Levensverhalen (pagina 261)

ik heb er geen zin meer in het begon zo in de ochtend was ik ziek ik ben toch thuis gebleven en me moeder was boos naar werk gegaan en toen belde ik haar en ze zegt jij bent van mij later op de dag ben ik met een vriend naar buiten gegaan en toen gingen we naar me huis me moeder doet de deur dicht en slaat me ik was naar me kamer gegaan en toen aan tafel begon ze te keer tegen me te gaan en me vader op te stoken ik rende weg me moeder ging met de auto achter me aan en ze willen me in een internaat zetten dus ik liep we en zij kanker op ik rende weer naar buiten en ze gingen schreeuwen tegen me dus ik heb er geen zin in maar het enige wat me tegen houd is me beste vriend als ik er aan denk dan doe ik hem ook pijn dat wil ik niet maar ik haat me ouders ze mogen dood door een hartstilstand geen probleem boeit me niet maar alleen de gedachte bij me beste vriend houdt me tegen wat moet ik doen ik heb er gewoon geen zin meer in

ik kan het niet meer aan. die pijn blijft maar groeien en ik kan er niks aan veranderen. ik kan die vernederingen niet meer aan en de dagelijkse sleur ook niet. ik zie geen uitweg meer en ik kan mijn nooduitgang niet meer vinden. ik wil niet meer verder ik wil deze pijn niet meer ik wil weg van deze leven en pijn.

Mijn verhaal begint eigenlijk al op 7 jarige leeftijd. Elke dag werd ik gepest op school, zowel fysiek als mentaal. Regelmatig naar de dokter of het ziekenhuis gemoeten, omdat ik dan weer een hoofdwond had wat gehecht moest worden; dan kwam ik weer thuis dat het bloed in mijn schoenen stond omdat ze met vijf man opzettelijk op mijn voeten aan het trappen waren, zodat mijn teennagels helemaal los hingen; dan weer gooiden ze mijn broodtrommel leeg zodat ik in de middag op school geen eten had; dan werd ik weer door een groepje opgewacht en hard in mijn rug getrapt etc. Dat was voor mij jaren op een stuk mijn "normale schooldag". Op het voortgezet onderwijs werd het er niet beter op. Dezelfde dingen gebeurden er, alleen, dit lag nu meer aan de mentale kant dan de fysieke. Je kunt je wel voorstellen wat dit met je doet, als zelfs ook de puberende meisjes mee gaan doen aan dat gepest. Puberteit was mijn volgende struikelblok. Zo heeft mijn moeder mij een keer betrapt toen ik aan het masturberen was. Ze heeft mij geslagen, en vernederd. Quote; "Wat ben jij een vies en smerig ventje! Je wilt allen maar tussen de benen van een vrouw kijken. En wat ga je dan doen? Ga je hier op je kamertje dan lekker stiekem zitten rukken? Vies, smerig varken dat je bent. Ik zal je l*l eraf snijden, dan heb je daar in ieder geval geen last meer van!" Weer knapte er iets in mij. Regelmatig als er op de tv dan weer een blote borst voorbij kwam en mijn moeder zat erbij; glimlachte ze op een walgelijke manier tegen mij, en sprak met deze woorden: "Zo jongen, dan heb je straks weer iets waardat je jezelf lekker op af kunt trekken ofniet? Vuile smeerlap dat je bent!" Ook werd ik regelmatig met een houten kledinghanger geslagen, net zolang totdat deze kapot ging, als mijn moeder dan weer een seksboekje vond die ik verstopt had. Ook op latere leeftijd ging het niet veel beter. Als ik dan een relatie met een vrouw of meid kreeg, duurde deze nooit langer dan 3 maanden. Aan seks deed ik in het begin niet, want dat was volgens mijn moeder niet gezond en vrouw onvriendelijk. Het verbaasde mij dat deze vrouwen en meiden juist wel seks met mij wilden, en als het dan uiteindelijk gebeurde, dan ging dat heel moeizaam omdat ik in mijn achterhoofd steeds de stem van mijn moeder hoorde. Bij een relatie, heeft ze zelfs steeds mijn mobiel gebeld toen ze wist dat ik daar bleef slapen, en dat was echt om het kwartier. Ik was gedrild door mijn moeder, dus ik pakte ook iedere keer mijn telefoon op. Jullie begrijpen wel dat ook deze relatie weer heel snel ophield. Toen op kerstavond 1998 was ik het zat. Ik ben naar de drogist gegaan om daar de sterkste slaaptabletten te halen die ze hadden. Ik was ervan overtuigd dat deze zouden lijden tot mijn dood, en dus rust. Thuis gekomen had ik een afscheidsbrief geschreven, en alle 40 tabletten ingenomen. Ik voelde mij al snel slaperig worden, er kwam een rust over mij heen dat het nu eindelijk afgelopen was, en ik was klaar voor mijn reis naar het hiernamaals. Toen kwam onverwacht mijn moeder thuis. Ze vond de brief, las hem, en stormde toen naar boven en begon op een kwaadaardige manier, je kunt het eigenlijk een razernij noemen, tegen mij te schreeuwen. Ze trok me met kracht van het bed, sleurde me mee naar beneden, en dwong mij om boven de wc, mijn vinger in de keel te duwen zodat ik moest braken. Daarna werd de arts gebeld, kreeg van hem de opdracht om veel melk en water te drinken, en daarna volgde de gesloten afdeling van het GGZ. Nou, daar werd je pas echt vrolijk zeg! Mijn therapie heeft uiteindelijk een jaar of drie geduurd, en daarna begon het normale leven weer. Ik heb nu al 8 jaren geen contact meer met mijn ouders en ben getrouwd. Alles koek en ei zou je denken, nee, verre van dat. Ik heb wel een lieve vrouw, maar ik ben de lust om te leven al jaren geleden verloren. Ik blijf maar doorgaan door iedere dag uit mijn bed te komen en de dag weer te beginnen, maar dit doe ik voor mijn vrouw en onze twee lieve huisdiertjes. Ik kan geen een baan houden, hoe goed ik ook mijn best doe. Ik werk chaotisch en ben motoriek gestoord, laat alles uit mijn handen vallen. Ik wil hard werken, maar door de storm in mijn hoofd, ben ik met alles tegelijk bezig waardoor mijn werkplek een chaos is, en uiteindelijk helemaal niets gedaan krijg. Nu heb ik ook weer geen werk, en door de fantastische kijk van de regering, hebben we bijna ook geen geld meer. Als ik een nieuwe broek moet kopen of schoenen, moeten we goed plannen hoedat we dat nu weer voor elkaar gaan krijgen. Ik wil gewoon uit dit leven weg, want de vooruitzichten worden alleen maar slechter. Dit gaat dan een tweede poging worden, die je eigenlijk een passieve zelfmoord kunt noemen. Bij ons in de familie komt hartfalen regelmatig voor. Ik heb met mijn vrouw gepraat, dat ik naar de huisarts wil gaan, om een penning aan te vragen die aangeeft dat je niet gereanimeerd wilt worden. Dat zal de eerste stap zijn. Dan wil ik de mogelijkheid bekijken ofdat het mogelijk is, om voor mijzelf euthanasie aan te vragen. Ik voel er namelijk weinig voor om voor de trein te springen, lijkt mij ook nogal pijnlijk. Ik wil gewoon door middel van een injectie of een pil thuis in mijn eigen bed, mijn laatste adem uitblazen, terwijl ik onze beestjes nog een laatste afscheidsknuffel geef. Ik hoop dat jullie mij hierin kunnen helpen, zodat ik de juiste wegen kan bewandelen om dit op een humane manier te bewerkstelligen. Ik vind dat dit moet kunnen tegenwoordig. Dit is geen opwelling, hier ben ik al jaren mee bezig. Kan mijn vrouw uiteindelijk ook haar eigen leven opbouwen met iemand die wel sterk in het leven staat. Nogmaals, ik wil geen medelijden, maar echt een oplossing. Help mij hiermee alsjeblieft.

hallo ik ben Louise ,ik wil niet meer leven ,me hele leven ben ik aan het vechten tegen mensen die mijn pijn doen ,ik helpiedereen en ze stekken elke keer een mes in mijn rug 5 keer ben ik alles kwijt geraakt omdat ik van die leuke mannen had,ik zie geen licht puntje meer ,ik heb geen werk ik leef van 5,70 per dag ,waar zijn die mensen die ik nodig heb ,ik heb hulp gezocht 2 jaar geleden ik heb in opvanghuis gezeten alles ,en nog ben ik niet vooruit gegaan ,ik heb het gevoel dat ik in een put zit en er niet meer uit kan ik glij telkens weer terug,ik heb inmiddels wel m huisje ,maar ik heb het finaciel zo zwaar .ik kan niet meer ,ik ben op

Ik wil zelfmoord plegen omdat ik in een christelijk gezin ben opgevoed, waar je veel negatiefs over je heen krijgt. Het lijkt niet er maar je gaat er op den duur kapot aan. Daarom denk ik aan zelfmoord

ik ben een meisje en doe basis,en heb geen vrienden. maar thuis heb ik hed ook niet altijd best. ik wil mijn best doen om vrienden tekrijgen maar dat lukt mj nooit. wat ze vinden mij lelijk en stom. en zeggen dat ik niet goede kleeding draag en dat kan ik niet meer aan

Ik was altijd al een meisje die te veel in me gedachtes zat en ik wist dat ik anders dan andere was.
In groep 3 gingen mijn ouders scheiden sinds dien werd ik gepest. Ik was lelijk en dik.
In groep 8 ging me vader trouwen met iemand die mij niet mocht. Volgens haar was ik lelijk kon ik beter weg gaan ik hoorde hier niet en me vader stemde daar in mee. Dat was de dag dat ik begon te snijden.
Het was een hel bij me vader. Me stiefbroertjes scholden me elke dag uit voor emo en ze sloegen mij. Me vader dee niks want hij was bang voor zn vrouw. Een jaar later gingen ze scheiden en ik dacht dat alles voorbij was maar ik had het fout. Me gedachtes keerde zich tegen me. Me moeder keerde zich tegen me. Volgens mijn moeder klopte mijn gevoel niet. Ik moest blij zijn van der maar ik was dat niet. Ze kwamen der achter dat ik bordeline persoonlijkheid stoornis heb en een depressie. Me moeder accepteerde het niet. Ik ben opgenomen omdat ik zelfmoord wou plegen.
Toen wouden me ze laten testen op psychose maar dat was te druppel voor der ze werd steeds bozer omdat ik niet normaal ben en toen ze der achter kwam dat ik me dagelijks snee brak de hell los. Ik was niet goed bij me hoofd volgens haar. Uiteindelijk heeft ze me op straat gezet. Ik kon geen kant op dus ben ik tegen me zin in bij me pa gaan wonen.
Ondertussen ben ik van school gehaald het pesten werd te veel me gedachtes werkte niet mee. Ik had te veel stemmingswisselingen en mensen begonnen me littekens te zien. Over et schoolplein werd dood leuk geschreeuwd dat ik in het gekkenhuis zat.
Ik ging dus niet meer naar school en zat elke dag bij me vader en zijn vriendin thuis. En ook dit is een hell.
We werden onverwachts uit huis gezet omdat de vriendin van me vader de huur niet betaalde. Mijn vader had zijn eigen huis nog maar het was nog een bouw val dus we zijn met spoed verhuisd. Ik heb 2stiefbroertjes van 4 en 6. Opeens zijn er 3politie agenten voor de deur en mensen van jeugdzorg. Mijn kleine broertje werden letterlijk uit me armen getrokken. Ze werden uit huis geplaats. Toen ging het nog slechter met me ik kon niet werken niks.
En nu?
Ik ben nog steeds depressief me bordeline word erger ik zit aan het begin van een eetstoornis ik heb trekjes van psychose ik snij dagelijks en ik wil dood.
Maar ik ben der nog.
Ik vecht nog steeds maar het word met de dag zwaarder.
Ik ben moe heel moe.
Maar wat doe je er aan?
Ik leeg voor andere maar voor me gevoel ben ik al lang dood.
Wat ik mee maak en wat ik voel gun ik niemand.
Iedereen die dit lees weet dat je niet alleen ben en er alleen voor sta.

iedereen zegt dat je puberteit leuk is ik vind van niet ik haat school daardoor wil ik ook zelfmoord plegen ik me mezelf al iets van 3 keer gesneden met een mes alleen het lukt niet mijn moeder zegt dat ik geen motivatie heb alleen ik snap niks van school. ik doe er ook moeite voor en heb geen tijd voor mezelf dus is een optie voor mij en ook de beste van deze wereld af

Hoi ik ben een meisje van 13
ik ben heel lang gepest...ik kon er niet meer tegen ik heb het tegen leraren gezegt maar die negeerde het ze vonden dat ik me aanstelde me ouders zijn naar de directeur gegaan maar zelfs hij zei dat hij niks kon doen nu zit ik op de middelbare ik heb het heel moeilijk elke dag sta ik op en denk ik waarom leef ik nog? Kan ik niet gewoon weg zijn voor altijd.... Me ouders zijn gescheiden en me broer heeft veel problemen ik word thuis en overal genegeerd ik wil gewoon weg voor altijd....wat heb ik nog op deze wereld? Helemaal niks..... Wie kan me helpen??

Ik ben nu 12 jaar en heb sinds ik 11 ben last van eetproblemen, snijden en het denken aan zelfmoord. Soms wil ik het liefste gewoon voor de trein springen. Op school gaat het namelijk niet zo goed. Ik doe tweetalig havo/vwo. Het is heel moeilijk, en van de 24 cijfers heb ik 4 onvoldoendes. Ik vind dit heel erg, want ik wil graag dokter worden, en dan heb je vwo nodig. Maar dat is niet de reden waarom ik dood wil. Ik wil dood omdat het thuis en op school niet zo goed gaat. Ik heb veel ruzie met mijn ouders, en het doet me heel veel pijn om ze te zien huilen. Ik ben niet het soort dochter dat ze zouden willen hebben. Ze doen super veel voor me en ik weet dat ze van me houden, maar toch kan ik niet stoppen met boos zijn op ze. Ik huil mezelf iedere nacht in slaap.
Mijn vriendinnen begrijpen me niet heel erg goed. Ik vertel ze niet van mijn problemen thuis. Maar ze zien wel dat ik niks eet en dat ik mezelf snijd. Ze zeggen dan dingen zoals :'Je moet dat niet doen, je bent niet dik, je bent niet lelijk.' Dat is heel lief en zo, maar het helpt niet. Ze kunnen niet mijn gedachtes veranderen.
Ik heb eetproblemen omdat ik niet tevreden ben over mijn lichaam. Daarom train ik iedere dag minstens een uur, ontbijt en lunch ik niet, snack ik niks en eet ik maar een heel klein beetje avondeten.


ik haat mijn leven. Maar een vriend van mij heeft al zelfmoord gepleegd, en ik weet gewoon hoeveel pijn je anderen daarmee doet. En dat wil ik niet. Daarom snijd ik.