Levensverhalen (pagina 22)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik kan niet meer

hoi ik ben een meisje van 12 met een depressie.
Ik word van de ene naar de andere psygoloog gestuurd maar, ik kan het niet meer ik heb nu al meer dan 5 psygologen laten denken dat het goed met me gaat...
Mensen denken dat het makkelijk is om "clean" te blijven maar ik gaf na 3 dagen op. Ik ben weer begonnen met snijden, branden, het maken van zelfmoord plannen etc. elke dag weer lachen terwijl je van binnen alleen maar pijn hebt, dat voelt niet fijn. Mensen die denken dat ze het gevoel kennen maar niet eens een puntenslijper op hun kamer hebben weten niet hoe het voelt... Het is zo pijnlijk als je je tranen inhoud voor vrienden en die dan zeggen 'gaat het goed?'. Toen brak ik toen me beste vriend dat vroeg. Nu heeft me vader me aansteker gevonden en weggegooid, dus heb ik een nieuwe gekocht.

Ik kan zoveel redenen noemen om te gaan en ik heb maar 2 redenen om te blijven. En dat doet pijn, als je niet fijn in je vel zit help diegene niet gaan lachen en zeggen emo. Zoals iedereen bij mij doet omdat, ik krassen heb. niemand die in je gelooft. soms vraag ik me af als ik er niet meer zou zijn iemand zou merken dat ik er niet meer ben... ik denk dat ik ga doen... (iedereen die dit leest, stay strong i believe in you)
Datum:
30-06-2022
Naam:
amber
Leeftijd:
12
Provincie:
Zeeland

Daar zit je dan

Het heeft voor mij geen zin meer. De relatie is uit en ik heb mijn leven om haar heen gebouwd deze afgelopen drie jaar. Nu heb ik niks meer, geen doel of vooruitzicht. Ik werk nog steeds (in de zorg) maar ook dat bied niet genoeg plezier. Het zou me geen reet interesseren als ik ontslagen wordt. Ik wil eigenlijk ook helemaal niet meer werken. Ik ben op en kan niet meer. In september al een jaar tegen de burnout aan. Ik ga kapot en sterf vanbinnen. Ik wil niet meer maar ik moet wel. Voor wie eigenlijk? Voor mijn veeleisende vader die al 18 jaar dood is? Ik wil nog steeds aan zijn eisen voldoen en ook daar sterf ik langzaam maar zeker van.

Ik verpest alles in mijn leven vanwege de rotzooi uit mijn verleden. Ik heb jaren lopen ontkennen hoe ik echt ben en nu komt de klap aan. Ik ben niet goed. Ik weet waar ik heen ga. Ik ben bang maar ik accepteer het maar. Heb het er zelf naar gemaakt.

Ik heb haar teveel gekwetst, daardoor is het voorbij. Ik mis haar bij alles wat ik doe. Niemand om bij thuis te komen. Geen mooie glimlach die je begroet. Geen beertje om mijn armen omheen te slaan. Geen genegenheid en liefde meer.

Ik mis zelfs de ruzies. Ik wou dat ze nog een keer tegen me schreeuwde. Ik kon daar destijds niet tegen maar nu mis ik het. Gek hoe dat soms werkt.

Ik weet niet hoe ik het ga doen maar ik heb ideeën. Ik voel de hand van Magere Hein op mijn schouder. Hij is nu dichterbij dan ooit. Ik ben ook niet zo bang meer als eerst. Ik ben gewoon moe en leeg en kapot. Ik ben een lege huls. Een belachelijk excuus voor een man. Ik haat mezelf met een passie. Dit verdien ik.
Datum:
29-06-2022
Naam:
Boomer
Leeftijd:
28
Provincie:
Overijssel

Mw

Ik voel me zo ontzettend alleen. Soms denk ik dat alleen de Dood me gezelschap kan geven. Er is niks hier. Er is niemand hier. Zoveel mensen, zoveel gezichten, zoveel stemmen. Maar er is geen connectie. Ik wil hier niet meer zijn, maar ik heb geen moed om het te doen. Misschien krijg ik een ongeluk of gebeurt er iets waardoor ik niet meer wakker word. Ik heb niets om voor te leven. Geen liefde, geen partner, niets. Ik wil slapen en nooit meer wakker worden.
Datum:
25-06-2022
Naam:
Schemer
Leeftijd:
37
Provincie:
Drenthe

Misschien in een ander leven.

Groep 5. Daar ging het mis, het pesten werd erger en erger. Toen het me teveel werd zei ik iedere keer tegen mijn moeder, 'mama, ik heb buikpijn en hoofdpijn,mag ik alsjeblieft thuis blijven?' En zo ging het bijna elke dag. Maar ik kon niet iedere dag thuis blijven, anders hadden we de politie aan de deur. Iedere keer dat ik naar school ging was het 'hey jongens! Daar is dat vieze kreng weer!' Of soms erger. Toen ben ik uiteindelijk naar een andere school gegaan. Ik kwam bij een paar oude klasgenoten in de klas,die waren ook naar een andere school gegaan dankzij het pesten. Het ging een paar maanden goed,toen kreeg ik ruzie met m'n vader. Ik was vergeten dat ik die dag niet mocht afspreken maar deed het toch,want ja, ik was het vergeten. M'n vader werd woest en begon te schreeuwen en stuurde m'n 'vriendin' weg. De dagen erna waren vreselijk. Er werd over me geroddeld,iedereen haatte me. Niemand wou nog vrienden met me zijn. Totdat ik naar de juf ben gegaan. Iedereen werd uit de klas gehaald om te praten over van alles. Toen werden ik en m'n 'vriendin' uit de klas gehaald, we hadden het 'uitgepraat'. Maar het bleef maar gebeuren. Groep 7, toen ging het mis. Corona, mensen verloren waarvan ik zo veel van hield, wow. Ik heb niemand meer, dacht ik. M'n mentale gezondheid ging hard naar beneden. Weinig slaap,ik at bijna niet, ik deed mezelf pijn, etc. Ik vertelde het tegen m'n moeder, eerst nam ze me niet serieus, totdat ik in tranen uitbarstte. Ik kreeg hulp van een super lieve vrouw, ze heeft me door alles geholpen. Toen was ze er een tijdje niet. Alles ging fout,alles. Toen was de zomervakantie er, dat was leuk. Maar groep 8? Tja, dat was een hel. In september gingen we op kamp. Ik moest met de andere meiden slapen. Ik was een van de meest gehaatte van alle. Ik wou zo graag naar huis, maar dat kon niet. We waren op Schiermonnikoog, dan kan je niet zomaar even naar huis. Er waren wel leuke momenten maar het was ook gauw weer klaar. Begin 2022 ging het zoveel beter, maar rond mei, ging m'n mentale gezondheid zo hard naar beneden dat ik slaappillen nodig had, ik mocht/mag niet bij scherpe dingen komen, ik heb meerdere zelfmoord pogingen gedaan rond mei, en begin juni. Ze zijn allemaal mislukt, ik ben er nog 'goed' vanaf gekomen. Maar de ruzies met m'n vader, die zijn erger geworden. Hij heeft me meerdere keren bedreigd en heeft ook vaak genoeg gezegd dat hij zò klaar met me is dat hij me bij t' treinstation wilt zetten en me wilt zien springen voor een trein. M'n moeder helpt me ook niet meer. Ik wil dat het stopt. En ja, ik ben ook geen lieverdje, maar dat betekent niet dat ik zo behandeld moet worden alsof ik een stuk stront ben,toch? Ik zie het niet meer zitten, ik wil er een einde aan maken. En zo snel mogelijk. Ik kan het niet meer aan. Misschien in een ander leven word ik wel gewaardeerd, tja, ik ben nog maar 13, dus wat weet ik er nou van he? Hopelijk begrijpen de mensen die me zoveel pijn hebben gedaan weten wat ze me aan hebben gedaan.

Hopelijk zie ik m'n oma en opa weer, en m'n broer. Hopelijk.
Datum:
18-06-2022
Naam:
L.
Leeftijd:
13
Provincie:
Drenthe

Autistich-depressief ondanks begeleiding

Hey,

Door mijn moeder kreeg ik een stigma gebrandmerkt; autisme en andere GGZ brandmerken. Doorliep met veel gezeik mijn school periode onder te medicijnen. Met 17 jaar het ouderlijk nest verlaten en woont alleen. Mijn buren ken ik niet en begeleiding blijven me bekritiseren. Willen me gedachten manipuleren in de gunst van het kapitaal. Wilt zelfmoordplegen vanwegen de participatiewet, want je moet maar lekker onder de mensen zijn, want dat is namelijk het beste voor je, aldus vinden zij. Lekker koffie drinken op je dagbesteding is namelijk je higher purpose in life, toch? niet dan?
Datum:
16-06-2022
Naam:
Doet er niet toe de naam.
Leeftijd:
26
Provincie:
Zuid-holland

Life is a gift you have to pay for yourself

Ik ben niet depressief en eigenlijk wil ik niet dood. Mijn bankrekening laat echter zien dat ik geen andere keuze heb. Momenteel heb ik nog ongeveer € 800. Ik ben 37 jaar, woon nog thuis en heb de afgelopen 10 jaar m'n best gedaan als freelance webdesigner en developer. Helaas is het niet gelukt. Ach ja, zo gaat dat dan. Ik ben rationeel suicidaal en spring binnenkort van een flat af. Een paar seconden waarschijnlijk intense pijn, maar daarna is het gewoon voorbij. Eindelijk.

Ik heb nooit om dit leven gevraagd en ik heb er nooit toestemming voor gegeven. Ik ben niet helemaal bang voor de dood. Maar ik ben wel bang om de sprong te overleven en de rest van m'n leven als kasplantje door te moeten.

Ik kan het simpelweg niet meer aan. Elke dag is hetzelfde en vanwege gebrek aan geld zit ik vast. Elke uitgave is een risico. Ik kom niet in aanmerking voor een zakelijke lening en een uitkering weiger ik. (Daar kom ik trouwens ook niet in aanmerking voor.)

Het moet anders, dit wrede systeem waar we mee te maken hebben. Hard werken is geen garantie voor succes. Ik heb m'n best gedaan, maar ben niet waar ik wezen moet. Mijn leeftijdsgenoten hebben inmiddels een huis gekocht, zijn getrouwd en hebben een kind. Dat plaatje staat enorm ver van mij af.

Voor werkgevers ben ik niet interessant. Ik ben hooguit 4 uur per dag echt productief. De rest van de uren doorbrengen op kantoor vind ik zonde van de tijd. Helaas zit deze maatschappij nog steeds vast in een systeem dat voor velen niet werkt. Andere landen zijn gaan experimenteren met kortere werkdagen én weken, en wat blijkt? De productiviteit is gestegen en werknemers zijn gelukkiger.

Maar de werkgevers van hier zijn bang en willen nog steeds 'waar voor hun geld'. Bedenk je goed dat je werkgever jouw tijd, energie en expertise inhuurt. Het is niet 'de baas z'n tijd'. Het is jouw tijd. En het is jouw leven.

Ach ja. Het goede leven is niet voor iedereen blijkt wel. Ik ben niet zielig. Het is me gewoon niet gelukt. Voor een werkgever aan de slag? Graag! Maar zullen we dan op z'n minst proberen of kortere werkdagen / weken voordeel biedt? Laten we het op z'n minst eens 4 weken proberen. Als het niet werkt, kunnen we terug naar de 40-urige week. Als het wel werkt, is dat winst voor allemaal.

Maar ik hoor menig werkgever al denken: "Nee, gaan we niet doen."

Anyway, succes allemaal. Hopelijk gaan de tijden anders worden. Na 10 jaar kan ik in elk geval zeggen dat ik het heb geprobeerd. Helaas is het niet gelukt. Ach ja, so be it.

Game over.
Datum:
14-06-2022
Naam:
Thomas
Leeftijd:
37
Provincie:
Gelderland

"vrije wil"

Ik geloof niet in vrije wil. De hersenen zijn tastbaar dus voor alles wat je denkt etc is een reden. Dit klinkt allemaal kut. Maar er is een positieve kant aan deze denkwijze. We kunnen het "meemaken". Als je je leven op papier zet is er geen klote aan. Maar zelf het kunnen meemaken van je leven, dit is speciaal op een manier. Vandaar dat ik er nu nog ben, ik kan namelijk nog altijd dood. De reden van mijn depressie is dat ik ernstige Adhd heb. Ik word geboren, met een dikke lul in mijn reet. Want in de maatschappij waar ik geboren ben, is adhd hebben harstikke waardeloos. Ik heb geen vertrouwen om een gepaste opleiding te kunnen behalen, en ik pleeg liever zelfmoord Dan kut werk te doen. Ik heb nooit vertrouwen gehad. Ik heb altijd gedacht dat ik nooit de examens zou Halen van de middelbare school. Ik weet niet hoe het is om geen dikke zak stront te zijn. Ik leef mijn leven en probeer de tijd te doden, ik denk dat als mijn ouders mij zat worden en het huis uit pleuren dat ik mijn Polsen doorsnijd.

Dit was mijn Ted Talk. (ha ha, wel blijven lachen hoor)
Datum:
14-06-2022
Naam:
YJ
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

Eenzaam en depressief

Wat heeft het leven nog voor zin als iedereen om je heen aan gezinnen begint en jij nog niet eens een relatie hebt gehad? Waarom zou ik voortmodderen in mijn piereneentje? Geen huis te krijgen, vrienden komen niet als het puntje bij paaltje komt en ik werk me 3 slagen in de rondte voor wat eigenlijk precies? De hoop op een beter morgen? Waarom zou ik nog verder leven als je toch niet gewaardeerd wordt om wie je bent?
Datum:
06-06-2022
Naam:
Iemand
Leeftijd:
32
Provincie:
Noord-brabant

Mensen

Ik ben 50 mensen hebben mij altijd gepest daardoor kreeg ik ernstige ptss.
Nu zit ik ergens opgesloten door mensen die mij dit aan hebben gedaan om mij als een stuk vuil aan de kant te zetten mij beroven van mijn geld en geen antwoord wilde geven wat ze ermee gedaan hebben.
Terwijl daar een afspraak over was gemaakt.
Ze hebben mijn leven verwoest en daarom wil ik dood.
Datum:
05-06-2022
Naam:
Larissa
Leeftijd:
50
Provincie:
Drenthe

Wil dood

Ouder worden…Geen familie, geen man, geen kinderen. De eenzaamheid is dodelijk. Wat doe ik hier nog?
Niks lukt. Zelfs niet zelfmoord…
Datum:
05-06-2022
Naam:
Marieke
Leeftijd:
49
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.