Levensverhalen (pagina 1815)

hallo ik heb heel veel problemen met een vriend van me andre en met me vader en moeder.
hij slaat me altijd en me moeder laat hem altijd bij me slapen.
mijn vader en moeder slaan me ook altijd en zitten te drijgen.

we waren vrienden maar nu niet meer hij slaat me altijd in elkaar en nu wil ik zelfmoord plegen en me pols doorsnijden.

Hallo,

Ik hoop dat iedereen dit stuk tot het einde uitleest, of het je wat doet of niet, doe het alsjeblieft voor mij.

Ik ben sinds 2 jaar neerslachtig, dit komt vooral doordat ik me eenzaam voel en ik nooit ergens in uitblink of met mijn ouders kan opschieten. Het allerergste is nog dat ik al veel te lang vrijgezel ben terwijl ik zeer sterke gevoellens koester voor een relatie. Ik denk dat ik het niet waard ben om gelukkig te worden.

Genoeg over dat, ik heb in het verleden in mezelf gesneden als ik me rot voelde, het hielp geen zier want je lost er niets mee op. Ik heb beloofd het nooit meer te doen, dit is tot nu toe nooit meer gebeurd.

Nou ben ik toevallig twee jaar geleden tot geloof gekomen, precies op het goede moment zeg maar. Anders had het waarschijnlijk snel met me zijn afgelopen. Denk nou niet, o weer zo'n gezalvde ik lees niet eens meer verder. Ik ben niet zo'n spring-zing en klapkerk persoon. Ik zit in een serieuzere kerk, ik heb het licht nog niet gezien zeg maar..

Ik wil jullie vragen om over de volgende dingen serieus na te denken :
- Is jouw leven uitzicht loos? Probeer tenminste 5 dingen te bedenken die zinvol zijn aan jou bestaan.
- Wie zullen er in veel verdriet achter gelaten worden door zelfmoord?
- Wat is er na de dood volgens mij?
- Wat houden de hemel en de hel in? En stel dat ze bestaan, waar zou ik komen en hoe erg (vreselijk - leuk) zou het volgens zeggen van anderen daar zijn?

Zet het op een rijtje, schrijf het op. Ik kan me voorstellen dat niet ieddereen geloofd, helaas niet. Maar als je je leven uitzichtloos en doelloos vindt, neem dan tenminste de moeite om een keer met een christen te praten, of naar de kerk te gaan (welke kerk dan ook), of te bidden tot God.

Ik kan je zeggen dat ik zeker weet dat God bestaat, dat hij de enige is die je kan helpen, helaas kan ik dat niet overbrengen, alleen Hij zal dat kunnen.

Ik smeek jullie, doe hier iets mee, het kan je redding zijn! Ik weet dat het leven bij Hem onuitsprekelijk veel mooier is dan je je kunt voorstellen, en het bestaan in de hel ontelbaar zoveel keer vreselijker dan hier op aarde. God heeft ons het leven gegeven, daar mag je niet aankomen.

Hij zal al blij zijn als er tenminste één persoon is die zich tot hem wendt. Ik bid voor jullie.

Groeten

tja... dit lijkt voor mij veel , maar voor julliej bijna niks ik denk . ik sit in de 1e en wordt onsettend gepest i.v.m. dat ikgothic ben. ik ben al me vrienden kwijt geraakt , kheb nog maar 1 beste vriendin , diej ik nauwelijks spreek omdat se in un andere plaats woont.Mijn (ex)vriendje gaat vreemd , en daar ben ik dus ook 8er gekomen door mijn beste vriendin. Ik heb hele erge neigingen om in de rijn te springen en nooit meer naar boven te komen. Mijn moeder mishandelt me , ik moet thuis egt bijna alles doen, ik heb nauwelijks tijd voor huiswerk.Ik wordt door jongens vaak gebruikt. Zelfs als ik heel vel van hem hield , dan kreeg ik later te horen dat se me gebruikten. Voor de rest nou ja... ik snijd mezelf... en om eerlijk te sijn : ik heb mijn beste vriendin beloofd het niet meer te doen.. maar als k egt klem zit in mijn eige problemen , snijd ik mezelf tog. En daarom tog even : Het spijt me Lieve Yessica!!!
Ik ben ook bijna toegelaten bij een groep , diej altijd blowt en joints nemen enzo... ik weet niet maar zo maak je jezelf alleen maar kapot segt iedereen. nou ik ben al kapot... mijn leven is gewoon nks meer waard!!1 vriendin , bedrogen worden door vriendjes ( en bedankt hoor rico!!) bijna vermoord door mijn ex.... mezelf snijden... nijgingen tot zelfmoord.....en dan ook nog eens me moeder..... dit is me teveel...

ik had een lieve vriend.Hij is mijn levenspartner, maar mijn familie accepteerde hem niet. en dan denk natuurlijk dat is mijn keuze niet hun keuze. Ik woon allang niet meer thuis, maar ik wilde altijd de utopische familie hebben een familie die jouw geluk toe juicht maar helaas mijn familie heeft er alles aan gedaan om mijn vriend en mij uit elkaar te drijven. daar zijn ze heel ver in gegaan. ik heb mijn vriend voor die pijn die zij mij deden beschermd want nadat mijn moeder door de telefoon schreeuwde dat ze niets met de verjaardag van mijn vriend te maken had. hij is op 7 december jarig en zij wilde st klaas op zijn verjaardag vieren. Mijn vriend stond naast mij en hoorde haar dit schreeuwen ik keek in zijn ogen en zag wat dat met hem deed. mijn hart schrok niet alleen van mijn moeder maar ook de pijn die ik in mijn vriends ogen zag. toen besloot ik hem tegen haar te beschermen. ze heeft de ergst dingen gezegt en gedaan. Ze heeft mij zoveel pijn gedaan dat ik niet meer wist wat ik moest doen. ik wilde het contact verbreken, maar mijn vriend wilde niet dat ik dat deed en ik deed het dus ook niet want ze is en blijft je moeder. mijn moeder zocht steun bij mijn zus en toen moest ik tegen 2 mensen vechten voor mijn relatie. mijn vriend is een heel lief mens waarom zij hem niet accepteerden is nog steeds onduidelijk. mijn moeder stuurde andere mannen op mij af en duwde bijna een man bij in het bed. mijn vriend ging niet meer mee op wintersport en ik heb daar gewoond dus ik ging wel mee en ging daar ook werken mijn moeder nam een jongen mee en ik moest met hem het bed delen. gelukkig had ik een huid ziekte en kon onder die smoes er van af. maar ik was heel boos op mijn moeder en op die jongen want hij wist dat ik een vriend heb en dat ik heel veel van mijn vriend houd. dit ging van kwaad tot erger. ik trok het niet meer ik zat voor mij uit te staren op de bank zei mijn vriend en hij dacht dat hij mij ongelukkig maakte maar dat was niet zo ik zat na te denken over hoe nu verder met mijn familie maar mijn vriend zei dat hij dacht dat hij mij niet gelukkig kan maken en nu heeft hij mij verlaten. we hebben nog contact en ik houd heel veel van hem en heb hem nu alles verteld, maar hij is erg gekwetst en weet het nu ook niet meer. ik ben hem kwijt dankzij mijn moeder en zus. ik heb het contact met hun verbroken maar toch nog een brief naar mijn moeder gestuurd of zij mij uberhaupt dan behandelen met respect want dat heeft ze dus duidelijk niet. zij reageerde niet en iedereen heeft mij nu laten vallen want mijn moeder en zus verspreiden nu roddels over mij. mijn zus zegt tegen iedereen dat ik geen telefoon beantwoord dat is niet waar zij beld mij niet nee hoe kan iemand dat dan rond bazuinen? ik weet het niet wat hun bezielt. mijn vader heb ik contact mee en een vriendin mijn schoonfamilie waar ik ook heel van houd laten niets van zich horen want zij vinden dat mijn vriend en ik het uit moeten zoeken tenminste dat zegt mijn vriend maar we zijn nu 3 maandan uitelkaar en het doet elke dag pijn ik houd van hem met heel mijn hart en ik weet dat hij ook van mij houd dat heeft hij laten zien toen hij hier was. maar mijn geluk word door niemand gegund ik wil niet meer ik heb een galg in mijn huis hangen ik ben alleen bang dat mijn vader mij vind dat vind ik het ergste. ik heb gelezen met paracetamol duurt het wel 4 tot 6 weken en is een lange martel gang. ik ben eigenlijk op zoek naar een manier dat mijn vader een minder dramatisch aangezicht heeft. ik heb 4 jaar lang moeten vechten voor mij en mijn vriend en ik hem niemand pijn willen doen en ook niet gedaan. Maar het is gewoon niet eerlijk. ik houd zoveel van hem. en het wordt mij gewoon niet gegund. nou ze krijgen hun zin ik wil niet meer leven. het leven heeft voor mij geen zin meer. ik wil niet meer. Nu wil mijn zus contact volgens mijn vader ik vraag me waarom om me nog meer pijn te doen. ik wil dit leven verlaten. de enige reden waarom ik het nog niet gedaan heb is voor mijn vader, vriendin en vriend hij zou helemaal kapot ervan zijn. en ik wil hem geen pijn doen. Ik denk eraan om vandaag te proberen mezelf te doden. ik heb al maanden geleden brieven geschreven aan iedereen zelfs mijn moeder. misschien ben ik morgen gewoon nog. maar als je in de shit zit weet je hoeveel vrienden je hebt. nou niet veel 1 vriendin en mijn vader de rest laat je gewoon stikken. Dus zullen ze me ook niet missen. ik ben wel blij dat zo een site bestaat. waarom mag je hier eigelijk nooit over praten waarom moeten mensen je redden als iemand gewoon niet meer wilt mag ik nu een keer egoistisch zijn een keer in mijn leven. en wil kiezen voor de dood=rust. voor mensen die zich ook altijd hebben ingezet voor andere niet doen, want ze zullen jou niet helpen als je het nodig hebt voor het eerst in mijn leven had ik mensen nodig en ze laten je stuk voor stuk vallen want ze vinden dat ze moeten kiezen tussen jou en je fam en ze kiezen voor mijn fam. nou prima maar wat heb ik mij vergist in mensen ik heb altijd geprobeerd het iedereen naar zijn zin te maken niet naar mijn zin maar die van hun. ik stond altijd voor ze klaar en financieel ook. maar wat krijg je ervoor terug helemaal niets ze zijn allemaal egoisten. en daar wil ik niet meer mee leven. ik hoop dat als ik dood ben eindelijk rust zal vinden en ook misschien 1 keer in mijn leven liefde die niet meer overgaat gewoon iemand die je respecteerd.

waar moet ik beginnen.... ok ik had een hartsvriendin ik was in groep 1 al met haar bevriend toen ik 11 was en zij ook moesten we kieze naar welke middelbare school we zouden gaan. ik ging naar het roncalli zij naar het rijks 15 september zij was jarig leuke verjaardag alles erop en eraan precies een maand later 15 oktober ik heb die ochtend nog met haar meegefietst naar school en om half 1 ( wij waren wuppjes) had ik met een groepje een soort wandeling omdat we wuppen waren op het rijks hadden ze dat niet en mijn hartsvriendin was dus uit zij verongelukt ik hoor de klap nog zo ikwas 3 straten verderop ofzo maar ik wist niet dat het mijn hartsvriendin was dus ik word om half 5 gebeld door iemand en die zegt (naam van mijn hartsvriendin) is dood ze is vanmiddag verongelukt heel veel verdriet had ik maar ik wilde het vergeten en die avond was het ook nog beginfeest op school dus ik ging daar naartoe zodat ik het misschien kon vergeten. dat was ook zo een beetje. ik kreeg dat schooljaar een hoop nieuwe vrienden op mijn school en had het heel gezellig nu zit ik in de 2de en een hele goede vriendin die ik in de eerste dus ontmoet had zit ik nog steeds bij in de klas ik kan alles met haar delen en we hebben het heel gezellig maar in de zomervakantie was het allemaal gekloot aan het einde van de vakantie dan en ik was in mezelf gaan snijden ik was het beu ik wilde het niet meer ik had er geen zin in ik vond al die sneeen mooi maar toen moesten we weer naar school en we hadden een kutgroep ik had maar iets van 10 mensen waar ik bestwel goed mee om kon gaan en die goede vriendin uit de eerste natuurlijk en met de gym kwam die goede vriendin erachter dat ik aan zelfverminking deed ze wilde dat ik ging stoppen de eerste keer had ik dus gezegd ja ik ga stoppen maar ik deedhet niet ik stopte niet toen vond ze dat ik echt moest gaan stoppen dus ja ik ging stoppen ik vond het te ver gaan ik wilde het steeds vaker doen en ook in de klas wilde ik al met mijn passer in mezelf gaan snijden maar ik stopte dus toen een week daarna ofzo ging het een beetje slechter met de vriendschap tussen die goede vriendin en wilde ik zelfmoord plegen ik had een pizza snijder en ik wilde mijn polsen doorsnijden maar nee ik deed het niet ik vond het zielig voor mijn ouders enzenz. nu gaat het steeds verder bergafwaards en wil ik mijn leven toch eigenlijk wel stoppen dus ik doe het gewoon ik wil jullie allemaal vaarwel zeggen ik hou van jullie en ik weet jullie niet van mij want niemand vind mij aargid en iedereen wil me dumpen omdat die klote virnedin naturrlijk weer door heeft zitte lullen dat ik zelfverminking DEED maar ik stop ik ga mijn leven stoppen dit is gewoon wat ik wil dan zie ik misschien eindelijk weer eens mijn hartsvriendin

ik denk tegenwoordig bestwel vaak aan zelfmoord eerst deed ik alleen aan zelfverminking en een vriendin van mij wist dat ze wilde dat ik ging stoppen dat wilde ik zelf ook wel maar het lukte niet. uiteindelijk is het me toch een beetje gelukt om te stoppen maar moest ik elke dag weer aan zelfmoord denken(nog steeds) ik was volgens die vriendin van me veranderd toen ik was gaan snijden en ze kon het niet meer aan dus we hielden een tijdje een time-out dat was in ieder geval de bedoeling ik ging op school niet meer met haar om en kwam haar ook niet ophalen op weg naar school maar de eerste dag al gelijk kwam ze naar me toe en ze was bang dat ik boos op haar was enz enz. dus ze wilde weer met me om gaan. maar door al dat soort dingen moest ik steeds vaker denken aan zelfmoord ook als ik alleen thuis ben en ik moet alvast de tafel dekken omdat iedereen zo thuis zal komen en we eten bijv. pizza dan pak ik dat mes en wil ik het liefste in mijn polsen snijden maar dan denk nee je mag het niet doen je mag het je ouders niet aan doen en doe het niet je mag het niet doen misschien doet het wel heel zzeer doe het nou niet. dus uiteindelijk doe ik het dan niet. En nou is de vriendin van me vind een of andere jonge uit onze klas leiuk dan praat ze de hele tijd over hem en dan vraagt ze eerst wil je dat en dat vragen aan hem (dat durft ze zelf niet) dus dan wil ik naar hem toe gaan en dan trekt ze me terug en dan zegt ze doe nou niet dus dan doe ik het niet en begint ze later te zeiken van ja je had me wel mogen helpen aan jou heb ik ook niks en als je een keertje op msn komt dan ben je alleen maar met anddere dingen bezig en zeg je helemaal niks aardigs tegen mij maar ik praat altijd heel veel tegen haar en ik probeer altijd mijn beste kant te laten zien en wil haar graag helpen met die jongen enz enz. maar dan begint ze weer ik wil het ff niet meer je bent zo veranderd door in jezelf te snijden en dat raak ik een bee tje beu ik wil gewoon een leuk leven maar altijd als ik ergens alleen ben wil ik zelfmoord plegen en ook omdat ik wat problemen heb enzo wil ik het gewoon niet meer en heb er allemaal geen zin meer in maar ik vraag me af of als ik weer ga snijden dat die zelfmoord neigingen dan weer weg gaan of niet want dan ga ik weer gewoon snijden dan is alles toch weer opgelost of niet soms?

Na een foute jeugd mishandeling zowel geestelijk als fysiek door mijn "lieve" vader. Die nu zelf in een inrichting zit wegens MD. Ben ik nu alleen achtergebleven met mijn moeder, echter de verstandshouding verslechtert steeds meer een meer. Er heerst een constante sfeer van dat ik moet presteren, haal je school, niet naar je vriendin... In al die jaren heb ik alle toetsen gehaald. Toch heeft ze weinig vertrouwen in me... Het is jammer ik ben immers geen domme jongen (HBO) maar goed steeds meer begin ik me af te vragen of ik ooit wel gelukkig zal worden. Ik droom van de dood ik heb mijn plaats al uitgezocht.. Een mooie plaats in een park onder een electriciteitsmast dmv ophanging. Aan de ene kant wil je een leuk leven aan de andere kant wat is de zin ervan als je zeker weet nooit gelukkig te worden... Vrienden genoeg, lieve vriendin, leuke opleiding soms vraag ik me af waar het vandaan komt aangezien toch het nu redelijk voor elkaar is. Schijnbaar kan ik het niet van me af zetten.... De dood is het einde, het verlost je van je lijden.... Misschien kwets je ook nog direct de mensen die je leven verpest hebben opdat zij ook eens lijden... Maar goed binnenkort naar een pschyloog ben benieuwd of hij/zij er doorheen kan prikken... Ik hoop het want de plek, de daad, romantiseer ik met de dag meer. Voor de rest wil ik iedereen sterkte wensen... waardoor hopelijk de nachtmerries verdwijnen................

Jeroen

beste mensen ik wil ook wel eeen keer mijn verhaal vertellen nou het begon allemaal op mijn 5de mn ouders waren vaak weg mn neef kwam oppassen maar hij bleef 3 jaar lang oppassen terwijl mn ouders niet wisten dat ik dag in dag uit misbruikt werd door die zelfde neef en zijn vriend maar damnz ik wou dat da alles was ach was het maar zo op mn 10 de gebeurde weer het zelfde maar door een oom nee niet zijn vader tot mn 14de op mn 15 de zou ik met weer een andere oom naar de mac donalds gaan maar we moesten langs een trein rails gaan ik had geen flauw benuk ergens van maar hij ging w888 totdat de spoorbomen dichtgingen en toen gebeurde het hij liep op de spoorrails èn zette zijn fiets erop ik schreeuwde van alles en nog wat ik zei er komt een trein aan maar hij schreeuwde terug kom mee ik wist da het verkeerd was en toen gebeurde ik hoorde hem schreeuwen en ineens een klap hij was weg ineens uit mijn leven ik kon altijd perfect met hem praten maar ja hij moest mij hier achterlaten toen op mn 16de ik had werk bij een autobedrijf en elke dag kwam mn neef ff met me praten en toen op een dag hij was met een (vriend) hij ging weg hij stapte in de auto opeens naar ongeveer een kwartier hoorde ik vijf klappen ik d8 het is vuurwerk maar ineens zag ik die (vriend) wegrennen en ik ging kijken maar daar lag hij in de auto overal bloed ik ging huilend naar binnen ik zei tegen mn baas van bel een ambulance maar wist da het niet hielp want het was gebeurd nu ben ik 18 en een paar maanden geleden hoorde ik ook nog da mn moeder een tumor in haar hoofd had en mn vader is alcoholist ik heb nu een hele lieve vriendin met wie ik soms wel goed kan praten maar dat dreigt ook mis te lopen (ik hoop het niet) maar k zit er elke dag weer aan te denken dat ik niet meer wil ik doe het gewoon ik stop met mn leven

hallo,
vorig was ik erg depressief, alle vrienden die ik had hebben me gewoon in de steek gelaten,,...
ik voelde me die tijd echt niej goed!
maar sinds ik bijna zelfmoord heb gepleegd , gaat het een stuk beter het ging zoow:
het was laat , ongeveer 12 uur snachts en het was warm, heel warm.
ik liep naar beneden voor een paracetemol.ik kon ze niej vinden!
eindelijk vond ik ze.
Ineens zij een stemmetje in mijn hoofd: doe het doe het, eet ze allemaal, want niemand houd toh van je, je kunt net zow goed dood zijn!
nou dus toen heb ik zo'n pakweg, 30 paracetemollen op!
in het beging voelde ik er niets van maar na een half uurtje begon ik me draaierig te voelen!
dat ik het moment waar ik dacht.
Ik moet nu ophouiden,!!!
ik ben naar mijn moeder gegaan en die heeft meteen de ambulance gebeld!
nu, nu een jaartje later, kijk ik beschaamd terug.
ookal vond ik mijn ouders kut
ik kon ze het toch niej aandoen.
dit was mijn verhaal
hopelijk weten jullei nu, dat je niet altijd dood hoeft!
naar regen komt meestal zonneschijn.
kuskus anoniempjuh

waarom.. ik zou mn leven wel voor dr willen geven, maar ik gun het dr niet meer.. al die jaren.. als hij jou of je broer nog 1 keer neerslaat.. ga ik scheiden, zorg ik wel voor jullie, ik help jullie wel... nee lieve moeder, dat heb je nooit gedaan en zul je nooit doen... waarom nam je het nooit voor me op.. waarom ... om hem? vast niet.. om wat de familie wel niet zal denken? lieve schat wat maakt het uit.. ik ben je echte kind niet dat weet je.. ik ben maar een weggegooit iemand.. die je geadopteerd hebt... waarom zie j eniet wat ik voor je over had en nog steeds heb.. ik heb de hele nagt opgebleven.. zodat jij in bed kon blijven liggen en je niks zou over komen.. ik heb me blootgegeven. ik heb zelfs tegen hem gezegd dat ik hoopte dat het nog goed kwam... trwijl we allemaal weten dat dat nooit goed komt.. altijd heb je het over hoe lief jouw ouders wel niet waren.. ik vertrouwde je .. je was de enige waar ik overal over kon praten... waarom waren dat allemaal leugens.. waarom .. ik hield zo veel van je moeder.. ik nam het altijd voor je op.. altijd als hij je wee voor vanalles uitschold.. awarom zeg je dan .. niet zoon grote mond? waarom besef je niet.. dat ik alleen maar wil dat je niks overkomt... waarom gaf je me ineens op omdat jij dacht dat ik geestelijk niet goed in mekaar zit? aan de ene kant begrijp ik het wel... jij had leuke ouders, ik heb alles wel gehoord over hun.. t lijken me sgatten.. je perfecte vriendjes.. populair zijn... over de wereld reizen... met HEM trouwen... als je zo goed weet hoe het moet.. warom doe je niks als je ziet dat hij slaat? waaorm.. ik begrijp het niet... waarom mocht ik nooit aangifte doen? okee j ewas bang.. maar lieve schat.. waarom zeg je de ene dag dat je van me houd.. en de dag erna dat ik weg moet? dat ik een ramp ben... je weet niet hoeveel pijn dit me doet... ik ben de hele nacht opgebleven zodat jij niet vroeg uit je bed hoefde om te melken... toen ik zei dat ik hem graag wou helpen.. lachte hij me recht in mn gezicht uit en zei dat ik niks voorstelde.. ik ben nog nooit zo vernederd als vanacht.. en ik zeg dat tegen jou.. en wat doe jij? je zegt alle dingen die ik verkeerd heb gedaan.. zie je niet da ik dit allemaal niet aankan? waarom luister je niet.. waarom heeft dit zover moeten komen tot waar het lot nu ligt? ik pleeg geen zelfmoord meer... voor jou zou ik het doen... MAAR IK GUN HET HEM NIET... dat je hem mij in mekaar liet slaan al die jaren.. is nog nii eens t ergste voor mij... zelfs nog niet eens dat je hem zelfs mn broertje laat slaan.. die niet beter weet dat dan dit hoort omdat hij geestelijk is.. wat is er met je gebeurd.. waarom behandel je mij alsof ik gek ben..... ik besefte vanmorgen pas... dat je altijd al zo over me hebt gedacht.. en ik zweer het je dat jjij nog nooit zoveel pijn hebt gevoelt als ik nu heb.. ik hoop... dat je ooit beseft.. dat je hier zelf aan onderdoor gaat.. en dat je ons meesleept.. maar ik laat het niet meer zo ver komen... ik voel liever niks.. dan die pijn.. ik heb een belofte verbroken aan je... ik slik pillen... stom he.. maar dan gaat dat gevoel weg.. dit hele verhaal betekend verder niks.. sorry voor wie dit leerst maar ik moet het ff kwijtl...