Hallo,
Ik ben ondertussen 19 en had enkele jaren geleden op deze website gepost. Fast forward, er is weinig tot niets veranderd.
Binnenkort begin ik aan mijn tweede jaar unief (rechten). Ben een voorbeeldstudent geworden. Heb al wat studentenjobs gehad. Maar ik leef nog steeds in mijn hoofd.
Heb een zomervakantie van ongeveer 3 maanden achter de rug en ik heb niets anders gedaan dan te zitten op de dezelfde hoek van de zetel in de living. Ik dacht dat ik tot nu toe al lang weg zou zijn van huis, ik heb me manifest vergist. Ik leef nog steeds met mijn ouders. Door de covid-19 lockdown heb ik zeer diep gezeten, daarom dat ik frequent op deze website surfte, twijfelend of ik iets zou plaatsen.
In eerste instantie had de lockdown mij niet zozeer negatief beïnvloed. Ik had even nood aan een pauze: toetsen werden afgeschaft op school, je kreeg maar een halve dag online les en er was een gevoel van solidariteit aanwezig (mensen gingen om 20u 's avonds zorgverleners bedanken door te applaudisseren vanuit hun ramen). Ook dat heeft niet lang geduurd...
Online onderwijs wou maar niet eindigen, ik zat vast thuis. Ik ben bij lange niet het enige kind hier... Er was elke dag ruzie, elke dag een of ander banaal ding om je eraan te ergeren, elke dag een of ander conflict net zoals vroeger eigenlijk. Maar ik kon toen tenminste nog naar school. Ik had daar ook vrienden. Dit jaar heb ik amper vrienden gemaakt en degenen met wie ik 'zogezegd' bevriend ben, met hen heb ik geen enkel woord uitgewisseld tijdens de zomervakantie.
Ik heb amper sociale interacties gehad tijdens de zomervakantie die 3 maanden lang heeft geduurd. En ik had er zelfs hard voor gewerkt tijdens het academiejaar opdat mijn vakantie niet eventueel ingekort zou worden door herexamens, maar was het dan zelfs de moeite waard? Ik heb nu allerlei rugproblemen ontwikkeld waarvoor ik geen hulp krijg, ben gelukkig weinig aangekomen, maar ik ben diep ongelukkig. En als je je afvraagt waarom ik zelf niet naar buiten ga om een korte wandeling te doen, ik ben het beu om elke keer dezelfde wandeling te moeten maken. Ik ben het kotsbeu.
Het allerergste is dat het werkelijk niemand boeit. Ik vraag me niet meer af of het iemand kan schelen, ik weet reeds dat er niemand denkt aan mij. Mijn verjaardag heb ik nooit gevierd en die valt in de zomervakantie. Dit jaar had ik het allermeest nood aan een 'gelukkige verjaardag', maar die heb ik niet gekregen. Ik heb ook geen 'proficiat' of 'gefeliciteerd' gekregen omdat ik geslaagd ben op alle vakken. Ik heb letterlijk voor een opleiding gekozen waarvoor ik me amper interesseer enkel en alleen omdat het mijn ouders deugd zou doen. Als het van mij afhing, zou ik voor iets helemaal anders geopteerd hebben en was ik nu misschien niet zo toegedaan geweest door de onverschilligheid van mijn ouders...Ik had nu tegen mezelf gezegd kunnen hebben 'Tom, het komt omdat je een richting heb gekozen die je ouders niet goedkeuren.'
En ik ben ondertussen 19. Binnen een jaar ben ik 20 en al geen tiener meer. Het besef dat ik al 20 jaar lang non-stop heb doorgebracht in dit huis doet me pijn. Geen tienerjaren gekend en dat zal ook niet meer van pas komen. Zoveel tijd verspild, zoveel potentieel nooit gekend. Wanneer ik kennissen van dezelfde leeftijd op sociale media zie posten dat ze op vakantie zijn geweest met familie/vrienden, kookt mijn bloed. Bepaalde culturele factoren maken dat mijn ouders afkeuren dat ik zou uitgaan enzoverder, maar hoe wordt van mij dan verwacht te reageren als ik anderen uit dezelfde gemeenschap/cultuur zie doen wat ik niet mag? Rebelleren, daarmee ben ik al een poosje geleden gestopt, want dat helpt niet. Het maakt alles alleen maar erger.
Ik ben er zelfs aan begonnen te denken om te stoppen met therapie (waarvan mijn ouders niets weten). Ik heb die vrouw niets te vertellen, want er gebeurt letterlijk niets. Ik ga nergens naartoe, niemand komt op bezoek bij ons. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat het beste is dat ik er een eind aanmaak, want het zal niet vanzelf eindigen. En momenten waarop er verhitte ruzie is thuis waarbij iedereen tegen mekaar zit te roepen, terwijl ik kan omgaan met lawaai, ja op die momenten ben ik er het meest van overtuigd. Toevallig is er een ruzie aan de gang nu.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.