Levensverhalen (pagina 187)

hey, mijn naam is jerry en ik ben depressief.
Het begon eigenlijk in groep 5 Toen werd ik gepest omdat ik te dik was, Na 2 jaar gepest worden ben ik naar een andere school gegaan.
De school was wel oke tot dat iemand weer begon en de rest volgt. op de een na laatste dag ben ik in elkaar getrapt door 4 Jongens. toen begon me middelbaren school. half 1e jaar toen begon het weer nu niet alleen omdat ik te dik ben maar ook omdat me moeder in het ziekenhuis lag. ze zijden ''ik hoop dat je moeder dood gaat'' die zomer vakantie heeft mijn vader me gevonden hangend aan een touw, ik wou net springen en toen kwam hij naar boven. sinsdien weet iedereen het op me school dat ik het heb geprobeerd. en ik wil het nog steeds.


Jerry.

Hallo iedereen haat mij ik ben het bleu om te leven waarom ben ik geboren ik heb geen reden waarom ik ben dik lelijk dom stom raar idioot een loser ik snij mezelf maar als ik het nog een keer doe vlieg ik in een psyhyatrisch huis ofz laar het boeit mij niet ik ga het doen zo diep mogelijk en dan ga ik zelfmoord plegen ik ga afscheid brieven maken maar men leven heeft geen zin ik weet waarom iedereen min haat ze hebben gelijk maar ik wil het niet meer dit was een afscheid brief voor de site vaarwel 😭😭

Hoi ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
Mijn vader respecteert me nooit en als ik ook maar 1 ding vekeerd zeg dan word hij helemaal gek en schepdnke dan uit met dingen als kankerjong en bloedhond.Ook slaat hij me. ik ben echt bang dat hij me wat aandoet. Ook doet hij altyd chagorijnig tegen me. Dit is misschien een hele rare reden vvoor zelfmoord maar ik maak dit nu al mijn hele leven mee en weet echt niet meer wat ik er tegen kan doen.
Alvast bedankt

Hallo.
Ik heb al verschrikkelijk veel meegemaakt in mijn leven maar de laatste paar maanden is het gewoon niet leefbaar meer. Mijn ouders zijn rond mijn 6/7 jaar gescheiden. Het is altijd een week bij mijn mama en dan een week bij mijn papa. Mijn papa kreeg een nieuwe vriendin en mijn mama een nieuwe vriend. Mijn stiefmama geraakte in een depressie en had/heeft een drankprobleem. Ze werkte het vroeger altijd op mij uit. Ze heeft een paar keer gestopt maar herviel altijd weer. In 2014 was ze bijna een jaar alcohol vrij, maar op kerst begon het weer. Ik ging ondertussen al 2 jaar naar het clb op school omdat ik de scheiding enzo nooit had verwerkt en omdat mijn stiefmama mij een soort van peste! Toen ze weer begon op kerst was ik zo in paniek! Ik was doodsbang! Ik zat met mezelf in de knoop en was zo in paniek dat ik mezelf begon te snijden.. Ik heb het samen met het clb aan mijn mama verteld en samen hebben we hulp gezocht. Ik ging naar de psycholoog en alles ging beter. Dat dacht ik toch.. Ik ben zulke erge dingen te weten gekomen over mijn ouders.. Vooral over het verleden van mijn papa. Mijn tante heeft borstkanker. Mijn stiefmama kreeg te horen dat ze waarschijnlijk ook borstkanker heeft. Het ging echt slecht met me.. Zelfs de psycholoog zij dat ik er moe, uitgeput en verdrietig uitzag. Maar sinds woensdag zit ik op mijn diepste punt. Mijn stiefpapa is plots aan een hartbreuk overleden.. Ik voel me een wrak! Iedereen is triest en mijn papa is teleurgesteld in mij omdat ik zijn reactie aan mijn broers heb verteld. Ik zit helemaal vast! Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil naar mijn mama en daar blijven wonen maar dan kwets ik mijn vader. Ik denk vaak aan zelfmoord. Al 2 jaar eigenlijk maar sinds woensdag is de drang echt sterk.. Ik haat mezelf en ik haat mijn leven.

Ik ben zwaar depressief sinds mijn vijfde..Ik ben heel lang gepest geweest. Ik heb chronische pijn door mijn ehlers danlos en fibromyalgie. Iedereen kijkt op mij neer en onderschat mij. Ik doe de mensen alleen maar pijn en doe niks goed in het leven! Ik heb helemaal geen vrienden. en mijn familie luistert niet naar wat ik te zeggen heb. Ik snij mijzelf en wil eigenlijk gewoon dood. Ik kan het niet langer meer.. mezelf iedere morgen uit bed slepen voor weer een dag met een fake smile en onmenselijke pijn rond te lopen. Het gaat niet langer.. Ik weet niet waarom ik dit hier post maar het voelt alsof er Echt niemand meer is om te luisteren...

heb echt n slechte jeugd gehad, alles begon al in de kleuterschool waar ik gepest werd omdat ik "de stille" was. Al snel vonden ze dat ik niet in een gewone school terechtkon dus werd ik maar naar bijzonder onderwijs gestuurd. Daar bloeide ik even helemaal open en kon ik mezelf zijn totdat ik de slechte vrienden kreeg die me elke dag het leven zuur maakte. Altijd was het mijn schuld, mn koekjes werden altijd uit mijn boekentas genomen en leugens die niet eens waar waren werden verzonnen. Mijn ouders zijn al gescheiden sinds mn 2 jaar dus heb ik al snel voor mezelf moeten leren zorgen want mn papa had het altijd te druk. Mijn broer maakte daar aardig misbruik van, elke keer als ik iets deed wat hem niet aanstond kreeg ik slaag en dat jaren aan een stuk zonder dat iemand er ook maar iets aan deed. In de middelbare school werd ik ook al snel terug gepest gewoon omdat ik mezelf ben! Ik had toch niemand iets misdaan? Nu zit ik in het 6e en heb ik vrienden gemaakt en gaat het allemaal al wat beter maar draag er nog steeds de gevolgen van, Ik heb het moeilijk om een spreekopdracht te houden voor de klas en geef ook veel te snel toe ook als ik weet dat ik in mn recht ben. Ik ben niet dat type dat zichzelf gaat verminken ofzo maar af en toe krijg ik toch wel slechte gedachten van hoe zou het zijn als ik er niet meer was? En dan zien de mensen dat omdat ik altijd zo een typiche blik trek als ik nadenk en het antwoord dat ik geef als ze dan iets vragen is toch altijd hetzelfde: Ik ben moe of het gaat prima ,was gewoon aan het dagdromen. Ze weten niet wat eer allemaal in men hoofd omgaat, ben het zo beu om altijd te moeten zegge dat alles goed gaat en fake te smilen ook al gaat het niet goed. Ben ook te verlegen om relaties aan te gaan door mn verleden en dan komen ze altijd weer met de vraag En heb je al een vriendje?? Ben het echt alemaal zo beu!! Het doet zo een pijn om andere mensen zo gelukkig te zien terwijl ik het ene na het andere tegenkom. WAAROM!!

Ben een vrouw van 52 jaar, heb 3 kinderen. Ben 2x verlaten door ex partner.daardoor is er veel beschadigd in onze relatie. Ik mocht mezelf niet zijn, moest een leven leiden zoals mijn ex partner het liefst wilde. Beschadigd in mijn jeugd, wat mijn hele huwelijk een grote invloed heeft gehad. Ik ben daardoor helemaal afgegleden naar een bang vogeltje. Nu sinds een tijdje alleen, ex informeert via de kinderen naar mij, hij maakt zich zorgen. Waarom maak je je zorgen als je toch niks meer om me geeft. Ik ben erg depressief en intens verdrietig. Moet doorgaan voor mijn kinderen.....maar twijfel toch steeds....waarom moet ik voor hun doorgaan? Ik moet elke dag pijn lijden van verdriet. Dit is zo vreselijk zwaar als je nog van iemand houd. Zit in een heftig therapie, waar ik nu alleen maar depressiever van wordt. Heb te maken ket een groep die allemaal somber En suïcidaal zijn. Hoe lang ik deze strijd nog aankan ???? Ik weet het niet? Mijn eigen familie, moeder en broer laten me ook in de steek. Baan kwijt geraakt door mijn verdriet en ziekmelding. Een toekomst???? Die zie ik niet!!!!!! Alleen verder.....dat wil ik niet......een andere partner.....met misschien ook een hele rugzak? Geen optie voor mij!!!! Heb geen vertrouwen meer in de mens. Ik wil rust in mijn hoofd......maar hoe?.....daar is maar 1 manier voor!!! Maar je kinderen pijn doen? Dat is ernstig.....maar misschien in een paniekaanval...kan het zomaar gebeuren. Mijn leven is stuk!!!!!

Ik weet niet wie ik kan vertouwen wat mensen betreft. In groep 2 dacht ik al behoorlijk negatief. Van groep 3-8 ben ik gepest. In groep 7 kreeg ik een vriendin en was niet meer zo alleen, toch ging het door. Die vriendin zorgde in groep 8 ervoor dat het stopte. Zij was sterker dan ik, kapot was ik al gemaakt. In de 1e opt vmbo zaten wij bij elkaar in de klas. In de 2e niet, daar was ik best alleen. Een buitenbeentje. In de 3e en 4e werd ik weer gepest en ging naar een andere locatie omdat ik in niveau gezakt was. Van gt naar kader door al de zooi. Op die school waren wel wat mensen die naar me omkeken daardoor ben ik hier niet helemaal aan onderdoor gegaan. Bij mijn 1e vervolgopleiding ging het goed, we waren één als klas ondanks de groepjes die er alijd wel zijn. Bij mijn 2e vervolgopleiding werd ik eerst opnieuw gepest. Dit heeft drie maanden geduurd. Daarna werd de klas gesplitst ivm de grote en was ik er de een op andere dag vanaf :) In het tweede schooljaar van deze opleiding zaten we weer bij elkaar in de klas. Ze waren door uitval van veel leerlingen weer samengevoegd. Door stage kwamen een vriendin(meer een losse conact, klasgenoot) en één van die pesters met elkaar in contact en werden ze vrienden. Ik moet nu wel met hun omgaan anders heb ik niemand meer. Sociaal ben ik niet zo sterk gezien mijn verleden. Maar die meiden.... Daar moet ik mee zien te 'overleven' Ook al luktdat aardig wat ze gedaan hebben zit er nog in.

Thuis was/is het ook niet alles. Een vader die een grote bek heeft en als hij iets gek, raar of niet kloppend vindt nog kan schelden ook. Niet kloppend op onjuiste gronden. Ouders hebben nog al eens ruzie. Moeder kan niet tegen mn vader op. Ik wel inmiddels maar ik ga dr nog steeds aan. Ben blij als ik uit huis ben bij mn volgende studie. Heb weinig emotinele liefde van huis meegekregen, nog steeds niet overigens. Nooit een knuffel, ook niet toen ik klein was. Nooit een ik hou van je of je bent lief of een compliment. Anders zeer zelden een compliment.

Rapporten waren nooit goed, kon niks goed doen, geen een cijfer was goed volgens mijn vader hoofdzakelijk. Kreeg dus de pest aan school, deed er niks aan en zakte in niveau. Mede door mn pestverleden waarschijnlijk. Dit negative commentaar was al sinds de basisschool. Wat ik me kan herinneren vanaf groep 7 toen kregen we engels. Maar eerder ook. Met het leren vd tafels heb ik moeite en ja daar plakte ze een papier met de tafels voor op de kast want ja, zij kan zo moeilijk die tafels leren. Dat papier werd geplakt ja maar verder geen enkele steun! Toen merkte ik al dat negatieve, van zij kan het gewoon niet. En dat ik groep 5 of 4. Weet ik veel. In groep 3 had ik al moeite met rekenen en daar kreeg ik geen goede steun bij. En lezen. Ik vond bepaalde boeken op 'hoger' niveau interresanter en wilde die wel lezen. Maar dat kan jij natuurlijk niet, die zijn niet voor jou geschikt. Dit was op school dan. Ik moest het maar met andere doen. Natuurlijk was ik intussen zoon geval dat moeilijk lerend wordt genoemd. Op school en thuis liep het dus maar niet lekker. Continue gekloot of het een of ander. Geweldige tijd dus.... (spottend)

Ook ben ik op mn 11e aangerand. Kom je uit de verenging staat er opeens een kale vent met zn bolle kop en een donkergroene jas aan bij je aan de zijkant. Vraagt ie of ik wel eens steentjes tegen zn auto gooi. Ik zou zoiets nooit dirven toen en het zou niet eens in me opkomen ook. Vraagt ie of ik misschien een zakje met steentjes bij me heb, in een zakje misschien. En je raad het hij zal vast onder mn rok zitten. En daar gaat ie. Zat ie met zn vuile vleken onder mn rok aan de zijkant van mn been. Gelukkig niet bij mn bil en alles, dat moest er nog bijkomen. Een klootzak is het. Dacht ik heb wel eens gezien te hebben ad overkant en noemde een paar nummers op bij het bureau. Mn moeder; 'dat kan niet daar woont .......' Meer geschrokken zei ze dit maar bij mij kwam het over dat ze mij niet geloofde en dat na zo iets....

Nu heb ik veel steun aan mn geloof. God zegene mij en jullie samen. Eerst moest ik hier niets van weten maar God zij gelooft door Jezus Christus dat hier verandering in is gekomen. Dwars door mijn lijden, zelfmoordgedachten en neigingen geeft Hij mij steun. Hij is bij mij, elke dag weer. Zonder Hem zou ik niet verder kunnen met mijn leven. Weet ik het niet meer, Hij weet het. Zie ik het niet meer zitten, Hij bemoedigd mij.

Toch zou ik graag met mensen hierover praten maar voor hulpverlening heb ik het te druk en mensen vertrouw ik niet zomaar. Heb het een keer gedaan begint ze telkens over die verzekering te zeiken. De verzekering dit en de verzekering dat. Luisteren kon ze ook van geen meter. Heb het 2 gesprekken met dr vol kunne houwe.
Maar God heeft belooft dat Hij mij zal steunen en helpen en mijn gebeden zal verhoren. Hij laat geen bidder staat. Dat is mijn kracht om nu toch nog verder te gaan. Hij leidt mij en is bij mij. Ik hoop dat ik nooit zo ver kom dat ik echt ZM pleeg. God behoede mij hiervoor.

Ik heb nu angst voor mensen. Ook heb ik NF1, een aangeboren ziekte. De symptomen zijn bij iedereen anders maar ook sociale problemen kunnen hierbij voorkomen. Door dit gedoe zal het als dat er al bij mij bij hoort erger zijn geworden. Hulp is nodig maar mensen vertrouw ik niet. Zie veel dingen ook als prive iets waar ze niets mee te maken hebben. Maar zou graag hulp hebben. Maar hoe??!?

Mijn familie is een van de meest hopeloze ter wereld. Ik geloof dat mijn broer een psychopaat is omdat hij een paar keer bijna het huis in brand stak, mijn moeder geslagen,geduwd ,gestampt en haar al eens racistisch uitgescholden omdat ze Indisch is en hij niet. Ook lacht. Hij altijd als er iemand pijn heeft. Een keer was ik heel hard gevallen en toen lag hij op de grond van het lachen. Dat maakt mij het meeste bang.toen ik negen was dacht ik: " hoe, hoe zal ik hiermee kunnen leven?" En op mijn tien jaar was ik echt hopeloos: ik begon weg te lopen en bleef maar huilen. Toen ik elf werd werd alles alleen maar erger. Toen was het moment dat ik begon te denken aan zelfmoord en de gemakkelijkste manier om het te doen, verdrinking, mezelf wurgen,mijn polsen doorsnijden, of gewoon mijzelf met een mes in mijn buik steken. Maar toen dacht ik aan de vrienden en andere familie die ik had. Toen dacht ik aan mijn oma die waarschijnlijk zou sterven aan verdriet. En toen als ik aan dat dacht kon ik het niet. Vorige maand toen ik alleen thuis was nam ik een mes en bracht het aan mijn keel. Ik duwde en duwde maar harder tot ik besefte dat dit niet meer kon.
Dus ben ik ik een instelling gezet voor kinderen met thuisproblemen. Alles gaat weer beter met mij en mijn broer is naar een pleeggezin gestuurd.

Ik heb heel me leven aan zelfmoord gedacht. Alles is begonnen wanneer ik in kleuter tot 6de leerjaar werd gepest voor de domste dingen. Ik ben dan naar middelbaar gegaan. 1ste middelbaar was alles anders. Ik werd niet gepest, uitgelachen,... Ze accepteerde dat ik anders was dan de rest. Maar begin 2de middelbaar veranderde dat. Ik begon met 1ste jaartjes omgaan en dat haatte ze. Ze begonnen mij dan kinderachtig te vinden.ze begonnen me te haten. Nu zit ik in 3de middelbaar. De jaar is bijna om maar toch nog steeds haten ze mij. Ik ga nu beginnen uitleggen waarom dit mij meest kwets. Ik ben een kwetsbaar meisje. Al me 'echte' vrienden roddelde over mij positief, maar deed poeslief in me gezicht. Natuurlijk geloofde ik ze. Ik begon ze te vertrouwen en geheimen te zeggen. Maar juist vandaag 28.04.15 begin ik de slachtoffer te worden. Ze zeggen van ei .... ze roddelt weer over u en ze zegt dat en dat terwijl ik niets zei over haar. Ze willen me vriendschappen verpesten met iedereen. Iedereen begin haar te geloven omdat ze populair is maar beteken dat dat ze betrouwbaar is? Nee, ze is juist een heks. Na school heeft ze bijna iedereen op me afgestuurd en ze zei van jij bent anders, jij hoor hier niet thuis,..... Ze bleven maar doorzagen en doorzagen wel 20min lang. Er zijn maar nu miss 6personen die bij mij staan en niet bij haar. Ik vertrouwde ze en ze kwetsten mij maar erger en erger. Ze willen gewoon dat ik zelfmoord ga plegen. Ze zeiden dat ook letterlijk. Ga naar de hel of pleeg zelfmoord niemand wil u hier hebben. Dan heb ik nagedacht en ik geef ze gelijk niemand wil me hier hebben. Maar ik blijf toch om de tegenstelling te tonen. Ik heb echte vrienden en die staan altijd klaar voor mij en gaan me nooit zo iets aandoen. Maar toch twijfel ik maar jah ik kan niets doen als me leven gedaan moet zijn of niet dat kies de wereld.