Levensverhalen (pagina 1813)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik wil ermee stoppen

Al 7 jaar heb ik een uitzichtloze verhouding met een man die nog steeds getrouwd is. Voor hem ben ik na 30 jaar huwelijk gescheiden. Daarna is mijn exman in 2002 overleden. Dat heeft me ontzettend zeer gedaan. Daarover heb ik nog steeds het gevoel dat ik het helemaal fout gedaan heb. Met mijn ex man had ik een woning, deze is nu van mijn 2 zonen en mij. Zij hebben er moeite mee dat ik het huis niet verkoop. Dus de nodige ruzies. Maar als ik er niet meer ben is toch het hele huis van hun. Waar moet ik wonen als ik het huis verkoop en aan hun de helft moet betalen. De man waar ik nog steeds een verhouding mee heb maakt het mij erg moeilijk. Als ik zeg dat ik wil stoppen met de relatie haalt hij alles uit de kast om mij om te praten. En ik hou zo veel van hem dat ik het er steeds moeilijker mee krijg dat hij nog steeds bij zijn vrouw blijft. Door de weekse dagen is hij in de gestolen uurtjes overdag bij mij, maar in de avond en het weekend mag ik het alleen opknappen. Ik rij dan vaak doelloos rond. Kan niet naar mijn kinderen en kleinkinderen. Ben daar lang niet altijd welkom. En toch heb ik voor hun altijd alles gedaan, ik stond altijd klaar voor hun. Ik heb zo genoeg van mijn leven. Dit is verwarrend zoals ik met heel veel dingen verwarrend ben. Ik ga voor de pc zitten en er komt niets uit mijn handen. Soms ga ik van dit soort sites opzoeken om te kijken of er mensen zijn, die mij kunnen helpen. Ik heb de kracht niet meer om verder te leven. IK WIL ERMEE STOPPEN
Datum:
09-10-2005
Naam:
paulina
Leeftijd:
57
Provincie:
Noord-brabant

Mijn Troost...

Al sinds mijn geboorte voer ik een gevecht met het leven...
Het geluk wat ik zoek is telkens dichtbij, maar niet raakbaar!
Op mijn 21ste ontdekte ik mijn ware aard...ik ben een nicht, een reetkever, een mietje, een...
Er ging een Wereld voor mij open, eindelijk ontdekte ik mijn zelf, eindelijk ontdekte ik de wereld om mij heen.
De hele Wereld mocht het weten en wist het.
Hoe onnozel kan een mens zijn...
Ons tolerante Nederland is echt niet zo tolerant...
Goed, ik ben een nicht...maar wel een nicht met kloten.
Met mijn houding van doe maar gewoon, probeerde ik respect te krijgen van mijn medemensen.
De jongeling met open kijkers in zijn kop werkte ik hard als timmerman en kon als ieder ander, hard vloeken als hij op zijn duim sloeg met een hamer.
Respect voor de ander, hem en haar zien als mens...
Doch men zag mij als nicht...
Spoedig raakte ik mijn baan dan ook kwijt als timmerman...
Wat wil je nu, werken in een timmerfabriekje, in Noord-Holland, in Schagen...haha, als Nicht zijnde...haha!
Twee jaar lang heb ik niet gewerkt en had toen een mooi leven als zonderling...
Ondertussen wel bezig met de toekomst en schoolde mij om als vrachtwagenchauffeur...
Weer een stoer beroep...ik had beter moeten weten!
Ondertussen wel gezeik in de familie sfeer, een zoon als nicht?
Ga eens stappen in tolerant Nederland...wees je zelf...ook leuk!
Ga naar de halve maan steeg in Amsterdam en wees je zelf...
Als harde werker voor je centen ben je er niets, of je moet heel jong zijn en heel mooi!
Deze tijd had ik dus gehad, ik was eens mooi en heel jong...haha!
Het geluk, zo dicht bij maar niet aanraakbaar...
Zo leerde ik eens Peter Houtriet kennen...
Een mooie man en het klikte tussen ons.
Hij leerde voor Leeraar en ik werkte mij kapot.
Jaren lang (4) was hij mijn gozer en maatje...
Peter Houtriet haalde zijn examen en deelde mij mede dat wij uit elkaar waren gegroeid...
Een tijd later kreeg ik een kerst kaart van Peter Houtriet, hij woonde nu met een vent in weet ik waar...de kaart bestond uit een afbeelding van een kast van een huis...
Persoonlijk betaal ik nu nog een aflossing af...Peter Houtriet teerde op mijn kosten...
Hoe dom kan een mens zijn?
Maar goed...nu werk ik al vijf jaar als nacht chauffeur bij een klein bedrijf te Winkel.
Doe mijn werk, eet wat en gun mij mijn rust.
Dat is het dan, mijn leven.
Werken, eten, rusten...
Als nachtchauffeur doe je geen nieuwe contacten op en raak je de contacten die je had, kwijt.
Heb gezocht naar ander werk, als chauffeur voor overdag ...kom openlijk uit voor mijn geaardheid... U hoort nog van ons...jaja
Ondertussen doe ik mijn werk goed, rij geen schade, heb b,c,e en ccvb!
Rij godverdomme met triangel...het moeilijkste wat er is...
Daar zit ik nu, wat heb ik nu....
De vogel die mij s'morgens groete met zijn gezang...is niet meer...
Nu ontwaak ik en zie de leegte van mijn leven.
Gestreden en nu te moede om verder te gaan als eenling...ik heb het gehad!
Elk mens heb ik aandacht geschonken die daar om vroeg...
Ik nam niet, maar aanvaarde dat wat ik kreeg...
Nu zit ik hier op mijn zolder en typ wat neer, wie zal het lezen?
De Zot, de Eenling, het Buitenbeentje...jongens, ik kan niet meer...
Hoe kan ik humaan de dood aanroepen?
Echt, ik kan niet meer...
Telkens zag ik het geluk, maar kon het niet aanraken...
De vogel die voor mij zong...
Hij is niet meer...mijn troost is voorbij!
De Zon, die onbaatzuchtig mijn lijf streelde...
Hele grootse dingen, maar ook weer zo teer...
Dood, haal mij...mijn vriend de dood.
Er is niemand die zit te wachten op een 39 jarige nicht...
Geef mij ohh dood een strenge Winter...
Daar zal ik dan gaan, de zee hoor ik en de koude wind voel ik...
In mijn geliefde duinen zal ik mijn dan ontbloote...
Mijn dorst zal ik laven aan de gerst der echte mannen en schreeuwen: "haal mij...haal mij dan".
Door de koude zal ik sterven, in eenzaamheid.
Dit jaar zal het gaan plaats vinden...mijn troost...mijn troost!
Datum:
09-10-2005
Naam:
Peter Maters
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-holland

waar ben ik mee bezig...

Ik weet niet waar ik allemaal mee bezig ben.
Waarom lukt het me niet om het verleden en mezelf te accepteren.
Voel constante pijn en verwarring en baal van het theatrale gevoel!
Ik ben 1, 5 jaar op genomen geweest in een kliniek, maar ben er niks mee opgeschoten.
Ik weet dat de oplossingen bij mezelf liggen, maar de strijd tussen gevoel en verstand is heftiger dan ooit.
Ik kom gewoon niet verder meer.
Alle verplichtingen stapelen zich op. Werk vrienden, alles lijkt door te gaan en mijn achterstand in dit alles lijkt alleen maar groter te worden.
Ik ben steeds vaker aan het denken over de dood. Gewoon rust, niets meer hoeven..
Als ik er aan denk wordt ik ook bang, want hoe pak je dat aan.
Doodgaan is normaal een natuurlijk proces, dat overkomt je.
Maar om het nou zelf te doen..
Het idee om van een flat af te springen, of het gevoel te stikken lijkt me verschikkelijk!
Als ik een pot met slaappillen zou hebben zou ik er geen twee keer over na denken.
Maar het domen over de dood helpt me niet, krijg dan steeds meer het gevoel te falen.
Leef steeds vaker in die droomwereld, waarin ik het gevoel van doodgaan verheerlijk tot de enige oplossing.
Ik heb ondertussen wel geleerd om dit in ieder geval niet bespreekbaar te maken bij het GGZ.
Voordat je het weet sluiten ze me weer op, en dat is iets wat ik niet meer wil!!
Heb genoeg van al die therapie, maakt meer kapot dan goed..
Weet je, na zoveel jaar van pijn en verdriet vind ik het genoeg.
Waarom leven wij in een maatschappij waarin andere steeds voor je beslissen!
Ik ben niet gek, dit is geen moment opnamen, dit is mijn keuze...
Ik hoop op leven, maar als het leven blijft zoals het nu is................
Mike
Datum:
08-10-2005
Naam:
Mike
Leeftijd:
31
Provincie:
Noord-brabant

Zelfmoord

Ik kan niet oordelen over anderen. Ik kan niet voelen wat een ander voelt. Wel kan ik mijn medeleven tonen met anderen, als ze hun gevoelens uiten. Mijn vader heeft drie weken geleden zich zelf van het leven berooft. Hij was bang voor wat komen ging. Hij had Aldzheimer(dement)
en elke dag ging er een stukje geheugen weg. Het ging ontzettend hard.
Ik had hem graag nog wat langer bij ons willen hebben. Om gezellig te babbelen en gek te doen en ook om alle onbeandwoorde vragen te beantwoorden.
De ziekte was slopend voor hem.
Hij heeft zelf zijn beslissing genomen, maar ons toch wel in het onzekere gelaten. Eutanasie mocht niet, dus deed hij het maar op zijn manier, wat we nooit van hem gedacht hadden.
Toen ik het hoorde die dag, was ik woedend, hij had zich opgehangen. Verdorie nog aan toe. 's ochtend bij de koffie was het nog zo gezellig. Ik heb niks maar dan ook niks gemerkt. Ik kan nu nog wel janken. Hij was er dus al tijden mee bezig.
De ziekte ging ook ontzettend snel. Hij kon niet meer een puzzel doen die geschik is voor een kind van drie.
Er heerste een gevoel van onmacht.
Nu ik er meer over nadenk en met andere mensen praat heb ik er meer vrede mee en komt er toch een vorm van rust in mij.
Zelfmoord doe je niet zomaar er is toch een vorm van moet en wanhoop bij.

Bij problemen probeer dan toch zoveel mogenlijk met een vertrouwd persoon te praten. al zijn die vaak erg schaars.
Datum:
07-10-2005
Naam:
Marga
Leeftijd:
38
Provincie:
Friesland

Hoe verder

Ik kom uit een heel cristelijk gezin,4 kinderen waarvan ik de 3e was.
Ben alleen staand heelaas,ben gek op kinderen,was toen ook blij dat mijn vriendin in verwachting raakte,werd ik dan toch nog pappa berry.
Maar die droom ging niet door ,zij had abbortus laten plegen.
Dat deed mij zo pijn dat er nu nog een flinke scheur in mij zit.
Dat is inmiddels 15 jaar geleden ,en nog die pijn.
Heb sinds een poosje een hele lieve vriendin,ze is heel aardig en zorgzaam,maar mijn leven van binnen sterft langzaam af.
Loop al een hele tijd met zelfmoord neigingen rond,daar weet zij niets van af,omdat ik nog alleen woon.
Ik heb zoveel moois ,maar voel mij totaal leeg.
Ben ontzettend bang,maar ik kan niet meer.
Misschien geeft dit schrijven nog een lichtpuntje.
Dank jullie allmaal wel . Berry-Pennock.
Datum:
07-10-2005
Naam:
berry pennock
Leeftijd:
55
Provincie:
Noord-brabant

Vermoorden

ik heb wel eens de gedachte om mezelf te vermoorden met een bom om me lichaam en dan me vrienden die ik niet mag mee te nemen naar de hel maar sinds ik in terapie zit denk ik er niet meer aan dus ik voel me al een stuk beter maar zo af en toe heb ik nog wel eens de geachte om mezelf te vermoorden en andere mee te nemen.
Datum:
06-10-2005
Naam:
Jeroen
Leeftijd:
15
Provincie:
Flevoland

nooit meer

voel me hoploos en radeloos nu ik er helemaal alleen voor sta
durf niemand meer te vragen om me te helpen.
zou het leifst een overdosis nemen om eindelijk vrij te zijn.
Datum:
06-10-2005
Naam:
marieke
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-brabant

nu even niet... of nooit meer???

ben zo moe... net afgelopen maandg voor de tweede keer naar therapie geweest, voor het verwerken van oud zeer... zojuist geeft vriendje voor de zoveelste keer aan, dat hij het niet meer trekt met me. Hij was de laatste die nog in me geloofde. De laatste die de moeite nam, om echt naar me te luisteren... dat is nu afgelopen. Voel me zo alleen! het is niet de eerste keer, dat ik overweeg eruit te stappen, maar weet nu echt geen raad meer... wil alleen maar dood
Datum:
06-10-2005
Naam:
sylvia
Leeftijd:
23
Provincie:
Gelderland

Wat is geluk

Ja wat is geluk eigenlijk, ik zou het niet weten .En ja ik heb al een poging gedaan en pas geleden ook nog een keer . Vraag mij niet waarom ,dat ik al ongelukkig ben vanaf mijn 4 jaar , en nooit hebt gekregen waar ieder mens recht op heb . Een stukje geluk en liefde in je leven . jos
Datum:
06-10-2005
Naam:
jos schefferlie
Leeftijd:
57
Provincie:
Zuid-holland

Ik bied me aan om dood te gaan

Zelfmoord daar denk ik aan.

Het heeft nog al een negatieve klank, zelfmoord, moord. Het hoeft van mij geen moord te zijn, ik mag ook gewoon overlijden of dood gaan.
Mijn leven is niet onaardig en ik heb geen aperte hekel aan de wereld. Ik zou door kunnen gaan tot mijn tachtigste, maar het hoeft voor mij niet, echt niet. Ik heb liever genoeg dan te veel, het is heerlijk geweest ik heb hele intense gevoelens beleefd. Ik heb twee relatief korte psychotische periodes door gemaakt en dat was uniek, bijzonder intens onvergetelijk en als ik eerlijk ben is het alledaagse leven met zo’n ervaring achter de rug maar mak. Het is niet kwaad of ondragelijk. Maar ik wordt er ook niet meer warm of koud van.
Ik heb gesprekken gehad, zoekend naar hoe ik van die zelfdoding’s gedachten af zou kunnen komen. Nu hielp dat altijd wel een beetje, maar tot nog toe nooit meer dan dat ik het wel weer aan wilde kijken en met een hernieuwde impuls naar een leuke invulling opzoek ging.
Dat doe ik nog steeds, zoeken naar die invulling, maar ik vind het ook wel goed, en ik hoef hem niet te vinden. Het is een beetje een rare uitdrukking, maar ik kan er mee leven dat ik dood ga. Het hoeft voor mij niet meer te zijn.
Het fijnst zou ik het vinden als mijn directe omgeving me ook met een goed gevoel zouden willen laten gaan. Maar ja, ik kan hun gevoelens daar omheen niet bepalen. Ik kan proberen ze uit te leggen dat ik genoegen neem met wat ik tot nog toe heb gehad. Dat ik er echt niet zwaar om in de put heb gezeten of dat er dingen heel erg fout zijn in mijn leven, welnee, ik heb gewoon genoeg en ik ben tevreden. Ik zie niet in waarom ik dan nog zou aanhouden om er meer uit te halen. Genoeg is genoeg en meer maakt me wellicht nog gelukkiger. En dan ben ik nog gelukkiger. Ik wordt er niet warm of koud van, niet dat ik ontken dat het heerlijk voelt om gelukkig te zijn, welnee dat is geweldig. Maar net zo mooi is een te vrede mens. Ik ben te vrede. Getouwtrek om geld, getouwtrek om energie, om macht, om aandacht. Kortzichtige manipulatie voor meer voor de ene groep dan voor de andere groep. Ik geloof er allemaal niet in. Meestal zijn er twee verliezers. Het is zo druk als een overbevolkte ratten populatie en daarin vechten en strijden we met elkaar.
Welvaart die gemeten wordt aan de financiële verhandeling van een land. Hoe meet je tevredenheid, hoe behartig je tevredenheid.
Ik ben tevreden en heb genoeg.
Ik bied me aan om dood te gaan.
Mag dat?
Datum:
05-10-2005
Naam:
Tycho
Leeftijd:
32
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.