Levensverhalen (pagina 264)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

zelfmoordgedachten

het is niet normaal dat een meid zo als ik die meestal positief in het leven staat het leven niet meer ziet zitten, ook het feit dat ik tot drie keer aan toe zo'n poging gedaan heb. ik begon ermee toen ik nog een meisje was van 8 of negen jaar, ik zocht toen alle mogelijke pillen want mijn moeder was in die tijd behoorlijk overspannen door mijn broer, mijn broer heeft een drugsverslaving en heeft ADHD hij ging dan ook altijd naar een speciale school en werd met een busje opgehaald. hij uitte zich thuis vol agressie en geweld en als het eten hem niet aanstond smeet hij het van tafel of tufte erin. de omstandigheden waren niet normaal. ik kon goed met mijn moeder opschieten maar ze was dan ook vaak moe, ik deed altijd mijn best voor haar. mijn tweede poging was op mijn 16e toen nam ik een overdosis , die tabletten kon ik krijgen van de zus van mijn beste vriend, ik kon ze voor 5 euro per stuk halen, ik haalde er 6 stuks, ik heb ze diezelfde nacht alle zes te gelijk ingenomen uit de hoop dat ik het niet zou overleven, maar helaas, ik overleefde het, ik was erg ziek geworden, ik had mijn wangen aan de binnenkant helemaal kapotgebeten en ik zag lijkwit, mijn moeder zag me en schrok zich dood, ze zei wat is er met je aan de hand, we gaan naar de dokter want dit gaat niet goed. de dokter kon niets vaststellen en ik had mijn mond ook niet opengetrokken over wat ik die nacht gedaan had, ik schaamde me enorm. mijn laatste poging was een jaar of twee geleden. toen had ik allerlei pilletjes genomen met tequila ingenomen ik had een hele fles op met die pillen, en overleefde dat ook weer. Ik begrijp het gewoon niet, alsof het mijn tijd niet is. maar goed ik weet niet hoe ik verder moet, ik studeer aan de hotelschool en ik ben de laatste tijd zo moe dat ik het niet meer trek maar wel zo graag wil. ik heb het gevoel het niet meer aan te kunnen en ik voel me dan ook erg eenzaam, moet soms bijna huilen over hoe mijn leven eruit ziet. nu denk ik weer aan een poging tot....
Datum:
05-10-2013
Naam:
jenny
Leeftijd:
25
Provincie:
Overijssel

Ik heb op het forum mijn vriend ontmoet. Met hem kan ik alles delen. Bij hem voel ik me in volle vertrouwen en gelukkig.
Nu heeft hij het erg moeilijk met zichzelf en wil daarom breken. Zelf onze vriendschap of gewoon contact, wil hij niet bewaren. De echte redenen gaf hij me nog niet... Ik hoop dat ik deze ooit zal kennen.
Ik wens dat onze relatie blijft bestaan, maar hij doet er alles aan om zichzelf te overtuigen dat ik beter dan hem verdien en dat het goed voor ons komt maar zonder elkaar.
Ik zou hem en jullie met het boek: "The secret" van Rhonda Byrne kennis willen laten maken. Ik ben er van overtuigd dat het allemaal klopt, al kan ik de kracht zelf nog niet benutten. Ik ben er nog niet voldoende mee vertrouwd.
Als ik iemand van jullie er mee kennis kan laten maken en dat er één iemand uit haalt wat er in zit, dan ben ik gelukkig.
De kracht van het universum is er voor iedereen, altijd en is onuitputtelijk. Moge hij jullie allemaal liefde en vreugde brengen.
Datum:
04-10-2013
Naam:
Diane
Leeftijd:
39
Provincie:
België

zelfmoord de enigste oplossing?

ik ben een meisje van 13 en voel me al jaren kut.. ik vind mezelf dik en lelijk.. wordt gepest en uitgescholden.. mensen maken er grappen over, maar ik vind het niet meer grappig.. sinds een jaar denk ik na over zelfmoord en sta ik ook met een mes in mijn hand in de keuken.. maar dan doe ik het toch maar niet.. ik voel me klote en wil dit niet... MAG IK WEG?!
Datum:
03-10-2013
Naam:
...........
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

onzichtbaar

Hallo ik ben Jens ik wil er niet meer zijn ik denk dat niemand het zal merken mijn ouders hebben liever iemand anders als zoon alstublieft help me ik denk dat het anders niet lang meer duurt
Datum:
30-09-2013
Naam:
Jens
Leeftijd:
14
Provincie:
België

suppp

hallo allmaal.

Mijn beste vriendin is drie jaar geleden overleden aan kanker. Daarna is een hele goede vriend van me overleden omdat hij voor de trein sprong. Een half jaar later overleed mijn oom, en drie maanden daarna mijn oma.
Sinds dien gaat het slecht met mijn opa, hij heeft alzheimer.
Mijn vader heeft een ergnstig auto ongeluk gehad en heeft twee maanden in coma gelegen, waar hij gelukkig goed uit is gekomen want hij is mijn alles.
Mijn beste vriendin en mijn beste vriend, mijn oom en mijn oma waren ook mijn alles, serieus mijn vangnet, mijn steun en toeverlaat.
Maar God had het anders in gedachte voor hun.

Maar serieus ik ben zes jaar lang mishandeld door de vriend van mijn moeder, waar zij nu nog steeds bij is en waardoor ik nauwelijks contact met haar heb, omdat ik elke dag het gevoel heb dat ze me in de steek heeft gelaten, en heeft verraden omdat ze nog samen woont met die klootzak.

Zo allemaal samen heb ik het de laatste jaren best zwaar gehad. En het ergste is, dat ik mijn beste vriendin niet meer bij me heb.

Maar hey, wil ik dood?
Nee ik leef voor mezelf en zeer zeker niet voor anderen.
Dus alsjeblieft hou op met te zeggen dat je dood wil.
Als je écht dood wilt, dan spring je voor te trein zonder dit met iemand te delen.
Echte depressieve mensen delen niks, doen alles alleen. Dat heb ik gemerkt aan mijn vriend die voor de trein is gesprongen.

Dus als je, zoals de meeste van jullie, niet echt zelfmoord wilt plegen. maar wss gewoon beetje aandacht willen, of te jong (of te dom) zijn om na te denken wat zelfmoord eigenlijk betekend, zoek gewoon hulp en gedraag je.
Doe niet zo zwak en laat niet merken hoe kut je je voelt.
Zet je over je liefdes verdriet heen. of whatever.

Suck it up, smile en move on.
Maar ga niet janken om alles wat er gebeurd, want elke dag gebeuren en dingen die 1349384 keer erger zijn als jou zielige verhaaltje.
Datum:
28-09-2013
Naam:
heyheyheeeey
Leeftijd:
19
Provincie:
Groningen

Verdriet

Iedere dag wil ik sterven op iedere manier die er is en het snelste kan komen. Het begon toen mijn ouders op mijn 5e met een gigantische ruzie uit elkaar gingen. Ik was toen erg verdrietig en ik dacht echt nergens meer aan. Mijn vader ging toen roken en aan de alcohol hij kreeg ook erg veel woedeproblemen en is ook af en toe op mij gaan afreageren. Mijn moeder was er al snel eroverheen en ging met een andere man en trouwde met hem 2 jaar later. Maar toen kreeg mijn moeder weer erge ruzie met mijn vader en het liep uit de hand, hij heeft haar geslagen ik had eerst nog medelijden met mijn moeder maar zij had een week later haar computer aan laten staan en ik ging erop kijken. Toen zag ik dat er een mail openstond uit 2004 en daarin stond dat zij al omging met mijn stiefvader terwijl ze nog met mijn vader was. Ik was geshockt en bleef een week lang in mijn kamer met steeds dezelfde nerveus makende vragen: is mijn leven wel echt? Is dit allemaal om mij ellendig te voelen? Waarom gebeurt dit? Het enige lichtpuntje in mijn leven was mijn overgrootopa. Hij was aardig en hij speelde altijd met mij als hij tijd had en we speelden met kleine zelfgebouwde auto's maar dat lichtpuntje werd mij bruut afgenomen op 28 december 2012: mijn overgrootopa brak zijn nek 2 meter voor mij. Ik was toen helemaal kapot de eens nog een beetje fleurige wereld werd grauw en hard ik wou niet meer leven en iedere dag snak ik naar een strop, ik wil een kogel als laatste ontbijt en ik verlang naar de dood.
Datum:
26-09-2013
Naam:
Sadness
Leeftijd:
13
Provincie:
Flevoland

wat moet ik doen??

mijn vader is 2 dagen voor mijn 3e verjaardag overleden aan longkanker en 11 maanden later kreeg ik leukemie, ik heb het overleefd. mijn moeder is er altijd voor mij geweest maar ze is verslaaf aan medicijnen, voornamelijk slaappillen en anti-depressiva. mijn moeder heeft altijd wel een vriendje gehad die mij in elkaar sloegen en mijn moeders geld stolen zonder dat we het door hadden. we hebben in een wijk moeten wonen waar mijn ex-stiefvader is vermoord, ik sexueel misbruikt ben door de vader van mijn toenmalige beste vriendin en waar mijn moeder altijd aan het vechten was met onze buurvrouw. we hebben toen moeten vluchten en van mijn spaargeld (wat mijn ouders sinds mijn geboorte hebben opgespaard) een vouwwagen moeten kopen om te kunnen overleven met onze 2 honden. we hebben in 7 maanden op 3 campings gewoont, ik moest inmiddels naar mijn 6e school, ik had veel zelfvertrouwen en ik had er zin in. toen ze er op school eenmaal achter kwamen dat ik in een caravan woonde, was het allemaal voorbij, ik werd zoveel gepest dat ik me tijdens de pauzes moest verstoppen op de toiletten boven. jeugdzorg heeft meerdere keren gedreigd mij uit huis te plaatsen maar dat wil ik natuurlijk niet, mijn moeder en mijn honden zijn alles wat ik nog heb, mijn familie wilt mij niet zien en de rest is allang overleden. ik sta er dus helemaal alleen voor. jeugdzorg heeft mij nu dus aangemeld bij Riagg en willen dat ik daar 6 weken hele zware therapie ga doen en als dat niet werkt word ik alsnog uit huis geplaatst. ik heb PTSS (post traumatische stress stoornis) waardoor ik niet naar school kan/mag. ik zit dus al bijna een jaar thuis. ik durf niet eens meer alleen de straat op of alleen de winkel in. ik voel me hier opgesloten en gevangen, ik wil met rust gelaten worden, ik wil die therapie helemaal niet! ik moet alles doen wat zij zeggen en anders kom ik diep in de problemen, ik ben het zat!! ik wou dat ik al 18 was, dan kon ik hier weg, ik wil dan graag stewardess worden, dan kom ik overal op de wereld, ik wil dan uiteindelijk in Amerika wonen en Amerikaanse kindjes krijgen, ik wil een echt fijn en normaal gezinsleven lijden zonder al dit gezeik!
Datum:
26-09-2013
Naam:
mel
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

Hou vol!

Hoe erg het leven ook lijkt, hoe erg je ook gepest wordt en hoeveel ongeluk je ook lijkt te hebben, hou vol! Ik heb het zelf ook meegemaakt dus ik snap hoe je je voelt.
Maar er komt een moment in je leven dat het allemaal anders wordt! Dus blijf altijd hopen en hou vol!
Datum:
25-09-2013
Naam:
Claire
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Nooit iets goed doen

Ik ben een jongen van 18 jaar nu, ik wil hier even mijn verhaal neerzetten van hoe ik door het leven ben heen gegaan:

Vanaf mijn 14e ging mijn broer om met verkeerde vrienden, hij begon met roken. begon met drugs en was dus ineens veel in aanraking gekomen met de politie. Bij ons in huis ging het hierdoor flink achteruit. men ouders maakten vaker ruzie, ik had vaker ruzie. Dit ging maar door en door, op een moment kwam mijn broer thuis. er kwam weer zoals gewoonlijk een ruzie. opeens beginnen ze letterlijk te vechten, wij moesten dit keer de politie bellen. na die dag was mijn hele leven veranderd. elke dag, dag in dag uit heb ik ruzie met mijn ouders. Mijn dagen werden slechter en slechter, telkens als ik uit school kwam.. had ik thuis weer ruzie. op een moment kwam het erop aan dat ik maar ging werken, ik ging dus 's ochtends zo vroeg mogelijk naar school toe. en direct uit school naar werk. hier deed ik tenminste niks fout. ik kwam thuis na werk en ging direct door naar boven. ik had weinig tot totaal geen contact meer met mijn ouders. Dit verhaal waar ik over praat, is nu 2/3 jaar bezig geweest. dus ik ben nu 16/17. De woede in me groeit. ik heb steeds minder zin om dingen te doen. naar school gaan, al geen zin meer in. werken, al geen zin meer in. thuiskomen, al geen zin meer in. eigenlijk had ik zon gevoel alsof mijn leven over was. vanaf dat moment ging het nog slechter. ik werd sagareinig op iedereen die ook nog maar iets om me gaf. ik had niet eens meer in de gaten dat mensen ook maar iets om me gaven. Ik verloor vrienden. op dit moment dat ik dit schijf ben ik net 18. ik zoek nog een weg om het leven weer op te pakken. maar eigenlijk, zie ik op dit moment geen weg richting een normaal leven. ik kan dit geen plekje geven.
Datum:
24-09-2013
Naam:
bryan
Leeftijd:
18
Provincie:
Gelderland

Hoe nu verder?

Voor de zoveelste keer in mijn leven denk ik weer aan zelfmoord. Ik ben aan het denken voor de trein te springen of van een flat te springen. Maar ik heb het lef er niet voor. Toen ik 15 was heb ik een seen boekje besteld met tips om een einde te maken aan je leven.
Vroeger toen ik 4 jaar oud was heeft mijn vader mijn moeder in elkaar geslagen, toen moesten wij snachts over de straat rennen. Het was thuis vaak stressvol. Toen ik 12 was gingen mijn ouders scheiden. Ik vond dat toen helemaal niet zo erg, was toch vaak niet prettig thuis. Ik ging bij mijn tante en oma in wonen. Mijn tante was een soort van 2e moeder voor mij. Op school ging het goed ik deed het vwo en kon altijd goed leren. Totdat ik op een ochtend door mijn ma werd wakker geschreeuwd. Bleek mijn tante zelfmoord te hebben gepleegd door van de flat te zijn gesprongen. Ze was gesprongen van de flat vlak naast mijn middelbare school.
Ik ging me afsluiten van mensen. Op school werd ik zeer licht gepest en ik zakt voor mijn eindexamen. Eigenlijk zit ik sindsdien niet meer goed in mijn vel. Jaren gingen voorbij van school starten en snel weer stoppen omdat ik het niet kon opbrengen. Pas rond mijn 24e ging ik een nieuwe start maken aan de meao. Dat ging goed en daarna heb ik nog de heao geprobeerd wat niet lukte. Ik heb totaal geen energie. Een vriendin heb ik nog nooit gehad. Wil andere mensen niet met mijn problemen opschepen. Verder ben ik erg verlegen altijd wel geweest. Ik probeer nu werk te vinden maar dat gaat ook heel moeilijk. Ik krijg een uitkering. Ik kan gewoon er geen einde aan maken, ik kan mijn moeder dat niet aan doen. Maar goed over 20 jaar ofzo als mijn moeder er niet meer is dan zal ik het misschien wel doen. Met een uitkering, geen vriendin en weinig vrienden is het leven gewoon niks waard. Mijn enige hoop is nog dat ik via mijn reintegratietraject waar ik nu mee bezig ben een job kan vinden want ik wil wel heel graag werken. En anders denk ik dat ik tot de dood van mijn ma thuis blijf wonen en er vlak daarna zelf een eind aan maak.
Datum:
23-09-2013
Naam:
M
Leeftijd:
30
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.