Levensverhalen (pagina 25)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Hoe moet je verder wanneer het licht aan het einde niet meer dan een glinstering is.

Bijna 27 en nog steeds dezelfde gedachtes als toen ik 11 was. God weet hoe lang ik hier al mee rond loop.

Borderline en ptsd met een flinke scheut depressie.

Aangerand door een vriend, een jeugd met een narcistische moeder waarbij schelden en schreeuwen de nummer een manier van communicatie is, vrienden die nooit bleven plakken of een mes in mn rug staken, exen die alleen maar het slechtste met me voor hadden, vreemdgaanders, familie die uit elkaar is gegaan waar niemand meer van over is, meerdere chronische ziekten die het leven niet gemakkelijker maken, zware obesitas wat school echt een ramp maakte en een continu chronisch gevoel van mislukking en leegte.

Al sinds dat ik een klein meisje was had ik het gevoel nooit de 18 te halen, dan is het voorbij, dan zal ik eindelijk de rust vinden.

Dan ben je opeens 26 en ben je totaal de weg kwijt, wat moet ik nu, zo ver had het niet moeten komen?

Ik mag niet klagen, lieve man, ouders die bij zijn gedraaid, fijn huis met twee lieve katten en een baan waar ik redelijk comfortabel ben.

Waarom blijf ik me dan wel zo voelen? Waarom kan ik niet normaal zijn als de rest van mn omgeving. Dagelijks voelt het alsof er een donderwolk met me mee gaat en lood in mn schoenen zit. Ik wil naar huis is iets wat ik zo vaak denk, maar wat is thuis? Als ik denk aan opa in het hiernamaals dan voel ik rust. Er is geen enkele andere plek waar ik op dit moment naar verlang dan naar de rust die ik voel bij opa. Bij rust van het "gaan".

Maar ik kan mn man niet achterlaten, ik kan de katten niet achterlaten.. het beeld van de katten die niet de kennis hebben en denken, waar is mama gebleven. De pijn wat ik iedereen aan doe door de keuze te maken.

Maar het blijven doet zo'n pijn.

Elke keer weer zeg ik, nog even volhouden, de zon zal voor je schijnen, het geluk van komen.

En jaar na jaar blijft het donker met hier en daar een flits en een knal.

Ik voel de deken van pijn en verdriet me langzaam verstikken en weet gewoon niet of ik de kracht heb om eronder uit te komen.

Ergens weet ik dat ik niet zal gaan door het verdriet wat ik andere ermee aan doe. Wel doe ik mezelf er nog meer pijn mee om te blijven.
Datum:
24-01-2022
Naam:
Angie
Leeftijd:
26
Provincie:
Overijssel

Wat moet ik doen.

Ik ben een meisje van 13 die elke dag zelfmoordgedachtes heeft en pogingen gedaan heeft maar helaas zijn mislukt.
Ik word heel erg gepest en thuis veel ruzies en rechtzaken over ots (ondertoezichtsstelling) en uhp (uithuisplaatsing)
ik heb geen vrienden en in de pauze zit ik altijd maar alleen.
Ondertussen denk ik dat ik dit verdien.
Ik heb sinds mijn 10e depressies en krijg er geen hulp voor.
Ik ben begonnen mezelf te beschadigen met messen maar steeds dieper en dieper en meer om de pijn niet te voelen maar het lukt niet.
Mijn school werd steeds slechter met mijn werkhouding en opgegeven moment heb ik het een klasgenoot verteld en die heeft hulp ingeschakelt bij de mentor.
En nu moet ik elke week 2 x praten met een schoolpsycholoog.
Ik kan gewoon niet meer.
Datum:
28-12-2021
Naam:
adora
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

Wat moet ik zeggen?

Ik sta momenteel dichtbij iemand die zelfmoord wil plegen. Ik wil jullie bedanken voor jullie openhartige verhalen over jullie strijd met de dood. Dat helpt mij.
Ik heb zelf een moeilijk leven gehad en mij veel alleen gevoeld, alsof niemand van mij hield. Soms ook geen zin om te leven. Toch heeft dit me altijd weerhouden om het op te geven: kies ik voor de dood, kan ik niet meer terug. Want wat als de dood meer tegen valt dan ik verwacht? Het daar nog eenzamer is? Ik weet niet wat me te wachten staat.

Ik geniet ondanks moeilijke dingen weer van het leven. En denk zelf al lange tijd niet meer aan dood gaan. Ik hoop dat diegene die zelfmoord wil plegen zich weer fijn gaat voelen en van het leven weer kan genieten.
Datum:
17-11-2021
Naam:
Jemie
Leeftijd:
45
Provincie:
Noord-holland

Nooit meer een dag zonder gedachten aan zelfmoord

Ik heb onlangs een poging gedaan om zelfmoord te plegen.
Helaas is dit niet gelukt, door heet ingrijpen van derden werd ik wakker in het ziekenhuis.
Dit was niet de bedoeling.

Ik heb nu elke dag gedachten aan zelfmoord
Ik weet ook hoe ik dit ga doen.
Ik voel mij alleen, heb niemand meer. Ik had graag een vrouw en kinderen gehad.
Datum:
15-11-2021
Naam:
yashma
Leeftijd:
60
Provincie:
Drenthe

Ik kan het niet meer aan

Hoi! Ik ben 14 jaar oud, ik heb al sinds mijn twaalfde een depressie. Het gaat met ups en downs. Sinds een jaar heb ik veel last van suïcidale gedachtes.
Ik heb een autistische broer en een broertje. Ik heb slecht contact met mijn vader, contstant ruzies. En vooral veel haatgevoelens naar elkaar. Het gaat kut op school, ik haal slechte cijfers, en heb geen band met mijn klasgenoten. Tot nu toe was geen enkel jaar leuk op school. Ik zit nu op mijn tweede school, nog steeds helemaal kut. Iedere pauze alleen zitten en me aangekeken voelen.
Ik voel me eenzaam, ik heb weinig "echte vrienden" hoe voelt dat eigenlijk? een echte vriend hebben? Geen idee. Ik heb niemand om mee te praten. Ik loop 2 jaar bij een psycholoog. Helpt voor geen meter. Ik weet het gewoon niet meer. Ik ben lelijk, dik, dom, raar, saai noem het maar op. Ik zit achter mijn laptop met tranen in mijn ogen.
Wat moet ik doen? Sorry voor dit slecht geschreven kut verhaal, dit is het.

Voor iedereen die dit leest geloof in jezelf! Je komt er wel, echt waar! Je bent harstikke knap :) ik ben trots op je! X
Datum:
21-10-2021
Naam:
Sarah
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Wat heb ik nou nog?

Al jaren alleen. Geen familie meer. Niemand... Ziek en alleen. Probeer al jaren te daten maar een zieke man moeten ze niet. Dan maar dood. Ik houd het wel voor gezien hier.
Datum:
14-10-2021
Naam:
Thomas
Leeftijd:
49
Provincie:
Gelderland

Zelfmoord en moordneigingen

Ik ben een meisje van 15 jaar oud. En ik loop al 9 jaar lang met een depressie. En het begon in groep 3 toen wist ik al dat ik dood wou. Maar ik houdde vol tot te met groep 5. Toen zei ik tegen mijn vriendin ik ga zelfmoord plegen maar zij trok gelijk aan de bel. En dat was kut want ik moet eerst met mijn jufvrouw gaan praten en toen met de directeur . En ik smeekte dat hij het niet tegen mijn ouders ging zeggen. En het lukte hem te overtuigen ik zei gewoon dat ik het liet liggen en dat ik er nooit meer over zou zeggen maar dat was natuurlijk niet zo. Na 3 jaar later hield ik het nog vol om geen zelfmoord te plegen maar mijn jufvrouw merkte dat er iets was maar ze kon het niet plaatsen wat er met me was. Nou ik ging naar de eerste van de middelbare school en maakte nieuwe vrienden en ik dacht dat ik hun kon vertrouwen en zei dat ik niet lekker in mijn vel zat. Nou hun meldde het gelijk en toen zat ik in de shit. Want school belde gelijk mijn ouders en ik ben moslim en Marokkaanse ouders die snappen dat gewoon niet. Dat hun kleine meisje zelfmoord gedachtens heeft ze kunnen het gewoon niet plaatsen . Dus ik werd gedwongen op naar een psycholoog te gaan maar dat wou ik helemaal niet. Na een jaar bij een psycholoog te zitten zei dat het weer goed met me ging maar dat was helemaal niet zo . Ik heb gewoon heel die jaar gelogen. Maar nou bleef het niet bij alleen maar zelfmoordgedachten maar het ging nog een stap hoger ik kreeg haar gevoelens voor iedereen die me tegen zat . Ik kreeg zo een haat naar mensen ik had gewoon zin om ze te vermoorden zeker in de klas tegenover die leraren . En het ergste ik had de neiging om mijn ouders te vermoorden en dat heb ik ook geprobeerd ook maar ik wil ze helemaal niet vermoorden. Maar in mijn hoofd ging het alleen maar om ik of hun en niks anders. Dus ik gaf voor het slapen mijn vader een knuffel maar ik had een mes in mijn mouw en mijn vader zei auw je doet me pijn en ik zei oh sorry dat was mijn nagel maar nee dat was die mes. Hij had er een snee in zijn nek aan overgehouden. En ik besefte later pas dat ik iets strafbaars heb gedaan ik heb poging tot doodslag gedaan bij mijn vader. En ik voelde me zo schuldig. Ik had zelf het idee dat ik me zelf moest aangeven bij de politie. Maar ik kon het niet want ik wil helemaal niet in een jeugddetentie of jeugdgevangenis. Want nou zit ik met dat grote geheim. Wat nou eigenlijk geen geheim meer is want ik vertel het. En ik doe weer dagelijks een zelfmoordpoging alleen ik wil zo graag gaan alleen wat mij nog een beetje tegenhoud is dat ik een goede moslim wil zijn en in mijn geloof is het verboden om zelfmoord te plegen. Maar dat ik al 9 jaar lang loop met een depressie en niemand weet het ik word er helemaal gek van. Maar waarom moet ik nou de behoefte hebben om mensen te vermoorden ik snap het niet ik wil dat niet, maar als het ooit toch gebeurt dan kan ik me geen moslim noemen want dat doen moslims niet iemand anders vermoorden.

Ik denk dat dit mijn verhaal was het is best veel lezen maar misschien is het het waard ik vergelijk me een klein beetje met Randy Stair dat is een youtuber die dood is nou maar wou ook mensen vermoorden. Maar ik denk dat dit nou mijn verhaal is. Ik hoop dat ik probeer om een goede moslim te zijn. Maar ik kan niks beloven.
Datum:
21-09-2021
Naam:
I.S.
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Hoelang moet ik nog op mijn tanden bijten?

Hallo,

Ik ben ondertussen 19 en had enkele jaren geleden op deze website gepost. Fast forward, er is weinig tot niets veranderd.

Binnenkort begin ik aan mijn tweede jaar unief (rechten). Ben een voorbeeldstudent geworden. Heb al wat studentenjobs gehad. Maar ik leef nog steeds in mijn hoofd.

Heb een zomervakantie van ongeveer 3 maanden achter de rug en ik heb niets anders gedaan dan te zitten op de dezelfde hoek van de zetel in de living. Ik dacht dat ik tot nu toe al lang weg zou zijn van huis, ik heb me manifest vergist. Ik leef nog steeds met mijn ouders. Door de covid-19 lockdown heb ik zeer diep gezeten, daarom dat ik frequent op deze website surfte, twijfelend of ik iets zou plaatsen.

In eerste instantie had de lockdown mij niet zozeer negatief beïnvloed. Ik had even nood aan een pauze: toetsen werden afgeschaft op school, je kreeg maar een halve dag online les en er was een gevoel van solidariteit aanwezig (mensen gingen om 20u 's avonds zorgverleners bedanken door te applaudisseren vanuit hun ramen). Ook dat heeft niet lang geduurd...

Online onderwijs wou maar niet eindigen, ik zat vast thuis. Ik ben bij lange niet het enige kind hier... Er was elke dag ruzie, elke dag een of ander banaal ding om je eraan te ergeren, elke dag een of ander conflict net zoals vroeger eigenlijk. Maar ik kon toen tenminste nog naar school. Ik had daar ook vrienden. Dit jaar heb ik amper vrienden gemaakt en degenen met wie ik 'zogezegd' bevriend ben, met hen heb ik geen enkel woord uitgewisseld tijdens de zomervakantie.

Ik heb amper sociale interacties gehad tijdens de zomervakantie die 3 maanden lang heeft geduurd. En ik had er zelfs hard voor gewerkt tijdens het academiejaar opdat mijn vakantie niet eventueel ingekort zou worden door herexamens, maar was het dan zelfs de moeite waard? Ik heb nu allerlei rugproblemen ontwikkeld waarvoor ik geen hulp krijg, ben gelukkig weinig aangekomen, maar ik ben diep ongelukkig. En als je je afvraagt waarom ik zelf niet naar buiten ga om een korte wandeling te doen, ik ben het beu om elke keer dezelfde wandeling te moeten maken. Ik ben het kotsbeu.

Het allerergste is dat het werkelijk niemand boeit. Ik vraag me niet meer af of het iemand kan schelen, ik weet reeds dat er niemand denkt aan mij. Mijn verjaardag heb ik nooit gevierd en die valt in de zomervakantie. Dit jaar had ik het allermeest nood aan een 'gelukkige verjaardag', maar die heb ik niet gekregen. Ik heb ook geen 'proficiat' of 'gefeliciteerd' gekregen omdat ik geslaagd ben op alle vakken. Ik heb letterlijk voor een opleiding gekozen waarvoor ik me amper interesseer enkel en alleen omdat het mijn ouders deugd zou doen. Als het van mij afhing, zou ik voor iets helemaal anders geopteerd hebben en was ik nu misschien niet zo toegedaan geweest door de onverschilligheid van mijn ouders...Ik had nu tegen mezelf gezegd kunnen hebben 'Tom, het komt omdat je een richting heb gekozen die je ouders niet goedkeuren.'

En ik ben ondertussen 19. Binnen een jaar ben ik 20 en al geen tiener meer. Het besef dat ik al 20 jaar lang non-stop heb doorgebracht in dit huis doet me pijn. Geen tienerjaren gekend en dat zal ook niet meer van pas komen. Zoveel tijd verspild, zoveel potentieel nooit gekend. Wanneer ik kennissen van dezelfde leeftijd op sociale media zie posten dat ze op vakantie zijn geweest met familie/vrienden, kookt mijn bloed. Bepaalde culturele factoren maken dat mijn ouders afkeuren dat ik zou uitgaan enzoverder, maar hoe wordt van mij dan verwacht te reageren als ik anderen uit dezelfde gemeenschap/cultuur zie doen wat ik niet mag? Rebelleren, daarmee ben ik al een poosje geleden gestopt, want dat helpt niet. Het maakt alles alleen maar erger.


Ik ben er zelfs aan begonnen te denken om te stoppen met therapie (waarvan mijn ouders niets weten). Ik heb die vrouw niets te vertellen, want er gebeurt letterlijk niets. Ik ga nergens naartoe, niemand komt op bezoek bij ons. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat het beste is dat ik er een eind aanmaak, want het zal niet vanzelf eindigen. En momenten waarop er verhitte ruzie is thuis waarbij iedereen tegen mekaar zit te roepen, terwijl ik kan omgaan met lawaai, ja op die momenten ben ik er het meest van overtuigd. Toevallig is er een ruzie aan de gang nu.
Datum:
17-09-2021
Naam:
Tom
Leeftijd:
19
Provincie:
Anders

Ik kan niet langer door

Ik ben 13 jaar oud en word al gepest sinds ik in groep 4 zat het begin viel het mee tot ik leerde dat ik mezelf pijn kon doen en daardoor mijn pijn te verzachten het hielp heel veel maar al snel kwam iedereen erachter ik kreeg vervelende opmerkingen zoals pas je op straks snij je jezelf weer sinds dat moment werden de sneeën erger en erger ik heb zo vaak gedacht over het idee dat ik er niet meer zou willen zijn ik probeer me zo vaak tegen te houden om het niet te doen maar mijn ouders geven me er geen steun in ze worden boos als ze weten dat het weer is gebeurd ze sluiten me soms dan op in het huis en dan mag ik niet meer ze begrijpen niet dat het daardoor erger word mijn vriendin die begrijpt me niet en denkt dat ik gwn kan stoppen maar ik vecht al 4 jaar lang en ik kan de pijn niet meer aan ik kan gwn niet langer door ik wil er gwn een einde aan maken
Datum:
17-09-2021
Naam:
Lizy
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

Ik weet het niet meer

Hallo lezer, ik weet het niet meer!

Op het moment ben ik 22 bijna 23 en heb last van een sociaal angst stoornis al sinds ik 15 ben. Heb geen rijbewijs, en ook heb ik de middelbare school niet kunnen afmaken. Ik krijg hulp door middel van een begeleider die mij helpt om weer op gang te komen. En zoals de titel zegt ik weet het niet meer. Ik ben al zo lang bezig om weer normaal te zijn, weer in de maatschappij te komen. Maar het lukt me steeds maar niet, En daarom voel ik me mega waardeloos! En ja ik heb ouders en familie die mij helpen en van mij houden, maar het is niet genoeg voor mij. Ik wil niet dood, maar ook niet meer leven. Bedankt voor het lezen
Datum:
24-08-2021
Naam:
N
Leeftijd:
23
Provincie:
Utrecht
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.