Levensverhalen (pagina 23)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Nooit meer een dag zonder gedachten aan zelfmoord

Ik heb onlangs een poging gedaan om zelfmoord te plegen.
Helaas is dit niet gelukt, door heet ingrijpen van derden werd ik wakker in het ziekenhuis.
Dit was niet de bedoeling.

Ik heb nu elke dag gedachten aan zelfmoord
Ik weet ook hoe ik dit ga doen.
Ik voel mij alleen, heb niemand meer. Ik had graag een vrouw en kinderen gehad.
Datum:
15-11-2021
Naam:
yashma
Leeftijd:
60
Provincie:
Drenthe

Ik kan het niet meer aan

Hoi! Ik ben 14 jaar oud, ik heb al sinds mijn twaalfde een depressie. Het gaat met ups en downs. Sinds een jaar heb ik veel last van suïcidale gedachtes.
Ik heb een autistische broer en een broertje. Ik heb slecht contact met mijn vader, contstant ruzies. En vooral veel haatgevoelens naar elkaar. Het gaat kut op school, ik haal slechte cijfers, en heb geen band met mijn klasgenoten. Tot nu toe was geen enkel jaar leuk op school. Ik zit nu op mijn tweede school, nog steeds helemaal kut. Iedere pauze alleen zitten en me aangekeken voelen.
Ik voel me eenzaam, ik heb weinig "echte vrienden" hoe voelt dat eigenlijk? een echte vriend hebben? Geen idee. Ik heb niemand om mee te praten. Ik loop 2 jaar bij een psycholoog. Helpt voor geen meter. Ik weet het gewoon niet meer. Ik ben lelijk, dik, dom, raar, saai noem het maar op. Ik zit achter mijn laptop met tranen in mijn ogen.
Wat moet ik doen? Sorry voor dit slecht geschreven kut verhaal, dit is het.

Voor iedereen die dit leest geloof in jezelf! Je komt er wel, echt waar! Je bent harstikke knap :) ik ben trots op je! X
Datum:
21-10-2021
Naam:
Sarah
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

Wat heb ik nou nog?

Al jaren alleen. Geen familie meer. Niemand... Ziek en alleen. Probeer al jaren te daten maar een zieke man moeten ze niet. Dan maar dood. Ik houd het wel voor gezien hier.
Datum:
14-10-2021
Naam:
Thomas
Leeftijd:
49
Provincie:
Gelderland

Zelfmoord en moordneigingen

Ik ben een meisje van 15 jaar oud. En ik loop al 9 jaar lang met een depressie. En het begon in groep 3 toen wist ik al dat ik dood wou. Maar ik houdde vol tot te met groep 5. Toen zei ik tegen mijn vriendin ik ga zelfmoord plegen maar zij trok gelijk aan de bel. En dat was kut want ik moet eerst met mijn jufvrouw gaan praten en toen met de directeur . En ik smeekte dat hij het niet tegen mijn ouders ging zeggen. En het lukte hem te overtuigen ik zei gewoon dat ik het liet liggen en dat ik er nooit meer over zou zeggen maar dat was natuurlijk niet zo. Na 3 jaar later hield ik het nog vol om geen zelfmoord te plegen maar mijn jufvrouw merkte dat er iets was maar ze kon het niet plaatsen wat er met me was. Nou ik ging naar de eerste van de middelbare school en maakte nieuwe vrienden en ik dacht dat ik hun kon vertrouwen en zei dat ik niet lekker in mijn vel zat. Nou hun meldde het gelijk en toen zat ik in de shit. Want school belde gelijk mijn ouders en ik ben moslim en Marokkaanse ouders die snappen dat gewoon niet. Dat hun kleine meisje zelfmoord gedachtens heeft ze kunnen het gewoon niet plaatsen . Dus ik werd gedwongen op naar een psycholoog te gaan maar dat wou ik helemaal niet. Na een jaar bij een psycholoog te zitten zei dat het weer goed met me ging maar dat was helemaal niet zo . Ik heb gewoon heel die jaar gelogen. Maar nou bleef het niet bij alleen maar zelfmoordgedachten maar het ging nog een stap hoger ik kreeg haar gevoelens voor iedereen die me tegen zat . Ik kreeg zo een haat naar mensen ik had gewoon zin om ze te vermoorden zeker in de klas tegenover die leraren . En het ergste ik had de neiging om mijn ouders te vermoorden en dat heb ik ook geprobeerd ook maar ik wil ze helemaal niet vermoorden. Maar in mijn hoofd ging het alleen maar om ik of hun en niks anders. Dus ik gaf voor het slapen mijn vader een knuffel maar ik had een mes in mijn mouw en mijn vader zei auw je doet me pijn en ik zei oh sorry dat was mijn nagel maar nee dat was die mes. Hij had er een snee in zijn nek aan overgehouden. En ik besefte later pas dat ik iets strafbaars heb gedaan ik heb poging tot doodslag gedaan bij mijn vader. En ik voelde me zo schuldig. Ik had zelf het idee dat ik me zelf moest aangeven bij de politie. Maar ik kon het niet want ik wil helemaal niet in een jeugddetentie of jeugdgevangenis. Want nou zit ik met dat grote geheim. Wat nou eigenlijk geen geheim meer is want ik vertel het. En ik doe weer dagelijks een zelfmoordpoging alleen ik wil zo graag gaan alleen wat mij nog een beetje tegenhoud is dat ik een goede moslim wil zijn en in mijn geloof is het verboden om zelfmoord te plegen. Maar dat ik al 9 jaar lang loop met een depressie en niemand weet het ik word er helemaal gek van. Maar waarom moet ik nou de behoefte hebben om mensen te vermoorden ik snap het niet ik wil dat niet, maar als het ooit toch gebeurt dan kan ik me geen moslim noemen want dat doen moslims niet iemand anders vermoorden.

Ik denk dat dit mijn verhaal was het is best veel lezen maar misschien is het het waard ik vergelijk me een klein beetje met Randy Stair dat is een youtuber die dood is nou maar wou ook mensen vermoorden. Maar ik denk dat dit nou mijn verhaal is. Ik hoop dat ik probeer om een goede moslim te zijn. Maar ik kan niks beloven.
Datum:
21-09-2021
Naam:
I.S.
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Hoelang moet ik nog op mijn tanden bijten?

Hallo,

Ik ben ondertussen 19 en had enkele jaren geleden op deze website gepost. Fast forward, er is weinig tot niets veranderd.

Binnenkort begin ik aan mijn tweede jaar unief (rechten). Ben een voorbeeldstudent geworden. Heb al wat studentenjobs gehad. Maar ik leef nog steeds in mijn hoofd.

Heb een zomervakantie van ongeveer 3 maanden achter de rug en ik heb niets anders gedaan dan te zitten op de dezelfde hoek van de zetel in de living. Ik dacht dat ik tot nu toe al lang weg zou zijn van huis, ik heb me manifest vergist. Ik leef nog steeds met mijn ouders. Door de covid-19 lockdown heb ik zeer diep gezeten, daarom dat ik frequent op deze website surfte, twijfelend of ik iets zou plaatsen.

In eerste instantie had de lockdown mij niet zozeer negatief beïnvloed. Ik had even nood aan een pauze: toetsen werden afgeschaft op school, je kreeg maar een halve dag online les en er was een gevoel van solidariteit aanwezig (mensen gingen om 20u 's avonds zorgverleners bedanken door te applaudisseren vanuit hun ramen). Ook dat heeft niet lang geduurd...

Online onderwijs wou maar niet eindigen, ik zat vast thuis. Ik ben bij lange niet het enige kind hier... Er was elke dag ruzie, elke dag een of ander banaal ding om je eraan te ergeren, elke dag een of ander conflict net zoals vroeger eigenlijk. Maar ik kon toen tenminste nog naar school. Ik had daar ook vrienden. Dit jaar heb ik amper vrienden gemaakt en degenen met wie ik 'zogezegd' bevriend ben, met hen heb ik geen enkel woord uitgewisseld tijdens de zomervakantie.

Ik heb amper sociale interacties gehad tijdens de zomervakantie die 3 maanden lang heeft geduurd. En ik had er zelfs hard voor gewerkt tijdens het academiejaar opdat mijn vakantie niet eventueel ingekort zou worden door herexamens, maar was het dan zelfs de moeite waard? Ik heb nu allerlei rugproblemen ontwikkeld waarvoor ik geen hulp krijg, ben gelukkig weinig aangekomen, maar ik ben diep ongelukkig. En als je je afvraagt waarom ik zelf niet naar buiten ga om een korte wandeling te doen, ik ben het beu om elke keer dezelfde wandeling te moeten maken. Ik ben het kotsbeu.

Het allerergste is dat het werkelijk niemand boeit. Ik vraag me niet meer af of het iemand kan schelen, ik weet reeds dat er niemand denkt aan mij. Mijn verjaardag heb ik nooit gevierd en die valt in de zomervakantie. Dit jaar had ik het allermeest nood aan een 'gelukkige verjaardag', maar die heb ik niet gekregen. Ik heb ook geen 'proficiat' of 'gefeliciteerd' gekregen omdat ik geslaagd ben op alle vakken. Ik heb letterlijk voor een opleiding gekozen waarvoor ik me amper interesseer enkel en alleen omdat het mijn ouders deugd zou doen. Als het van mij afhing, zou ik voor iets helemaal anders geopteerd hebben en was ik nu misschien niet zo toegedaan geweest door de onverschilligheid van mijn ouders...Ik had nu tegen mezelf gezegd kunnen hebben 'Tom, het komt omdat je een richting heb gekozen die je ouders niet goedkeuren.'

En ik ben ondertussen 19. Binnen een jaar ben ik 20 en al geen tiener meer. Het besef dat ik al 20 jaar lang non-stop heb doorgebracht in dit huis doet me pijn. Geen tienerjaren gekend en dat zal ook niet meer van pas komen. Zoveel tijd verspild, zoveel potentieel nooit gekend. Wanneer ik kennissen van dezelfde leeftijd op sociale media zie posten dat ze op vakantie zijn geweest met familie/vrienden, kookt mijn bloed. Bepaalde culturele factoren maken dat mijn ouders afkeuren dat ik zou uitgaan enzoverder, maar hoe wordt van mij dan verwacht te reageren als ik anderen uit dezelfde gemeenschap/cultuur zie doen wat ik niet mag? Rebelleren, daarmee ben ik al een poosje geleden gestopt, want dat helpt niet. Het maakt alles alleen maar erger.


Ik ben er zelfs aan begonnen te denken om te stoppen met therapie (waarvan mijn ouders niets weten). Ik heb die vrouw niets te vertellen, want er gebeurt letterlijk niets. Ik ga nergens naartoe, niemand komt op bezoek bij ons. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat het beste is dat ik er een eind aanmaak, want het zal niet vanzelf eindigen. En momenten waarop er verhitte ruzie is thuis waarbij iedereen tegen mekaar zit te roepen, terwijl ik kan omgaan met lawaai, ja op die momenten ben ik er het meest van overtuigd. Toevallig is er een ruzie aan de gang nu.
Datum:
17-09-2021
Naam:
Tom
Leeftijd:
19
Provincie:
Anders

Ik kan niet langer door

Ik ben 13 jaar oud en word al gepest sinds ik in groep 4 zat het begin viel het mee tot ik leerde dat ik mezelf pijn kon doen en daardoor mijn pijn te verzachten het hielp heel veel maar al snel kwam iedereen erachter ik kreeg vervelende opmerkingen zoals pas je op straks snij je jezelf weer sinds dat moment werden de sneeën erger en erger ik heb zo vaak gedacht over het idee dat ik er niet meer zou willen zijn ik probeer me zo vaak tegen te houden om het niet te doen maar mijn ouders geven me er geen steun in ze worden boos als ze weten dat het weer is gebeurd ze sluiten me soms dan op in het huis en dan mag ik niet meer ze begrijpen niet dat het daardoor erger word mijn vriendin die begrijpt me niet en denkt dat ik gwn kan stoppen maar ik vecht al 4 jaar lang en ik kan de pijn niet meer aan ik kan gwn niet langer door ik wil er gwn een einde aan maken
Datum:
17-09-2021
Naam:
Lizy
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

Ik weet het niet meer

Hallo lezer, ik weet het niet meer!

Op het moment ben ik 22 bijna 23 en heb last van een sociaal angst stoornis al sinds ik 15 ben. Heb geen rijbewijs, en ook heb ik de middelbare school niet kunnen afmaken. Ik krijg hulp door middel van een begeleider die mij helpt om weer op gang te komen. En zoals de titel zegt ik weet het niet meer. Ik ben al zo lang bezig om weer normaal te zijn, weer in de maatschappij te komen. Maar het lukt me steeds maar niet, En daarom voel ik me mega waardeloos! En ja ik heb ouders en familie die mij helpen en van mij houden, maar het is niet genoeg voor mij. Ik wil niet dood, maar ook niet meer leven. Bedankt voor het lezen
Datum:
24-08-2021
Naam:
N
Leeftijd:
23
Provincie:
Utrecht

ik ben moe

toen ik 11 was verhuisde ik van noord holland naar brabant en ging ik naar de brugklas vwo. ik vond het destijds leuk en spannend omdat ik eindelijk een eigen kamer kreeg en nieuwe vrienden kon maken. maar al na een halfjaar ging het mis en voelde ik me steeds slechter. ik voelde me eenzaam omdat ik niemand kende, terwijl iedereen elkaar kenden. ik voelde me buitengesloten en begon steeds verdrietiger te worden. ik was pas 12 toen mijn depressie begon en ik aan zelfmoord dacht. ik vond dat ik me aanstelde dus deelde dit met niemand en bleef altijd vrolijk. de tweede klas startte en ik begon slechter te presteren. niet dramatisch slecht, maar mijn werkhouding was niet bepaald goed. ik ben wel over gegaan naar vwo 3, omdat ik goed in de 1e klas had gepresteerd. vwo ging nog slechter. ik kreeg familie problemen en maakte me veel zorgen over de toekomst, omdat ik totaal niet wist wat ik later wilde studeren. ik haalde slechte punten, maar ging over naar vwo4 door de corona crisis. vwo 4 was de druppel en ik raakte zo depressief dat ik mezelf begon te snijden en ik alleen nog maar in het donker in mn kamer wilde zitten. ik heb nooit echt een poging tot zelfmoord gedaan, omdat ik dat mijn familie niet aan kan doen. aan t einde van vwo 4 leek het erop dat ik zou blijven zitten, en ik wilde naar havo 4 gaan, omdat vwo vreselijk is. maar dat mocht weer niet van mn ouders. ze willen dat ik het hoogste blijf doen ookal heb ik er zoveel moeite mee. dus nu moet ik vwo 4 opnieuw doen. en ik wil het echt niet. ik wil geen nieuwe vrienden maken want het kost me gewoon teveel energie. maar anders ga ik me nog eenzamer voelen. echt ik weet niet wat ik moet doen. zelfmoord is geen optie ik kan mn familie dat niet aandoen
Datum:
23-07-2021
Naam:
emma
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Wat heeft het nut om nog in leven te zijn?

Hallo goeiedag,
Ik ben 14 jaar oud zit op de middelbare en ben blijve zitten. Ik heb veel vrienden en een geweldige familie. Toch heb ik het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Mijn vader&mijn broertje de vader hebben mijn moeder verkracht, mishandeld, gemanipuleerd en nog veel meer dat heeft mij trauma’s achter gelaten. Nu ik er eindelijk mee kan omgaan is er wat aan de hand. Ik ben niet blij met mezelf, ik vraag me vaak af waarom ik hier ben-Ik wil hier niet eens zijn, iedereen irriteert mij en ik huil om de kleinste dingen. Ik had al eerder over zelfmoord nagedacht, maar nooit gedacht dat ik het ook zou doen. Ik ben nu op het punt om het wel te doen alleen zou ik mezelf nooit vergeven hoeveel pijn ik mijn familie en vrienden zou doen. Op dit moment ben ik begonnen met het snijden van mezelf. Er is nog een kans dat ik blij en gelukkig kan zijn in het leven en om mijn leven te leven, maar die kans is klein.
Datum:
08-07-2021
Naam:
EM
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

eenzaamheid en leegte

ik voel alleen maar leegte, alsof ik leef zonder dat ik leef. ik heb niemand die echt om me geeft, uiteindelijk verlaat iedereen me wel weer. ik maak steeds dezelfde fout om "close" te worden met iemand, want het eindigd altijd op dat die persoon niks meer met mij te maken wilt. ben ik echt zo slecht? ben ik toxic? wat is de reden dat mensen mij altijd verlaten? ik wil dit gevoel niet meer hebben en gewoon zelfmoord plegen. dat is voor de enige optie. mensen kunnen wel zeggen dat het goed zal komen, maar wat heeft het nut om nog door te gaan terwijl niemand om je geeft. wat heeft het voor nut als je maar onzichtbaar bent, niemand die door heeft dat jij bestaat. waarom zou ik dan nog in leven blijven. niemand zal mij missen. niemand mist me nu, dus waarom zou iemand mij dan nog missen als ik voor altijd weg ben? niemand heeft door hoe ik me voel, niemand heeft door dat ik al gepland heb om zelfmoord te plegen. uiteindelijk zou niemand het door hebben dat ik dan al dood ben, het heeft geen verschil met als ik nu nog blijf leven want ik heb niemand en iedereen heeft betere mensen om zich heen. ik doe slechte dingen in de hoop dat ik karma krijg en ik dan eindelijk dood zal gaan, maar het werkt jammer genoeg niet. dus dan neem ik de stap door het zelf te doen. niemand zal ooit van een trans persoon houden, het is of blijven leven als hoe ik geboren ben en ik die niet gelukkig ben en sws zelfmoord wil plegen of leven als hoe ik wil en iedereen die mij verlaat, iedereen die mij haat, niemand die ooit van mij zal houden. allebei geven beiden de optie om zelfmoord te geven. ik weet zelf niet meer wat ik moet met mezelf.
Datum:
14-06-2021
Naam:
J
Leeftijd:
23
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.