Ik weet niet wie ik kan vertouwen wat mensen betreft. In groep 2 dacht ik al behoorlijk negatief. Van groep 3-8 ben ik gepest. In groep 7 kreeg ik een vriendin en was niet meer zo alleen, toch ging het door. Die vriendin zorgde in groep 8 ervoor dat het stopte. Zij was sterker dan ik, kapot was ik al gemaakt. In de 1e opt vmbo zaten wij bij elkaar in de klas. In de 2e niet, daar was ik best alleen. Een buitenbeentje. In de 3e en 4e werd ik weer gepest en ging naar een andere locatie omdat ik in niveau gezakt was. Van gt naar kader door al de zooi. Op die school waren wel wat mensen die naar me omkeken daardoor ben ik hier niet helemaal aan onderdoor gegaan. Bij mijn 1e vervolgopleiding ging het goed, we waren één als klas ondanks de groepjes die er alijd wel zijn. Bij mijn 2e vervolgopleiding werd ik eerst opnieuw gepest. Dit heeft drie maanden geduurd. Daarna werd de klas gesplitst ivm de grote en was ik er de een op andere dag vanaf :) In het tweede schooljaar van deze opleiding zaten we weer bij elkaar in de klas. Ze waren door uitval van veel leerlingen weer samengevoegd. Door stage kwamen een vriendin(meer een losse conact, klasgenoot) en één van die pesters met elkaar in contact en werden ze vrienden. Ik moet nu wel met hun omgaan anders heb ik niemand meer. Sociaal ben ik niet zo sterk gezien mijn verleden. Maar die meiden.... Daar moet ik mee zien te 'overleven' Ook al luktdat aardig wat ze gedaan hebben zit er nog in.
Thuis was/is het ook niet alles. Een vader die een grote bek heeft en als hij iets gek, raar of niet kloppend vindt nog kan schelden ook. Niet kloppend op onjuiste gronden. Ouders hebben nog al eens ruzie. Moeder kan niet tegen mn vader op. Ik wel inmiddels maar ik ga dr nog steeds aan. Ben blij als ik uit huis ben bij mn volgende studie. Heb weinig emotinele liefde van huis meegekregen, nog steeds niet overigens. Nooit een knuffel, ook niet toen ik klein was. Nooit een ik hou van je of je bent lief of een compliment. Anders zeer zelden een compliment.
Rapporten waren nooit goed, kon niks goed doen, geen een cijfer was goed volgens mijn vader hoofdzakelijk. Kreeg dus de pest aan school, deed er niks aan en zakte in niveau. Mede door mn pestverleden waarschijnlijk. Dit negative commentaar was al sinds de basisschool. Wat ik me kan herinneren vanaf groep 7 toen kregen we engels. Maar eerder ook. Met het leren vd tafels heb ik moeite en ja daar plakte ze een papier met de tafels voor op de kast want ja, zij kan zo moeilijk die tafels leren. Dat papier werd geplakt ja maar verder geen enkele steun! Toen merkte ik al dat negatieve, van zij kan het gewoon niet. En dat ik groep 5 of 4. Weet ik veel. In groep 3 had ik al moeite met rekenen en daar kreeg ik geen goede steun bij. En lezen. Ik vond bepaalde boeken op 'hoger' niveau interresanter en wilde die wel lezen. Maar dat kan jij natuurlijk niet, die zijn niet voor jou geschikt. Dit was op school dan. Ik moest het maar met andere doen. Natuurlijk was ik intussen zoon geval dat moeilijk lerend wordt genoemd. Op school en thuis liep het dus maar niet lekker. Continue gekloot of het een of ander. Geweldige tijd dus.... (spottend)
Ook ben ik op mn 11e aangerand. Kom je uit de verenging staat er opeens een kale vent met zn bolle kop en een donkergroene jas aan bij je aan de zijkant. Vraagt ie of ik wel eens steentjes tegen zn auto gooi. Ik zou zoiets nooit dirven toen en het zou niet eens in me opkomen ook. Vraagt ie of ik misschien een zakje met steentjes bij me heb, in een zakje misschien. En je raad het hij zal vast onder mn rok zitten. En daar gaat ie. Zat ie met zn vuile vleken onder mn rok aan de zijkant van mn been. Gelukkig niet bij mn bil en alles, dat moest er nog bijkomen. Een klootzak is het. Dacht ik heb wel eens gezien te hebben ad overkant en noemde een paar nummers op bij het bureau. Mn moeder; 'dat kan niet daar woont .......' Meer geschrokken zei ze dit maar bij mij kwam het over dat ze mij niet geloofde en dat na zo iets....
Nu heb ik veel steun aan mn geloof. God zegene mij en jullie samen. Eerst moest ik hier niets van weten maar God zij gelooft door Jezus Christus dat hier verandering in is gekomen. Dwars door mijn lijden, zelfmoordgedachten en neigingen geeft Hij mij steun. Hij is bij mij, elke dag weer. Zonder Hem zou ik niet verder kunnen met mijn leven. Weet ik het niet meer, Hij weet het. Zie ik het niet meer zitten, Hij bemoedigd mij.
Toch zou ik graag met mensen hierover praten maar voor hulpverlening heb ik het te druk en mensen vertrouw ik niet zomaar. Heb het een keer gedaan begint ze telkens over die verzekering te zeiken. De verzekering dit en de verzekering dat. Luisteren kon ze ook van geen meter. Heb het 2 gesprekken met dr vol kunne houwe.
Maar God heeft belooft dat Hij mij zal steunen en helpen en mijn gebeden zal verhoren. Hij laat geen bidder staat. Dat is mijn kracht om nu toch nog verder te gaan. Hij leidt mij en is bij mij. Ik hoop dat ik nooit zo ver kom dat ik echt ZM pleeg. God behoede mij hiervoor.
Ik heb nu angst voor mensen. Ook heb ik NF1, een aangeboren ziekte. De symptomen zijn bij iedereen anders maar ook sociale problemen kunnen hierbij voorkomen. Door dit gedoe zal het als dat er al bij mij bij hoort erger zijn geworden. Hulp is nodig maar mensen vertrouw ik niet. Zie veel dingen ook als prive iets waar ze niets mee te maken hebben. Maar zou graag hulp hebben. Maar hoe??!?
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.