Levensverhalen (pagina 267)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

pijn

Ik ben pas 13 geworden maar ik heb al heel lang het gevoel dat ik zelfmoord wil plegen.
Ik heb wel wat vrienden op school maar daar kan ik niet serieus mee praten. Ik had vroeger wel een beste vriendin maar dat was een neppe vriendin; ze deed alsof ze me aardig vond en achter mijn rug om ging ze roddelen over mij. Toen ik daar achter kwam, was ik er kapot van. En om het erger te maken vertelde ze al mijn geheimen door aan de klas.
Toen begon met snijden. Mijn moeder had ooit bloed gevonden maar dacht dat het verf was.
Toen ik naar de middelbare school ging dacht ik dat alles anders zou worden, maar een jongen uit mijn klas noemde me poepchinees, en sinds dien ben ik gepest, er waren gelukkig een paar kinderen die me steunde, maar die hadden het druk en konden er dus niks aandoen. Op straat werd ik ook uitgescholden.
Mijn ouders kregen een nieuwe baan en moesten veel reizen dus was ik vaak alleen thuis met mijn broer die alleen maar achter zijn laptop spelletjes deed.
Op een gegeven moment kreeg ik berichtjes: ga dood! Lelijke trut vermoord jezelf!
Toen stak ik mezelf in mijn oog en sindsdien ben ik halfblind.
Ik krijg nu berichten van: je oog is al dood nu de rest nog! Je kon in je nek steken!
Ik voel me nu echt verloren en ik weet niet wat ik moet doen.
Datum:
12-09-2013
Naam:
romuna
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

KAN NIEMAND MEER VERTROUWEN!!!😫

Het lijkt wel of ik een mislukkeling ben. Ik doe alles fout. Krijg steeds ruzie met iedereen (inclusief mijn ouders). Heel de middelbare school lacht mij uit omdat ik raar praat en omdat ik een andere huidskleur heb. Dan denk ik waarom leef ik nog? Ik heb soms echt zelfmoord gedachten. Maar ik kan het mijn familie niet aan doen. Tips?!? 😫
Datum:
12-09-2013
Naam:
-
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

Ik dacht dat ik alles voor ellkaar had in mijn leven

Ik ben Gerard .
ik trauma mee gemaakt in me leven ik ben alles kwijt geraakt Goeie baan eigen bedrijf 8 man in dienst ik lieve vrouw en we krijgen een zoon daar ik apen trots ben als vader zijn ik werkt erg veel na op dag dat ik over moet werken gebeurde het mijn zoon stond op papa te wachten kijk papa met vrachtwagen over de brug heen kwam hij stiekem op de bank op het vensterbank gaan staan kijk papa er aan kwam hij net 5 jr 1995 is dit gebeurt maar hij ziet mijn aan komen hij sta te spring van blij schap de wagen zie maar het raam stond open op 4e verdieping en hij valt voor over na buiten zie hem zo vallen mijn ogen mijn vrouw die was achter op balkon bezig met de was en konijnhok schoon maken bijde dat moest gebeuren en zie zo mijn ogen vallen met alle vervogen van dien ik nu nog kapot ik geen famlie zijn overleden heb geen vrienden en zijn overleden hoop trama s heb ik hoop ooit weer gelukig te worden dat iets ken betekenden mensen mijn vrouw pleegt twee weken laten zelf moord ik nog kapot van alle maal vind steun bij de kerk dat mijn reding ook wou julie mede delen u mag ook e mail advies stuur mijn e mail zal ik zeggen beschien u de tip geven
Datum:
12-09-2013
Naam:
Gerard
Leeftijd:
48
Provincie:
Friesland

Voor iedereen

Ik.... ik ben deze site tegen gekomen... en kon niet stoppen met lezen al deze verhalen... Alle ECHTE waar gebeurde verhalen van mensen, die zo mooi zijn, en zo waardevol zijn....
Daardoor wil ik mijn email adres geven, zodat je aan mij jou verhaal kunt sturen, en met me delen wat in je hart is....
Op deze site kun je alleen je verhaal plaatsen, maar soms is dat niet genoeg... Ik wil Je helpen... en soms delen je verhaal en een reactie terug krijgen HELPT!

Dont give up....
xxxx, C.
Datum:
11-09-2013
Naam:
me
Leeftijd:
24
Provincie:
Zuid-holland

.

ik had vorig jaar een eel slecht jaar. alleem maar onvoldoendes en elke keer weer bang hoe mijn ouders zouden reageren. dus ik ga het nieuwe schooljaar in 1 niveau lager naar havo dus. en het begon allemaal goed ik haalde een 9.1 voor frans en toen had ik een engels so ik dacht dat ik het goed had gemaakt had ik een 5.4 ik heb er geen zin meer in ik wil niet hetzelfde jaar hebben. ik heb nu dus geen zelfvertrouwen meer en ik weet zeker dat ik de volgende toetsen heel slecht ga maken
Datum:
11-09-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

Altijd maar doorgaan..

Mijn jeugd was onveilig; mishandeling mentaal en fysiek. Op mijn veertiende vertrokken, nog jong en levenslustig, nog geen idee van hoe mijn jeugd me had gevormd. Elke relatie die ik aanging, had veel overeenkomsten met mijn thuissituatie. Ik kon het patroon niet doorbreken. Ik kon de relaties trouwens ook niet verbreken, ik dacht dat ik dat niet zou overleven. In mijn tienerjaren een autistische zoon gekregen. Waar ik alleen voor moest zorgen. Geen opleiding, geen steun van ouders, wel mijn eigen bagage.. In mijn jeugd had ik veel vrienden, die me vanalles flikte, maar ik werd niet vergeten. Nu ben ik 35 jaar, al 21 jaar ga ik gebukt onder zware depressies. De perioden daar tussen zijn ook pijnlijk, maar minder intens. Ik ben een jaar of 15 geleden gediagnostiseerd met borderline. Ik wilde geen bordeliner zijn, dus heb ervoor gezorgd dat ik aan geen van de 'punten' op het lijstje nog voldeed. En dat is gelukt. Maar ik lijd zo enorm tijdens het leven. Ik vind mensen zo gemeen. Daarbij word ik nu wel vergeten, ik heb eigenlijk geen vrienden meer. Ik voel me altijd alleen en eenzaam. Het frappante is, ik ben een hele mooie, intelligente, sprankelende vrouw, waar menigeen van onder de indruk is. Maar omdat het leven me zoveel pijn doet, leef ik als een kluizenaar. Soms probeer ik onder de mensen te zijn, maar de afwijzing die ik voel, of de desinteresse doet zo'n pijn. Ik word vergeten als er uitgenodigd wordt voor verjaardagen, mijn verjaardag wordt sowieso vergeten. Mijn telefoon gaat weken niet. En dat is echt niet omdat ik het mensen zwaar maak, ik straal, ben enthousiast..goed gespeeld, want het voelt vanbinnen zo anders. Ik voel me zo naief en dom, omdat ik al zolang hoop blijf houden op verbetering. En ik doe echt mijn best, echt! Maar er verandert niets. Mensen om mij heen sterven, waar een enorm verdriet om is. Niemand zou mij missen, ik had graag geruild met de stervenden. Dan waren zij er nog, levenslustig en wel en was ik legaal gestorven. Mijn zoon van 16 heeft ook niemand. Ik vind dat ik hem niet achter mag laten. Maar elke dag gebeurt er wel iets wat zoveel pijn doet. Ik kan dit niet aan. Wat moet ik doen?
Datum:
11-09-2013
Naam:
Lila
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-brabant

vervelend schoolreisje

Met school gingen we op schoolreisje naar Florence. Iedereen had er zin in en vooral ik want ik werd niet vaak gevraagd iets te gaan doen na school dus dit was de tijd vriendinnen te maken.

De eerste dag was super leuk. Ik had nieuwe vrienden gemaakt en ze waren erg aardig tegen mij. Uiteindelijk kregen ze ruzie met iemand op hun kamer dus ze vroegen of ik bij hun op de kamer wou komen. Ik zei ja maar dit woordje geeft me spijt nu.

De eerste nacht ging super goed. Het was zo gezellig. Maar de tweede dag mochten we even vrij over de markt gaan. Ik was dom en pakte een kettinkje weg. Dit mag natuurlijk niet maar ik dacht niet na. Het was om een beetje stoer te doen. Ik had nog nooit zo iets gedaan het was voor de kick.

Toen we terug kwamen vertelde ik wat ik had gedaan. Senna zei "ach had ik ook gedaan'. Later werd onze kamer naar de leraren geroepen. Iemand had gezegd dat ik het was. Ik kreeg keihard op m'n flikker.
Ik moest de hele avond huilen want ik had me gerealiseerd hoe erg het eigenlijk wel niet was wat ik had gedaan. Ik had naar de gevangenis kunnen gaan. We lieten het achter ons en we zouden het aan verder niemand vertellen.

De volgende dag ging alles normaal verder door. Ik had alleen het gevoel dat de meiden anders deden tegenover mij. Die avond kwam Melanie erachter dat ze 10 euro miste. Ik dacht oh oh hier ga ik de schuld van krijgen. Tot mijn verbazing niet. Ze zeiden het zal wel gewoon toeval zijn.

De volgende dag kwamen we terug van het uitstapje van de dag. Rachel kwam erachter dat ook zij 10 euro miste. Deze keer kwam er super veel drama. Er waren allemaal dingen die mijn kant op wezen zoals... de beurs onder mijn kussen. Dus deze keer liep het niet zo goed af.

Ik ging naar de leraren zodat we het konden oplossen. Iedereen werd bij elkaar geroepen. Ik denk ik heb me nergens zorgen over te maken, ik heb het niet gedaan. Maar ik kreeg allemaal moeilijke vragen mijn kant op waar ik geen antwoord op kon geven. Ik schrok me dood. Die nacht moest ik van de kamer af. Ze zeiden niks tegen mijn vader te zeggen dus dat was een opluchting.

Toen we naar huis gingen was er niks aan de hand. Tot we in de bus zaten. Ze gingen liedjes zingen over hoe ik een dief ben en dat je je beurs moet verstoppen. De leraar riep me bij hem en zei we gaan het toch verder uitzoeken. Dat betekende dat mijn vader erachter kwam van het kettinkje.

Terug bij school zag ik mijn papa weer. Na dagen gepest te zijn en het nog niet over zijn ervan begon ik gelijk te huilen toen ik papa zag. Ik heb uit gelegd wat er aan de hand was en dat ik dief word genoemd.

We gingen naar binnen de leraar legde uit wat er was gebeurd en we mochten weer gaan. Er werd nog maanden gepest. Ik was bang naar school te gaan. Overal om me heen werd ik dief genoemd. Er werden grapjes over gemaakt.

Ik wou niet meer leven. Wat heeft het voor zin. Als iedereen zo over je denkt zal je toch wel een slecht persoon zijn. Dan hoor je hier niet. Ze proberen je weg te krijgen.
Ik dacht er zolang over na zelfmoord te plegen.

Maar vandaag in het heden ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan. Ik heb weer vrienden en iedereen is het bijna vergeten. Ik voel me weer op m'n gemak op school.

IT ALWAYS GETS BETTER, DON'T WORRY
wacht nog even af, er komt iets goeds jou kant op.
Datum:
10-09-2013
Naam:
Tess
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

wat moet ik doen?

ik ben een meisje van net 14 jaar en ik wordt helemaal gek van mezelf. ik heb enorm last van stemmingswisselingen en heb helemaal geen zin meer in het leven. in mijn vriendengroep vertel ik een heleboel over wat er allemaal gebeurt maar ik heb het idee dat ze denken dat ik me aanstel. misschien stel ik me ook gewoon wel aan. ik kan gewoon de laatste tijd heel weinig hebben. ik snijd mezelf en heb soort van boulimia. ik eet heel weinig en af en toe heb ik een vreetbui waardoor ik extra moet sporten of pillen slik. dus geen kotsen.... op school gaat het ook heel slecht en het kost me gewoon kei veel moeite. ik zie de zin er gewoon niet meer van in. waarom naar school gaan als het leven toch verpest is? mijn ouders zijn gescheiden en maken de hele tijd ruzie. ze willen daarom alles via mij regelen en prberen mij voor 1 van hun laten staan. ik word er gek van! mijn broertje heft Asperger en dat is ook niet altijd makkelijk. het is altijd ruzie in huis door mijn broertje en mijn ouders verwachten vaak dat ik ook voor mijn broertje beetje zorg,maar die luistert totaal niet naar mij!!!! dat is de redden dat ik thuis ook niks vertel over mijn problemen.... ze zijn heel life enzo maar ik wil ze niet met nog meer problemen opzadelen. ze weten alleen dat ik het op school moeilijk heb omdat ik er vaak gewoon futloos uitzie maar that's it! we zijn ook niet de rijkste. mijn moeder is hertrouwt en daar is ze blij mee,maar mijn vader heft niet meer genoeg geld om het huis te onderhouden dus die wordt zijn huis uitgezet. daar maak ik me kei druk om!!! ik slik ook anti-stress pillen enzo omdat ik er gewoon niet meer tegen kan. ik heb het gevoel dat niemand van mij houdt. volgens mij is het beter als ik gewoon voor altijd wegga dan is iedereen blij. het is dat ik heel veel van mijn vriendje houd. hij zegt dat hij ook heel erg van mij houdt maar ik geloof hem maar half..... wie kan er nou van mij houden?! toch geloof ik hem half en dat zorgt ervoor dat ik geen zelfmoord pleeg. ik denk dat als hij het uit zou maken ik het echt zou proberen...... wanneer ik in een depressive bui ben dan denk ik over verschillende manieren om zelfmoord te plegen..... ik heb ze een paar keer bijna uitgevoerd. maar mijn vriendje houdt mij tegen. wat moet ik nou doen?! ik zie het echt niet meer zitten zo!!!!!!
Datum:
10-09-2013
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

He

Ik weet niet waarom maar ik heb zon gevoeld dat ik dat ga doen
Datum:
09-09-2013
Naam:
Kimberly
Leeftijd:
11
Provincie:
Drenthe

twijfelen

Hoi ik ben melfi en ik ben 13 jaar. Al sinds dat ik 11 ben denk ik veel aan de dood en blood en vermoorden enz. Ik heb voorige zomervakantie geprobeerd zelfmoord te plegen, jammer genoeg is dat niet gelukt maar aan de andere kant ben ik blij dat het niet was gelukt. Het gaat nu beter maar ik wil nog steeds dood maar ik wil ook leven voor mijn vriend, ik hou heel veel van hem en ik wil hem geen verdriet doen door zelfmoord te plegen. Ik ben niet gelukkig thuis, nooit geweest ook. Het liefst zou ik bij mijn tante willen wonen maar dat mag niet van mijn moeder, en aan de andere kant wil ik thuis wonen. Als ik dood was dan had ik geen last van vragen en keuzes. Ik haat mijn emoties een tijdje terug moest ik ineens huilen waar een klasgenoot bij was, ik haat het als ik in het bijzijn van anderen ineens moet huilen. De wereld zou beter af zijn als ik er niet was en ik zou beter af zijn van het leven als ik dood was. Bedankt voor het lezen van mijn problemen...
Datum:
09-09-2013
Naam:
melfi
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.