Levensverhalen (pagina 187)

Ben een vrouw van 52 jaar, heb 3 kinderen. Ben 2x verlaten door ex partner.daardoor is er veel beschadigd in onze relatie. Ik mocht mezelf niet zijn, moest een leven leiden zoals mijn ex partner het liefst wilde. Beschadigd in mijn jeugd, wat mijn hele huwelijk een grote invloed heeft gehad. Ik ben daardoor helemaal afgegleden naar een bang vogeltje. Nu sinds een tijdje alleen, ex informeert via de kinderen naar mij, hij maakt zich zorgen. Waarom maak je je zorgen als je toch niks meer om me geeft. Ik ben erg depressief en intens verdrietig. Moet doorgaan voor mijn kinderen.....maar twijfel toch steeds....waarom moet ik voor hun doorgaan? Ik moet elke dag pijn lijden van verdriet. Dit is zo vreselijk zwaar als je nog van iemand houd. Zit in een heftig therapie, waar ik nu alleen maar depressiever van wordt. Heb te maken ket een groep die allemaal somber En suïcidaal zijn. Hoe lang ik deze strijd nog aankan ???? Ik weet het niet? Mijn eigen familie, moeder en broer laten me ook in de steek. Baan kwijt geraakt door mijn verdriet en ziekmelding. Een toekomst???? Die zie ik niet!!!!!! Alleen verder.....dat wil ik niet......een andere partner.....met misschien ook een hele rugzak? Geen optie voor mij!!!! Heb geen vertrouwen meer in de mens. Ik wil rust in mijn hoofd......maar hoe?.....daar is maar 1 manier voor!!! Maar je kinderen pijn doen? Dat is ernstig.....maar misschien in een paniekaanval...kan het zomaar gebeuren. Mijn leven is stuk!!!!!

Ik weet niet wie ik kan vertouwen wat mensen betreft. In groep 2 dacht ik al behoorlijk negatief. Van groep 3-8 ben ik gepest. In groep 7 kreeg ik een vriendin en was niet meer zo alleen, toch ging het door. Die vriendin zorgde in groep 8 ervoor dat het stopte. Zij was sterker dan ik, kapot was ik al gemaakt. In de 1e opt vmbo zaten wij bij elkaar in de klas. In de 2e niet, daar was ik best alleen. Een buitenbeentje. In de 3e en 4e werd ik weer gepest en ging naar een andere locatie omdat ik in niveau gezakt was. Van gt naar kader door al de zooi. Op die school waren wel wat mensen die naar me omkeken daardoor ben ik hier niet helemaal aan onderdoor gegaan. Bij mijn 1e vervolgopleiding ging het goed, we waren één als klas ondanks de groepjes die er alijd wel zijn. Bij mijn 2e vervolgopleiding werd ik eerst opnieuw gepest. Dit heeft drie maanden geduurd. Daarna werd de klas gesplitst ivm de grote en was ik er de een op andere dag vanaf :) In het tweede schooljaar van deze opleiding zaten we weer bij elkaar in de klas. Ze waren door uitval van veel leerlingen weer samengevoegd. Door stage kwamen een vriendin(meer een losse conact, klasgenoot) en één van die pesters met elkaar in contact en werden ze vrienden. Ik moet nu wel met hun omgaan anders heb ik niemand meer. Sociaal ben ik niet zo sterk gezien mijn verleden. Maar die meiden.... Daar moet ik mee zien te 'overleven' Ook al luktdat aardig wat ze gedaan hebben zit er nog in.

Thuis was/is het ook niet alles. Een vader die een grote bek heeft en als hij iets gek, raar of niet kloppend vindt nog kan schelden ook. Niet kloppend op onjuiste gronden. Ouders hebben nog al eens ruzie. Moeder kan niet tegen mn vader op. Ik wel inmiddels maar ik ga dr nog steeds aan. Ben blij als ik uit huis ben bij mn volgende studie. Heb weinig emotinele liefde van huis meegekregen, nog steeds niet overigens. Nooit een knuffel, ook niet toen ik klein was. Nooit een ik hou van je of je bent lief of een compliment. Anders zeer zelden een compliment.

Rapporten waren nooit goed, kon niks goed doen, geen een cijfer was goed volgens mijn vader hoofdzakelijk. Kreeg dus de pest aan school, deed er niks aan en zakte in niveau. Mede door mn pestverleden waarschijnlijk. Dit negative commentaar was al sinds de basisschool. Wat ik me kan herinneren vanaf groep 7 toen kregen we engels. Maar eerder ook. Met het leren vd tafels heb ik moeite en ja daar plakte ze een papier met de tafels voor op de kast want ja, zij kan zo moeilijk die tafels leren. Dat papier werd geplakt ja maar verder geen enkele steun! Toen merkte ik al dat negatieve, van zij kan het gewoon niet. En dat ik groep 5 of 4. Weet ik veel. In groep 3 had ik al moeite met rekenen en daar kreeg ik geen goede steun bij. En lezen. Ik vond bepaalde boeken op 'hoger' niveau interresanter en wilde die wel lezen. Maar dat kan jij natuurlijk niet, die zijn niet voor jou geschikt. Dit was op school dan. Ik moest het maar met andere doen. Natuurlijk was ik intussen zoon geval dat moeilijk lerend wordt genoemd. Op school en thuis liep het dus maar niet lekker. Continue gekloot of het een of ander. Geweldige tijd dus.... (spottend)

Ook ben ik op mn 11e aangerand. Kom je uit de verenging staat er opeens een kale vent met zn bolle kop en een donkergroene jas aan bij je aan de zijkant. Vraagt ie of ik wel eens steentjes tegen zn auto gooi. Ik zou zoiets nooit dirven toen en het zou niet eens in me opkomen ook. Vraagt ie of ik misschien een zakje met steentjes bij me heb, in een zakje misschien. En je raad het hij zal vast onder mn rok zitten. En daar gaat ie. Zat ie met zn vuile vleken onder mn rok aan de zijkant van mn been. Gelukkig niet bij mn bil en alles, dat moest er nog bijkomen. Een klootzak is het. Dacht ik heb wel eens gezien te hebben ad overkant en noemde een paar nummers op bij het bureau. Mn moeder; 'dat kan niet daar woont .......' Meer geschrokken zei ze dit maar bij mij kwam het over dat ze mij niet geloofde en dat na zo iets....

Nu heb ik veel steun aan mn geloof. God zegene mij en jullie samen. Eerst moest ik hier niets van weten maar God zij gelooft door Jezus Christus dat hier verandering in is gekomen. Dwars door mijn lijden, zelfmoordgedachten en neigingen geeft Hij mij steun. Hij is bij mij, elke dag weer. Zonder Hem zou ik niet verder kunnen met mijn leven. Weet ik het niet meer, Hij weet het. Zie ik het niet meer zitten, Hij bemoedigd mij.

Toch zou ik graag met mensen hierover praten maar voor hulpverlening heb ik het te druk en mensen vertrouw ik niet zomaar. Heb het een keer gedaan begint ze telkens over die verzekering te zeiken. De verzekering dit en de verzekering dat. Luisteren kon ze ook van geen meter. Heb het 2 gesprekken met dr vol kunne houwe.
Maar God heeft belooft dat Hij mij zal steunen en helpen en mijn gebeden zal verhoren. Hij laat geen bidder staat. Dat is mijn kracht om nu toch nog verder te gaan. Hij leidt mij en is bij mij. Ik hoop dat ik nooit zo ver kom dat ik echt ZM pleeg. God behoede mij hiervoor.

Ik heb nu angst voor mensen. Ook heb ik NF1, een aangeboren ziekte. De symptomen zijn bij iedereen anders maar ook sociale problemen kunnen hierbij voorkomen. Door dit gedoe zal het als dat er al bij mij bij hoort erger zijn geworden. Hulp is nodig maar mensen vertrouw ik niet. Zie veel dingen ook als prive iets waar ze niets mee te maken hebben. Maar zou graag hulp hebben. Maar hoe??!?

Mijn familie is een van de meest hopeloze ter wereld. Ik geloof dat mijn broer een psychopaat is omdat hij een paar keer bijna het huis in brand stak, mijn moeder geslagen,geduwd ,gestampt en haar al eens racistisch uitgescholden omdat ze Indisch is en hij niet. Ook lacht. Hij altijd als er iemand pijn heeft. Een keer was ik heel hard gevallen en toen lag hij op de grond van het lachen. Dat maakt mij het meeste bang.toen ik negen was dacht ik: " hoe, hoe zal ik hiermee kunnen leven?" En op mijn tien jaar was ik echt hopeloos: ik begon weg te lopen en bleef maar huilen. Toen ik elf werd werd alles alleen maar erger. Toen was het moment dat ik begon te denken aan zelfmoord en de gemakkelijkste manier om het te doen, verdrinking, mezelf wurgen,mijn polsen doorsnijden, of gewoon mijzelf met een mes in mijn buik steken. Maar toen dacht ik aan de vrienden en andere familie die ik had. Toen dacht ik aan mijn oma die waarschijnlijk zou sterven aan verdriet. En toen als ik aan dat dacht kon ik het niet. Vorige maand toen ik alleen thuis was nam ik een mes en bracht het aan mijn keel. Ik duwde en duwde maar harder tot ik besefte dat dit niet meer kon.
Dus ben ik ik een instelling gezet voor kinderen met thuisproblemen. Alles gaat weer beter met mij en mijn broer is naar een pleeggezin gestuurd.

Ik heb heel me leven aan zelfmoord gedacht. Alles is begonnen wanneer ik in kleuter tot 6de leerjaar werd gepest voor de domste dingen. Ik ben dan naar middelbaar gegaan. 1ste middelbaar was alles anders. Ik werd niet gepest, uitgelachen,... Ze accepteerde dat ik anders was dan de rest. Maar begin 2de middelbaar veranderde dat. Ik begon met 1ste jaartjes omgaan en dat haatte ze. Ze begonnen mij dan kinderachtig te vinden.ze begonnen me te haten. Nu zit ik in 3de middelbaar. De jaar is bijna om maar toch nog steeds haten ze mij. Ik ga nu beginnen uitleggen waarom dit mij meest kwets. Ik ben een kwetsbaar meisje. Al me 'echte' vrienden roddelde over mij positief, maar deed poeslief in me gezicht. Natuurlijk geloofde ik ze. Ik begon ze te vertrouwen en geheimen te zeggen. Maar juist vandaag 28.04.15 begin ik de slachtoffer te worden. Ze zeggen van ei .... ze roddelt weer over u en ze zegt dat en dat terwijl ik niets zei over haar. Ze willen me vriendschappen verpesten met iedereen. Iedereen begin haar te geloven omdat ze populair is maar beteken dat dat ze betrouwbaar is? Nee, ze is juist een heks. Na school heeft ze bijna iedereen op me afgestuurd en ze zei van jij bent anders, jij hoor hier niet thuis,..... Ze bleven maar doorzagen en doorzagen wel 20min lang. Er zijn maar nu miss 6personen die bij mij staan en niet bij haar. Ik vertrouwde ze en ze kwetsten mij maar erger en erger. Ze willen gewoon dat ik zelfmoord ga plegen. Ze zeiden dat ook letterlijk. Ga naar de hel of pleeg zelfmoord niemand wil u hier hebben. Dan heb ik nagedacht en ik geef ze gelijk niemand wil me hier hebben. Maar ik blijf toch om de tegenstelling te tonen. Ik heb echte vrienden en die staan altijd klaar voor mij en gaan me nooit zo iets aandoen. Maar toch twijfel ik maar jah ik kan niets doen als me leven gedaan moet zijn of niet dat kies de wereld.

Om te beginnen ben ik bijna 48 . Moeder van 2 volwassen dochters . Ik heb al jaren en jaren financiele problemen . Dan water afgesloten , dan gas en licht. Bijna huis uitgezet. Altijd hard gewerkt en nu nog ,mijn dochters zijn volwassen en ik heb het wel gehad.
Door mijn loonbeslag wat al 8 jaar duurt heb ik nooit meer geld. Altijd overleven elke dag , ik ben moe , zo moe !

Ik wil gewoon dood want mijn ouders zitten altijd te drammen dat ik stomme dingen moet doen.. Ze begrijpen me niet en ze zeggen bijv als ik iets niet wil doen : '' Ach het is mama maar!,,
En daar wordt ik gek van.. Ik be jong en dik en heb gewoon geen zin in dingen.. Iedereen werkt me op mn zenuwen en ik kan mezelf niet meer zijn.. Niemand begrijpt me.

... betekent het niet dat jij dat niet bent.

Nee, ik ga geen zelfmoord plegen, ookal droom ik ervan. Een wereld zonder mij lijkt om een of andere reden veel beter voor de mensen die ik ken.
Maar tegelijkertijd maak ik mij zorgen om degene die mijn hulp net zo erg nodig als ik hun.

Daarom ga ik geen zelfmoord plegen, want ik weet hoe het voelt als iemand, waarvan je weet dat ze van je houden, je zomaar verlaat zonder iets te zeggen.

Ik weet dat ik niet alleen ben, maar het is vaak moeilijk je eigen gevoelen te overtuigen dat er ook andere mensen zijn.

Nee, ik ga niet dood. Niet totdat het tijd is.

Want ik heb een vriendin die het net zo moeilijk heeft en zonder elkaar leefden wij allang niet meer.

Die klasgenoot die mij altijd loopt te plagen door mij te kietelen en knijpen.

Hij laat zien dat hij meer om mij geeft dan degene die juist meer van mij moeten houden dan wie dan ook.

Als ik het huis uit wordt getrapt heb ik genoeg plekken om te blijven slapen. Ik heb genoeg mensen die mij kunnen helpen.

Ik. Ben. Niet. Sterk.

Ik hoor vaak van mensen dat ik dat wel ben, alleen omdat ik nog geen zelfmoord heb gepleegd. Maar dan alleen fysiek.

Van binnen, emotioneel en mentaal, ben ik allang gestorven en doe ik wat anderen nooit voor mij hebben gedaan. Ik vertel dat ik van ze hou, dat ik er voor ze zal zijn.

Wanneer ze mij niet meer nodig hebben, weet ik dat ik mijn best heb gedaan en dat ik rustig kan gaan.

Het is is voor mij al moeilijk om dit te typen mijn gedachtens denken steeds door over wat ik kan doen ik zit helemaal door heen ik weet niet hoe ik het kan beschrijven mij ex vriendin doet me zo veel pijn ook al heeft ze het niet in de gaten ik heb net mij moeder gebelt van mam ik kan niet meer het spijt ik wil niet meer ik alles uit gelegt en mam blijf me Tog elke keer steunen maar ik wil niet meer mam zegt meschien naar een dokter maar mama ik wil niet meer vroeg ik naar huis kwam maar wil ik niet ik kijk elke keer hoe ik mij eind kan maken zonder veel mensen pijn te doen ik ben iemand die veel liefde nodig heeft iemand die er voor me is kijk wat ik typ slaat nergens op omdat ik alles vast houd ik kan zelf het niet eens op schrijven zo veel pijn het zit gewoon zo vast mij hart uit het zich niet

Het begon allemaal al heel vroeg. Nu op mijn 13e heb ik al veel meegemaakt. Ik wordt nu al 10 jaar gepest en mijn ouders gaan scheiden. Er spelen nog veel meer dingen maar die ga ik niet vertellen. Ik leg de lat altijd veel te hoog voor mezelf en kan nooit iets goed doen. Ik doe aan automulatie om mezelf te voelen, terug te vinden maar vooral om me te straffen. Ik heb ook al een zelfmoordpoging gedaan. Ik nam een overdosis medicijnen. Ik was ernorm misselijk, had hevige hoofdpijn en was heel duizelig. Ik moest overgeven dus wilde ik naar de wc lopen. Na een paar meter viel ik en ik het daar ruim 20 minuten gelegen voordat ik weer op kon staan. In het toilet viel ik flauw en werd 3 uur later wakker. (Nogsteeds in de nacht zonder dat mijn ouders dit door hebben gehad.) Het was zo erg en heb niet meer geslapen. Er is zoveel gebeurt als aanleiding ervan maar zelfs dan... probeer het niet het is echt geen geintje. Ik ben zwaar depressief en mijn ouders weten niks van mijn problemen. Als ze het te weten komen ben ik bang dat ik mezelf echt iets aan doe ik het mezelf echt niet meer in de hand.

IK HEB EEN POGING GEDAAN, NOU JA POGING, HET WAS DE BEDOELING DAT ER EEN EINDE ZOU ZIJN.
MIJN FAMILIE HEEFT MIJ GOED OPGEVANGEN.
IK HEB DAARNA EEN TIJD LANG ER NIET MEER AAN GEDACHT.
DE LAATSTE TIJD DRINGT DE GEDACHTE ZICH STEEDS MEER OP.
HET LIJKT WEL OF DIT IETS IS WAAR IKZELF GEEN MACHT OVER HEB. IETS BUITEN MIJZELF. HET VERTELT MIJ DAT IK WEER EEN POGING MOET DOEN.
BEN DUS ERG BANG OM WEER ALLEEN TE ZIJN.EEN BEANGSTIGEND GEVOEL. IK HEB GEEN UITZICHT OP EEN TOEKOMST. EEN STABIELE TOEKOMST. BLIJ DAT IK DIT KWIJT KAN