Levensverhalen (pagina 193)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik weet het niet meer?

Ik heb geen rot jeugd gehad in tegenstelling tot vele andere verhalen op deze site. Heb wel altijd moeite gehad om met mijn gevoelens open kaart te spelen hou deze liever voor mezelf. ( Ook al vreet het me nu op van binnen ) Ik ben gepest op de middelbare maar dit is dankzij de begeleiding/opvang van mijn fantastische ouders/broer/familie verleden tijd. Ik heb niet veel vrienden maar degene zijn wel de beste die ik me zou kunnen wensen. Ik heb zelfs een fulltime baan en een eigen auto. Echter heb ik ondanks het bovenstaande toch besloten hier mijn verhaal te doen.

Ik werk al sinds mijn 2de MBO opleiding bij het bedrijf en sinds de zomer in full time functie. Was hier in het begin ontzettend blij mee want het is niet makkelijk om in het huidige klimaat een baan te vinden en mijn baan was echt mijn leven. Echter na 3 maanden kom ik terug van een aantal vrije dagen en is er het een en ander misgegaan op de zaak ( notabene door mijn vervanger) krijg ik hier doodleuk de schuld van. Mijn zelfvertrouwen (wat ik toch al te weinig had go figure ) heeft hierdoor een flinke deuk opgelopen. Sindsdien gaat er steeds meer mis in mijn functie en ben ik nu de gebeten hond. In de ogen van mijn leidinggevende kan ik al niets meer goed doen. Mijn supercollegae die mij proberen te helpen worden helaas ook getroffen door deze fouten.

Een aantal maanden geleden ging het echter zo fout dat ik en mijn leidinggevende een officiële waarschuwing hebben ontvangen. Mijn collegae zeiden dat het niet perse mijn fout was vanwege nieuwe procedures/weinig begeleiding maar het kwaad was al geschiedt.

Sindsdien loop ik elke dag op eierschalen moet ik telkens steken onder water door mijn leidinggevende weglachen en gaat het functioneren op werk nog minder. Mijn leidinggevende heeft geen vertrouwen meer en heeft gezegd dat als hij op de een of andere manier zijn baan kwijtraakt door een 2 waarschuwing hij mij wel eens op zou zoeken.

Hoe moet ik nu verder in mijn werk waaruit ik eerst zoveel voldoening haalde? De band met de leidinggevende die tijdens mijn stage vooraf uitstekend was is verpest. Ik kan niet meer functioneren en denk continu aan zelfmoord, wie zou mij nu missen alleen de bovenstaande familie/vrienden. Ik breng verder toch niets extra\'s in deze maatschappij? Ik heb geen vriendin/wel een disfunctioneel karakter en tal van problemen op mijn werk. Ben totaal uitgeput en probeer elke ochtend tegenover mijn ouders mijn masker intact te laten maar wordt er gewoon zo moe van.

Waarschijnlijk zal er wel weer een emotionele uitbarsting volgen net als de vorige keer toen het emmertje overliep maar mijn ouders zijn zo trots op mij terwijl hun nu niet weten hoe ik mij momenteel voel/en de situatie op werk steeds verslechterd.

Eigenlijk hoop ik dat er een eenzijdig ongeluk gebeurd zodat ik het niet zelf hoef te doen, en daarmee familie/vrienden pijn moet doen. Ik weet het gewoon niet meer?
Datum:
08-04-2015
Naam:
Carfanatic
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-brabant

Alleen

Mijn vrienden en ik hebben veel meegemaakt met elkaar. In deze periode heb ik me sterk gehouden om er voor ze te zijn. Maar het ging alleen slechter. En nu weet ik het niet meer. Ik voel me vaak alleen en ik snij mezelf vaak. Ik ben de reden dat mijn vrienden zich slecht voelen. Het is voor iedereen beter als ik weg ben. Gewoon dood
Datum:
07-04-2015
Naam:
Sterre
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

het gaat niet meer

Op mijn 9jaar zijn al die probemen begonnen sinds dien heb ik er al altijd alleen voor gestaan.
De mensen zeiden wel "hou vol de goede tijden komen wel" ondertussen ik blijf maar hopen en wachte n tot dat alles terug goe komt maar ik kan het gewoon nietmeer :( ik ben het echt beu :( iedereen laat mij nu vallen omdat ik mezelf pijn doe door te snijden enzo maar die pijn is draagbaar vergeleken met de pijn diep van binnen :( maar niemand wil dit begrijpen maar echt niemand :'(
Datum:
05-04-2015
Naam:
tatjana
Leeftijd:
15
Provincie:
België

waarom

waarom,

waarom is een vraag, geen antwoord.
dit is waar je jezelf in wilt vinden maar het niet doet.
wanneer het dan zover is, heb je niet door wat je kapot maakt, hier bij dus mijn beste vriend te hebben verloren.
sinds dien zie ik het zelf ook niet meer zitten ik mis hem nog steeds elke dag.
waarom hij? waarom waar ik bij was?
dit zijn vragen die me 3jaar al in me hoofd zitten.
in de 3jaar tijd, heb ik mezelf eerst opgesloten, daarna naar buiten gegaan, in aanraking met drugs, geweld.
dat was mijn uitweg, dacht ik.
toen elke keer geprobeerd een overdosis te nemen, maar elke keer kon mijn lichaam het hebben.

nu 3jaar later heb ik een meisje leren kennen. het is de vriendin van zijn neefje, die ook een vriend van me is.
de gedachte zijn nooit weg geweest, in tege deel ik wou juist sneller dood. nu heb ik dus gevoelens voor die meid, zij ook voor mij, hebben van alles uit gespookt. bij haar heb ik even een leeg hoofd, denk ik nergens anders aan dan lekker romantisch naar de sterren kijken wanneer het een heldere nacht is, lekker aan t strand. zij is mijn remedie, ookal krijg ik het gevoel dat het gespeeld is.
wanneer ik in de trein zit naar school, heb ik mijn ogen dicht. dit omdat mijn beste vriend zijn leven genomen heeft dankzij de trein..

graag wil ik iedereen mee geven dat er iets is wat je beter laat voelen, of het nou een persoon, een dier of een ding is. er is altijd iets om voor te vechten, ookal zit ik er zelf aan te denken om hier alles achter me telaten, om zo bij me dierbare te kunnen zijn.
Datum:
05-04-2015
Naam:
emoguy013
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

Hoe rekbaar is mijn elastiek

Ik ben op, het begon op de dag dat mijn oma overleed, zij was mijn steun en toeverlaat. Meer moeder dan oma, meer moeder dan mijn moeder. vervolgens mijn eerste echtscheiding.
op mijn 21ste jaar. 7 jaar gelden overleed mijn tante, die voor mij meer zus was dan tante, drie maanden later mijn opa. Lieve god wat mis ik ze. 3 jaar geleden bij de euthanasie aanwezig geweest bij een zeer goede vriend, die voor mijn kinderen, meer opa was dan mijn vader. Vorig jaar 2e scheiding, hierdoor tijdelijk mijn huis uit tot mijn ex een eigen plek heeft. Nu is ze aardig bezig mij naar de kloten te helpen en dat lukt zeer aardig moet ik zeggen. ik voel dat mijn elastiekje is uitgerokken en op knappen staat. de eerste scheurtjes zitten er in. mijn huidige vriendin is nog getrouwd en is angstig om alles achter te laten. en dat geeft mij het gevoel dat het ook niet gaat 80%kans dat ze bij hem blijftt gebeuren. dit verscheurt me ook dat ik mijn 3 kinderen bijna niet zie, omdat mijn ex er alles aan doet om mij zeker niet welkom te voelen in mijn huis. en hierdoor mijn kinderen van mij vervreemd. Ik weet dat ik daar zelf ook bij ben, maar ik wil de kinderen niet in een spanningsveld plaatsen en dat gaat gebeuren, en gebeurt.
Ik voel heel sterk dat het voor iedereen beter is als ik uit het leven stap, mijn elastiekje staat op knappen. moe in het hoofd, slapen kan ik niet. ik wil rust. de ellende ontvluchten. hoeveel kan een mens verdagen. ik weet er zijn ergere dingen op de wereld.
Datum:
04-04-2015
Naam:
Andre
Leeftijd:
45
Provincie:
Zeeland

Ik kan niet meer.

Mijn man kan niet bij me in de buurt komen, we leven langs elkaar heen. Hij zegt dat hij het zo niet ervaart en dat hij van me houdt, maar ik voel het niet. Mijn zoon is autistisch en zegt niet eens 'mama'. Ik voel me niet meer verbonden met mensen. Ik haat hoe ik eruit zie, hoe ik praat, wat ik denk en wat ik doe. Ik zie geen toekomst. Ik voel me gegijzeld, alsof ik nooit vrij ben. Alsof het leven nooit lichter wordt. Ik kan de humor nergens meer in zien en niks relativeren. Het voelt gewoon heel, heel zwaar en daarom vind ik mezelf een laffe, zwakke mongool. Ik wou dat ik niemand in de steek liet als ik zelfmoord zou plegen, maar dat doe ik wel. Maar als ik blijf leven verpest ik de mensen om mee heen. Ik kan mijn kind toch niet opvoeden op deze manier? IK kan zo toch geen goede vrouw zijn voor mijn man? Ik weet niet meer wat ik moet doen.
Datum:
03-04-2015
Naam:
E.
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-brabant

Niet meer je thuis voelen

Sinds 4 maanden is de ex van mijn moeder weer terug waar ze des tijds 2 maanden mee had en hij vervolgen mijn moeder verliet voor zijn ex.. Ik ben heel erg boos geworden op hem en wanneer ik hem zou tegenkomen kon ik hem zo wurgen.

Voordat ik wist dat ze weer een relatie hadden, hebben ze het voor mij en mijn jongere broertje geheim gehouden. Een week nadat het bekend was hadden ze al ringen gewisseld en kwam hij bij ons inwonen. Ik kon dit niet aan dus ben ik in het weekend toen hun een weekendje weg waren, ik op mijn broertje moest passen het huis uit gegaan en bij mijn opa en oma wezen wonen.
Na alles wat er was gebeurd wilde mijn moeder samen hier uit komen dus ben ik na een maand weer terug naar huis gegaan. Nu ik twee maanden thuis ben gaat het alleen maar slechter omdat ik moet wennen om weer in mijn eigen vertrouwde huis te zijn maar ondertussen iemand anders hier in huis zich heeft genesteld en doet alsof er niks is gebeurt. Ik heb er veel moeite mee om dit te accepteren en het zou fijn zijn als mijn moeder mij hierin zou willen steunen, dit had ze me beloofd als ik terug zou komen. Ze heeft alleen maar het tegendeel bewezen. Ze benadeeld me met het zeggen van 'je verziekt iedereen zijn leven. Je moet naar een gesticht. Ga het huis uit' enz. Ik ben een paar keer het huis uit geweest omdat ze dit tegen mij zei. Ik wilde dat ze mij niet benadeelde en haar vriendje op nummer 1 zet, wat nu wel vrij duidelijk is voor mij.

Het gaat slecht met mij, ik heb nu al 4 maanden lang last van stres aanvallen. Dit heeft weer gevolg op buikpijn, buikkrampen, hoofdpijn en mijn rugpijn. Wanneer ik me niet goed voelde en in mijn kamer ging vervolgens mijn moeder boos word en ze mij slaat en nare dingen schreeuwde, snijd ik vaak mezelf in de arm zodat ik bezig ben met een andere pijn. Ik loop 8 weken achter op mijn thuisstudie door de stress en ga ik amper naar school. Ik denk vaak aan zelfmoord omdat ik dit niet meer aankan want de band met mijn moeder was zo sterk.. Dat is nu gewoon allemaal weg.. Zonder haar hoeft dit individu niet meer te leven.
Datum:
03-04-2015
Naam:
Tj
Leeftijd:
18
Provincie:
Friesland

gevangen in eigen lichaam

Ik ben geboren als meisje.. maar zou liever een jongen zijn. (Ik ben dus transgender) het is niet dat ik anders wil zijn.. want het liefst vanal zou ik ook een jongen willen zijn. Mijn oudste broer is ook transgender (FTM) maar mijn ouders vonden dat totaal niet oke.. mijn oma zei tegen mij 'als gij het waard dan zou ik het nooit kunnen aanvaarden. ik wil mijn familie niet verliezen omdat ik mezelf wil zijn :( kun je het je voorstellen? elke dag de grote confrontatie als ik ga douche of als ik in de spiegel kijk. Gevangen zitten in u eigen lichaam.. als ik naar het toilet ga dan zou ik veel liever in de mannenwc gaan.. ik speel zelf ook voetbal, ik hou ervan. Maar speel niet graag samen met de meisjes ze zijn te soft :p als mensen me uitmaken van mannewijf het is raar ma ik ben blij.. dan zien ze me toch een beetje als jongen. ik blow ook, veel zelf.. en als ik helemaal alleen ben dan steek ik men haar weg onder een pet verstop mijn borsten en dan sta ik voor de spiegel.. en dan komt alles terug, de confrontatie dat ik helemaal geen jongen ben.. maar een meisje dat een jongen wilt zijn.. niemand begrijpt het.. ik heb al met transmannen gepraat en die zeggen dat ik het moet opbiechten maar dan verlies ik alles.. ik heb ook een fakeprofiel. Da meisje is zot van mij en ik van haar. Enkel denkt zij dat ik een jongen ben (David)... het maakt mij kapot dat ik zo moe liegen tegen haar.. maar bij haar alleen ben ik echt een jongen. En kan ik mezelf ook echt uitleven.. ma het is enorm egoïstisch. . S.D als je dit ooit leest het spijt me enorm!
Ik wil nietmeer verder leven in dit lichaam.. en als C.S ik wil david.S zijn en die ben ik ook.. alleen niet voor de buitenwereld. Vroeger toen ik klein Was heb ik mijn haar volledig kort laten knippen ik was zzoooo gelukkig. Ik was 4jaar toen en ik besefte het maar al te goed dat er iets mis was. Dat ik zittend moest plassen en nie rechtstaand, dat er mij jurkjes werden aangetrokken dat ik helemaal niet tof vond. .. elke dag dacht ik als ik wakker word ben ik een jongen.. maar nu ben ik 16jaar en nog steeds geen jongen.. nog steeds niet gelukkig.. en nog steeds zit ik vast in dit lichaam.. gevangen in je eigen lichaam. Toen ik in mijn pubertijd kwam werd alles erger.. die kutborsten komen je krijg je regels.. je word echt een vrouw.. maar wat als je dat nie wilt? Het is ook vermoeiend om een meisje te spelen.. om van roze te houden terwijl je het haat.. om elke maand die regels te hebben.. ik haat het zelf als een jongen geïnteresseerd is in mij.. dan denk ik 's avonds in mijn bed ik ben geen homo he terwijl ik nie eens een jongen ben.. ik haat mijn leven , mijn lichaam, mijn gedachtes..
Datum:
02-04-2015
Naam:
cynthia
Leeftijd:
16
Provincie:
België

niemand heeft wat aan mij!!!

Ik denk al paar jaar over om zelfmoord te plegen maar ik durf het maar niet te doen. Ik word vaak buitengesloten en heb ook wel eens problemen thuis. Ik kan gewoon beter niet meer leven. NIEMAND heeft niks aan mij. En helemaal als ik alleen ben denk ik constant aan zelfmoord plegen. 1 vriendin weet dat ik zelfmoord gedachten heb maar ik heb er nooit over met haar. Maar ik kan gewoon beter niet bestaan dan heeft niemand last aan mij. Ik lach heel vaak maar van binnen ga ik stuk ik kan me leven gewoon niet meer aan.IK WIL GEWOON DOOD GAAN!!!!!!!
Datum:
01-04-2015
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

Imprisoned Soul


July 1998.
Dag van de geboorte..
Vandaag woensdag 1 April type ik dit bericht zins 3:55 PM.
Ik zou het liever in het engels hebben getypt, maar ik weet niet of ik uit me woorden dan kom.
Ik ben een jongen van 16 jaar die een standaard bericht typt, mijn verhaaltje of verhaal.. zal waarschijnlijk niet zo erg zijn als wat anderen hebben meegemaakt. Ondanks dat waren er toch vaak mensen die diegene hebben kunnen motiveren voordat het telaat was. Dit is soort van mijn intro.
(Er zullen veel tekstfouten etc in zitten)

1998. Wakker geworden en op aarde gebracht, ik kreeg bij me geboorte een knuffel en noemde hem hondje. Hij was oorspronkelijk van me sus die ze bij haar geboorte kreeg, maar zo als de verhalen rond gaan kreeg ik te horen dat me sus er niks mee deed dus gaven ze hem aan mij. Toen ik vijf werd gingen we naar het asiel, daar bekeken we hondjes. Iedereen vond wel een leuk hondje, en ik zag net die ene die in de steek gelaten was. Natuurlijk was hij niet in perfecte staat en had hij iets aan zijn oor maar hij was perfect voor mij. Daar was m'n eerste echte hond. Ik gooide altijd bakstenen tegen hem aan, zelf begreep ik als kind niet dat dat pijn deed. Gewoonlijks knaagde hij aan de baksteen en begonnen z'n tanden te bloeden. Acheraf veel spijt van wat ik hem heb aangedaan maarja een mens is en blijft raar. Een paar jaar later kwamen de zwarte jaartjes. Mijn hond was een herdershond, hij was 7 jaar en kreeg een speciale ziekte. De herdersziekte, hij kon niet meer bewegen en ze hebben vier keer vergif in hem gespoten voordat hij me losliet. Het voelde net of ze mijn hart eruit rukte en martelde. Niet lang erna en me sus kreeg kanker, ze heeft het later wel overleefd. Maar het ging maar door en door, auto ongeluk, zelfmoorden, familie gevechten. Mijn ouders waren streng maar ze lieten ook weer veelste veel toe. Omdat ik in een dorp woonde had ik nooit echt veel vrienden. En zat ik daar maar in me kamer spelletjes te spelen. Nu dat ik deze tekst type denk ik: waar ben ik mee bezig. Maar alsnog op een zwarte bank in de schaduw liggen helemaal alleen vrolijkt je niet echt op. Verder.. ik had een beste vriend ik dacht echt dat het me soulmate was. We zaten gewoonlijks bij een boom en deelde al onze fantasieen. We deden niet zomaar beloftes belofted die breek je zo. Dus hadden we iets anders bedacht: een Godswoord. Als je een godswoord gaf dan betekende het dat je je daaraan hield anders zou je dood zijn in andersmans ogen. Dat verliep goed.. voor een tijd.. mijn beste vriend (Maikel) had een meisje ontmoet uit belgie van een internetspel. Ze praten via hotmail en natuurlijk was ik ook geintreseert, het liep al snel uit naar whatsapp en skype. Ze wilde nooit haar gezicht vertonen. Ik had een beetje zitten rond te lopen liegen tegen mijn vriend en zij dat ik haar niet van hem zou afpakken. Ondertussen praatte we om zijn rug heen altijd heel erotisch. Het liep uit in een ruzie. Vlak daarna ging ik naar de middelbare school, mijn vriend ging naar een andere middelbare school en had letterlijk al mijn geheimen versprijd. Toch flictte ik het om het hem te vergeveven maar hij bleef me pijn te doen. En toch vergeef ik hem elke dag maar weer opnieuw. Dit is een heel heel klein stuk van mijn levensverhaal dat samengevat is. Als ik alles zou vertellen dan ben ik nog een maand aan het typen..

Ik voel nu gewoon elektronische tintelingen in me hand door het typen op mijn telefoon.

Het punt is.

Ik word wakker, sta op, gezeur van ouders, ga naar school, meer pesterijtjes, kom thuis, gestechel, ga naar me kamer, gooi de deur dicht, traantjes in me ogen, sla een paar keer tegen me bed, ga ik weer eens game, verveel me dood, muziek, lig op bed, avondeten, weer plaagerijtjes en sarcasme dat me pijn doet. En dan zit je daar van: oei oei mijn leven is zo zwaar. En dan heb ik zoiets van: GVD ZOVEEL MENSEN HEBBEN DIT MEEGEMAAKT. En denk ik zo van: urghh wees niet zo standaard en doe iets. Ik ben nog steeds maagd, drink nooit alcohol, geen koffie geen piercings. Niks. Dan ga ik weer naar de maas zitdaar en staar ik naar de grond. Nog steeds hoeveel pijn ik ook voelde ik gaf niet op, ik was alles verloren wat me echt echt dierbaar was behalve de knuffel die ik bij me geboorte kreeg. Helaas kan me knuffel niet tot leven komen, en dan praat ik maar tegen mezelf. Nog steeds had ik de moed om door te zetten ookal was er geen motivatie meer over. Todat ik niet meer helemaal bij bewustzijn was. Vandaag stond ik in de badkamer blijkbaar. Ik stond recht voor een lange spiegel en keek recht in me pupillen. Ik heb dat zo te zien een half uur gedaan en werd ineens weer helder toen ik een tik hoorde. Ik wist nietmeer wat me bezielde en wat ik nou aan het doen was. Misschien komt het door de leegte of zoals ander vermelden dat ik me gevangen voel. Maar ik ben psychisch nietmeergoed en de pscyhiater heeft het verergert. Ik weet niet ofdat geesten echt zijn, maar ik heb er 2 jaar lang last van gehad. Het is erg erg moeilijk om het allemaal uit te leggen, maar als je in een droom iets tegen kwam dat niet bestaat of wat je nog nooit gezien hebt, dus niet deze planeet etc. Alsjeblieft leg me uit wat het is en vertel me wat ik eraan kan doen. Want mijn evenwicht is uit balans
Datum:
01-04-2015
Naam:
Leon
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.