Levensverhalen (pagina 1813)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Toen en nu

Kan me nog precies herinneren hoe het was.
Zijn ruwe vingers, de ruis van geluiden en de muffe geur dat alles omvattend was.
De geur die door alles heendringt en je nooit meer loslaat.
De geur die je pakt en dwingt om er te zijn, om te voelen, om te weten hoe klein je bent!
De geur die steeds onverwacht weer opduikt en je bij de strot grijpt.
De geur die plots alles omgooit en steeds opnieuw wegvaagt wat het gepakt heeft.
Het is donker en de geur is daar.

Er is een klein spleetje licht dat uiteenspat langs de twee onafgewerkte stenen muren. Opeengestapelde grijze blokken. Grijs en verlaten. Weg van de wereld, weg van de werkelijkheid.
Alleen ik en zijn ruwe vingers. De dwingende vingers. Routeplanners die gaan waar ze willen.
Soms lief en zacht, soms met haat…. zoveel haat!
Steeds opnieuw, zonder reden. Zonder mijn wil, zonder toestemming.
Losse beelden met zoveel kracht.
Weet wanneer het begonnen is, maar wanneer het ophoudt weet niemand.
Alleen dat het er is, hard, helder, koud en zonder veiligheid.
Als knallende zweepslagen in mijn hoofd. Consequent, ritmies haast. Alsof ze me er steeds aan willen herinneren hoe het was.
Zodat ik het niet vergeet, vergeet wie ik was. Om alles scherper te zien dan ooit.
Geheugensteuntjes die zich opdringen een soort eigen verlangen lijken te hebben.
Net of je naar een foto zit te kijken.
Dat kleine plaatje kan zoveel herinneringen oproepen; geuren van specerijen, geluiden….
Thuis op de bank, midden in een discotheek, in de stad, op mijn werk, steeds weer die lucht en die handen.
Met vlagen denk ik dan aan de dood. Verlang ik er naar. Zou ik het willen omarmen, heb ik het meer nodig dan mezelf.
Ik hoop nog steeds op het moment dat het beter met me zal gaan. Het moment van inzicht.
Dat relaties blijven en dat ik me met anderen kan identificeren.
Dat ik mezelf een keer niet anders voel dan anderen. Dat ik gewoon kan vrijen en liefhebben.
Een gedachte, zeker zo mooi als een vakantiefoto. Warm en veilig vol met prachtige herinneringen!
Soms voel ik me zo alleen in dit alles. Ik zou het fijn vinden om in contact te komen met mensen die zich herkennen in mijn verhaal.
Het kan goed zijn je ervaringen te delen. Om even het gevoel te hebben dat je niet alleen bent in het verdriet wat je voelt.
Ik hoop dat iemand reageert,
Mike
Datum:
22-10-2005
Naam:
Mike
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-brabant

uitgeput!

ik voel me vanaf mijn 14e jaar alleen en leeg met goede periodes ertussen in. Nu is het weer zover, er is weer iets veranderd in mijn leven en ik kan er niet mee omgaan.. ik weet niet hoe ik verder moet.. maar ik heb het lef nog niet om zelfmoord te plegen, al heb ik alle opties al door mijn hoofd laten gaan. ik heb een paar jaar geleden zelfmoord willen plegen door pillen te slikken, maar mijn lichaam accepteerde ze niet helaas. ik loop al een tijd bij een psychotherapeut, zij kan goed luisteren, maar ik denk niet dat ze mij van zelfmoord kan weerhouden, ik moet zelf de kracht en zin vinden om te leven.. ze denkt dat ik een dysthyme stoornis heb, ik heb dat begrip opgezocht op internet, maar daar wordt je niet veel wijzer van. Sinds 2 weken ben ik weer aan de prozac, maar ik voel nog niet dat het werkt, ik moet nu kiezen, verder leven met overtuiging...of eindelijk kiezen voor de dood. Bang ben ik niet voor de dood, ik ben alleen bang voor de pijn van het doodgaan..
Datum:
20-10-2005
Naam:
karin
Leeftijd:
23
Provincie:
Gelderland

-

ik ben deze leven echt zat elke keer weer rond geslagen te worden uitgescholden te worden te horen krijgen dat ik moet op donderen waar naar toe dan soms denk ik dat de dood me enigste uitweg nog is het is alleen de vraag hoe wat is het snelste wat doet minsten pijn ik haat me zelf zo erg was dit alles maar voorbij
Datum:
19-10-2005
Naam:
-
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

waarom nog...


11 oktober heb ik mijn verhaal al een keer geplaatst.
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen, ben alles zo ontzettent beu!
Ben boos, verdrietig, voel me eenzaam en weet ondertussen niets zinnig meer aan mijn leven toe te voegen.
Mensen willen horen dat het goed met je gaat. Dat het dankzij therapie de goede kant op gaat!!
Ik ben 1,5 jaar opgenomen geweest, loop nu nog bij een psychologe, maar op één of andere manier kom ik niet verder.
Voel me leeg en verlaten. En nee, dat is niet op te vullen om er nog eens goed over na te denken, met vrienden te praten of iemand in vertrouwen te nemen!!
Ik heb mijn verhaal al eens gedaan, al zo vaak. Zo vaak dat het m´n strot uitkomt!

11okt
vrij ben je pas als je het voelt
Mijn verhaal is begonnen op hele jonge leeftijd..
Ik was zes jaar oud toen ik voor de eerste keer werd meegenomen door de buurman uit onze straat.
Vanaf dat moment ben ik drie jaar lang, soms dagelijks seksueel misbruikt.
Dit heb ik jaren lang voor me weten te houden. En kreeg al snel de stempel van moeilijk kind.
Op school werd mijn achterstand steeds groter en thuis waren er veel conflicten.
Het enige wat ik wilde was weg, weg van alles!
Alsof ik van mijn problemen weg kon lopen..
Op een avond heb ik mijn eerste zelfmoordpoging gedaan.
Na deze poging ben ik uit huis gevlucht, en in een crisisopvang in Zeeland terechtgekomen.
Zij hebben voor mij een plaatsje gezocht waar ik zelfstandig kon wonen.
1 keer per week kwam er een begeleidster langs om de dagelijkse beslommeringen te controleren.
Ik heb toen aangegeven dat het allemaal niet zo lekker met me ging.
Zij heeft mij in contact gebracht met een orthopedagoog van de instelling. Maar al snel werden de gesprekken steeds zwaarder en had ik geen grip meer.
We hebben toen samen besloten om het mijn ouder te vertellen.
Ik ben op die bewuste avond naar een vriendin van mij gegaan, en heb mijn ouder vanuit daar gebeld.
Toen ik mijn vader aan de telefoon kreeg stortte ik helemaal in.
Leek als een soort verlamming, kon niks meer..
Het enige wat ik wilde was er niet meer zijn. De schaamte die ik voelde was groter dan ik zelf was!
Tegelijkertijd was het voor het eerst in mijn leven dat ik iets zeker wist..
Ik wilde dit alles gewoon niet meer, dat idee gaf me zo'n rust!!!
Een aantal vrienden hebben me toen met de fiets naar mijn ouders gebracht.
Ik kan me nog zo goed herinneren hoe het voelde, die leegte, de schaamte..
Het was één grote desillusie. Niks opluchting, alleen die enorme schaamte!
Ik wilde en kan daar met mijn ouders niet over praten.
Het blijft gewoon te moeilijk om daar over te praten.
Wat moet je er over zeggen..
Dat ik me walgelijk, vies, angstig, en vernederd gevoeld heb, en nog steeds voel!
Ik ben die avond naar een psychiatrische kliniek gebracht.
Daar ben ik 1,5 jaar opgenomen geweest.
De situatie is nu nog niet echt verandert, en loop nog steeds vast..
Soms weet ik het gewoon niet meer. Mijn relaties lopen op niks uit en vrienden lijken steeds meer afstand te nemen.
Misschien ligt het ook wel aan mezelf, wat moet je er nog over zeggen.
Goede vrienden en familie kennen het verhaal.
Maar het gaat niet weg. Het spookt door me heen, houd me wakker uit m'n slaap..
Huilen kan ik al jaren niet meer en ik heb het gevoel dat ik aan het vereenzamen ben.
Waarom herken ik alle signalen, maar kan ik er geen omzwaai in maken!
Voel me weer zo leeg..
Ik heb nu de lef niet om mezelf van kant te maken, maar loslaten kan ik het ook niet.
Het klinkt misschien allemaal een beetje flauw, maar ik vraag me steeds vaker af voor wie ik het allemaal nog doe!
Mensen zeggen maar; niet opgeven, en we houden van je..
Maar wie voelt er mijn pijn.., niet proberen te begrijpen wat ik voel.., voelen!!
Gek, ik zou wel eens willen weten wie ik echt ben.
Wat voor kind ik was, en wat veiligheid en vrijheid nu eigenlijk zijn...
Mensen kunnen wel zeggen dat je vrij bent, maar je bent pas vrij wanneer je het zelf zo voelt.

Oproep:
Kan iemand aan medicijnen komen, zodat het stopt.
Ik doe alles wat je wilt, echt alles! Ik kan niet meer..
Kan niet meer huilen, der niet nog eens over praten, wil gewoon rust.
Mike
Datum:
19-10-2005
Naam:
Mike
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-brabant

niet meer leven!

voor mij houd het niks meer in,
dood zijn is beter,
ik doe iedereen pijn kan niks goed doen!
maar als ik het doe raak ik te veel mensen kwijt!ik kan ze niet missen!
maar als ik dood ben is alles beter voor mij!!
Datum:
19-10-2005
Naam:
............
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

myn verhaal

ik heb 4 stoornissen ,enwas steeds suicidaal,sinds 4 maanden kryg ik andere medicatie,voor my was het niet dat ik dood wide maar ik wilde eenbeter levenik raadt ieder aan hulp te zoeken
Datum:
19-10-2005
Naam:
akbakker
Leeftijd:
53
Provincie:
Overijssel

voetje voor voetje

In tegenstelling tot de meeste verhalen die ik hier heb gelezen, is er bij mij geen specifieke aanleiding om dood te willen en ook geen bepaald moment waarop het is onstaan. Het is altijd sluimerend aanwezig, een zweven tussen "ik wil niet (meer) leven" en "ik wil dood. NU!". De mogelijkheid van zelfdoding houdt me rustig. Daardoor kom ik elke dag door, de ene voet voor de andere. Meestal is er rustig aan denken echter genoeg, maar een enkele keer gaat het fout (?), dan slaat de paniek toe en heb ik niet het geduld om te wachten tot ik eindelijk 'weg' mag. Dan is er geen plek meer in mijn hoofd voor andere dingen, alleen nog een doodswens, heel accuut.
Dat zijn tijdelijke pieken in een vlakke zwarte lijn. Wat houdt me verder nog tegen? Paradoxaal genoeg precies datgene wat sommige mensen tot een depressie en/of zelfmoord drijft: een gevoel van nutteloosheid. Wanneer ik dood ben, blijft er niets achter. Niets wat ik gemaakt heb, niets wat ik gedaan heb, omdat er niets is wat ik achter zou kunnen laten. Alleen een leegte bij een paar mensen. Een leegte die ik nu sowieso ook al veroorzaak.
Datum:
17-10-2005
Naam:
eindeloos
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

Stilte

Niet meer kunnen lachen .. dat was voor mij het moment dat ik begon te denken aan het beëindigen van mijn leven.

Na een heel leven te zijn vernedert en altijd geleefd te hebben voor een ander, ben ik na gaan denken. Nooit op een normale manier een studie afronden, wat overigens wel gelukt is, maar waar ik totaal niks mee kon. Een commerciële instelling had ik niet, dus met 60 uren per week hard werken kwam ik er niet .. zo zit onze maatschappij dus in elkaar. 'Weggepest' uit mijn functie leidde tot een nieuwe poging om een nieuwe studie te beginnen. Dit liep uit op een ramp. Toen maar weer aan het werk gegaan in een nog commerciële omgeving omdat er niks anders te vinden was. na meer dan 2 jaar lag er zoveel op mijn bord dat ik het niet meer aan kon en geen mogelijkheid kreeg om ook maar 1 middag vrij te nemen. Dit resultereerde in een zwaar overspannen periode. Hier eindelijk overheen gekomen ben ik langzaam aan weer gaan werken en kreeg de mededeling dat mijn vast contract niet meer doorging, wat mij wel was toegezegd. Zo sta je weer op straat. Een jaar lang solliciteren.. zoveel sollicitatiebrieven verstuurd, maar alleen maar afwijzingen. Krijg je een uitnodiging voor een gesprek, ben je te 'goed' voor de functie of je mist net iets. Godsamme, willen ze nu een hardwerkende enthousiaste medewerker/collega of niet? Snap jij het nog?

1,5 jaar later (8 weken geleden) begonnen met een nieuwe studie. Erg moeilijk. En de gedachte 'Is dit wel de studie voor mij?' speelt constant door m'n hoofd. Elke dag weer denk ik 'Ik kan ook niks hè', 'Je bent de grootste mislukkeling op deze wereld', 'waarom zijn mensen blij om 's ochtends op te staan (blij om weer een nieuwe dag te mogen beginnen)??? Ik snap er geen hout van. helemaal niks kan ik er mee.

De maat is echt vol voor mij. Ik weet dat er mensen zijn die ik enorm veel pijn doe, maar die pijn voel ik elke dag. Zo hou ik het niet nog een jaar vol.

Ik voel me opgelucht dat ik het op deze manier even van me af kan schrijven. De dingen die ik lees op de website geven me wel iets hoop, maar ook weer niet. Ik snap niet dat ik over mezelf loop te zeuren terwijl er mensen zijn die het veel moeilijker hebben dan ik.

Ik hoop dat we allemaal het 'licht' en de 'positieve' dingen van het leven mogen inzien en dat iedereen die de afgelopen weken zijn verhaal gedaan heeft op zelfmoord.nl straks positief in het leven mag staan.
Datum:
17-10-2005
Naam:
Hielke
Leeftijd:
23
Provincie:
Friesland

Zo snel

Hoi ik ben myrthe en ben 12 jaar
Ik was 7 toen het gebeuren Ik werd van soort verkracht door een jongen en ik wil die jongen egt nooit meer zien hij zoende mijn en wilde met me naar bed gelukig dat ik het later aan me ouders heb verteld en me ouders gingen naar zijn ouders maar ik had het als eerst aan mijn opa verteld ik ging elke dag naar hem toe ik was heel kloos met hem maar nu is hij dood hij ging even later dood aan kanker en ik d8 dat het mijn schuld was het gebuerden zo snel achterelkaar en nu heb ik heel veel verdriet nog steets en regeer alles op iedereen af en daarom heb ik afgelopen jaren heel veel ruzie met mijn beste vriendin gehad en dat wil ik niet meer duss ik wil dood
Datum:
16-10-2005
Naam:
Myrthe
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

opgesloten

alsof m'n hart is vastgebonden en knellend opgesloten zit in m'n lijf zit ik afgezondert van de buitenwereld te hopen dat iemand naar me toe komt om te helpen, lucht te geven, me afleiding te geven van het malende stemmetje in mijn hoofd dat mezelf alleen maar naar beneden wil halen en geen zin heeft om uit een gat te klimmen. als mensen zouden weten hoeveel tranen ik heb hier in mijn eentje. de mensen die me hebben laten vallen zouden het zeker weten erg vinden als ik echt weg zou zijn maar, wil ik weg om ze dat in te laten zien? of is het feit dat ik dood wil omdat ik van mn uitzicht loze leven af wil. ik wil dood zonder dat iemand weet dat ik het zelf gedaan heb. ik wil mezelf langzaam vernietigen door een slecht en ongezond leven te leiden, niemand mag het weten. ik ben een slecht en gemeen kreng voor anderen en des te meer voor mezelf. niet meer veel te hard werken, niet meer zielig en alleen gevonden worden, niet meer hoeven afvragen wat mensen van me vinden, niet meer met dat beklemmend jagende rotgevoel zitten.
Datum:
16-10-2005
Naam:
riste
Leeftijd:
25
Provincie:
Zeeland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.