Levensverhalen (pagina 1812)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

voetje voor voetje

In tegenstelling tot de meeste verhalen die ik hier heb gelezen, is er bij mij geen specifieke aanleiding om dood te willen en ook geen bepaald moment waarop het is onstaan. Het is altijd sluimerend aanwezig, een zweven tussen "ik wil niet (meer) leven" en "ik wil dood. NU!". De mogelijkheid van zelfdoding houdt me rustig. Daardoor kom ik elke dag door, de ene voet voor de andere. Meestal is er rustig aan denken echter genoeg, maar een enkele keer gaat het fout (?), dan slaat de paniek toe en heb ik niet het geduld om te wachten tot ik eindelijk 'weg' mag. Dan is er geen plek meer in mijn hoofd voor andere dingen, alleen nog een doodswens, heel accuut.
Dat zijn tijdelijke pieken in een vlakke zwarte lijn. Wat houdt me verder nog tegen? Paradoxaal genoeg precies datgene wat sommige mensen tot een depressie en/of zelfmoord drijft: een gevoel van nutteloosheid. Wanneer ik dood ben, blijft er niets achter. Niets wat ik gemaakt heb, niets wat ik gedaan heb, omdat er niets is wat ik achter zou kunnen laten. Alleen een leegte bij een paar mensen. Een leegte die ik nu sowieso ook al veroorzaak.
Datum:
17-10-2005
Naam:
eindeloos
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

Stilte

Niet meer kunnen lachen .. dat was voor mij het moment dat ik begon te denken aan het beëindigen van mijn leven.

Na een heel leven te zijn vernedert en altijd geleefd te hebben voor een ander, ben ik na gaan denken. Nooit op een normale manier een studie afronden, wat overigens wel gelukt is, maar waar ik totaal niks mee kon. Een commerciële instelling had ik niet, dus met 60 uren per week hard werken kwam ik er niet .. zo zit onze maatschappij dus in elkaar. 'Weggepest' uit mijn functie leidde tot een nieuwe poging om een nieuwe studie te beginnen. Dit liep uit op een ramp. Toen maar weer aan het werk gegaan in een nog commerciële omgeving omdat er niks anders te vinden was. na meer dan 2 jaar lag er zoveel op mijn bord dat ik het niet meer aan kon en geen mogelijkheid kreeg om ook maar 1 middag vrij te nemen. Dit resultereerde in een zwaar overspannen periode. Hier eindelijk overheen gekomen ben ik langzaam aan weer gaan werken en kreeg de mededeling dat mijn vast contract niet meer doorging, wat mij wel was toegezegd. Zo sta je weer op straat. Een jaar lang solliciteren.. zoveel sollicitatiebrieven verstuurd, maar alleen maar afwijzingen. Krijg je een uitnodiging voor een gesprek, ben je te 'goed' voor de functie of je mist net iets. Godsamme, willen ze nu een hardwerkende enthousiaste medewerker/collega of niet? Snap jij het nog?

1,5 jaar later (8 weken geleden) begonnen met een nieuwe studie. Erg moeilijk. En de gedachte 'Is dit wel de studie voor mij?' speelt constant door m'n hoofd. Elke dag weer denk ik 'Ik kan ook niks hè', 'Je bent de grootste mislukkeling op deze wereld', 'waarom zijn mensen blij om 's ochtends op te staan (blij om weer een nieuwe dag te mogen beginnen)??? Ik snap er geen hout van. helemaal niks kan ik er mee.

De maat is echt vol voor mij. Ik weet dat er mensen zijn die ik enorm veel pijn doe, maar die pijn voel ik elke dag. Zo hou ik het niet nog een jaar vol.

Ik voel me opgelucht dat ik het op deze manier even van me af kan schrijven. De dingen die ik lees op de website geven me wel iets hoop, maar ook weer niet. Ik snap niet dat ik over mezelf loop te zeuren terwijl er mensen zijn die het veel moeilijker hebben dan ik.

Ik hoop dat we allemaal het 'licht' en de 'positieve' dingen van het leven mogen inzien en dat iedereen die de afgelopen weken zijn verhaal gedaan heeft op zelfmoord.nl straks positief in het leven mag staan.
Datum:
17-10-2005
Naam:
Hielke
Leeftijd:
23
Provincie:
Friesland

Zo snel

Hoi ik ben myrthe en ben 12 jaar
Ik was 7 toen het gebeuren Ik werd van soort verkracht door een jongen en ik wil die jongen egt nooit meer zien hij zoende mijn en wilde met me naar bed gelukig dat ik het later aan me ouders heb verteld en me ouders gingen naar zijn ouders maar ik had het als eerst aan mijn opa verteld ik ging elke dag naar hem toe ik was heel kloos met hem maar nu is hij dood hij ging even later dood aan kanker en ik d8 dat het mijn schuld was het gebuerden zo snel achterelkaar en nu heb ik heel veel verdriet nog steets en regeer alles op iedereen af en daarom heb ik afgelopen jaren heel veel ruzie met mijn beste vriendin gehad en dat wil ik niet meer duss ik wil dood
Datum:
16-10-2005
Naam:
Myrthe
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

opgesloten

alsof m'n hart is vastgebonden en knellend opgesloten zit in m'n lijf zit ik afgezondert van de buitenwereld te hopen dat iemand naar me toe komt om te helpen, lucht te geven, me afleiding te geven van het malende stemmetje in mijn hoofd dat mezelf alleen maar naar beneden wil halen en geen zin heeft om uit een gat te klimmen. als mensen zouden weten hoeveel tranen ik heb hier in mijn eentje. de mensen die me hebben laten vallen zouden het zeker weten erg vinden als ik echt weg zou zijn maar, wil ik weg om ze dat in te laten zien? of is het feit dat ik dood wil omdat ik van mn uitzicht loze leven af wil. ik wil dood zonder dat iemand weet dat ik het zelf gedaan heb. ik wil mezelf langzaam vernietigen door een slecht en ongezond leven te leiden, niemand mag het weten. ik ben een slecht en gemeen kreng voor anderen en des te meer voor mezelf. niet meer veel te hard werken, niet meer zielig en alleen gevonden worden, niet meer hoeven afvragen wat mensen van me vinden, niet meer met dat beklemmend jagende rotgevoel zitten.
Datum:
16-10-2005
Naam:
riste
Leeftijd:
25
Provincie:
Zeeland

ieder mens heeft zijn grenzen

... en de mijne heb ik te lang overschreden. Ik heb mezelf te lang weggecijferd, mijn gevoelens genegeerd. Uit minderwaardigheid en/of hoop op erkenning wilde ik iedereen maar blij zien en tevreden stellen, loste alles op voor iedereen ipv aan mezelf te denken, waardoor ik geleidelijk aan mezelf totaal ben kwijtgeraakt. Ik heb altijd in de mensen geloofd en dus in God. Uit respect voor Hem heb ik de echte stap nog niet durven wagen. Maar het verlangen naar de dood wordt alsmaar sterker, ondanks al mijn gebeden, meditatie, reizen, kennissen, sport. Je moet natuurlijk wel alles geprobeerd hebben, voordat je zo'n stap waagt. En als ik het doe, dan doe ik het goed. Want ik wil echt niet gered worden. Maar ik wil ook niet dat iemand mijn dood op zijn geweten heeft. Een jaar geleden heb ik bij mijn arts euthanasie aangevraagd. Is tegenwoordig mogelijk n.a.v. psychische klachten. Dat was echt mijn sprankje hoop. Maar de arts had de ambitie om me beter te maken. Hij noemde het depressie, een ziekte die met de juiste medicijnen verholpen kan worden. Ik heb heel dit jaar hard, hoewel zonder overtuiging aan mijn genezingsproces meegewerkt, me ziel ontbloot, mijn verleden verteld, adviezen opgevolgd, alle opdrachten gemaakt, het echt een kans proberen te gegeven, maar niets hielp. Noch therapie, noch de pillen. Ik vecht iedere dag nog steeds met de gedachte en geloof ook niet meer dat het een ziekte is. Ik had dit verlangen van kindsafaan. Kan een driejarig kind al depressief zijn, dus ziek?
Nu trappel ik om het te doen, maar moet nog uitzoeken hoe en wanneer. Niemand zou me missen, want afgezien van een paar vrienden, heb ik niemand meer hier. Ik heb al een overlijdensverzekering afgesloten, zodat ik werkelijk alles geregeld heb, als het zover is.
In een brief vertel ik dat het mijn bewuste keuze is en dat ik gelukkig ben en dat niemand daar schuldig aan is geweest. En of ik daarna in de hel kom of elders, dat kan me niets schelen.
Het enige wat me nog weerhoudt is de twijfel of ik in de dood wel die rust zal vinden waar ik naar verlang? Want dat is nog maar de vraag...
Datum:
14-10-2005
Naam:
An
Leeftijd:
32
Provincie:
Noord-holland

wie ben ik

zal iemand voor mij een memoriam schrijven als ik dood ga? wie zal om mij treuren? Mijn ouders schijnen niet op een normale manier met elkaar en met mij te kunen communiceren... Mijn broer haat me met zijn hele wezen... Op school vinden ze me maar een irritant braverikje wat zo nu en dan stout probeert te zijn en alleen maar flauwe opmerkingen heeft, en geen talent. Ik ben nergens uitmuntend goed in. Mijn moeder haat me omdat ik wicca ben, mijn vader haat me omdat ik te dik ben en wilt volgens mij dat ik anorexia krijg. Een echte relatie heb ik nooit gehad, behalve met eten... en dat is ook geen leuke... De enige die me zou missen mijn beste, en eigenlijk enigste vriendin, zou me meteen haten omdat ze mensen die zelfmoord plegen zwak vind... Maar wat wilt ze dan? Ik kan zo niet leven... alles wat ik wil... dat is een kans op een nieuw bestaan... een nieuw leven... opnieuw geboren worden en het perfecte leven leiden... niet het leven waar ik nu in zit... Huilen kan niet meer, geen tranen meer in mijn lijf... een lijf wat ik zoiezo veracht!
Datum:
14-10-2005
Naam:
moira shae
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoord

Vluchten naar mijn wereld.
Wereld van rust en stilte.
Ver weg hier vandaan.

Mijn hart lijkt steeds meer te bloeden;
loopt over van verdriet.
Maar ontladen van mijn emoties...
ik kan het nog steeds niet.

Buiten dat ene
waar ik steeds naar verlang.
Snijden is mijn oplossing.
Het houdt me nog steeds in de ban.
Datum:
13-10-2005
Naam:
Amanda
Leeftijd:
14
Provincie:
Flevoland

vrij ben je pas als je het voelt

Mijn verhaal is begonnen op hele jonge leeftijd..
Ik was zes jaar oud toen ik voor de eerste keer werd meegenomen door de buurman uit onze straat.
Vanaf dat moment ben ik drie jaar lang, soms dagelijks seksueel misbruikt.
Dit heb ik jaren lang voor me weten te houden. En kreeg al snel de stempel van moeilijk kind.
Op school werd mijn achterstand steeds groter en thuis waren er veel conflicten.
Het enige wat ik wilde was weg, weg van alles!
Alsof ik van mijn problemen weg kon lopen..
Op een avond heb ik mijn eerste zelfmoordpoging gedaan.
Na deze poging ben ik uit huis gevlucht, en in een crisisopvang in Zeeland terechtgekomen.
Zij hebben voor mij een plaatsje gezocht waar ik zelfstandig kon wonen.
1 keer per week kwam er een begeleidster langs om de dagelijkse beslommeringen te controleren.
Ik heb toen aangegeven dat het allemaal niet zo lekker met me ging.
Zij heeft mij in contact gebracht met een orthopedagoog van de instelling. Maar al snel werden de gesprekken steeds zwaarder en had ik geen grip meer.
We Hebben toen samen besloten om het mijn ouder te vertellen.
Ik ben op die bewuste avond naar een vriendin van mij gegaan, en heb mijn ouder vanuit daar gebeld.
Toen ik mijn vader aan de telefoon kreeg stortte ik helemaal in.
Leek als een soort verlamming, kon niks meer..
Het enige wat ik wilde was er niet meer zijn. De schaamte die ik voelde was groter dan ik zelf was!
Tegelijkertijd was het voor het eerst in mijn leven dat ik iets zeker wist..
Ik wilde dit alles gewoon niet meer, dat idee gaf me zo'n rust!!!
Een aantal vrienden hebben me toen met de fiets naar mijn ouders gebracht.
Ik kan me nog zo goed herinneren hoe het voelde, die leegte, de schaamte..
Het was één grote desillusie. Niks opluchting, alleen die enorme schaamte!
Ik wilde en kan daar met mijn ouders niet over praten.
Het blijft gewoon te moeilijk om daar over te praten.
Wat moet je er over zeggen..
Dat ik me walgelijk, vies, angstig, en vernederd gevoeld heb, en nog steeds voel!
Ik ben die avond naar een psychiatrische kliniek gebracht.
Daar ben ik 1,5 jaar opgenomen geweest.
De situatie is nu nog niet echt verandert, en loop nog steeds vast..
Soms weet ik het gewoon niet meer. Mijn relaties lopen op niks uit en vrienden lijken steeds meer afstand te nemen.
Misschien ligt het ook wel aan mezelf, wat moet je er nog over zeggen.
Goede vrienden en familie kennen het verhaal.
Maar het gaat niet weg. Het spookt door me heen, houd me wakker uit m'n slaap..
Huilen kan ik al jaren niet meer en ik heb het gevoel dat ik aan het vereenzamen ben.
Waarom herken ik alle signalen, maar kan ik er geen omzwaai in maken!
Voel me weer zo leeg..
Ik heb nu de lef niet om mezelf van kant te maken, maar loslaten kan ik het ook niet.
Het klinkt misschien allemaal een beetje flauw, maar ik vraag me steeds vaker af voor wie ik het allemaal nog doe!
Mensen zeggen maar; niet opgeven, en we houden van je..
Maar wie voelt er mijn pijn.., niet proberen te begrijpen wat ik voel.., voelen!!
Gek, ik zou wel eens willen weten wie ik echt ben.
Wat voor kind ik was, en wat veiligheid en vrijheid nu eigenlijk zijn...
Mensen kunnen wel zeggen dat je vrij bent, maar je bent pas vrij wanneer je het zelf zo voelt,
Mike
Datum:
11-10-2005
Naam:
Mike
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoord gedachtre

hallo, ik ben tessa en ben 15 jaar....

Een paar jaren gelede heb ik een jongen leren kenne...ik was meteen verliefd en hij ook...dus we kregen met elkaar.
Na ongeveer 2 maanden ging het uit...
Ik was zo gek op die jongen...niet normaal
ik had alles voor hem over maar ook echt alles!
Paar weken later ging het echt slecht tussen ons, we hadden steeds ruzie en ruzie.
Ik vondt dat echt helemaal niet leuk.
Ik voelde nog zoveel voor hem echt onvoorstelbaar veel ( Nu nog )
Door die jongen wil/wou ik zelfmoordplegen.
tijdje later heb ik hem dat verteld.
En moest ontzettend huilen.
toen ging de gedachte rond dat ik hem zoveel pijn had gedaan dan ik mezelf er voor moest straffen!
Me ex en ik spraken later af en we hadden het erover.
Die dag erna was ik ervan overtuigd het niet te doen wantik wou hem ook niet kwijt.
Tijdje later ging het were slecht tussen ons.
En nu nog steeds.
Het is moeilijk maar ik kan niet zonder hem en ik wil hem ook weer niet verliezen!
Dus zit in een complot.


Dit was me verhaal
Datum:
10-10-2005
Naam:
Tessa
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

waarom

op mijn3 de jaar overleed mijn vader en vanaf mijn 8ste tot15 werd ik elke dag gepest en getrijterd en en aldie tijd heb ik samen met me moeder geleeft tot mijn 20ste levenjaar .mijn moeder is altijd ziek geweest zover ik me kan herrinnenen en heb haar zien afsterven tot mijn 20ste levens jaar toen mze overleed moest ik alles alleen doen geen familie weinig vrienden die je kunnen helpen ergens mee .en sinds toen is het steeds slechter gegaan met me daar door in gek gaan leven om het van me af tezetten na veel drugs en geldproblemen zag ik na bijna 6 jaar weer een licht puntje maar dat was zo voorbij nadat je relatie van 4 jaar alleen bent bedonderd en je met een grote schuld achter blijft en overal bent zwart gemaakt en even erna ontmoet je een andere vrouw met kinderen die de vorige situatie helemaal van je weet doet het zelfde nog een keer over maar alleen nog erger .zoals je ziet heb ik allleen maar problemen mijn hele leven en zie geen uitweg meer terug ik slaap bijna niet mee nie eten enz .enz
Datum:
10-10-2005
Naam:
hugo
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.