Levensverhalen (pagina 1858)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

zelfmoord

Al vanaf de lagere school heb ik een soort contactstoornis, zoals ik het zelf noem. Ik was altijd het buitenbeentje van de klas. Dit kwam doordat ik weinig zelfvertrouwen had door mijn bril en ik genegeerd werd of er nare opmerkingen over me gemaakt werden. En als ik eindelijk vrienden maakten werden die ook gepest, of genegeerd, of ze gingen mij negeren, om maar niet gepest te worden. Ik hoopte dat dit beter zou worden op de middelbare school, maar werd weer genegeerd en mijn ene vriendin werd ook weer gepest. Ik kreeg een longontsteking en was maar om de week op school. De leraren hielden echter geen rekening met mijn afwezigheid, omdat de longontsteking pas in de laatste week werd vastgesteld. Hierdoor had ik veel onverwachtte proefwerken enz. Ik werd steeds depressiever. Vooral toen een of ander wicht uit mijn klas ook nog eens propjes tegen me hoofd begon te gooien en een pestcampagne tegen me opzette. Bij gym gaf ze me een keiharde duw en toen vond ik dat de maat vol was en duwde haar terug. Daarna heeft ze zich gelukkig nooit meer met me bemoeid. Het hielp ook dat ik eindelijk lenzen kreeg, daardoor had ik een stuk meer zelfvertrouwen. Ik zit nu op een hbo opleiding. Kan nog steeds niet geweldig met mensen omgaan, omdat ik ze, als ze te dichtbij komen, afstoot omdat ik denk dat ze toch wat slechts willen doen. Maar het zijn zulke aardige mensen dat ze me steeds blijven vragen en ik heb nu wat mensen om me heen die ik vrienden kan noemen. De opleiding is echt super. Ik weet nu dat je met doorzettingsvermogen er wel komt. Met de gedachte dat er altijd een betere tijd komt. Ik heb weleens aan zelfmoord gedacht in deze jaren, maar durfde het zowiezo niet en dacht altijd teveel na, bijv. over hoe mijn ouders en zusje zich erbij zouden voelen, of het pijn doet, of ik mijn leven dan niet vergooi en over wie me vind. Die zou ik dan een trauma voor het leven bezorgen en dat wil ik niet. Hoe erg ik het ook heb, of hoe naar ik me ook voel ik weet dat er altijd anderen zijn die het erger hebben, en die plegen ook geen zelfmoord. Dus waarom zou ik dat dan doen?
Datum:
03-05-2005
Naam:
petra
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

Van de top in de put...

Tja, waar te beginnen. Op het moment dat ik op deze site aanbeland en de verhalen van anderen lees realiseer ik me mijn oude motto weer "het kan altijd erger". Dat motto heeft me voor veel mensen het imago gegeven van een doorzetter, harde werker en eeuwige optimist. Ik ben erg gesteld op waardering en doe daar dan ook veel voor, dat heb ik altijd al geweest. Wat veel mensen niet weten is dat ik me heel vaak diep ongelukkig voelt, op die momenten vraag ik me af wat het allemaal voor zin heeft en wat ik hier doe. Als ik goed zou kunnen uitleggen waar dit gevoel vandaan zou komen, zou ik het waarschijnlijk ook kunnen oplossen. Toch zijn er een aantal dingen waarvan ik weet dat ze deze vervelende gedachten in de arm werken. Al sinds mijn 12e of 13e weet ik dat ik homoseksueel ben. Ik heb daar, toen ik er voor uit de kast kwam, weinig moeite mee gehad maar heb altijd gezegd dat ik het niemand gun. Hoewel ik op jongens val voel ik me niet thuis in dat wereldje en merk ik dat ik zelfs tussen de meeste homo's nog "anders" ben. Ik ben 21 en dus te jong om bang te zijn om alleen te blijven, maar toch is dit een van mijn angsten. Over het algemeen, en dan bedoel ik niet alleen ik als homo, heb ik het gevoel dat ik er niet tussen pas... dat ik altijd een aantal tellen uit de maat loop, dat ik geen aansluiting vind bij mensen.... ook niet bij de familie die ik nog heb.
Wat het helpt om hier mijn verhaal neer te zetten weet ik niet... misschien dat ik er het lef door krijg om er nu eindelijk wel een eind aan te maken.
Datum:
02-05-2005
Naam:
Moritz
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

dood

Vorig jaar ben ik in elkaar geklapt! Het was me allemaal te veel geworden. Diagnose: posttraumatisch stress, chronisch overwerkt en een angststoornis. Een aantal jaar geleden heb ik op 25-jarige leeftijd een hersenbloeding gehad. Ik moest een hersenoperatie ondergaan. Er werd gezegd dat alles ok kwam en ik geloofde dat, want alles deed het gelukkig nog. Maar het koste me ontzettend veel moeite, kracht en energie om op hetzelfde niveau te komen waar ik ooit op zat. Twee jaar na de bloeding verliet mijn vriend mij en liet hij mij achter. Ook heb ik in die jaren mijn beide oma's verloren en veel vrienden. Ik ging door, ik was een bikkel. Ik zou wel laten zien dat ik het allemaal nog kon. Vorig jaar ging het dus fout. Ik kreeg een grote en lange angstaanval. Ik had ze wel eens eerder gehad, maar uit deze kwam ik niet, hij bleef hangen. Ik was bang om te tillen, deuren open en dicht te doen, om naar de wc te gaan, om alleen te blijven, om dood te gaan, om te gaan slapen. Kortom, ik was bang voor alles waar ik nog nooit bang voor was geweest, maar vooral voor de dood. Deze keer zou ik geen geluk hebben, de dood zou me alsnog komen halen. Ik was helemaal de kluts kwijt. Ik heb hulp gezocht bij een revalidatiecentrum en ben daar goed begeleid. Ik was zo bang dat ze me een aansteller zouden vinden, maar ik had hulp nodig, ik kon het niet alleen. Diagnose: hersenletsel. Ik zou nooit meer het niveau halen wat ik ooit had omdat mijn energievoorziening blijvend is aangetast. In mijn achterhoofd heb ik het geweten, maar als je het van iemand hoort die er verstand van heeft is de klap hard! Ik was boos, verdrietig, wanhopig, ontzettend pissig, alles door elkaar. Maar vooral was ik bang. Mijn lijf was op hol geslagen, ik had overal pijn en dan vooral in mijn hoofd waardoor ik natuurlijk banger werd. Ik was misselijk, aan de diarree, of kon juist niet naar de wc. Op de momenten dat ik zo bang was, dacht ik wel eens, als het nog langer duurt dan hoeft het van mij niet meer. Nu gaat het gelukkig veel beter, maar de gedachte dat het soms niet meer voor me hoeft spoken nog steeds wel eens door mijn gedachten. En dat begrijp ik niet! Ik heb daar moeite mee, heb het gevoel dat ik mezelf verraad. Ik heb moeite om mijn lijf te vertrouwen, dat het me niet weer een keer die acuute doodsangst laat meemaken. Ik heb een nieuwe geweldige vriend, ik heb een huis, ik heb dieren, ik heb een toffe en lieve familie, eigenlijk heb ik alles. Alleen ik ben een stukje van mezelf kwijt. Een hersenbloeding kan je vergelijken met een amputatie. En wil ik dood, nee, ik ben er als de dood voor om zo maar te zeggen. Daarom voel ik me schuldig dat ik er wel eens aan denk. Waarom doe ik dat? Ik begrijp het niet. Ik ben wel blij dat ik alleen maar de gedachte aan de dood heb en geen pogingen wil doen. Ik zou niet eens weten hoe, want altijd vind iemand je en dat kan ik een ander niet aandoen. Of heb ik deze gedachten omdat ik zo lang heel bang ben geweest? Ik wil het niet maar ik denk het wel vaak! Heeft iemand antwoord voor mij of moet je het antwoord weer eens in jezelf zoeken. Want geef toe, zo snel stap je niet op iemand af om te zeggen dat je wel eens aan de dood denk! Maar, ik blijf bezig, want ik heb niet voor niets nog een kans gehad. Maar die vragen, het piekeren, daar wordt je wel eens moe van! Ik wou dat het leven soms iets simpeler was. Dat ik iets simpeler in elkaar zat!!!
Datum:
01-05-2005
Naam:
Dani
Leeftijd:
30
Provincie:
Zuid-holland

angsten

ik heb al heeel lang last van angsten. Ik weet niet waar ze vandaan komen . inneens word ik bang. Ik wil altijd weg altijd maaar weg uit sociale contacten ik voel me noooit echt op mijn gemak. Ik doe wel dingen met vriendinnen enzo maaar he er noooit echt zin in altijd is er de angst dat ik niet weet waaar ik over moet praten dan ga ik juist overdreven veeel praten. Ik wordt er heeel moe van en kan pas uitrusten wanneer ik allleen ben ik heb dit nu bij steeeds meeer mensen. ik heb altijd een angst. maaar wat het is weeeet ik niet . het lijkt steeeeds erger te worden . ik ben bang dat ik moooit gelukkkig wordt. maaar zover wil ik niet denken. OOk heb ik bijvoorbeeld angt de telefooon aaan te nemen en op msn doe ik oook niet meeer. JUist omdat iedereeen die ik ken van mijn leeeeftijd die dingen JUIst wel alllemaaal doen en leuk vinden voel ik me heel eenzaaam . als iemand zich hierin herkent zou die dan oook zijn verhaaal op de site kunnnen zetten???
Datum:
01-05-2005
Naam:
sanne
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

k*tleven

ik ben in de eerste klas heel erg depri geweest. werd toen gepest en bedrijgt.
had toen ook een paar zelfmoordpogingen gehad. ben nu van die school af en ontmoette toen een vrouw van 26. ik ging echt van haar houden (niet verlieft maar gewoon vriendschap). ik dacht dat ik net weer een beetje vrolijker werd maar toen ging ze verhuizen. ik zie haar nu haast nooit meer en als ik haare zie is er altidj iemand bij die belangrijker voor haar is dan ik omdat er zo'n groot leeftijdsverschil is. ze weet ook niet wat ik voor haar voel ik durf het niet te zeggen. toen zei ging verhuizen zijn al mijn gevoelens weer teruggekomen en ik werd weer depri. ik ben nu al 2 jaar aan het toneelspelen (lachen, mensen helpen, vrolijk en melig zijn enz...) terwijl ik eigelijk wil huilen. ik wil echt graag dood het lijkt me zo rustig geen problemen meer enzo maar ik kan het niet want ik wil de mensen die om me geven geen pijn doen en vooral mijn vriendin niet omdat die al bijna al haar vriendinnen kwijt is geraakt. ik weet niet meer wat ik moet doen ik hou het niet meer vol zo...
Datum:
01-05-2005
Naam:
......
Leeftijd:
14
Provincie:
Groningen

After I'm gone

After I'm gone
People will talk about me
in gathering
Spring will search for me,
but I wonder where
I will be!
Datum:
01-05-2005
Naam:
Anonimus
Leeftijd:
39
Provincie:
Zuid-holland

gevangenis

Ik voel me opgesloten.
Sinds ik op de middelbare school zit.
Het is een school waar ik niet op wil zitten
wat ik trouwens altijd tegen ze zeg.
Het gaat ook niet goed op school, ik word niet gepest ofzo. Maar ik moet s'ochtens heel vroeg mn bed uit. Dat vind ik nog niet zo erg maar ik heb ook ruzie met mensen op school. Ik heb een vriendin waar het volgens mij ook niet zo goed mee gaat.
Bij mij thuis hoor je de hele dag alleen maar elende en beledigende opmerkingen.
Iedereen thuis heeft een normale kamer behalve ik. Mn kamer lijkt heel veel op een gevangenis. Vind ik er is maar 1 klein raamje mn kamer is 3 meter lang en 2 meter breed. Een wonder dat mn bed er kan staan. Ook een wonder dat ik een bed heb. Ik slaap dan ook graag bij 1 van mn 2 zussen. Maar mn oudste zus heeft dat al liever niet omdat... dat weet ik eigenlijk niet. Bij mn jongere zusje slaap ik nu al een tijdje. Maar daar moet ik vanacht ook uit. Want we hebben heel vaak ruzie.
Ik had iets om naar uit te kijken we zouden gezellig met mn alle in de mei vakantie naar slagharen gaan dat ging niet door omdat shirley (de poes) ging bevallen.
Door mn slechte cijfers mag ik bijna niks meer. Ik mag niet vaak bij vriendinnen blijven eten of logeren en ik mag niet naar de disco opzich zou je denken er is niet zoveel bijzonders aan. Maar je zou het eens door mijn ogen moeten zien. Ook heb ik familie die volgens mn moeder heel veel op mij lijkt. 2 familie leden die ik dus nooit zie. Mn moeders broer en mn opa. En juist zij wil ik heel graag weer eens zien. Mn moeder heeft het zei ze nooit leuk gehad met haar vader en thuis. Maar moet ze mij dan precies het zelfde aan doen? Ook zegt ze dat als ik weer eens iets verkeerds zeg in haar ogen dat ze hoopt dat ik een dochter krijg die op mij lijkt.
Alsof dat een straf is.
Vroeger had ik altijd heel veel zelfvertrouwen. En daar pakken ze me nou nog steeds mee.
Ze zeggen dus steeds van die dingen als zelfkikker enzo.
Nu heb ik al helemaal niet zo veel zelfvertrouwen meer dat hebben ze allemaal uit mn hoofd gepraat. Je zou mischien denken dat het aan de pubertijd ligt, maar daar geloof ik helemaal niks van.
Want van iedereen hoor je ook nog wel eens goede verhalen. Die je van mij nooit zal horen. Ik ben er ook op school al een keer uitgestuurd. Dat vertel ik niet aan mn oeders omdat ze dan gaan zeggen:(wat ik dus al van tevooren weet) ja bianca je zit op het vmbo en als je zo door gaat sta je straks achter de knak worsten bij de hema. Ze zeggen ook altijd dat ze nog moeten zien dat ik mn diploma haal.
Op die rode kaart moest ik een handtekening laten zetten die handtekening heb ik zelf maar voor mn ouders gezet omdat ik anders nog minder mag doen. Ik voel me erg gekwetst door die opmerking van de hema. Want mijn droom is altijd geweest om cipier te worden. Dat is dus gevangenis bewaken.
Ik wil die mensen die in de gevangenis zitten helpen om hun leven weer opnieuw op te bouwen samen met mij. Ik wil dat ook iedere keer proberen maar steeds word ik opnieuw gekwetst pijngedaan de grond in geboord. Mn vader en moeder willen ook niet dat ik met een marokaan of anteliaan thuis kom. Ik snap niet wat er mis aan is. Ik woon tenslotte met mn vader en moeder en 2 zussen en huisdieren en weet ik het wat allemaal in Rotterdam waar het er dus van stikt. Er zitten ook hele aardige jongens bij. Niet alle marokanen en antelianen zijn slecht.
Ik wou dat alles weer zo was als vroeger.
Ik kijk wel eens naar het raam en denk zal ik het doen. maar er is altijd wel iemand thuis. Ik denk er heel vaak over. En hoop eigenlijk dat het allemaal goed mag komen samen met de hulp van God. Waar ik al heel mn leven in geloof en ook nooit in de steek zal laten ookal heb ik ook foute dingen gedaan.

Datum:
30-04-2005
Naam:
bianca
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

uit

mn vriend waar k zoveel van hield heeft ht uitgemaakt kweet niej wa ht doel nog is in mn leve as hij ur niet is hijs alles voor me kheb ur zelfs een moord over om hem trug te krijge!!( misjien wel mn eige)
Datum:
30-04-2005
Naam:
anna
Leeftijd:
15
Provincie:
Limburg

wrm kan niemand mijn begrijpen,ik wil zo graag een einde maken

ik ben een meisje van 15 jaar, toen ik 5 was ongeveer ben ik sexueel misbruikt door twee ouderen jongen uit mijn straat. in het zwembad ben ik meerdere keren aangerand. de meeste mensen zeggen dan je komt er wel weer bovenop enzo, maar diep van binnen ben ik helemaal kapot. ik ben vanaf de kleuterschool tot aan de eerste klas elke dag ( bijna) ik elkaar geslagen en moest ze geld geven. niemand deed er wat aan. sinds dien ben ik wel wat harder geworden iedergeval dat denken ze maar ik kan niemand meer vertrouwen en heb zo'n pijn in mijn hart ik kan gewoon niet meer. in een vrienden groep werd ik op de auto gegooid in de regene en ik kon niks doen en al me ( vrienden) hielpen me niet en zieden je vond het wel leuk. omdat ik stoned was want ben ermee begonnen om te proberen een eind te maken aan me leven. en die gedachten spelen nu nog rond in me dikke kop. ik wil gewoon dat iemand me kan acccepteren zoals ik ben maar het belangrijkse is dat ik me eigen kan accepteren zoals ik ben en dat ik 1 x maar lol kan hebben in me leven. ik loop dan wel met en lach overal maar van binnen ben ik kapot. heel veel zeggen dan je bent neit de enigste emt problemen en dat weet ik ok wel maar ik wl gewoon graag dood ik wil af zijn van die eindeloze pijn. ik heb het gevoel dat ik gek bent omdat niemand mijn begrijpt zelf me ouders niet daar ehb ik het aan vertelt ( brieven laten lzen) en die zeiden alleen stop met blowen meer niet en snap ik neit als ik er neit bent wil ik ze ook niet zien huilen want ze geven toch niet om me. ik snij me ook in mijn polsen en heb vaak zat zelfmoordpogingen geprobeert en wil ook echt grag dood maar aan de ene kant hou me wat tegen ook al zou ik niet weten wat. ik voel me gewoon heel erg eenzaam en ongelukkig. ik ben ook nog is maagd omdat k niemand kan vertrouwen. ik mag bijna nooit uit.

maar ik hoop dat ik ooit als ik nog leef dan dat ik ook een x gelukkig kan zijn want als het echt niet ophoud dan ben k er niet meer en hopelijk begrijpen jullie me wel maar ik kon effe me ei kwijt uiteindelijk ik zit hier met tranene in me ogen, maar hopelijk zal het oooit goed komen een xeertje

ALS het aan mijn ligt hoeft het echt niet meer. k voel me eigen gewoon opgeslote zitten. en zoo eenzaam en heb gewon helemaal niemand waarmee ik praten kan.. HELPPPPP
Datum:
29-04-2005
Naam:
melanie
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

ik wil niet meer leven

ik hebhet thuis heel moeilijk met heel veel dingen en ik wil en durf niet meer te leven ik maak me zelf kapot en snij mezelf ook heel vaak ik wil egt niet meer leven wat moet ik doen?

xxxx
Datum:
29-04-2005
Naam:
yneke
Leeftijd:
13
Provincie:
Friesland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.