Levensverhalen (pagina 1859)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

haat

ik ben een man van 46 die in zijn leven alleen maar haat heeft gekend al heel jong ben ik mijn ouders verloren dus heb ik een thuissituatie nooit gekend in vele tehuizen en internaten geleefd meerdere malen verkracht door oudere jongens meerdere keren in elkaar geslagen in het ziekenhuis gelegen bijna vermoord geweest maar dit alles mocht niet baten ik bleef in leven nu ben ik 21 jaar getrouwd en heb twee kinderen waarvan er nu een is weggelopen omdat ze het hier niet meer zag zitten na twee jaar bijna elke dag ruzie het was zo erg dat ze me vertelde dat ze ons zo hate daar ben ik zo van geschrokken dat had ik niet nodig iemand waar ik zo van hield dit tegen me zei nu is dat bijna twee jaar geleden dat ze is weggegaan in die twee jaar heb ik zoveel verdriet gekend ik had steeds meer het gevoel dat ik mijn haat aan haar had gegeven nu loop ik al bijna een jaar met zelfmoord gedachten rond ik kan er met niemand over praten omdat ik ook altijd zo was ik heb ook geen vrienden waar ik mee kan praten nu wil mijn vrouw van me weggaan zodat ik niemand meer heb dus er is geen rede meer om te blijven leven dus ben ik alleen nog op zoek naar een oplossing zonder iemand tot last te zijn en het enigste manier is zelfmoord
Datum:
05-05-2005
Naam:
jac
Leeftijd:
46
Provincie:
Noord-brabant

weet het niet meer

Dit is mijn ergste jaar van mijn leven tot nu toe. weet niet wat ik er mee moet. Ik begin langzamerhand te merken wie mijn echte vriendinnen zijn en wie niet. de meesten blijken toch geen echte vriendin te zijn ik heb iets gehoord dat ik nooit zou willen horen. ik kon het niet geloven dat het zo was.een meisje dat zich voordoet als mijn vriendin heeft tegen mij hartsvriendin iets gezecht over mij dat ik nooit heb willen horen.Mijn hartsvriendin heeft het aan mij vertelt.Ik kon niet geloven dat zij dat had gezecht maar ik wist wel dat het waar was want ik weet zeker dat mijn hartsvriendin nooit zou liegen over dat soort dingen tegen mij.Ik heb een ongeloofelijk kutjaar.Een tijdje terug zag ik in een laatje een boekje liggen.Ik wist niet wat het was en keek erin.Ik las een stukje en er stond in dat mijn moeder tegen me vader had gezecht dat ze niet meer met hem verder wou.Het was dus een dagboek van mijn moeder.Ik sloeg het snel dicht en stopte het terug in het laatje.Ik wil niet dat mijn ouders gaan scheiden ik kan daar echt niet tegen ik ben er zo bang voor dat ze gaan scheiden ik kan tog niet kiezen uit mijn ouders. Ik ga dan nog liever ergens anders wonen dan dat ik moet kiezen tussen mijn ouders.Ik weet dat het fout is maar een paar dagen later ben ik toch verder gaan lezen.Ik weet nog dat er in stond dat me ouders een heel lang gesprek hadden gehad en dat mijn vader maar niet begreep waarom ze niet meer verder wou met hem.Verder heb ik ook nog een best erge ruzie achter de rug waar allemaal mensen zich mee zijn gaan bemoeien en alles is helemaal uit de hand gelopen.Iemand heeft mij helemaal uitgescholden en ik heb daarzoveel verdriet aan gehad dat ik t niet meer tegeb kan.ik heb ook totaal geen zelfvertrouwen meer.Ik weet zelf amper wat er allemaal aan de hand is.Ik moet veel sneller huilen als ik een programma kijk zoals hart in aktie zit ik al te huilen voor de tv tenzij er iemand bi is.Ik ben ook sneller bang b.v. als ik baantjes of zulke programmas kijk durf ik de moord oplossing nooit te kijken want ben dan bang dat er een dood iemand onder mijn bed ligt.Terwijl ik er anders nooit last van zou hebben.Ik doe op school maar alsof ik blij melig of wat dan ook ben maar thuis ben ik dan helemaal moe daarvan.Niemand merkt er wat van op school ben ik een normaal meisje dat haar best doet op school.Ik wil niet dat mensen denken dat ik aandacht trek dus daarom vertel ik het niet.Ik ben oko hartstikke bang dat een dierbaar persoon dood gaat zoals mijn opa ofzo.daarom wil ik ook zelf liever dood zodat ik het niet mee hoef te maken.Er is volgens mij nog meer aan de hand maar dat weet ik zelf niet allemaal nou dit was wel genoeg vond ik doei
Datum:
04-05-2005
Naam:
anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Utrecht

Wie begrijpt me?

Hallo iedereen. Mijn naam is Steven en ik kom uit de Belgische provincie Antwerpen. Ik heb 4,5 jaar een relatie gehad. Die relatie is nu bijna drie jaar achter de rug maar ik geraak er maar niet overheen. Erger nog, bijna elke dag laat ik er tranen voor en heb ik het gevoel dat hier voor mij niet veel meer rest. Ik weet gewoon dat dat de liefde van mijn leven was. Ik heb zelfs al professionele hulp ingeroepen maar ook dat heeft niets geholpen.

Groetjes

Steven
Datum:
04-05-2005
Naam:
Steven
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-brabant

tja

tja....laatste tijd ben ik erg depri. Vertrouw bijna niemand meer behalve mijn pa en mijn zus. En een hele goede vriendin. Soms heb ik zin in de dood, soms niet. Als ik zin heb in de dood denk ik vaak aan al die dingen die me tegen zijn gevallen in mijn leven tot nu toe. Als ik geen zin heb denk ik aan warme dag met lieve vrouw naast me ( die ik niet heb). Niet aan sex denken dan maar gewoon vertellen wat je op dat moment denkt.
Datum:
04-05-2005
Naam:
rob
Leeftijd:
33
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoord

Sinds 3 jaar heb ik steeds meer de gedachten om me van het te leven te benemen, waarom?prive en zakenlijk. heb het gevoel niet begrepen te voelen , vooral door ouders en partner. dat van mijn van mijn werk heb ik (denk ik) naast me neer gelegd. Voel me iedere dag praktisch down, heb wel anti-depressiva maar toch
Datum:
03-05-2005
Naam:
?
Leeftijd:
44
Provincie:
Noord-holland

plannen om zelfmoord te plegen

Ik kan er niet tegen, ik ben doodeerlijk een bedrijf aan het overnemen, en we komen er niet uit.
de tegenpartij loopt alles te rekken al vanaf oktober 2004 als ik al die cijfers zie die ik zou moeten betalen, ik roep om hulp en niemand luisterd.

ik ben op, ik ben echt op is er dan niemand die mij kan helpen en de ernst inziet van mijn geroep ?
Datum:
03-05-2005
Naam:
Ed Vroegop
Leeftijd:
39
Provincie:
Zuid-holland

zelfmoord

Al vanaf de lagere school heb ik een soort contactstoornis, zoals ik het zelf noem. Ik was altijd het buitenbeentje van de klas. Dit kwam doordat ik weinig zelfvertrouwen had door mijn bril en ik genegeerd werd of er nare opmerkingen over me gemaakt werden. En als ik eindelijk vrienden maakten werden die ook gepest, of genegeerd, of ze gingen mij negeren, om maar niet gepest te worden. Ik hoopte dat dit beter zou worden op de middelbare school, maar werd weer genegeerd en mijn ene vriendin werd ook weer gepest. Ik kreeg een longontsteking en was maar om de week op school. De leraren hielden echter geen rekening met mijn afwezigheid, omdat de longontsteking pas in de laatste week werd vastgesteld. Hierdoor had ik veel onverwachtte proefwerken enz. Ik werd steeds depressiever. Vooral toen een of ander wicht uit mijn klas ook nog eens propjes tegen me hoofd begon te gooien en een pestcampagne tegen me opzette. Bij gym gaf ze me een keiharde duw en toen vond ik dat de maat vol was en duwde haar terug. Daarna heeft ze zich gelukkig nooit meer met me bemoeid. Het hielp ook dat ik eindelijk lenzen kreeg, daardoor had ik een stuk meer zelfvertrouwen. Ik zit nu op een hbo opleiding. Kan nog steeds niet geweldig met mensen omgaan, omdat ik ze, als ze te dichtbij komen, afstoot omdat ik denk dat ze toch wat slechts willen doen. Maar het zijn zulke aardige mensen dat ze me steeds blijven vragen en ik heb nu wat mensen om me heen die ik vrienden kan noemen. De opleiding is echt super. Ik weet nu dat je met doorzettingsvermogen er wel komt. Met de gedachte dat er altijd een betere tijd komt. Ik heb weleens aan zelfmoord gedacht in deze jaren, maar durfde het zowiezo niet en dacht altijd teveel na, bijv. over hoe mijn ouders en zusje zich erbij zouden voelen, of het pijn doet, of ik mijn leven dan niet vergooi en over wie me vind. Die zou ik dan een trauma voor het leven bezorgen en dat wil ik niet. Hoe erg ik het ook heb, of hoe naar ik me ook voel ik weet dat er altijd anderen zijn die het erger hebben, en die plegen ook geen zelfmoord. Dus waarom zou ik dat dan doen?
Datum:
03-05-2005
Naam:
petra
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

Van de top in de put...

Tja, waar te beginnen. Op het moment dat ik op deze site aanbeland en de verhalen van anderen lees realiseer ik me mijn oude motto weer "het kan altijd erger". Dat motto heeft me voor veel mensen het imago gegeven van een doorzetter, harde werker en eeuwige optimist. Ik ben erg gesteld op waardering en doe daar dan ook veel voor, dat heb ik altijd al geweest. Wat veel mensen niet weten is dat ik me heel vaak diep ongelukkig voelt, op die momenten vraag ik me af wat het allemaal voor zin heeft en wat ik hier doe. Als ik goed zou kunnen uitleggen waar dit gevoel vandaan zou komen, zou ik het waarschijnlijk ook kunnen oplossen. Toch zijn er een aantal dingen waarvan ik weet dat ze deze vervelende gedachten in de arm werken. Al sinds mijn 12e of 13e weet ik dat ik homoseksueel ben. Ik heb daar, toen ik er voor uit de kast kwam, weinig moeite mee gehad maar heb altijd gezegd dat ik het niemand gun. Hoewel ik op jongens val voel ik me niet thuis in dat wereldje en merk ik dat ik zelfs tussen de meeste homo's nog "anders" ben. Ik ben 21 en dus te jong om bang te zijn om alleen te blijven, maar toch is dit een van mijn angsten. Over het algemeen, en dan bedoel ik niet alleen ik als homo, heb ik het gevoel dat ik er niet tussen pas... dat ik altijd een aantal tellen uit de maat loop, dat ik geen aansluiting vind bij mensen.... ook niet bij de familie die ik nog heb.
Wat het helpt om hier mijn verhaal neer te zetten weet ik niet... misschien dat ik er het lef door krijg om er nu eindelijk wel een eind aan te maken.
Datum:
02-05-2005
Naam:
Moritz
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

dood

Vorig jaar ben ik in elkaar geklapt! Het was me allemaal te veel geworden. Diagnose: posttraumatisch stress, chronisch overwerkt en een angststoornis. Een aantal jaar geleden heb ik op 25-jarige leeftijd een hersenbloeding gehad. Ik moest een hersenoperatie ondergaan. Er werd gezegd dat alles ok kwam en ik geloofde dat, want alles deed het gelukkig nog. Maar het koste me ontzettend veel moeite, kracht en energie om op hetzelfde niveau te komen waar ik ooit op zat. Twee jaar na de bloeding verliet mijn vriend mij en liet hij mij achter. Ook heb ik in die jaren mijn beide oma's verloren en veel vrienden. Ik ging door, ik was een bikkel. Ik zou wel laten zien dat ik het allemaal nog kon. Vorig jaar ging het dus fout. Ik kreeg een grote en lange angstaanval. Ik had ze wel eens eerder gehad, maar uit deze kwam ik niet, hij bleef hangen. Ik was bang om te tillen, deuren open en dicht te doen, om naar de wc te gaan, om alleen te blijven, om dood te gaan, om te gaan slapen. Kortom, ik was bang voor alles waar ik nog nooit bang voor was geweest, maar vooral voor de dood. Deze keer zou ik geen geluk hebben, de dood zou me alsnog komen halen. Ik was helemaal de kluts kwijt. Ik heb hulp gezocht bij een revalidatiecentrum en ben daar goed begeleid. Ik was zo bang dat ze me een aansteller zouden vinden, maar ik had hulp nodig, ik kon het niet alleen. Diagnose: hersenletsel. Ik zou nooit meer het niveau halen wat ik ooit had omdat mijn energievoorziening blijvend is aangetast. In mijn achterhoofd heb ik het geweten, maar als je het van iemand hoort die er verstand van heeft is de klap hard! Ik was boos, verdrietig, wanhopig, ontzettend pissig, alles door elkaar. Maar vooral was ik bang. Mijn lijf was op hol geslagen, ik had overal pijn en dan vooral in mijn hoofd waardoor ik natuurlijk banger werd. Ik was misselijk, aan de diarree, of kon juist niet naar de wc. Op de momenten dat ik zo bang was, dacht ik wel eens, als het nog langer duurt dan hoeft het van mij niet meer. Nu gaat het gelukkig veel beter, maar de gedachte dat het soms niet meer voor me hoeft spoken nog steeds wel eens door mijn gedachten. En dat begrijp ik niet! Ik heb daar moeite mee, heb het gevoel dat ik mezelf verraad. Ik heb moeite om mijn lijf te vertrouwen, dat het me niet weer een keer die acuute doodsangst laat meemaken. Ik heb een nieuwe geweldige vriend, ik heb een huis, ik heb dieren, ik heb een toffe en lieve familie, eigenlijk heb ik alles. Alleen ik ben een stukje van mezelf kwijt. Een hersenbloeding kan je vergelijken met een amputatie. En wil ik dood, nee, ik ben er als de dood voor om zo maar te zeggen. Daarom voel ik me schuldig dat ik er wel eens aan denk. Waarom doe ik dat? Ik begrijp het niet. Ik ben wel blij dat ik alleen maar de gedachte aan de dood heb en geen pogingen wil doen. Ik zou niet eens weten hoe, want altijd vind iemand je en dat kan ik een ander niet aandoen. Of heb ik deze gedachten omdat ik zo lang heel bang ben geweest? Ik wil het niet maar ik denk het wel vaak! Heeft iemand antwoord voor mij of moet je het antwoord weer eens in jezelf zoeken. Want geef toe, zo snel stap je niet op iemand af om te zeggen dat je wel eens aan de dood denk! Maar, ik blijf bezig, want ik heb niet voor niets nog een kans gehad. Maar die vragen, het piekeren, daar wordt je wel eens moe van! Ik wou dat het leven soms iets simpeler was. Dat ik iets simpeler in elkaar zat!!!
Datum:
01-05-2005
Naam:
Dani
Leeftijd:
30
Provincie:
Zuid-holland

angsten

ik heb al heeel lang last van angsten. Ik weet niet waar ze vandaan komen . inneens word ik bang. Ik wil altijd weg altijd maaar weg uit sociale contacten ik voel me noooit echt op mijn gemak. Ik doe wel dingen met vriendinnen enzo maaar he er noooit echt zin in altijd is er de angst dat ik niet weet waaar ik over moet praten dan ga ik juist overdreven veeel praten. Ik wordt er heeel moe van en kan pas uitrusten wanneer ik allleen ben ik heb dit nu bij steeeds meeer mensen. ik heb altijd een angst. maaar wat het is weeeet ik niet . het lijkt steeeeds erger te worden . ik ben bang dat ik moooit gelukkkig wordt. maaar zover wil ik niet denken. OOk heb ik bijvoorbeeld angt de telefooon aaan te nemen en op msn doe ik oook niet meeer. JUist omdat iedereeen die ik ken van mijn leeeeftijd die dingen JUIst wel alllemaaal doen en leuk vinden voel ik me heel eenzaaam . als iemand zich hierin herkent zou die dan oook zijn verhaaal op de site kunnnen zetten???
Datum:
01-05-2005
Naam:
sanne
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.