Levensverhalen (pagina 22)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

I can’t cope anymore

I am suicidal. I cannot take the news anymore; suffering, death and injury, and the thought that this horror will be unleashed upon us all soon is chilling my bones and causing me such anxiety. I want to go to sleep and never wake.
Datum:
29-04-2022
Naam:
M
Leeftijd:
45
Provincie:
Drenthe

Rust

Ik wil gewoon rust. Ik kan niet meer, ik wil niet meer. Het gaat niet beter worden. Ik heb al zoveel geduld moeten hebben in mijn leven en nu is het op. Ik ben moe; ik ben uitgeput. Ik wil mijn rust.
Datum:
26-04-2022
Naam:
Dy
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

Dood

Ik zit sinds 2 jaar niet lekker in me vel. Sinds afgelopen september 21 is de diagnose depressie vastgesteld. Van ene behandelaar naar de ander. Nu een praat groep. “Het komt wel goed” “we doen dit samen” . Niemand begrijpt me. Ze willen me allemaal begrijpen maar niemand in me omgeving snapt hoe het is. Zelfmoord zit eigenlijk 24/7 in me hoofd. Ik zit er aan te denken mezelf op te hangen. Zodat ik nog heel in me kist kan.
Datum:
24-04-2022
Naam:
Engel
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

Ik zie het even niet meer zitten

Een ziekte waar ik momenteel mee in de ziektewet zit.. Werk dat mij tegenwerkt hiermee en ouders die beide ziek en hulp behoevend zijn. Depressie is bij mij vast gesteld en heb een vriend waar ik 11 jaar mee samen ben, die totaal geen empathie heeft. Als hij zijn natje en zijn droogje maar heeft.. Ik kan nergens met mijn verhaal terecht en wil mijn ouders er niet mee lastig vallen. Gelukkig is de psycholoog er nog maar doe me sterker voor dan dat ik ben. Ik ben moe, hartstikke moe van alles. Voordat ik ziek werd kon ik nooit iets goeds doen: Het werk heeft mij volledig gek gemaakt. Nooit maar dan ook nooit was het goed. Voel me leeg van binnen.. Heb een kinderwens welke hoogstwaarschijnlijk niet vervult kan worden.. Het is dat mijn ouders nog leven, anders wist ik het wel.
Datum:
18-04-2022
Naam:
Patricia
Leeftijd:
30
Provincie:
Drenthe

Lelijk

Ik voel me de laatste tijd alleen maar lelijker. Ik kan niet omgaan met social media en al het schoonheidsideaal om me heen. Mijn ouders hebben mij nooit bevestigd. Ze vonden mij een lelijk kind. Er zou niets van mij terecht komen. Etc. Ik wil niet zo klagen. Kijken wat er wél is en vooruit. Denk positief. Maar ik wil alleen naar verdwijnen. Alleen maar omdat ik zo hekel heb aan mezelf. En iedereen is ergens 3 meter boven mij op een voetstuk. Ik geloof in God. Maar ik begrijp soms niet waarom zijn er gewoon niet allemaal hetzelfde. Geen onzekerheid. Ik kan gewoon niet voldoen aan de plaatjes van Instagram etc etc. Ik wil mezelf veranderen. Maar het lukt niet.
Datum:
09-04-2022
Naam:
Suzanne
Leeftijd:
34
Provincie:
Gelderland

40 jaar suïcidaal, een klucht.

dit jaar heb ik 40 jaar suïcidale gedachtes. 7 jaar was ik toen ik voor het eerst dood wilde. 25 toen ik drie pogingen deed. Verder gaan leven voor mijn familie. Mijn ouders verdommen het om dood te gaan geloof ik, die hebben het wel naar hun zin. En eigenlijk wacht ik daarop, sinds mn 25e, zodat ik dan kan gaan. Maar zij zijn gelukkig en ik lijd.

ernstig chronisch ziek, waardoor ik geen kant op kan eigenlijk en mijn leven blijft maar verstoken van ellende. narcistische partners, psychotische partners, mishandelingen, vernederingen, zorgkinderen en nu mn jongste in de pubertijd en ook in psychose. In haar psychose keert ze zich tegen mij. We hadden altijd een goede band en nu ben ik een monster in haar ogen. Als ze ziet dat mijn gedrag niet klopt met haar beeld zegt ze 'je acteert, dit is mijn moeder niet.' Mijn hart verscheurt. maar de psychiatrie ziet het nog niet. Jarenlang kan zoiets duren zeggen diverse hulpverleners me, die gelukkig wel zien wat er speelt. Iets met lijstjes die afgestreept moeten worden en als je daar net buiten valt heb je pech. Onzorgvuldig omgaan met gevoelige informatie in dossiers. Alsof het allemaal niks is, moet je elke keer de wanen van je dochter lezen als zijnde het waarheid is. Ze gelooft het, mensen om haar heen geloven het, ze vertelt het aan wie het maar horen wil en ik weet zeker, als ze bij haar volle verstand was, zou ze het vreselijk vinden. Want ze was altijd stapelgek op me. Ze heeft me zoveel liefde en mooie dingen gegeven. En ik ben haar kwijt nu. En er wordt niks aan gedaan. Je komt in het verrotte systeem terecht, waar mensen machines lijken, die meedogenloos doordraaien, die de protocollen volgen, die zwaar pijnlijke gedetailleerde gevoelige informatie zwart op wit zetten, vereeuwigen, zonder het te controleren, en daarna weer naar huis gaan om hun gelukkige perfecte leventjes te leven. Je bent veroordeeld op papier. Zij voelen het niet. Zij hebben geen bloedend moederhart.

40 jaar suïcidale gedachtes, kun je een klucht noemen zei ik onlangs tegen een vriend van mij. 40 jaar lang, suïcidale gedachtes en nog leven, dat is toch een klucht.

R*t toch op met je in leven willen houden van mensen, koste wat het kost, we leven hier met bijna 10 miljard op een aardkl**t die eronder bezwijkt. Dieren en milieu die eraan kapotgaan. Kinderen die erfelijk belast raken. Alleen maar zodat jij je zo goed kunt voelen dat je mensen helpt en in leven houdt. Het is puur egoïsme waar ik op leef, het is jullie egoïsme die ik elke dag in en uit adem, waar ik me elke dag mee voed, geen wonder dat de ellende in mijn leven niet stopt. Word je er blij van? Krijg je er een goed gevoel van? Ja jij wel... ik niet..
Datum:
13-03-2022
Naam:
dina
Leeftijd:
46
Provincie:
Zuid-holland

Nergens goed genoeg voor

Geboren met een niet zichtbare lichamelijke handicap naar speciaal onderwijs geweest te zijn
Geen normale opleiding gehad en nu met die stomme participatiewet geen echt gepast werk kunnen vinden omdat je te goed bent voor een beschutte werkplek
Maar lastig mee kan komen in een “banenafspraak” werk omdat als nog de lat hoog ligt.
Als maar op je tenen moeten lopen om alles maar te proberen bij te benen
Gescheiden van een autistisch dominante man
En daarna in een relatie te komen met een man die add heeft drugs gebruikt en overmatig alcohol drinkt.
Een dochter van 19 hebben autistisch en afhankelijkheid van mij zijn om maar vooruit te komen
Ik ben moe ik ben bang ik heb pijn
Dit wil ik niet
Datum:
09-03-2022
Naam:
Ach ja
Leeftijd:
50
Provincie:
Zuid-holland

Hoe moet je verder wanneer het licht aan het einde niet meer dan een glinstering is.

Bijna 27 en nog steeds dezelfde gedachtes als toen ik 11 was. God weet hoe lang ik hier al mee rond loop.

Borderline en ptsd met een flinke scheut depressie.

Aangerand door een vriend, een jeugd met een narcistische moeder waarbij schelden en schreeuwen de nummer een manier van communicatie is, vrienden die nooit bleven plakken of een mes in mn rug staken, exen die alleen maar het slechtste met me voor hadden, vreemdgaanders, familie die uit elkaar is gegaan waar niemand meer van over is, meerdere chronische ziekten die het leven niet gemakkelijker maken, zware obesitas wat school echt een ramp maakte en een continu chronisch gevoel van mislukking en leegte.

Al sinds dat ik een klein meisje was had ik het gevoel nooit de 18 te halen, dan is het voorbij, dan zal ik eindelijk de rust vinden.

Dan ben je opeens 26 en ben je totaal de weg kwijt, wat moet ik nu, zo ver had het niet moeten komen?

Ik mag niet klagen, lieve man, ouders die bij zijn gedraaid, fijn huis met twee lieve katten en een baan waar ik redelijk comfortabel ben.

Waarom blijf ik me dan wel zo voelen? Waarom kan ik niet normaal zijn als de rest van mn omgeving. Dagelijks voelt het alsof er een donderwolk met me mee gaat en lood in mn schoenen zit. Ik wil naar huis is iets wat ik zo vaak denk, maar wat is thuis? Als ik denk aan opa in het hiernamaals dan voel ik rust. Er is geen enkele andere plek waar ik op dit moment naar verlang dan naar de rust die ik voel bij opa. Bij rust van het "gaan".

Maar ik kan mn man niet achterlaten, ik kan de katten niet achterlaten.. het beeld van de katten die niet de kennis hebben en denken, waar is mama gebleven. De pijn wat ik iedereen aan doe door de keuze te maken.

Maar het blijven doet zo'n pijn.

Elke keer weer zeg ik, nog even volhouden, de zon zal voor je schijnen, het geluk van komen.

En jaar na jaar blijft het donker met hier en daar een flits en een knal.

Ik voel de deken van pijn en verdriet me langzaam verstikken en weet gewoon niet of ik de kracht heb om eronder uit te komen.

Ergens weet ik dat ik niet zal gaan door het verdriet wat ik andere ermee aan doe. Wel doe ik mezelf er nog meer pijn mee om te blijven.
Datum:
24-01-2022
Naam:
Angie
Leeftijd:
26
Provincie:
Overijssel

Wat moet ik doen.

Ik ben een meisje van 13 die elke dag zelfmoordgedachtes heeft en pogingen gedaan heeft maar helaas zijn mislukt.
Ik word heel erg gepest en thuis veel ruzies en rechtzaken over ots (ondertoezichtsstelling) en uhp (uithuisplaatsing)
ik heb geen vrienden en in de pauze zit ik altijd maar alleen.
Ondertussen denk ik dat ik dit verdien.
Ik heb sinds mijn 10e depressies en krijg er geen hulp voor.
Ik ben begonnen mezelf te beschadigen met messen maar steeds dieper en dieper en meer om de pijn niet te voelen maar het lukt niet.
Mijn school werd steeds slechter met mijn werkhouding en opgegeven moment heb ik het een klasgenoot verteld en die heeft hulp ingeschakelt bij de mentor.
En nu moet ik elke week 2 x praten met een schoolpsycholoog.
Ik kan gewoon niet meer.
Datum:
28-12-2021
Naam:
adora
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

Wat moet ik zeggen?

Ik sta momenteel dichtbij iemand die zelfmoord wil plegen. Ik wil jullie bedanken voor jullie openhartige verhalen over jullie strijd met de dood. Dat helpt mij.
Ik heb zelf een moeilijk leven gehad en mij veel alleen gevoeld, alsof niemand van mij hield. Soms ook geen zin om te leven. Toch heeft dit me altijd weerhouden om het op te geven: kies ik voor de dood, kan ik niet meer terug. Want wat als de dood meer tegen valt dan ik verwacht? Het daar nog eenzamer is? Ik weet niet wat me te wachten staat.

Ik geniet ondanks moeilijke dingen weer van het leven. En denk zelf al lange tijd niet meer aan dood gaan. Ik hoop dat diegene die zelfmoord wil plegen zich weer fijn gaat voelen en van het leven weer kan genieten.
Datum:
17-11-2021
Naam:
Jemie
Leeftijd:
45
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.