Levensverhalen (pagina 1817)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

op.....

ik heb al vanaf mijn tiende een chronische ziekte, eentje waar normaal gesproken goed mee te leven valt: diabetes. echter bij mij is het altijd anders geweest, mijn gezondheid was vanaf de diagnose erg slecht, werd steeds slechter en hoe hard ik ook mijn best deed, ik kreeg het niet onder controle. hierdoor heb ik altijd al heel erg bewust op dingen moeten letten, me zorgen moeten maken over dingen waar leeftijdsgenootjes niet eens aan dachten, altijd maar bezig zijn met een ding: mijn gezondheid. ik heb het geprobeerd en geprobeerd, maar het gaat alleen maar steeds slechter met me, zelfs nu heb ik steeds het gevoel dat de keuzes die ik weloverwogen maak me uiteindelijk steeds verder van het 'rechte pad' afbrengen. en dan niet alleen wat mijn gezondheid betreft, ook andere dingen, heb nu in twee jaar tijd al drie studies verknalt, heb nu op jonge leeftijd al vreselijke schulden en raak steeds vrienden kwijt. en nu ben ik dus gewoon op.... ik zou willen dat er iemand was die mijn leven gewoon een tijdje voor me kon leven, dat ik zelf even niet meer hoefde na te denken. ik ben zo moe van het denken. maar als twintigjarige kan dat gewoon niet, niemand kan mijn leven voor me over nemen... en de enige uitweg die ik nu nog zie om rust te hebben is doodgaan.....
Datum:
29-09-2005
Naam:
jeetje
Leeftijd:
20
Provincie:
Limburg

Dhr.

Ik denk iedere dag meerdere keren aan zelfmoord. Het begon al op mijn 6e later door een slechte thuissiuatie, op mijn 20e en nu weer ben ik serieus van plan er ene eind aan te maken, ik heb net 4 jaar zwaar overspannen thuis gezeten in de wao en ben nu weer los vast aan het werk. ik kan het echter totaal niet aan en heb veel stress en spanning op mijn werk. nu heb ik een arbeidsconflict over hoe ik bij de laatste werkgever ben weggegaan nadat ik heb aangegeven het werk niet aan te kunnen. Ik slik nu allerlei pilen maar daarvoor was mijn zelfmoordneiging een fisieke drang die gewoon pijn deed. Ik kon aan niets meer anders denken. Nadat ik (nu al weer drie jaar geleden) 3 keer heb geprobeerd op verschillende manieren mezelf van het leven te beroven, ben ik op een klinische afdeling voor 4 maanden psychologisch ondrsteund en voorzien van medicatie.
Dit heeft echter maar oppervlakig iets gedaan en de eerste dwang to zelfmoord was wat getemperd. Nu echter slaat het weer in volle hevigheid toe, en alleen het feit dat ik niet weet hoe ik zelfmoord kan plegen werhoud me ervan. Ik wil geen onnodig pijn lijden en niet de kans hebben het te overleven met schadelijke gevolgen van dien.
Datum:
29-09-2005
Naam:
Jeroen zijlstra
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-brabant

wie schrijft die blijft...

ik denk dat alle mensen die hier iets schrijven, inclusief ik, gewoon gelukkig willen zijn. Een zinvol leven..iemand die we verloren zijn kunnen loslaten. Niet gevangen zijn door de negatieve dingen, maar hoop zien en voelen. Dat het allemaal goed komt. Dat het morgen echt anders kan zijn. Dat jij ook bijzonder bent, ondanks dat er miljarden mensen op de wereld zijn. Dat je de mooie dingen in de wereld om je heen mag zien en voelen en dat het neer kan dalen in je hart, zodat je van binnen pure vrede en rust hebt....droom ik??
Datum:
28-09-2005
Naam:
zomaar iemand
Leeftijd:
34
Provincie:
Noord-brabant

kweet het even niet meer

h0oii..
mijn verhaal..:
ik ben nu 13 en hetbegon bij mij al heel jong dat ik zelf moord neigingen kreeg.
ik zit nu in de 2de en het begon bij mij in eind groep 8.
Ik wordt thuis geslagen en weet af en toen niet meer wat ik doe ik snij in mezelf en draag bijna nooit korte topjes ofsoow..
het liefst draag ik truien oowk in de zomer om me blauwe plekken van het slaan te verbergen of wat ik me zelf heb aan gedaan.
s avond huil ik nachten lang in me bed.
niemand die het dan kan merken.
me vader is meestal op zaken reis dus die zie ik meestal niet.
en me moeder is ook altijd bezig met werk ik probeer zo'n beetje alles thuis te doen. zodat als me moeder thuis komt dat ze trots op me kan zijn,maar dat wordt ze nooit als ik bijvoorbeeld heb op geruimt en dan komt me moeder thuis is het van meike(dat is me zus) wat heb je goed op geruimt dan zeg iki natuurlijk maar mama dat heb ik gedaan. dan gaat me zus er in tegen dat ik lieg en dat zij het heeft gedaan. en dan zegt me moeder altijd leek jij maar wat meer op je zus die doet teminsten wat in huis jij zit alleen maar op je luie reet.
om me vader geef ik alles.
als die thuis is ben ik altijd wat vrolijker maja das misschien 2 of 3 keer in de maand.
net als nu hij zit nu in tjechie.
en ik mis hem ont zettend.
me vader slaat me eigenlijk nooit.
die heb me nog nooit geslagen.
me moeder daar in tegen wel.
ik kan er ook met niemand over praten.
vriendinnen heb ik niet veel en een vriendje ook niet al wil ik die graag hebben.
en op school durf ik het niet te vertellen.
dat gaan ze toch vast na me moeder bellen en vragen of het waar is en dan zegt ze toch nee.
niemand valt het op dat ik in de problemen zit want op school doe ik altijd gewoon.
ik lach mee enzo niemand heeft ook ooit iets van mijn lichaam gezien en zo zien ze dus ook niet de blauwe plekken ofsoow.
1 keer ben ik met een blauw oog na school gegaan en heb ik gewoon gezegt dat ik een elleboog in me oog heb gekregen.
en verder zeiden ze er nix over.
ik heb oowk 1 keer me polsen door gesneden waarom ik dat geen heb.
ik voelde me kut wou niet meer leven net als nu ik heb het gevoel als of er niemand om me geeft volgens mij doet niemand dat ook en als dat wel zo is moeten ze het laten merken maar ik heb dat nog nooit van iemand gemerkt.
het liefst zou ik nu echt dood willen maar als ik die zelfmoord neigingen krijg en ik sta met een mes bij me pols denk ik aan me vader.
hoe erg hij het zou vinden alleen me vader geeft om me hij is de enige die dat laat merken.
ik wil nu dood en zit hier met een mes ik weet dat het niet de op lossing is maar ja het kan gwoon niet anders.
maar ik doe het toch niet want ik geef te veel om me vader......
daphne
Datum:
28-09-2005
Naam:
daphne
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

waarom zou zelfmoord verkeerd moeten zijn?

Mijn jeugd was niet gemakkelijk en ik verlangde van jongst af aan al naar een normaal gezinsleven. Toen ik 27 was ontmoete ik de jongen van mijn dromen, we hadden een zeer goede relatie en elke dag scheen in mijn ogen de zon. Na 3 en een half jaar kwam ik er achter dat hij was vreemdgegaan, mijn wereld storte in. We maakten een doorstart en grepen zoveel mogelijk middelen aan om onze relatie te redden. Na een half jaar besloot mijn vriend me te verlaten voor die andere jongen waarmee hij was vreemdgegaan. Daar ging mijn vriend, mijn toekomst, mijn geluk, mijn maatje. Ik had altijd veel liefde gegeven en was altijd trouw geweest en voorzover ik wist was ik een goede partner. Ik bleef achter in een bijna leeg huis. Ik was kapot van verdriet, mijn hart was verscheurd van pijn. Ik kon het gewoon niet meer aan. Mijn vader belande twee maanden daarna ook nog eens in het ziekenhuis terwijl mijn moeder aan het doodgaan was van de kanker. Mijn moeder heb ik vorige week begraven. De reden waarom ik nog wilde blijven leven was voor mijn ouders. Als mijn vader nu ook sterft dan wil ik er echt een einde aan maken. Ik heb geen begrip voor mensen die zeggen dat zelfmoord laf is. Er is ontzettend veel moed voor nodig en er gaat ontzettend veel aan vooraf, meer dan een mens kan verdragen. Natuurlijk zijn er altijd mensen die het erger hebben, maar moet ik me daar dan aan troosten? Dat zou eerder een reden zijn om mezelf nog eerder van kant te maken door alle allende die we om ons heen zien. Nee ik heb geen zin meer om nog te moeten vechten voor mijn geluk en met de feestdagen in het vooruitzicht wordt het alleen nog maar pijnlijker. Ik wil de dood omarmen als een verlosser, een vriend. Kwam hij me maar halen want eigenlijk ben ik te bang om het zelf te doen.
Datum:
28-09-2005
Naam:
christopher
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-holland

ooit

ik mag nix van mijn moeder. mijn stiefvader maakt het alleen erger,als ik wel wat mag van mijn moeder mag het niet van hem. dat is raar wat hij is mijn vader niet. en mijn moeder kiest altijd zijn kant. mijn moeder is weleens bedreigd door mijn vader. dan stond hij voor de deur met een mes en pistool en dreigde hij mijn moeder te vermoorden mijn moeder deed aangifte bij de politie en hun zeiden dat ze nix konden doen wat hij heeft nix gedaan ensow. toen zei mijn moeder als ik een keer daar op de grond lig dood kunnen jullie dan wat doen? en toen zeiden ze ja en ik voelde me langzaam down down en downer voelen en ik wou dood. ik hield niet van mijn moeder maar dat was egt erg. zover is het gelukkig niet gekomen maar om die zelfde vrouw heb ik nog steeds moord gevoelens niet dat ik haar wil vermoorden maar dat ik zelf dood wil
Datum:
28-09-2005
Naam:
iemand
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

depressief

mijn depressie begon toen ik rond de 8/9 jaar was vroeger thuis was ik niet gewilt door me ouders soms werd ik geslagen en geschopt ik zit er nu nog heel erg mee en ik hang nog liever op straat dan naar huis te gaan me ouders weten niet dat ik er nog erg mee zit alleen me beste vriendin weet dat ik me nooit echt happy voel pas ook nog is iemand waar ik heel erg van hield gestorven en dat kon ik echt niet hebben waardoor ik in me zelf ben gaan snijden ik had me hele armen en me benen open nu heb ik nog steeds last van depressie en ben bijna nooit happy sinds kort heb ik ook een vriend hij vrolijkt me soms wel op maar ik ben ook niet zo zeker van onze relatie meer want we hebben veel ruzie en daarom ben ik bang dat als hij het uitmaakt dat hij me veel verdriet aandoet en dat ik me nog downer ga voelen


nou dit is eigenlijk wel me verhaal
Datum:
28-09-2005
Naam:
lindsay
Leeftijd:
14
Provincie:
Limburg

sorrie, klaagbrief

Hallo ik heet karina en ik denk iedere ochtend bij het ontwaken, shit weer een dag...
Ik wil niet meer leven, ik wil geen last meer zijn.
M´n moeder kan alleen nog maar tegen me tkeer gaan over dingen waar ik geen controle over heb.
Ik ben schildtklierpatient, heb fibromyalgie, regelmatig een maagzweer en ben financieel ook niet gezond.
Mijn huisarts zegt dat ik te positief in het leven sta(???) dus ik krijg geen anti-depressiva.
Ik probeer iedere dag iets positiefs te vinden maar zonder geld geen eten, geen shag, geen afleiding van je ellende.
Ik sta iedere dag op, doe make-up op en probeer er tenminste verzorgd bij te lopen,maar waarom zou ik ergens heen gaan, dat kost meestal geld.
Ik wou dat ik iemand had die meeleefde ipv steeds tegen muren oplopen bij mensen die zeiden je vriend te wezen.
Ze laten het afweten als je klaagt over je situatie terwijl ik wél klaar stond voor anderen.
Nou ik hou maar op, sterkte aan m´n mededepressiva´s.
Datum:
28-09-2005
Naam:
karina verheezen
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

Ik wil niet meer!!!!

Na 20 jaar trouwe dienst i v m een blessure door mijn werkgever als oud vuil
aan de kant geschoven. Met een hopeloos uitzicht ooit nog andewr werk te krijgen. En dan ook nog voor de 4e keer een gedwongen eind aan de relatie is me echt teveel.
Nee, voor mij hoeft het niet meer zo!!!
Datum:
27-09-2005
Naam:
Hans
Leeftijd:
48
Provincie:
Gelderland

Waarom dan toch allemaal?

Vandaag de site gevonden, en gelijk maar wat plaatsen.Ben vandaag ook uit het ziekenhuis ontslagen, had gister overdosis medicatie.Heb vandaag ook een uur op het viaduct gestaan.
Ik voel me zo in de war, heb al zoveel therapieen ondergaan, weet het allemaal niet meer. Heb ook nog eens een keer heel mn lichaam onder gekrast.
Vroeger heb ik geen leuke dingen meegemaakt, en ben twee jaar terug opgenomen geweest, op de open en gesloten afdeling.Het heeft wel geholpen, maar opeens heb ik zulke impulsen, die ik niet onder bedwang kan houden. Heb vanmiddag ook een uur gehuild..
Ik ben diep en diep ongelukkig, heb geen idee meer wat ik nou moet doen :'(:'(
Datum:
27-09-2005
Naam:
Love_Animals
Leeftijd:
18
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.