Levensverhalen (pagina 1815)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik bied me aan om dood te gaan

Zelfmoord daar denk ik aan.

Het heeft nog al een negatieve klank, zelfmoord, moord. Het hoeft van mij geen moord te zijn, ik mag ook gewoon overlijden of dood gaan.
Mijn leven is niet onaardig en ik heb geen aperte hekel aan de wereld. Ik zou door kunnen gaan tot mijn tachtigste, maar het hoeft voor mij niet, echt niet. Ik heb liever genoeg dan te veel, het is heerlijk geweest ik heb hele intense gevoelens beleefd. Ik heb twee relatief korte psychotische periodes door gemaakt en dat was uniek, bijzonder intens onvergetelijk en als ik eerlijk ben is het alledaagse leven met zo’n ervaring achter de rug maar mak. Het is niet kwaad of ondragelijk. Maar ik wordt er ook niet meer warm of koud van.
Ik heb gesprekken gehad, zoekend naar hoe ik van die zelfdoding’s gedachten af zou kunnen komen. Nu hielp dat altijd wel een beetje, maar tot nog toe nooit meer dan dat ik het wel weer aan wilde kijken en met een hernieuwde impuls naar een leuke invulling opzoek ging.
Dat doe ik nog steeds, zoeken naar die invulling, maar ik vind het ook wel goed, en ik hoef hem niet te vinden. Het is een beetje een rare uitdrukking, maar ik kan er mee leven dat ik dood ga. Het hoeft voor mij niet meer te zijn.
Het fijnst zou ik het vinden als mijn directe omgeving me ook met een goed gevoel zouden willen laten gaan. Maar ja, ik kan hun gevoelens daar omheen niet bepalen. Ik kan proberen ze uit te leggen dat ik genoegen neem met wat ik tot nog toe heb gehad. Dat ik er echt niet zwaar om in de put heb gezeten of dat er dingen heel erg fout zijn in mijn leven, welnee, ik heb gewoon genoeg en ik ben tevreden. Ik zie niet in waarom ik dan nog zou aanhouden om er meer uit te halen. Genoeg is genoeg en meer maakt me wellicht nog gelukkiger. En dan ben ik nog gelukkiger. Ik wordt er niet warm of koud van, niet dat ik ontken dat het heerlijk voelt om gelukkig te zijn, welnee dat is geweldig. Maar net zo mooi is een te vrede mens. Ik ben te vrede. Getouwtrek om geld, getouwtrek om energie, om macht, om aandacht. Kortzichtige manipulatie voor meer voor de ene groep dan voor de andere groep. Ik geloof er allemaal niet in. Meestal zijn er twee verliezers. Het is zo druk als een overbevolkte ratten populatie en daarin vechten en strijden we met elkaar.
Welvaart die gemeten wordt aan de financiële verhandeling van een land. Hoe meet je tevredenheid, hoe behartig je tevredenheid.
Ik ben tevreden en heb genoeg.
Ik bied me aan om dood te gaan.
Mag dat?
Datum:
05-10-2005
Naam:
Tycho
Leeftijd:
32
Provincie:
Noord-brabant

levend begraven

ja zo voel ik me al jaren sinds mijn zoons niet meer thuis komen
ben al jaren ziek maar nee ik heb niks
al mijn hobby`s kan ik niet meer doen kleinkinderen mogen geen gekke oma zien ach ken ze nu toch niet meer kan helemaal geen beelden meer oproepen
toch maar nog een x door de molen o alz nee toch niet dan wel ftd nee ook niet overal medicijnen voor gehad waar ik nog zieker van werd laatste weet ik nog was dekapine was mijn stem helemaal kwijt en werd ja moeilijk woord noem het plasmadam kan nu wel weer praten maar heel rare stem en plas nog steeds in mijn broek maar nu ik dit alemaal niet heb trekken dokters zich terug nee pas niet in hun straatje hup weer een ander maar hoor nu naar het crisiscentrum ja ze hebben wel gelijk maar zeker weer die medicijnen dat ik als zombie rond loop
was wel rustig voor de omgeving
en ja voor mij ook wel voel je niet zoveel verdriet maar dan kan ik dat kleine beetje ook niet meer loop er al 12j. mee maar had al2j. rust kunnen hebben maar met idde misschien nog 30j. o de rillingen lopen over me heen voel me gevangen in eigen huis durf hier niet buiten ben bang dat ik ze tegen kom zomers alle weekenden weg naar campng kan ik beetje adem halen maar nu aldoor thuis ik stik heb genoeg insuline in huis maar ik kan het niet meer heb ik vorige keer gedaan schreeuw al jaren help me nooit was hij er en nu wilde ik sterven was hij er en zo gemmen toen ik na 5weken ziekenhuis thuis kwam lagen de spuiten er nog oooooo helemaal vergeten ja ja nee nog even onder mijn neus wrijven he wil graag weg maar ik kan niet meer allen maar hoop dat ik het weer vlug durf
Datum:
05-10-2005
Naam:
azle
Leeftijd:
55
Provincie:
Noord-holland

de dood

toen ik 7 jaar was zijn me ouders gescheiden en is me moeder op nieuw getrouwd toen ik 9 was dat is een half jaar goed gegaan maar toen ineens mocht ik me vader niet meer zien,ging de slot op de telefoon zodat ik hem ook niet kon bellen +die stiefvader werd alcoholist en sloeg zowel me moeder als mij in mekaar nadat hij van ze werk thuis kwam en zich boven had opgeknapt.
de ene keer verdedigede ik mijn moeder en de andere keer mijn moeder mij.ik ben dus meer met haar als vriendinnen opgegroeid en mis erg een moeder.
die stiefvader heeft me ook nog sexueel misbruikt,moest eerst vanalles bij hem doen voordat we een spelletje gingen doen,op zondags was dat want dan sliep me moeder uit.
tot me 17de heb ik thuis gewoont,het was een hel het werd toen ook een noodzaak om uit huis te gaan want de messteken stonden in de keukendeur.
het was anders me dood al geweest.
ik woonde toen een half jaar bij haar en ben daarna begeleid gaan wonen.
dat was ook een pittige tijd,heb me opleiding niet af kunnen maken vanwege verwerking,me eigen vader beloofde me van alles en kwam niets na tot 3 jaar daarna op me 21 ste.
ik woonde toen al inmiddels op mezelf en raakte in verwachting.
ik was dolblij en me man ook zijn ouders deden er niet moeilijk om maarde eerste opmerking van me moeder en eigen vader was toen we het vertelde "op onze steun hoef je niet te rekenen!".
en dat hebben we geweten ,me moeder was tien inmiddels van die stiefvader gescheiden.
toen ik 8 maanden was zijn me man en ik getrouwd en alle steun kregen we van me schoonouders/familie en vrienden.
in al die jaren is er nog heel veel meer gebeurd om et op een rijtje te zetten positief de eerste was een zoontje en twee jaar later een dochtertje maar me eigen familie liet het afweten me kids mogen geen eens oma zeggen tegen me moeder.
de verwerking van vroeger kwam weer terug en ik had epilepsie en ben daar vorig jaar aan geopereerd.
ook toen heb ik geen steun gehad van familie waardor ik na een tijd in mekaar ben gestort familie viel het niet eens op maar buitenstaanders wel die aan de bel hebben getrokken waardoor ik 11 weken uit huis ben geweest.ik kreeg geen rust die ik nodig had.
ja die week in het zienhuis zag ik mensen maar eenmaal thuis niemand meer.
ik had toch geen epilepsie meer??
alleen het herstel was het zwaarst maar ik stond wel altijd voor hen klaar als er wat was.
me man storte vorig jaar ook in mekaar en is 9 jaar van ze geheugen kwijt geraakt en heeft nog niets terug,kan 3 jaar duren.hij is gelukkig wel weer wat opgeknapt en werkt weer maar de geboortes en ons trouwen weet hij niets meer van.
het grootste wat mij pijn doet is dat is dat ik nu dioor de therapie vorig jaar veranderd ben ,ik weet nu nee te zeggen en voor mezelf op te komen wat ik vroeger nooit kon ,durfde liet me leven en me familie accepteert dat niet.ook heel veel mensen bellofde me van alles maar kwamen niets na waardoor ik in iedereen wantrouwen heb gekregen moet nu eerst alles zien dan geloof ik pas.
me schoonmoeder had ik een hele sterke band mee en die is 7 jaar geleden overleden van haar heb ik geleerd wat een moeder is maar heb daar maar 1,5 jaar van kunnen genieten.
dat doet me nog steeds heel veel pijn.er is zoveel ik weet niet waar ik moet beginnen maar dat ik niet word geaccepteert zoals ik nu ben en me eigen moeder en famnilie niet doet me het allermeeste pijn.ik heb me vader al niet meer die het al een paar jaar geleden voorledig liet afweten terwijl ik niets heb misdaan.
vroeger toen ik 3 jaar opmezelf woonde heb ik een zelfmoord poging gedaan door een overdosis te slikken en nu 3 weken geleden weer maar het mislukte.
nu na afgelopen zondag zijn die gedachtes weer etrug gekomen ik weet ik heb kinderen maar schuldgevoel heb ik niet en....ik weet gewoon geen raad meer voel me alleen kan hier ook niet met me man over praten ik weet niet wie ik kan vertrouwen!!!!!!!!!
Datum:
04-10-2005
Naam:
...
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-holland

verkracht, depressief, zelmoordgedachten

Ik weet niet zo goed hoe ik doet moet vertellen maar ik moet het kwijt
op mijn 12e had ik een vriend al een jaar... hij wilde sex maar ik heb hem duidelijk gezegt dat ik dat niet wil..
hij deed het toch... sgreeuwend met tranen over mijn wangen stoptie die pas toen hij was gekomen {onveilig} ik ben gelijk na huis gerent [9 km] heb het nooit tegen mijn ouders durven vertellen loop er al 2 jaar meej in mijn hoofd... daarbij is mijn vader gehandicapt en die zie ik elke dag 8eruit gaan dit alles maakt mijn gedachten een puinhoop ik ben zwaar depresief ben ook al bij huisarts geweest heb antidepressiva gehad maar helpt niet het blijft terug komen denk er elke dag nog aan om zelfmoord te plegen wil het egt het is mijn droom maar kan t niet !!

dit was beetje mijn verhaal xx crying and dying princess
Datum:
04-10-2005
Naam:
DyingPrincess
Leeftijd:
14
Provincie:
Zeeland

Leven heeft altijd zin......

Lieve mensen
ik wil ff late weten dat je nooit moet opgeven der is altijd een oplossing te vinden altijd.....
Dood is nie altijd makkelijk Dood is ontrecht. Mensen die overleden zijn wille leven en jullie zouden zelf moord wille plegen...
ik denk dat jullie de mooie kanten van het leven moet zien....
Mensen alsjeblieft denk 3 x na voor dat je het leven uitstapt....
Je denkt dat mensen je haten maar als je der niet meer ben dan zien ze pas hoeveel ze van je houden en dat moet ook op een andere manier kunne niet de DOOD.

Vriendelijke groet......
een meisje
Datum:
04-10-2005
Naam:
......................
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

zielig

als ik al jullie berichten lees staan de tranen in men ogen.ik heb dit soort dingen ook.ik kan gelukkig met een meester er goed over praten!


vriendelijke groet jos
Datum:
04-10-2005
Naam:
jos
Leeftijd:
11
Provincie:
Noord-brabant

slapen

na heel vaak deze site bezocht te hebben, wil ik vandaag toch mijn verhaal vertellen. allereerst lijk ik een heel normaal meisje. blond haar, blauwe ogen en ik krijg vaak complimentjes over mijn uiterlijk. ik ben niet lelijk, en daar ben ik blij mee. Ik heb genoeg aandacht van jongens en leuke vriendinnen, ik mag pzich best van geluk spreken. Maar ik haat mezelf. Mezelf als persoon, mijn eigen gedachten, mijn eetstoornis, en mijn vrienden waarvan ik niet weet of het echte vrienden zijn. Ik haat de mensheid opzich, omdat ze alles schanden wat er bestaat in de wereld. de dieren, het milieu, en mensen zijn zo verschrikkelijk gemeen.

op mijn 13e kwam ik voor het eerst in aanraking met een mes op mijn huid. een diepe vleeswond maakte ik, waarvan nog steeds een duidelijk litteken te zien is. in de loop der jaren zijn er meer kleine littekens bijgekomen, amar ze vallen gelukkig niet zo op, vooral omdat ik telkens dezelfde littekens weer open snijdt. die ene grote, dat is een brandwond, vertel ik tegen iedereen.

ook zit ik aan de chemische shit, stacker 4 noemen ze die afslankpillen. en heb ik dus anorexia. Mijn leven doet pijn, omdat ik van buiten perfect lijk, maar van binnen zoveel pijn heb.

het ging de laatste tijd wat beter, ik was zwaar verliefd op een jongen van mijn sportvereniging. het was 2 uur snachts en we bleven daar slapen. 17 is hij, 15 ben ik. we hadden het altijd gezellig samen en een aantal vriendinnen van mij wisten dat i hem leuk vind. zo ook *** een goede vriendin van mij. de hele avond hing ze om hem heen. en langzamerhand werd iedereen dronken. ook *** en die jongen die ik leuk vind. ze werden close en hoewel *** nog heel helder kon denken zoende ze hem, en keek mij daarna erg trimfantelijk aan. wat haat ik haar, de smurf. ze wist het, en dit deed ze alleen maar om mij te treiteren. ik rendde naar de kleedkamer en pakte mijn sleutels, het was het enige scherpe dat ik kon vinden. Wat een opluchting als je die lichamelijke pijn voelt, alles stroomt eruit. k wachtte to het bloeden stopte en deed een truitje met lange mouwen aan, zo viel het weer eens niet op. die nacht heb ik in de armen van een goede vriend van mij, die ook op die sport was, gelegen. hij is weliswaar 26. maar een goede vriend van mij. toen voelde ik me wat beter.

aan de ene kant wil ik zo graag slapen, voor altijd, en geen ellende meer meemaken, aand e andere kant wil ik mezelf bewijzen dat ik wat van me leven kan maken, maar ik moet de kracht vinden.
hier stopt mijn verhaal, omdat ik nog niet weet hoe het verdermoet...
we zien wel, eerst overleven tot morgen...
Datum:
03-10-2005
Naam:
closed
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

I’m just the pieces of the man i used to be.

Ik stond redelijk stevig op mijn ladder van het leven.
Was door de jaren redelijk hoog opgeklommen en kon de wereld aan
Maar zag niet op tijd dat de sporten onder mijn voeten werden door gezaagd.
De val was des te harder, raakte zowat alles kwijt, mijn baan, mijn ego, mijn trots.
Ben vernederd, door het slijk gehaald, er wordt op mij neer gekeken.
Raakte 2 Ooms kwijt aan kanker, een tante en verloor een liefde (die niemand wist).
Heb schulden waar ik zo maar niet uit kom, de bank laat me vallen.

En nu….
Denk dat alles wel zo’n beetje weg is, en des ondanks mijn geweldige ouders, broers, zussen, ooms, tantes, nichtje en aan getrouwde neef en mijn echte vrienden om mij heen, ben ik nog nooit zo eenzaam geweest.

Hoe kan het toch met altijd zoveel mensen om me heen dat ik me zo slecht voel, ja liefde genoeg aan mij besteed en toch voel ik die muur om me heen.
Ben begonnen met hem omver werpen die muur, maar hij wordt sneller gebouwd als dat ik hem afgebroken krijg

Zelf met een ladder kan ik de hoogte al niet meer zien, de dikte kan ik al niets eens meer schatten.

Ben begonnen aan het afsluiten van hoofd stukken zodat ik een nieuwe ladder kan gaan beklimmen, maar begin steeds meer te geloven dat dit de laatste ladder zal worden in mijn menselijk bestaan.

Hoe kan het zijn dat ik zelfmoord de meest egoïstische daad ter wereld vind, en hem toch steeds meer begin te begrijpen.
Begin er zelfs bang van te worden dat ik er zomaar over kan stil staan.
Schrik maar niet, ben het absoluut niet van plan, daar help ik mezelf niet mee, laat staan de gene die ik achter laat.

Ik weet wel dat je door de jaren ervaringen tegenkomt die niet allemaal even positief zijn, en dat je daarvan geacht wordt sterker te worden, nou kan je vertellen dat ik laatste jaren redelijk heb moeten vechten voor wat ik tot op heden was, heb ook geleerd dat je 2 treden op je ladder kunt klimmen maar dat je net zo makkelijk ook weer 1 tot meerdere treden naar beneden geschopt kan worden.

En dan wordt die strijd soms net even teveel, en ook uit dat dal ben ik vaker geklommen.
Maar helemaal opnieuw beginnen is toch net even iets teveel gevraagd

Ik modder nu maar wat aan, en leef van dag tot dag, in het weekend zelf van uur tot uur.
Kan me niet voorstellen dat ik zo lang verder kan blijven gaan.
Als ik in de spiegel kijk en me zelf zie, zie ik ook wat andere zeggen, zie er slecht uit, val in hoog tempo af.

Waar is de noodrem voor dit soort situaties ??????

Ik weet heel goed dat ik moet veranderen en dat alleen ik de persoon ben om dat te doen.
Maar wie steunt me en geeft me op mijn flikker, wie jaagt me er doorheen.

Ben een beetje de weg kwijt
Ruud
Datum:
03-10-2005
Naam:
Ruud
Leeftijd:
38
Provincie:
Noord-brabant

life is a bitch

ik weet niet goed wat ik moet doen en denk dagelijks aan zelfmoord heb ook al vaak met een mes op me pols gestaan maar ik heb steeds het lef niet, Ik groeide op met vele ruzie's en me moeder en ik werden vaak geslapen, op me 5e gingen mijn ouders scheiden en ik moes bij mij vader wonen die heeft mij al die jaren misbruikt en geslagen iedere dag weer op nieuw, Ik had geen zelf vertrouwen en op school merkte ze dat ik werd het zwarte schaap uit de klas. Mijn moeder kreeg kanker toen ik 12 was en is inmiddels ook overleden ik kon nu duz nergens meer terecht en moes bij mijn vader blijven wonen ondaks de omsandig heden, naar de polittie durfde ik niet te gaan, bang voor waar ik terecht zou komen als ie opgepakt werd, Ik begon in me zelf te snijden omdat je je dan op dat moment goed voelt en de pijn die je heb even vergeet maar het snijden werd steeds erger en zit nu onder de littekens en wonden, Ik ben sinds kort het huis uit maar kan heel erg moeilijk rondkomen omdat ik ook nog op school zit de kans is dus groot dat ik toch weer bij mijn vader moet gaan wonen en alles gewoon weer verder gaat, Ik ben voor me leven verminkt en na al die jaren van pijn en verdriet zie ik geen andere uitweg meer dan zelfmoord plegen, niemand die mij zal misen de einige die mij zou gaan missen die is er zelf ook al niet meer (me moeder)
Datum:
03-10-2005
Naam:
tweeling
Leeftijd:
16
Provincie:
Flevoland

het si allemaal zo moeilijk

ik heb een vrien din friesland wonen die daar een vriendin heeft eleke keer als ik er ben doen we samen van allen het si echt gezelig hoor maar als ik dan weer weg moet is het jammer maar dat meisje heeft ook een vriend en ze wil het niet uitmaken terwijl ze ook gevoelens voor mij heeft van mij hoeft het niej meer kan iemand em helpen!!!!!!!!!!!!!!!!!
Datum:
03-10-2005
Naam:
anoniem
Leeftijd:
22
Provincie:
Friesland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.