Hey. Ik zit al 2 jaar heel erg in de knoop met mezelf.. Ik kan niet goed opschieten met mijn ouders, de band tussen mij en mijn broer is stukken minder geworden terwijl het eerst juist altijd zo goed ging, ik gebruik drugs, ik voel me heel eenzaam, ik heb een jaar een relatie gehad met een jongen alleen dat is helemaal mis gegaan, en ik zit wel bij RIAGG alleen het helpt niet. Maar goed, ik zal even beginnen te vertellen. Ik snijd mezelf in m'n polsen en in mijn benen, en vorig jaar in de brugklas had een leraar dat gezien. Toen kreeg ik een gesprek met mijn teamleider en mentor, en heb ik alles er even uitgegooid en hadden ze mijn moeder gebeld dat ze naar school moest komen, en het heel dringend was. We hadden toen een gesprek met zijn vieren alleen mijn moeder en ik begonnen allebei heel hard te huilen. Mijn mentor zei dat ik naar huis moest en meteen hulp moest gaan zoeken, voordat het misschien uit de hand zou lopen. Toen ik thuis was ben ik met mijn ouders naar de huisarts gegaan en het verhaal in het kort uitgelegd. Ze stuurde mij door naar een psychologe waar ik de volgende dag al meteen terecht kon. Alleen daar hielp het niet zo goed, dus ben ik na een tijd overgestapt naar de RIAGG. Ondertussen kwamen er allemaal problemen bij. Ik ging blowen, ik liep weg, ik was soms vermist en deed eigenlijk bijna alles wat niet mocht. Toen kwam jeugdzorg er dus bij, en heb ik best veel gesprekken gehad met RIAGG en bureau jeugdzorg. Het hielp alleen niet, dus kwam rubicon na een tijdje. Ik kon heel goed met die vrouw praten, alleen soms ging het toch weer fout.. Toen het weer een keer fout ging, moest ik voor een week naar een pleeggezin. Daar voelde ik me heel verdrietig en alleen, en ik miste mijn ouders en vrienden heel erg.. Toen ik weer terug kwam ging rubicon over in MST. Dat is om ervoor te zorgen dat ik niet uit huis word geplaatst. Ondertussen dat dat allemaal gebeurde, heb ik mezelf nog heel vaak gesneden. Ik heb ook een overdosis paracetamols gepakt, alleen het enige wat er gebeurde was dat ik me kotsmisselijk voelde. Op school gaat het ook niet goed, ik kan totaal niet goed opschieten met de docenten en ben niet op mijn mondje gevallen, dus soms gaat het nog wel eens goed mis. Een maand geleden ongeveer, zijn ze erachter gekomen dat ik ADHD heb, en dat geeft me het gevoel dat ik totaal anders ben dan de rest. Ook had ik vorig jaar een vriendje, ik was nog nooit zo verliefd geweest als hoe ik op hem was, maar voor hem was alles gespeeld. Hij ging vreemd, en bij vreemdgaan bleef het vaak niet alleen bij zoenen, het ging verder dan dat. Ik voelde me dus totaal niet goed genoeg en behoorlijk eenzaam. Maar ik prop mijn gevoelens altijd op, want als ik erover praat moet ik huilen, en dan schaam ik me. Met mijn ouders kan ik ook niet praten, want ze doen altijd alsof alles mijn schuld is. Met mijn broer en mijn zusje kunnen ze heel goed opschieten, maar met mij gaat het altijd fout. En mijn beste vriendin, we waren altijd samen maar ze zit nu in een internaat. Ik mis haar echt super erg, alleen ik zie haar dus bijna nooit meer.. Het voelt alsof ik niemand meer heb, en ik lig weer met 4 doosjes paracetamols, 2 mesjes en een afscheidsbrief naast me. Ik wil er echt graag een einde aan maken, maar het enige wat me tegenhoudt is dat iemand waar ik van hou me ga vinden. Mijn ouders, broer of zusje, en dat wil ik ze niet aandoen. Nog niet tenminste.
I wish someone could help me but.. it's too late for that.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.