Levensverhalen (pagina 30)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Het is klaar

Ik ben volledig klaar voor de dood. Na 32 jaar van afzien, teleurstellingen, naiviteit, ongeloof. Op school mislukt, altijd het buitenbeentje, autisme. Depressie, meer depressie. Van al mijn stageplaatsen afgekickt. Daarna drugsverslaving. Meer dan 10 jaar drugsverslaving. Daarna gestopt met de "verslavingen", hoewel sporadisch nog steeds. Geen enkel contact met de buitenwereld, geen relatie's, geen vrienden, geen enkel perspectief op "iets". Ik ben al zo lang levensmoe ik weet alleen niet hoe ik het ga beeindigen. Ik heb voor mezelf besloten dat ik geen perspectief meer zie. Ik heb veel zitten zoeken maar ik kom niet echt verder.

Hoe kan ik mijn leven beeindigen zonder dat ik enorme pijn lijd? Ik wil een snelle, pijnloze dood, die niet bloederig is.

De huisarts of gemeente verlenen 0,0 hulp. Zij zien de ernst niet in, ze zeggen alleen je hebt nog je hele leven voor je blabla, allemaal gelul. Ze zijn gewoon bang en ze willen zich graag aan de protocollen houden zodat hun geen blaam treft.

Waar in godsnaam kun je terecht als je denkt dat je leven voltooid is?
Datum:
18-11-2019
Naam:
M
Leeftijd:
32
Provincie:
Limburg

Help

Niet zeuren maar doorgaan, altijd de positieve kant van het leven gezien. Maar als je kwaliteiten consequent worden genegeerd omdat je de kwaliteit mist om voor jezelf op te komen. Anderen steeds met jouw initiatieven en ideeën lopen te pronken. Als je verbanden ziet, talenten herkent, strategisch kan denken, integer bent en niets liever wil dan de wereld een beetje mooier maken. Maar het gen mist om voor jezelf op te komen en samen met anderen dingen wil bereiken in plaats van de kijk eens hoe goed ik ben en korte termijn mentaliteit, dan is na 59 jaar de energie op om nog verder te willen. Ik heb mij in2018 ziekgemeld en vecht zo hard om weer terug te komen in het maatschappelijk leven. Maar krijg keer op keer signalen dat men op mij niet echt meer zit te wachten. Ik kan gewoon niet meer. Wil eigenlijk rust en erkenning, maar aangezien geen van beide er in zit, Kanis niet meer.
Datum:
16-11-2019
Naam:
Kitty
Leeftijd:
59
Provincie:
Noord-holland

Is zelfmoord de oplossing?

Na jaren van depressie en burn out klachten ben ik klaar. Maar eigenlijk was ik er al lang klaar mee.
Wat het ergste is, vind ik, is dat mijn naasten nu ook lijden. Kan ik niet alleen mezelf verlossen of ook hen als ik er niet meer ben? Of doe ik ze alleen meer pijn? Ik doe ze nu al zo veel pijn en ze blijven toch bij mij.
Ik denk soms dat ik emotieloos ben geworden maar het raakt me toch. Wat nu? Hopen totdat de regen ophoud? Of de gemakkelijke weg kiezen?
Ik denk er al langer of na maar nu ben ik ook op internet gaan zoeken. Toen vond ik deze site. Misschien door mijn hart te lucht word ik me bewust van de ernst van het probleem.

Iedereen die dit leest; succes! Ik denk in ieder geval aan je!
Datum:
12-11-2019
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
20
Provincie:
Anders

Klaar ermee

Ik ben er helemaal klaar mee. Mijn werk neemt me niet serieus en ik word aan alle kanten benadeeld. Grote projecten moet ik met twee andere collega's doen die ook al klaar zijn met het leven. Ik stond laatst te douchen met de laptop in de buurt en hoopte stiekem dat ik ge-electrocuteerd zou raken, maar ik trok helaas geen vonken.

Groetjes Mevin.
Datum:
08-11-2019
Naam:
Kaasmand
Leeftijd:
35
Provincie:
Zuid-holland

Ik moet het kwijt

Hii iedereen ik heb al zelfmoord gedachtes/pogingen sinds ik 9 ben en ik ben nu 13 dan zou je denken dat is jong ja dat klopt en ik heb het nog steeds niemand verteld want ik heb geen zin in al die mensen die opeens doen alsof ze van me houden terwijl ik weet dat dat niet zo is en ik hoor je al mensen houden van je maar ik bedoel hoe kunnen mensen me leuk vinden als ik mezelf stom vindt hoe kunnen mensen me mogen als ik mezelf niet mag hoe kunnen mensen van me houden als ik mezelf haat.

Ik zit nu een beetje aan het einde voor mij geveild ik bedoel een diepte punt ik heb het nu al zo lang en het gaat nii meer het aller moeilijkst vindt ik dat het steeds maar faken is alsof ik ok ben alsof ik dat altijd vrolijk gezzelig en grappige meisje ben terwijl ik eigenlijk zwaar depressief ben

Ik heb ook al een paar pogingen gedaan maar ik haakte altijd op het laatste moment af omdat ik bang ben maar ja ik ben nu elke dag elke seconden van het leven bang
Bang want andere van me vinden
Bang of ik iets wel goed doe
Bang voor mijn eigen pijn
Bang voor mijn eigen verdriet
Bang voor de wereld
En bang erg bang voor de dood
Datum:
05-11-2019
Naam:
Arrianne
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoordgedachten.

Ik stotter en veel mensen accepteren mijn spraakgeek niet..ze zeggen snel; even een stottertherapie en je raakt verlost van je stotteren..ze vinden mij ook dom omdat ik op een sioschool heb gezeten, gelukkig ben ik niet de enige die stotter. We zitten in hetzelfde schuitje en gelukkig heb ik stotteraars ontmoet in Nederland en in België. Ik ben 54 jaar en ik heb jaren geleden gepraat met een maatschappelijk werkster..ben opgenomen geweest vanwege verwaarlozing; ik heb 6 jaar alleen gewoon maar dat ging bergafwaarts. Nu ben ik 54 jaar en woon in een woongroep. Nu ben ik niet alleen en ik kan praten met de leiding als ik dat wil. Ik schrijf verhalen in Frans, Engels, en ik maak ook gedichten in nl, frans en engels.
Een medium Jomanda : ook al heb je het nog zo moeilijk; je mag je nooit zelfmoord plegen. Ik zal het nooit snel doen omdat deze daad pijnlijk is. Ik heb beide ouders verloren...Ik ben volgens medium heel mijn ;leven depressief en ik slaap veel..
Datum:
18-10-2019
Naam:
Anja
Leeftijd:
54
Provincie:
Noord-brabant

Het ging zo goed!

Het begon allemaal op mijn 13e toen ik naar de middelbare school ging. Ik ging nog voor geen maand en ik werd al iedere dag gepest en ging met tegenzin naar school. In die tijd had ik nog zoiets van; "Als ik de juiste vind en z'n kop verbouw zal het gepest vast wel stoppen." En zo halverwege het eerste jaar vond ik 1 van de andere jongens zodanig vervelend dat ik hem een geoken neus sloeg uit de kracht van alle woede en pijn die ik door mijn basisschool jaren heb opgekropt. (Ik ben mijn hele leven trouwens ook dood leuk door de hele familie de grond in getrapt door mij angst voor de toekomst in te zaaien. (Vandaar ook vertrouwings problemen.) Waarna de hele school een half jaar me niks meer flikte. In de 2e klas werdt ik al meer gepest door instromers, racisten en mijn oude klasgenoten. Ik heb het hele 2e jaar alles op lopen kroppen. 3e jaar ging precies het zelfde en het 4e jaar sloeg ik weer van de zelfde jongen zn neus geoken. Op de middelbare buiten school om alleen maar depressuef op mijn kamer lopen gamen en nooit geen sociaal contact gelegd. Na de 4e klas naar mbo 4 game design gegaan. Dacht dat ik me daar op mijn plek zou voelen. Tussen mensen die net zo veel van het spelen als maken van de games hielden als ik. Maar nee hoor. Ik was alweer het buitenbeentje. Ik werd weer gepest. Ik begon het leven zo somber in te zien dat ik mezelf probeerde op te hangen en dat ik mezelf heb gesneden, heb proberen te elektrokuteren, heb coma gezopen enz. Ben ieder maal gered of mentaal niet sterk genoeg geweest om mezelf dat aan te doen. Uiteindelijk ontmoette ik een meid. Alles was leuk alleen zij had al een vriend. Er onstonden ruzies en het ging weer de zelfde kant uit. Bij haar ben ik vrijwillig aan de drugs wereld begonnen waar mijn ouders uiteindelijk ook weet van kregen en ik zoveel hevige ruzies thuis heb gekregen daar zeg je U tegen. Later tot heden verliep mijn leven gewoon hoed en liet iedereen me mijn gang gaan alhoewel ik wel met schulden kwam te zitten en mijn ouders keer op keer op keer weer om geld moest vragen. Uiteindelijk. Waren mijn ouders me zat en is mijn moeder me nu zo zat dat ze me op straat wil zetten. Mijn vader zegt; "als je nog 1 fout maakt of dingetje fout doet ben je weg. Dus zodra dat gebeurt ben ik dakloos, onteigend door mijn familie en klaar met mijn leven. Dat is dan ook het moment dat ik dit zielige leventje beëindig en iedereen die o zo een hekel aan me heeft uit zn lijden verlos.
Datum:
11-10-2019
Naam:
Dutch
Leeftijd:
22
Provincie:
Friesland

Er klaar mee zijn

Na een raar leven en veel gezien en meegemaakt te hebben ,ben ik nu in een stadium dat ik niet veel meer aan mijn hoofd kan hebben en niet alles meer kan hebben,na veel gegeven te hebben aan andere .
En erg weinig terug te hebben gehad ben ik er wel een eentje klaar mee.

Ik heb geen zin meer om dit in mijn hoofd te hebben.
Datum:
29-09-2019
Naam:
Frank
Leeftijd:
44
Provincie:
Noord-holland

Einde

Na depressies sinds jonge leeftijd, en sinds 2 jaar ook de diagnose ptss, leek het alsof het niet erger kon.
Maar, sinds enkele jaren heb ik een lichamelijke ziekte de niet overgaat en waar geen oplossingen voor zijn
Ik kan niet meer fietsen, het lukt me soms 500 meter te lopen, en ik kan niet meer zitten.
De laatste maanden werd de pijn erger en het enige wat ik kan is thuis zitten.
Er is weinig vangnet, de zorg laat het af weten, ik slaap nauwelijks, ik eet bijna niets sinds een maand of 4.
Mijn lichaam geeft het op, terwijl mijn geest het probeert te begrijpen, maar ik kom er niet uit.
Ik heb alles geprobeerd elke dokter, elke zorg instantie.
Maar het komt erop neer dat ik 33 jaar ben, dat ik niets meer kan en dat euthanasie op deze leeftijd niet iets is dat ze gaan doen.
Ik kan met therapeuten praten maar, nu ik niet meer kan zitten is dit ook niet mogelijk.
Het wás al teveel, het was al overleven, maar nu ik niets meer kan, wat maakt het dan nog leefbaar?
Datum:
19-09-2019
Naam:
Leeftijd:
33
Provincie:
Anders

Reïncarnerend suïcideren

Ik geloof in reïncarnatie, dat is me een troost. Anders had ik mezelf na jaren van schijnbaar uitzichtloos lijden wel wat aangedaan, of euthanasie aangevraagd. Vier à vijf psychoses op rij, chronische vermoeidheid, fobieën, eenzaamheid, je niet begrepen of gezien voelen, het valt me erg zwaar.
De leer van karma leert me dat mijn lijden rechtvaardig is, dat het niet voor niets is. Loutering. De reïncarnatieleer vertelt me ten eerste dat zelfmoord het me enkel moeilijker maakt, omdat dat zorgt voor nog meer narigheid in mijn volgende leven, en ten tweede dat volhouden zorgt voor een meer positieve incarnatie hierna.
Mensen met een zelfmoordwens zou ik dan ook willen zeggen: hou vol! Want dat nieuwe leven, wie weet komt het wel vóór je dood. En anders wel erna.
Datum:
14-09-2019
Naam:
Leeftijd:
37
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.