Levensverhalen (pagina 188)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ex overleden

Op 11 november 2014. Is mijn ex overleden we hadden met manier van spreken 4 jaar een relatie met elkaar. meestal in het geheim. Omdat hij altijd schrik had hoe zijn vrienden reageren. Sins die dag dat hij onverwacht overleden is in een auto ongeluk denk ik er aan om naar hem te gaan. Hij was niet zo maar een ex hij was niet zo maar een vriend het was iemand die heel koppig kon zijn maar als ik hem nodig had was hij er altijd voor mij. Mijn ex was heel speciaal en betekende (en nu nog) heel veel voor mij onder tussen is hij al 5 maand weg en elke dag heb ik het moeilijk. Ik heb nu wel een vriend maar hij kan mij daar bij niet helpen. Elke dag bran ik een kaarsje voor hem en denk ik aan de mooie dingen maar nu hij weg is. Is mijn leven één grote put. Ik kan echt niet meer zonder hem 😢
Datum:
23-04-2015
Naam:
Sarah
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Pijn..

Ik ben kapot. Wat moet ik doen? Ik probeer zo hard mijn best te doen voor iedereen maar het enige wat ik doe is mensen kwetsten. Ik heb geen gezin meer en heb niemand meer. Ik weet niet meer wat ik nu moet doen! Mijn ouders zijn gescheiden en ik heb al zoveel meegemaakt...ik kan dat allemaal niet meer aan!
Datum:
23-04-2015
Naam:
Sophie
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Ik kan het niet

Ik kan niemand meer toelaten in mijn leven, ik vertrouw niemand. Jeugd was niet leuk, op mijn 14e werd ik wees en dat was half een zegen maar ook een diep gat. Nu ben ik in scheiding en woon ik alleen met mijn 2 jongens. 7 en bijna 2. Ik geniet niet meer, doe me best om ze te plezieren maar iedere avond hoop ik dat ik dood ga. Ze zoeken hun grenzen op en ik kan niet meer vechten. ik geef het op. Therapie werkt niet, hhw zorg, opvoedkundige en gezinscoach. Hoeveel hulp? en zo weinig veranderd het. Iedere ochtend heb ik weer beetje hoop en iedere avond ga ik kapot. Voel me zo alleen, geen steun van me exman. Familie is klein geen ouders opa oma oom of tante. Kom op je doet het goed word er gezegd maar zo voelt het niet. De kids zijn beter af zonder mij. Ik ga binnenkort de schuldhulp in wow wat een leuk vooruitzicht. Heb al eerder 3 jaar met leefgeld geleefd en het maakte mijn leven op dat moment kapot. Schulden werden niet afgelost, relatie kwam onder druk en onverwachts een 2e. Kut kut kutzooi gewoon. Dus als men zegt ja kijk vooruit, dan denk ik.. oh ja ga jij maar dit leven leiden voor een week en dan vraag ik me af of je enig begrip kan opbrengen voor mijn depri gevoelens. Vervelende is dat het depri gevoel me ook troost geeft, ik weet niet beter. Ben geen lelijke meid om te zien, hoef niet lang vrijgezel te blijven maar ik durf het niet, ik maak alles kapot met die negatieve gevoelens. Men kan voor ff een lach toveren op mijn gezicht maar ik gun de geluk mezelf niet toe, onbewust en bewust. Om het weekend zijn de kids weg, aankomend ook. ik denk alleen maar of dit dan de moment is om te gaan. Het systeem maakt me kapot.
Datum:
22-04-2015
Naam:
Angelique
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

Sociaal verknipt

Ik ben zo sociaal verknipt, dat ik bijna elk sociaal contact verpest. Ik ben saai, rustig, doods en nooit zo gezellig als anderen. Waarom kunnen anderen het wel? Waarom zijn anderen wel spontaan, gezellig, aanwezig, druk, sociaal, leuk, knap, aantrekkelijk en geliefd?
Waarom ben ik zo mislukt? Zowel sociaal mislukt als ook een grote mislukking op andere vlakken. Het leven is een last een het enige puntje hoop dat ik heb is de gedachte dat ik er zelf ten alle tijden een eind aan kan maken. Een eind aan die duizend en één gedachten die door mijn hoofd spoken waardoor sociale situaties zo moeilijk zijn. Een eind aan mij die alle sociale situaties zo verpest dat mensen mij maar saai vinden en niets om mee om te gaan. Mensen moeten nooit iets van mij hebben omdat ik niet zo gezellig en spontaan en druk en leuk ben als alle anderen. Ik kan het gewoon niet.. Ik doe zo m'n best maar het lukt me niet.. Ja met alcohol op meestal wel mja dat is ook niets dan zou ik iedere dag moeten drinken want je komt iedere dag in aanraking met mensen. Wat is het leven toch zwaar en verschrikkelijk.
Datum:
21-04-2015
Naam:
MB
Leeftijd:
23
Provincie:
Gelderland

Probeer het weer

Mijn eerste poging is mislukt.
Ik denk steeds weer meer aan het plegen van zelfmoord.
De gedachte dringt zich steeds meer aan mij op.
Ik weet niet hoe te voorkomen, het is iets wat buiten mij opgaat. Ik heb er zelf geen controle over.
De toekomst is zo onzeker, ik weet niet of ik dit kan oplossen. Heb er geen zin meer in.
Datum:
21-04-2015
Naam:
jan
Leeftijd:
58
Provincie:
Friesland

alles kwijt kinderen, moeder, vader, broers, misbruik

Ik heb een lange geschiedenis die zich in een ding blijft herhalen heel veel verdriet en pijn. Om te beginnen ben ik op mijn 7 eenmalige misbruikt door mijn neef. Op zich ging de verwekking aardig ik was het vergeten. Totdat ik tweeënhalf jaar ben misbruikt door middel van vastbinden door een jongen van school. En ik ben mij sindsdien gaan pijnigen om de pijn niet meer te voelen. Dat viel op mijn vijftiende op, maar toen is mijn leven alleen maar erger geworden. Ik sliep destijds veel bij mijn oma de helft van week. Zij was mijn rots in de branding, totdat zij overleed in oktober 2007. Mijn moeder werd opeens psychotisch en werd opgenomen. En ik moest van haar bij mijn vader slapen. Ik ben door hem misbruikt jarenlang, drieenhalf om precies te zijn. En ik heb al die jaren voor mijn moeder gezorgd alles van wassen tot naar de wc brengen. Nu heb ik het drie jaar geleden verteld. Ik mocht geen aangifte doen dat was raar. En dan zou mijn familie contact houden maar ze zijn allemaal weg. Mijn moeder woont nog bij hem laat zich af en aan opnemen in een inrichting die zij weer kan overhalen. En ik leef zo door ik heb wel mijn man gevonden, en samen proberen wij kinderen te krijgen. Dat eindigt tot nu toe in elf miskramen en ons dochtertje is overleden. Mijn partner zit al een jaar werkeloos thuis in een depressie. Ik zie weinig licht meer aan het einde van deze eindeloze tunnel. Ik denk dat mijn dochter mij beter kan gebruiken boven. Hier ben ik door iedereen afgedankt. Ik moet nu al twee jaar op een station buiten zitten in de kou of regen zo zie ik mijn moeder. Maar wat er ook gebeurde ik ging iedere dag. Heb soms twee uur heen en terug twee uur gelopen om haar een half uur gedrogeerd te zien. Maar ik moet nu om de hoek van de kliniek wachten en dan wordt ze door mijn haar woorden ''vader'' gebracht. Ik moet daarna de intake doen dan ben ik wel goed genoeg ja alleen daarvoor. Ze heeft niet eens afscheid genomen ik probeerde een gesprek te voeren. Ze heeft me gewoon negen jaar lang genegeerd. Ik probeer kinderen te krijgen we worden tegen gehouden want mijn verleden is te groot. Ik ga nu al jaren door onderzoeken heen terwijl ze het probleem wisten. Maar mijn huisarts heeft diagnoses bij elkaar gelogen en rond gestuurd. En ik heb het eruit gekregen maar die smet blijft doorgaan. Geef mij een reden om hier te blijven en ik zeg ja ik doe het eentje maar. Ik heb geprobeerd het zo kort mogelijk te doen, maar eerlijk het helpt weinig het is een opsomming van een horrorleven de dood wordt met mijn engel boven beloond.
Datum:
20-04-2015
Naam:
denise
Leeftijd:
24
Provincie:
Zuid-holland

zelfmoordmaatje gezocht

na 20 jaar vol lijden wil ik weg van dit alles. het is genoeg geweest time to say goodbye.
toch durf ik alleen die stap niet te nemen.

wie wil met me mee? we geven elkaar de moed om te gaan.
Datum:
20-04-2015
Naam:
worrow
Leeftijd:
34
Provincie:
Noord-brabant

waarom is achterblijven moeilijker?

loop alleen op straat en zie ze naast me lopen.
- waarom praat ik op straat tegen ze?
- waarom steek ik mij n arm uit voor een knuffel, maar zijn ze er niet meer echt?
- waarom zoek ik naar hun handjes, maar krijg ik niets te pakken?
- waarom ga ik te vaak naar onze picknick plek om samen te picknicken, maar zijn ze er niet meer echt bij?
- waarom kan ik niet langs een uitgaande school lopen zonder te huilen?
- waarom zie ik ze overal lopen?
Toch niet normaal het eerste waar je aan denkt bij wakker worden, en het laatste voordat je ogen dichtvallen!!
Stopt dit ooit?, of ben ik ze dan echt kwijt??
Datum:
20-04-2015
Naam:
A en M
Leeftijd:
50
Provincie:
Zuid-holland

altijd in gedachten je hoofd

Heb ze nooit geloofd, "die vaders die hun eigen kinderen niet meer mogen zien"
Ik mag mijn kind gelukkig nog iedere zaterdag ophalen om leuke dingen mee te doen, maar wat als film, Mac D. strand, park ze de neus uitkomt? En we eindigen als bankhangers voor de TV.
Vroeger ging je je kind brengen/ophalen van school, op zaterdag naar zwemmen, samen boodschappen doen eten voor de TV en zondagochtend ontbijten. Kleine leuke mooie onbenullige dingen nu alleen nog maar zulke mooi herinneringen zijn.
Ach ik hoop maar dat daar nieuwe leuke mooie dingen voor in de plaats komen.
Datum:
20-04-2015
Naam:
A en M
Leeftijd:
50
Provincie:
Zuid-holland

Ik kan het niet.

Het begon allemaal op de basisschool, Ik had veel vriendinnen en sprak vaak af. Toen ik naar groep 7 ging veranderde alles. Ik werd helemaal suf gepest. Groep 8 hetzelfde en het kamp was rampzalig. elke dag huilen omdat ik me vader miste. Toen was het vakantie van de basisschool overstap naar de middelbare school.. Ik dacht: Nieuwe school, nieuwe start, nieuwe kansen. Niet dus! ik had het compleet fout. Het werd alleen maar erger. Ik werd gestald via internet. Mijn nummer ging door alle scholen en op whatsapp was het alleen maar; je bent een lelijkerd, val dood, niemand heeft jou nodig kanker hoer. Zelfs tot aan bedreiging toe. Op gegeven moment kwam ik uit school en ik pakte en willekeurig stuk papier.. Schreef erop: Lieve papa, het spijt me dat ik het heb gedaan, het spijt me maar ik kon het niet meer aan, nu valt er een last van jou schouders nu ik er niet meer ben. ik hou van je. Dat heb ik op zijn bureau gelegd en ik ben naar de keuken gelopen. Ik heb een mes gepakt.. Voordat ik het probeerde appte ik mijn beste vriendin ik zei; Hey mopp, ik ben er klaar mee ik ga zelfmoord plegen ik ben er klaar mee, niemand geeft om mij. Ze reageerde terug: NEE! niet doen. ze ging offline en ik wist het niet meer. had het mes al tegen mij keel. Toen appte ze; Doe het plz niet, ik geef enorm veel om je als jij dood bent heb ik niemand meer. Ik huilde en heb het mes terug gelegd. Zo heb ik wel meer pogingen gehad. zoals op het randje van het perron staan toen ze trein eraan kwam. Ik zit nu in de 2e klas en het pesten gaat nog steeds verder. wordt er helemaal gek van. Mijn vriendin blijft me steunen gelukkig. het gaat nu goed maar mijn stemming kan ook wel is omslaan dat ik denk; fuck iedereen. Als ik dat denk praat ik erover met mijn vader, dat helpt enorm. ik heb nu geen zelfmoord neigingen meer. Voor de mensen die dit lezen! Pleeg geen zelfmoord er zijn heust wel mensen die van je houden!
Datum:
19-04-2015
Naam:
Meisje
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.