Levensverhalen (pagina 262)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

geen motivatie meer voor leven

hallo ik ben een jongen met diagnose aperger-add. ik merkte heel jong al dat ik anders was als de mensen om mij heen. ik was niet zoals de meeste kinderen ik had niks met speelgoed en was heel serieus voor mn leeftijd, ik was namelijk al jong bezig in mn gedachte met de dood en met de natuur en (vooral) wat de mensen de natuur aandeden en kon niet begrijpen waarom. ik heb ook tot een leeftijd van 12 verschrikkelijke nachtmerries waarvan ik daarna niet meer kon/durvde te slapen. hoewel ik nooit gepest ben voelde ik me wel altijd anders behandeld als de rest en ik was niet zoals de meeste jongens helemaal niet van het voetballen en bleef daar ik liever uit de buurt. ik speelde vaak alleen in mn hoofd in 'mijn wereld' als ik thuis was. thuis had ik het heel moeilijk nadat mn broertje was geboren omdat de aandacht vooral naar hem ging. naarmate hij wat ouder was speelde ik vaak met hem spelletjes die meestal uitliep tot stoeien. het probleem was dat mijn ouders mij niet in de buurt van hem wilde hebben en als ik met hem aant stoeien was dan flipte ze tegen mij (mijn moeder) ik kreeg dan vaak klappen. vanaf dat ik me kan herinneren is zij constant aan het proberen mij te veranderen door continue op elke beweging, of actie die ik deed. hoe ik liep hoe ik mn vork vosthoude hoe ik niks deed hoe ik speelde alles ik kon niet bij haar in de buurt zijn anders was het non stop oorlog. ik was doodsbang van haar ze sloeg me krijste tegen me heeft me aan mn haren naar kamer gesleept (zo jong als 8 dat ik me kan herinneren.) dit resulteerde uiteindelijk in dat ik vanaf mn 11-12 niks meer met mn ouders ging doen alles wat zij als gezin wilde doen wilde ik onderuit. ik voelde me toen al zo slecht dat ik vaak dacht dat ik beter af was als ik dood was. na de basischool raakte het contact met mn oude vrienden kwijt. en ik had moeite om nieuwe te maken. ik had wel contacten op school zelf waaronder een jongen waar ik later bevriend mee werd. hij was grappig en konde goed met elkaar vinden . er zat een vriend van hem die ook bij mij in de klas zat die zo knap was dat alle meisjes hem leuk vonden maar ik ook!! dat was de eerste keer dat ik me verliefd voelde en twas niet op een meisje?!?!? ik kon mezelf niet begrijpen. en schaamte durvde ik nooit met iemand van school af te spreken. ik had alleen mn beste vriend die ik al mn hele leve kende. maar die zag ik ook altijd maar zelden. met hem ben ik samen gaan roken op een geven moment en werd ik wat zelf verzekerder. maar ik was nog steeds veel alleen tot ik een jaar of 15 was en ik met die jongen uit mn klas (die ik al vanaf klas 1 wel kende en goed mee op kon schieten) en mijn beste vriend ging blowe. vanaf toen veranderde ik en mn leven heel erg. en had ik vrienden en veel sociale contacten. maar uiteindelijk na al die feestjes en uitgaan enzo kwam ik er weer achter hoe anders ik was. ik werd verliefd op een van mn vrienden. ik ging er aan onderdoor ik werd gek. en mn vrienden merkte het volgens mij maar zeide er nooit iets van. ik werd stiller en stiller. mensen die ik kende van vroeger keeke me raar aan en zegge niks tegen me ik raakte me school me werk alles kwijt en uiteindelijk ook mn vrienden. ik voel me verloren. ik voel me niet thuis meer nergens ik zit nu al weken zonder enig sociaal contact ( zelfs niet van mn ouders behalve gezeik) thuis. ook geen social media. ben verslaafd geraakt aan het kijke van wazigge documentaires over complotten en eindeloze zoektochten naar betekenis en oorsprong van het leven op internet. ik heb nergens motivatie meer voor. voel me zo ellendig dat ik vaak hoop dat ik niet meer wakker word uit mn slaap en voor eeuwig droom. zelfmoord is nog steeds een constante optie in mn hoofd al jaren. ik wil het niet. ik wil leven maar niet zo. ik voel me zo gehaat door iedereen. ik voel me waardeloos. ik wil gewoon een beetje liefde das alles wat ik ooit nodig heb gehad. maar van binne zegt altijd iets tegen me dat ik dit verdien dat ik het niet waard ben om te leven dat ik dood hoor te zijn.
Datum:
19-10-2013
Naam:
ano
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

geen motivatie meer voor leven

hallo ik ben een jongen met diagnose aperger-add. ik merkte heel jong al dat ik anders was als de mensen om mij heen. ik was niet zoals de meeste kinderen ik had niks met speelgoed en was heel serieus voor mn leeftijd, ik was namelijk al jong bezig in mn gedachte met de dood en met de natuur en (vooral) wat de mensen de natuur aandeden en kon niet begrijpen waarom. ik heb ook tot een leeftijd van 12 verschrikkelijke nachtmerries waarvan ik daarna niet meer kon/durvde te slapen. hoewel ik nooit gepest ben voelde ik me wel altijd anders behandeld als de rest en ik was niet zoals de meeste jongens helemaal niet van het voetballen en bleef daar ik liever uit de buurt. ik speelde vaak alleen in mn hoofd in 'mijn wereld' als ik thuis was. thuis had ik het heel moeilijk nadat mn broertje was geboren omdat de aandacht vooral naar hem ging. naarmate hij wat ouder was speelde ik vaak met hem spelletjes die meestal uitliep tot stoeien. het probleem was dat mijn ouders mij niet in de buurt van hem wilde hebben en als ik met hem aant stoeien was dan flipte ze tegen mij (mijn moeder) ik kreeg dan vaak klappen. vanaf dat ik me kan herinneren is zij constant aan het proberen mij te veranderen door continue op elke beweging, of actie die ik deed. hoe ik liep hoe ik mn vork vosthoude hoe ik niks deed hoe ik speelde alles ik kon niet bij haar in de buurt zijn anders was het non stop oorlog. ik was doodsbang van haar ze sloeg me krijste tegen me heeft me aan mn haren naar kamer gesleept (zo jong als 8 dat ik me kan herinneren.) dit resulteerde uiteindelijk in dat ik vanaf mn 11-12 niks meer met mn ouders ging doen alles wat zij als gezin wilde doen wilde ik onderuit. ik voelde me toen al zo slecht dat ik vaak dacht dat ik beter af was als ik dood was. na de basischool raakte het contact met mn oude vrienden kwijt. en ik had moeite om nieuwe te maken. ik had wel contacten op school zelf waaronder een jongen waar ik later bevriend mee werd. hij was grappig en konde goed met elkaar vinden . er zat een vriend van hem die ook bij mij in de klas zat die zo knap was dat alle meisjes hem leuk vonden maar ik ook!! dat was de eerste keer dat ik me verliefd voelde en twas niet op een meisje?!?!? ik kon mezelf niet begrijpen. en schaamte durvde ik nooit met iemand van school af te spreken. ik had alleen mn beste vriend die ik al mn hele leve kende. maar die zag ik ook altijd maar zelden. met hem ben ik samen gaan roken op een geven moment en werd ik wat zelf verzekerder. maar ik was nog steeds veel alleen tot ik een jaar of 15 was en ik met die jongen uit mn klas (die ik al vanaf klas 1 wel kende en goed mee op kon schieten) en mijn beste vriend ging blowe. vanaf toen veranderde ik en mn leven heel erg. en had ik vrienden en veel sociale contacten. maar uiteindelijk na al die feestjes en uitgaan enzo kwam ik er weer achter hoe anders ik was. ik werd verliefd op een van mn vrienden. ik ging er aan onderdoor ik werd gek. en mn vrienden merkte het volgens mij maar zeide er nooit iets van. ik werd stiller en stiller. mensen die ik kende van vroeger keeke me raar aan en zegge niks tegen me ik raakte me school me werk alles kwijt en uiteindelijk ook mn vrienden. ik voel me verloren. ik voel me niet thuis meer nergens ik zit nu al weken zonder enig sociaal contact ( zelfs niet van mn ouders behalve gezeik) thuis. ook geen social media. ben verslaafd geraakt aan het kijke van wazigge documentaires over complotten en eindeloze zoektochten naar betekenis en oorsprong van het leven op internet. ik heb nergens motivatie meer voor. voel me zo ellendig dat ik vaak hoop dat ik niet meer wakker word uit mn slaap en voor eeuwig droom. zelfmoord is nog steeds een constante optie in mn hoofd al jaren. ik wil het niet. ik wil leven maar niet zo. ik voel me zo gehaat door iedereen. ik voel me waardeloos. ik wil gewoon een beetje liefde das alles wat ik ooit nodig heb gehad. maar van binne zegt altijd iets tegen me dat ik dit verdien dat ik het niet waard ben om te leven dat ik dood hoor te zijn.
Datum:
19-10-2013
Naam:
ano
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

Ik weet het niet meer!

Na 42 jaar samen zijn met mij man..morgen 37 jaar getrouwd!!
Heeft hij aangegeven niet langer met mij door het leven wil.
Oke, ik heb een probleem, als ik meer als 2 wijntjes neem, dan lig ik onder de tafel?
Ik kan er niet goed tegen!..
Maar erover praten heeft geen zin, want hij heeft al een andere vriendin..en dat doet mij dus zoooo..veeeell..pijn!
Het hoeft van mij dus niet meer..ik heb twee schatten van kinderen..maar ik ben dus nu op dit moment zo in de war..wat moet ik!
Me zelf voor de trein gooien..NEE dat wil ik een machinist niet aandoen..maar een andere snelle DOOD!..?
Datum:
19-10-2013
Naam:
Corry
Leeftijd:
57
Provincie:
Noord-holland

Zelfmoord

Hallo,

Mijn reden dat ik zelfmoord wil doen is dat ik constant geruzie is thuis en maar overal te schuld van krijg en geschreeuwd word.
Ik heb een broertje die nooit wat doet en hem maar geloven.
Ik moet ook bijna altijd alles doen.
Ik heb geen moeder meer die is overleden aan Beenmergkanker en daar zit ik ook mee, dit is 2 jaar terug.
Op dit moment voel ik me heel erg kut en weet ik niet wat ik moet doen.
Op school word ik ook maar gepest maar ik haal wel goede punten op school.
Af en toe heb ik gedachte om een zelfmoord te doen, maar ik durf het niet zo.

Groeten Ralph
Datum:
19-10-2013
Naam:
Ralph
Leeftijd:
18
Provincie:
Limburg

ik zak af

Vorig jaar al een periode thuis geweest vanwege depressie. Ik voel dat ik terugzak en weet me even geen raad meer. Ik zou hulp moeten inschakelen, maar eerlijk gezegd ben ik te moe. Al het praten.. waarom kan ik nu niet gewoon gelukkig zijn en waarom is alles zo moeilijk. Ik twijfel over alles. Vindt nog maar weinig leuk. Mijn partner heeft heel veel voor me gedaan in de periode dat ik het zo moeilijk had. Nu wil ik eigenlijk alleen nog maar een punt zetten achter onze relatie. Het kost me teveel moeite. Ik wil gewoon even verdwijnen. Even, want ik heb een prachtige dochter van bijna 5 jaar. Voor haar hou ik het vol, maar het wordt steeds moeilijker.. ik vecht al zo lang voor een normaal en gelukkig bestaan, wanneer is het eindelijk eens klaar? ik ben bang dat dat nooit zal zijn..
Datum:
18-10-2013
Naam:
Anne
Leeftijd:
29
Provincie:
Noord-brabant

mijn verhaal

ik zelf zie het allemaal niet meer zitte mevriendin heef me verlate zie me kind ma een keer in de zoveel tijd werk in een loost in me eentje en da komt niemand dus zit alleen ma te piekeren heb totaal geen aanspraak en wordt er alleen ma depresiever van heb geen famili die me steunt heb alleen me ouders en me moeder heef het te druk voor me en me vader is geen gesprek mee aan te gaan ik was gister jarig niemand die na me gevraagd heef of wat dan ook ik heb wel een huis gekocht heb vas werk ben nooit ziek doe alles wat me gevraagd wordt ma het lijk wel of ik vas blijf hange op een punt en niet meer vooruit kom het zit alleen nog ma tege en ik zie nergens meer wat posetiefs in ik sta iedere morge op met het gevoel van ken me niet wat gebeure zodat ik vanalles af ben is toch geen kip die na me kraait wat ken ik hier aan doen want hang ma vas in een gedachte ik wil het niet ma kom ook niet op andere gedachte
Datum:
18-10-2013
Naam:
roy
Leeftijd:
27
Provincie:
Limburg

Nuttellos leven zonder liefde

Steeds minder contact met familie, relatie na 4.5 jaar uitgegaan (houd me nu al half jaar bezig!!), me ex ging vreemd en dit jaar inmiddels al met 2 anderen 'iets' gehad (zijn ' nieuwe' 1e was alcohol drugsverslaafd)....gaat wel naar die andere toe en mij negeert ie en wou vrienden blijven zei ie....sommige die me negeren of geen tijd hebben....lang werkloos etc...ik ziet niet meer zitten en geloof niet meer in geluk en liefde, ik dacht de ware te hebben gevonden, liefst wil ik gewoon snel dood........heel snel en hoe....heb voorstellingen en ideeen genoeg...
Datum:
17-10-2013
Naam:
Elroy
Leeftijd:
45
Provincie:
Zuid-holland

mijn eigen schuld!

Ik weet het niet meer.
Na 7 jaar een relatie te hebben, en 2 kinderen, waarin ik heel veel verdriet had, omdat ik mezelf steeds maar weer moest aanpassen en op mijn tenen moest lopen. Heb ik de fout gemaakt om verliefd te worden op een andere man, omdat ik van hem wel het gevoel krijg dat ik er echt mag zijn,en dat ik mezelf kan zijn, zonder dat ik te horen krijg dat ik het niet goed genoeg doe en je moet aan jezelf werken. Maar na dat ik het mijn partner meteen vertelt heb dat ik deze gevoelens heb (heb ook met deze man het bed gedeeld) is hij helemaal omgedraaid van een niet kunnen liefhebbende vriend naar een lieve man die ik al die tijd nog nooit gezien, maar wel nodig had.
Nu ben ik al een paar dagen bij de nieuwe relatie en het voelt wel goed om bij hem te zijn, maar ik heb nog niet het gevoel dat ik mijn (ex) vriend helemaal heb losgelaten. Ik hou nog steeds veel van hem maar kan het niet meer aan om nog eens door hem verdriet te hebben.
Ik ben heel erg onzeker over mezelf. Denk omdat ik op mijn 15de verkracht ben, was mijn eigen schuld omdat ik teveel gedronken en geblowd had, waardoor ik sex en lievdevol vrijen niet kan onderscheiden. Sex verslaving noem ik het maar, want alleen als ik sex heb kan iemand mij geven wat ik wil en dat is vernedering en pijn!
Nu zijn er ook nog steeds problemen met mijn eigen drugs gebruik. Ik heb het gevoel dat ik mezelf kapot aan het maken ben. Mijn ouders zijn boos op mij( zal ook niet meer goed komen, omdat ze mijn dochter ( uit een erdere relatie) van 10 hebben ingelicht over wat ik allemaal gedaan heb.wat nog niet eens de waarheid is, want ik heb mijn eigen verhaal nog niet eens kunnen doen. ) en mijn dochter is ook boos. Mijn (ex) partner wil ik graag vragen of hij mijn dochter op zijn naam wil zetten omdat ik weet dat ze daar goed af is. En dan de zelfde achternaam als haar broertje van 5 heeft, zodat ze niet alleen is en dan echt kan zeggen dit is mijn echte papa die heel goed voor mij zorgt.
Mijn vader en moeder hoef ik niet meer te zien. Want hoe zij zich gedragen is het foutste wat je ook maar kan doen.
Zelf wil ik nu het liefst niet meer leven maar hoop dat ik op deze manier Hulp krijg om aan mijn problemen te werken. Als het me niet lukt om hulp te krijgen dan zal ik voor het nieuwe jaar begint een einde aan mijn kutleventje maken, zodat iedereen verder kan met minder verdriet.
Ik wil nog wel even kwijt dat ik heel erg veel van mijn kindjes hou en dat het zeker niet aan hun ligt dat mama het iedereen zo moeilijk en verdrietig maakt.

Groeten van een vrouw die nog maar een oplossing ziet!
Datum:
17-10-2013
Naam:
mirjam
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-brabant

...

Het begon op de basisschool toen een tweeling was blijven zitten. Ik weet niet meer hoe het precies is komen op dagen.. Maar door hun werd ik foor de hele klas 5 jaar gepest. Altijd werdt er gezegt dat ik eng was (gele ogen) vreemd, idioot, lelijk, dom en dat ik stonk. Ik heb (een beetje) ADHD en ik heb ook pdd-nos (autisme) Elke dag werd ik uitgescholden en in onze buurt kwam er zelfs een viezerik van 16 tevoorschijn die seks wou voor geld en dat ik dan weer mee mocht doen met verstoppertje :s Ik had al zelfmoordneigingen sinds groep 7. Nu wordt er nog altijd achter mij gefluisterd en van mijn "vrienden" vertrouw ik ook al zowat niks meer. Ze willen vaak niks van mij en geloven mij nooit en vertrouwen mij nooit. Ik doe dit jaar examen op vmbo en heb constant stress en faal elke dag. En bij volleybal mogen de nieuwe teamgenoten van mij, me geloof ik ook al niet. Ik meld me vaak ziek, ik was een soort van hoertje op de basisschool en voor alles schaam ik me nog altijd kapot. Ik stond op een nacht bij het spoor en de trein kwam er aan. Ik wou springen maar ik was te laat en de trein reed door... Elke nacht wil ik vertrekken, weg van hier. Het is alsof de dood om het hoekje zit..
Datum:
17-10-2013
Naam:
Lianne
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

Vandaag

Vandaag is de dag. Ik ben vreemd genoeg heel rustig, het is 22:07 en de slaappillen liggen onder mijn kussen op mij te wachten. Zometeen nog veel verschillende pillen pakken van beneden, en dan ga ik ze innemen. Het is genoeg geweest. Ik weet niet hoelang ik al met deze depressie zit, te lang in ieder geval. Ik ben mentaal al wekenlang dood, alleen mijn lichaam leeft nog. Het gaat zo slecht tussen mijn ouders, ik heb 2 lesbische moeders en die maken zovaak ruzie, echt niet normaal meer. Het gaat daardoor super slecht met mij. Ik zit te denken aan wie ik allemaal een afscheids berichtje ga sturen, natuurlijk nadat ik de pillen heb ingenomen. Ik hou dit niet meer vol. 22:10, nog maar 110 minuten, dan ga ik naar beneden en haal de pillen. Als die niet snel genoeg werken ga ik over op mn polsen doorsnijden. Liever niets met bloed eigenlijk, dat vind ik zielig voor degene die me vind. Ik weet het niet meer, ik ben kapot, gebroken, en heb een deja vu. Net alsof ik dit al een keer eerder heb geschreven, maar dan in een droom. Misschien was dit allemaal al wel voorspeld, wie weet. Zou ik kunnen doodgaan aan een flink aantal verschillende medicijnen, waaronder slaappillen? Geen idee. Daar ga ik over 106 minuten achter komen. Ik zou het liefst de hele avond willen blijven schrijven, maar dat is geen optie. Op het moment moet ik alles proberen om te zorgen dat ik niet in slaap val. 105 minuten. Ik heb me gerealiseerd toen ik naar boven ging, en mijn moeder welterusten kuste, dit waarschijnlijk de laatste keer was dat ik dat zou doen. Met tranen in mn ogen schrijf ik dit, lijkt wel mijn afscheidsbrief. Die moet ik trouwens ook nog maken, geen idee wat erin gaat staan. Ik moet me maar is gaan voorbereiden. Ik kan er niet meer tegen, ik ben gewoon zo klaar met het leven. 14 jarige oude mensjes zouden niet zo hoeven denken. Die zouden zich ook niet moeten snijden, zoals ik doe. Mijn armen en benen omder de littekens, en zelfs mn buik moest er aan geloven. Ik ben benieuwd wat ze morgen op school gaan zeggen als ik er niet ben. Zou ik bezoek krijgen van leraren als ik in het ziekenhuis lig als mn zelfmoordpoging mislukt? Geen idee. Allemaal vragen waar ik binnenkort antwoord op ga krijgen. Over 100 minuten. Dan neem ik ze in. Waarschijnlijk besta ik morgenochtend al niet meer, ik hoop het. Ik ga nu aan mijn afscheidsbrief beginnen. Bedankt voor niets wereld, vaarwel
Datum:
16-10-2013
Naam:
P
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.