Levensverhalen (pagina 1813)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ieder mens heeft zijn grenzen

... en de mijne heb ik te lang overschreden. Ik heb mezelf te lang weggecijferd, mijn gevoelens genegeerd. Uit minderwaardigheid en/of hoop op erkenning wilde ik iedereen maar blij zien en tevreden stellen, loste alles op voor iedereen ipv aan mezelf te denken, waardoor ik geleidelijk aan mezelf totaal ben kwijtgeraakt. Ik heb altijd in de mensen geloofd en dus in God. Uit respect voor Hem heb ik de echte stap nog niet durven wagen. Maar het verlangen naar de dood wordt alsmaar sterker, ondanks al mijn gebeden, meditatie, reizen, kennissen, sport. Je moet natuurlijk wel alles geprobeerd hebben, voordat je zo'n stap waagt. En als ik het doe, dan doe ik het goed. Want ik wil echt niet gered worden. Maar ik wil ook niet dat iemand mijn dood op zijn geweten heeft. Een jaar geleden heb ik bij mijn arts euthanasie aangevraagd. Is tegenwoordig mogelijk n.a.v. psychische klachten. Dat was echt mijn sprankje hoop. Maar de arts had de ambitie om me beter te maken. Hij noemde het depressie, een ziekte die met de juiste medicijnen verholpen kan worden. Ik heb heel dit jaar hard, hoewel zonder overtuiging aan mijn genezingsproces meegewerkt, me ziel ontbloot, mijn verleden verteld, adviezen opgevolgd, alle opdrachten gemaakt, het echt een kans proberen te gegeven, maar niets hielp. Noch therapie, noch de pillen. Ik vecht iedere dag nog steeds met de gedachte en geloof ook niet meer dat het een ziekte is. Ik had dit verlangen van kindsafaan. Kan een driejarig kind al depressief zijn, dus ziek?
Nu trappel ik om het te doen, maar moet nog uitzoeken hoe en wanneer. Niemand zou me missen, want afgezien van een paar vrienden, heb ik niemand meer hier. Ik heb al een overlijdensverzekering afgesloten, zodat ik werkelijk alles geregeld heb, als het zover is.
In een brief vertel ik dat het mijn bewuste keuze is en dat ik gelukkig ben en dat niemand daar schuldig aan is geweest. En of ik daarna in de hel kom of elders, dat kan me niets schelen.
Het enige wat me nog weerhoudt is de twijfel of ik in de dood wel die rust zal vinden waar ik naar verlang? Want dat is nog maar de vraag...
Datum:
14-10-2005
Naam:
An
Leeftijd:
32
Provincie:
Noord-holland

wie ben ik

zal iemand voor mij een memoriam schrijven als ik dood ga? wie zal om mij treuren? Mijn ouders schijnen niet op een normale manier met elkaar en met mij te kunen communiceren... Mijn broer haat me met zijn hele wezen... Op school vinden ze me maar een irritant braverikje wat zo nu en dan stout probeert te zijn en alleen maar flauwe opmerkingen heeft, en geen talent. Ik ben nergens uitmuntend goed in. Mijn moeder haat me omdat ik wicca ben, mijn vader haat me omdat ik te dik ben en wilt volgens mij dat ik anorexia krijg. Een echte relatie heb ik nooit gehad, behalve met eten... en dat is ook geen leuke... De enige die me zou missen mijn beste, en eigenlijk enigste vriendin, zou me meteen haten omdat ze mensen die zelfmoord plegen zwak vind... Maar wat wilt ze dan? Ik kan zo niet leven... alles wat ik wil... dat is een kans op een nieuw bestaan... een nieuw leven... opnieuw geboren worden en het perfecte leven leiden... niet het leven waar ik nu in zit... Huilen kan niet meer, geen tranen meer in mijn lijf... een lijf wat ik zoiezo veracht!
Datum:
14-10-2005
Naam:
moira shae
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoord

Vluchten naar mijn wereld.
Wereld van rust en stilte.
Ver weg hier vandaan.

Mijn hart lijkt steeds meer te bloeden;
loopt over van verdriet.
Maar ontladen van mijn emoties...
ik kan het nog steeds niet.

Buiten dat ene
waar ik steeds naar verlang.
Snijden is mijn oplossing.
Het houdt me nog steeds in de ban.
Datum:
13-10-2005
Naam:
Amanda
Leeftijd:
14
Provincie:
Flevoland

vrij ben je pas als je het voelt

Mijn verhaal is begonnen op hele jonge leeftijd..
Ik was zes jaar oud toen ik voor de eerste keer werd meegenomen door de buurman uit onze straat.
Vanaf dat moment ben ik drie jaar lang, soms dagelijks seksueel misbruikt.
Dit heb ik jaren lang voor me weten te houden. En kreeg al snel de stempel van moeilijk kind.
Op school werd mijn achterstand steeds groter en thuis waren er veel conflicten.
Het enige wat ik wilde was weg, weg van alles!
Alsof ik van mijn problemen weg kon lopen..
Op een avond heb ik mijn eerste zelfmoordpoging gedaan.
Na deze poging ben ik uit huis gevlucht, en in een crisisopvang in Zeeland terechtgekomen.
Zij hebben voor mij een plaatsje gezocht waar ik zelfstandig kon wonen.
1 keer per week kwam er een begeleidster langs om de dagelijkse beslommeringen te controleren.
Ik heb toen aangegeven dat het allemaal niet zo lekker met me ging.
Zij heeft mij in contact gebracht met een orthopedagoog van de instelling. Maar al snel werden de gesprekken steeds zwaarder en had ik geen grip meer.
We Hebben toen samen besloten om het mijn ouder te vertellen.
Ik ben op die bewuste avond naar een vriendin van mij gegaan, en heb mijn ouder vanuit daar gebeld.
Toen ik mijn vader aan de telefoon kreeg stortte ik helemaal in.
Leek als een soort verlamming, kon niks meer..
Het enige wat ik wilde was er niet meer zijn. De schaamte die ik voelde was groter dan ik zelf was!
Tegelijkertijd was het voor het eerst in mijn leven dat ik iets zeker wist..
Ik wilde dit alles gewoon niet meer, dat idee gaf me zo'n rust!!!
Een aantal vrienden hebben me toen met de fiets naar mijn ouders gebracht.
Ik kan me nog zo goed herinneren hoe het voelde, die leegte, de schaamte..
Het was één grote desillusie. Niks opluchting, alleen die enorme schaamte!
Ik wilde en kan daar met mijn ouders niet over praten.
Het blijft gewoon te moeilijk om daar over te praten.
Wat moet je er over zeggen..
Dat ik me walgelijk, vies, angstig, en vernederd gevoeld heb, en nog steeds voel!
Ik ben die avond naar een psychiatrische kliniek gebracht.
Daar ben ik 1,5 jaar opgenomen geweest.
De situatie is nu nog niet echt verandert, en loop nog steeds vast..
Soms weet ik het gewoon niet meer. Mijn relaties lopen op niks uit en vrienden lijken steeds meer afstand te nemen.
Misschien ligt het ook wel aan mezelf, wat moet je er nog over zeggen.
Goede vrienden en familie kennen het verhaal.
Maar het gaat niet weg. Het spookt door me heen, houd me wakker uit m'n slaap..
Huilen kan ik al jaren niet meer en ik heb het gevoel dat ik aan het vereenzamen ben.
Waarom herken ik alle signalen, maar kan ik er geen omzwaai in maken!
Voel me weer zo leeg..
Ik heb nu de lef niet om mezelf van kant te maken, maar loslaten kan ik het ook niet.
Het klinkt misschien allemaal een beetje flauw, maar ik vraag me steeds vaker af voor wie ik het allemaal nog doe!
Mensen zeggen maar; niet opgeven, en we houden van je..
Maar wie voelt er mijn pijn.., niet proberen te begrijpen wat ik voel.., voelen!!
Gek, ik zou wel eens willen weten wie ik echt ben.
Wat voor kind ik was, en wat veiligheid en vrijheid nu eigenlijk zijn...
Mensen kunnen wel zeggen dat je vrij bent, maar je bent pas vrij wanneer je het zelf zo voelt,
Mike
Datum:
11-10-2005
Naam:
Mike
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoord gedachtre

hallo, ik ben tessa en ben 15 jaar....

Een paar jaren gelede heb ik een jongen leren kenne...ik was meteen verliefd en hij ook...dus we kregen met elkaar.
Na ongeveer 2 maanden ging het uit...
Ik was zo gek op die jongen...niet normaal
ik had alles voor hem over maar ook echt alles!
Paar weken later ging het echt slecht tussen ons, we hadden steeds ruzie en ruzie.
Ik vondt dat echt helemaal niet leuk.
Ik voelde nog zoveel voor hem echt onvoorstelbaar veel ( Nu nog )
Door die jongen wil/wou ik zelfmoordplegen.
tijdje later heb ik hem dat verteld.
En moest ontzettend huilen.
toen ging de gedachte rond dat ik hem zoveel pijn had gedaan dan ik mezelf er voor moest straffen!
Me ex en ik spraken later af en we hadden het erover.
Die dag erna was ik ervan overtuigd het niet te doen wantik wou hem ook niet kwijt.
Tijdje later ging het were slecht tussen ons.
En nu nog steeds.
Het is moeilijk maar ik kan niet zonder hem en ik wil hem ook weer niet verliezen!
Dus zit in een complot.


Dit was me verhaal
Datum:
10-10-2005
Naam:
Tessa
Leeftijd:
15
Provincie:
Friesland

waarom

op mijn3 de jaar overleed mijn vader en vanaf mijn 8ste tot15 werd ik elke dag gepest en getrijterd en en aldie tijd heb ik samen met me moeder geleeft tot mijn 20ste levenjaar .mijn moeder is altijd ziek geweest zover ik me kan herrinnenen en heb haar zien afsterven tot mijn 20ste levens jaar toen mze overleed moest ik alles alleen doen geen familie weinig vrienden die je kunnen helpen ergens mee .en sinds toen is het steeds slechter gegaan met me daar door in gek gaan leven om het van me af tezetten na veel drugs en geldproblemen zag ik na bijna 6 jaar weer een licht puntje maar dat was zo voorbij nadat je relatie van 4 jaar alleen bent bedonderd en je met een grote schuld achter blijft en overal bent zwart gemaakt en even erna ontmoet je een andere vrouw met kinderen die de vorige situatie helemaal van je weet doet het zelfde nog een keer over maar alleen nog erger .zoals je ziet heb ik allleen maar problemen mijn hele leven en zie geen uitweg meer terug ik slaap bijna niet mee nie eten enz .enz
Datum:
10-10-2005
Naam:
hugo
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-brabant

ik wil ermee stoppen

Al 7 jaar heb ik een uitzichtloze verhouding met een man die nog steeds getrouwd is. Voor hem ben ik na 30 jaar huwelijk gescheiden. Daarna is mijn exman in 2002 overleden. Dat heeft me ontzettend zeer gedaan. Daarover heb ik nog steeds het gevoel dat ik het helemaal fout gedaan heb. Met mijn ex man had ik een woning, deze is nu van mijn 2 zonen en mij. Zij hebben er moeite mee dat ik het huis niet verkoop. Dus de nodige ruzies. Maar als ik er niet meer ben is toch het hele huis van hun. Waar moet ik wonen als ik het huis verkoop en aan hun de helft moet betalen. De man waar ik nog steeds een verhouding mee heb maakt het mij erg moeilijk. Als ik zeg dat ik wil stoppen met de relatie haalt hij alles uit de kast om mij om te praten. En ik hou zo veel van hem dat ik het er steeds moeilijker mee krijg dat hij nog steeds bij zijn vrouw blijft. Door de weekse dagen is hij in de gestolen uurtjes overdag bij mij, maar in de avond en het weekend mag ik het alleen opknappen. Ik rij dan vaak doelloos rond. Kan niet naar mijn kinderen en kleinkinderen. Ben daar lang niet altijd welkom. En toch heb ik voor hun altijd alles gedaan, ik stond altijd klaar voor hun. Ik heb zo genoeg van mijn leven. Dit is verwarrend zoals ik met heel veel dingen verwarrend ben. Ik ga voor de pc zitten en er komt niets uit mijn handen. Soms ga ik van dit soort sites opzoeken om te kijken of er mensen zijn, die mij kunnen helpen. Ik heb de kracht niet meer om verder te leven. IK WIL ERMEE STOPPEN
Datum:
09-10-2005
Naam:
paulina
Leeftijd:
57
Provincie:
Noord-brabant

Mijn Troost...

Al sinds mijn geboorte voer ik een gevecht met het leven...
Het geluk wat ik zoek is telkens dichtbij, maar niet raakbaar!
Op mijn 21ste ontdekte ik mijn ware aard...ik ben een nicht, een reetkever, een mietje, een...
Er ging een Wereld voor mij open, eindelijk ontdekte ik mijn zelf, eindelijk ontdekte ik de wereld om mij heen.
De hele Wereld mocht het weten en wist het.
Hoe onnozel kan een mens zijn...
Ons tolerante Nederland is echt niet zo tolerant...
Goed, ik ben een nicht...maar wel een nicht met kloten.
Met mijn houding van doe maar gewoon, probeerde ik respect te krijgen van mijn medemensen.
De jongeling met open kijkers in zijn kop werkte ik hard als timmerman en kon als ieder ander, hard vloeken als hij op zijn duim sloeg met een hamer.
Respect voor de ander, hem en haar zien als mens...
Doch men zag mij als nicht...
Spoedig raakte ik mijn baan dan ook kwijt als timmerman...
Wat wil je nu, werken in een timmerfabriekje, in Noord-Holland, in Schagen...haha, als Nicht zijnde...haha!
Twee jaar lang heb ik niet gewerkt en had toen een mooi leven als zonderling...
Ondertussen wel bezig met de toekomst en schoolde mij om als vrachtwagenchauffeur...
Weer een stoer beroep...ik had beter moeten weten!
Ondertussen wel gezeik in de familie sfeer, een zoon als nicht?
Ga eens stappen in tolerant Nederland...wees je zelf...ook leuk!
Ga naar de halve maan steeg in Amsterdam en wees je zelf...
Als harde werker voor je centen ben je er niets, of je moet heel jong zijn en heel mooi!
Deze tijd had ik dus gehad, ik was eens mooi en heel jong...haha!
Het geluk, zo dicht bij maar niet aanraakbaar...
Zo leerde ik eens Peter Houtriet kennen...
Een mooie man en het klikte tussen ons.
Hij leerde voor Leeraar en ik werkte mij kapot.
Jaren lang (4) was hij mijn gozer en maatje...
Peter Houtriet haalde zijn examen en deelde mij mede dat wij uit elkaar waren gegroeid...
Een tijd later kreeg ik een kerst kaart van Peter Houtriet, hij woonde nu met een vent in weet ik waar...de kaart bestond uit een afbeelding van een kast van een huis...
Persoonlijk betaal ik nu nog een aflossing af...Peter Houtriet teerde op mijn kosten...
Hoe dom kan een mens zijn?
Maar goed...nu werk ik al vijf jaar als nacht chauffeur bij een klein bedrijf te Winkel.
Doe mijn werk, eet wat en gun mij mijn rust.
Dat is het dan, mijn leven.
Werken, eten, rusten...
Als nachtchauffeur doe je geen nieuwe contacten op en raak je de contacten die je had, kwijt.
Heb gezocht naar ander werk, als chauffeur voor overdag ...kom openlijk uit voor mijn geaardheid... U hoort nog van ons...jaja
Ondertussen doe ik mijn werk goed, rij geen schade, heb b,c,e en ccvb!
Rij godverdomme met triangel...het moeilijkste wat er is...
Daar zit ik nu, wat heb ik nu....
De vogel die mij s'morgens groete met zijn gezang...is niet meer...
Nu ontwaak ik en zie de leegte van mijn leven.
Gestreden en nu te moede om verder te gaan als eenling...ik heb het gehad!
Elk mens heb ik aandacht geschonken die daar om vroeg...
Ik nam niet, maar aanvaarde dat wat ik kreeg...
Nu zit ik hier op mijn zolder en typ wat neer, wie zal het lezen?
De Zot, de Eenling, het Buitenbeentje...jongens, ik kan niet meer...
Hoe kan ik humaan de dood aanroepen?
Echt, ik kan niet meer...
Telkens zag ik het geluk, maar kon het niet aanraken...
De vogel die voor mij zong...
Hij is niet meer...mijn troost is voorbij!
De Zon, die onbaatzuchtig mijn lijf streelde...
Hele grootse dingen, maar ook weer zo teer...
Dood, haal mij...mijn vriend de dood.
Er is niemand die zit te wachten op een 39 jarige nicht...
Geef mij ohh dood een strenge Winter...
Daar zal ik dan gaan, de zee hoor ik en de koude wind voel ik...
In mijn geliefde duinen zal ik mijn dan ontbloote...
Mijn dorst zal ik laven aan de gerst der echte mannen en schreeuwen: "haal mij...haal mij dan".
Door de koude zal ik sterven, in eenzaamheid.
Dit jaar zal het gaan plaats vinden...mijn troost...mijn troost!
Datum:
09-10-2005
Naam:
Peter Maters
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-holland

waar ben ik mee bezig...

Ik weet niet waar ik allemaal mee bezig ben.
Waarom lukt het me niet om het verleden en mezelf te accepteren.
Voel constante pijn en verwarring en baal van het theatrale gevoel!
Ik ben 1, 5 jaar op genomen geweest in een kliniek, maar ben er niks mee opgeschoten.
Ik weet dat de oplossingen bij mezelf liggen, maar de strijd tussen gevoel en verstand is heftiger dan ooit.
Ik kom gewoon niet verder meer.
Alle verplichtingen stapelen zich op. Werk vrienden, alles lijkt door te gaan en mijn achterstand in dit alles lijkt alleen maar groter te worden.
Ik ben steeds vaker aan het denken over de dood. Gewoon rust, niets meer hoeven..
Als ik er aan denk wordt ik ook bang, want hoe pak je dat aan.
Doodgaan is normaal een natuurlijk proces, dat overkomt je.
Maar om het nou zelf te doen..
Het idee om van een flat af te springen, of het gevoel te stikken lijkt me verschikkelijk!
Als ik een pot met slaappillen zou hebben zou ik er geen twee keer over na denken.
Maar het domen over de dood helpt me niet, krijg dan steeds meer het gevoel te falen.
Leef steeds vaker in die droomwereld, waarin ik het gevoel van doodgaan verheerlijk tot de enige oplossing.
Ik heb ondertussen wel geleerd om dit in ieder geval niet bespreekbaar te maken bij het GGZ.
Voordat je het weet sluiten ze me weer op, en dat is iets wat ik niet meer wil!!
Heb genoeg van al die therapie, maakt meer kapot dan goed..
Weet je, na zoveel jaar van pijn en verdriet vind ik het genoeg.
Waarom leven wij in een maatschappij waarin andere steeds voor je beslissen!
Ik ben niet gek, dit is geen moment opnamen, dit is mijn keuze...
Ik hoop op leven, maar als het leven blijft zoals het nu is................
Mike
Datum:
08-10-2005
Naam:
Mike
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-brabant

Zelfmoord

Ik kan niet oordelen over anderen. Ik kan niet voelen wat een ander voelt. Wel kan ik mijn medeleven tonen met anderen, als ze hun gevoelens uiten. Mijn vader heeft drie weken geleden zich zelf van het leven berooft. Hij was bang voor wat komen ging. Hij had Aldzheimer(dement)
en elke dag ging er een stukje geheugen weg. Het ging ontzettend hard.
Ik had hem graag nog wat langer bij ons willen hebben. Om gezellig te babbelen en gek te doen en ook om alle onbeandwoorde vragen te beantwoorden.
De ziekte was slopend voor hem.
Hij heeft zelf zijn beslissing genomen, maar ons toch wel in het onzekere gelaten. Eutanasie mocht niet, dus deed hij het maar op zijn manier, wat we nooit van hem gedacht hadden.
Toen ik het hoorde die dag, was ik woedend, hij had zich opgehangen. Verdorie nog aan toe. 's ochtend bij de koffie was het nog zo gezellig. Ik heb niks maar dan ook niks gemerkt. Ik kan nu nog wel janken. Hij was er dus al tijden mee bezig.
De ziekte ging ook ontzettend snel. Hij kon niet meer een puzzel doen die geschik is voor een kind van drie.
Er heerste een gevoel van onmacht.
Nu ik er meer over nadenk en met andere mensen praat heb ik er meer vrede mee en komt er toch een vorm van rust in mij.
Zelfmoord doe je niet zomaar er is toch een vorm van moet en wanhoop bij.

Bij problemen probeer dan toch zoveel mogenlijk met een vertrouwd persoon te praten. al zijn die vaak erg schaars.
Datum:
07-10-2005
Naam:
Marga
Leeftijd:
38
Provincie:
Friesland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.