak moe. Mijn zus en broertje waren alles voor mijn vader, dus ik was een onzeker en mensenschuw kind. Langzamerhand, sinds ik ouder werd en de horeca in ging, werd ik socialer en durf ik meer voor mezelf op te komen. Ik laat niet meer over me heen lopen. Dit is ook weer niet goed. Ik zie alles zwart-wit. Ik schrik mensen af denk ik en daarom heb ik geen echte vrienden en met de rest vd familie geen contact. Ook qua studie heb ik alles verpest. Ik ging van havo naar vmbo-t en ben daarin geslaagd. Daarna wist ik het niet. Heb meerdere mbo studies gedaan, niet afgerond. Uiteindelijk maar iets afgemaakt om de studieschuld te ontlopen. Met dat diploma kan ik niks. Ik voel me zo nutteloos. Ik werk al 8 jaar in.een stoffig pannenkoekenhuis waar ik depressief word. Ik voeg niks toe, mijn leven staat stil, ik ontwikkel mezelf niet, al wil ik dit supergraag. Ik heb me aangemeld voor vele leerwerktrajecten bij allerlei zorginstellingen. Nergens is plaats. Ik heb minstens 40 sollicitaties gedaan. Overal afgewezen of niks van gehoord. Ik heb nog een sollicitatie lopen waar ik mijn hoop op vestig en nog een 21+ test op het hbo. Als dit allebei niks wordt, weet ik het niet meer. Bij het pannenkoekenhuis werk ik nog hooguit 2 dagen in de week, dus ik heb bijna geen inkomen en geen recht op ww. Werk kan ik niet vinden en opleiding ook niet en niemand die me kan helpen. Wat moet ik doen?!?!?! Ook vind ik mezelf erg lelijk. Mijn broertje is wel knap en mijn ex is verliefd op hem geworden. Ik ben homo en hij ook. Ik durf nu niet meer verliefd te worden. Ik ben zo moe!! Help :(

Mensen zijn slecht. Door en door slecht. Het enige wat ons ervan weerhoud om slechte dingen te doen zijn de (mogelijke) consequenties. ik walg er zo van. We zijn geen mensen, we zijn getemde dieren bovenaan de voedselketen. Logisch dat opvoeding en wetten hoog in het vaandel staan. En dat heb ik echt met alles. Ik haat gelovigen omdat ik ze hypocriet vind (ze denken dat ze een goed moraal hebben vervolgens haten ze homo's en niet-gelovigen zullen branden in de hel). Ik haat het kapitalistische tiefus systeem, omdat het alleen maar hebzucht in de hand werkt. Ik geloof nergens in. Ik geloof nergens meer in. Heb gewoon het idee dat anderen zich in een illusie bevinden. Als je alles relativeert, echt alles, kan je niet anders dan op negatieve conclusies komen. Het zou misschien dragelijk voor me wezen als mijn eigen leven niet zo'n fkkn teleurstelling zou wezen. Het leven heeft geen zin, we zijn er gewoon. Er zit geen groot plan achter. Bange en kwetsbare mensen hebben een einde aan het verhaal gebreid. Kon ik maar zo naief zijn om het te kunnen geloven. Zo'n vrolijke fantasie waar je herenigd wordt met alle mensen die je bent kwijtgeraakt. Ik vervreemd me van mensen, want ik ben te kwetsbaar om met ze te leven. Ik ben volledig bewust van mijn gedrag en daden en ik bedoel nooit iets fout maar ik krijg aaaaaaaaltijd gezeik wat ik ook doe. Waar heb ik dat aan verdiend denk ik dan. Het enige wat me op de been houd is hoop. En ik weet niet eens op wat ik wil hopen. Een vriendin misschien? Zal ik weer de puf moeten vinden om mezelf te bewijzen en tevens me kwetsbaar op te stellen. Ieder mens is op zoek naar liefde en erkenning maar ik kan geen van beide vinden. En ik heb altijd maar het gevoel dat ik me moet verantwoorden tegenover andere mensen, bewijzen dat ik spoor, bewijzen dat ik goed ben, bewijzen bewijzen verantwoorden.. En dat komt alleen maar omdat er wel slechte mensen zijn die het eigenlijk verpesten voor de goede. Waarom haat ik mezelf? Doordat ik ook slecht ben. Net als elkander. Nou, leuk concept, echt geweldig! Wat een prachtig leven.. not. Ben klaar met het toneelspelen. Doen alsof ik geinteresseerd ben terwijl het me geen reet kan schelen. Mensen ervaren mij als sociaal maar ik ervaar het als nep. Alles is bedacht. Ik geloof ook dat vrijheid, zowel lichamelijk als geestelijk, een illusie is. Hoe kan je geestelijk vrij zijn als ik alles op een weegschaal moet leggen van wat ik wel en niet kan zeggen.. hoe ben ik geestelijk vrij als ik me steeds tegen mn zin in moet verantwoorden.. Hoe ben ik lichamelijk vrij als ik tegen mn zin in moet werken? Tis niet dat ik lui ben, kzie er gewoon echt het nut niet van in. Life sucks and then you are left dead... Ik zie mezelf als filosoof, ik denk aaaaltijd maar na maar nadenken is niet leuk meer. Wat was ik vroeger toch vrolijk, omdat ik zo naief was. Dacht dat de hele wereld om mij draaide en dat ik belangrijk ben. Naja ik stop nu nadenken is al kut genoeg en formuleren ook..

Hallo iedereen,
Ik wil langs deze weg myn verhaal doen. Ik heb het gevoel dat niemand my begrypt,myn pyn. Ik ben zwanger geworden op myn 18de. De relatie met de vader was al beiindigd nog voor ik het wist. Kort nadien werd ik op straat gezet door de huisbaas. Na lang ronddwarrelen had ik een huisje gevonden. En dat een paar dagen voor myn bevalling. Ik was dol gelukkig. Nu kon ik genieten van myn zwangerschap. De komst van myn dochtertje was het mooiste moment uit myn leven. Het was niet altijd gemakkelyk om haar alleen op te voeden. Na een paar weken ging ze bijna elk weekend een weekendje by familie logeren. Zo kon ik uitrusten. Toen myn kleine meisje 10 maanden oud was leerde ik iemand kennen. Het klikte tussen hem en myn prinsesje. Hy was het,de man van myn leven (dacht ik) we kenden elkaar al vele jaren en hy stond klaar voor me tijdens een moeilyke periode (zwanger en dakloos) hy was voor my myn beste vriend,myn grote liefde. Hy wou heel graag nog een kindje. Hy beschouwde myn meisje al zijn eigen kind. Na 2maanden bleek ik zwanger te zyn. We waren in de wolken. Plots draaide hy van mening en moest ik het kindje laten weg halen.. hy wou het niet meer. Zyn familie was er tegen want hy was nog zo jong. Maar ik keek ondertussen heel erg uit naar de komst van dit kleine wezentje. Het was onze liefdesbaby. Na vele ruzie's en tranen heb ik een abortus laten doen. De relatie was afgelopen en ik had een peuter. Ik kon onmogelyk voor een peuter en een baby zorgen. Zowel financieel als fysiek. Dit was het begin van myn pyn. 7 maanden heb ik niks meer gehoord van deze jongen. Ik had wel ondertussen wel contact met zyn moeder. Dus hy zag af en toe fotos van my en myn kleine meid.. ondanks wat er gebeurd was sprong de vonk terug over. Kort nadien waren we terug een koppel.. maar het liep niet goed. Onze relatie was niet stabiel. Na de zoveelste breuk was ik terug zwanger geworden. Met een bang hartje liet ik hem dit weten. Hy vroeg my dan ook wat ik ging doen. Ik was totaal van slag en dus wist ik dat niet. Hy wou het kindje graag houden en samen opvoeden. Na lang twijfelen besloot ik om het kindje te houden. Hy wou gaan samen wonen. Ik gaf dus myn huisje op en hadden een groter huis gevonden. Perfect voor ons gezinnetje. Toen ik 4 maand zwanger was liet hy my opnieuw stikken. Ik stond er terug alleen voor met myn dochter,ik mocht niet in het huis blyven wonen en stond dus terug op straat. Zijn was toen 3 jaar. Ik had een zware zwangerschap. Moest platte rust houden. Maar als alleenstaande mama met een kleuter in huis is dit onmogelyk. Ik ben dan ook 2 keer in de kliniek opgenomen geweest om de baby op te houden en moest weeen remmers slikken. Na meer dan 3maanden zoeken had ik een appartementje gevonden en een nieuwe school voor myn dochter. In oktober ben ik dan bevallen van myn flinke zoon. Enkele dagen na de bevalling had ik de papa gezegd dat hy mocht langskomen. Wij hadden geen contact meer daarvoor. Het was prachtig om zien hoe hy met zyn zoon omging. Na enkele dagen werd ik ontslagen uit de kliniek en de papa is mee gegaan naar huis. Hy heeft my dan ook uitstekend geholpen met de kindjes en het huishouden. Ik had nog zeer veel pyn tot 3weken na de geboorte dus zyn hulp kwam als geroepen. En terug opnieuw werden we een koppel. Toen ons zoontje 2maanden was is hy het terug afgestapt en dreigde hy myn zoon af te pakken. Ik wou geen co ouderschap voor zyn 1ste verjaardag. En omdat hy bleef dreigen besloot ik myn zoon niet meer mee te geven. Na een maand en half kreeg ik een brief in de bus met zware beschuldigingen en moest ik voorkomen op de rechtbank omdat de vader het volledige hoederecht opeistte. Ik nam een advocaat onder de arm. Uiteindelyk kwamen we tot een overeenkomst en mocht myn zoon 2dagen per week by zyn papa. Intussentijd werd by myn zoontje vast gesteld dat hy zeer gevoelig was en verlatingsangst had. Zyn vader wou niet mee betalen voor een verder onderzoek. Na myn zoon zyn eerste verjaardag ging co ouderschap in werking. Dit liep moeilyk. Myn zoontje had het zeer lastig by de wissel. En ook thuis was het zwaar. Hy vroeg enorm veel aandacht en huilde constant. Ondertussen ging het met my ook slechter. ik zat in een depressie en moest daarvoor ook medicatie nemen. In februari 2012 ging ik terug tijdelyk thuis wonen en vond ik het ook beter voor myn zoon dat hy tydelyk by zyn papa bleef wonen op voorwaarde dat ik hem mocht zien zoveel ik wou. Dit was geen probleem. In april begonnen de problemen... ik mocht kiandro niet meer zien zyn vader werkte constant tegen,maar niet alleen ik ging er meer onderdoor. Ook myn dochter zag ervan af. Zij vroeg dagelyks achter haar broer. In julli was meneerke terug akkoord dat ik en myn dochter myn zoon terug mochten zien. Ik was zo bang dat myn zoon my niet meer zou kennen maar ik had geluk. Hoewel als zyn papa erby is heeft myn zoon maar weinig oog voor ons. Wat mss normaal is. Nu zyn we december en zie ik myn zoon alweer een maand niet meer. In augustus werd ook vastgesteld door een neuroloog dat myn zoontje een hersenverlamming heeft opgedaan tijdens de zwangerschap.waardoor veklaard werd dat al die problemen zoals huilen,woedeaanvallen en het niet stappen daardoor kwamen. Myn zoon is ondertussen 2jaar en loopt nog steeds niet. Hy moet min 2x per week naar een kinesist. De relatie tussen my en zyn vader doen er ook geen goed aan. Hy maakt alles mee. Het jojo effect zeker niet. Ik sta machteloos. De papa geeft myn zoon niet meer mee en ik mag hem nooit meer zien van hem. Ik weet dak juridische stappen moet ondernemen en ga dat doen ook maar myn dochter maakt dit ook allemaal mee en zij begrijpt dit wel. Ik ben gestopt met die pillen te pakken want wist niet meer wie ik was. Ik ben zeer emotioneel en loop al enkele maanden met rare gedachten in myn hoofd. Enkele weken geleden heb ik de eerste poging genomen. Myn dochter is al huilend by myn moeder gelopen en die stormde binnen en verplichte me over te geven. Ik heb schuldgevoel tegenover myn dochter dat ze dit gezien heeft en allemaal moet mee maken. Het zou voor iedereen het beste zyn dat ik er niet meer ben. Ik ga kapot van verdriet en doe myn dochter ook zoveel verdriet aan. Het is me mislukt. Ik ben mislukt. Ik zal dan ook nooit gelukkig worden. Ik zeg altijd toeval bestaat niet,alles gebeurd met een reden... maar dan vraag ik my af aan wat ik dit verdiend heb of wat die reden is. Ik word gekweld en verlies alles wat ik graag zie.