Levensverhalen (pagina 21)

Hoi ik ben vroeger geboren op een boerderij opgegroeid dicht aan het Verse Meer . Ik werkte graag met de koeien voeren en op het land rijden met de trekker . En ik ging naar de basis school Ichtusschool in Wholphaartsdijk . Ik leesde niet graag boeken elke dag waar door mijn spelling niet goed was. En ik kreeg remediliontition van Mariska dat had totaal geen zin . Mijn leven is daar na nog meer achteruit gegaan . Ik heb een ongeluk gehad op 12 jarig leeftijd ik ben van een kar gevallen een trekker kar ik ben op de weg gevallen met hoofd . En ik ben met traumahelikopter naar Erasmus gebracht . Daar ben ik geopereerd aan schedel en ik heb er 3 weken in coma gelegen. Ik heb gerevalideerd in Lijpark . Ik kan weer lopen. Ik moest naar middelbaar aangepast onderwijs Sprienke in Goes . Dat vond ik een kut school . Ik ben toen veel verder weg naar Groesbeek naar aangepast onderwijs gegaan. Werkenrode heette die school ik bleef er slapen. Ik heb er praktijk onderwijs gedaan . En nu woon ik nog bij mijn ouders weer terug bij af. Het is lastig een serieuze relatie met een vrouw te krijgen nu nog steeds niemand helpt me er bij . Ik ga nu heel vaak naar Basic Fit.

Als kind heb ik goed geleerd om niet gezien te worden. Ik zat in een hoekje in mijn boekje. Thuis was onveilig door de agressie die er was. En dit is altijd een rode draad in mijn leven geweest. Altijd behulpzaam naar anderen. Klaar staan voor anderen. Oplossen voor anderen. Dragende voor anderen. Altijd in een zakelijke wereld gewerkt, daar stond ik ver van mezelf af omdat het niet bij me paste. Waardoor het lukte om voor m’n gezin er te zijn en die te dragen. Sinds 8 maanden werkzaam als ervaringsdeskundige in de ggz wereld. En ook daar dragende, ondersteunend. Maar doordat ik nu zo dicht bij mezelf kan blijven begint het zoveel in mij te raken weer. Het niet gezien worden word nu zo uitgelicht omdat ik de vrolijke noot ben, de energiegever. Ik weet wat mensen nodig hebben en door mijn jeugd weet ik als de beste de ander te lezen. Maar als de beste weet ik ook mezelf te verbergen en onzichtbaar te maken! En ik ben t zo beu! De emotionele pijn die ik de laatste tijd ervaar doet zo’n pijn. Ik weet niet hoe ik voor ondersteuning voor mezelf kan vragen. Ik verstop me aan alle kanten. En de pijn wordt zo ondraaglijk. Altijd maar sterk moeten zijn. Ik wou dat het stopte. Dat de strijd van elke dag er niet meer zou zijn.

The day after………en worden days after......

Zittend op het randje van mijn ziekenhuisbed en mijn benen bengelen langs de rand. Doelloos en starend kijk ik naar de grond. Geluiden in mijn oren waren gedempt door de geluiddempende oordopjes. De afgelopen nacht waren anders bij het ontbreken van deze oordopjes helemaal een hel geweest, want mijn oudere kamergenoot had onderhand een 20 hectare bos bij elkaar gezaagd met zijn gesnurk. Het gordijn tussen ons was nog dicht en wilde ik dichthouden.

Voor het eerst van mijn leven had ik geen behoefte om contact te willen maken met een vreemde.

Zachtjes loop ik naar de deur van het toilet en gelijk word ik geconfronteerd met een enorm fel licht wat aangaat in de toilet bij binnenkomst. Helaas was dit niet de eerste keer van een toiletbezoek. Meerdere keren moest ik de afgelopen nacht bezoekje plegen op het toilet en elke keer geconfronteerd te worden met het felle licht die ik even niet kon verdragen. Bang om ook mezelf in de spiegel te zien en geconfronteerd te worden met mezelf….. Maar nu dwong ik mezelf om in de spiegel te kijken. Ik herkende mezelf niet meer, grauw, lege ogen….. Zachtjes loop ik terug naar mijn bed om niet mijn kamergenoot wakker te maken en deed een klein stukje het gordijn open. Hopend om iets buiten te kunnen zien wat mij een fijn gevoel zou kunnen geven. Zittend weer op het randje van mijn bed met een lege blik kijk ik naar buiten. Met een gevoel van langzaam opkomende pijnlijke realiteit van de afgelopen 24 uur. Van een leeg en eenzaam gevoel naar intense verdriet. Mijn lijf schreeuwde om te willen huilen, maar ik kon het niet. Kapot gestreden en de fut niet meer om de emotie te uiten die mijn lijf aangaf. Ik deed mijn ogen dicht en mijn brein bracht mij terug naar de ochtend van de vorige dag. Tegelijkertijd kwamen de schuld en schaamte gevoelens heftig boven drijven. Hoe kon het nu zo verschrikkelijk misgaan. Was altijd sterk en strijdbaar. Net als een bokser in de ring. Met honderd keer wordt je neergeslagen en sta je strijdbaar weer op, maar bij 101 keer bleef ik dus liggen. Mijn brein explodeerde zo heftig dat er geen uitweg meer was. Van jongs af aan heb ik altijd goed kunnen relativeren en ik kan wel zeggen boven gemiddelde. Zo kon ik situaties maar ook het gedrag van mensen naar mij toe zo goed mogelijk weerleggen en op deze manier kon ik de kracht weer vinden om door te gaan met de situatie of persoon. Maar blijkbaar was de koek op door vanaf mijn jeugd tot op heden met een enorme rugzak van leed, intense verdriet, frustratie rond te lopen. Je denkt dingen in het verleden verwerkt te hebben, maar blijkbaar als je gelijksoortige dingen weer meemaakt komen de “oude niet goed” verwerkte gebeurtenissen weer keihard naar boven drijven.

Mezelf dwingend terugkijkend naar het bewuste moment voelde ik weer de intense pijn en verdriet opkomen. Pijn op mijn borst alsof een olifant de lambada aan het dansen was met tegelijker tijd een misselijk gevoel , maar kon niet spugen. Het leek alsof ik in een donker grijze kleine omgeving zat. Welke kant ik ook op wilde, er was geen deur te bekennen die open kon. Het gevoel van paniek, intense eenzaamheid door het gevoel te hebben dat niemand in staat was om je helpen en verdriet maakte mijn brein op een dikke error. Mijn hart bonsde mijn borstkast uit en voelde de druk en het suizen in mijn oren.
Geluiden in mijn omgeving werden dof. Op 1 of andere manier aangekomen in mijn slaapkamer en de deur gelijk op slot draaide keek ik rond.

Hoe kom ik los van mijn intense pijn van verdriet… Op 1 of andere manier herinnerde ik me dat er een doosje tramadol in de kast lag. Ik wist dat dit medicijn bij mij al met een kleine dosis onder zeil kon brengen. In een waas heb ik het doosje tramadol gepakt en zag dat mijn drinkbeker met water op mijn nachtkastje nog stond. Ik heb ze niet geteld maar voelde dat mijn hele mond gevuld was met vele capsules tramadol. Zonder aarzeling bracht ik mijn drinkfles aan mijn mond en slikte alle capsules weg. Ik had die ochtend niet gegeten en wist uit ervaring dat op een nuchtere maag een medicijn of vitamines snel worden opgenomen. In een waas pakte ik mijn telefoon en heb nog een kort berichtje gestuurd naar mensen wetend dat ik er straks niet meer ben. Ik ben daarna op mijn zij gaan liggen op bed en op de achtergrond hoorde ik doffe geluiden van de stem van mijn partner en een bonzend geluid op de deur. Ik voelde al snel dat ik rustig werd en langzaam weggleed…….. Voor het eerst van mijn leven voelde ik de pijn van intense verdriet wegglijden en alle gedachtes in mijn hoofd werden vager en vager. Voelde dat mijn spieren begonnen te ontspannen en alles werd zwaar. Langzaam gleed ik verder weg…..

Langzaam de realiteit krijgen dat je niet bent heengegaan en er nog er bent, lig ik schijnbaar op de eerste hulp. Ik voelde me zwaar, moe en intens leeg. Emotieloos keek ik om me heen en mijn partner stond naast me. Mijn vriendin/surrogaat moeder kwam ook nog bij me. Voor het eerst van me leven voelde ik me emotieloos en alles ging langs me heen. De emoties van mijn partner en vriendin die ze naar mij uiten kwamen niet meer binnen. Leeg van binnen, verlangend naar rust hunkerde mijn lichaam. De rust waar mijn lichaam en geest naar hunkerde bleef uit. Op de afdeling gereden te worden, werd ik op een kamer gebracht waar al een oudere man op leeftijd aanwezig was. Ik gaf aan dat ik dit niet wilde, maar op 1 of andere manier was er geen andere mogelijkheid. Ik wilde graag dat het gordijn tussen ons dicht ging, zodat ik wat privacy kreeg. Langzaam begint mijn brein weer op gang te komen. Schaamte en schuldgevoel en dat de hele wereld nu op je neer keek was als eerste wat op kwam.

Nog steeds met mijn benen bengelend langs de rand van mijn ziekenhuisbed kijk ik om mij heen. Nog geen teken van de verpleegsters. Mijn brein dwaalt weer terug en kijk moe en futloos naar buiten en voel het intense verdriet weer opkomen. Hoe moet dit verder. Terugkijkend dat de kinderen en partner langs mijn bed gezeten hebben en behoorlijk geëmotioneerd waren. Met geëmotioneerde verzoek om dit nooit meer te doen. Ze kunnen niet zonder mij geven ze aan. Mega schuldgevoel bekruipt mij, wat heb ik iedereen aangedaan. Ik voel aan mijn lichaam en brein dat ik de pijn niet kan verdragen en verlang naar het moment dat ik langzaam weggleed. Ook hier ondervind mijn brein schuld gevoel over.

Eenmaal thuis gekomen begint het hele proces weer. Met een lichaam en brein wat mega moe is, kapot gestreden, onzeker, pijn van verdriet ,schuldgevoel moet je verder. Het maakt het nog zwaarder dan het al was voordat ik de beslissing nam om deze aarde te verlaten.
Gevoel dat heel veel mensen hier niet bij stil staan en hun oordeel klaar hebben. Het meemaken dat mensen je mijden omdat ze niet weten hoe ze met zo’n situatie om moeten gaan, je veroordelen omdat ze vinden dat dit een egoïstische keuze is.

Het gevoel dat men boos op je is en je niet meer serieus nemen. Mensen die je verwijten geven omdat ze vinden dat je ze verdriet hebt aangedaan en van mening zijn dat dit is om aandacht te trekken. Dan krijg je goed bedoelde adviezen en sommigen dan denken dat ze hierin de wijsheid in pacht hebben terwijl ze deze ervaring zelf nooit gehad of meegemaakt hebben. Vaak zeg ik, je kan pas iemands veters vast maken als je in zijn of haar schoenen staat. Anders is jou denkwijze alleen voor jou de waarheid. Maar omdat ik intens waardeer dat er toch nog mensen zijn die hart voor mij hebben en je willen helpen, probeer ik toch met mijn overvolle uitgeputte brein iets mee te doen.

De emoties van mensen om je heen die eerst aangeven dat ze blij zijn dat je er nog bent en daarna je weer wegduwen. Niet naar je communiceren en je brein zelf in gaat vullen. En dat is dan geen positieve invulling. Al deze emoties breken je keer op keer en trekken je helemaal leeg, onzeker en brengt mij weer op het randje dat ik verlang naar het bewuste moment dat ik voelde dat ik weggleed en de pijn van verdriet niet meer voelde. En dan gaat je brein weer met je aan de haal en wordt het in je hoofd weer chaos, paniek, boosheid van had me laten gaan. Je brein geeft elke keer weer het gevoel dat je gestraft word. Het herstellen en opbouwen wordt door deze emoties continue belemmerd en dat geeft weer een gefrustreerd gevoel want je wilt diep in je hart zo graag verder. Voor mezelf, maar ook voor de mensen die je echt gemeend van je houden. En de harde realiteit dat je ervaart in zulke tijden wie mij dragen, negeren of keihard laat vallen.

Zelfdoding is voor de omgeving heel heftig en zwaar. En er heerst nog een groot taboe hierop. Doel van een zelfmoord is niet omdat je even niet lekker in je vel zit of dat je schoenen niet lekker zitten. Maar de langdurige intense pijn van verdriet niet meer kunnen verdragen. Je wilt letterlijk en figuurlijk weg van de pijn. Ook onderschat men dat het voor de persoon die de poging doet ook heel zwaar is en wanneer de poging mislukt beseft men niet dat het voor diegene nog zwaarder is als daarvoor. Onbewust kunnen mensen door hun gedrag en oude onverwerkte pijn jou weer er naar toe drijven om een 2e of meerdere zelfmoordpogingen te gaan doen.

Ik heb nog een hele lange weg te gaan besef ik me en ik hoop dat ik de oude weer wordt die vrolijk, strijdbaar, enthousiast, mega doorzettingsvermogen had, veel liefde kan geven en weer intens van de mooie dingen in het leven kan genieten.

Dit is mijn gevoel en ervaring wat ik van me afschrijf.

P🤞

Ik heb vorig jaar augustus een zelfmoordpoging gedaan. Ik heb veel meegemaakt in me leven. Van me 12e tot mijn 17e zat mijn adoptie vader aan mijn lichaam. Hij misbruikte mij seksueel door mijn lichaam te betasten. En hij zei altijd dat ik dik was. Ik had mezelf een keer in me voet gesneden voor me 18e levensjaar omdat ik me thuis zo ongelukkig als de pest voelde en op school heel veel gepest werd. Op de middelbare school ben ik 4 jaar gepest. Moest noodgedwongen stoppen met me lievelings hobby omdat vader werkloos raakte.

Op mijn 17e leerde ik een man kennen. Op me 18e vluchtte ik naar hem en liep ik weg van huis. Hij bleek een loverboy te zijn. Op me 20e werkte ik in de gedwongen prostitutie. De relatie duurde 3 jaar.

Op me 20e haalde de politie me uit de prostitutie en bracht me naar een crisis opvang op een geheim adres. In die straat woonde een oudere man die ik leerde kennen op me 20e in 2017. Hij sloeg me dagelijks met riemen en verkrachte me dagelijks. Hij heeft me 8 maanden flink gestalkt met voor de deur staan enzo. En hij kende mensen uit mijn omgeving die invloed kunnen uitoefenen. Hij heeft gedreigd om een familielid te ontvoeren dus ging ik naar hem terug. Uiteindelijk ging ik na 3 jaar echt definitief bij hem weg. Die man is hartstikke pooier echt ik zweer het.

Ik kreeg in eind 2019 een eigen huis. Gepest door mede bewoners die mijn agressieve ex kenden. Gedrogeerd in me huis op mijn 24e verjaardag door een vriend van die pooier.

In 2020 gedwongen opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis. Ingesteld op antipsychotica. Voelde me door het gestalk niet meer veilig thuis. Ik heb dit ervaren als gedwongen opname.

Heb woonbegeleiding en ambulante psychiatrische zorg. De psychiater in de kliniek geloofde niet dat er connecties waren tussen de pooier en de mensen in mijn omgeving die invloed konden uitoefenen. Ik raakte hierdoor depressief.

Gedurende loberboy periode verslaafd geweest aan drank. En tijdens contact met oude man pooier verslaafd aan cannabis. Toen ik nog thuis woonde was ik voor het eerst erg depressief en wilde ik dood. Afscheidsbrieven waren al klaar. Maar toen leerde ik me loberboy kennen. Door hem ontmoet te hebben wilde ik weer blijven leven.

Het zat me zo dwars dat de psychiater in de kliniek me niet geloofde en bestempelde als psychotisch. Terwijl het echt gebeurd is gezworen op me eigen graf! Ik deed daarom in augustus 2021 een zelfmoordpoging. Ik belde toen zelf 112 omdat ik niet dood wilde. Ik wilde blijven leven. Een nacht op intensieve care gelegen in ziekenhuis aan infuus. Ik heb me adoptie ouders niet gebeld omdat ik daar negatieve jeugd ervaringen heb. En ik dacht tijdens me zelfmoord poging ook aan dat me vader me betastte vroeger. Dus leek me effe beter om hun niet naast me ziekenhuisbed te hebben.

Daarna voelde ik me gelukkiger en werd ik stabieler. In december 2021 nog eenmaal vrijwillig opgenomen op een open afdeling gedurende een veel kortere periode. Me leven werd stabieler en ik werd nu wel gelooft. Me huidige psychiater en de mensen die me woonbegeleiding doen zijn aardig.

Ik heb sinds heel kort een lieve vriend die me niet slaat en niet verkracht. Ik heb al zo ontelbaar vaak een verkrachting meegemaakt. Voor het laatst op mijn 26e.

Onlangs echt enkele dagen geleden heb ik mijn moeder bericht over het seksueel misbruik door me adoptie vader. Nu willen zij voorlopig geen contact meer met me. Me jongste zus heeft laten weten me niet te geloven over het seksueel misbruik door me vader gepleegd. Bang dat ik me ouders van wie ik toch alsnog veel houd voorgoed kwijt ben. Ik ben niet depressief maar wil ze niet kwijt. Misbruik is echt gebeurd en ik vind dat ik niet langer dan 14 jaar dit geheim wou blijven houden en dat me moeder het moest weten. Op advies van een vriendin iedereen geblokkeerd tijdelijk omdat me zus me terroriseerde op messenger. Zus gelooft nu ook niet meer dat me loverboy en die oudere man slash pooier me verkracht hebben.

Alleen god, me vader, ik, loberboy en pooier die weten dat het echt daadwerkelijk zo gegaan is als dat ik zeg. En dat is voor mij genoeg. Bewijs voor de rechter is er niet. Ik doe geen aangifte tegen adoptie vader. Want het is toch me vader he. Zoalng hij geen aangifte tegen mij doet doe ik dat ook niet tegen hem. Moeder heeft gezegd dat ik walgelijk en ziek in me hoofd ben.

Gelukkig heb ik een lieve knuffel en een lieve vriend. Zijn familie geeft me een liefdevolle en humoristische thuisfront. Wat bij me eigen familie toch wel ontbreekt heeft in de past. Ben niet boos op me vader en heb hem alles vergeven. Maar mijn ouders hebben me jeugd verknalt.

Ik ben gewoon nog stabiel en geniet van het leven. Zelfmoord is nooit de oplossing! Hoop alleen dat contact met familie ooit weer komt. Wil ze niet kwijt en ik houd van beiden ouders. Ik heb vriendinnen bij een support groep of other Alcoholics. Want ben al 50 dagen nuchter en langer gestopt met roken en cannabis. Wil met me bericht benadrukken dat zelfmoord niet de oplossing is. Is een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem. Zelfmoord is nooit de oplossing! Ik ben zo blij met me leven alleen jammer van me ouders. Ik ga me ouders vast ooit weer terugzien. Verder maakt de vele zorg die ik krijg me niet gelukkig. Dan bedoel ik niet bij de psycholoog want dat vind ik alleen maar fijn. Maar dat ik woonbegeleiding heb maakt me niet gelukkig. Gelukkig heb ik nu een lief vriendje. Hopelijk raak ik nooit weer depressief. Ik sta gelukkig in het leven nu!

Ik ben helemaal klaar met het leven. Al vanaf een jonge leeftijd heb ik me altijd een buitenstaander gevoeld. Mijn ouders hadden een andere geloofsovertuiging waardoor ik op school veel gepest werd. Ik mocht nooit meedoen met verjaardagen en feestdagen, en werd daardoor al gauw als buitebeentje gezien. Daarvoor was ik altijd een druk en vrolijk kind.

Sinds mijn worsteling met dit geloof en hoe de buitenwereld er naar kijkt, ben ik het gaan verbergen voor mensen. Het geloof heb ik in mijn tienerjaren al verlaten, maar helaas ben je dan niet voorbereid op de echte wereld...

Ik heb het idee dat ik de afgelopen 15 jaar alleen maar de foute keuzes heb gemaakt. Op mijn 15e begon een depressie en ben ik begonnen met automutilatie. Na hulp van een psycholoog ben ik hier jaren mee gestopt. Helaas toen gaan experimenteren met drugs, en mijn vriend leren kennen. Ik heb vroeger wel eens gezegd dat ik geen kinderen hoefde. Want ja, je bent 16/17, dan zijn babies nog lang niet je prioriteit. Nu denk ik er anders over, maar laat de situatie het niet toe.

Nu ben ik 30 en nog steeds samen met mijn vriend. We hebben een geweldige 10 jaar gehad, studies afgerond, genoeg gefeest etc. Nu wordt ik ouder, en ben ik langzaam wel klaar met feesten, drugs gebruiken en al die onzin. Dat komt mede door een aantal ongelukkige gebeurtenissen de afgelopen paar jaar. Overlijdens, inbraken en overval hebben me weer terug een depressie ingeduwd. Sinds 2 jaar automutileer ik weer, en ik voel me de grootste mislukkeling ooit. Ik durf geen hulp te zoeken. Ik heb enkel een paar keer gechat met 113, in situaties dat ik het niet meer zag zitten.

Daarnaast werkt het gedrag van mijn vriend niet mee. Weg gaan vind ik heel lastig, want ben al mijn halve leven bij hem zowat. Hij kent mij supergoed, en ik hem. Ook hij is onlangs mensen verloren, dus weggaan voelt voor mij verkeerd in zo'n tijd. Ik heb gevoel dat ik er meer moeite in moet steken.

Elke dag haalt hij coke, en andere troep/drugs/medicatie in huis. Vervolgens gaat hij porno kijken. Ons seksleven was geweldig, maar ik heb er geen zin meer in op deze manier. Kun je me ook liefhebben zonder pornowijven erna te kijken, vraag ik me dan af.. En het is nooit genoeg, want met coke wilt die door en door en door en doorgaan. Sorry, maar boek dan maar een prostituee...

De dag erna hebben we standaard ruzie (dagelijks dus). Hij ligt hele dagen in bed, en heeft 0 ritme. Schreeuwt tegen me, elke dag opnieuw. Ik heb hem in de heftigste toestanden al aangetroffen, nadat ik uit mijn werk kwam bijvoorbeeld. Daardoor maak ik me ook steeds zorgen om z'n gezondheid.

Als ik aangeef dat ik niet meer wil dat het gehaald wordt, krijg ik beschuldigingen naar mijn kop. 'Je geeft me geen toekomstperspectief, want je wil toch geen kinderen' of 'jij snijdt jezelf dus snuif ik' of ' jij bent zo aan het zeuren de hele dag, je bent reden dat ik dit doe'

Sinds kort werkt hij weer, maar banen zijn van korte duur. Ook krijg ik de schuld omdat hij dan moet gaan werken. ‘Ik wil dit niet, ik doe dit alleen omdat jij steeds zo zeurt over geld’. Sorry, maar met die hoge dagelijkse uitgave van hem aan drugs, sorry maar dan zeik ik inderdaad over geld…50/100 euro elke dag is niet realistisch man! En ik wil ook eens kunnen sparen. Ik betaal mijn ziektekosten al 3 maanden niet omdat ik eten moet kopen. Ik werk mezelf op alle fronten in de nesten zo.

Zonder die troep is het de liefste vriend ooit. Maar het is een strijd die ik niet kan winnen. Die witte envelop wint het altijd van mij. En ik ben niet sterk genoeg om met deze situatie nu om te gaan. Na alles wat afgelopen jaren gebeurt is, ik kan dit niet. Het is me teveel. Ik ben net een jaar uit de ziektewet. Ik heb geen vrienden om mee te praten, vriendschappen gaan altijd kapot. Blijkbaar ben ik zo'n afschuwelijk mens.. Er zijn dagelijks momenten dat ik er aan denk om een einde eraan te maken. Ik heb al een heel plan, methode idee erbij. Ik heb al meerdere keren op het punt gestaan. Ik word bang van mezelf.. ik houd van mijn familie en dat is de enige reden dat ik nu hier zit dit te typen.

Ik hoop dat ik de kracht vind om hulp te vinden en hier uit te komen. Ik wil niet dood, ik wil gewoon gelukkig zijn.. maar ik ben radeloos hoe. Ik kan de pijn gewoon niet aan, ik wil schreeuwen wegrennen en verdampen.

Zonder het te weten is mijn probleem al begonnen toen ik 11 jaar was. In 78 zijn wij van Duitsland verhuist naar Nederland, mijn moeder is hier geboren en kreeg toen heimwee. Mijn vader kon hier niet wennen en ging treug naar Duitsland. Dus, mijn moeder heeft 5 kinderen toen alleen grootgebracht. Dus alles was voor mij nieuw. De school werd dus de L.T.S. Dat was het begin van discrimineren omdat ik een Duitser ben, zelfs de leraar deed toen mee. Ik leerde toen wat vrienden kennen waarmee ik veel mee omging, ook veel spijbelen hoorde daar toen bij. Een iemand nam mij toen mee naar een volwassen persoon, toen nog niet wetend met andere bedoelingen. Bleek een pedo te zijn geweest en met zijn praatjes wist hij mij regelmatig te misbruiken. Alles bij elkaar ben ik door 3 pedos seksueel misbruikt. Met gevolg loop er nog steeds mee rond in mijn hoofd. Er volgden 3 jeugdinternaten daar ik steeds moeilijker werd met omgang bij anderen. Jaren later ben ik gaan trouwen met de vrouw waarvan ik dacht gelukkig mee te worden, niet dus. Zij ging achter mij rug om met iemand vreemd waarvan ik dacht dat hij een vriend van mij was, hij kwam dus voor haar. Wat volgde was echtscheiding, bankrekening geplunderd, werkloos geworden, koophuis kwijt, 3 jaar dakloos gezworven door Nederland. Toen eerste zelfmoordpoging gedaan, maar helaas, politie vond mij en ik werd naar een klinik gebracht voor opname. Kreeg mijn leven niet zo goed op een rij, mijn hoofd was en is nog wel aanwezig, donker van binnen. Raakte aan de drugs en dronk heel veel. Soms nog geprobeerd om toch verder te gaan maar er werd veel misbruik gedaan ook van mijn goedheid, ben vaker door vrouwen van mijn goedheid bezeikt geworden. Hun zorgen waren door mij opgelost, dus kon ik ophoepelen. Ik ben nog steeds onder behandeling maar weet niet of het nog wel zin heeft. Nu loopt een traject voor Euthenasie dus hoop ik dat het wel doorgaat, kan ik waardig uit mijn leven stappen. De zelfmoordpogingen die ik gedaan heb, ruim 5 keer, wilden maar niet lukken. steeds werd ik op tijd gevonden. Dat was in dit heel kort schrijven mijn levenservaring.

Hoi hoi allemaal !!
Mijn sombere leven is 6 jaar geleden begonnen eerder met mij jeugd had ik ook een zware tijd en zo is dat maar verder gegaan 6 jaar geleden leerde ik iemand kennen ik ging vanuit omdat hij een alleenstaand vader was van twee kinderen en ik van een heb ik een overweging gemaakt daar ben ik bij veilig met mijn dochter het ging de eerste maanden goed ik heb daarna mijn huis opgegeven gelijk veranderde hij in zijn gedrag na ons huwelijk werd het erger voor mijn was het al te laat om terug te keren en dan ook met een buitenlands afkomst ik moest alles op alles zetten om mijn huwelijk zo soepel mogelijk te maaken had zorg van mijn eigen kind en nog twee zorgen van mijn stiefkinderen ik kon mijn zelf loop van de jaren niet beschermen durfde ook nergens aan te kloppen vanwege zijn dreigementen en vanwege zijn kinderen de eenigste was ik die hun kon beschermen ik heb al die jaaren gesteelijk en lichamelijke mishandeling gehad ik vindt het heel erg dat je in Nederland over vrouwen rechten daad werkelijk niet zo is vrouwen worden in veilighuis gezet maar niet gehoord er moet ophouden met vrouwen mishandelingen gesteelijk en lichamelijk vrouw moet niet gestraft worden en in een hoekje gedouwd zo helpen ze niet want als je naar de politie gaat ja mevrouw we kunnen niks bewijzen al licht er een bewijs dat moet genoeg zijn mijn toekomstige ex partner stalkt me of volgt me waarvan ik geen raad meer weet wat ik kan doen ik wil niet ondergedoken zitten we zitten niet in de tweede wereld oorlog ik wil vrijheid op dit moment lijkt de eenigste weg zelf doding omdat je achter komt niks help je wordt zo moe van de waarheid vertellen en niet gehoord te worden ik hou me weertegen vanwege dat ik een prachtig kind heb

Hoi iedereen!

Ik ben een single man van 39 , geen kinderen geen relatie.
Ik blow mezelf elke dag opnieuw de tering , omdat ik anders teveel voel dat ik verkeerd bezig ben.
Rekeningen al een paar maanden niet betaald, ik doe alleen maar (soort van) leuke dingen om mezelf af te leiden dat ik bijna 40 ben en in heel me leven geen fuck heb bereikt.
Het nemen van (hard) drugs daar ben ik al een tijdje mee gestopt, al was het wel lekker.
Even een tijdje niet nadenken over wat voor loser ik ben.
Ik denk al zeker 5 jaar aan het beëindigen van me leven , maar zelfs daar ben ik te laf voor.
Een tijd mezelf voorgehouden dat er nog teveel mensen van me houden om er een eind aan te maken, maar ik merk dat het me de laatste tijd steeds minder gaat boeien.
Los van de grond van de rapper steen draai ik veel te vaak en contempleer dan de manier waarop ik het zou moeten doen.
Suïcide by cop, voor de trein springen , net als Herman brood van een flat af of toch de ouderwetse strop op je nek.
Ik ben er nog niet over uit , ga het waarschijnlijk toch niet doen omdat ik er te laf voor ben.
Geen idee waarom ik dit deel eigenlijk , ik dacht misschien lucht het op maar helaas.

Groeten van een laffe zombie

Ik zat aan mijn bureau met een pen in mijn hand ik schrijf op een a4 vaarwel familie ik keek in de spiegel en viel in tranen uit.
Ik had al heel lang zelfmoord gedachten, mijn nieuwe telefoon was kapot en ik was bang dat mijn ouders heel boos zouden worden.
Ik zei tegen mij morgen word mijn laatste dag.
De volgende dag ging ik van mijn laatste dag genieten ik ging met mijn hondje op de schommel ik ging alles doen om mij en mijn gezin blij te maken.
Ik zei tegen mijn hondje ik ga om 23.00 dood dan zie ik je nooit meer en ik ga je nooit vergeten, het voelde alsof hij mij verstond.
Ik ging in de avond naar de winkel en er kwamen allemaal herinneringen ik was aan het huilen op straat er kwam een vrouw naar mij toe en vroeg meisje gaat het?, ehh ja zei ik en ik liep verder.
Toen het 23.00 was wou ik het gaan doen maar ik weet niet precies meer hoe maar ik keek op mijn telefoon en hij deed het is was zoo blij ik had 3 statiemesjes in mijn kamer en liggen en ik gooide ze in mijn prullenbak en heb de volgende dag de vuilniszak weggebracht.

Alleen en eenzaam, met mensen om je heen.
Geen verbintenis voelen, (vinden), met mensen om me heen.
De verwachting van het leven niet waar kunnen maken.
Alle relaties mislukken, heb daarin mijn eigen soapserie. Alleen maar ellende, en eenZaamheid, irritatie en wat nog meer.
Dan maar geen relatie, nu al jaren lang.
Voelt dat dan beter, NEE. Maar is een relatie dan beter.....? NEE.
O ja, ik heb autisme, hoera, nee dus. Weet al heel mijn leven dat ik anders ben. Ongeveer 10 jaar geleden dan vastgesteld, autisme???Kan ik het accepteren wil ik het accepteten. NEE, NEE.
Heb een opleiding gedaan, een bewuste keuze voor een vak diploma gehaald, werk in gevonden. Maar door mijn autisme volledig vastgelopen. Nu heb ik niks en zit ik al 9 maand thuis.

Ik ben gewoon moe, boos, geirriteerd, zwak, verdrietig.
Waarvoor