Levensverhalen (pagina 262)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

school

heb je dat ook? Dat school je leven verpest en ik meen het serieus ik ga morgen zelfmoord plegen. Ze zeuren maar om huiswerk en morgen heb ik nog lekker een paar toetsen en dan wil de regering er nog meer van maken. Als zij kinderen waren hadden ze allang al hun polzen gesneden, maar wij moeten strijden en dat houd ik niet meer vol daarom deze brief voor afscheid en mijn haat aan school en wat de regering wel niet allemaal aanricht!
Datum:
30-10-2013
Naam:
soti
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

Verdrietig

Ik ben nu 12 jaar en zit al zowat 5 weken op de middelbare school. Op de Baisschool werd ik heel veel gepest omdat ik aan 1 kant maar 4 halfe vingers heb, dan worden er dingen geroepen zoals gehandicapte. In groep 8 was het pesten eindelijk klaar en kreeg ik weer een beetje zin in leven. Tot vandaag. Het blijkt dat de kinderen waar ik van dacht dat ze me vrienden waren me haten ze schelden me uit voor gehandicapte en loner. Ook kreeg te horen dat ze bij me op hockey (me hobby) over me roddelen van ziek in me hoofd en altijd smoesjes alleen omdat ik het vaak druk heb en dus dan niet op de trainingen kan komen. Wat moet ik doen? Elke dag krijg ik minder zin om te leven...
Datum:
30-10-2013
Naam:
Anonoiem
Leeftijd:
12
Provincie:
Utrecht

Geen zin meer.

Sinds een paar maanden kan ik niet echt meer lachen. Ik zie het leven niet meer zitten. Ik wil alleen maar in een hoekje thuis zitten en huilen. Het liefst wil ik gewoon stoppen met leven.. niemand gaat mij missen en iedereen zal toch door gaan met leven. Ik weet niet eens wat ik later wil worden? Ik vind alles maar stom en ik kan niks.. Ik kan beter gewoon stoppen met leven, dan hoef ik mij ook geen zorgen te maken om mijn leven. Ik heb al zoveel mensen verloren. Aan de dood maar ook gewoon iedereen laat mij in steek. Ik probeer sterk te zijn.. soms lukt dit gewoon niet. Overdag op werk, school en stage ben ik lekker vrolijk, niet mezelf. De hele dag heb ik een stomme nep lach op mijn gezicht. Daarom denkt iedereen dat ik mij aanstel als ik zeg dat ik echt niet lekker in mijn vel zit. Ik kan dit niet langer.. Ik wil dit niet langer.
Datum:
30-10-2013
Naam:
fopje.
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

Heb helemaal niemand

Ik ben een meisje van 13, en op het moment word ik door 2 klassen gepest ik ben al van Drama weg gehaald alleen blijft iedereen me altijd volgen! Nu heb ik nog muziek waar ik gepest word door iedereen. Gelukkig nog net niet mijn eigen klas. Maar nou ben ik pas echt depressief geworden toen mijn vader onverwachts ineens overleed.. Vanaf toen zag ik nergens meer de nut van in..waarom leven zonder mijn vader als ik ook naar hem toe kan..al meerdere pogingen gehad allemaal mislukt..mijn moeder,broers de school enz. merken er niks van. Sterker nog mijn moeder negeert me alleen maar. Ik denk nogsteeds aan zelfmoord elke nacht huil ik mezelf in slaap wensend dat ik nooit meer wakker zou worden..En elke dag is het een gevecht om naar school te komen..ik weet het gewoon allemaal niet meer..ik heb zowat niet meer gelachen of boos geweest..alleen verdriet en niemand merkt het. Ik voel niks meer alleen kou..
Datum:
29-10-2013
Naam:
Cheyenne
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

Hoop

De dood was voor mij altijd ver weg, nooit was er in mijn nabije omgeving iemand overleden. Tot op een dag 4 maanden geleden, mijn leven werd opgeschrikt door de zelfmoord van mijn broer. Na 21 jaar had hij er geen zin meer in, niemand weet tot op de dag van vandaag de reden. Depressiviteit en drugs hebben zeker weten een invloed gehad in zijn leven net als het pesten op de basisschool, maar toch hij leek zijn zaakjes op orde te hebben. Ach wat moest mijn lieve broer moe zijn van het leven. Ik zelf heb nooit rond gelopen met zelfmoord gedachtes en ik kan zelfs zeggen dat ik blij ben met mijn leven. Van die blijheid zou ik jullie graag iets willen meegeven en juist aan jullie omdat mijn broer deze ´wereld´ zo dichtbij heeft gebracht en ik van mijn blijheid wil delen. De blijheid die ik met jullie wil delen heeft een naam: Jezus Christus. Velen zien geen uitweg meer en wanhopig willen ze er een einde aan maken, maar geliefde mensen hebben jullie Jezus Christus al geprobeerd? Ik geloof dat er voor een ieder van jullie hoop is. Zelf heb ik deze hoop 5 jaar geleden persoonlijk mogen leren kennen, en ik ben er behoorlijk van onder de indruk geraakt. Heb je alles al geprobeerd? Gods arm is nooit te kort om te helpen, wat heb je te verliezen? God wil voor een ieder van ons een liefdevolle vader zijn, roep maar naar hem! Vraag maar of hij zichzelf aan jou wil laten zien en hoop wilt geven. Ik had zo graag gewild dat mijn broer deze hoop ook omarmt had, helaas heeft hij zijn lasten niet willen delen met de Heere Jezus. Vrienden voordat het te laat is roep ik jullie op God te zoeken. God zegt in zijn woord de bijbel:
De HEER is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets.
Hij laat mij rusten in groene weiden
en voert mij naar vredig water,
hij geeft mij nieuwe kracht
en leidt mij langs veilige paden
tot eer van zijn naam.

Al gaat mijn weg
door een donker dal,
ik vrees geen gevaar,
want u bent bij mij,
uw stok en uw staf,
zij geven mij moed.
Psalm 23

God is trouw en stelt nooit teleur.


Ik wens jullie allemaal Gods vrede toe,
Sylvester
Datum:
29-10-2013
Naam:
Sylvester
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

Dit voelt beter

Ik ben erachter gekomen waarom ik al jaren angstig en gestresst ben. Ik heb mensen om me heen jarenlang bedrogen met leugens. Ik weet niet meer wie ik ben en ik kan mezelf niet meer aankijken in de spiegel. Ik kan andere mensen ook niet meer aankijken omdat ik angstig ben geworden door het vele liegen. Nu op dit moment is er een vrouw in mn leven met wie ik mijn leven wil delen. Ik heb ervoor gekozen om eerlijk te zijn, omdat ik deze relatie puur en eerlijk wil houden. Nu wil ze niet met me verder. Gelukkig voelt verdriet in ieder geval beter dan angst. De dood waarschijnlijk ook beter dan leven. Ik wil niet meer willen leven.
Datum:
28-10-2013
Naam:
Lifehurts
Leeftijd:
27
Provincie:
Zuid-holland

geen zin meer

ik heb er geen zin meer in het begon zo in de ochtend was ik ziek ik ben toch thuis gebleven en me moeder was boos naar werk gegaan en toen belde ik haar en ze zegt jij bent van mij later op de dag ben ik met een vriend naar buiten gegaan en toen gingen we naar me huis me moeder doet de deur dicht en slaat me ik was naar me kamer gegaan en toen aan tafel begon ze te keer tegen me te gaan en me vader op te stoken ik rende weg me moeder ging met de auto achter me aan en ze willen me in een internaat zetten dus ik liep we en zij kanker op ik rende weer naar buiten en ze gingen schreeuwen tegen me dus ik heb er geen zin in maar het enige wat me tegen houd is me beste vriend als ik er aan denk dan doe ik hem ook pijn dat wil ik niet maar ik haat me ouders ze mogen dood door een hartstilstand geen probleem boeit me niet maar alleen de gedachte bij me beste vriend houdt me tegen wat moet ik doen ik heb er gewoon geen zin meer in
Datum:
28-10-2013
Naam:
florian
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

ik kan het niet meer aan.

ik kan het niet meer aan. die pijn blijft maar groeien en ik kan er niks aan veranderen. ik kan die vernederingen niet meer aan en de dagelijkse sleur ook niet. ik zie geen uitweg meer en ik kan mijn nooduitgang niet meer vinden. ik wil niet meer verder ik wil deze pijn niet meer ik wil weg van deze leven en pijn.
Datum:
28-10-2013
Naam:
Verdrietigmeisje21
Leeftijd:
21
Provincie:
België

Ik ben helemaal op

Mijn verhaal begint eigenlijk al op 7 jarige leeftijd. Elke dag werd ik gepest op school, zowel fysiek als mentaal. Regelmatig naar de dokter of het ziekenhuis gemoeten, omdat ik dan weer een hoofdwond had wat gehecht moest worden; dan kwam ik weer thuis dat het bloed in mijn schoenen stond omdat ze met vijf man opzettelijk op mijn voeten aan het trappen waren, zodat mijn teennagels helemaal los hingen; dan weer gooiden ze mijn broodtrommel leeg zodat ik in de middag op school geen eten had; dan werd ik weer door een groepje opgewacht en hard in mijn rug getrapt etc. Dat was voor mij jaren op een stuk mijn "normale schooldag". Op het voortgezet onderwijs werd het er niet beter op. Dezelfde dingen gebeurden er, alleen, dit lag nu meer aan de mentale kant dan de fysieke. Je kunt je wel voorstellen wat dit met je doet, als zelfs ook de puberende meisjes mee gaan doen aan dat gepest. Puberteit was mijn volgende struikelblok. Zo heeft mijn moeder mij een keer betrapt toen ik aan het masturberen was. Ze heeft mij geslagen, en vernederd. Quote; "Wat ben jij een vies en smerig ventje! Je wilt allen maar tussen de benen van een vrouw kijken. En wat ga je dan doen? Ga je hier op je kamertje dan lekker stiekem zitten rukken? Vies, smerig varken dat je bent. Ik zal je l*l eraf snijden, dan heb je daar in ieder geval geen last meer van!" Weer knapte er iets in mij. Regelmatig als er op de tv dan weer een blote borst voorbij kwam en mijn moeder zat erbij; glimlachte ze op een walgelijke manier tegen mij, en sprak met deze woorden: "Zo jongen, dan heb je straks weer iets waardat je jezelf lekker op af kunt trekken ofniet? Vuile smeerlap dat je bent!" Ook werd ik regelmatig met een houten kledinghanger geslagen, net zolang totdat deze kapot ging, als mijn moeder dan weer een seksboekje vond die ik verstopt had. Ook op latere leeftijd ging het niet veel beter. Als ik dan een relatie met een vrouw of meid kreeg, duurde deze nooit langer dan 3 maanden. Aan seks deed ik in het begin niet, want dat was volgens mijn moeder niet gezond en vrouw onvriendelijk. Het verbaasde mij dat deze vrouwen en meiden juist wel seks met mij wilden, en als het dan uiteindelijk gebeurde, dan ging dat heel moeizaam omdat ik in mijn achterhoofd steeds de stem van mijn moeder hoorde. Bij een relatie, heeft ze zelfs steeds mijn mobiel gebeld toen ze wist dat ik daar bleef slapen, en dat was echt om het kwartier. Ik was gedrild door mijn moeder, dus ik pakte ook iedere keer mijn telefoon op. Jullie begrijpen wel dat ook deze relatie weer heel snel ophield. Toen op kerstavond 1998 was ik het zat. Ik ben naar de drogist gegaan om daar de sterkste slaaptabletten te halen die ze hadden. Ik was ervan overtuigd dat deze zouden lijden tot mijn dood, en dus rust. Thuis gekomen had ik een afscheidsbrief geschreven, en alle 40 tabletten ingenomen. Ik voelde mij al snel slaperig worden, er kwam een rust over mij heen dat het nu eindelijk afgelopen was, en ik was klaar voor mijn reis naar het hiernamaals. Toen kwam onverwacht mijn moeder thuis. Ze vond de brief, las hem, en stormde toen naar boven en begon op een kwaadaardige manier, je kunt het eigenlijk een razernij noemen, tegen mij te schreeuwen. Ze trok me met kracht van het bed, sleurde me mee naar beneden, en dwong mij om boven de wc, mijn vinger in de keel te duwen zodat ik moest braken. Daarna werd de arts gebeld, kreeg van hem de opdracht om veel melk en water te drinken, en daarna volgde de gesloten afdeling van het GGZ. Nou, daar werd je pas echt vrolijk zeg! Mijn therapie heeft uiteindelijk een jaar of drie geduurd, en daarna begon het normale leven weer. Ik heb nu al 8 jaren geen contact meer met mijn ouders en ben getrouwd. Alles koek en ei zou je denken, nee, verre van dat. Ik heb wel een lieve vrouw, maar ik ben de lust om te leven al jaren geleden verloren. Ik blijf maar doorgaan door iedere dag uit mijn bed te komen en de dag weer te beginnen, maar dit doe ik voor mijn vrouw en onze twee lieve huisdiertjes. Ik kan geen een baan houden, hoe goed ik ook mijn best doe. Ik werk chaotisch en ben motoriek gestoord, laat alles uit mijn handen vallen. Ik wil hard werken, maar door de storm in mijn hoofd, ben ik met alles tegelijk bezig waardoor mijn werkplek een chaos is, en uiteindelijk helemaal niets gedaan krijg. Nu heb ik ook weer geen werk, en door de fantastische kijk van de regering, hebben we bijna ook geen geld meer. Als ik een nieuwe broek moet kopen of schoenen, moeten we goed plannen hoedat we dat nu weer voor elkaar gaan krijgen. Ik wil gewoon uit dit leven weg, want de vooruitzichten worden alleen maar slechter. Dit gaat dan een tweede poging worden, die je eigenlijk een passieve zelfmoord kunt noemen. Bij ons in de familie komt hartfalen regelmatig voor. Ik heb met mijn vrouw gepraat, dat ik naar de huisarts wil gaan, om een penning aan te vragen die aangeeft dat je niet gereanimeerd wilt worden. Dat zal de eerste stap zijn. Dan wil ik de mogelijkheid bekijken ofdat het mogelijk is, om voor mijzelf euthanasie aan te vragen. Ik voel er namelijk weinig voor om voor de trein te springen, lijkt mij ook nogal pijnlijk. Ik wil gewoon door middel van een injectie of een pil thuis in mijn eigen bed, mijn laatste adem uitblazen, terwijl ik onze beestjes nog een laatste afscheidsknuffel geef. Ik hoop dat jullie mij hierin kunnen helpen, zodat ik de juiste wegen kan bewandelen om dit op een humane manier te bewerkstelligen. Ik vind dat dit moet kunnen tegenwoordig. Dit is geen opwelling, hier ben ik al jaren mee bezig. Kan mijn vrouw uiteindelijk ook haar eigen leven opbouwen met iemand die wel sterk in het leven staat. Nogmaals, ik wil geen medelijden, maar echt een oplossing. Help mij hiermee alsjeblieft.
Datum:
25-10-2013
Naam:
Daniel
Leeftijd:
41
Provincie:
Noord-brabant

ik wil niet meer

hallo ik ben Louise ,ik wil niet meer leven ,me hele leven ben ik aan het vechten tegen mensen die mijn pijn doen ,ik helpiedereen en ze stekken elke keer een mes in mijn rug 5 keer ben ik alles kwijt geraakt omdat ik van die leuke mannen had,ik zie geen licht puntje meer ,ik heb geen werk ik leef van 5,70 per dag ,waar zijn die mensen die ik nodig heb ,ik heb hulp gezocht 2 jaar geleden ik heb in opvanghuis gezeten alles ,en nog ben ik niet vooruit gegaan ,ik heb het gevoel dat ik in een put zit en er niet meer uit kan ik glij telkens weer terug,ik heb inmiddels wel m huisje ,maar ik heb het finaciel zo zwaar .ik kan niet meer ,ik ben op
Datum:
24-10-2013
Naam:
louise
Leeftijd:
49
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.