Levensverhalen (pagina 315)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

verplicht

ik ben een meisje van 20. ik sta op het punt uit te gaan naar een club. maar ik krijg het niet uit me gedachten. ik blijf ma denken aan zelfmoord, aan rust. eeuwige rust. ik vind het zo egoistisch van mensen om me heen dat ze altijd maar zeggen dat ik het niet kan maken omdat het egoistisch is. maar wie is er eigenlijk egoistisch. waarom zou je iemand geen rust gunnen? omdat je zelf het leven wel mooi vind? vergeet niet dat je alleen je eigen gevoelens kent. niet die van een ander.
Datum:
01-03-2013
Naam:
zomaar20
Leeftijd:
20
Provincie:
Overijssel

Hopeloos

Ik ben 50 jr. En heb zo als het er nu naar uitziet een langdurig depresie. Heb mijn werk kwijt geraakt en mijn vriendin. Loop nu bij GGZ de hele week en werkelijk het helpt alleen de eerste weken nu gaat het behoorlijk slechter met me. Vraag me af of er een uitgang is. Ben redelijk wanhopig help!!!
Datum:
01-03-2013
Naam:
Wanhopige
Leeftijd:
50
Provincie:
Friesland

Verslagen

Afgelopen jaar 1 Jan ben ik ontslagen door mijn baas vanwege reorganisatie! Ik heb hiervoor 23 jaar gewerkt nu voel uk mij verslagen en hulpeloos! Loop sinds Jan al met de gedachten om er een eind aan te maken! Heb ook al pogingen hiervoor gedaan! Dan heb ik de rust gevonden die in graag wil hebben! Maar weet ook dat ik veel mensen pijn ga doen maar kijk naar mijn zelf !!! Weet mij geen raad help mij!
Datum:
28-02-2013
Naam:
Guga
Leeftijd:
41
Provincie:
Noord-brabant

Spijt, spijt, spijt.

Ik ben een schoolgaand meisje. Althans dat zou ik moeten doen. Ik heb veel diepe dalen gekend, zoals het overlijden van mijn maatje en mijn tante, beiden aan kanker. Ook wou een goede vriend zelfmoord plegen, als ik niet met hem zou nemen. Dit heb ik niet gedaan en hij heeft gelukkig geen zelfmoord gepleegd. Ondanks alles voelde ik me best goed. Tot ik in begin onbewust begon te liegen, aandacht zoeken. Achteraf denk ik, hoe kon ik dat doen.. Ik heb zoveel mensen gekwetst. Ik heb heel veel spijt, ik kan alleen maar hopen dat zij het geloven. De leugens breken mij nu op. Alles komt uit, en ik zit huilend in een parkje, weglopen? Zelfmoord? Weer gaan snijden? Of toch maar op school storten en mijn examens halen? Wat ik wil, is een nieuwe start. Het huis uit, andere school. Desnoods nog maar een jaar overdoen, zodat ik nu rust heb. Ik ben toe aan hulp, aan een nieuwe start.
Datum:
28-02-2013
Naam:
Spijt
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

geen uitweg

niks
Datum:
27-02-2013
Naam:
chiers
Leeftijd:
51
Provincie:
België

Heeft het leven nog zin

ik ben een meisje van14 en ik heb het gevoel van wat loop ik hier nog te doen . Niemand vindt mij leuk gelijk, behalve mijn avb die steunt mij maar ze weet niet dat ik al een paar keer aan zelfmoord heb gedacht. wat moet ik doen ?
Datum:
27-02-2013
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
14
Provincie:
België

ik snij mezelf

beste mensen,
ik blijf graag anoniem. ik wil mijn verhaal vertellen. ik heb wek verhalen gezien die erger zijn. oke, ik snij mezelf.
de eerste keer deed ik vorige vrijdag.
ik was depressief. dankzij mn broer maakte mn ouders de hele tijd ruziie met me. ik liep boos en in tranen gebarsten naar mn kamer.
ik heb daar een heeele scherpe schaar, ik pakte die en sneed mezelf.
ik wou ook ni meer leven. ik heb me toen voor het eerst gesneden. ik deed het de volgende dagen weer.
ik wil van mezelf af maar aab de andere kant durf iik ni. ik zal mezelf noit begrijpen en nooit graag hebben.
Datum:
27-02-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Zelfmoordneigingen

Hey, ik ben sinds kort van school veranderd. Maar nu mis ik mijn oude school echt wel enorm! Mijn jaar telt maar 10 leerlingen en dus zitten we ook voor heel veel vakken samen omdat we allemaal aso volgen, maar dan andere richtingen. Het is een klas met allemaal meisjes en ze roddelen maar over iedereen die voorbijkomt.. Ik ben niet zo een type.. Mijn beste vriendin zit nog in mijn oude school.. Ik wil heel graag teruggaan, maar weet niet of ik zou mogen van mijn ouders. Ik moet me ook iedere avond in slaap huilen, sinds vorige week zit ik met zelfmoordneigingen! Ik kan de druk gewoon niet meer aan. Ik wil er echt graag vanaf komen, want ik zit nu eig een heel deel manieren te zoeken om het te doen!
Datum:
27-02-2013
Naam:
Elke
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

(nog) even ademhalen.

Ik typ dit alleen maar om even afleiding te hebben van de constante stroom gedachten.
Mijn verhaal is hetzelfde als dat van mark (20) uit NB een paar pagina's terug. (mark je klinkt als een goede kerel en ik hoop dat je het redt!) Net zo min weet ik wat ik moet doen en iedere depressie, nee iedere dag, lijkt donkerder dan de vorige. Iedere manische bui zet ik me meer voor schut en dan telkens de schaamte...
Sociaal isolement, ik probeer het gewoon goed te doen. De zaken netjes af te sluiten. Me over de kop gewerkt om schulden af te lossen. Nog een keer met al m'n vrienden praten (2 die bij me gebleven zijn), zonder weer over zelfmoord te beginnen, dat willen ze allemaal niet meer horen zeggen ze, ik moet maar weer naar een psych, er zijn toch medicijnen? Lekker makkelijk, bedankt voor niks eikels! Een psych zal toch zeggen dat zonder steun van vrienden en familie verbetering onmogelijk is. Lekker makkelijk vanachter je onrealistische bekrompen oxytocine/dopamine-teletubby-perspectief. Het zal wel weer aan mij liggen, zoals altijd.
Nee de wereld is een grote blije hippie-commune volgens jullie; "waarom heb je geen vriendin Arthur, heb je geen behoefte aan genegenheid? Wil je geen kinderen? Je maakt alles veel te moeilijk, je denkt meer na dan goed voor je is, je bent gewoon te slim. blah blah blaaaat."
*ZUCHT -_-
Toch familie nog een keer zien, ondanks de afgunst, om afscheid te nemen. Toch voldoende afstand houden zodat mensen niet te veel pijn hebben als ik er niet meer ben (ga het ook ergens doen waar niemand m'n lichaam vindt). Hopelijk denken ze niet te slecht over me straks.

Aan de wereld: Ik ben klaar met jou en iedereen die op je rondloopt. Vertrapt en vernederd troost ik me met de gedachte dat jullie bijna allemaal aan kanker zullen overlijden, meestal omringd door dierbaren in het ziekenhuis dus misschien zonder de eenzame psychologische en fysieke pijn en duisternis die mijn komende maanden gaan vullen, maar pijn desalniettemin.
Datum:
27-02-2013
Naam:
arthur
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-brabant

verlies

Alles begon bij mij op een dag toen ik besefte dat mijn vader agressief was , zo'n ongeveer 10 jaar. Ik mocht niets doen of hij sloeg mij. Ooit had hij mij eens tegen de tafel geduwd en ik had gekneusde ribben. Toen kon ik er nog overheen , ik had mijn mama om er over te praten. Ze was mijn beste vriendin. Toen op een dag begon ik mensen te verliezen die ik graag zag of dingen waar ik naar uit keek. Mijn nonkel had zelfmoord gepleegd maar had daar vroeger geen besef van maar hoe ouder ik werd hoe meer ik wou weten. Toen werd mijn oudste zus zwanger , kreeg een gezond nichtje ik was dolblij! Toen werd mijn middelste zus zwanger , ze droeg het 9 maand en het kindje heeft 45 min geleefd ongeveer. Ze was iets waar ik naar uitkeek... Toen mocht ik een paard berijden. Hij was zogoed als de mijnen. Maar in die tijd hadden mijn ouders de hele tijd ruzie , ik kon er niet mee overweg. Ik werd ongelukkig maar gelukkig had ik mijn paard , ik praatte ermee en alles ging beter. Toen op een dag ze mij belden dat hij dood was.. Ik was mijn beste vriend kwijt , mijn steun , mijn alles. Heel mijn wereld stortte in. Mijn ouders bleven ruzie maken , mijn papa lachte mij uit omdat ik verdriet had om mijn paard. ik dacht ja dat is het leven iedereen komt en gaat.Toen paar jaar later stierf mijn bompa , de man die liedjes voor me zong en me weer doen kon lachen. Een klein jaar later , besloten mijn ouders om te scheiden , alle waarheid kwam naar boven , mijn papa had mijn mama al 2 keer bedrogen ,en nu was het genoeg voor mijn mama. Hij heeft erge dingen gezegd over haar die ik niet pikte. Ik heb er erg van af gezien. Toen ik met mijn mama alleen ging wonen was alles nog ok, ze zei van nu even geen venten meer en tijd voor ons! maar een maand later had ze iemand. Waar ik eigelijk heel blij mee zou moeten zijn want hij heeft paarden en heeft mij een paard gegeven. Maar ik was mijn beste vriendin kwijt. Mijn mama kreeg weer liefde en geniet er van.Maar ik zat alleen. Ik ben nu ook al 1 jaar hopeloos verliefd op iemand.En iedereen zegt je bent nog jong je bent niet echt verliefd maar alle wat ik thuis gezien heb wil ik geen korte relatie ik wil iemand waar ik op kan vertrouwen , en dat kan ik op hem. Maar hij is moeilijk op het vlak van liefde en zit met zichzelf in de knoop. Ik heb geen tijd meer met mijn mama heb er altijd ruzie mee voor kleine dingen :( , mijn papa heeft nu ook een nieuwe vriendin zijn 2e op 2 maand tijd. Na da scheiding deed hij veel met mij. En dat maakte mij weer al een beetje gelukkiger. Maar nu doet hij ook al niets meer... Nu ben ik er ook achtergekomen dat mijn oudste zus gaat scheiden , ik probeer mijn nichtje op te vangen want ze vind het ook niet leuk, en ik wil niet dat ze zich rot voelt zoals ik me voel. Mijn middelste zus kwam vroeger niet meer omdat mijn papa haar haatte , ze was eigelijk mijn halfzus. Hij haatte haar en zij bleef weg. Maar ik was toen wel mijn zus ook kwijt. Nu kwam ze terug met goed nieuws , ik zou een neefje of nichtje krijgen (met de hoop dat het niet weer sterft) dat vulde mijn zwarte gat een beetje met kleur , maar toen kwam ze ineens weer niet meer en nu zijn het ng 11 weken en dan komt de kleine spruit. Ik mis iedereen zo. Ik heb nu ook zo vaak ruzie met mama dat ik geen zin meer heb om hier te zijn , niet zonder alles wat ik nog mis. Mijn mama heeft het ook moeilijjk , maar ik zie het echt niet meer zitten... ik heb zelf geen moed meer om naar school te gaan. Ik heb al een paar keer aan de treinsporen gedaan maar ik blijf er steeds op hopen dat alles goed komt dat ik nog kapotter word :(
Datum:
27-02-2013
Naam:
Nameless
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.