Levensverhalen (pagina 27)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Het word alleen maar slechter

Hallo, ik ben een meisje van 16 jaar oud en wil dood
Mijn leven word alleen maar slechter van groep 3 tot groep 8 ben ik de hele tijd gepest en niet een beetje ook. Toen kwam ik op de middelbare ik dacht dat ik voor het eerst vrienden kreeg niet dus deze mensen bleken dus te roddelen over mij en er waren andere kinder die mij weer zaten te pesten. De docenten en leeraren deden er nooit wat aan ook al kwam je maar steeds bij ze. Zo doende ben ik mij wezen snijden op mijn armen,benen en buik. Ik kreeg toen een vertrouwings persoon maar die kwam de afspraak en nooot na en was er nooit. Nu zit ik op het mbo. Ik ben geuikt door de jongen waar ik ziels veel van hield . En ben verkracht door een andere collega nu ben ik mijn baan ook kwijt dus een goede start voor mijn aller eerste jaar mbo corona helpt ook niet mee. Ook zei mijn oer dat die mij nooit wat aan zou doen hij heeft mij nu aal heel vaak bedreigt en heeft een poging tot wurgen gedaan. Ik heb met niemand meer contact iedereen haat mij. Niemand houd van mij. Ik zie mijn familie nooit meer,mijn ouders lopen maar te zijken, mijn oer die snauwt steeds naar mij ik kan dit niet langer meer aan. En wil weg ik hoor hier niet thuis en heb ook geen reden om hier nog te blijfen.b
Datum:
14-10-2020
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Groningen

lijdensweg

als je leven een eindeloze pijnlijke lijdensweg is dan moet je je gewonnen geven is hard maar wel de waarheid ik stop ermee bye bye
Datum:
04-10-2020
Naam:
henk
Leeftijd:
55
Provincie:
Noord-holland

Moe

Ik ben zo onwijs moe. Ik weet niet hoe lang ik nog verder kan. Ik ben nog maar 25 jaar, maar leef al meer dan tien jaar met deze gevoelens. Ik zet altijd maar door, omdat ik mijn familie geen verdriet wil doen. De enige reden dat ik doorzet is voor hun. En toch, zien ze dat niet. Dat vind ik misschien nog wel het meest vermoeiend. Iedere dag kom ik me bed uit, ik ga naar mijn werk of naar school. Hoeveel moeite me dat ook kost, hoe ongelukkig ik er ook van wordt, ik doe het. Maar het is nooit goed. Toen ik een jaar vrij was van school werkte ik 4 dagen in de week, en het maakte me kapot. Het koste me zo onwijs veel energie, maar toch stond ik er elke dag. Netjes aangekleed, mijn haar en make-up gedaan, een glimlach op mijn gezicht en als een gek door de winkel te rennen omdat ik een goede collega wou zijn en omdat ik wou dat mijn vader trots op me was. En toch was het niet genoeg. Normaal werken mensen vijf dagen in de week, dus dat is wat mijn vader wou. En dus ben ik vijf dagen gaan werken. Ik had het gevoel alsof ik helemaal gek werd. Iedere mogelijkheid die ik had om meer te werken nam ik aan. En zelfs nu, nu ik aan een nieuwe studie begonnen ben, die erg zwaar is en ik elke dag huilend aan mijn huiswerk/leerwerk begin en last heb van paniekaanvallen was ik blij dat ik de vrijdag vrij was zodat ik dan de hele dag kan werken. Want dat is wat studenten doen. Binnekort komt de herfstvakantie eraan en vandaag vroeg mijn baas me of ik de maandag extra kon werken. Ik sta voor die week al 5 dagen ingepland, terwijl ik die tijd eigenlijk nodig heb om te leren, en toch zei ik ja. Omdat ik voor mijn gevoel niet anders kan. Ik wil niet zwak lijken. Ik doe alsof het me makkelijk afgaat. 4 dagen school 2/3 dagen werken in de week. Ik denk dat een deel van mij dit doet in de hoop dat ik een dag gewoon compleet in elkaar stort. Ik weet niet of dat logisch klinkt? Maar soms hoop ik gewoon dat het zo onwijs fout gaat, zodat mijn vader inziet dat hij mij te ver gepusht heeft. Het is niet alsof hij het niet weet. Ik heb hem een tijd geleden nog verteld dat ik mijzelf weer een paar keer gesneden had. De laatste keer was jaren geleden geweest en ik had een terugval. Vervolgens heeft hij er niets meer overgevraagd. Geen: hoe gaat het nou met je? Niets. Ook pas geleden toen ik na een gesprek met de psycholoog gelijk door naar werk moest. Mijn manager vroeg hoe het was geweest en ik ak gewoon. Na lang huilen, heeft ze me naar huis gestuurd omdat ik natuurlijk met mijn mascara op mijn kin moeilijk achter de kassa kon gaan staan. Neem me niet verkeerd, mijn manager is echt een topvrouw die vaak zegt dat ik minder moet werken en beter op mezelf moet passen. Ze vraagt me altijd hoe het gaat en of er iets is dat ze voor me kan doen, en dat ik het gelijk moet aangeven als het niet gaat (wat ik natuurlijk niet doe..). Zodra ik thuis kwam, liep ik naar mijn vader toe om hem nogmaals te vertellen hoe diep ik er eigenlijk doorheen zat. Het enige wat ik kreeg was een speech over dat ik moet gaan sporten, meer moet gaan eten en meer dingen moet doen met mijn vrienden. Want dat helpt. Ik snap ook eigenlijk niet waarom ik niet gewoon mezelf van kant maak. Ik ben al jaren niet meer gelukkig geweest, mijn twee beste vriendinnen wonen drie uur verderop, mijn andere beste vriendin zie ik amper omdat onze roosters zo van elkaar verschillen. Om de week ben ik helemaal alleen omdat mijn stiefoer en zus er dan niet zijn en mijn stiefmoeder en vader liever met z'n 2e eten.. Mijn opa en oma, die echt mijn rots in de anding zijn wonen ook anderhalf uur van me vandaan en kan ik niet zien vanwege corona.. En dan denk ik, waarom? Waarom ben ik hier nog.. Ik wil mijn familie geen pijn doen, maar buiten mijn opa en oma om, lijkt het ze allemaal vrij weinig te kunnen schelen. Iedereen is druk bezig met zijn eigen leven. En toch kan ik het niet, toch wil ik ze niet verdrietig maken en teleurstellen. Dus sleur ik mezelf maar door de dagen heen, in de hoop dat het op een dag veranderd. En er zijn ook echt wel dagen waar het gevoel minder is, maar zelfs op die dagen, zodat ik in mijn bed lig komen de gedachtes waar naar boven. Vandaag ook, ik heb lekker na het werk wat eten voor mezelf gemaakt en zet een serie op. Alles is goed en dan opeens slaat het in, het gevoel alsof ik geen lucht krijg. Alsof alles donker en koud wordt. Ik moet nog leren, ik moet nog opruimen, ik moet de afwas nog doen, ik moet nog strijken. Er zijn nog zoveel dingen die ik moet doen en ik wil het gewoon niet. Ik wil gewoon slapen. Slapen en nooit meer wakker worden. Rust.
Datum:
03-10-2020
Naam:
Zara
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-brabant

Gewoon weg

Weglopen uit een gezelschap. Gewoon naar huis. Gewoon niet meer daar willen zijn. De zoveelste keer. Gewoon er niet meer willen zijn. Er gaan mensen dood die kinderen hebben, mensen om zich heen die zich om hun bekommeren, mensen die zoveel hebben om voor te leven en die gaan gewoon dood. Ik begrijp het niet. Pluk mij dan! Ik heb geen kids, voeg niets toe, waarom ik niet? Gun het die anderen. Waarom?
Datum:
15-08-2020
Naam:
Doeterniettoe
Leeftijd:
47
Provincie:
Limburg

Gedachten

Ik ben moeder van 2 kinderen.
Heb een slechte relatie. En geen vrienden kring.
Mijn werk word vanwege de corona steeds minder.
De stap voor scheiden is daardoor steeds verder en verder. Financieel afhankelijk. En zie bijna geen andere uitweg. Wat me tegenhoud zijn de kinderen.
Datum:
06-08-2020
Naam:
Jasmin
Leeftijd:
30
Provincie:
Groningen

Waarom

Waarom kan ik nooit goed genoeg zijn voor iedereen.
Ik weet dat me ouders me niet gepland hadden om me te hebben maar waarom hielden ze me dan en deden ze me niet voor adoptie. Me vader mishandeld me mentaal als sinds toen ik 10 was. Ik dacht dat me moeder van me hield maar waarom heeft ze me dan achtergelaten bij me vader. Waarom stuurde ze me niet gewoon naar een anderen gezinnen of naar iemand andere. Waarom gaan mensen alleen met me om als ze aandacht van me willen en als ik hun nodig heb ze me verlaten. Ik heb meerderen keren aan zelfmoord gedacht maar ik wil het niet doen ik ben nog pas 15 ik hen nog een heel leven voor me. Maar waarom is er nooit iemand voor me
Datum:
01-08-2020
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

levensbeeindiging zonder dat het lijkt op een zelfmoord

Ik ben al jaren depressief. ik geuik antidepressiva, maar dat helpt niet. Er gebeuren steeds meer dingen waar ik verder door in een een depressie raak. Ik kan geen zelfmoord plegen, omdat de uitvaartverzekering mijn uitvaart niet ervaart. Hoe kan ik toch mijn leven beeindigen zonder dat het op zelfmoord lijkt. Ik heb diabetes type 1 sinds 1968 en geuik antidepressiva sinds 2011. Ik sta onder bewindvoering en heb geen cent om goed te leven.
Datum:
14-07-2020
Naam:
Karin
Leeftijd:
57
Provincie:
Noord-holland

zoekende

beste allemaal,

ik zoek iemand die op t punt staat er uit te stappen. Niet alleen maar denken maar ook kunnen doen.
ik weet wel hoe maar voor nu zoek ik iemand die net als ik, weduwnaar sinds 3 jaar bijna, al net zo lang stil staat sinds 't verlies.
het wordt ondraaglijker, moeilijker.
de hele toekomst is weggevallen met z'n 2.
ik zie t echt niet zitten, wil absoluut niet oud worden. ik wil gewoon naar m toe. ook al is dood, dood. wat heeft t nou nog voor zin en voor wie. ben alleen.
alleen mn ouders houden me hier, ben wel realistisch maar echt, alles is zinloos geworden.
je vindt wel iemand, of een huisdier, te gek voor woorden, iedereen gaat door op zn eigen manier.
mijn toekomst is slechts t verleden.

niet dat ik steun zoek, een luisterend oor kan ik altijd bieden maar in principe heb ik als einddoel wegwezen.

ben ik de enige of is er een persoon die dit ook ervaart.
Datum:
10-07-2020
Naam:
timothy
Leeftijd:
46
Provincie:
Zuid-holland

Rot leven

Wat heb ik een shit jeugd gehad vroeger toen ik een jaar of 4 was bij mijn opa en oma geweest toen mijn moeder depressief was waardoor werdt nooit vertelt en kan ik haar ook niet meer vragen zei leefd niet meer op school gepest omdat ik wat later bleek een geboren voet afwijking had ook door het hoofdmeester in die tijd.
Op mijn 10 meegemaakt dat moeder zelfmoord wilde plegen door verkeerd geuik van haar medicijnen tegen depressies.
Mijn vader heeft letterlijk en figuurlijk rond deze leeftijd de tafels er in geslagen omdat ik niet zo goed kon leren in zijn ogen kon mijn jongere oer beter leren en heeft hij een betere baan ik was maar niks in zijn ogen dat heeft hij letterlijk diverse malen verteld aan andere mensen.
Ook het overlijden van mijn moeder roept vraagtekens op waarom de volgende ochtend ons waarschuwen dat zei opgenomen is die nacht er voor gelukkig heb ik haar nog leefend gezien voor ze naar de ic hier ging.
Haar overlijden werden we pas in de ochtend gebeld en niet toen ze s'nachts is overleden.
Heb heel veel spijt dat ik mijn vrouw en kinderen heb geslagen ben daar voor in behandeling geweest heb soms nog steeds veel last van woede/schreeuw aanvallen en weet niet goed meer hiermee om te gaan schaam me heel erg .
Ik wil weet niet goed wat ik nu moet en denk over om uit deze wereld te stappen dan heeft mijn vrouw en kinderen ook rust ik ben op en wil niet meer
Datum:
07-07-2020
Naam:
Man
Leeftijd:
47
Provincie:
Utrecht

Pleeggezinnen en mishandeling

Hallo ik noem mezelf Feliz,
Dat is niet mijn echte naam maar deze naam kwam in me op. Toen ik werd geboren was ik al anders. Mijn moeder kon niet voor me zorgen dus ik ging van groep naar groep en 4 keer naar een pleeggezin. Toen ik 9 was dacht ik al aan zelfmoord plegen. Niemand wist het tot dat ik 12 was. Ik had in die tijd al 3 pogingen gedaan. Ik ging op het spoor staan sprong uit een raam en sneed mezelf. Ik dacht aan euthanasie maar omdat ik 9/12 was kon ik niet alleen naar de dokter. Ik werd betast in het gezin waar ik vanaf mijn 8e woonde. En ik werd geslagen en gepest niet op school ik hield van school en deed zelfs soms alsof ik moest nablijven om niet naar huis te hoeven. In groep 7 schreef ik over het gezin waar ik woonde hoe ze me behandelde en wat ze deden. Ik liet in het midden van het schooljaar een lerares het lezen. Ze schrok van wat ik zei. Ze heeft mijn voogd gebeld ik had niks van het zelfmoord plegen gezegt want ik wou niet dat iemand het wist. Ik heb 3 jaar lang ge probeert dat gezin uit te komen en dat was me gelukt. Dit is een veel betere plek en mensen zijn aardig tegen me. Alleen de zelfmoord neigingen gingen niet weg. En omdat ik niks had om tegen te vechten dacht ik alleen daar aan. Ik weet niet of mijn pleegouders hier wet en of ik zelfmoord wou/wil plegen iedereen die het wist had gevraagd hoe het met me ging. Ik zei goed en zei ook dat ik niet meer dood wou. Maar dat zijn leugens. Ik denk er nog steeds aan. Ik wil geen hulp en dat zou ook niet helpen. Mijn leven zou nooit goed worden. Ikheb mijn vader nooit gekend en ik wil hem graag ontmoeten en vinden maar mijn moeder is al 5 jaar spoorloos en niemand wil me helpen ik wil weglopen en haar zelf zoeken maar ik weet niet hoe.. dat was het ik schrijf dit alleen mar omdat ik dan al mijn woede los kan laten.
Datum:
29-04-2020
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Anders

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.