Levensverhalen (pagina 195)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Alsof iemand dit leest

Ik denk dat het geen zin heeft, om alles te op te schrijven waarom ik een einde aan mijn leven wil maken. Het is allemaal zo veel, ik zou niet weten waar ik moet beginnen. Het heeft niet alleen te maken met de dingen die op mijn af komen, maar ook dingen die ik tegen andere doe. Dat ik zulke dingen bij andere, is voor de uitlaadklep dat ik hulp wil en mijn boosheid. Toch houdt iets mij tegen om geen zelfmoord te plegen, en that is what is killing me inside. Elke dag de gedachte hebben dat je dood wilt, maar een onbekend ding houdt je tegen is voor mij erger dan dat ik een einde aan mijn leven wil maken.
Ik haat het dat mijn leven niet als een boek is. Alle boeken die ik lees, hebben vaak een goede einde. Ja, er pleegt iemand zelfmoord, maar daarvoor heeft de hoofdpersoon alles goed geregeld, zoals accounten gesloten, kleding al verkocht etc. Dat is wat ik ook wil. Alles al regelen en dan ergens van afspringen. Waarom zou ik mijn dingen nalaten voor mensen die nu niet naar mij omkijken? Maar als ik er niet meer ben opeens een foto van mij is huis hebben. Grapje, dat zal niemand doen. Dat is waarom ik dood wil: ik heb niemand en de eenzaamheid eet mij op.
Datum:
25-02-2015
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
21
Provincie:
Drenthe

help

hey ik ben 16 jaar en denk elke dag aan zelf moord ik woon nu 1 jaar in rotterdam en heb amper vrienden ik had een vriendin maar nu is het uit tussen ons ik voel me nu eenzaam zij was alles wat ik had en nu heb ik niemand meer. op school heb ik ook geen vrienden. ik heb elke dag ruzie met me moeder over dat ik school verzuim ik moet ook vaak voor de rechter komen voor school verzuim en nu hebben ze besloten om mij in een instelling te zetten maar dat wil ik helemaal niet. nu zit ik zit na te denken of ik zal weg lopen en zwart of hoe dan ook ver van nederland te gaan naar een warm land tot me 18de. mijn moeder leeft met een uitkering mijn vader heb ik sinds ik 5 maanden oud was niet gezien ik ben heel arm ik woord vaak gepest dat ik altijd de zelfde kleren aan heb ik zit vaak te denken om te gaan stelen maar dat heeft geen zin ik wil gewoon een toekomst net als iedereen maar ik zat op een praktijkschool en daar kan je geen diploma halen alleen als je goed genoeg ben voor MBO nivo 1 maar dat ben ik niet ik wil later niet voor 500 euro werken als afwasser ik wil gewoon en toekomst en kinderen maar dat kan dan niet want ik heb dan geen geld. als ik weg van alles wil ga ik altijd naar de erasmus brug en denk ik altijd om er vanaf te springen volgens mij is het beter als ik dood ben niemand gaat me toch missen.
Datum:
25-02-2015
Naam:
jose
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

slechte thuissituatie

Hoe zal ik beginnen.. ik woon met mn oma en oom dit omdat mijn moeder niet voor me kon zorgen vanwege alcohol problemen. en mijn vader ken ik niet. Ik ben dus opgevoed Door mn oma. het gaat thuis nooit goed elke dag is er ruzie en geschreeuw en het loopt steeds uit de hand want ben nooit echt geslagen maar daar gaat het wel naartoe er word slecht voor me gezorgd ik heb zelf weinig tot geen geld en moet zelf voor eten zorgen dat is er ook niet elke dag ik heb een lieve goeie vriendje maar die mag niet bij me komen ze zijn niet blij voor me dat ik een vriend heb ik word uitgemaakt voor slet zomaar omdat ze me boos willen hebben en ik heb geen vrienden dus kan nergens heen als het niet goed gaat soms ben ik wel buiten maar dan in mn eentje niemand begrijpt hoe ik me echt voel ik heb zoveel stress en ik heb last van paniek aanvallen ik wil soms de pijn verlichten met een mes maar dan denk ik nee stop dit is niet de oplossing het enige wat ik wil is ergens anders wonen zo graag maar het gaat niet ik kan het niet betalen heb geen plek om weg te gaan ik denk steeds vaker aan zelfmoord ik heb elke dag gezeik thuis en van kwaad tot erger ik schreeuw mn stem kapot mijn spullen worden gebroken zoals mn laptop ik ga kapot hieraan elke dag ik wil er gewoon niet meer zijn dan kies is nog liever voor het mes dan altijd dit gezeik hebben ..
Datum:
24-02-2015
Naam:
girllovepink
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

valse glimlach

Het begon eigenlijk allemaal toen ik mijn examens niet had gehaald. Ik ging met verkeerde mensen om. Door die verkeerde mensen ben ik ook op het verkeerde pad geraakt. Ik was in die tijd erg onzeker over me zelf. Ik durfde tegen niemand nee te zeggen, veel mensen maakte hier misbruik van. In het begin waren het gewoon kleine dingen maar na loop van tijd hadden mijn "vrienden" mij zo gemanipuleerd om wat met ze te doen. Wat we gedaan hebben wil ik liever niet vertellen, maar ik door dat ene zat ik dus 8 maanden vast. Het vast zitten zelf vond ik niet zo erg, je had het daar goed misschien zelfs te goed. Ik vond het alleen wel zielig voor mijn familie. Elke keer als ik aan ze dacht (wat ik juist niet wou) ging ik maar blowen. Blowen was het enigste wat mij in die 8 maanden rustig hield. De Groepsleiders hadden het nooit door dat ik stoned was, wat ik dus nu wel echt slecht van ze vond. Ik moest vaan UC (urinecontrole) afleggen maar daar werd ik ook nooit mee gepakt door bepaalde trucjes. Op een gegeven moment schaamde ik me zo erg voor mijn familie dat ik tegen ze zei niet meer komen. Toen ik daar vast zat droomde ik er gewoon van om weer naar buiten te gaan. Nu 8 maanden later lijkt het alsof er niks verandert is. Ik voel me gewoon nog steeds gevangen in mijn hoofd. Ik kan nu met niemand echt goed praten. Niemand weet ook dat ik nu al een paar maanden met het gevoel rondloop dat ik gewoon weg wil zijn. Op school weet niemand het. Niemand van mijn klas weet dat ik überhaupt heb vastgezeten. Mijn mentor weet het alleen. Elke dag loop ik buiten met een glimlach, een valse glimlach. Het voelt gewoon alsof ik een masker op heb. Niemand weet dat ik zoveel pijn heb. Ik loop nu al 8 maanden therapie maar ik denk niet dat het helpt, er is na 8 maanden niks verandert. Ik heb ook moeite om met iemand er over te hebben want ik vertrouw echt niemand meer.
Datum:
22-02-2015
Naam:
-
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

Zwakke wil..

Meer dan de helft van mn leven zwerven de gedachten al rond. Het wordt alleen maar erger. Heb zo'n waslijst met problemen medisch en mentaal dat ik er niet eens meer aan wil beginnen. Ken mensen en de pijn die hun kinderen hebben moeten begraven en dat is iets dat ik mijn ouders eigenlijk niet aan wil doen. Ik zie mezelf als een plant die m'n ouders hebben geplant en niet wil bloeien ondanks de liefde en tijd die er in is gestoken. Wat moet ik hier nu mee aan... Beide uitwegen komen neer op het pijn doen van m'n ouders. Het was beter geweest als ik nooit geboren was.
Datum:
22-02-2015
Naam:
iemand
Leeftijd:
30
Provincie:
Gelderland

geef niet op

ik wil jullie allemaal het liefst een dagje zonder zorgen geven, maar jammer genoeg kan ik dat niet en de waarheid is, zelf gaat het ook niet zo goed met me.
ik ga niet over mijn verleden praten, maar ik heb genoeg meegemaakt. ik weet dat het makkelijk is om te zeggen dat je de moed erin moet houden, dat achter de wolken de zon schijnt, maar dat kan ik allemaal niet beloven. wel geloof ik dat jullie hier allemaal met een reden zijn, net als ik, misschien weet je die reden nog niet, en ben je net als ik zoekende ik deze klote-presteermaatschappij. ik geloof heilig in ieder van jullie, net als ik geleerd heb in mezelf te geloven. al is het maar iets heel kleins, beloof me dat je door zal zetten, hoe moeilijk het ook is en misschien nog wel zal worden. want ergens in de wereld is iemand die jou serieus neemt, die jou wel de moeite waard vind. zoek, achter die hoge bergen, achter die donkere wolken. nou moet je me niet verkeerd begrijpen, ik ben geen bijbel-enthousiast, integendeel zelfs. maar ik geloof in de kracht van de mens. ik geloof dat je zelf je geluk kunt maken, zoeken, vinden. hoe moeilijk het soms ook is, probeer in ieder geval. want wat heb je nog te verliezen?

Datum:
21-02-2015
Naam:
fairytale
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-brabant

pleegkind = kutleven

ik heb al van klein af aan nooit het recht gekregen om fatsoenlijk te leven.

toen ik klein was hadden mijn ouders voortdurend ruzie , mijn vader peste mijn moeder daardoor kwam ik met mijn moeder en zusjes in vele vluchthuizen terrecht.

uiteindelijk zijn we weggehaald bij mijn mama ,en heeft zij verschillende zelfmoord pogingen achter de rug die ik stuk voor stuk bewust mee had

ik ben geplaast geweest in tehuizen waar niemand wist dat we daar zaten

ik heb in crisistehuizen en gezin gezeten

en dan ben ik uiteindelijk in een pleeggezin gekomen waar ik nu deze zomer al 10 j zit , ik ben nu 16 en wil iets berijken in mijn leven

Ik heb nooit het gevoel gehad dat deze pleegouders mij beschouwen als hun eigen kind maar eerder als een vreemdeling ...

ik zou iemand zijn die niks wilde doen en overal moeilijk in is ... gisteren kwam ik thuis met een voorstel ik zou willen gaan dansen in de danschool van anick van de ketnet band

wat op zich heel normaal is wat in lommel kent iedereen haar en dat is ook de stad waar mijn mama woont ... maar die kans geven ze mij niet ik moet maar wachten tot mijn 18e ...

wat word mij in mijn leven dan nog wel gegund? wat is dan nog de zin van mijn leven?
Datum:
21-02-2015
Naam:
joyce
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

de stilte in mijn hoofd

de shit stilte in mijn hoofd

de gevaarlijke stilte
ik ben er in mijn hoofd mee bezig
wanneer waar hoe
en als je dat gevecht achter je hebt is het alleen nog de vraag wanneer
dan ontstaat zo een stilte in je hoofd
zo een gevaarlijke stilte
net of je bereid bent
geen druk meer
geen angst meer
alleen nog het verlangen naar rust !!

Datum:
21-02-2015
Naam:
Joan
Leeftijd:
55
Provincie:
Noord-holland

alles zit tegen

hoi ik heb werkelijk een rot leven alles zit tegen werd gepest van groep 4 tot en met 8 is het voorbij toen ik eindelijk naar middelbaar ging. maar toen begon de ellende pas kreeg een auto ongeluk waardoor ik lange tijd niet kon sporten ben daar mee gestompt omdat ik niet meer zag zitten om op oud niveau terug te keren toen kwam me moeder in het ziekenhuis te liggen gelukkig heeft ze het overleeft net toen zij uit het ziekenhuis was heb ik een schietpartij meegemaakt waardoor ik een trauma had jaar later bleef ik zitten terwiijl ik super vel ziek was geweest en uitleg had gemist dit voelde allemaal zoon pijnlijk maar gelukkig had ik een goeie vriendin wat zo goed ging dat we een relatie begonnen begin september maand later gingen me oudera scheiden en ik voelde me niet fijn in de klas nu heb ik ruzie gehad met me vriendin waar nergens omging maar ze heeft het wel uitgemaakt het ging net eindelijk allemaal goed net scheiding verwerkt en krijg ik dit tegen houdt het dan nooit op
Datum:
20-02-2015
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

leven

Het hart is stil en verlaten,
het is dodelijk stil.
Niemand heeft het in de gaten,
wat de ziel en geest wil.
Hart,lichaam en ziel,
alle drie ineen.
Er is nog een vierde wiel,
het masker,te zien door iedereen.
De dood van binnen,
de lach van buiten.
Wie gaat er winnen,
het leven? Of het afsluiten.
Datum:
20-02-2015
Naam:
maaike
Leeftijd:
40
Provincie:
Drenthe

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.