Levensverhalen (pagina 333)

Het einde zal er aan komen.

Ik weet niet hoelang dit nog kan volhouden.
De jaren vergaan en alles leeft maar het is stil in mij soms gaat het beter maar dan val ik terug.
Het enige wat ik wil is rust ik heb het gezocht maar kan het niet vinden.

Ik heb de spullen liggen maar ik durfde of ik kon het niet.

ik weet niet hoelang het nog zal duren,
ik hoop dat ik rust vind want dat heb ik lanng niet gehad

Ik ben vroeger nooit gelukkig geweest, ik ben altijd gepest geweest op school en ik had de hele tijd ruzie met mijn ouders omdat ze me niet begrepen.
Een paar maanden heb ik toch iemand leren kennen die me toch gelukkig maakte.
Ze heeft het een paar weken geleden uit gemaakt en ik kan het gewoon niet meer aan, ik eet of slaap al weken niet meer en ik voel me elke dag slechter en slechter en ik weet gewoon niet meer wat te doen...

ik ben een meisje met allebei mijn ouders nog en een autistisch broertje van 10
mijn broertje slaat en bedrijgt me vaak maar daar zeggen mijn ouders niets tegen bij mij wel en ik had een keer een ak maltersers gekregen van mijn moeder en toen had mijn broertje die hellemaal leeg gegeten terwijl ik er nog maar een paar uit had gepakt ik was boos en zei dat tegen mijn broertje mijn vader was werken en toen kam mijn moeder en sloeg me ik schold terug omdat ik een rotleven heb en ze zei dat iki mijn laptop niet meer mocht ik word al dagen uitgescholden en geslagen en geschopt maar nu ben ik er klaar mee

Ik trek het niet meer. Van kleins af aan werd ik mishandeld door mijn vader. Zowel geestelijk als lichamelijk. Mijn moeder was meestal afstandelijk en was vaak moe. Mijn zus en broertje waren alles voor mijn vader, dus ik was een onzeker en mensenschuw kind. Langzamerhand, sinds ik ouder werd en de horeca in ging, werd ik socialer en durf ik meer voor mezelf op te komen. Ik laat niet meer over me heen lopen. Dit is ook weer niet goed. Ik zie alles zwart-wit. Ik schrik mensen af denk ik en daarom heb ik geen echte vrienden en met de rest vd familie geen contact. Ook qua studie heb ik alles verpest. Ik ging van havo naar vmbo-t en ben daarin geslaagd. Daarna wist ik het niet. Heb meerdere mbo studies gedaan, niet afgerond. Uiteindelijk maar iets afgemaakt om de studieschuld te ontlopen. Met dat diploma kan ik niks. Ik voel me zo nutteloos. Ik werk al 8 jaar in.een stoffig pannenkoekenhuis waar ik depressief word. Ik voeg niks toe, mijn leven staat stil, ik ontwikkel mezelf niet, al wil ik dit supergraag. Ik heb me aangemeld voor vele leerwerktrajecten bij allerlei zorginstellingen. Nergens is plaats. Ik heb minstens 40 sollicitaties gedaan. Overal afgewezen of niks van gehoord. Ik heb nog een sollicitatie lopen waar ik mijn hoop op vestig en nog een 21+ test op het hbo. Als dit allebei niks wordt, weet ik het niet meer. Bij het pannenkoekenhuis werk ik nog hooguit 2 dagen in de week, dus ik heb bijna geen inkomen en geen recht op ww. Werk kan ik niet vinden en opleiding ook niet en niemand die me kan helpen. Wat moet ik doen?!?!?! Ook vind ik mezelf erg lelijk. Mijn broertje is wel knap en mijn ex is verliefd op hem geworden. Ik ben homo en hij ook. Ik durf nu niet meer verliefd te worden. Ik ben zo moe!! Help :(

Mensen zijn slecht. Door en door slecht. Het enige wat ons ervan weerhoud om slechte dingen te doen zijn de (mogelijke) consequenties. ik walg er zo van. We zijn geen mensen, we zijn getemde dieren bovenaan de voedselketen. Logisch dat opvoeding en wetten hoog in het vaandel staan. En dat heb ik echt met alles. Ik haat gelovigen omdat ik ze hypocriet vind (ze denken dat ze een goed moraal hebben vervolgens haten ze homo's en niet-gelovigen zullen branden in de hel). Ik haat het kapitalistische tiefus systeem, omdat het alleen maar hebzucht in de hand werkt. Ik geloof nergens in. Ik geloof nergens meer in. Heb gewoon het idee dat anderen zich in een illusie bevinden. Als je alles relativeert, echt alles, kan je niet anders dan op negatieve conclusies komen. Het zou misschien dragelijk voor me wezen als mijn eigen leven niet zo'n fkkn teleurstelling zou wezen. Het leven heeft geen zin, we zijn er gewoon. Er zit geen groot plan achter. Bange en kwetsbare mensen hebben een einde aan het verhaal gebreid. Kon ik maar zo naief zijn om het te kunnen geloven. Zo'n vrolijke fantasie waar je herenigd wordt met alle mensen die je bent kwijtgeraakt. Ik vervreemd me van mensen, want ik ben te kwetsbaar om met ze te leven. Ik ben volledig bewust van mijn gedrag en daden en ik bedoel nooit iets fout maar ik krijg aaaaaaaaltijd gezeik wat ik ook doe. Waar heb ik dat aan verdiend denk ik dan. Het enige wat me op de been houd is hoop. En ik weet niet eens op wat ik wil hopen. Een vriendin misschien? Zal ik weer de puf moeten vinden om mezelf te bewijzen en tevens me kwetsbaar op te stellen. Ieder mens is op zoek naar liefde en erkenning maar ik kan geen van beide vinden. En ik heb altijd maar het gevoel dat ik me moet verantwoorden tegenover andere mensen, bewijzen dat ik spoor, bewijzen dat ik goed ben, bewijzen bewijzen verantwoorden.. En dat komt alleen maar omdat er wel slechte mensen zijn die het eigenlijk verpesten voor de goede. Waarom haat ik mezelf? Doordat ik ook slecht ben. Net als elkander. Nou, leuk concept, echt geweldig! Wat een prachtig leven.. not. Ben klaar met het toneelspelen. Doen alsof ik geinteresseerd ben terwijl het me geen reet kan schelen. Mensen ervaren mij als sociaal maar ik ervaar het als nep. Alles is bedacht. Ik geloof ook dat vrijheid, zowel lichamelijk als geestelijk, een illusie is. Hoe kan je geestelijk vrij zijn als ik alles op een weegschaal moet leggen van wat ik wel en niet kan zeggen.. hoe ben ik geestelijk vrij als ik me steeds tegen mn zin in moet verantwoorden.. Hoe ben ik lichamelijk vrij als ik tegen mn zin in moet werken? Tis niet dat ik lui ben, kzie er gewoon echt het nut niet van in. Life sucks and then you are left dead... Ik zie mezelf als filosoof, ik denk aaaaltijd maar na maar nadenken is niet leuk meer. Wat was ik vroeger toch vrolijk, omdat ik zo naief was. Dacht dat de hele wereld om mij draaide en dat ik belangrijk ben. Naja ik stop nu nadenken is al kut genoeg en formuleren ook..

Hallo iedereen,
Ik wil langs deze weg myn verhaal doen. Ik heb het gevoel dat niemand my begrypt,myn pyn. Ik ben zwanger geworden op myn 18de. De relatie met de vader was al beiindigd nog voor ik het wist. Kort nadien werd ik op straat gezet door de huisbaas. Na lang ronddwarrelen had ik een huisje gevonden. En dat een paar dagen voor myn bevalling. Ik was dol gelukkig. Nu kon ik genieten van myn zwangerschap. De komst van myn dochtertje was het mooiste moment uit myn leven. Het was niet altijd gemakkelyk om haar alleen op te voeden. Na een paar weken ging ze bijna elk weekend een weekendje by familie logeren. Zo kon ik uitrusten. Toen myn kleine meisje 10 maanden oud was leerde ik iemand kennen. Het klikte tussen hem en myn prinsesje. Hy was het,de man van myn leven (dacht ik) we kenden elkaar al vele jaren en hy stond klaar voor me tijdens een moeilyke periode (zwanger en dakloos) hy was voor my myn beste vriend,myn grote liefde. Hy wou heel graag nog een kindje. Hy beschouwde myn meisje al zijn eigen kind. Na 2maanden bleek ik zwanger te zyn. We waren in de wolken. Plots draaide hy van mening en moest ik het kindje laten weg halen.. hy wou het niet meer. Zyn familie was er tegen want hy was nog zo jong. Maar ik keek ondertussen heel erg uit naar de komst van dit kleine wezentje. Het was onze liefdesbaby. Na vele ruzie's en tranen heb ik een abortus laten doen. De relatie was afgelopen en ik had een peuter. Ik kon onmogelyk voor een peuter en een baby zorgen. Zowel financieel als fysiek. Dit was het begin van myn pyn. 7 maanden heb ik niks meer gehoord van deze jongen. Ik had wel ondertussen wel contact met zyn moeder. Dus hy zag af en toe fotos van my en myn kleine meid.. ondanks wat er gebeurd was sprong de vonk terug over. Kort nadien waren we terug een koppel.. maar het liep niet goed. Onze relatie was niet stabiel. Na de zoveelste breuk was ik terug zwanger geworden. Met een bang hartje liet ik hem dit weten. Hy vroeg my dan ook wat ik ging doen. Ik was totaal van slag en dus wist ik dat niet. Hy wou het kindje graag houden en samen opvoeden. Na lang twijfelen besloot ik om het kindje te houden. Hy wou gaan samen wonen. Ik gaf dus myn huisje op en hadden een groter huis gevonden. Perfect voor ons gezinnetje. Toen ik 4 maand zwanger was liet hy my opnieuw stikken. Ik stond er terug alleen voor met myn dochter,ik mocht niet in het huis blyven wonen en stond dus terug op straat. Zijn was toen 3 jaar. Ik had een zware zwangerschap. Moest platte rust houden. Maar als alleenstaande mama met een kleuter in huis is dit onmogelyk. Ik ben dan ook 2 keer in de kliniek opgenomen geweest om de baby op te houden en moest weeen remmers slikken. Na meer dan 3maanden zoeken had ik een appartementje gevonden en een nieuwe school voor myn dochter. In oktober ben ik dan bevallen van myn flinke zoon. Enkele dagen na de bevalling had ik de papa gezegd dat hy mocht langskomen. Wij hadden geen contact meer daarvoor. Het was prachtig om zien hoe hy met zyn zoon omging. Na enkele dagen werd ik ontslagen uit de kliniek en de papa is mee gegaan naar huis. Hy heeft my dan ook uitstekend geholpen met de kindjes en het huishouden. Ik had nog zeer veel pyn tot 3weken na de geboorte dus zyn hulp kwam als geroepen. En terug opnieuw werden we een koppel. Toen ons zoontje 2maanden was is hy het terug afgestapt en dreigde hy myn zoon af te pakken. Ik wou geen co ouderschap voor zyn 1ste verjaardag. En omdat hy bleef dreigen besloot ik myn zoon niet meer mee te geven. Na een maand en half kreeg ik een brief in de bus met zware beschuldigingen en moest ik voorkomen op de rechtbank omdat de vader het volledige hoederecht opeistte. Ik nam een advocaat onder de arm. Uiteindelyk kwamen we tot een overeenkomst en mocht myn zoon 2dagen per week by zyn papa. Intussentijd werd by myn zoontje vast gesteld dat hy zeer gevoelig was en verlatingsangst had. Zyn vader wou niet mee betalen voor een verder onderzoek. Na myn zoon zyn eerste verjaardag ging co ouderschap in werking. Dit liep moeilyk. Myn zoontje had het zeer lastig by de wissel. En ook thuis was het zwaar. Hy vroeg enorm veel aandacht en huilde constant. Ondertussen ging het met my ook slechter. ik zat in een depressie en moest daarvoor ook medicatie nemen. In februari 2012 ging ik terug tijdelyk thuis wonen en vond ik het ook beter voor myn zoon dat hy tydelyk by zyn papa bleef wonen op voorwaarde dat ik hem mocht zien zoveel ik wou. Dit was geen probleem. In april begonnen de problemen... ik mocht kiandro niet meer zien zyn vader werkte constant tegen,maar niet alleen ik ging er meer onderdoor. Ook myn dochter zag ervan af. Zij vroeg dagelyks achter haar broer. In julli was meneerke terug akkoord dat ik en myn dochter myn zoon terug mochten zien. Ik was zo bang dat myn zoon my niet meer zou kennen maar ik had geluk. Hoewel als zyn papa erby is heeft myn zoon maar weinig oog voor ons. Wat mss normaal is. Nu zyn we december en zie ik myn zoon alweer een maand niet meer. In augustus werd ook vastgesteld door een neuroloog dat myn zoontje een hersenverlamming heeft opgedaan tijdens de zwangerschap.waardoor veklaard werd dat al die problemen zoals huilen,woedeaanvallen en het niet stappen daardoor kwamen. Myn zoon is ondertussen 2jaar en loopt nog steeds niet. Hy moet min 2x per week naar een kinesist. De relatie tussen my en zyn vader doen er ook geen goed aan. Hy maakt alles mee. Het jojo effect zeker niet. Ik sta machteloos. De papa geeft myn zoon niet meer mee en ik mag hem nooit meer zien van hem. Ik weet dak juridische stappen moet ondernemen en ga dat doen ook maar myn dochter maakt dit ook allemaal mee en zij begrijpt dit wel. Ik ben gestopt met die pillen te pakken want wist niet meer wie ik was. Ik ben zeer emotioneel en loop al enkele maanden met rare gedachten in myn hoofd. Enkele weken geleden heb ik de eerste poging genomen. Myn dochter is al huilend by myn moeder gelopen en die stormde binnen en verplichte me over te geven. Ik heb schuldgevoel tegenover myn dochter dat ze dit gezien heeft en allemaal moet mee maken. Het zou voor iedereen het beste zyn dat ik er niet meer ben. Ik ga kapot van verdriet en doe myn dochter ook zoveel verdriet aan. Het is me mislukt. Ik ben mislukt. Ik zal dan ook nooit gelukkig worden. Ik zeg altijd toeval bestaat niet,alles gebeurd met een reden... maar dan vraag ik my af aan wat ik dit verdiend heb of wat die reden is. Ik word gekweld en verlies alles wat ik graag zie.

iedereen die ik ken word gelukkig of steeds gelukkiger. ik gun het ze.

alleen ik kan het niet vinden. laatste tijd voel ik me de zwarte schaap. net wanneer ik dacht dat het goed gaat is het weer gefaald. ik deed zo hard me best met alles

denk niet egt aan zelfmoord. maar heb lertterlijk geen zin meer in nix, zelfs dingen die ik leuk vind. ik zie mezelf niet meer als een vriend(geliefde), of als een vader meer. omdat ik zo lang alleen ben gebleven. heb geen zin om iemand aan te spreken. ik kom tog DooD over.

ik ben me vrienden kring ook uitgelopen. omdat ik de enigste ben die nog hetzelfde is als toen.
het voelt eg als een loser.

Mijn papa is al sinds mijn geboorte een alcoholist.
Er was altijd ruzie en in huis, en soms waren er dreigende situaties dat ik bang was dat hij mij, mijn broer of mijn moeder iets zou aandoen.

Sinds 2 jaar is hij gescheiden van mijn moeder en is hij opnieuw getrouwd met de domste, naïefste vrouw ter wereld. Ze ziet niet dat mijn vader een drank probleem heeft, en mijn vader heeft het ook niet verteld.

Ik heb al sinds ik 10 was (nu 17) last van depressie en zelfmoord neigingen. Ik probeerde iedereen het altijd naar zijn zin te maken, en voelde mij alleen maar als probleem. Ik werd gepest en voelde me afschuwelijk. Ik haatte mezelf, en doe dat nog steeds.

Toen mijn ouders net waren gescheiden heb ik maanden lang bij mijn vader gezeten die elke avond dronken op de bank lag te huilen. Ik heb hem al die tijd proberen te helpen omdat ik doodsbenauwd was dat hij zichzelf iets zou aandoen. Toen van de een op andere dag ontmoete hij zijn nieuwe vriendin en zette hij mij aan de kant. Het voelde alsof hij mij gewoon weg gooide. Alsof ik niets voor hem betekende. Het werd steeds erger en hij beschuldigde mij ervan dat ik zijn relatie/geluk probeerde te verpesten. En dat deed nog meer pijn. Ik zette altijd mijn gevoelens aan de komt om hem te helpen met alles, met zijn ''relatie/geluk''.

Ik heb sinds een maand mijn moeder mijn zelfmoord neigingen verteld maar niets concreet. Ik loop nu ook bij een psychiater, alleen ik voel mij alleen maar rotter en leger. Het voelt niet meer alsof ik mijn leven in de hand heb. Ik heb gewoon zelfhaat uitbarstingen en snij mijn arm dan open of trek aan mijn haar of krab mezelf, als ik maar mezelf pijn kan doen. Want anderen pijn doen kan ik niet, ik richt het op mezelf om anderen niet te belasten.

Nu wordt dit steeds erger, ik heb nu al een aantal keren een mes op mijn polsen gezet met de intentie die door te snijden. Ik zie het niet meer zitten, ik mis mijn vader, ik mis liefde, ik mis geborgenheid. Ik zie geen reden eigenlijk om te blijven leven. Waarom ook, als niemand je ziet staan? Als niemand je waardeert? En hoe hard ik ook probeer te roepen dat het niet goed gaat, ik kan het niet vertellen dat ik er klaar mee ben. Uit angst om mensen te kwetsen met deze bekentenis.

Ik ben ook de laatste tijd extreem bang me vader te verliezen, dat hij zichzelf dood drinkt, of dood rijd terwijl hij alcohol op heeft. Ik zie geen enkele logica waar deze angst vandaan komt. Het was er zo ineens.

Ik zie mijn vader nu al 3 maand niet meer, en ik kan hem dit ook niet vertellen. Bang dat hij boos op me wordt.

Ik ben bang voor de reacties van mensen. Ik ben bang voor het leven van mijn vader, ik mis mijn vader. Ik ben bang voor mijn eigen leven. Ik ben bang voor mezelf.

Ik voel me radeloos en alleen, en moest dit even kwijt.

Ik zie nu niks positiefs meer in het leven. Ik probeer iedere keer weer positief te denken maar dan gebeurt en weer iets negatiefs. Mijn moeder is heel erg ziek, ze heeft kanker en me vader is alcoholist. Mijn broer waar ik een hele goede band mee had, heeft vorige maand zelfmoord gepleegd. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Ik huil elke dag ik weet niet hoe ik dit moet verwerken.. En mijn opa ligt ook in het ziekenhuis, hij heeft ook kanker en heeft niet langer meer dan een week te leven.ik voel me heel alleen, niemand kan begrijpen hoe ik me voel.. Ik wil zo graag dood. Misschien zie ik me broer dan weer.. Ik heb ook niemand om mee te praten en luisterd. Ik wil weg van hier..

Pijn, leegte, wanhoop... Intens verdriet
Zo verder leven kan ik niet

Door iedereen uitgekotst en verlaten
Ik ben mezelf gaan haten

Hoe hard ik mijn best ook doe
Er veranderd niets en ben zo moe

Woorden schieten te kort
Heb nu alleen nog de hoop dat ik morgen niet meer wakker word