Levensverhalen (pagina 21)

hey
ik heb autisme, periodiek agressie stoornis, PTSS en al 4,5 jaar lang een depressie. ik woon in een instelling.
ik heb al 3 pogingen geprobeerd. en ik snij ook in mijn armen. al gaat het de laatste tijd ook weer wat beter!

- ik heb ondraaglijke last van mijn PTSS voornamelijk de herbelevingen die ik soms overdag ervaar en heel vaak in de nacht heb. gemiddeld 5 uit de 7 nachten meestal meer dan een keer per nacht.
mijn Trauma's zijn:
1. Incident Lucy mijn hond.
2. Een meegemaakte woningbrand.
3. Politie en justitie.
4. Openbaar vervoer.
5. seksueel misbruikt toen ik 10 jaar jong was.
- Ik heb autisme en periodiek agressie stoornis ik heb al 2 x in de gevangenis gezeten door de oncontroleerbare woede uitbarstingen hierdoor ben ik eigenlijk constant bang voor mijn eigen boosheid en loop ik dus eigenlijk altijd op Mijn tenen.
- De rouwpijn omtrent mijn overleden papa.
- Heel veel spijt en schuldgevoelens over het incident met Lucy de hond.
- Ik zit al sinds dat ik een jongen van 6-7 jaar was in allerlei instellingen. En heb al veel soorten therapieën, behandelingen en medicatie gehad door de jaren heen. Niks heeft echt goed geholpen. En de voor mij zo bekende cirkel is: bij de ene instelling leer ik iets bij en bij de volgende instelling of groep gaat dat weer helemaal de fout in. En ben ik weer terug bij af. Ik ben dus ook de volledige hoop op verbetering kwijt en het vertrouwen in de hulpverlening is volledig weg.

groetjes
w.

Het is heel vaak zo moeilijk in mijn hoofd. Ik heb de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis, sinds ik dit weet, is alles alleen maar lastiger geworden i.p.v. een opluchting o.i.d. Mijn vriend heeft het uitgemaakt een tijdje terug en ik mis hem zo enorm. Ik wilde helemaal niet verder zonder hem. Ik probeer mijn leven op te pakken met therapie maar alles is moeilijk. Ik voel me zo ontzettend eenzaam. Ik wil zo graag, maar het lukt me niet. Al vanaf mijn 12e heb ik klachten wat betreft depressie, zelfbeschadiging etc. Ik doe echt heel hard mijn best maar ik ben bang dat ik altijd klachten blijf houden.
Ik heb heel erg verlatingsangst en ook dat maakt me zo moe. Ik ben gewoon zo ontzettend moe. En ik heb het gevoel dat iedereen moe van mij wordt, dat iedereen uiteindelijk weggaat. “Aan het einde van de dag heb je alleen jezelf”, maar wat als je niet met jezelf kan leven. Love yourself first, maar wat als je voor iedereen liefde kan voelen behalve voor jezelf? Ik wil niet alleen zijn.
Ik doe mijn best maar het is nooit genoeg. Kon ik maar verdwijnen. Was ik maar nooit geboren. Ik denk dat ik niet op deze wereld pas.

Ik heb er nog weinig puff voor, ik ben te lastig om van te houden. Ik geef teveel om anderen en te weinig om mezelf.
Aan de buitenkant merk je niks. Thuis ga ik kapot, ik blowde al 10 jaar elke dag zeker 1 gram per dag. Om alles maar te stoppen de moderne slavernij waar je aan vast zit, de illusie van carrière. Kinderwens is weg want hé zelf nooit gelukkig geweest en ga dat ook niet worden denk ik. 5 jaar een relatie gehad waar niks van mezelf goed was. Maar wie wil het horen. Wie geeft er iets om, zo hopeloos dat ik zelfs bid voor verlossing. In wat voor soort dan ook.
2 jaar eenzaam en alleen, vrienden heb ik ook niet echt meer. En het liefste hou ik het voor gezien. Maar dan richt je weer schade aan bij andere en dan is het nog niet goed. Oftewel het leven doet pijn maar wanneer is het fijn. Op seks en drugs na is het soms beter als ik niet meer besta.

Ik voel me leeg, moe en nutteloos. Het is alsof alle liefde wat ooit in mijn hart zat uit mij is getrokken, mijn energie uit mij is gezogen, mijn levenswil is opgeraakt. Wanneer ik leef, trek ik een hele zware kar met stenen achter mij aan, ik krijg mij met liefde en geweld er niet van los gemaakt, ik ben moe dit ding te blijven sjouwen. Hoop was gebleven, iedere dag met moeite doorgekomen, gehoopt op een zonnestraaltje die recht door mijn ziel scheen, als schijn van hoop. Nooit gekomen. Toch al die tijd blijven hopen. Het geduld is op, ik ben uitgeput.

Ik wil dood, maar ik wil tegelijk niet dood willen. Ik wil die drang kwijt, die dwanggedachte, dat verlangen.
Er wordt tegen me gezegd: het gaat altijd maar om jou. Nee, het gaat altijd maar óver mij, alsmaar, over mijn fouten.
Over wat ik verkeerd heb gedaan, had moeten doen, verkeerd heb gezegd: allemaal bewijzen van mijn falen.
Als het om mij zou gaan was ik al dood. Ik hoef niet meer, niet voor mezelf.
Als het echt om mij zou gaan zou het me niet meer interesseren wat ik jullie, mijn naasten, zou aandoen.
Maar het gaat niet om mij, het gaat er om dat ik jullie niet wil opzadelen met mijn zelfmoord.
Het gaat om jullie dat ik er nog ben.
Dat ik niet toegeef.
Begrijp dat nou.

Super gevoelige jongen. Pas niet op deze wereld. Ga onderdoor aan een relatie. Wil rust.

Hoi ik ben vroeger geboren op een boerderij opgegroeid dicht aan het Verse Meer . Ik werkte graag met de koeien voeren en op het land rijden met de trekker . En ik ging naar de basis school Ichtusschool in Wholphaartsdijk . Ik leesde niet graag boeken elke dag waar door mijn spelling niet goed was. En ik kreeg remediliontition van Mariska dat had totaal geen zin . Mijn leven is daar na nog meer achteruit gegaan . Ik heb een ongeluk gehad op 12 jarig leeftijd ik ben van een kar gevallen een trekker kar ik ben op de weg gevallen met hoofd . En ik ben met traumahelikopter naar Erasmus gebracht . Daar ben ik geopereerd aan schedel en ik heb er 3 weken in coma gelegen. Ik heb gerevalideerd in Lijpark . Ik kan weer lopen. Ik moest naar middelbaar aangepast onderwijs Sprienke in Goes . Dat vond ik een kut school . Ik ben toen veel verder weg naar Groesbeek naar aangepast onderwijs gegaan. Werkenrode heette die school ik bleef er slapen. Ik heb er praktijk onderwijs gedaan . En nu woon ik nog bij mijn ouders weer terug bij af. Het is lastig een serieuze relatie met een vrouw te krijgen nu nog steeds niemand helpt me er bij . Ik ga nu heel vaak naar Basic Fit.

Als kind heb ik goed geleerd om niet gezien te worden. Ik zat in een hoekje in mijn boekje. Thuis was onveilig door de agressie die er was. En dit is altijd een rode draad in mijn leven geweest. Altijd behulpzaam naar anderen. Klaar staan voor anderen. Oplossen voor anderen. Dragende voor anderen. Altijd in een zakelijke wereld gewerkt, daar stond ik ver van mezelf af omdat het niet bij me paste. Waardoor het lukte om voor m’n gezin er te zijn en die te dragen. Sinds 8 maanden werkzaam als ervaringsdeskundige in de ggz wereld. En ook daar dragende, ondersteunend. Maar doordat ik nu zo dicht bij mezelf kan blijven begint het zoveel in mij te raken weer. Het niet gezien worden word nu zo uitgelicht omdat ik de vrolijke noot ben, de energiegever. Ik weet wat mensen nodig hebben en door mijn jeugd weet ik als de beste de ander te lezen. Maar als de beste weet ik ook mezelf te verbergen en onzichtbaar te maken! En ik ben t zo beu! De emotionele pijn die ik de laatste tijd ervaar doet zo’n pijn. Ik weet niet hoe ik voor ondersteuning voor mezelf kan vragen. Ik verstop me aan alle kanten. En de pijn wordt zo ondraaglijk. Altijd maar sterk moeten zijn. Ik wou dat het stopte. Dat de strijd van elke dag er niet meer zou zijn.

The day after………en worden days after......

Zittend op het randje van mijn ziekenhuisbed en mijn benen bengelen langs de rand. Doelloos en starend kijk ik naar de grond. Geluiden in mijn oren waren gedempt door de geluiddempende oordopjes. De afgelopen nacht waren anders bij het ontbreken van deze oordopjes helemaal een hel geweest, want mijn oudere kamergenoot had onderhand een 20 hectare bos bij elkaar gezaagd met zijn gesnurk. Het gordijn tussen ons was nog dicht en wilde ik dichthouden.

Voor het eerst van mijn leven had ik geen behoefte om contact te willen maken met een vreemde.

Zachtjes loop ik naar de deur van het toilet en gelijk word ik geconfronteerd met een enorm fel licht wat aangaat in de toilet bij binnenkomst. Helaas was dit niet de eerste keer van een toiletbezoek. Meerdere keren moest ik de afgelopen nacht bezoekje plegen op het toilet en elke keer geconfronteerd te worden met het felle licht die ik even niet kon verdragen. Bang om ook mezelf in de spiegel te zien en geconfronteerd te worden met mezelf….. Maar nu dwong ik mezelf om in de spiegel te kijken. Ik herkende mezelf niet meer, grauw, lege ogen….. Zachtjes loop ik terug naar mijn bed om niet mijn kamergenoot wakker te maken en deed een klein stukje het gordijn open. Hopend om iets buiten te kunnen zien wat mij een fijn gevoel zou kunnen geven. Zittend weer op het randje van mijn bed met een lege blik kijk ik naar buiten. Met een gevoel van langzaam opkomende pijnlijke realiteit van de afgelopen 24 uur. Van een leeg en eenzaam gevoel naar intense verdriet. Mijn lijf schreeuwde om te willen huilen, maar ik kon het niet. Kapot gestreden en de fut niet meer om de emotie te uiten die mijn lijf aangaf. Ik deed mijn ogen dicht en mijn brein bracht mij terug naar de ochtend van de vorige dag. Tegelijkertijd kwamen de schuld en schaamte gevoelens heftig boven drijven. Hoe kon het nu zo verschrikkelijk misgaan. Was altijd sterk en strijdbaar. Net als een bokser in de ring. Met honderd keer wordt je neergeslagen en sta je strijdbaar weer op, maar bij 101 keer bleef ik dus liggen. Mijn brein explodeerde zo heftig dat er geen uitweg meer was. Van jongs af aan heb ik altijd goed kunnen relativeren en ik kan wel zeggen boven gemiddelde. Zo kon ik situaties maar ook het gedrag van mensen naar mij toe zo goed mogelijk weerleggen en op deze manier kon ik de kracht weer vinden om door te gaan met de situatie of persoon. Maar blijkbaar was de koek op door vanaf mijn jeugd tot op heden met een enorme rugzak van leed, intense verdriet, frustratie rond te lopen. Je denkt dingen in het verleden verwerkt te hebben, maar blijkbaar als je gelijksoortige dingen weer meemaakt komen de “oude niet goed” verwerkte gebeurtenissen weer keihard naar boven drijven.

Mezelf dwingend terugkijkend naar het bewuste moment voelde ik weer de intense pijn en verdriet opkomen. Pijn op mijn borst alsof een olifant de lambada aan het dansen was met tegelijker tijd een misselijk gevoel , maar kon niet spugen. Het leek alsof ik in een donker grijze kleine omgeving zat. Welke kant ik ook op wilde, er was geen deur te bekennen die open kon. Het gevoel van paniek, intense eenzaamheid door het gevoel te hebben dat niemand in staat was om je helpen en verdriet maakte mijn brein op een dikke error. Mijn hart bonsde mijn borstkast uit en voelde de druk en het suizen in mijn oren.
Geluiden in mijn omgeving werden dof. Op 1 of andere manier aangekomen in mijn slaapkamer en de deur gelijk op slot draaide keek ik rond.

Hoe kom ik los van mijn intense pijn van verdriet… Op 1 of andere manier herinnerde ik me dat er een doosje tramadol in de kast lag. Ik wist dat dit medicijn bij mij al met een kleine dosis onder zeil kon brengen. In een waas heb ik het doosje tramadol gepakt en zag dat mijn drinkbeker met water op mijn nachtkastje nog stond. Ik heb ze niet geteld maar voelde dat mijn hele mond gevuld was met vele capsules tramadol. Zonder aarzeling bracht ik mijn drinkfles aan mijn mond en slikte alle capsules weg. Ik had die ochtend niet gegeten en wist uit ervaring dat op een nuchtere maag een medicijn of vitamines snel worden opgenomen. In een waas pakte ik mijn telefoon en heb nog een kort berichtje gestuurd naar mensen wetend dat ik er straks niet meer ben. Ik ben daarna op mijn zij gaan liggen op bed en op de achtergrond hoorde ik doffe geluiden van de stem van mijn partner en een bonzend geluid op de deur. Ik voelde al snel dat ik rustig werd en langzaam weggleed…….. Voor het eerst van mijn leven voelde ik de pijn van intense verdriet wegglijden en alle gedachtes in mijn hoofd werden vager en vager. Voelde dat mijn spieren begonnen te ontspannen en alles werd zwaar. Langzaam gleed ik verder weg…..

Langzaam de realiteit krijgen dat je niet bent heengegaan en er nog er bent, lig ik schijnbaar op de eerste hulp. Ik voelde me zwaar, moe en intens leeg. Emotieloos keek ik om me heen en mijn partner stond naast me. Mijn vriendin/surrogaat moeder kwam ook nog bij me. Voor het eerst van me leven voelde ik me emotieloos en alles ging langs me heen. De emoties van mijn partner en vriendin die ze naar mij uiten kwamen niet meer binnen. Leeg van binnen, verlangend naar rust hunkerde mijn lichaam. De rust waar mijn lichaam en geest naar hunkerde bleef uit. Op de afdeling gereden te worden, werd ik op een kamer gebracht waar al een oudere man op leeftijd aanwezig was. Ik gaf aan dat ik dit niet wilde, maar op 1 of andere manier was er geen andere mogelijkheid. Ik wilde graag dat het gordijn tussen ons dicht ging, zodat ik wat privacy kreeg. Langzaam begint mijn brein weer op gang te komen. Schaamte en schuldgevoel en dat de hele wereld nu op je neer keek was als eerste wat op kwam.

Nog steeds met mijn benen bengelend langs de rand van mijn ziekenhuisbed kijk ik om mij heen. Nog geen teken van de verpleegsters. Mijn brein dwaalt weer terug en kijk moe en futloos naar buiten en voel het intense verdriet weer opkomen. Hoe moet dit verder. Terugkijkend dat de kinderen en partner langs mijn bed gezeten hebben en behoorlijk geëmotioneerd waren. Met geëmotioneerde verzoek om dit nooit meer te doen. Ze kunnen niet zonder mij geven ze aan. Mega schuldgevoel bekruipt mij, wat heb ik iedereen aangedaan. Ik voel aan mijn lichaam en brein dat ik de pijn niet kan verdragen en verlang naar het moment dat ik langzaam weggleed. Ook hier ondervind mijn brein schuld gevoel over.

Eenmaal thuis gekomen begint het hele proces weer. Met een lichaam en brein wat mega moe is, kapot gestreden, onzeker, pijn van verdriet ,schuldgevoel moet je verder. Het maakt het nog zwaarder dan het al was voordat ik de beslissing nam om deze aarde te verlaten.
Gevoel dat heel veel mensen hier niet bij stil staan en hun oordeel klaar hebben. Het meemaken dat mensen je mijden omdat ze niet weten hoe ze met zo’n situatie om moeten gaan, je veroordelen omdat ze vinden dat dit een egoïstische keuze is.

Het gevoel dat men boos op je is en je niet meer serieus nemen. Mensen die je verwijten geven omdat ze vinden dat je ze verdriet hebt aangedaan en van mening zijn dat dit is om aandacht te trekken. Dan krijg je goed bedoelde adviezen en sommigen dan denken dat ze hierin de wijsheid in pacht hebben terwijl ze deze ervaring zelf nooit gehad of meegemaakt hebben. Vaak zeg ik, je kan pas iemands veters vast maken als je in zijn of haar schoenen staat. Anders is jou denkwijze alleen voor jou de waarheid. Maar omdat ik intens waardeer dat er toch nog mensen zijn die hart voor mij hebben en je willen helpen, probeer ik toch met mijn overvolle uitgeputte brein iets mee te doen.

De emoties van mensen om je heen die eerst aangeven dat ze blij zijn dat je er nog bent en daarna je weer wegduwen. Niet naar je communiceren en je brein zelf in gaat vullen. En dat is dan geen positieve invulling. Al deze emoties breken je keer op keer en trekken je helemaal leeg, onzeker en brengt mij weer op het randje dat ik verlang naar het bewuste moment dat ik voelde dat ik weggleed en de pijn van verdriet niet meer voelde. En dan gaat je brein weer met je aan de haal en wordt het in je hoofd weer chaos, paniek, boosheid van had me laten gaan. Je brein geeft elke keer weer het gevoel dat je gestraft word. Het herstellen en opbouwen wordt door deze emoties continue belemmerd en dat geeft weer een gefrustreerd gevoel want je wilt diep in je hart zo graag verder. Voor mezelf, maar ook voor de mensen die je echt gemeend van je houden. En de harde realiteit dat je ervaart in zulke tijden wie mij dragen, negeren of keihard laat vallen.

Zelfdoding is voor de omgeving heel heftig en zwaar. En er heerst nog een groot taboe hierop. Doel van een zelfmoord is niet omdat je even niet lekker in je vel zit of dat je schoenen niet lekker zitten. Maar de langdurige intense pijn van verdriet niet meer kunnen verdragen. Je wilt letterlijk en figuurlijk weg van de pijn. Ook onderschat men dat het voor de persoon die de poging doet ook heel zwaar is en wanneer de poging mislukt beseft men niet dat het voor diegene nog zwaarder is als daarvoor. Onbewust kunnen mensen door hun gedrag en oude onverwerkte pijn jou weer er naar toe drijven om een 2e of meerdere zelfmoordpogingen te gaan doen.

Ik heb nog een hele lange weg te gaan besef ik me en ik hoop dat ik de oude weer wordt die vrolijk, strijdbaar, enthousiast, mega doorzettingsvermogen had, veel liefde kan geven en weer intens van de mooie dingen in het leven kan genieten.

Dit is mijn gevoel en ervaring wat ik van me afschrijf.

P🤞

Ik heb vorig jaar augustus een zelfmoordpoging gedaan. Ik heb veel meegemaakt in me leven. Van me 12e tot mijn 17e zat mijn adoptie vader aan mijn lichaam. Hij misbruikte mij seksueel door mijn lichaam te betasten. En hij zei altijd dat ik dik was. Ik had mezelf een keer in me voet gesneden voor me 18e levensjaar omdat ik me thuis zo ongelukkig als de pest voelde en op school heel veel gepest werd. Op de middelbare school ben ik 4 jaar gepest. Moest noodgedwongen stoppen met me lievelings hobby omdat vader werkloos raakte.

Op mijn 17e leerde ik een man kennen. Op me 18e vluchtte ik naar hem en liep ik weg van huis. Hij bleek een loverboy te zijn. Op me 20e werkte ik in de gedwongen prostitutie. De relatie duurde 3 jaar.

Op me 20e haalde de politie me uit de prostitutie en bracht me naar een crisis opvang op een geheim adres. In die straat woonde een oudere man die ik leerde kennen op me 20e in 2017. Hij sloeg me dagelijks met riemen en verkrachte me dagelijks. Hij heeft me 8 maanden flink gestalkt met voor de deur staan enzo. En hij kende mensen uit mijn omgeving die invloed kunnen uitoefenen. Hij heeft gedreigd om een familielid te ontvoeren dus ging ik naar hem terug. Uiteindelijk ging ik na 3 jaar echt definitief bij hem weg. Die man is hartstikke pooier echt ik zweer het.

Ik kreeg in eind 2019 een eigen huis. Gepest door mede bewoners die mijn agressieve ex kenden. Gedrogeerd in me huis op mijn 24e verjaardag door een vriend van die pooier.

In 2020 gedwongen opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis. Ingesteld op antipsychotica. Voelde me door het gestalk niet meer veilig thuis. Ik heb dit ervaren als gedwongen opname.

Heb woonbegeleiding en ambulante psychiatrische zorg. De psychiater in de kliniek geloofde niet dat er connecties waren tussen de pooier en de mensen in mijn omgeving die invloed konden uitoefenen. Ik raakte hierdoor depressief.

Gedurende loberboy periode verslaafd geweest aan drank. En tijdens contact met oude man pooier verslaafd aan cannabis. Toen ik nog thuis woonde was ik voor het eerst erg depressief en wilde ik dood. Afscheidsbrieven waren al klaar. Maar toen leerde ik me loberboy kennen. Door hem ontmoet te hebben wilde ik weer blijven leven.

Het zat me zo dwars dat de psychiater in de kliniek me niet geloofde en bestempelde als psychotisch. Terwijl het echt gebeurd is gezworen op me eigen graf! Ik deed daarom in augustus 2021 een zelfmoordpoging. Ik belde toen zelf 112 omdat ik niet dood wilde. Ik wilde blijven leven. Een nacht op intensieve care gelegen in ziekenhuis aan infuus. Ik heb me adoptie ouders niet gebeld omdat ik daar negatieve jeugd ervaringen heb. En ik dacht tijdens me zelfmoord poging ook aan dat me vader me betastte vroeger. Dus leek me effe beter om hun niet naast me ziekenhuisbed te hebben.

Daarna voelde ik me gelukkiger en werd ik stabieler. In december 2021 nog eenmaal vrijwillig opgenomen op een open afdeling gedurende een veel kortere periode. Me leven werd stabieler en ik werd nu wel gelooft. Me huidige psychiater en de mensen die me woonbegeleiding doen zijn aardig.

Ik heb sinds heel kort een lieve vriend die me niet slaat en niet verkracht. Ik heb al zo ontelbaar vaak een verkrachting meegemaakt. Voor het laatst op mijn 26e.

Onlangs echt enkele dagen geleden heb ik mijn moeder bericht over het seksueel misbruik door me adoptie vader. Nu willen zij voorlopig geen contact meer met me. Me jongste zus heeft laten weten me niet te geloven over het seksueel misbruik door me vader gepleegd. Bang dat ik me ouders van wie ik toch alsnog veel houd voorgoed kwijt ben. Ik ben niet depressief maar wil ze niet kwijt. Misbruik is echt gebeurd en ik vind dat ik niet langer dan 14 jaar dit geheim wou blijven houden en dat me moeder het moest weten. Op advies van een vriendin iedereen geblokkeerd tijdelijk omdat me zus me terroriseerde op messenger. Zus gelooft nu ook niet meer dat me loverboy en die oudere man slash pooier me verkracht hebben.

Alleen god, me vader, ik, loberboy en pooier die weten dat het echt daadwerkelijk zo gegaan is als dat ik zeg. En dat is voor mij genoeg. Bewijs voor de rechter is er niet. Ik doe geen aangifte tegen adoptie vader. Want het is toch me vader he. Zoalng hij geen aangifte tegen mij doet doe ik dat ook niet tegen hem. Moeder heeft gezegd dat ik walgelijk en ziek in me hoofd ben.

Gelukkig heb ik een lieve knuffel en een lieve vriend. Zijn familie geeft me een liefdevolle en humoristische thuisfront. Wat bij me eigen familie toch wel ontbreekt heeft in de past. Ben niet boos op me vader en heb hem alles vergeven. Maar mijn ouders hebben me jeugd verknalt.

Ik ben gewoon nog stabiel en geniet van het leven. Zelfmoord is nooit de oplossing! Hoop alleen dat contact met familie ooit weer komt. Wil ze niet kwijt en ik houd van beiden ouders. Ik heb vriendinnen bij een support groep of other Alcoholics. Want ben al 50 dagen nuchter en langer gestopt met roken en cannabis. Wil met me bericht benadrukken dat zelfmoord niet de oplossing is. Is een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem. Zelfmoord is nooit de oplossing! Ik ben zo blij met me leven alleen jammer van me ouders. Ik ga me ouders vast ooit weer terugzien. Verder maakt de vele zorg die ik krijg me niet gelukkig. Dan bedoel ik niet bij de psycholoog want dat vind ik alleen maar fijn. Maar dat ik woonbegeleiding heb maakt me niet gelukkig. Gelukkig heb ik nu een lief vriendje. Hopelijk raak ik nooit weer depressief. Ik sta gelukkig in het leven nu!