Levensverhalen (pagina 29)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Zelfmoord

Hallo, ik wil al mijn hele leven zelfmoord plegen. Want ik had eerst het gevoel dat niemand mij begreep en dat ze me niet eens zouden missen als ik weg was. Maar ik realiseerde dat ze mij wel zouden missen. Daarom moest ik naar therapie om het beter te verwerken en nou zit ik niet meer in therapie en nou is het nog erger dan eerst ik wil nou bijna 100% dood . En ik ben er echt klaar mee. En ze zeggen wel zoek hulp zoek hulp maar ik wil geen hulp ik wil gewoon dood. Dus elke nacht heb ik telkens een struggle. Om zelfmoord te plegen. En toen ik een keer naar school moest toen was een klasgenootje boos op mij en dat gaf mij een boost. Van Yes iemand is boos om mij . Dus als iemand boos op mij is dan heb ik geen struggle meer. En dan kan ik gewoon veilig zelfmoord plegen. Dus elke avond probeer ik een zelfmoord poging. En dan steeds stapje voor stapje en dan gaat het mij lukken ik weet het zeker. Alleen heb ik nou een makkelijker manier om zelfmoord te plegen. Ik wil dus een zelfmoordpoeder kopen, alleen dan moet ik eerst aan dat geld komen want het kost 180€ en dat heb je niet zomaar dus ik heb wel een planbord ik het moet gaan aanpakken. Maar ik wou dus even mijn hard luchten. En ik ben er zeker van dat ik er klaar voor ben dus ik hoop dat het mij lukt. Groetje uit noord-Brabant.
Datum:
04-02-2021
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

Wat heeft het nut om nog in leven te zijn?

Hallo goeiedag,
Ik ben Eliza-Maria en ben 14 jaar oud zit op de middelbare en ben blijve zitten. Ik heb veel vrienden en een geweldige familie. Toch heb ik het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Mijn vader&mijn oertje de vader hebben mijn moeder verkracht, mishandeld, gemanipuleerd en nog veel meer dat heeft mij trauma’s achter gelaten. Nu ik er eindelijk mee kan omgaan is er wat aan de hand. Ik ben niet blij met mezelf, ik vraag me vaak af waarom ik hier ben-Ik wil hier niet eens zijn, iedereen irriteert mij en ik huil om de kleinste dingen. Ik had al eerder over zelfmoord nagedacht, maar nooit gedacht dat ik het ook zou doen. Ik ben nu op het punt om het wel te doen alleen zou ik mezelf nooit vergeven hoeveel pijn ik mijn familie en vrienden zou doen. Op dit moment ben ik begonnen met het snijden van mezelf. Er is nog een kans dat ik blij en gelukkig kan zijn in het leven en om mijn leven te leven, maar die kans is klein.
Datum:
24-01-2021
Naam:
Eliza-Maria
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Een lijdensweg

15 jaar oud en al helemaal klaar met het leven.
Ik ben mishandelt,seksueel misuikt,gepest en nog zoveel meer.
Ik zit opgenomen maar ik ben zo uit behandelt.
Ik kan niks goed doen,ik hoor niet op deze wereld.
Ik kan niet eens dood gaan.
Ik heb mijn polsen al proberen door te snijden,een overdosis genomen,hypotermia gekregen,me proberen op te hangen.
Voor een trein gooien en springen van een hoge hoogte durf ik niet.
Maar ik wil gaan ik wil dood,ik leef niet meer ik lijd zo ontzettend erg.
Vertel me hoe kan ik zo snel en pijnloos mogelijk van deze vreselijke wereld af.
Datum:
16-01-2021
Naam:
Danique
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

Vroeger

De corona tijden hebben mij ontzettend, ontzettend depressief gemaakt. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan en niemand weet hiervan. Ik durf het niet te vertellen. Sinds een paar dagen krijg ik alleen maar flashback naar vroeger, toen het allemaal veel beter was. Ik heb het idee dat het nooit, maar dan ook nooit meer als vroeger gaat worden. Ik weet niet hoelang ik het nog ga volhouden om tijdens Corona te leven. Ik denk niet dat ik dit jaar ga halen. Het begint me allemaal een beetje teveel te worden
Datum:
13-01-2021
Naam:
Ano
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

problemen

Hoi, Ik heb wel vaker gedacht aan zelfmoord, maar nooit de kans gehad om 'het' te doen, dat komt grotendeels door mijn vriendinnen.. als ik met hun ben en over dingen heb vervaagd het stemmetje in mijn hoofd. dan word ik er constant aan er herinnerd dat ik zoveel dingen nog niet heb gedaan. dan gaat het gevoel ook wel even weg, maar als er een ding al weer fout gaat blijkt de stem in mijn hoofd weer terug te keren.. de stem die ervoor zorgt dat ik niks waard ben, alles fout doe, problemen veroorzaak voor anderen en dat ze beter af zijn zonder mij. problemen.. het gevoel dat alles mijn fout is.. dat ik constant boos ben op mijn ouders.. dat we weer ruzie heb met mijn zusjes, dat ik iedereen in de avond maar met rust laat en mij compleet afsluit in mijn kamer om alleen te eten, want ze hebben toch last van mij..
wanneer houd het gevoel dan op? wanneer gaat de stem weg? de beelden in mijn hoofd? Ik wil gewoon rust, rust voor altijd.. op een plek waar ik niemand tot last ben.
Ik ben christelijk opgevoed, maar met gedachtes zoals deze.. Is er dan wel een god? een uitweg, iemand die mij helpen kan? Ik wil dat het gewoon ophoud
Voor altijd..
Datum:
12-01-2021
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

Het leven is soms lastig

Hey,
Ik heb veel meegemaakt in mijn leven. Ik ben mishandeld, bedreigd met de dood, heb mensen verloren aan drank en drugs. Ik heb al veel hulp gehad maar merk dat ik weer in een depressie zak. Heb nergens meer zin in en heb vaak het gevoel dat niemand me nog graag ziet. Toch heb ik ervoor gekozen mijn leven niet te beëindigen. Puur voor mezelf. Er zijn nog dingen die ik wil doen, eten wat ik wil proeven, plekken die ik wil zien. Ja het leven kan soms lastig zijn maar je kunt er zelf het beste van maken. Je weet zelf het beste wat je moet doen om gelukkig te zijn, doe dit dan ook. Ik hoop ooit weer te kunnen genieten, ik hoop dat het jullie ook lukt.
Groetjes
Datum:
02-01-2021
Naam:
S
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

Teveel

Het is alsof ik explodeer. Te veel gevoelens op een hoopje. Ik voel niks maar ook alles tegelijkertijd. Ik ben moe. Te moe. Ik slaap ongeloofelijk slecht. Ik heb insomnia.
Het begon vroeger. Ik kwam op een nieuwe school, rond groep 6. Ik maakte goede vriendinnen met iemand in groep 7. En op groep 8 kamp. Ging het mis. Ze deed wat, wat me na gaat tot op de dag van vandaag. Ik heb nooit afsluiting gehad. Ik ging naar de middelbare. Verschillende ervaringen met ongewenste aanraking beide binnen en buiten de familie. Familie problemen. Geleid tot het dood willen. Maar niet pijnlijk. Gewoon, in mijn slaap, rustig. Ach ja. Leven is leven, niet veel aan te doen. Ik al teveel depresieve mensen om me er zorgen over te maken.
Datum:
17-12-2020
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

Nooit gelukkig

Ik ben geboren toen wou niemand me al ook mijn zusjes (tweeling niet ) we zijn mishandelt ondervoed 1 van mijn zusjes is toen ze 7 maand was aan de verwondingen overleden van de mishandelingen , toen ik 2 was en we bij onze ouders weg gehaald werden na het overlijden van mijn zusje , werden we in een opvang geplaatst een soort logeerhuis , na daar een half jaar geweest te zijn werden we geplaatst in een plegezin , de 9 jaar dat we daar woonden werd ik en mijn andere pleegoers en zussen mishandelt en vernedert , maar niemand geloofde ons , ook werd ik op school veel gepest opgewacht na de tijd en in elkaar geslagen , toen ik 12 was werd ik geplaatst in een gesloten inrichting , toen mijn vader overleed toen ik 13 was leerde ik zijn oer kennen mijn oom dus , die heeft vanaf dat ik 15 was de zorg op me genomen , een kleine fijne tijd in mijn leven , toen ik16 was kwam ik samen te wonen en werd op mijn 17de zwanger , mijn zoon werd 3 maand te vroeg geboren heeft erg moeilijke startt gehad en door het zuurstofgeek en hersenbloedingen gehandicapt , heb daarna nog 3 kinderen gekregen nog 1 jongen en 2 meiden , de ene meid was een huil baby jaren lang onderzocht wat er aan de hand was , adhd en reactieve hechtingstoornis kwam er uit , toen ze 13 was kwamen we er achter dat een overbuurman haar 4 jaar misuikt had , we hebben onze eigen woning achter gelaten en veilen laten weg van daar , de man in kwestie is natuurlijk gepakt door de politie , we zijn met urgentie ergens geplaatst , de ellende blijft , mijn dochter woont niet meer thuis vanwege de trauma , mijn trauma kan ik ook niet meer aan ,voel me alleen , kan er nergens mee naar toe , moet altijd maar sterk zijn en dat ben ik niet meer , ben boos verdrietig noem me zelf het kind van de duivel , niemand houdt van me , wie met mij omgaat zal altijd ongeluk hebben , ik slaap niet nachtmerries ik ben op , levensmoe , iedereen zal gelukkiger zijn als ik er niet meer ben , ik wil niet meer , zit te denken aan euthanasie, maar hoe gaat dat te werk hoe lang duurt dat , voor een trein springen maar dan betrek ik een treinmachinist er bij in of anderen , ik ben nu 40 en wil echt niet meer , ik wil slapen voor eeuwig rust , ik ben een last voor iedereen 🥲
Datum:
14-12-2020
Naam:
Dinie
Leeftijd:
40
Provincie:
Drenthe

Leven vol lijden

Op 14 jarige leeftijd werd ik dakloos. Werd thuis misuikt en mishandeld en jeugdzorg die zijn hun naam niet eens waard. Maar opgeven wou ik niet. Ik ging met de kermis mee. 4 jaar lang 16 uur werken en slapen en spaarde zo een budget om me leven op poten te krijgen. Ging terug naar mijn geboorte plaats kreeg een baan en kocht een huis met mijn partner. Helaas duurde dit lang. En na lang getouw trek stond ik weer met me koffers op straat na 5 jaar zwerven en nadenken wederom geprobeerd me leven te hersten. Ik zocht hulp ging 5 jaar de sanering in en volacht dit. maart 2018 was ik schulden vrij kreeg een kamer en toen werd ik ziek. Elke dag helse buikpijn. De ontstekingen in mijn maag en darmen konden niet medisch verklaard worden dus zou het tussen me oren zitten. Helaas vond de psycholoog dat vergezocht en stuurde mij naar de dokter terug. Dit duurt nog steeds voort van het kastje naar de muur. Kan nu me huishouden niet meer doen en heb me al 6 maanden niet kunnen wassen en geen schone kleren. Ook is mijn leefomgeving behoorlijk slecht. Heb geen kook gelegenheid. Geen douche. Elke dag veel pijn waardoor ik alleen nog op bed lig. Heb euthanasie aangevraagd maar dat is afgewezen omdat ik niet aantoonbaar uitzichtloos leid. Heb de arts de psycholoog zelfs de politie verteld dat ik niet meer kan door de pijn en eenzaamheid. Al 38 jaar vecht ik voor mijn gevoel en ik ben op. Vanavond zet ik mijn plan in en mensen zullen mij laf vinden maar ik ben ook maar een mens. De Nederlandse staat is niet zo mooi als dat er verteld word. De zorg al helemaal niet. Dat een ander mij ziet gaan en dit zijn hele leven mee moet dragen heb ik ook niet gewild maar ik heb geen andere keuze. Waarom vertel ik dit allemaal. In de hoop dat dit ergens terecht komt waar men er wat mee doet dat een ander niet hoeft door te maken wat ik heb gedaan.
Datum:
13-12-2020
Naam:
Jerry
Leeftijd:
38
Provincie:
Gelderland

Tweestrijd

Ik ben op een punt aangekomen dat ik niet meer weet of ik nog verder kan of wil. Eigenlijk wil ik gewoon leven, mogelijkheden zien.
Ik ben in mijn jeugd erg gepest, dat ging door tot twee klassen van de middelbare school. Ik was erg mager en anders, teruggetrokken. Ik ben ook beschermd opgevoed. Op school voelde ik mij anders. Ik kon niet goed meekomen, ik had toen al veel spanningen en angsten daarover. Ik trok mij terug in fantasieën. Thuis kon ik daar niet over praten. Ik piekerde veel. Na mijn schooltijd begon het volwassen leven. Ik ging uiteindelijk op mijzelf wonen en ik moest alles zelf leren doen. Contact maken buiten werk vond ik moeilijk. Ik was wat dat betreft onvolwassen. Ik was bang voor de afwijzing van anderen en dat heeft mij enorm beperkt. Mijn zelfbeeld is erg negatief. Ik wilde dolgraag vrienden maken, mensen leren kennen, maar hoe je dat doet wist ik niet. De plek waar ik woonde was ook stil en ongezellig. Tegen collega's loog ik dat ik vrienden had, en soms een vriendin, maar ik was thuis altijd alleen. Vaak had ik het gevoel dat het leven aan mij voorbij ging. Op jonge leeftijd werd ik ook nog kaal, iets wat mijn zelfvertrouwen verder raakte. Dat was een periode waarbij ik mij heel erg terug trok en mij van binnen dood eenzaam voelde. Ik dacht vaak aan zelfmoord. Door aan mezelf te werken en te gaan sporten kon ik toch mensen leren kennen. Ik bloeide op, verhuisde naar een gezelliger omgeving en ik leerde een paar fijne vrienden kennen. Ik sportte in die periode heel veel en was continue bezig om mijn lijf acceptabel te maken. Echt geloof in mijzelf had ik niet, maar doordat ik door het sporten mij sterker voelde durfde ik meer. Een vriendin zoeken was lastig voor mij, ik had geen ervaring en ik was er ook bang voor mij kwetsbaar op te stellen. Omdat ik graag iemand wilde ontmoeten en nieuwe dingen wilde ervaren ben ik heel veel dingen gaan ondernemen. Dansen, muziek maken, theater veel dingen die buiten mijn comfortzone lagen. Toen leerde ik mijn eerste vriendin kennen. Ik was bleu en bang, maar ze was lief en ik voelde mij goed met haar. Ik was blij en gelukkig met haar ,we ondernamen leuke dingen samen en ik genoot. Na 1 jaar samenzijn werd zij ziek en binnen 1 jaar overleed zij aan leukemie. In die periode van ziek zijn heb ik veel angsten zorgen en verdriet gehad. Ook liefde. Na haar overlijden wilde ik dolgraag de verbinding met mijzelf en anderen. Door op de ingeslagen weg van leuke dingen doen en genieten van het leven. Intussen was ook mijn vader overleden. Ik leerde daarna mijn tweede vriendin kennen. Ik was blij met liefde in mijn leven. Ik ging voor mij nieuwe dingen doen, meer voelen. Helaas liep de relatie stuk omdat wij in een andere levensfase zaten, zij was ouder en meer volwassen. Net na het uit elkaar gaan kwam ik er achter dat ik herpes van haar heb opgelopen. Op dat moment stortte mijn gevoel van eigenwaarde in. Ik voelde mij onzeker over mijzelf en ik werd somber over de toekomst. Van buiten was niks te zien, maar van binnen voelde ik mij alleen en eenzaam. Ik heb voor mijzelf een veilige plek thuis gecreëerd door veel te verbouwen en ik ging veel dingen ondernemen. Ik probeerde mij te richten op dingen die ik leuk vond waaronder muziek maken. Ik wilde graag in bandjes spelen, wat ook is gelukt. 5 jaar geleden kreeg ik ineens gehoorproblemen die erfelijk blijken te zijn. Hierdoor ontwikkelde ik een piep in mijn gehoor en ook werd ik overgevoelig voor geluiden. Tegelijk overleed mijn moeder aan MS en door alle stress werd ik overspannen. Op dat moment ben ik door een diep dal gegaan. Voelde mij alleen en angstig, ik zocht naar manieren om toch wat van mijn leven te maken. Opnieuw ben ik dingen gaan zoeken die nog wel gingen. Ik ging veel dansen en bleef ook sporten. Zocht afleiding in het contact met vrienden. Van binnen verlangde ik enorm naar liefde en intimiteit, maar was ook somber. Vorig jaar werd ik verliefd op een collega, het was wederzijds, wat ik super leuk vond en ook spannend. Het ging snel en ik verwachte er achteraf teveel van. Van haar kant bleef ze op afstand en twijfelen. Door mijn gevoel van verliefdheid ging ik erg mijn best doen, over mijn eigen grenzen heen. De onzekerheid over mijzelf kwam heel erg terug. Ik was ook al bezig met het zoeken van een nieuwe woning. Net in die periode van onzekerheid en spanning heb ik een huis gekocht op een rustige plek waarover ik enorm twijfelde. Ik voelde mij er niet goed en heel alleen. Binnen 6 maanden ben ik terug verhuisd naar mijn oude buurt. Ik heb geld verloren en ook is al het opknapwerk wat ik in het oude huis had gestoken weg. Ik werk deels weer, maar ik wordt ook geconfronteerd met mijn collega en mijn gevoelens. Ik ben angstig en depressief en mijn vrienden die mij geholpen hebben begrijpen mij niet. Mijn energie is op.
Ik heb ondersteuning bij de GGZ om van mijn angsten en depressie af te komen. Ik heb psychische klachten en ik heb geprobeerd een einde aan mijn leven te maken. Ik vind het heel moeilijk nog lichtpunten te zien op dit moment. Ik heb het gevoel dat ik terug bij af ben met mijn angsten en eenzaamheid en dat ik geen toekomst heb. Mijn zelfvertrouwen is weg. Ik ben radeloos en ik heb geen hoop dat het beter wordt.
Datum:
09-12-2020
Naam:
Almuric
Leeftijd:
53
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.