Levensverhalen (pagina 193)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik weet het niet meer

Ik heb vaak last van depressie buien, dan kom ik na school vaak thuis en begin ik gewoon te huilen, soms fake ik ook dag ik ziek ben omdat ik gewoon niet naar school wil, gewoon even alleen. Er waren ook wel goeie tijden ik zat op hockey had genoeg vrienden en had een leuk tijd op school maar dat is allemaal veraderd. Ook heb ik het gevoel dat iedereen me niet meer moet ook op school dat ze me nu links laten liggen waarom weet ik ook niet?! Ik zit nu ik mijn examen jaar dus weer een depressie bui is niet echt handig, het zijn maar de kleine dingetje die je het al doen voelen, eenzaamheid, dat mensen je vergeten, mensen steeds minder met je praten en op je neer kijken. Ik weet dat ik nog maar 15 ben maar heb al grote verdriet ! Ik wil me leven daarom gewoon weer goed op de rails krijgen, nieuwe vrienden maken, gewoon weer naar school, en het positieve in het leven weer zien! Maar toch denk ik soms toch aan zelfmoord, me polsen doorsnijden, zo gebeurd toch? Dat zou alles veel makkelijker maken, lekker rustig daarboven zitten kijken wat voor fouten iedereen daar beneden maakt ;) maarja ik zou mijn familie er erg veel pijn meedoen vooral mijn moeder. Ze heeft al veel verdriet, ik kan het gewoon niet maken tegenover haar.

Ik kan nu twee kanten op of ik blijf depresief en ga zo door met me leven, of ik ga de positieve kanten weer zien. Natuurlijk wil ik voor de 2e gaan maar dat is nog niet zo makkelijk, als je heel sterk aan zelfmoord heb gedacht.

Meestal zit ik in me kamer na te denken over hoe ik het zou doen of wanneer, dit maakt mij juist alleen maar ongelukkiger en dat begrijp ik zelf ook wel!

Afgelopen keer heb ik een feestje gehad het was heerlijk dat zou ik vaker willen, dat laat je de leuke kant van het leven weer zien, dat was toen leuk met vrienden , beetje praten met een wijntje erbij ja dan gaat alles makkelijker het was erg gezellig! Maarja dit heb ik 1 keer in de zoveel tijd, en ik weet dat het aan mezelf ligt maar ik vind het heel moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen , wat zullen ze van me vinden ? Vinden ze me niet raar of lelijk ?

maarja om het even hard te zeggen vind ik gewoon dat ik me bek moet houden en gewoon nieuwe mensen moet gaan leren kennen, op een leuke sport moet gaan , en goed moet gaan leren voor school !!!!!!

Dat zou geweldig zijn toch?!
ik ga in ieder geval me best doen jullie toch ook ?!

Over een tijdje zal ik wel weer een berichtje sturen en vertellen hoe het dan met me gaat.

Een ding kan ik vertellen zeldmoord is nooit de oplossing voor dingen ! Geloof in jezelf !

xx
Datum:
26-03-2015
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

ik zie het leven niet meer zitten

hallo
ik ben J. 47 jaar ik ben gehuwd en heb een zoon van 16
op jonge leeftijd heb i mijn vader verloren
dat heeft mijn veel pijn gedaan
in de jaren hierna ben ik ook mijn moeder mijn twee broers en een zus verloren
ik heb twee jaar terug flinke stres gehad waar ik niet over wilde praten
ik zag dingen en dieren en mensen die er niet zijn . klein voorbeeld ik lig te slapen word waker en zie een persoon of iets anders naast mijn staan ik schrik mijn bijna dood ik duik onder de dekens even later kijk ik weer eens en weg is het
dit is maar een klein voorbeeld
dit probleem is ook verholpen het was dus stres. de relatie met mijn vrouw loop ook niet goed zij zit liever in het casino als dat zij bij mijn en mijn zoon is
mijn zoon gaat in de avond ook naar zijn vrienden ( vriendinnen )
dus zit ik in mijn eendje op de bank
dat doe mijn veel verdriet
nu ben ik ook nog ontslagen op mijn werk
loop bij de UVV
zoek me rot naar een nieuwe baan
maar ook daar heb je tegen slag
heb je een sollisitatie gedaan en ga je langs voor een gesprek
word er heel mooi gepraat word aan iedereen voorgesteld .. dus ik denk dat zit wel goed.. NEE dus ze bellen niet eens meer terug en dit is al heel vaak zo gegaan
ik denk dat ik weer stress heb .maar dat maak niets meer uit
ik zoek naar een manier om mijn van kant te maken. over mijn vrouw maak ik mijn niet druk en mijn zoon ik hoop dat hij het wel ret ( het gaat goed met die jongen)
op school en ook op zijn werk ( bezorg beer )
ik ben het leven echt zat ja echt zat
ik denk dat ik mijn handen vast bind met een thairap en in de rivier spring
ik heb nooit drugs gebruikt
een flinke partij drugs lijk mijn ook wel goed



Datum:
26-03-2015
Naam:
J
Leeftijd:
47
Provincie:
Zuid-holland

En ik ben zo alleen...

Mijn grote droom om een jaar naar het buitenland te gaan was helaas mislukt. Na 4 maanden gaf ik het op, kon ik het niet meer. Hele leuke jongen ontmoet daar, het voelde alsof ik voor het eerst verliefd werd. Maar na een aantal maanden terug ging dit (natuurlijk) ook weer over. Ik werd namelijk depressief. Mijn vrienden waren mijn vrienden niet meer. Omdat ik weg was geweest hadden ze een plekje zonder mij gevonden. Naar school kon ik niet meer, ik kon niet in het midden van het jaar instromen. Natuurlijk zag ik mijn vrienden nog wel ooit, in het weekend, maar ik had meer nodig. Mijn moeder was ook vaak werken, en als ze er was, waren het meer chagrijnige gesprekken, omdat ze vaak moe was van het werk. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader woont 15km verderop. Bij hem thuis zijn voelt als een gevangenis. Het voelt alsof ik geen privacy heb, ik laat hem ook niet binnen. Ik wil niet dat hij het hoort als ik aan het zingen ben, ik wil niet dat hij me in mijn pyjama ziet. Hij doet niks verkeerd, maar het voelt gewoon niet prettig, en dat zal ook nooit meer zo zijn. En het werd steeds erger en erger.. Op een gegeven moment was ik het zat en begon ik boos te worden op mijn vrienden, mijn ouders. Ze werden uiteraard boos terug en ik stortte in. Toen begonnen de paniekaanvallen en zo ook het snijden. Het hielp. Maar natuurlijk, ik ben nog een kind, en ik denk er dan weer niet over na dat ik het komende half jaar geen jurk of shirt met korte mouwen aan kan, want ik heb diepe krassen op mijn armen staan. Ik heb (of had) dan wel een vriend (mijn ex-vriend) die er vaak voor me was. Ik keek vaak zijn berichten na, omdat ik erg paranoide ben. Stel er roddelt iemand over me! Helaas gebeurt dit toch erg vaak en dat zag ik dus ook. Weer een paniekaanval, weer een streep erbij op mijn arm. En dan moet ik natuurlijk gaan werken, want niks doen kan niet op mijn leeftijd. Werken maakt het alleen veel erger. Ik kan namelijk niks doen wat ik leuk vind, ik heb al 3 jaar een blessure aan mijn enkels en voeten, waar mijn moeder ook niks aan wil laten doen. Zelf doen? Dat lukt niet. Ik heb namelijk ook nog last van te weinig zelfvertrouwen en iemand bellen voor een afspraak, of vertellen wat er is, gaat niet. Nu zit ik bij een therapeut. Ja, niet eens een psycholoog want deze therapeute was volgens mijn moeder de beste die er is. Alleen verwoest ze mijn leven. Mijn moeder gaat daar namelijk ook heen. En mijn therapeute zegt tegen mijn moeder dat ze strenger tegen me moet doen, wat resulteert in een moeder die niet meer vraagt wat er is, maar boos wordt als ik weer eens zit te huilen. Die niet meer vraagt hoe het gaat, maar vindt dat ik daar zelf maar mee moet komen, wat dus niet gaat.

Ik kan het niet meer aan. Het voelt alsof ik constant alleen ben. Het enige wat ik nog doe is huilend opstaan, werken, eten, naar boven, en huilend in slaap vallen. Ik kan zo niet meer verder. Ik weet wel dat alles weer beter gaat komen en dat ik er mensen mee pijn ga doen als ik zelfmoord pleeg, maar ik zie geen andere optie meer.

Fijn om mijn verhaal hier kwijt te kunnen.
Datum:
25-03-2015
Naam:
anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

kapot

Soms denk ik van Kwil hier niet meer zijn omdat men leven omzeep is dankzij men zus :( ben liever daar boven dan beneden ze geen pijn geen. Leugenaars :( gebroken vanbinnen van buiten niks te zien
Datum:
25-03-2015
Naam:
kimberley
Leeftijd:
18
Provincie:
België

schuldig

Het begon allemaal met de dood van mijn beste vriend bijna drie jaar geleden. We hadden een afspraak dat als hij zelfmoord zou plegen ik het ook zou doen, maar dit heb ik dus niet gedaan. Mijn destijdige vriendje heeft me heel vaak tegen moeten houden en ik voel me nog steeds een lafaard dat ik het niet heb gedaan ondanks dat mijn dode vriend niet wilde dat ik het deed.
Mijn ex heeft me in die tijd geprobeerd te helpen maar ik wist dat het hem kapot maakte. Hier voelde ik me schuldig over en ik ging mezelf snijden. Na anderhalf jaar heb ik het uitgemaakt omdat ik hem niet vertrouwde. Toen heeft hij driekwartjaar lang mij gestalkt en geprobeerd mn vertrouwen terug te winnen, maar toen ik hem een maand terughad is hij soortvan vreemdgegaan en heeft hij mij gedumpt. Hij was de liefde van mijn leven, zonder hem kon ik niet meer. ik heb hem helemaal verpest, het voelt of ik hem in de steek heb gelaten. hij is gaan dealen en stelen en hij bedreigd en beroofd mensen, zo was hij niet, ik heb hem zo gemaakt. nadat het uit was heb ik weer geprobeerd zelfmoord te plegen, dit mislukte. Toen heb ik contact gezocht met een heleboel andere jongens, deze hebben me allemaal slecht behandeld en sommige misbruikt. Gelukkig had ik nog een vriend waarmee ik soms kon praten maar die heeft me vorig weekend verkracht en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik ben er klaar mee, ik kan niemand vertrouwen, met niemand praten, met niemand omgaan. als ik dat wel doe, doe ik ze pijn..
Datum:
25-03-2015
Naam:
amber
Leeftijd:
17
Provincie:
Utrecht

verdriet

Hoi,
ik ben lilly en 14 jaar
7 jaar gelden zijn mijn ouders pijlijk uit elkaar gegaan en ik heb daar heel veel moeite mee gehad. Ik was papa's meisje en toen mijn vader weg ging werd ik een erg opstandig kind.
ik heb mijn vader een jaar niet gezien en toen begon ik hem weer te zien ik was daar heel blij mee. Dat ging goed totdat in 2013 me vader ging verhuizen want hij wou dichter bij ons wonen en hij had het zich goed voorgesteld maar het is heel anders gelopen , ik en me zus gingen in het begin vaak naar hem toe hij was toen nog wel blij want mijn vader had van die periodes dat hij depressief was en blij van die ups en downs. Na een tijdje ging het bergafwaarts en zat hij weer in de put mijn moeder ik en me zus hebben er echt bijna alles aan geprobeerd maar vrijwel niks hielp. Me moeder en vader hebben geen contact meer en ik en me zus ook niet meer echt, soms belt hij nog wel eens om te vragen of we komen maar dan zeg ik altijd dat ik bij een vriendin ben omdat ik niet naar hem toe wil...
Het klinkt echt gemeen maar ik wil die confrontatie niet aan gaan want na die scheiding heb ik al zo veel pijn gehad dat ik er dit niet bij kan hebben eigenlijk.
Nou in het 2e jaar van me middelbare school kreeg ik een vriend echt een hele lieve jongen echt heel lief , maar ik verpeste het weer op en nieuw omdat ik niet weet hoe ik het moet volhouden omdat ik als maar aan die scheiding denk eigelijk ik kan er niks aan doen gaat vanzelf maar dat is nattuulijk geen excuus ik weet niet of ik wel op deze wereld wil blijven... Dit klinkt zo aandacht trekkerig maar zo moet het echt niet over komen ! Ik was dus het papa's kindje en val er nu dus buiten met me mama en me zus en me stiefvader ik voel me heel erg alleen 1 iemand snapt me dat is me beste vriendin ze snapt me en door haar ben ik er nog want ik heb 1 x zelfmoord proberen te plegen maar ik overleefde het en dat was ergs schamend en nu denk ik er weer over maar nu echt want ik hoor hier niet thuis dit is niet mijn wereld ik hoop dat het daar boven beter is want ik heb veel fouten gemaakt in me leven die ik liever achter me laat en nooit meer aan moet denken. maarja ik kan me zelf niet veranderen hoe ik ben en hoe ik eruit zie enzo... nou dit is zo'n beetje een kleine samenvatting van me leven ik heb nog een kort leven gehad en heb eigelijk weining ervaring over het leven maar ik ben bang dat ik meer fouten ga maken dus ik denk dat zelfmoord de beste oplossing is. Groetjes lilly
Datum:
24-03-2015
Naam:
lilly
Leeftijd:
14
Provincie:
Zeeland

Snap niets van mezelf. Wordt het huis uitgeschopt

Ik ben vreemd. Mijn hoofd zit niet goed in elkaar. Van de hele wereld moet ik van alles maar ik wil helemaal niks. Ik heb nooit vrienden gehad, geen echte vrienden in elk geval. Ik heb altijd al mijn gevoelens en gedachten aan de kant geschoven. En als ik al wat voelde had ik het er met helemaal niemand over. Het enige waar de wereld om leek te draaien is om jezelf als een toffe peer neer te zetten. Om je zwakheden en gebreken te verbergen. Ik zou namelijk alleen maar commentaar krijgen als ik dat niet zou doen. Voor mij was het een absurde gedachte dat ik het wel met iemand zou hebben over dingen die ik niet leuk vind of moeilijk vind.

Eigenlijk heb ik in mijn leven alles, een leuke familie, school, mensen die proberen vrienden met mij te worden, geld. Alles is oke zoals het is behalve dat het mij niet lukt om dingen te doen en ik weet niet waarom niet. Dingen als school afmaken, een baan zoeken, initiatief in vriendschappen nemen, op vakantie gaan. Ik heb jarenlang een gameverslaving gehad en ben naar een jeugd-afkickkliniek geweest. Daar zat ik dan tussen de junkies en de alcoholisten. Ben daar nu net 6 weken weg en heb sinds het begin van mijn behandeling niet meer gegamed. Ik ben daar begonnen met het toelaten van gevoel en het ervaren van emoties. En dat was heftig. Heel heftig. Ik ben altijd (aan de buitenkant) een rustige jongen geweest maar toen had ik de neiging om de boel aan gort te schoppen. Ik heb geen idee wat ik met al die emoties aan moet en soms ook niet waar ze vandaan komen. Ik woon nu weer thuis bij mijn ouders. Dus weer in de zelfde situatie als eerst. Maar het lukt nog steeds niet om dingen te doen. Emoties zijn er wel maar dat stemmetje in mij dat zegt dat ik nu ook wel even een sudoku kan invullen in plaats van stofzuigen of school bellen of solliciteren is er nog steeds. En is ook nog steeds even sterk. Mijn ouders worden knetter gek want ik doe helemaal niets (in hun ogen) om mijn leven te verbeteren. Want nu zit ik 24/7 thuis. Nou kwam mijn pa net naar mij toe en vermeld dood leuk tussen neus en lippen door dat hij voor mij een begeleid-wonen traject gevonden heeft. Met andere woorden, ik wordt zonder pardon het huis uit geschopt.
Datum:
22-03-2015
Naam:
Peter
Leeftijd:
24
Provincie:
Gelderland

geen vrienden voor troost, geen moeder die me echt helpt.

Ik de klas wordt ik sinds groep drie gepest. In de. Afgelopen jaren is het alleen maar erger geworden. 5 jongens tegen 1 meisje. Ik word uitgescholden en ze laten me schrikken en ik wordt getrapt of geslagen. Sinds kort heb ik ook verschrikkelijke ruzie met twee vriendinnen. Ik weet niet meer bij wie ik terecht kan. Mijn moeder maakt het alleen maar moeilijker. Ik weet niet wat ik moet doen en ik voel me zwaar de pineut 😭😭😭.
Datum:
22-03-2015
Naam:
anoniem
Leeftijd:
11
Provincie:
Utrecht

Fucked up

Ik ben 16j , ik ben opgeroeid tijdens de vecht scheiding van mijn ouders, ik leef tussen 2 moeilijke families, ik zit nu al 9j met een agressie stoornis waardoor ik me moeilijk kan concenteren mijn ouders denken dat het tussen mijn oren zit en willen de medicatie niet betalen en daar door vecht ik steeds op school. Ik ben een buite beentje altijd al geweest met mijn rock stijl. Vorig jaar ben ik lid geworden van een rechtse groep ik ben daar zeer geliefd vanwege mijn kennis van oorlog voering, maar echte vrienden heb ik niet. Ik voel me eenzaam, haal steeds slechte punten op school. En heb al 2zelfmoord pogingen en verschillende instellingen achter de rug omdat ik door politie altijd werd gevonden... Ik heb een vriendin ze is geweldig maar mijn depressie word erger en ik denk dat er een 3e poging op komst is... (Korte versie)
Datum:
21-03-2015
Naam:
D.M
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Stress

Ik kan de stress en de druk niet meer aan ik heb mijn leven nu al verkloot mijn ouders zijn niet trots op me welke keer dat ik aan me zelf den moet ik bij na huilen ik kan het echt bijna niet meer aan ik begin gedachtens te krijgen over een makkelijke weg uit
Datum:
19-03-2015
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.