Levensverhalen (pagina 1814)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Hoe verder

Ik kom uit een heel cristelijk gezin,4 kinderen waarvan ik de 3e was.
Ben alleen staand heelaas,ben gek op kinderen,was toen ook blij dat mijn vriendin in verwachting raakte,werd ik dan toch nog pappa berry.
Maar die droom ging niet door ,zij had abbortus laten plegen.
Dat deed mij zo pijn dat er nu nog een flinke scheur in mij zit.
Dat is inmiddels 15 jaar geleden ,en nog die pijn.
Heb sinds een poosje een hele lieve vriendin,ze is heel aardig en zorgzaam,maar mijn leven van binnen sterft langzaam af.
Loop al een hele tijd met zelfmoord neigingen rond,daar weet zij niets van af,omdat ik nog alleen woon.
Ik heb zoveel moois ,maar voel mij totaal leeg.
Ben ontzettend bang,maar ik kan niet meer.
Misschien geeft dit schrijven nog een lichtpuntje.
Dank jullie allmaal wel . Berry-Pennock.
Datum:
07-10-2005
Naam:
berry pennock
Leeftijd:
55
Provincie:
Noord-brabant

Vermoorden

ik heb wel eens de gedachte om mezelf te vermoorden met een bom om me lichaam en dan me vrienden die ik niet mag mee te nemen naar de hel maar sinds ik in terapie zit denk ik er niet meer aan dus ik voel me al een stuk beter maar zo af en toe heb ik nog wel eens de geachte om mezelf te vermoorden en andere mee te nemen.
Datum:
06-10-2005
Naam:
Jeroen
Leeftijd:
15
Provincie:
Flevoland

nooit meer

voel me hoploos en radeloos nu ik er helemaal alleen voor sta
durf niemand meer te vragen om me te helpen.
zou het leifst een overdosis nemen om eindelijk vrij te zijn.
Datum:
06-10-2005
Naam:
marieke
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-brabant

nu even niet... of nooit meer???

ben zo moe... net afgelopen maandg voor de tweede keer naar therapie geweest, voor het verwerken van oud zeer... zojuist geeft vriendje voor de zoveelste keer aan, dat hij het niet meer trekt met me. Hij was de laatste die nog in me geloofde. De laatste die de moeite nam, om echt naar me te luisteren... dat is nu afgelopen. Voel me zo alleen! het is niet de eerste keer, dat ik overweeg eruit te stappen, maar weet nu echt geen raad meer... wil alleen maar dood
Datum:
06-10-2005
Naam:
sylvia
Leeftijd:
23
Provincie:
Gelderland

Wat is geluk

Ja wat is geluk eigenlijk, ik zou het niet weten .En ja ik heb al een poging gedaan en pas geleden ook nog een keer . Vraag mij niet waarom ,dat ik al ongelukkig ben vanaf mijn 4 jaar , en nooit hebt gekregen waar ieder mens recht op heb . Een stukje geluk en liefde in je leven . jos
Datum:
06-10-2005
Naam:
jos schefferlie
Leeftijd:
57
Provincie:
Zuid-holland

Ik bied me aan om dood te gaan

Zelfmoord daar denk ik aan.

Het heeft nog al een negatieve klank, zelfmoord, moord. Het hoeft van mij geen moord te zijn, ik mag ook gewoon overlijden of dood gaan.
Mijn leven is niet onaardig en ik heb geen aperte hekel aan de wereld. Ik zou door kunnen gaan tot mijn tachtigste, maar het hoeft voor mij niet, echt niet. Ik heb liever genoeg dan te veel, het is heerlijk geweest ik heb hele intense gevoelens beleefd. Ik heb twee relatief korte psychotische periodes door gemaakt en dat was uniek, bijzonder intens onvergetelijk en als ik eerlijk ben is het alledaagse leven met zo’n ervaring achter de rug maar mak. Het is niet kwaad of ondragelijk. Maar ik wordt er ook niet meer warm of koud van.
Ik heb gesprekken gehad, zoekend naar hoe ik van die zelfdoding’s gedachten af zou kunnen komen. Nu hielp dat altijd wel een beetje, maar tot nog toe nooit meer dan dat ik het wel weer aan wilde kijken en met een hernieuwde impuls naar een leuke invulling opzoek ging.
Dat doe ik nog steeds, zoeken naar die invulling, maar ik vind het ook wel goed, en ik hoef hem niet te vinden. Het is een beetje een rare uitdrukking, maar ik kan er mee leven dat ik dood ga. Het hoeft voor mij niet meer te zijn.
Het fijnst zou ik het vinden als mijn directe omgeving me ook met een goed gevoel zouden willen laten gaan. Maar ja, ik kan hun gevoelens daar omheen niet bepalen. Ik kan proberen ze uit te leggen dat ik genoegen neem met wat ik tot nog toe heb gehad. Dat ik er echt niet zwaar om in de put heb gezeten of dat er dingen heel erg fout zijn in mijn leven, welnee, ik heb gewoon genoeg en ik ben tevreden. Ik zie niet in waarom ik dan nog zou aanhouden om er meer uit te halen. Genoeg is genoeg en meer maakt me wellicht nog gelukkiger. En dan ben ik nog gelukkiger. Ik wordt er niet warm of koud van, niet dat ik ontken dat het heerlijk voelt om gelukkig te zijn, welnee dat is geweldig. Maar net zo mooi is een te vrede mens. Ik ben te vrede. Getouwtrek om geld, getouwtrek om energie, om macht, om aandacht. Kortzichtige manipulatie voor meer voor de ene groep dan voor de andere groep. Ik geloof er allemaal niet in. Meestal zijn er twee verliezers. Het is zo druk als een overbevolkte ratten populatie en daarin vechten en strijden we met elkaar.
Welvaart die gemeten wordt aan de financiële verhandeling van een land. Hoe meet je tevredenheid, hoe behartig je tevredenheid.
Ik ben tevreden en heb genoeg.
Ik bied me aan om dood te gaan.
Mag dat?
Datum:
05-10-2005
Naam:
Tycho
Leeftijd:
32
Provincie:
Noord-brabant

levend begraven

ja zo voel ik me al jaren sinds mijn zoons niet meer thuis komen
ben al jaren ziek maar nee ik heb niks
al mijn hobby`s kan ik niet meer doen kleinkinderen mogen geen gekke oma zien ach ken ze nu toch niet meer kan helemaal geen beelden meer oproepen
toch maar nog een x door de molen o alz nee toch niet dan wel ftd nee ook niet overal medicijnen voor gehad waar ik nog zieker van werd laatste weet ik nog was dekapine was mijn stem helemaal kwijt en werd ja moeilijk woord noem het plasmadam kan nu wel weer praten maar heel rare stem en plas nog steeds in mijn broek maar nu ik dit alemaal niet heb trekken dokters zich terug nee pas niet in hun straatje hup weer een ander maar hoor nu naar het crisiscentrum ja ze hebben wel gelijk maar zeker weer die medicijnen dat ik als zombie rond loop
was wel rustig voor de omgeving
en ja voor mij ook wel voel je niet zoveel verdriet maar dan kan ik dat kleine beetje ook niet meer loop er al 12j. mee maar had al2j. rust kunnen hebben maar met idde misschien nog 30j. o de rillingen lopen over me heen voel me gevangen in eigen huis durf hier niet buiten ben bang dat ik ze tegen kom zomers alle weekenden weg naar campng kan ik beetje adem halen maar nu aldoor thuis ik stik heb genoeg insuline in huis maar ik kan het niet meer heb ik vorige keer gedaan schreeuw al jaren help me nooit was hij er en nu wilde ik sterven was hij er en zo gemmen toen ik na 5weken ziekenhuis thuis kwam lagen de spuiten er nog oooooo helemaal vergeten ja ja nee nog even onder mijn neus wrijven he wil graag weg maar ik kan niet meer allen maar hoop dat ik het weer vlug durf
Datum:
05-10-2005
Naam:
azle
Leeftijd:
55
Provincie:
Noord-holland

de dood

toen ik 7 jaar was zijn me ouders gescheiden en is me moeder op nieuw getrouwd toen ik 9 was dat is een half jaar goed gegaan maar toen ineens mocht ik me vader niet meer zien,ging de slot op de telefoon zodat ik hem ook niet kon bellen +die stiefvader werd alcoholist en sloeg zowel me moeder als mij in mekaar nadat hij van ze werk thuis kwam en zich boven had opgeknapt.
de ene keer verdedigede ik mijn moeder en de andere keer mijn moeder mij.ik ben dus meer met haar als vriendinnen opgegroeid en mis erg een moeder.
die stiefvader heeft me ook nog sexueel misbruikt,moest eerst vanalles bij hem doen voordat we een spelletje gingen doen,op zondags was dat want dan sliep me moeder uit.
tot me 17de heb ik thuis gewoont,het was een hel het werd toen ook een noodzaak om uit huis te gaan want de messteken stonden in de keukendeur.
het was anders me dood al geweest.
ik woonde toen een half jaar bij haar en ben daarna begeleid gaan wonen.
dat was ook een pittige tijd,heb me opleiding niet af kunnen maken vanwege verwerking,me eigen vader beloofde me van alles en kwam niets na tot 3 jaar daarna op me 21 ste.
ik woonde toen al inmiddels op mezelf en raakte in verwachting.
ik was dolblij en me man ook zijn ouders deden er niet moeilijk om maarde eerste opmerking van me moeder en eigen vader was toen we het vertelde "op onze steun hoef je niet te rekenen!".
en dat hebben we geweten ,me moeder was tien inmiddels van die stiefvader gescheiden.
toen ik 8 maanden was zijn me man en ik getrouwd en alle steun kregen we van me schoonouders/familie en vrienden.
in al die jaren is er nog heel veel meer gebeurd om et op een rijtje te zetten positief de eerste was een zoontje en twee jaar later een dochtertje maar me eigen familie liet het afweten me kids mogen geen eens oma zeggen tegen me moeder.
de verwerking van vroeger kwam weer terug en ik had epilepsie en ben daar vorig jaar aan geopereerd.
ook toen heb ik geen steun gehad van familie waardor ik na een tijd in mekaar ben gestort familie viel het niet eens op maar buitenstaanders wel die aan de bel hebben getrokken waardoor ik 11 weken uit huis ben geweest.ik kreeg geen rust die ik nodig had.
ja die week in het zienhuis zag ik mensen maar eenmaal thuis niemand meer.
ik had toch geen epilepsie meer??
alleen het herstel was het zwaarst maar ik stond wel altijd voor hen klaar als er wat was.
me man storte vorig jaar ook in mekaar en is 9 jaar van ze geheugen kwijt geraakt en heeft nog niets terug,kan 3 jaar duren.hij is gelukkig wel weer wat opgeknapt en werkt weer maar de geboortes en ons trouwen weet hij niets meer van.
het grootste wat mij pijn doet is dat is dat ik nu dioor de therapie vorig jaar veranderd ben ,ik weet nu nee te zeggen en voor mezelf op te komen wat ik vroeger nooit kon ,durfde liet me leven en me familie accepteert dat niet.ook heel veel mensen bellofde me van alles maar kwamen niets na waardoor ik in iedereen wantrouwen heb gekregen moet nu eerst alles zien dan geloof ik pas.
me schoonmoeder had ik een hele sterke band mee en die is 7 jaar geleden overleden van haar heb ik geleerd wat een moeder is maar heb daar maar 1,5 jaar van kunnen genieten.
dat doet me nog steeds heel veel pijn.er is zoveel ik weet niet waar ik moet beginnen maar dat ik niet word geaccepteert zoals ik nu ben en me eigen moeder en famnilie niet doet me het allermeeste pijn.ik heb me vader al niet meer die het al een paar jaar geleden voorledig liet afweten terwijl ik niets heb misdaan.
vroeger toen ik 3 jaar opmezelf woonde heb ik een zelfmoord poging gedaan door een overdosis te slikken en nu 3 weken geleden weer maar het mislukte.
nu na afgelopen zondag zijn die gedachtes weer etrug gekomen ik weet ik heb kinderen maar schuldgevoel heb ik niet en....ik weet gewoon geen raad meer voel me alleen kan hier ook niet met me man over praten ik weet niet wie ik kan vertrouwen!!!!!!!!!
Datum:
04-10-2005
Naam:
...
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-holland

verkracht, depressief, zelmoordgedachten

Ik weet niet zo goed hoe ik doet moet vertellen maar ik moet het kwijt
op mijn 12e had ik een vriend al een jaar... hij wilde sex maar ik heb hem duidelijk gezegt dat ik dat niet wil..
hij deed het toch... sgreeuwend met tranen over mijn wangen stoptie die pas toen hij was gekomen {onveilig} ik ben gelijk na huis gerent [9 km] heb het nooit tegen mijn ouders durven vertellen loop er al 2 jaar meej in mijn hoofd... daarbij is mijn vader gehandicapt en die zie ik elke dag 8eruit gaan dit alles maakt mijn gedachten een puinhoop ik ben zwaar depresief ben ook al bij huisarts geweest heb antidepressiva gehad maar helpt niet het blijft terug komen denk er elke dag nog aan om zelfmoord te plegen wil het egt het is mijn droom maar kan t niet !!

dit was beetje mijn verhaal xx crying and dying princess
Datum:
04-10-2005
Naam:
DyingPrincess
Leeftijd:
14
Provincie:
Zeeland

Leven heeft altijd zin......

Lieve mensen
ik wil ff late weten dat je nooit moet opgeven der is altijd een oplossing te vinden altijd.....
Dood is nie altijd makkelijk Dood is ontrecht. Mensen die overleden zijn wille leven en jullie zouden zelf moord wille plegen...
ik denk dat jullie de mooie kanten van het leven moet zien....
Mensen alsjeblieft denk 3 x na voor dat je het leven uitstapt....
Je denkt dat mensen je haten maar als je der niet meer ben dan zien ze pas hoeveel ze van je houden en dat moet ook op een andere manier kunne niet de DOOD.

Vriendelijke groet......
een meisje
Datum:
04-10-2005
Naam:
......................
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.